Er was geen geluid afkomstig van mensen, hij hoorde enkel zijn gestap en het geblaf van Kou. Was dit de geheime tuin die zo moeilijk te vinden was? Hij vermoede van wel, anders zouden er wel meer mensen zijn. Niet heel lang geleden was Kou aan het blaffen naar een overwoekerd stuk en wurgde zich ertussen door, het trok zijn interesse en hij volgde de bruine puppy. Zo was hij hier terecht gekomen en nu hij hier toch was kon hij net zo goed de planten onderzoeken die hier waren. Hij zette zijn rugtas tegen een bank en ging op de bank zitten, draaide zich om en had een goed zicht over enkele planten. Hij haalde zijn potlood, gum en schrift uit zijn tas en ging de plant naschetsen, hij gaf er steeds wat meer schaduw aan en gumde over sommige delen om het weer lichter te maken. Hij legde zijn potlood en gum neer en bekeek tevreden het resultaat. De roos was geslaagd. Hij bergde zijn spullen weer op in zijn tas en haalde er een boek uit The Rainbow Mist, het ging over een mysterieuze mist gekleurd als een regenboog en een man op een vreemde oceaan. Hij legde zijn benen op de bank en legde zijn hoofd neer, met het boek boven zijn hoofd begon hij te lezen op bladzijde 60. Daar was hij, als hij het zich goed kon herinneren. Kou was ergens heen gedwaald, vermoedde hij. Echter lag de hond onder de bank te slapen, iets wat uiterst bijzonder was en bijna nooit voorkwam als hij met Nagisa was. Hij gaapte, de letters begonnen waziger te worden. Al snel was hij in slaap gesukkeld, door de bloemengeur en het lezen ging het sneller dan normaal. Het boek lag open op zijn hoofd, vanzelf gingen zijn beide handen onder zijn hoofd. Hier zou hij minder snel gestoord worden, aangezien er maar weinige waren die deze plek wisten te vinden. Hij droomde dat hij op een schip was midden in de oceaan en er ineens een regenboog gekleurde mist opdook. Het was een prachtig gezicht, zelfs al was het een droom.

|| TSUKIMIYA

Net op het moment toen hij naar een andere wereld leek te gaan, doormiddel van de mist schrok hij wakker van iets kouds en kriebelends onder zijn shirt. Hij knalde bijna met zijn hoofd tegen een gedaante aan, het enige wat hem opviel waren roze haren die hem bekend voorkwamen. Het boek viel op zijn bovenbenen, de bladzijde's begonnen omteslaan door de zachte wind. Uiteindelijk viel het boek dicht, hij keek naar het meisje die Kou aan het kriebelen was. "Éh?" hij keek naar het boek dat net dichtgevallen was.. Hij sprong op met het boek in zijn hand. "Pfft. Nu weet ik niet meer waar ik ben.." hij hield zijn hand op zijn hoofd en leunde wat achterover, daarna haalde hij zijn hand door zijn haren en legde het boek op zijn tas. Hij staarde haar aan terwijl hij met zijn shirt wapperde en vervolgens met zijn hand eronder graaide om nog enkele grassprieten te verwijderen. "..maak me nóóit meer zo wakker." Nadat hij - waarschijnlijk - de laatste grasspriet had verwijderd ging hij naast Miya op de bank zitten, uiteraard met redelijk wat afstand ertussen. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en keek naar de lucht en wolken die voorbij trokken. "Ohja. Hoet heet je eigenlijk? Vorige keer lukte het niet om je naam te vragen." hij krabte wat achter zijn hoofd en lachte schuin toen hij wat naar voren kwam en in haar gezicht keek. "Ik ben trouwens Nagisa." natuurlijk zou hij ook zichzelf moeten voorstellen, hij lachte. Hij boog nog iets naar voren terwijl zijn kin op zijn hand steunde, om naar Kou te kijken. "Volgensmij kan Kou het wel goed met je vinden, zoiets had ik niet van Kou verwacht. Hij is altijd erg schuw tegenover vreemde." Hij had de hond vernoemd naar zijn beste vriend, Kou. Hij wist niet precies waarom maar hij begon hem Kou te noemen. Het ging wel achteruit tussen hem en Nagisa, later. Zeker rond de tijd dat Mei zei dat ze van hem hield, hij wees haar af en zei dat het onmogelijk was. Hij was verliefd op Mei, echter was het verleden iets waar hij écht niet aan wou denken. Bovendien boeide het verleden helemaal niet...misschien was het wel belangrijk, maar hij had besloten er niet meer aan te denken. Zeker niet nadat Mei zei dat ze niet met hem uit kon gaan, dat deed pijn. Hij wist niet hoe hij moest reageren als hij Mei weer zou tegenkomen, het zou vast wel natuurlijk gaan op z'n minst een beetje. In z'n gedachte schudde hij zijn hoofd en ging weer verder naar achter zitten. Het leek eeuwig geleden dat hij met iemand gepraat had, veel gepraat had hij niet aangezien de meeste bij hem uit de buurt bleven. Niet omdat hij eng was maar omdat hij bijna altijd sliep en in hun ogen een zeer saaie vorm van leven was waar ze geen aandacht aan wouden besteden. Hij had er echter ook geen problemen mee, het schilde iniedergeval erg veel lijden, zoals daarnet. Want als hij met veel mensen omging zouden ze vast samenspannen en een plan bedenken om hem op een gruwelijke manier wakker te maken. Hij moest er niet aan denken...

Hij zag hoe ze het boek pakte en met gebruik van wind bladerde, het was niets bijzonders hier. Hij wist nu iniedergeval wel dat ze waarschijnlijk van Puffoon kwam. Hij nam het boek van haar aan toen ze hem terug gaf, hij las haastig een alinea en legde er toen een blauw lint in. "Het was de goede bladzijde, bedankt" hij glimlachte van oor tot oor en pakte even haar handen vast, hij was net een jonge puppy. Hij legde het boek op z'n tas neer. "Je vergeet er wel een paar" hij keek even op terwijl hij nog aan het wapperen was met zijn shirt, hij voelde dat er wat van zijn nek werd verwijderd. De grassprieten. Hij ging op de bank zitten. "Argh, daar gaat m'n rust" hij gaapte en rekte zich uit naar achteren. Het leek alsof het steeds drukker werd op SSA, hij kon niet eens meer rustig slapen. Hij richte zijn blik echter weer op haar toen ze zich voorstelde als Tsukimiya. "Aangenaam, Miya" zei hij enthousiast. Het verbaasde hem wel degelijk dat ze het zo goed met Kou kon vinden, met die schuwe hond. "Ik heb altijd al goed met dieren kunnen omgaan" hij glimlachte maar even, normaal deed hij het wel langer maar nadat hij glimlachte was zijn mond een streep, zijn ogen stonden echter wel zacht en rustig. "Dan nog." hij bleef even stil en ging weer gewoon zitten. Zijn normale uitdrukking kwam weer terug op zijn gezicht. "Kou is...vernoemd naar mijn beste vriend" hij sloot zijn ogen, weer geen glimlach op zijn gezicht. Zijn gezicht was naar boven gericht. "Ah, vergeet wat ik net zei" hij dommelde iedere keer wat weg, echter niet van slaap zoals normaal het geval was. Wie weet zou ze verder vragen, misschien niet, het lag aan haar. Of hij zal antwoorden was een twede, dat lag ook aan haar. Hij zal wel zien. "Het is nu al de tweede keer dat ik je tegen kom, en twee keer heb ik je al slapend tegen gekomen" hij lachte. De meeste kwamen hem slapend voor het eerst tegen, hij stond ook bekend als een slaapkop op school. Daarom hadden redelijk wat leerlingen van hem gehoord, omdat hij bijna altijd sliep en overal doorheen kon slapen...er waren echter wel wat uitzonderingen. Als kou, bijvoorbeeld. "De meeste komen mij slapend tegen, maar die krijgen me niet wakker." hij zou haar absoluut niét vertellen over de manieren waar hij wakker van werd. Kou, kietelen of een hoog en hard geluid. Dat waren er een paar, gelukkig wist ze maar 1 manier. Of ja, ze had hem op maar één manier wakker gemaakt, nattig gras en sneeuw, beide koud. "Hey, Kou" hij gaf de hond die tussen zijn benen was gaan staan een aai over zijn bol, waarschijnlijk was hij onopgemerkt weggeslopen van Miya en naar hem toegeslopen, hij kwispelde en blafte. Hij was weer wakker, zo kende hij hem weer. De puppy sprong op zijn schoot, wat echter niet erg prettig was met dat gewicht en die poten. Hij ging met zijn achterpoten op Nagisa staan en met zijn voorpoten op Miya en probeerde aan haar gezicht te snuffelen. Hij kon het niet helpen om even te lachen.

"Sorry, het was niet men bedoeling om je je uit je slaap te halen....Oke eigenlijk wel....Maar toch sorry" hij grijnsde, al was het meer een lach. Zo erg was het ook weer niet. "Wat gebeurd is is gebeurd." sprak hij zo wijs mogelijk al barste hij daarna wel in lachen uit om zijn eigen toon. "Het geeft niet. Toch zijn sommige irritant...bovendien vinden ze Kou altijd geweldig. Hij blaft en deinst dan alleen maar weg. Rare hond." Eigenlijk sloeg het nergens op, wat hij net zei. Dan nog wist hij voor de rest niets te zeggen en het zou eeuwen kosten om iets verstandigs uit zijn kop te stampen. "Weet je Nagisa, als je wilt kun je het zeggen tegen mij hoor" hij glimlachte, en verwachte dat ze nog wat zou zeggen. "Maar als je niet wilt, dan hoef je het niet" hij keek haar aan. "Het is goed. Het is heus niets bijzonders.." hij had een zachte, glimlachende uitdrukking integendeel tot zijn normale speelse glimlach die je zou vergelijken met die van een hond, natuurlijk was hij geen hond. Nee, nooit. Hij zal nooit een hond worden, you wish. "Nou, zo te zien heb ik dus wel een manier gevonden zo te zien" maar misschien wist ze niét precies wát dus waarschijnlijk was hij veilig, misschien, hopelijk. "Helaas." het was even stil tot er een lampje ging branden. "Dus...wat is die manier?" hij grijnsde speels en keek haar nieuwschierig aan. Hij zou echter wel een probleem hebben als ze écht wist wat die manier was, maar zo verkeerd was het niet om is met iemand te praten inplaats van slapen. Ah, er waren uitzonderingen. Hij kan het niet vinden met betweterige mensen of die 'evil' type's, hij vond ze maar raar en bleef liever uit hun buurt. Hij richte zijn aandacht weer bij Miya, ze lachte en gaf Kou een kusje op z'n neus. Hij kende zo'n iemand van z'n vorige school die dan helemaal jaloers zou worden, als die hier nou eens was...nee, dat werd hel. "Lach maar neit, als kou hier een geurtje achterlaat ben jij zeker weten de dupe ervan" hij maakte zo'n leuk hmmm geluidje terwijl hij haar schijnheilig aankeek. "Dan hebben jullie allebij een probleem..Uiteraard." zijn blik was erg sadistisch, voor de lol natuurlijk. Op zijn vorige school toen ze er al een tijdje zaten keek hij wel vaker zo. De reputatie van zijn groep was nou eenmaal zo gegaan, het ging niet met opzet.. Hij schudde zijn hoofd, niet daaraan denken.