Neara’s stappen waren vloeiend, onzichtbaar onder de lange lichtgrijze mantel die over de grond heen gleed zonder enige geluid. Haar sneeuwwitte lokken bedekt onder de brede kap, deze niet geheel over het bovenste gedeelte van haar gezicht getrokken nu ze met het meisje naast zich liep. ‘Probeer zo zacht mogelijk te lopen,’ haar zachte stem klonk als fluweel, zo zacht dat het ook je verbeelding kon zijn. Haar gehoor stond opscherp, elk zintuig was gefocust om de alle bewegingen en oneffenheden in de lucht te identificeren. De bomen van het duistere bos stonden dicht op elkaar, en het hoog staande sterrenlicht werden geheel buitengesloten. De schaduwen waren in de overhand, de zwart tinten waren overal waar je maar keek. De tijd leek geen rol meer te spelen in hun weg, hoe lang ze al tussen de dunne lange bomen liepen was niet duidelijk. Neara’s strakke ogen gleden haast langzaam over de omgeving heen. Haar zicht was langzamer dan haar gehoor en gevoel, was een extra iets wat ze vaak kon missen. Wren liep schuin achter haar, zoals ze haar had opgedragen te lopen. In een vloeiende maar vlugge beweging hield Neara haar pas in, staarde met een geconcentreerde blik in het niets. ‘Ssht,’ fluisterde ze naar Wren toen ze merkte dat zelfs de hartslag van het meisje haar lichtelijk afleidde. Doodstil stond ze, haar hand opzij tegen Wrens schouder aan ter teken dat ze zo dood stil mogelijk moest staan. ‘Bij Barl,’ haar kaken klemde zich op elkaar, en met het zwevende geluid van de mantel draaide ze zich met een ruk om naar Wren. ‘Ik wil dat je geen geluid maakt. Geen kreun, zucht of wat dan ook produceert. Kijk waar je loopt, wat je vastpakt en let op alles wat in je omgeving gebeurt,’ met de zelfde beweging draaide ze zich weer van Wren af zodra ze uitgesproken was, gaf de kans niet aan het meisje om werkelijk te reageren. Ze had geen keus dan het op te volgen, ze had de belofte gemaakt en dat betekende dat Neara’s woorden wet waren. Hoe ver de wezens waren in magie wist ze niet, maar nu enkel voor Wren was het voelbaar hoe haar grote magische aanwezigheid plots afnam in het niets. Haar magische innerlijk verborgen, omhelst door iets waardoor de buitenwereld niet meer bewust kon zijn van haar magie. Haar eigen passen waren onhoorbaar geworden, werden niet werkelijk meer op de bosgrond gezet. Ze kon Wren niet zomaar optillen zoals ze bij haarzelf deed. Het kostte oefening om je balans te houden, en om dat eerst onder de knie te krijgen duurde te lang. Het meisje moest op haar eigen passen letten, Neara moest zich op dit moment bezig houden met wat er enkele honderden meters voor zich was. De lichten werden langzaam zichtbaar naarmate ze dichterbij kwamen. Te veel magie gebruiken, zoals het geluidsdichte schild, durfde ze nu niet meer. Ze waren te dichtbij, en het kon zijn dat ze de magische verandering konden voelen. Neara’s kaken waren op elkaar geklemd, haar gehele wezen gefocust op de geluiden voor haar. Het gebrul, de onverstaanbare klanken van de taal, de stank van het voedsel en drinken dat ze hadden. Ze wist niets van ze, enkel hoe ze eruit zagen. Wist niet wat haar te wachten stond, wist niet hoe gevorderd ze waren, hoe ze hier waren gekomen. Maar ze waren er degelijk, en de zachte geluiden die voor Neara duidelijk hoorbaar waren kon Wren nu ook horen. Vooral de luide stemmen met de onverstaanbare taal, de geluiden die duidelijk maakte dat er een hoop gebeurde. ’Knik enkel als je me goed kan verstaan, spreek niet,’ Neara’s stem weerklonk als een fluistering door Wrens gehoor, enkel hoorbaar voor haar. Haar lippen hadden niet bewogen, niets aan haar gestalte liet zien dat ze ook maar een poging had gedaan om zich op Wren te richten. ’Zorg dat ze je niet zien. En als ik stop zeg ga je niet verder dan dat, begrepen?’ Mocht het zo zijn dat Neara ontdekt werd, dan moest ze ervoor zorgen dat het meisje niet gezien werd. Kosten wat het koste moest ze het meisje in veiligheid houden.