Daar liep hij dan, alleen door de gangen. Hij had zijn handen opgeheven, ze geïnstalleerd op zijn achterhoofd. Zijn hoedje was een beetje naar voren geschoven, waardoor hij niet echt wat zag. Maar dat maakte ook niet zoveel uit. Hij had erg veel tussenuren, wist niet waarom. Maar als hij ze had dwaalde hij wat rond. Meestal zwierf hij was rond, maar hij had ervan af gezien om van het schoolterrein af te gaan. Vooral na die vreemde ontmoeting met Wren. Wat als hij haar weer tegenkwam? Hij was haar niet meer tegen gekomen, maar je wist maar nooit. Misschien betekende het feit dat hij haar niet meer tegen was gekomen… Misschien had ze echt naar hem geluisterd! Was ze echt wat lessen gaan volgen.
Hij stopte met neuriën, opende rustig zijn mond. ’You are my sunshine,’ bracht hij zachtjes uit met zijn goed getrainde zangstem, ‘My only sunshine.’ Best vreemd. Hij had niet overwogen om nieuwe liedjes te zingen. Hij wilde de herinneringen aan zijn moeder uit zijn hoofd bannen, en toch bleef hij de liedjes zingen die hij altijd voor haar zong. Alsof hij het stiekem toch niet kon. ‘You make me happy,’ ging hij langzaam verder, ’When skies are gray.’ Zijn stem steeds luider, galmde eenzaam door de gangen. Hij had behoefte aan wat frisse lucht. Maar hij kende de weg nog steeds niet zo goed.
Half mompelend, en neuriënd bleef hij doorzingen. ’You’ll never know, dear,’ opende rustig een deur, werd getroffen door een briesje in zijn gezicht, ’How much I love you.’ Liep rustig naar buiten deed de deur achter zich dicht. Hij draaide zich om, sloot zijn ogen. Hij ademde diep in, vulde zijn longen met frisse buitenlucht. ‘Please don’t take my sunshine away,’ het kwam er moeizaam uit, in één enkele ademstocht. Hij had er altijd moeite mee gehad, de laatste tijd. Met zingen. Alle liedjes die hij zong, ze deden hem allemaal aan zijn moeder denken. Hij moest maar eens wat nieuwe gaan leren. Maar het goed leren van liedjes kon gemakkelijk weken kosten… Had hij wel weken de tijd?
Hij liep rustig verder, zijn aandacht werd al snel getrokken door wat ander geluid. Hé, mensen. Die kwamen vast net aan of zo. Vrijstellingen, nieuwelingen en noem het maar op. Maar zijn blik bleef uiteindelijk hangen bij twee personen, waarvan hij eentje herkende. Hij bleef abrupt stilstaan. Wren. Ze stond hier. Was niet in de les. Hij liet zijn handen zakken, hield eentje nog opgeheven zodat hij zijn hoedje goed kon doen. Uiteindelijk haalde hij diep adem. Dit was dus niet de bedoeling. Hij balde zijn handen tot vuisten en liep in een zelfverzekerde tred naar de twee personen toe, was enkel gefocust op het meisje. ‘Wren!’ hij schreeuwde het zowat, en het was duidelijk dat hij zich verontwaardigd voelde.
Ongegeneerd pakte hij haar pols vast, realiseerde zich pas een tel daarna dat ze haar hand naar de ander uitstak. En hij pakte nu zo leukjes haar pols vast. Hij leek te verstijven. Shit. Waar was hij mee bezig? Hij keek eventjes vanuit zijn ooghoeken naar de ander, slikte onhoorbaar bij het zien van de overduidelijk grotere jongen. ‘W-Waarom ben je niet in de les?’ bracht hij zachtjes uit, keek naar het kleine meisje, ‘Ik dacht dat… Dat…’ Aanwezigheid van de ander maakte hem te bang, werkte intimiderend, ‘Ik dacht dat je je lessen zou gaan volgen.’ Zijn stem was steeds zachter geworden, eveneens als zijn greep op haar pols. Mooi. Hij had zich weer eens voorschut gezet.

» Ik moest komen stalken van Justine x')
» SOHEREIAM
» Liedje: You are my Sunshine

Oké, dit ging dus niet zoals hij wilde. Hij had zich, toen hij naar haar toe liep, voorgenomen dat hij zich niet zou laten intimideren door haar beangstigende blik. Maar… Zodra ze hem die blik schonk was hij alweer terug bij af. Moed zonk hem in de schoenen en het liefst zou hij gewoon wegrennen. Om zichzelf daarna een klap te willen verkopen voor het echt gewoon voorschut zetten van zichzelf. Als hij het alleen voor de ogen van Wren deed, daar viel nog mee te leven. Maar de andere gast… Die groot was en hem ook ergens bang maakte met zijn groot-zijn hielp ook niet echt mee. Bouwde hij nu al een goede reputatie op. Meneertje loop op willekeurige mensen af, om vervolgens bang te worden en weg te rennen. Nee, dat wilde hij niet. En dat ging hem dus ook niet worden. Vandaar dat hij haar pols nog zwakjes vasthield, die ze zo kon lostrekken als ze daar zin in had. Erg overtuigend zou hij wellicht nooit overkomen op haar.
‘M-Maar… Ik… Ik ken je rooster helemaal niet!’ merkte hij een beetje verloren op. Hoe had hij nou kunnen weten dat ze nu een tussenuur had? Tijdens hun eerste ontmoeting had ze duidelijk gemaakt dat ze een diehard spijbelaar was, dus was het toch wel logisch dat hij nu dacht dat ze het weer deed. Bovendien had hij niet verwacht dat ze iets zou aantrekken van zijn woorden. Hij had notabenen een ijsje in haar gezicht geduwd, weliswaar niet expres, maar wie op deze wereld zou zich nog wat aantrekken van iemand die je gezicht vies maakte met een ijsje? Niemand. Zelfs hij zou het niet doen. Nou… Eigenlijk zou hij het wel doen. Maar dat kwam omdat hij het niet erg vond. Watermagie had zo zijn voordelen in die situaties.
Hij wendde zijn blik van het meisje af, keek zijdelings naar de jongen. Hij fronste. Wren een dame? Laat hem niet lachen. Ze was alles behalve. Ze was een schattig meisje, met een blik die dat alles zo ongelofelijk tegensprak, maar nog lang geen dame. Maar dat terzijde, dacht hij nou werkelijk dat híj, Luca McCain, het in zich had om iemand te bedreigen? Als er een iemand was die zich hier nou bedreigd mocht voelen was hij het wel. Met die twee beangstigende blikken op hem gericht. Leken zijn huid gewoon weg te branden. Hij hoorde Wren haar opmerking aan. Hij kon er geen protest tegen geven, want het was nou eenmaal zo. Hij had het niet in zich om iemand te bedreigen. En als hij het al zou proberen, zou zij de laatste zijn waarbij hij het zou doen.
Zijn ogen werden groter. Greep om de pols van Wren werd krampachtig. Zijn kaken klemden zich op elkaar. Dat was een van de reacties die hij had; of hij zou gillen, om vervolgens bang weg te rennen en zich te verstoppen. Waar was die gast in godsnaam mee bezig?! Paniek, pure paniek nam bezit van hem. Het was te danken aan Wren haar hysterische actie dat hij weer teruggetrokken werd naar de werkelijkheid. Maar erg nuchter kon je hem alsnog niet noemen. ‘MAAR DAT KAN IK NIET!’ schreeuwde hij, gilde nog net niet, doodsbang. Hij had geen water bij de hand. Bovendien zouden zijn handen ook gaan trillen en was het gewoon zinloos. Hoewel hij geen ramp was met zijn magie, kon hij nou ook weer niet echt gelijk er iets mee doen. Een kampvuurtje blussen ging nog wel, maar dit was toch wel iets anders…
Uiteindelijk trok hij het meisje naar zich toe, klampte zich aan haar vast. Hij was bang, en als hij bang was moest hij iets hebben om vast te houden. Gewoon, zodat hij de grip op de werkelijkheid niet verloor. Hij had zijn ogen dichtgeknepen, durfde niet te kijken. Ja ja, enge lange gast had het op hem gemunt – zonder goede reden ook nog eens – en nu bracht hij het meisje enkel in gevaar door haar zo dichtbij zich te houden. Maar hij was doodsbang. Het bleef zijn tegenpool. En in plaats van die te haten, of iets dergelijks, was hij er bang voor. ‘Is het al gestopt?’ fluisterde hij met een trillende stem, tegen Wren. Zij zou toch de enige zijn die hem zou horen.

» Niet zoals ik wilde. Maar je doet het er maar mee >D
» It needs more panic.

De blikken van de twee personen die hem bang maakten. Wren haar hysterische reactie, zijn paniek. Alles leek niet echt te werken, het werd alleen maar erger. Met een ruk keek hij weer naar het meisje wanneer deze weer wat schreeuwde. Natuurlijk had ze gehoopt dat hij er iets aan had kunnen doen, en hijzelf ook wel. Maar het ging gewoon niet. Hij had geen water bij de hand, er was teveel chaos om hem heen. Nou, eigenlijk was de enige vorm van chaos Wren. En hijzelf ook eigenlijk. Ze waren allebei gewoon aan het flippen, beter kon je het niet omschrijven. En die ander scheen het maar niet door te hebben, ging gewoon doodleuk verder.
Hij had haar pols losgelaten nadat hij haar naar zich toe had getrokken. Voelde hoe ze zijn hand fijn kneep, het deed pijn. Maar aan de ene kant was die pijn wel fijn. Die gast had het op hem gemunt, wilde hem vermoorden! Met zijn vuur, angstaanjagend vuur. En waarom? Enkel omdat hij een foutje had gemaakt, dacht dat Wren aan het spijbelen was. Maar zo fout was dat toch niet? Hij wilde dat het meisje haar toekomst niet vergooide. Want geef toe, als je cum laude afstudeerde kwam je later waarschijnlijk beter terecht. Meer deuren zouden zich voor je openen. En iedereen zou je waarschijnlijk uitlachen als je met een rapport vol met zesjes kwam aan proppen bij de studie voor bijvoorbeeld…. Geneeskunde.
Haar had was afgegleden naar zijn arm, gaf hem de kans om zijn andere arm ook om haar heen te slaan zodat hij haar krampachtig tegen zich op kon duwen. Hij gebruikte het meisje nog net niet als menselijk schild. Zo’n held op sokken was hij nou ook weer niet. Als het moest zou hij zichzelf wel opofferen, en dan ook alleen als het echt moest. Anders zou zoals altijd weer het hazenpad weer kiezen. Maar door Wren, die gast die hij niet kende, de gehele situatie… Daardoor had hij niet wegkunnen rennen. En als hij het al deed zou hij haar waarschijnlijk meegetrokken hebben, en die reactie die dan zou volgen van het meisje… Nee, daar wilde hij liever niet over nadenken.
De verlossende woorden. Het was voorbij. Hij leefde nog, zij leefde nog. Het was allemaal goed. Het duurde hem ongeveer drie tellen om te realiseren wat zijn positie nou precies was. Hij liet haar zich bevrijdden uit zijn greep, kon het niet helpen dat er een lichte blos op zijn wangen kwam bij het realiseren dat hij zich als een gek aan haar had vastgeklampt, bang voor de ander. Hij krabde met een hand in zijn nek, keek naar de grond. Hij keek op bij het horen van de stem van de ander. O ja… De enge gast. Die was er ook nog. ‘Het geeft niet,’ merkte hij met een hese stem op, ‘Zolang je het inderdaad maar nooit meer doet.’
Hij liet zijn hand uiteindelijk maar zakken, haalde diep adem. Hij moest zich nog voorstellen, hoewel hij daar niet echt de behoefte voor voelde. Niet na de ene actie. Hij had zich voorschut gezet, Wren had zich voorschut. En waarom? Door een gast die verkeerde conclusies trok? ‘Mijn naam is Luca trouwens,’ stelde hij zichzelf voor, kwam de ander aarzelend weer onder ogen. Het liefst zou hij nu alsnog wegrennen. Die blos kwam voornamelijk door de schaamte die hij voelde, maar ook door wat hij had gedaan bij Wren. Hij was en bleef maar een jongen van zestien. Dan was het wel logisch dat hij zich ietwat in verlegenheid liet trekken door zijn eigen acties tegenover een meisje.

Het ging niet weg. Alle gedachtestromen waren smekend, smekend om het te stoppen. Die blos moest weg. Hij bloosde wel vaker, vond het ook niet zo erg. Maar de reden waarom hij het nu deed was nou niet echt super. Het mocht niet. Wren was Wren maar, en geen dame in zijn ogen. Hij schaamde zich totaal niet voor zijn halve gil actie, maar wel ergens voor het feit dat hij zich zo stevig haar op had geduwd. Had haar nog net niet als menselijk schild gebruikt. Hij was echt weer eens een held op sokken. Die zijn sokken dan vergeten was en helemaal in paniek raakte daardoor. Ja… Eigenlijk wel. Want in situaties als die van zonet moest de jongen altijd de held spelen, maar hij had zich net zo paniekerig en hysterisch gedragen als Wren. Als een schreeuwlelijk die niet beter was en bezeten was door de paniek. Man, hij moest echt eens na gaan denken over het proberen… Van het mannelijker maken van zichzelf, of hoe je het ook wilt noemen.
Hij knipperde eventjes met zijn ogen, staarde in het niets. Deed ze nou… Had ze nou werkelijk… Ah, kom op! Zo erg was het toch niet geweest? Hij was niet eens zo sterk, het was onmogelijk dat hij haar had kunnen belemmeren met haar ademhaling met dat vastklamp gedoe. Hij rolde maar met zijn ogen als reactie op haar woorden. Hij en het woord eng in een zin, zonder het woord niet? Dat was vrijwel onmogelijk en hilarisch. Hij was alles behalve eng. Zelfs zij, een klein schattig meisje, was nog enger dan hem. Hij kon niet eens dreigend overkomen, dus laat staan eng zijn. Ten eerste waren zijn ogen standaard in die puppy-eyes stand, zonder dat hij het doorhad. Ze waren gewoon groot. En zijn blonde haar… Gaf hem het uiterlijk van een mannelijke barbiepop, vooral met die wangetjes die er gewoon om vroeger in geknepen te worden. Wat hij liever toch niet had, maar het ging om het idee.
Hij keek op, irriteerde zich ergens aan het feit dat de ander een hand op zijn hoofd legde. Ja, wrijf het er maar in dat hij klein is. Hij keek met een ietwat beledigde blik naar de ander en hoorde zijn woorden aan. Zijn ogen werden groter, kaken klemden zich op elkaar. Een blos die enkel en alleen erger werd. ‘Maar ik…’ Kwam er als een zwak protestje uit, kreeg de kans niet om hem af te maken omdat Wren het woord al nam. Hij keek zijdelings naar het meisje, zijn ogen nog steeds groter dan normaal. Hij hapte één keer naar adem bij het voelen van de por, keek haar ietwat angstig aan bij het horen van haar woorden. ‘Ik ben helemaal niet aanhankelijk!’ protesteerde hij nogal zinloos als een of ander jongetje van acht jaar, ‘En ik word het ook niet!’ Hij balde zijn handen tot vuisten, keek naar Grey. ‘En ik schaam me ook nergens voor!’ Waarom moesten die twee hem zo… Zo… Zo in verlegenheid brengen? Waarom?
Hij draaide zich om, ging door zijn knieën en pakte zijn hoedje. Hij voelde zich ongemakkelijk, en ze maakten het alleen maar erger met die woorden. Hij wist dat Wren er gewoon op doelde, wist nu wel hoe het meisje werkte. Maar ergens kon hij dat wel verdragen. Maar die Grey gast… Hij was ook een jongen, hij moest toch weten dat je gewoon je mond moest houden over een andere jongen die bloosde? Of ja, hij deed het altijd. Want de keren dat hij er lekker blij en onwetend wat over zei, maakt hij deze erger. En kreeg hij later een boos persoon op zijn dak. Hij zette het hoedje op zijn hoofd, ging weer rechtstaan. Hij bleef met zijn rug naar de twee toestaan, sloeg zijn armen over elkaar heen. Nee, het was niet dat hij ze geen blik waardig toonde. Het was gewoon dat die blos weigerde weg te gaan, en hij hun niet het plezier wilde gunnen om deze te zien.

» Whaha, arme Luca x')