//open voor iedereen! \\

Zuki stond op van haar bed. Ze was nog maar zo kort op deze school, maar ze wist nu al dat deze plek als geen andere was. Met een vrolijke blik staarde ze naar buiten over het grote terrein. Haar warme adem zorgde ervoor dat het glas van het raam besloeg. Met haar waterkrachten liet ze de door haar ontstane druppels vrolijk dansen over het gehele oppervlak van het raam, in paren van twee.
Toen dwaalde haar blik weer naar de omgeving. Daar, in de verte, ontdekte Zuki het bos en de velden. Gelijk begon ze zich af te vragen wat daar nog meer kon zijn. Tja..er was maar één manier om daar achter te komen! Met deze gedachte in haar achterhoofd draaide ze zich in een sierlijke beweging richting de kamer.
Zuki had zich eerder al in één van haar favoriete rokjes gehesen en er een leuk shirtje bij aangetrokken. Weer trok ze haar kast open om er dit keer een paar schattige laarsjes een vest uit te pakken. In haar nu volledige outfit achtte ze zichzelf klaar om op ontdekkingstocht te gaan.
Er was nog slechts één laatste onderdeel dat ze niet moest vergeten. Zuki's violette ogen gleden door de ruimte, op zoek naar Apple. Toen bedacht ze zich iets en liet ze zich glimlachend op haar buik naast haar bed zakken. Daaronder lag de kleine, rode kitten opgekruld te snurken.
"Zo voorspelbaar." mompelde Zuki met een scheve glimlach.
Dit was al vanaf dag één Apple's favoriete 'verstopplek' geweest.
“Kom op, luilak.” lachte Zuki terwijl ze haar hand met gemak om het kleine, zachte lichaampje sloot en zo de kitten onder het bed vandaan haalde (wat bij het diertje niet erg gewaardeerd werd overigens). “Tijd voor wat actie!” Volgens de boeken zouden katten geen winterslaap houden, maar Apple leek al deze beweringen teniet te doen. Maar eigenlijk waren zijn zomer/herfst/lente/winterslaapjes meer schoonheidsslaapjes (ja ja, meneer was bovendien nog ijdel ook!) of gewoon pure luiheid.
Met de nog half slapende kitten op haar schouder en een verse lust voor avontuur begaf Zuki zich naar het uitgestrekte buitenterrein en zo ver mogelijk van de school vandaan als ze nu maar kon.

Dit bracht haar na een tijdje bij een prachtige, betoverende plek. Zuki's mond viel zelfs even open van verbazing door de schoonheid van haar omgeving en de hele serene sfeer die er hing. Allereerst was er de melodieuze klank van het vallende water. Als een deels watermagician kon ze dat zeker waarderen. Maar ook de aanblik van de waterval zelf en de overige fauna waren overweldigend. Zuki voelde zich haast een storende factor in het geheel, wat ze misschien ook was. Aarzelend begaf ze zich toen voetje voor voetje richting het heldere water en ging ze op haar knieën bij de rand van de poel zitten waar de waterval in uitmondde. Haar hand (of eigenlijk haar hele lichaam, maar ze hield zich in) werd automatisch langzaam naar het element toegetrokken wat zo sterk met haar verbonden was. Het moment waarop haar huid voor het eerst het water beroerde was werkelijk onbeschrijfelijk. Er ging een tinteling door Zuki heen en ze sidderde. Wauw, dit voelde heerlijk!

Apple leek het minder te waarderen als kat zijnde en maakte snel zijn weg richting de struiken verderop.

Zuki's slanke hand met haar lange vingers gleed nog verder in de poel waardoor ook een groter deel van haar arm nat werd. Ineens speelde ze met een aanlokkelijke gedachte. Maar zou ze dat wel kunnen doen? Was dat niet uitermate ongepast? Aan de andere kant zou het zo geweldig zijn en een eer als watermagician... Uiteindelijk nam Zuki een besluit en kleedde ze zich uit tot haar ondergoed, dat hield ze aan. Even twijfelde ze nog en keek ze om zich heen. Niemand te zien, behalve Apple die druk bezig was een ongrijpbare vlinder achterna te huppelen/struikelen.
Ze richtte haar blik weer op het water voor haar. Goed, daar ging ze dan... Zuki haalde diep adem voor ze met een elegante duik, zoals het een echte watermagician betaamd, de koele poel indook.
Een gevarieerde verzameling van prettige tintelingen verspreidden zich razendsnel door haar hele lichaam terwijl Zuki een tijd onder water zwom. Ze had gelijk gehad; dit was geweldig!
Even later kwam ze toch weer -ademnoodgedwongen- boven en liet ze zich op haar rug zo dicht mogelijk naar de waterval toe drijven. Ze had geen last van de wind en kou want haar lichtkrachten gaven het beetje zonlicht op haar huid extra veel effect en haar watermagie beschermde haar tegen de kou van de poel zelf.
In euforische toestand sloot Zuki langzaam haar ogen en liet ze zich wiegen door het ritme van het water.

Mineko liep fluitend door het bos. In zijn hand een stapeltje bekertjes en om zijn nek zijn koptelefoon. Hij was helemaal klaar om weer een poging te wagen in watermagie. Hij was gisteren ook naar de waterval gegaan en het was hem uitstekend bevallen. De plek had een soort sereniteit en rust die hem hielp met concentreren. Hij was vastberaden om te blijven oefenen totdat hij het water probleemloos in het bekertje kon sturen. De bladeren knisperden onder zijn voeten en het was al aardig koud. In de verte hoorde hij alweer het geklater van de waterval en hij versnelde zijn pas. Hij hoopte dat er deze keer niemand zou zijn en hij zich optimaal kon focussen op het besturen van het water. Hij had pas net uitgevonden dat hij een zekere aanleg had voor watermagie, maar echt lukken wilde het nog niet. Hij had tot voor kort nog nooit andere magiesoorten gebruikt en was verrast geweest toen bleek dat hij in zekere zin water kon besturen. Hij was geen natuurtalent en beheerste het nog nauwelijks, hij kon slechts een miniem beetje water omhoog krijgen. Toch genoot hij van de rust die hij voelde als hij watermagie gebruikte en was van plan om weer te gaan oefenen.

Hij baande zich een weg door het struikgewas en zag nog een plastic bekertje liggen. Hij grinnikte, die had hij gisteren vast over het hoofd gezien. Hij pakte heb bekertje op en schoof het op het stapeltje van 5 bekers die hij al bij zich had. Hij zocht om zich heen naar nog meer afval, deze plek was zo mooi dat het bevuilen als een zonde voelde. Nu keek hij nog eens goed naar de bron en zag er een meisje in het water liggen. Hij krabte over zijn hoofd en een beetje schuchter liep hij verder. Hij wilde haar niet laten schrikken, maar ook niet het idee geven dat hij haar aan het begluren was. Hij hurkte neer bij de waterrand en voelde aan het water. Het meisje dreef met gesloten ogen in het water en de kou leek haar niet te deren. ''Hallo daar, meisje. Ik ben Mineko. Heb je het niet ijskoud?'' vroeg hij bezorgd toen hij voelde welke temperatuur het water had. Hij legde zijn bekertjes neer. Hijzelf had een vest en een jas aan en had het behaaglijk warm, maar dit kind was aan het zwemmen, terwijl het bijna winter was. Ach, sommige mensen konden beter tegen kou dan anderen. Nu zag hij een katje ronddartelen en lachte vrolijk. ''Wat een schatje is het, is ze van jou? Hoe heet je eigenlijk?'' Dat eerste was een beetje een nutteloze vraag was dat, wat deed een jong poesje anders alleen in de wildernis. Maar hij was benieuwd naar het meisje en haar huisdier, hij herkende haar niet, zelfs niet lichtelijk. Bij de meesten hier op school had hij wel een blink van herkenning, maar ze kwam hem in de verste verte niet bekend voor. ''Ben je nieuw hier?'' vragend keek hij haar aan. Hij hoopte maar dat ze niet te erg geschrokken was toen hij opeens uit de struiken tevoorschijn was gekomen.

Zuki opende verbaasd één oog toen ze voetstappen hoorde. Al viel het geluid nauwelijks op tussen alle andere geluiden om haar heen van de waterval en de vogels, maar ze had het toch duidelijk gehoord. Ze ontdekte een jongen die haar net zo verbaasd aankeek. Zijn stem klonk gelukkig vriendelijk. Zuki stopte met drijven en zwom onder water naar de jongen toe. Eenmaal bij de waterrand stak ze alleen haar hoofd boven water. Haar roze haar plakte in slierten aan haar gezicht. Ze glimlachte naar hem. “Ook hallo, Mineko” groette ze hem vrolijk terug. “En nee, ik heb het niet koud. Mijn watermagie beschermt me tegen de kou van het water. Ik kan het zelfs als een soort tweede huid dragen, snap je?” Plotseling viel haar oog op de bekertjes die Mineko vasthield. “Hé, een leerling watermagie?” Ze herkende de opdracht met de bekertjes van een andere school waar zij een deel van haar watermagie had leren beheersen.
Bij Mineko's opmerking over Apple werd haar glimlach nog iets breder. Haar ogen dwaalden kort af naar de kitten, maar richtten zich al snel weer op de persoon voor zich. “Die rode haarbal is van mij ja, hoewel hij er zelf weleens anders over lijkt te denken.” Zuki legde haar armen op de kant en haar hoofd op haar armen. “Hij staat bekend onder de naam Apple,” ze knikte richting de kitten, “en ik ben Zuki, aangenaam.” Ze keek naar de jongen met het groenige haar. Door haar korte tijd op deze school kende ze nog maar weinig mensen, waarvan hij er geen was. “Ja, ik ben nieuw hier.” gaf ze toen toe met een bijna schuldige toon in haar stem. Ze hoopte niet dat hij haar gelijk al vreemd vond door haar zwempartij. “Maar vertel me eens wat jij precies van plan was te doen met die vijf bekertjes.” ging ze toen halflachend verder. Het zou leuk zijn als Mineko inderdaad een watermagieleerling bleek te zijn. Dan hadden ze tenminste al iets gemeen. Ze wilde graag meer mensen leren kennen.

Het meisje zwom soepel onder water naar hem toe. Vrolijk groette ze hem en gaf antwoord op zijn bezorgde vraag. “En nee, ik heb het niet koud. Mijn watermagie beschermt me tegen de kou van het water. Ik kan het zelfs als een soort tweede huid dragen, snap je?” Verwonderd knikte hij. Hij kon zich niet helemaal voorstellen hoe je water als een ''tweede huid'' kon dragen, maar hij geloofde haar als ze het zei. “Hé, een leerling watermagie?” Hij knikte nog eens en bestudeerde haar gezicht. Haar roze haar hing in slierten langs haar gezicht enogen waren prachtig, een beetje paarsroze. Haar naam was Zuki vertelde ze en de schattige rode kitten heette Apple.''Wat is 'ie ontzettend schattig! En zo pluizig! Ohhhw ik wil hem vasthouden!'' zei Mineko opgewonden. Smekend keek hij haar aan in de hoop dat ze hem zou toelaten haar geliefde huisdier te aaien. Hij hield van dieren en al helemaal als ze zo lief en pluizig waren. Hij zou niet zomaar zonder toestemming andermans dieren aanraken, maar bij dit schattige wezentje kon hij zich maar net beheersen. Hij voelde de neiging om op hem af te rennen en Apple stevig te knuffelen. Nee, wachten op toestemming, beet hij zichzelf toe. Geen impulsieve domme dingen doen als je iemand net hebt leren kennen. Daarmee schrok je alleen maar mensen af en dat was vandaag zeker niet de bedoeling.

“Ja, ik ben nieuw hier.” zei ze en ze klonk vreemd genoeg een beetje schuldig. Ze was toch niet bang voor hem. Hij liet zich achterover zakken en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Bemoedigend keek hij haar aan, hij vond het juist heerlijk om nieuwe mensen te ontmoeten en een beetje wegwijs te maken in de school. Dan had je meteen een reden om iemand wat beter te leren kennen.
“Maar vertel me eens wat jij precies van plan was te doen met die vijf bekertjes.” zei Zuki lachend. Hij reikte naar de bekertjes en haalde er een uit. Vlak voor zijn voeten zette hij hem neer. ''Tja, ik wilde gaan oefenen om water te besturen.'' zei hij vrolijk. ''Ik heb pas net ontdekt dat ik een beetje watermagie bezit en wil mezelf graag verbeteren. Het doel is...'' sprak hij glimlachend en hij schepte met zijn hand wat water op. ''Om met magie wat water in het bekertje te krijgen. Maar het lukt nog niet echt goed en ik moet nog veel oefenen. Jij bent vast een watermagician, aangezien je het niet koud hebt in water enzo. O en voor ik het met mn stomme kop vergeet, welkom Zuki! Ik weet zeker dat je het nog heel leuk zal krijgen hier!'' Hij haalde zijn schouders op en grijnsde verlegen naar haar. Hij was aan de ene kant teleurgesteld dat hij nu niet in alle rust kon oefenen, maar was ook wel blij dat hij weer een aardig persoon had ontmoet. En misschien kon ze hem zelfs nog wat tips geven over watersturing.

Fay was net gevlugt voor twee jongens, één te blij en de ander te ouderwets. Als je één van beide was, was er iets niet helemaal goed in je hoofd. Met haar rechterhand stevig om haar zwaard geklemd en haar Kaketoe op haar schouder, werd het Donkere Bos langzaam maar zeker minder donker. Ook de snee in haar wang stopte langzaam maar zeker met bloeden, maar toch bleef er een snee evenlang als haar wijsvinger in haar wang. De snee had ze twee uur eerder opgelopen in het Donkere Bos toen ze zichzelf uit één van de hogere bomen liet vallen. Ze liet nooit zien hoe ze zich voelde en was er vandaag ook in geslaagd de pijn te negeren.
In de verte merkte ze een waterval op, iets waar ze over gehoord had op haar basisschool. Dat dit een soort hangplek van de galbakken was en op haar school was er geen verschil tussen een Novaan en een galbak. Bij Fay was het niet zo dat iedere Novaan per defenitie niet deugde, niemand deugde per defenitie. Je bestaat uit de manier of manieren waarop je niet deugde en waar jouw norm van normaal ligt. Je gebrekken maakte hoe je was, dat leek haar logisch.
Fay had haar zwaard nog altijd in haar hand, dat had ze immers altijd. Zo kon ze zich overal veilig voelen. Als ze haar zwaard niet had, dan was ze op dit moment niet hier. Sterker nog, mocht ze ooit haar zwaard kwijtraken, dan was dat waarschijnlijk ook direct haar doodvonnis. Haar zwaard ging namelijk overal met haar mee, zelf in de douche of naar de WC. Anders kon ze zich niet meer veilig voelen. Het zat namelijk zo dat haar tante haar zwaard had betoverd, volgens haar konden nu enkel volbloed Shadranen met een puur goede intentie haar zwaard aanraken. Raakte je het zwaard aan zonder hieraan te voldoen, dan werden alle zenuwen in je lichaam blootgesteld aan de magie van haar tante en stond er onvoorstelbare pijn te wachten. Zelfs haar ouders hadden beide deze pijn moeten overleven. Vandaag waren er slechts twee mensen die geen pijn hadden gevoeld na het aanraken van het zwaard, Fay en haar tante. Dat was ook de reden dat ze eigenlijk niet geloofde in de spreuk. Ze zag zichzelf vaak niet als iemand met goede intenties, daarvoor had ze te veel mensen beledigt, bedreigd, verwond en bestolen. Ze geloofde dat haar tante het zwaard gewoon zo had betoverd dat het enkel zo was dat zij en Fay het alleen konden aanraken. Conclusie, ze had drie liefdes waar ze niet zonder kon. Één daarvan was haar zwaard, de andere twee bestonden uit een ketting met daarin een stukje van het hart van haar tante en haar derde liefde was Scula, haar Kaketoe.
Fay was aan het twijfelen, zou ze de waterval moeten ontwijken aangezien er zeer waarschijnlijk anderen bij waren of zou ze er juist naartoe moeten gaan? Eigenlijk was ze wel heel erg toe om zich een beetje af te wassen. Opgedroogt bloed was namelijk over haar volledige volledige wang en handen te bekennen. Ze besloot daarom toch maar naar de waterval te gaan en al snel bleek dat er inderdaad twee anderen bij de waterval zaten. Een meisje in ondergoed en een jongen die zich wel vermaakte met dat uitzicht verpeste het mooie geluid die de waterval met zich meebracht. Fay negeerde hen en kleede zich volledig uit om plaats te nemen in het koude water, hierdoor vloog haar Kaketoe op, die niet zo gek was op water als het niet in een bakje voorgeschoteld lag. Ze had er een hekele aan om met kleding in het water te zitten, dat was niet bepaald natuurlijk. Ze nam aan dat de andere twee dit abnormaal vonden, maar dat kon haar weinig schelen. Het was omdat ze was opgegroeid in een gedeelte van Shadra waar water niet zo helder was en het daardoor misschien een minder groot probleem was, want niemand kon je toch zien. Fay pakte het zwaard van de kant en dook onder. Ze wreef stevig door haar gezicht zodat het opgedroogde bloed misschien los liet, helaas dacht ze niet te veel na bij deze actie want ook haar wond scheurde ze daarbij weer open. Hier baalde ze best van, maar dat was iets wat ze niet liet merken. Ze liet nooit wat merken, zodat niemand aan haar kon zien wat ze voelde. Dat was iets waar ze mee was opgevoed en wat voor haar een gewoonte was geworden.
Ze liet haar hoofd weer boven water komen met een kapotte wang. Opnieuw lekte de snee in haar wang weer bloed. Ze had haar hand stevig om haar zwaard geknepen, die zich op dit moment volledig onder water bevond. Één van de vele spreuken die haar tante op het zwaard had losgelaten resulteerde tot dat geen van de oude vier elementen haar zwaard kon aantasten. Dat betekende dat haar zwaard niet zou gaan roesten door een beetje water en dat betekende dat ze haar zwaard ook hier bij zich kon hebben.
Fay zag haar vogel in een grote beuk enkele meters van de waterkant af plaatsnemen. Zijzelf besloot hier te blijven tot haar wang opnieuw was gestopt met bloeden. Ze was echter bang dat de twee, die elkaar Mineko en Zuki noemde, haar niet negeerde zoals ze hen negeerde. Dat gebeurde immers zelden als je van een andere planeet als die van haar kwam en zelfs Shadranen lukte de kunst van negeren vaak niet goed.

Zuki kon het niet laten te grinniken toen Mineko Apple zo leek te waarderen. Lachend wees ze naar het diertje dat zich in nieuwsgierigheid al voorzichtig en sluiperig richting de jongen bewoog.
“Er schijnt een wederzijdse interesse te zijn.” merkte Zuki op en keek hoe de kitten zijn rechterpootje op Mineko's been plaatste. Het was een goed teken dat Apple niet bang was. Zuki zelf had ook al gemerkt dat Mineko een bepaalde kalmte en vriendelijkheid uitstraalde die haar geruster maakte. Ze luisterde aandachtig naar zijn uitleg over de bekertjes. Ze had dus gelijk gehad. “Ik ben van oorsprong een lightmagician, maar mijn moeder kwam van Cassia dus beheers ik ook de watermagie.” Zuki's stem trilde licht toen ze het woord 'moeder' zei, dat had ze altijd. Ze sprak eigenlijk liever helemaal niet over haar, dat deed te veel pijn, ook al was het inmiddels zo lang geleden..
Zuki glimlachte naar Mineko toen hij haar ineens welkom heette. “Dank je! Ik voel me ook welkom en ik hoop dat je gelijk hebt.” Vervolgens klom Zuki lenig de bron uit en liet ze met haar krachten al het water van zich af spetteren, ze keek wel uit dat ze daarbij Mineko en Apple niet raakte. Zo was ze weer helemaal droog en trok ze snel haar kleren aan voor ze het alsnog koud kreeg. Op dat moment trok iets achter haar, haar aandacht. Zuki draaide zich verwonderd om en zag nog net een naakt meisje met prachtig rood haar de poel induiken. “Oh,” kon Zuki eerst alleen verrast uitbrengen. “het is druk vandaag.” voegde ze er binnensmonds aan toe. Ze liet zich naast Mineko op het gras zakken. Het meisje leek hen te negeren. Zuki kon niet precies begrijpen waarom, maar ze zou daar vast wel zo haar redenen toe hebben. Plotseling voelde Zuki een soort spanning in zich opwaren. Ze herkende het van een eerdere ontmoeting, langer geleden.. Ze probeerde de oorzaak daarvan terug te halen en wist het ineens weer. Het meisje moest iets Shadraans in zich meedragen. Zoals bekend waren Novanen en Shadranen normaal gesproken elkaars tegenpolen. Het voelde nu ook alsof ze een magische botsing met het meisje had gehad, die niet per se wederszijds hoefde te zijn. Zuki wreef kort langs haar pijnlijk geworden hals en richtte haar aandacht weer ter afleiding op Mineko. “Mag ik je een tip geven?” vroeg ze vriendelijk. Het was meer een retorische vraag, want ze ging al verder. Voorzichtig pakte ze met haar beide handen één van Mineko's handen vast en dompelde deze helemaal onder water. “Zorg dat in ieder geval je handen in het begin helemaal nat zijn als je gaat watersturen. Dat helpt echt. Zo heb je als het ware al het eerste contact gelegd tussen het element en jouzelf.” Ze glimlachte en trok haar handen weer terug, benieuwd of de tip welkom was.

mineko's hart maakte een sprongetje toen hij een zacht pootje op zijn been voelde. Hij keek met grote ogen verrukt naar het beestje en strekte voorzichtig zijn hand uit. Heel zachtjes legde hij zijn hand op het kopje en krabde zachtjes achter zijn oortjes. Het warme en zachte vachtje maakte hem blij en hij voelde zich geweldig. Hij hoorde Zuki iets over haar moeder zeggen en merkte de pijn in haar stem. Lenig klom ze uit het water en kleedde zich vlug aan. Hij wist niet wat er met haar moeder was gebeurt, maar dat het haar pijn deed eraan te denken stond vast. Mineko twijfelde of hij erover door zou gaan. Praten kon opluchten, maar hij wist niet of het meisje bereid zou zijn haar hart uit te storten bij een vreemde. Want ze kenden elkaar immers pas heel kort en ze wist nauwelijks iets van hem.
Plotseling hoorde hij een plons en verbaasd keek hij waar het geluid vandaan kwam. Hij zag nog net een flits rood haar en een meisje dat het water indook. hij zag haar kleren op de kant liggen en draaide zijn hoofd weg. Hij wilde Zuki niet het idee geven dat hij een onbeschofte gluurder was. Hij keek toch wel benieuwd heimelijk naar het gezicht van het roodharige meisje en zag dat ze een nog bloedende snee in haar wang had. Hij wilde haar net begroeten toen Zuki hem afleidde met een vraag.
“Mag ik je een tip geven?” vroeg ze vriendelijk. Hij voelde hoe zijn handen werden vastgepakt en onder water werden gedompeld. “Zorg dat in ieder geval je handen in het begin helemaal nat zijn als je gaat watersturen. Dat helpt echt. Zo heb je als het ware al het eerste contact gelegd tussen het element en jouzelf.”
Dankbaar keek hij haar aan en lachte blij. Hij wilde Apple nog eens aaien, maar het beest sprong verschrikt weg. Mineko bedacht dat zijn handen natuurlijk zeiknat waren en lachend trok hij zijn hand terug. ''Sorry Apple'' fluisterde hij grinnikend. ''En bedankt voor de tip. Ik zal het een andere keer zeker proberen,'' Met een knikje in de richting van het zwemmende meisje.'' Maar ik denk niet dat er nu veel van zal komen. En bovendien ben jij er nu om mee te praten.'' Hij was niet van plan haar in de steek te laten omdat hij zo nodig wilde oefenen, ze was juist zo aardig en had hem nog geholpen ook.

Hij droogde zijn rechterhand zorgvuldig aan zijn vest en probeerde Apple weer dichterbij te lokken. Hij strekte zijn hand uit naar de kat en verlangde naar het gevoel van het zachte vachtje op zijn hand. Hij streek met zijn andere hand door zijn haar en door het water kwam het in een raar model te zitten. Zonder er aandacht aan te besteden maakte hij lokkende geluidjes naar de kat, daarna keek hij nog eens naar het bloedende meisje. Ze had hen straal genegeerd en leek geen contact te willen, maar het lag niet in Mineko's aard om iemand te negeren. Hij kon haar op zijn minst begroeten en hoopte dat ze gewoon antwoord zou geven. daarna zou hij haar waarschijnlijk wel weer met rust laten, maar het voelde onbeschoft om iemand zo links te laten liggen.

Hij stak zijn hand op in een soort groet en keek haar in haar rode ogen. ''Hallo daar!'' Vriendelijk keek hij haar aan en hoopte dat ze tenminste het fatsoen op kon brengen om te antwoorden. Iets om haar nek ving zijn blik en hij zag een prachtige ketting om haar nek hangen. Toen ving het wapen zijn blik en hij keek er geïntrigeerd naar. Het zag er duister uit en maakte dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde. Hij zette zich over het gevoel heen, misschien was het gewoon een verlegen hartstikke aardig meisje en zat hij weer te overdrijven. '' Mooie ketting.'' zei hij zachtjes op vriendelijke toon. Hij was bang dat ze zijn compliment verkeerd op zou nemen, maar dat zou hij dan wel weer zien.

Sasori was wat verderop van de menigte weg maar wel zichtbaar, bezig met zijn poppen uit te testen. Hij had er niet dodelijk gif aan toegevoegd en hij begon met zijn handen bewegingen te maken die de pop van links naar rechts liet gaan. Hij bewoog zijn vinger lichtjes en de mond van de pop opende om dan een hele hoop giftige stekels naar de boom te vuren. Sasori keek trots naar het resultaat en hij grijnsde breed. “Nog een paar aanpassingen en dan is hij klaar.” Hij besloot om de pop tegen de boom te laten slaan om te zien hoe krachtig het materiaal was dat hij had gebruikt. De boom kreeg een deuk en Sasori lachte luid. Misschien een beetje te luid. Hij liet de pop een niet dodelijke gifwolk naar de boom spuiten met twee vingers heen en weer te laten bewegen. Dan besloot hij zijn eigen magie eens wat te testen. Hij liet een zwart zwaard in zijn hand verschijnen en hij stoof op de boom af die hij met zijn alle macht aanviel. Met een luid gekraak viel de boom om. Sasori keek geschrokken naar zijn handen en het zwaard. “ Oeps…”. Hij legde zijn hand op het stompje en liet al snel weer een nieuwe boom groeien. “Ziezo”. Dan viel het hem maar pas op dat hij stemmen hoorde. Hij keek op en tot zijn grote vreugde zag hij Zuki. Hij glimlachte en dan zag hij ook Mineko en een onbekend meisje wat verder.
Hij liep naar Zuki en Mineko en ging bij hen zitten. Zuki was Mineko aan het uitleggen hoe hij moest watersturen. Sasori bewoog zijn vingers en er vloog water omhoog en hij maakte er spiraaltjes mee en allerlei figuren. Hij bewoog met zijn hand richting Zuki en liet het water op haar hoofd vallen. Hij grinnikte en stond op voordat ze hem nog te pakken zou krijgen. Hij keek dan geamuseerd naar Mineko. Mineko zou hem vast en zeker nog nooit zo gelukkig gezien hebben.

Zuki zag hoe Mineko naar het meisje in de bron zwaaide en zwaaide mee in een poging haar te begroeten, maar het zag er wat krampachtig uit. Shadra en Nova, het ging gewoon niet samen. Er waren uitzonderingen, want Sasori en zij gingen perfect samen. Dat wel. Bij de gedachte aan hem, maakte haar hart een sprongetje.

Apple genoot van de aandacht die hem de afgelopen tijd gegeven werd. Zuki had veel eerder naar deze school moeten gaan. Hij had zich nog nooit zo geliefd gevoeld. Na nogmaals schattig te hebben gedaan bij Mineko, rende hij opnieuw achter een beweging object aan. Dit keer was het een roodborstje.

Zuki had haar schoenen uitgelaten en liet haar voeten nu in de bron rusten. Ze bewoog haar voeten op en neer en spetterde wat water omhoog. Plotseling hoorde ze voetstappen achter zich. Ze had niet in de gaten wie het was en dat Sasori achter hen ging zitten. Maar net op het moment waarop ze zich omdraaide, kreeg Zuki een verse stoot water over zich heen. Het lachende gezicht van Sasori was daarop het eerste wat ze zag. “Jij..jij!” razend, op een grappige manier dan, sprong ze op. Sasori had dit blijkbaar al verwacht. “Blijf hier jij!” Met haar waterkrachten liet Zuki een grote straal water naar Sasori toe zweven om hem zo in een draaiende cirkel van water gevangen te zetten. Hierop rende Zuki naar hem toe en sprong op zijn rug. “Dus je wilde me besluipen en ook nog natspetteren, hè? Nou mijn wraak zal zoet zijn! Ha!” Zuki lachte duivels en bleef op Sasori rug zitten, maar liet het water naar de bron terugzweven. Lachend schudde ze haar lange, roze haren voor zijn gezicht uit om hem extra nat te maken.

Fay sloot haar ogen en ergerde zich aan het feit dat de groenharige uitgelegd kreeg hoe hij alles moest doen. Een tafereel wat ze nog nooit had meegemaakt en waarschijnlijk ook niet mee ging maken. Ze was niet de meest krachtigste magician, maar alles wat ze kon had ze zelf moeten leren. Ze kende geen contact of vrienden en aan haar ouders had ze helemaal nooit wat hoeven vragen. Aan de andere kant zou ze hulp ook nooit meer accepteren. Hoewel ze niet de krachtigste magician was, was haar tante dat wel en die heeft talloze spreuken op haar zwaard losgelaten. Alles wat ze kan is dan ook gestuurd of is in balans gebracht door haar zwaard. Als een vijfde ledemaat. Zonder haar zwaard was ze er zelf niet meer geweest, daar was ze van overtuigd.
Ze opende haar ogen, van binnen was ze geschrokken, maar van buiten liet ze daar weinig van zien. Dat was logisch met een opvoeding die zij had gekregen. Agressie werd bestraft met meer agressie van haar ouders, iedere keer dat ze ook maar een vleugje angst liet zien mocht ze in de kelder slapen, een glimlach werd een bloedneus en iedere traan was een dag geen eten. In iedergeval, ze was ongemerkt geschrokken door de opmerking van de groenharige jongen die Mineko werd genoemd. Ze negeerde zijn begroeting evenals het geforceerde gezwaai van Zuki en snoof. Wat moest hij nou weer? Net toen ze haar ogen weer wilde sluiten, compliteerde de jongen haar met haar ketting, haar tante. Ze was complimentjes niet gewend, die gaf men niet snel weg op Shadra. Tenzij het jongens waren die haar in bed wilde krijgen, maar dan klonk het anders en ging het vaak niet over haar ketting. Dat was meestal juist het sierraad waar iedereen haar achter haar rug belachelijk om maakte. En waarom zou je ook een compliment geven? Daar kon je toch niets van kopen? Of was het sarcasme, wat ze zelden door had. Misschien was het wel de manier om een meisje in bed te krijgen, de manier op Puffoon, waar ze schatte dat de jongen vandaan kwam. Zo vrolijk en zweverig. Ze vertrouwde hem niet, zoals ze eigenlijk iedereen wantrouwde en besloot te doen wat ze altijd deed. Angst zaaien. Ze liet haar zwaard boven het heldere water uitkomen en zei op een fluistertoontje, ''Zit een uitgesneden stuk hart in van mijn tante.''
Behalve dat het op zo'n zachte toon was, kon je weinig aan de uitspraak merken. Geen vrolijkheid, geen sarcasme, geen verdriet, geen gevoel. Ze voelde zich er echter gelukkig bij dat ze haar tante nog mee mocht dragen, maar rouwde ook zo vaak om haar dood. Dat ze het fluisterde had daar weinig mee te maken, ze had gewoon niet veel ervaring met praten. Sterker nog, dit was de eerste keer dat ze haar stembanden moest laten werken sinds haar aankomst op de academy.
Ondertussen was er ook een nieuwe jongen aangekomen, hij leek te flirten met het meisje dat Mineko net aan het helpen was. Hij leek van Shadra te komen en dat gaf haar een wat veiliger gevoel. Hij begreep de cultuur misschien wat beter en voor hem was het dan ook duidelijk dat Fay met rust gelaten wilde worden. Ze hoopte dat Mineko nu ook niet meer verder met haar durfde te praten, maar aangezien Puffoon vol zat met naiviteit, twijfelde ze daar toch een beetje aan.

"Oeioeioei Zuki wordt boos"zei Sasori met een brede smile en hij merkte het roodharige meisje op. Het enigste wat hij deed is naar haar knikken. Hij duwde haar lichtjes van haar af zodat hij kon draaien en dan legde hij haar er weer op "Welke wraak?" grinnikte hij en toen kreeg hij ook een volle laag water op hem. Met een vingerbeweging spetstte hij ook Mineko vol water. Vervolgens ging Sasori recht zitten en hij keek weer naar Fay "Hallo" zei hij zachtjes en hij keek dan weer naar Mineko "Nu zijn we alledrie nat haha. En trouwens Mineko ik heb een sms van mijn zus gehad, is het waar dat jullie een koppel zijn?". Hij keek hem serieus aan en bestudeerde hem. "Ik ga even zien of je goedgekeurd bent.". Hij bekeek Mineko goed en stond op, voorzichtig vanwege Zuki en hij wreef door zijn haar "Gezond haar, gezonde ogen, gezonde glimlach, niet te dik, niet te dun, houdt van mijn zus haar eten, is niet zoals Deidara, hmmm... Oke goedgekeurd!". Hij stak zijn duim grijnzend omhoog en keek weer naar Fay "Als je wilt kom er maar bij, ze zijn ok hoor.". Hij zette zich weer neer naast Zuki en gooide weer een vlaagje water over haar heen, "Nu ben je nog natter dan de rest!" grapte hij en hij keek haar met een brede grijns aan.

Het meisje keek hem dreigend aan en ze fluisterde hem woedend iets toe. ''Zit een uitgesneden stuk hart in van mijn tante.'' Ze hief haar zwaard iets op en de glanzende punt stak nu boven het water uit. Ze klonk emotieloos en keek hem ook zonder al te veel emotie aan. Maar dat gaf niet, hij was allang blij dat ze iets gezegd had. Hij kwam soepel overeind en wreef nog eens door zijn haar in een poging het te fatsoeneren. ''Je hield zeker veel van je tante. waarom heb je een zwaard bij je in het water?'' Hij was benieuwd naar het mysterieuze meisje. Waarom zou je in godsnaam met een wapen gaan zwemmen? Dat liet je toch gewoon op de kant liggen, zo onveilig was het hier ook weer niet. Hij keek haar aan en voelde dat ze inderdaad erg veel van haar tante gehouden had. Al zagen anderen dat misschien anders omdat ze nauwelijks emoties toonde, hij voelde dat die tante belangrijk voor het meisje was geweest. ''Wil je bij ons komen staan? Dat praat wel zo makkelijk. Voor als je het nog niet wist, ik ben Mineko.'' Hij was geïnteresseerd door haar opmerking over de ketting en liet zijn aanvankelijke plan om het meisje rust te gunnen na een begroeting varen.
Tussen de bomen zag hij nu een rode haarbos verschijnen en hij lachte toen hij Sasori herkende. hij keek vol verbazing toe hoe Zuki en Sasori elkaar vrolijk natspeterden. Ze leken elkaar al zo lang te kennen en gingen zo gemakkelijk met elkaar om. Mineko glimlachte bij deze vrolijke aanblik. Hij keek naar het onbekende meisje en lachte wat onzeker maar toch vriendelijk naar haar. Opeens voelde hij een flinke spat water in zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd snel heen en weer waardoor het water alle kanten opspatte.
"Nu zijn we alledrie nat haha. En trouwens Mineko ik heb een sms van mijn zus gehad, is het waar dat jullie een koppel zijn?". Hij keek hem serieus aan en begon hem te bestuderen. "Ik ga even zien of je goedgekeurd bent." Hij wreef door zijn haar en zorgde dat het nog warriger kwam te zitten. "Gezond haar, gezonde ogen, gezonde glimlach, niet te dik, niet te dun, houdt van mijn zus haar eten, is niet zoals Deidara, hmmm... Oke goedgekeurd!"Hij stak zijn duim vrolijk omhoog. Ook Mineko glimlachte breed en klopte Sasori op zijn schouder. ''Gelukkig maar! Je zus is echt geweldig. Ik hou van haar met heel mn hart en zal goed op haar passen.'' Hij zei dit alles op serieuze toon, hij meende elk woord wat hij zei. Hij wilde Sasori laten weten dat hij goed voor zijn zusje zou zorgen en haar geen pijn zou doen als Deidara blijkbaar had gedaan. ''Als je wilt kom er maar bij, ze zijn ok hoor." zei Sasori tegen het meisje en Mineko knikte. Hij liep in haar richting en sprak zachtjes tegen haar, op zo'n toon dat de anderen hem niet konden verstaan. ''Kom gewoon bij ons staan, het zal je dood heus niet worden. Je zult je zwaard niet nodig hebben, geloof me. Niemand zal je hier kwaad proberen te doen. Kom eruit, kleed je aan en vertel me je naam.'' Hij keek haar met een schuingedraaid gezicht aan. Ze liet geen enkele emotie zien en dat verbaasde hem. Ieder mens had toch gevoelens en die kon je haast niet verbergen. Hij niet in ieder geval, wat dat betreft was hij een open boek en liegen was zijn zwakke punt.

Zuki bleef stil zitten en lachte om Mineko's haar en Sasori's aanstekelijke lach.
Een vorm van verbazing trok over haar gezicht toen Sasori tegen Mineko sprak. Er werden linkjes gelegd in haar hoofd.
“Oh..dus, wacht, jij..en Mizuki? Samen?” Zuki keek Mineko vragend aan, maar hij gaf al antwoord. Op haar gezicht verscheen een vredige glimlach en ze zwijmelde weg bij zijn woorden. “Wat romantisch! Mizuki is inderdaad echt een schat.” Zuki grinnikte toen Sasori's eerst Mineko eens wilde goedkeuren voor hij zijn toestemming gaf zodat Mineko en Mizuki een stel kon zijn. Ze rolde even overdreven met haar ogen terwijl ze de twee jongens gadesloeg.
Toen dwaalde haar blik af naar het Shadraanse meisje. Zou ze dan echt geen behoefte hebben aan gezelschap? Dat kon, natuurlijk. Zuki had ook weleens van die buien dat ze liever alleen wilde zijn, al was ze meer een gezelschapsmens. Ondanks haar eerdere, nare gevoel jegens vooral het Shadraanse in haar, glimlachte Zuki vriendelijk en oprecht naar het meisje. Ze wilde haar niet het gevoel geven dat ze ongewenst was. Misschien was ze gewoon verlegen of was er een goede reden waarom ze het groepje aan de kant liever negeerde. Zuki wist het niet en liet het verder aan het meisje zelf over wat ze nu zou doen. Ze zou haar maar niet vragen erbij te komen, voor het geval ze dit niet wilde en daardoor haar uitnodiging moest afwijzen.

Maar een kans om verder na te denken over een volgende actie, had Zuki niet toen ze opnieuw een vlaag water over zich heen voelde stromen. Haar haar en kleren waren nu kletsnat, waardoor ze half verblind werd door haar eigen roze lokken. “Hm, dat zou ik niet zeggen, schat..” fluisterde Zuki toen listig tegen Sasori als antwoord, waarna ze al het water met haar watermagie van zich af liet zweven en alles in één keer op Sasori stortte. Nu was ze weer helemaal droog en hij nog natter. “Zo, dat is beter!” sprak Zuki vrolijk en sloeg haar lang haar naar achteren. Als extraatje legde ze haar wijsvinger op Sasori's pols om via het water met haar lightmagie een stroomstoot door zijn lijf te jagen. Niet te heftig natuurlijk, maar in een hoeveelheid waardoor Sasori's rode haar pal overeind ging staan en hij kort trilde. “Dat was mijn wraak.” zei Zuki droog en grijnsde breed.
Ze richtte haar aandacht weer op Mineko. “Maar vertel eens, jij hebt dus wat met Mizuki. Zo schattig! Waar kennen jullie elkaar van? Van school zeker? Ik vind haar echt aardig, maar ik heb haar al een tijd niet meer gezien. Heeft ze nog altijd van dat prachtige, zwarte haar?” Een stortvloed aan woorden ontsnapte aan Zuki's rozige lippen. Ze verloor haar zelfcontrole voor een moment door haar enthousiasme, maar ze wist zich te herstellen en zweeg om Mineko een kans te geven om te antwoorden. Ze glimlachte hem toe en leunde een beetje achterover.

Mineko bleek niet veel op haar uitspraak uit te doen en beweerde dat ze veel hield van haar tante. Dat deed ze, zielsveel. Maar waarom werd hij niet bang van het idee dat hij een stukje van haar lichaam in haar ketting had gestopt? Het werd zelfs nog mooier, hij vroeg om erbij te komen zitten. Dat snapte Fay niet. Een naakt meisje, met een grote schram op haar wang en een groot zwaard in haar hand werd normaal gesproken niet gevraagd om mee te ouwehoeren. Ze werd normaal niet gevraagd om mee te ouwehoeren. Wat was dit voor geschifte school? In Shadra waren haar klasgenoten bang voor haar en maakte ze haar belachelijk wanneer ze er niet bij was, wat was er mis in het hoofd van Mineko? Ze voelde dat ze moest uitbarsten en snel. Daar vielen wel eens slachtoffers bij in haar verleden, maar tegenwoordig kon ze haar frustratie ook op bomen en objecten richten. Haar gedachte en haar lichaam waren gescheiden, tot ze genoeg shit in haar gedachte had en het eruit moest laten knallen. Zo werkte de machine 'Fay'. Het punt was, ze wilde niet uitbarsten, niet waar anderen bij waren. Conclusie, ze moest hier weg.
Ze was zo in gedachte verzonken dat ze de opmerkingen van de twee jongens naar elkaar niet meer mee kreeg en ook de opmerking van de vriend van Zuki richting Fay vloog langs haar oren. Ze werd pas weer wakker uit haar eigen gedachtes toen Mineko ineens een stuk dichterbij stond en weer begon te praten. Opnieuw wilde hij dat ze met hen mee kwam, met een betrouwbare stem, meevoelend. Ze had geen idee. Wat ze wel wist, was dat ze ging ontploffen, genoeg shit op dit moment. Te veel prikkels, te veel gedachtes, te veel wat ze niet begreep. Samen te veel frustratie. Het probleem met uitbarstingen waren dat ze die nauwelijks kon sturen, slechts kon buigen.
Ze klom de kant op, ging tegenover Mineko staan met een woedend gezicht, knijpend in haar zwaard. Fay wist niet wat er ging gebeuren, maar Mineko ging spijt krijgen, daar was ze zeker van. Ze sloot haar ogen en liet haar uitbarsting gaan. Ze voelde dat ze op haar tenen ging staan en naar Mineko toe boog, met haar hand leunend op zijn schouder voelde Fay met haar lippen die van de jongen. Alles in minder dan een seconde.
Ze draaide zich van hem weg, niet zeker wat dit nu weer moest betekenen. Ze was zeker dat het een uitbarsting was, want de frustratieput was weer geleegd. Toch was ze er niet blij mee dat ze zichzelf kwetsbaar had opgesteld. Met dezelfde emotieloze blik liep ze naar haar stapeltje kleding, enkele meters verderop en kleedde zich aan. Fay was nieuwsgierig naar zijn reactie, maar wilde aan de andere kant ook zo snel mogelijk wegrennen.
Hoewel Fay er niet zo veel bij voelde, vond ze het toch ongemakkelijk. Niet om het feit dat ze haar lippen op die van hem drukte, maar omdat ze emotie had getoond. Dat was voor haar het negatieve aan het hele gebeuren. Daarnaast was er nog iets, ze kon uitbarstingen dan niet sturen, maar wel buigen. Vandaag leek ze niets te hebben geprobeerd om haar uitbarsting tegen te houden. Ze dacht even na, het kwam waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze een agressieaanval kreeg. Maar toen besefte ze dat ze wel iets probeerde te stoppen. Ze had haar zwaard namelijk uit de buurt van Mineko gehaald. Dat was wel belangrijk, want als ze niet had opgelet, dan had Mineko behoorlijk wat pijn gehad. Fay besloot zich nuchter te draaien in de richting van de jongen die ze net had gekust en vroeg, ''Wat mankeert jou?'' Alsof hij haar net had gekust. Ze doelde op het feit dat hij haar niet zag als een naakte Shadraan met een bebloed gezicht die een lichaamsdeel van een dood persoon bij zich had.

Het meisje kwam het water uitklimmen en ging woedend tegenover hem staan. Zonder terug te deinzen bleef Mineko staan en nieuwsgierig keek hij haar recht in haar ogen. Ze sloot echter haar ogen en bleef nog even doodstil staan. Mineko kon wel wat woede hebben, hij hoopte slechts dat ze niet het zwaard zou gebruiken om die te uiten. In nog een bezoekje aan de ziekenzaal nadat hij alleen een meisje had willen helpen had hij absoluut geen zin. Hij bleef rustig voor haar staan en wachtte af. Ze had haar zwaard naar beneden laten zakken, dus daar hoefde hij waarschijnlijk niet bang voor te zijn. Hij ademde heel zachtjes in en uit en zonder geluid te maken wachtte hij af. Ze legde haar hand op zijn schouder en wat bevreemd keek Mineko ernaar, hij had eerder een woedeaanval verwacht. Haar bewegingen en haar aanraking waren echter zacht en behoedzaam. Voor hij zich realiseerde wat er gebeurde drukte ze haar lippen tegen de zijne. Voor hij ook maar kon reageren hadden haar zachte lippen de zijne alweer verlaten. Hij stond geshockeerd op het gras en zijn gedachten maalden rondjes. Hij zat gevangen in een soort achtbaan van emoties waarin hij probeerde uit te maken welke de juiste was. Hij dacht aan de kus en voelde woede, verbazing, maar ook blijheid omdat het meisje eindelijk emotie had getoond. En hij was opgelucht omdat de gevreesde uitbarsting slechts een kus bleek te zijn. In vergelijking met wat hij verwacht had, op zijn minst een aantal flinke klappen of nog erger, viel dit nog best mee. Maar dan dacht hij aan Mizuki en hij voelde woede en schaamte voor deze kus, die hem zo was opgedrongen. Hij vermeed te kijken naar Zuki of Sasori, hij wilde niet weten of ze het gezien hadden en hoe zij op deze actie reageerden. Hij bleef naar haar gedraaid en staarde in het water. Hij keek pas weer naar haar toen ze zich aangekleed had en zag hoe ze hem nuchter aankeek en zich af leek te vragen waarom hij haar niet gewoon met rust had gelaten zoals alle anderen deden.

''Wat mankeert jou?'' vroeg ze koeltjes. ''Wat MIJ mankeert...Waarom deed je dat?'' hij keek haar indringend aan en tot zijn verrassing klonk er geen woede in zijn stem. Hij klonk enkel geschrokken en geshockeerd door de plotselinge kus. ''Ik heb een vriendin...En als je bedoelt waarom ik je niet met rust heb gelaten...'' Hij krabte in zijn nek en bloosde lichtjes. ''Tja, dat vraag ik me nu ook af. Maar goed, je doet je misschien voor als slecht en verdorven, maar zoals we net...gemerkt hebben... heb je wel degelijk andere emoties in de aanbieding. Je vindt het alleen moeilijk ze te uiten. Misschien moet je dat de volgende keer op een andere manier doen, dus.'' Hij bedoelde dat ze hem niet meer moest kussen, al bedacht hij tot zijn stomme verbazing dat hij niet zeker wist of hij afwijzend zou reageren als ze hem nog eens zou kussen. Nee, zo moest hij niet denken. Hij had een geweldig mooi en lief vriendinnetje en hij hield onwijs veel van haar. En hij zou dat niet door een of andere roodharige feeks laten verpesten. Hij hoopte dat ze nu ze eenmaal begonnen was met emoties uiten, daar nog even mee door zou gaan. Op een andere manier dan zomaar mensen zoenen natuurlijk. Hij keek haar bemoedigend aan en wilde haar dwingen om eerlijk antwoord te geven. En hem haar naam, die hij nog steeds niet wist, te vertellen.

(dit word lachen :3)

Mizuki wandelde aan de waterval en ze nam een duik. Ze had haar bikini aangetrokken en ze spetterde in het rond. Dan zag ze het al o zo bekende haar en ze gilde haast van blijdschap. Maar toen zag ze hoe hij een roodharig meisje kuste. Haar wereld stortte in en ze kreeg knalrode wangen van woede en verdriet. Ze zwom het water uit en ze deed haar kleren aan die ze aan de kant had uitgedaan. Ze stoof kletsnat met tranen in haar ogen op Sasori af die ze net in het oog had gekregen en ze knuffelde hem. Ze barste in snikken uit en ze keek boos naar Mineko "Ik heb alles gezien!" gilde ze en ze kneep Sasori haast fijn. "Je bent me een uitleg verschuldigt." Ze begroef haar gezicht in Sasori's borst. Ze had nooit verliefd mogen worden. Tenzij hij een goede rede had. Ze had spijtig genoeg de woorden van Mineko niet gehoord, ze had alleen de kus gezien en dat deed haar pijn. Haar hartje brak en ze huilde heel Sasori's shirt nog natter dan die nu al was. Ze had geen zin om naar Mineko te kijken, dat deed nu heel veel pijn. Ze snikte en ze nam een zakdoekje. Ze snoot haar neus en liet het doekje in vlammen opgaan. Daarna startte ze weer met snikken.

Sasori's mond viel open, ten eerste, Mineko werd gezoend door een ander meisje. Hij keek beiden geschokt aan en kreeg ook een volle lading water over zich heen. Dan zag hij zijn zusje al huilend komen aanrennen. Oh god... Zij had het gezien. Hij nam Mizuki in zijn armen en ze zei al gillend:"Ik heb alles gezien!" gilde ze en ze kneep Sasori haast fijn. "Je bent me een uitleg verschuldigt." Hij aaide haar natte zwarte haren, kwam vast van het zwemmen en ze maakte zijn t-shirt al natter dan hij al was. "Kom zusje even loslaten. Zometeen heb ik een verkoudheid." Hij deed zijn t-shirt uit en smeet het op de grond en zei dan tegen Mizuki "Het roodharige meisje heeft hem gekust, dus het is niet zijn fout. Kom zusje geef hem nog een kans" suste hij haar gemeend. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd en keek dan naar Fay "Waarom deed je dat? Impulsiviteit?". In zijn stem was niets van emotie te horen, je kon niet zien of hij kwaad was of niet. Hij keek Fay doordringend aan, zonder enig emotie. Hij keek dan naar Mizuki en zuchte "Arme meid toch, geef hem nog een kans, die jongen ziet je echt graag geloof me. Komkom." Hij duwde Mizuki richting Mineko en bevestigde haar met zijn chakradraden. Hij liet haar Mineko omhelzen door een paar vingerbewegingen. "Zo." hij ontkoppelde zijn draden weer en keek beiden glimlachend aan. Dan richtte hij zich tot Fay "Hmm... Ik zou zeggen, doe dat niet meer met hem en doe dat ook zeker niet met mij. De rest kan mij niet schelen."

Hij hoorde een bekende stem en draaide zich instinctief om. "Ik heb alles gezien!" gilde ze boos. Hij voelde woede in zich op komen, gericht tegen het roodharige meisje. Waarom had ze dat gedaan? Wat bezielde iemand om als reactie op een begroeting meteen iemand kuste. Hij had godbetert een vriendin. Met de nadruk op het woord ''had'' bedacht hij droevig, hij wist niet of ze hem nu nog wilde zien. En hij besefte dat Mizuki beter verdiende dan dit, ze was perfect en verdiende ook het perfecte vriendje. Dat het niet zijn schuld was geweest maakte niets uit, het was gebeurt en daar ging het om. Hij voelde zich ellendig en schuldig tot het diepste van zijn ziel en beschaamd keek hij naar haar. Het bekende sprongetje in zijn hart en daarna een steek van pijn toen hij besefte dat ze huilde. Sasori omhelsde zijn zus en praatte zachtjes tegen haar. Verslagen liet hij zijn schouders zakken en zijn armen hingen slap langs zijn lichaam. Sasori praatte nu tegen het roodharige meisje, maar Mineko keek haar niet meer aan. eerst wilde hij een logische verklaring en een excuus horen. Een verontschuldiging omdat ze Mizuki, zijn dierbare schat, pijn had gedaan. "Waarom deed je dat? Impulsiviteit?" vroeg hij aan haar. Zijn stem klonk vlak en emotieloos, maar Mineko was hem dankbaar, omdat hij zei wat hij zelf ook zou willen zeggen.

Hij zag hoe Mizuki naar hem toe werd gestuurd, aangestuurd door de chakradraden van Sasori. Voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen. Nog een laatste keer zou hij haar aanraken, daarna zou ze hem mogen vergeten. ''Het spijt me...'' mompelde hij en een traan liep over zijn wang. ''Ik..zij...er zijn geen excuses voor. Ik verdien je niet, maar Mizuki...'' Hij veegde een traan van haar gezicht. ''Onthou alsjeblieft dat ik ontzettend veel van je hou.'' Hij liet haar los en duwde haar zachtjes weg. Nog een keer bestudeerde hij aandachtig haar gezicht. Hij sloeg elke lijn en elk detail op in zijn geheugen. ''Ik zal je nooit vergeten en je blijft voor altijd in mijn hart. Je bent perfect en zal dat altijd blijven.'' Hij gaf haar een zachte tedere kus op haar voorhoofd en deed een stap weg van haar. Hij was haar niet waardig en met spijt en verdriet boog hij zijn hoofd. ''Ik ga nu weg, ik snap dat je me niet meer wilt zien. Ik ben je niet waardig.'' Deze woorden sprak hij uit met pijn in zijn hart, maar zijn liefde voor Mizuki was groter dan zijn medelijden met zichzelf. Natuurlijk, hij kon haar smeken hem te vergeven en terug te nemen, maar hij wilde het beste voor haar. En hij was dat duidelijk niet. Hij vervloekte zichzelf dat hij het meisje had aangesproken, maar nu was het te laat om nog terug te keren naar de zorgeloze blije situatie van hiervoor. nog een traan gleed over zijn wang en hij draaide zich langzaam om. Hij wilde niet dat ze medelijden met hem had omdat hij huilde. Mineko ging met zijn hand langs zijn wang en vloekte zachtjes. Hij hield van haar met heel zijn hart en wist niet of hij haar kon afwijzen als ze hem weer zou aanraken. Maar hij moest haar aan het verstand brengen dat ze beter af was zonder hem.

Mizuki voelde hoe ze naar Mineko toegestuurd werd "Mineko... Ik hou van je" zei ze zachtjes en ze werd losgelaten door Sasori en ze knuffelde Mineko stevig en liefdevol. ''Het spijt me...'' mompelde hij en een traan liep over zijn wang. ''Ik..zij...er zijn geen excuses voor. Ik verdien je niet, maar Mizuki...'' Hij veegde een traan van haar gezicht. ''Onthou alsjeblieft dat ik ontzettend veel van je hou.'' Hij liet haar los en duwde haar zachtjes weg. Nog een keer bestudeerde hij aandachtig haar gezicht. ''Ik zal je nooit vergeten en je blijft voor altijd in mijn hart. Je bent perfect en zal dat altijd blijven.'' Hij gaf haar een zachte tedere kus op haar voorhoofd en deed een stap weg van haar. Hij was haar niet waardig en met spijt en verdriet boog hij zijn hoofd. ''Ik ga nu weg, ik snap dat je me niet meer wilt zien. Ik ben je niet waardig.''

Mizuki werd weggeduwt maar direct sloeg ze haar armen weer om hem heen "Mineko, zeg dat niet... Dat doet me pijn, blijf bij me... Ik denk niet dat ik zonder je nog zou kunnen. Je bent perfect en ik geloof mijn broer. Ze huilde zelf en ze hoorde Mineko vloeken terwijl ze hem vasthield "Ga niet weg je bent te speciaal voor me om je te laten gaan. Ik geef je zoveel kansen als je wilt. Zolang je bij mij blijft." Ze gaf een kusje op zijn nek. "Kom schatje ik ga je omdraaien.". Ze draaide Mineko om en ze gaf hem een kusje op zijn mond. "Je bent me wel waard, ik had niet zo mogen tekeergaan, het was maar een kusje. Kom wat wij hebben is veel te kostbaar voor me om voor een kusje boos te zijn." Ze keek naar Fay en glimlachte "Ik ben niet boos op je. Ik snap helemaal dat je hem kust." Ze grinnikte en kuste Mineko nog eens vol op de mond.

Ze begon langzaam maar zeker een heel goed excuus voor haar daad te krijgen, een heel goed excuus voor haar emotionele uitbarsting. Fay zou in de ogen van alle magicians hier sadistischer worden gezien dan dat ze zelf had kunnen dromen. Het meisje forceerde langzaam maar zeker een duivelse glimlach, met haar wenkbrauwen nog wat lager dan dat ze al die tijd al stonden. Fay wilde niet luisteren naar Mineko's gepreek over haar emotie en deed dit dus ook niet. Het punt was, hij bleek een vriendin te hebben en dat was Fay's uitweg. Ze had haar emotie weer helemaal laten verdwijnen.
''Of jouw onzin over emoties of ik weet dat je een vriendin hebt en wilde je straffen voor het lastig vallen van mij.'' siste Fay, zonder emotie in haar stem. Haar gebrek aan emotie was terug, tot er gekrijs van achter haar kwam. Een panisch meisje nam plaats in de armen van de roodharige jongen. Ze nam zomaar aan dat Mineko haar vriend was. Nieuw probleem. Ze had er een hekel aan om onschuldige mensen te betrekken in haar acties en was van mening dat de groenharige schuldig was, niet zijn vriendin. Ondertussen had ze zichzelf ook wijsgemaakt, wat ze Mineko wilde wijs maken. Dat het een daad van wraak was dat ze hem kuste.
Ze draaide zich naar Sasori en Mizuki. Fay kon zich verschrikkelijk ergeren aan het gejank van het meisje. Waarom moest je anderen mensen lastig vallen met jouw problemen? Hij loste zijn eigen waarschijnlijk toch ook zelf op. Het was de filosofie van haar ouders, die er ondertussen wel was ingemept. Wanneer ze door Sasori naar Mineko werd gestuurd begon Mineko één of ander lulverhaal te vertellen. Wilde hij van haar af? Als dat zo was, moest hij haar maar zeggen waarom hij echt van haar af wilde. ''Ach bullshit, ik zoende je, je duwde me weg. Niets aan de hand. Grow up, groentje.'' snauwde ze naar Mineko. Het was niet zo dat Mineko haar had weggeduwd, maar dat had hij wel gedaan, mocht ze haar lippen niet snel weer van hem hadden afgetrokken.
Ze had haar zwaard nog altijd vast, ondanks dat ze weinig uit deed op Sasori's dreigementen. De zwaard was alleen niet uit angst, maar uit gewoonte. Daarnaast, als Sasori toch ging aanvallen, dan kon ze zich toch verdedigen. Ook leek Mizuki een beetje psycho. Degene met de liefste lach hadden in Fay's ogen namelijk de grootste geheimen of woedeuitbarstingen. Nou, eigenlijk vertrouwde ze niemand hier.

Gapend liep Soul door een van de gangen. Hij verveelde zich dood en eigenlijk had hij zin om Mineko eens op te gaan zoeken. Hij had die gast nu al een paar dagen niet gezien en dat irriteerde hem mateloos. Hij had het eigenlijk al aan kunnen zien komen, aangezien Mineko een vriendin had en hij natuurlijk bij dat meisje wou zijn, maar betekende dat dan ook dat hij Soul met rust moest laten? Hopelijk voor dat meisje niet. Soul hield niet van meisjes die zijn vrienden bij hem weghielden of die hem bij zijn vrienden weghielden en dat ging hij laten merken ook.
Misschien kon hij nu ook gewoon verschrikkelijk aan het overdrijven zijn en had Mineko het gewoon druk met een hoop gedoe van huiswerk of met school of zo. Toch vond hij het irritant dat hij zijn eerste goede vriend van de academie al een paar dagen niet gezien had. Hij zuchtte even en wreef door zijn lichtkleurige witte haren.
Toen hij een hoop kabaal hoorde in de richting van de waterval, werd zijn nieuwsgierigheid toch getrokken. Verbaasd keek hij naar een zwartharig meisje dat richting de waterval rende. Ze leek wel aan het huilen te zijn.
‘Krijg nou wat,’ mompelde hij, toen hij een hoop meiden zag en Mineko zat er ook bij, zo te zien. En nog een roodharige gast waarvan hij de namen niet wist. Lachend liep hij richting Mineko. ‘Gast, al drie meiden gescoord? Mag je niet aan je meisje vertellen, hoor! Dan wordt ze gek!’

- Sorry, mag Soul ook meedoen? Hij zegt namelijk de stomste dingen nu xD -

Mizuki keek naar een jongen die kwam aangelopen "Ehm... Ik ben zijn meisje" zei ze geïrriteerd en ze keek weer naar fay en glimlachte naar haar. Ze keek weer naar Sasori "Bedankt broertje en het meisje vind me psycho...". Ze gromde, ja ze kon gedachten lezen. Ze wou weten wat ze dacht en net zoals Sasori kon ze mensen hun gedachten lezen. Ze had geen wapens maar ze kon even goed met poppen overweg als zijn broer. Ze keek weer naar Mineko en grinnikte. Ze was wat van plan. Ze transformeerde zichzelf in een grote blauwglimmende kat en ze keek grommend en blazend naar Fay. Inderdaad ze had veel geheimen, Fay had gelijk. Ze haalde uit naar fay's hand waar ze had zwaard in had omklemd en zette haar nagels uit. Oftewel kon ze haar wapen loslaten en haar hand terugtrekken. Of ze kon terugslaan. Maar voor ze Fay raakte verdween de klauw en sprong ze omhoog en landde ze achter Fay "Ik doe mensen geen kwaad, maar jij hebt duivelse intenties, ik voel ze.". Ze veranderde in zichzelf, haar haar stak alle kanten op en ze keek Fay aan "Raak hem niet meer aan.". Ze liep weer naar Mineko "Dat was een van mijn geheimen." Ze grinnikte en keek naar de witharige kerel.

(afbeeldingetje van haar katvorm die ze geleerd heeft van iemand :3 http://www.narutopictures.org/wp-content/uploads/2008/10/2tailed-beast.jpg)

Zuki had het allemaal zwijgend en met een uiterst verbaasde blik gevolgd:
het moment waarop het roodharige meisje, Mineko ineens uit het niets kuste en waarbij Zuki's adem even stokte, vervolgens de huilende Mizuki die zich in Sasori's armen stortte (ze herkende Sasori's zusje nog steeds na al die jaren, gelukkig) en de daaropvolgende woordenwisseling tussen de verschillende mensen. Zuki hield niet van dit soort ruzies, échte ruzies die nooit op iets goeds konden uitlopen.
Ze slikte een keer, stond toen stilletjes op en schuifelde onopvallend naar de struiken verderop, naar Apple. Daar ging ze in kleermakerszit naast hem zitten en tilde ze de kitten op haar schoot.
Haar vingers streken langs de rode, zachte vacht, maar haar ogen waren nog steeds gericht op vooral Mizuki en het roodharige meisje. Ze was benieuwd en zenuwachtig tegelijk over wat er zou gaan en kunnen gebeuren. Zouden ze echt gaan strijden? Zuki hoopte van niet. Ze wist niet wat ze dan zelf zou doen. Tussen beiden komen of ze het eerlijk uit laten vechten? Er was niet echt een juiste oplossing. Dus besloot Zuki maar voorlopig te blijven zitten waar ze zat en zich niet in de ruzie te mengen, dit ging haar immers ook niet aan.
Apple miauwde even bevestigend, waar een zacht spinnen op volgde.

In een flits was de houding van Mizuki veranderd. Ze nam Fay eerder niets kwalijk en nu deed ze ineens of ze haar vriend had gezoend. Misschien drong het wat laat door en was ze gewoon niet de slimste, dat kon. Het was een opluchting voor Fay, het was immers weer één persoon die haar als monster zag en haar niet zou lastig vallen. Helaas was de pret al snel over, want waarschijnlijk had Soul haar gevolgd. Fay wreef over de snee op haar wang die nu al een tijdje was gestopt met bloeden. Ze had de snee vlak voor de ontmoeting met Soul opgelopen en vond hem eigenlijk slechts een irritant mannetje.
Terwijl Fay knipperde met haar ogen was Mizuki ineens veranderd in een blauwe kat. Niet direct haar favoriete dier. Fay's Kaketoe keek nog altijd op veilige afstand toe op dezelfde boom waar Zuki onder was gaan zitten. Scula hield de kat van Zuki een beetje angstig in de gaten, als vogel wat het niet gek dat hij katten haatte. Mizuki besloot uit te halen en Fay besloot te doen wat ze altijd deed, incasseren. Klappen vangen kon ze goed, daar was ze immers ervaren in. Pas tot ze door had dat ze van plan was om uit te halen naar haar zwaard veranderde haar plan. Ze draaide zich met haar rug naar het meisje, alsof ze het zwaard wilde beschermen in plaats van dat het zwaard haar zou beschermen. Dat was niet zo, ze wilde het zwaard niet beschermen, maar Mizuki moest beschermt worden voor de krachten van het zwaard. De spreuk die haar tante op het zwaard had gelegd zou Mizuki absoluut geen goed doen. Na enkele secondes wachten gebeurde er weinig, waardoor Fay omkeek. Daar stond Mizuki weer als mens. Ze deed geen mensen pijn, eindelijk. Ze werd weer als monster gezien. Haar reputatie was gered, ze zou niet meer lastig gevallen worden. Fay nam aan dat de hele groep wel luisterde naar iemand die gedachte kon lezen, iets wat bleek uit eerdere opmerkingen van haar.
Ze was weer een monster, dus was het voor haar tijd om te gaan. Fay was hier klaar, haar reputatie was gered. Ze vloot op haar vingers, waardoor ze haar Kaketoe liet weten dat ze hier weg was. Ze draaide zich om en liep richting de boom waar haar Kaketoe zat. Ze was nog naar één iets nieuwsgierig, Zuki.
Wanneer ze bij het water aan was gekomen, waar net was ingegooid door haar vriend hield ze haar zwaard onderhands achter haar rug, als teken dat ze haar geen kwaad wilde doen en zei zacht, ''Bedankt, dat je me wel met rust liet...'' Ze negeerde hierbij de aanwezigheid van Sasori.