Mizore had het vreemste gevoel ooit in haar lichaam. De vorige avond was zo vreemd verlopen. Alles wat ze verwacht had was omgedraaid gebeurt. Het gevoel van liefde stroomde dan ook nog vol door haar lichaam heen. Ze had besloten om vandaag maar terug naar Fealwen te gaan. Ook aan haar had ze niet laten weten dat ze terug naar de gevangenis had gemoeten. Al ging ze dat niet aan haar uitleggen. Zelf had ze ook nog niet gehoord dan Fealwen naar haar opzoek was geweest of had gemeld dat ze haar nodig had, maar een routine bezoekje aan je leermeesteres kon ook geen kwaad. Met een langzame pas liep ze de trappen op naar de juiste deur toe. Ze had een lichtblauw spijkerstof jurkje aan met een dikke zwarte riem om haar middel en zwarte schoenen met een klein hakje aan. Eigenlijk wist ze niet of Fealwen wel in de kamer in de toren was, maar daar zou ze vanzelf wel achter komen. Haar gedachten gingen weer terug naar Lance. Afvragend warneer ze elkaar weer zouden zien. Haar blik ging naar de ijzeren band om haar rechter boven arm. Het was zilver en her en der kwamen zwarte puntjes onder de armband vandaan. Het was van de seal spreuk van Lance die er voor zorgde dat ze er geen pijn meer van had. Daardoor had ze ook eindelijk een nacht wat fatsoenlijker kunnen slapen en waren de wallen onder haar ogen ook wat verdwenen waardoor ze er wat gezonder uit zag. Nog een paar treden en ze had de verdieping bereikt. Ze klopte drie keer krachtig op de deur waarna ze de deurklink naar beneden duwde en de kamer binnen stapte. De kamer was nog niet veel veranderd dan de vorige keer dat ze hier geweest was. ‘Hallo, Fealwen.’zei ze droogjes wachtend op antwoord.

Ja, ook de hond van de LM van het Water moest wel eens uitgelaten worden. Die taak had ze besloten even te vervullen nu ze alle papieren en requests van andere planeten even zat was. Even de hond uit laten. Gewoon iets doen wat andere 'normale' mensen ook deden. Even niet zo belangrijk zijn. Dat had de roodharige vrouw wel eens nodig, gewoon zo'n momentje voor jezelf. Rustig slenteren door een groen gebied met een witte vlek die vrolijk blaffend voor je uit danste... Ze kon het wel dagen volhouden, maar dat zou waarschijnlijk niet doorgaan. Fealwen sloot haar ogen; ze was de laatste tijd een beetje onrustig. Twijfelde eraan of het wel goed ging met Alejandro en Lesaiah; de twee leken echt problemen te hebben. En zij kon er niets aan doen. Maar ze zou met Alejandro praten, misschien wel tot hem doordringen; wie wist? Ze kon er misschien wel wat aan doen, of van één van de twee de pijn verlichten. Want ja, dat ze ergens een beetje pijn hadden was overduidelijk.
Haar ogen schoten open toen ze merkte dat iemand de deur naar haar vertrekken opende. Ze had een spreuk uitgesproken over de ingang van Ilma, zodat ze het zou weten als mensen binnenkwamen. Geen paranoia, ze wilde gewoon niet dat mensen haar zouden gaan zoeken en dan uren moesten wachten tot Bela eindelijk weer naar binnen wilde. 'Ren maar alvast vooruit, Bela. Ik vind je straks weer,' verzuchtte ze naar haar hond, strekte haar armen even uit boven haar hoofd en kneep haar ogen kort dicht. Tijd om aan het werk te gaan.
Ze transporteerde zichzelf naar haar kamer, materialiseerde middenin Ilma. 'Mizore,' antwoordde ze, erkende de aanwezigheid van haar opvolgster met een knikje. 'Ik heb je al een tijdje niet gezien.' Haar stem was rustig, enigszins verveeld; ze had meer dan genoeg papierwerk maar ze had al een tijdje niets leuks meer meegemaakt. 'Hoe is het met je?' Haar blik viel op de ijzeren band om de arm van het meisje, had ze die eerder al gehad? Ze besloot er niets over te zeggen; het waren haar zaken niet. Om eerlijk te zijn had ze ook helemaal geen trek erin om het meisje uit te horen over waar ze helemaal naartoe geweest was, die tijd van haar afwezigheid. Als ze weg wilde moest ze dat doen. Ze zou het uiteindelijk wel, mocht het consequenties krijgen. Aura was immers ook vaak verdwenen, het kon geen kwaad. Soms was het even nodig. En wie was zij om dat gedrag af te straffen? Ze gebaarde naar een stoel, dat het meisje kon gaan zitten. 'Wil je iets te drinken?' Ze zag er niet zo moe uit als ze er soms uit had gezien. Fealwen vroeg zich af of ze iets los zou willen laten over dat vreemde verleden waar ze die laatste keer wat over gehoord had. Ze kon het proberen. Maar dat was niet de reden dat ze haar wilde laten zitten; ze wilde gewoon laten zien dat ze haar als opvolgster erkende en haar niet haatte of wat dan ook, ook al keek ze zo ongeïnteresseerd. Soms moest je wel laten zien dat je wel degelijk aan iemand dacht, ook al ging je niet naar ze op zoek.

Mizore stond voor de deur in de toren van Vrouwe van het water. Drie keer klopte ze stevig op de deur waarna ze de deurklink naar beneden haalde en naar binnen stapte. Fealwen was er niet. Maar voor dat ze haar vierde stap binnen had gezet verscheen Fealwen in de kamer en een graslucht verspreide zich in de kamen. Wat duidelijk maakte dat ze buiten was geweest. Mizore zag de hond die er de vorige keer bij zat niet, dus ze kreeg een vermoede dat ze die uit aan het laten was. Fealwen zei enkel haar naam en een knikje nadat ze verschenen was. Mizore zelf had haar eigenlijk alleen maar haar aangestaard en gevolgd met haar ogen. De vraag “Hoe is het met je?” werd gesteld. Eerlijk gezegd wilde ze niet liegen, maar heel het verhaal vertellen had ze ook totaal geen zin in. ‘Ik had wat dingen te regelen.’ Zei ze op een wat ongeïnteresseerde toon. Ze had niet echt zin om met Fealwen een theekransje te gaan houden. Dit was de tweede keer dat ze elkaar zagen dus echt privé leven dingen delen en zo vond ze veel te vroeg. En met dit antwoord was ze ook niet aan het liegen. Mizore was op haar plek blijven staan totdat Fealwen haar iets te drinken aan had geboden en een zitplek. Met een normale pas liep ze naar de stoel toe. Ze had deze keek het bod om te gaan zitten maar wel aangenomen. Ze had zo het gevoel dat ze hier dan ook even zou zijn. Ze wist ook maar al te goed dat ze niet lang kon blijven staan en om dat weer op haar “ijs-stoel” te gaan zitten zou dan ook weer zo vreemd zijn geweest. De vorige keer dat ze hier was had ze dat wel gedaan omdat ze zich ook nog iets of wat moest bewijzen aan Fealwen om te laten zien waarom zij de opvolgster was.‘Doe maar iets zoets alsjeblieft.’ Zei ze op een iets vriendelijker en minder ongeïnteresseerde toon. Sinds dat Lance haar hielp met haar gedrag en zo was ze ook wat beleefder geworden. Als die jongen er niet geweest was had ze waarschijnlijk alleen maar haar zegje gedaan weer omgedraaid en weer weggegaan. ‘ik hoop dat je de afgelopen tijd niet naar me op zoek was geweest ?‘ vroeg ze maar om een gesprek aan te kaarten terwijl ze haar drinken aan pakte.

Het meisje kwam al wat minder afstandelijk en koud op haar over dan eerst, maar Fealwen kon het niet zoveel schelen. Na twee ontmoetingen had ze ook niet verwacht dat de vonken er vanaf zouden springen en ze was allang blij dat haar Opvolger het fatsoen had haar terugkomst te melden aan haar mentor. 'Ik had wat dingen te regelen,' antwoordde Mizore rustig op haar eerste vraag. Blijkbaar niet al teveel zin om antwoord te geven? Nou, dan niet. Ze hoefde haar hele privé-leven ook niet te weten, het was een vraag uit aardigheid. Ja, ze had het stiekem wel getroffen met zo'n Opvolger. Van iemand die alleen maar praatte en open was zou ze binnen drie seconden over haar nek gaan. Dit meisje beviel haar steeds beter, al had ze de eerste keer de neiging gehad haar eens goed op haar plaats te zetten. Ze kwam gewoon arrogant over door hoe ze zich gedroeg, maar deze tweede ontmoeting meende Fealwen echt te merken dat er iets aan haar veranderd was.
En deze keer ging het meisje ook echt zitten, nam ze de uitnodiging aan. Goed. Een beetje beleefdheid kon nooit kwaad, zolang ze haar schoenen maar niet ging likken. Fealwen haalde een hand door haar haren en wachtte op het antwoord, knikte toen ze 'iets zoets' als opdracht kreeg. Siroop? 'Ik zal even wat voor je halen,' antwoordde ze rustig, merkte dat haar eigen stem minder scherp was dan de eerste keer. Nu was er niet echt veel zorgzaamheid in te horen, maar de scherpe randjes waren er gewoon vanaf. Misschien kon ze nog wel tot een redelijke relatie komen met haar Opvolger?
Fealwen kwam terug, zette het drinken voor Mizore neer en ging toen zelf in een stoel zitten. Even wist ze niet wat te zeggen; Mizore was gekomen, dus zij had toch wel iets om de stilte te breken? En ja, daar kwam het. Of ze niet alleen maar naar haar op zoek geweest was. Fealwen dacht daar even over na, hoe ze het antwoord zou formuleren. 'Ik heb me afgevraagd waar je was, maar aangezien je vrij bent om te komen en te gaan heb ik niet naar je gezocht,' legde ze uit, probeerde het niet te laten klinken alsof ze haar gewoon voor dood achtergelaten had, haar al bijna vervangen had. Want dat was geenszins het geval. Ze had gewoon niet haar best gedaan om Mizore terug te roepen, aangezien ze ook niet het idee kreeg dat het meisje dat wilde. 'Ik nam aan dat je wel terug zou komen, aangezien je me een verantwoordelijk iemand lijkt,' vond Fealwen. 'Kun je me iets vertellen over hoe het ervoor staat met je vaardigheden?' Persoonlijke gesprekken waren niet haar sterkste kant. Wat moest ze dan vragen aan Mizore? Of ze nog een leuke vakantie gehad had of zo? Nee, dan ging ze wel over de training die het meisje nog moest ontvangen. Ze moest haar maar snel een paar opdrachten geven.