'Nee, nog heel even,’ mompelde Soul, terwijl hij één oog opende om naar diegene te kijken die hem nu al uit zijn bed wou halen. Hij had zo’n hekel aan jongens die hem voor zijn vaste tijd uit zijn bed wouden krijgen, maar hij wist zelf ook wel dat hij hier nu al best wel lang lag en dat zijn vaste tijd eigenlijk al een uur geleden voorbij was gekomen. Maar dat wou nog niet zeggen dat hij wou opstaan! Dat kwam eerder omdat hij tot vier uur ’s nachts nog aan zijn huiswerk gezeten had. Normaal had hij niet zo’n problemen met vroeg opstaan, maar vandaag wel.
Grommend kwam hij omhoog. Hij liep naar zijn kast en trok een spijkerbroek aan met daarover een blauw shirt, die zijn gespierde armen liet zien en spande rond zijn borstkas. Over zijn borstkas liep een litteken die hij opgelopen had toen hij Maka, een vriendin van hem, had proberen te beschermen voor een of andere aanval tijdens een missie. Eigenlijk dacht hij weinig aan Nova en zijn missies daar, of bij die andere academie. Hij was blij met deze school en zijn verleden was eigenlijk gewoon een herinnering.
Grommend stond Soul voor de spiegel en bracht model in zijn piekerige haar. Tenminste, hij noemde het een model, maar eigenlijk ging het alle kanten uit, niet dat het hem iets kon schelen. Hij interesseerde zich eigenlijk niet veel voor zijn haar. Rustig deed Soul zijn hoofdband met zijn eigen naam erop rond. Het was een grijze, met een of andere afbeelding van een of andere mond. Hij was zelfs zo suf dat hij even niet meer wist wat hij er naast zijn naam en die voor hem nu nog onbekende afbeelding nog meer op zijn hoofdband zat, maar goed.
Rustig liep Soul naar beneden en groette ondertussen rustig mensen die hij tegenkwam. Hij vond het wel fijn dat ze hier zo sociaal waren. Sommigen meer dan anderen, maar goed. Was dat niet altijd zo? En als elke mens hetzelfde was, dan was de wereld ook maar saai. Volgens Maka was hij een gecompliceerd persoon, maar hij kon zichzelf wel makkelijk uitleggen als hij wou. Maar aangezien hij daar nu geen zin in had, ging hij dat niet doen.
Toen hij beneden was en voor zichzelf besloten had dat hij richting dat bos verderop zou gaan – man, zelfs die naam wist hij niet meer! – begon hij daar naartoe te wandelen. Hij was halverwege bij zijn eindbestemming toen hij voetstappen hoorde.
Wie was daar?

Zijn eerste nacht was slapeloos verlopen. Hij was nieuw hier en was in de avond aangekomen. Omdat hij nooit van Razen af geweest was scheelde dit ook met het reizen. Het was zwaar vermoeiend geweest en hij was betijds naar bed gegaan. Maar toen hij eenmaal weer wakker werd was het al in de avond. Hij was niet meer in slaap gevallen en had lopen piekeren hoe het zou gaan. Volgens zijn moeder waren de klassen gescheiden. Met jongens en meisjes apart en zou hij alleen maar les krijgen van mannelijke docenten. Ergens klonk het niet echt spuis. Hoeveel meiden hij al niet had gezien tijdens zijn wandeling naar de slaapzaal van de jongens. Het was gewoon beangstigend. En hij wist met zekerheid te zeggen dat wat zijn moeder tegen hem had gezegd niets meer was dan een simpel smoesje om hem niet teveel zorgen te laten geven. Zwijgzaam kwam hij gaapend overeind. Hij liep met een blik die zei dat hij nog maar half wakker was richting de doucheruimtes. Hij had een witte pyama nog aan. Hij legde zijn handen onder de kraan en gooide wat water in zijn gezicht. Hij kwam overeind en keek in de spiegel. Hij zag er gelijk wakkerder uit. Hij glimlachte. "Tijd voor een nieuwe dag..." mompelde hij zich wat moed in. Hij liep de slaapruimte weer in en gritste zijn kleding uit de klas en ging er met gemak in. Een kam ging nog even vluchtig door zijn haren maar zijn haar zat meestal wel goed zo. Het was niet iets waar je met al te veel chemicalieën in moest gaan zitten. En het stond hem hoe dan ook toch wel. Met een kalme trend liep hij naar de grote zaal om daar zijn ontbijt te houden. Het was weekend dus druk had hij het nog niet. Hij besloot om maar naar buiten te gaan. Het was dan wel herfst maar een dikkere zwart-witte jas zorgde er voor dat hij zich wel warm genoeg gekleed had. Zijn hoofdband hield zijn haren uit zijn gezicht terwijl hij richting het bos liep. Hij maakte van zijn hand en vuist maar liet er nog wat lucht in. Een knetterend geluid volgde. Een bolletje waar constant vonken van af sprongen was gevormd tussen zijn vuist. Langzaam gooide hij het naar beneden als een jojo en ving het weer op toen het omhoog kwam. Hij wierp het een keer onderhands en ving het bovenhands weer op. Een beetje tijd dodend liep hij over het grasveld richting het bos. Hij glimlachte. Natuur, een van zijn hobby's. Zwijgzaam liep hij de bossen in. Hij glimlachte en liep een tijdje. Tot hij op een gegeven moment een gestalte zag. Hij glimlachte. Een beetje sociaal zijn was geen ramp. En gezien de bouw van de persoon, zo gespierd was Grey dus absoluut niet, was het ongetwijfeld een mannelijk figuur. Iets wat voor Grey het dus alles behalve moeilijk maakte. Hij glimlachte en ving het knetterende ding op. Hij kneep zijn vuist samen waardoor het doofde. Glimlachend liep hij dichterbij. "Ohaiooo..." sprak hij vriendelijk om de jongen te begroetten.

Soul grijnsde toen hij een jongen met roodachtige haren hoorde spreken. Het klonk best wel grappig, maar ergens ook vrolijk. Eindelijk iemand die normaal deed! Geen geklets over haren, geen geklets over make-up, geen geklets over vriendinnetjes en relaties, geen gedoe met huiswerk en leraren, geen emotionele gesprekken over het verleden, maar gewoon een normale, vrolijke begroeting. Iets wat Soul best lollig vond in deze tijd van het jaar. Het werd kouder en daarmee leken ook meerdere mensen hun humeur kwijt te raken, maar deze jongen had dat dus absoluut niet. Hij had een dikke winterjas aan, dus misschien kon dat er wel mee te maken hebben. Soul droeg zelf geen jas, omdat hij zich kon opwarmen met zijn krachtige, Novaanse magie.
‘Hoi,’ zei hij, ietwat droog, maar ja, hij stond ook bekend om ‘droogkloot,’ dus zo erg was dat niet. Hij stak zijn hand op en keek vriendelijk naar de jongen, waarna hij zijn hand liet zakken. Hij leek wel iemand van het leger die salueerde naar iemand anders. Hij trok zijn hoofdband af, zodat zijn piekerige haar naar voren viel. Ook eens leuk. Hij deed zijn hoofdband in zijn broekzak en keek de jongen kalm aan.
‘Ik ben Soul, aangenaam,’ zei hij en hij stak zijn hand uit en hield zijn andere hand bij zijn zij, zoals hij altijd mensen begroette. Mineko was ’s morgens ook zo aanstekelijk. Altijd zo heerlijk vrolijk. Nou, deze jongen kon er ook wat van. En hij leek qua vrolijkheid ook wel op Mineko. Altijd met een positief gevoel opstaan. Misschien had de jongen voor hem dat ook, maar niets was natuurlijk zeker. Soul had dan ook nog niet zo heel lang met de jongen gesproken om hem echt door en door te kennen, maar misschien kwam dat nog wel. En eigenlijk moest hij er niet eens over nadenken.
Soul slikte zijn vraag of de jongen een relatie had gauw in. Hij had een fobie voor jongens die relaties hadden. Die zouden hem aan de kant zetten, volgens Soul. Mineko was ook al vaak met Mizuki bezig. Veel te vaak. Maar goed.

- flut -

Grey was opgewekt! Zoals altijd was hij in zijn nopjes als het ging om het ontmoeten van andere mensen. Tenminste als ze mannelijk waren. Zijn humeur leed nooit onder het weer. Tenminste, winter of zomer. Herfst of Lente. Het scheelde geen enkele druppel vrolijkheid. Alleen wanneer het regende kon Grey zich afzonderen omdat hij wat downtjes was maar dat was ook zo af en toe. En gezien de hoeveelheid regenbuien die zich soms in een jaar plaats vond viel dat op zich ook nog reuze mee. Hij kwam amper op de kwart van de regenbuien. Zwijgzaam glimlachte hij wat zwakjes toen hij de droge begroeting van Soul hoorde. Dit was dus ook een gezellige persoon. Gelukkig groette hij terug, dat gaf Grey de mogelijkheid om makkelijker terug te reageren. En zo was het niet zo ongemakkelijk dan wanneer hij hem strak aan bleef staren zoals sommige jongens ook konden doen. Zo te zien was Soul ook vuurmagier of misschien lichtmagier. De shirt waarin Soul liep zag er fris uit. Toch mocht het humeur van Soul er niet onder lijden, tenminste zo zag het er naar uit. Grey zelf had een winter jas aan maar dat kwam meer omdat hij deze jas mooi vond en omdat hij zelf het lekker warm er onder had, naast zijn vuurmagie. Zwijgzaam glimlachte hij toen hij zag dat de hand van Soul dichterbij kwam. Grey liep wat dichterbij en pakte de hand van Soul vast. Hij schudde hem kort. "Aangenaam, Soul..." sprak hij kalmpjes. "Mijn naam is Grey, Grey Hexago..." sprak hij. Hij stelde zich wel netjes voor met zijn achternaam maar niet met zijn volledige naam. De naam betekende: Zoon van de grijze. Nou om daar trots op te zijn. En daarbij opgeteld lag Grey veel lekkerder in de mond dan Greyson. Grey glimlachte en knikte naar Soul. "Nieuw zijn is redelijk moeilijk..." sprak hij. "Maar ach, altijd leuk om nieuwe contacten te maken..." sprak hij kalmpjes doelend op Soul. Hij zag Soul en hem echt wel vrienden worden. Tenminste, het zou voor hem stukke makkelijker en relaxter zijn dan dat hij dat moest doen met een meisje. Goh, wat zou dat nog een ramp worden als hij tegen zo eentje aan liep. Of als er een hem leuk begon te vinden. Zwijgzaam richtte Grey zich op Soul. "Er gaat niets boven een goede wandeling in de natuur..." sprak hij om een onderwerp aan te snijden en een gesprek te starten.

Soul grijnsde breed. Hij mocht de jongen nu al. Hij leek nu al een beetje op hem, alhoewel dat moeilijk te zeggen viel. Toch voelde hij die verbondenheid zoals hij ook met Mineko had gehad. De verbondenheid van vriendschap. Maar zo sterk als bij Maka zou het waarschijnlijk nooit worden. Hij had nog nooit een band gekregen als zo sterk met Maka. Misschien kwam Mineko er kort bij in de buurt, maar hij hield zijn mond liever tegen zijn vriend.
‘Goh, vertel mij wat! Nieuweling zijn is niet altijd prettig, behalve als je jezelf goed weet te redden tussen de verschillende typjes hier,’ zei Soul, terwijl hij dacht aan Fay en Hidan. Fay was misschien een beetje een bitch en Hidan was gek in de kop, zo leek het. Maar allebei leken ze wel oké. Nog altijd beter dan bij Eillish en Esmira. Bij Esmira wist hij zich prima in toom te houden, had hij zelfs Green gekocht, zijn leguaan, maar bij Eillish wist hij zich dus echt geen houding te geven. Eillish was meer het meisje meisje die… Hoe moest hij het ook uitleggen? Nee, hij ging niks uitleggen. Hij ging praten met Grey en niet aan de enge, vijandige soort denken: meisjes.
‘Ja, een wandeling in de natuur maakt mijn hoofd een beetje vrij. Huiswerk en zo,’ zei hij, daarbij het deel over meisjes weglatend. Dadelijk had hij een of andere player voor zich en begon die hem vierkant uit te lachen omdat hij zowel een fobie had voor een relatie met een meisje aan te gaan, als dat zijn eigen vrienden een relatie hadden. Aan de andere kant leek Grey ook wel iemand te zijn aan wie hij dit kon toevertrouwen. Hij zou het er maar op wagen.
‘En eigenlijk ook om uit de buurt van meisjes te blijven,’ zei hij en hij grijnsde even, waarna hij kippenvel over zijn arm voelde strijken. Esmira en Eillish waren nog niet zo erg, maar wat als hij echt zo’n blond, verwend typje tegenkwam en die op hem verliefd zou worden? Nee, nee, bah! Geen meisjes, never! De zwabber misschien, maar geen meisjes!
‘Hé, daar ben je,’ mompelde Soul en hij hurkte door zijn knieën. Green leek hem ook altijd weer te vinden. Hij pakte de leguaan op en zette die op zijn schouder. Green keek aandachtig naar Grey en stak toen zijn pootje op, alsof hij Grey daarmee wou begroeten. De enige die echt zijn hart had weten te stelen, was Green, zijn leguaan van een maand oud. Green zag er nog klein en schattig uit.
‘Grey, dit is Green, Green, dit is Grey,’ zei hij en hij liep rustig dichter naar Grey toe, zodat Green naar Greys schouder kon kruipen. Hè, wat was het toch een leuk beest!
‘Maar voel jij je hier al een beetje op je gemak?’ vroeg Soul en hij keek daarbij kalm naar Grey, waarna hij naar Green keek die zich vastklampte aan Greys haardos. Soul grinnikte even.