Mineko liep over het grasveld met in zijn hand een plastic bekertje. Hij had vandaag zijn eerste les watermagie gehad en was van plan om te gaan oefenen bij het meer. Hij zag overal pratende mensen en toen hij bij het meer aankwam zag hij verscheidene groepjes leerlingen zitten. Het was vrij warm voor de tijd van het jaar en het leek wel alsof het zachte najaarszonnetje iedereen naar buiten had gelokt. Gelach en opgewonden gekwetter vulden zijn oren en geërgerd keek hij rond. Hij had gehoopt dat het stil en rustig zou zijn, zodat hij zich kon concentreren op het water, maar daar zou zo niets van terecht komen. Uit frustratie kneep hij hard in het bekertje Hij gaf zijn plan al weer op en wilde teruggaan en Mizuki zoeken toen hem iets te binnen schoot. Hij had gehoord dat er in het bos ook ergens een kleine bron te vinden was.

Hij ging terug naar zijn kamer om een nieuwe stapel bekertjes, een kaart en een vest te halen. Op de kaart zag hij het inderdaad staan: de waterval. Hij liep door het bos en genoot van de rust. Iedereen wilde van het beetje zon genieten dat er was en was dus op open plekken. Maar hij was juist op zoek naar een beetje rust en afzondering, hij moest zich kunnen focussen. De kaart had hij al weggestopt, hier leek het allemaal op elkaar en had hij er niets aan. Maar hij was niet bang, hij zou de weg wel vinden. Aan wat er zou gebeuren als dat niet zo was wilde hij niet denken, het was al laat op de middag en over een paar uur ging de zon onder. Dan zouden er wilde beesten komen, kwaadaardige agressieve wilde beesten. En niemand wist dat hij hier was, dus zoekacties zouden pas laat op gang komen. Hij lachte zijn ongeruste gedachtes weg en liep vrolijk verder. Hij leek haast te zweven en schijnbaar moeiteloos huppelde hij tussen de boomstronken en wortels door. Zijn humeur was opperbest, hij was er achter gekomen dat hij een kleine hoeveelheid watermagie bezat en dan was er natuurlijk ook nog de allerliefste Mizuki. Denken aan haar verwarmde hem en deed zijn hart sneller kloppen.

Even stond hij stil, hij had een zacht geluid opgevangen. Hij spitste zijn oren en hoorde in de verte zachtjes het geruis van stromend water. Hij was dichtbij de bron en op zijn gehoor afgaand vervolgde hij zijn weg. Hij passeerde een paar bomen en stond plotseling aan de rand van een prachtige kleine oase van rust. Even stond hij met open mond te kijken naar de bron. Bruisend kletterde het water naar beneden en door de zon was er een regenboog zichtbaar in de waterstroom. Perfect, dacht hij tevreden, zelfs nog beter dan zijn oorspronkelijke plan. Hij ging aan de waterrand zitten in een perfecte meditatiehouding. Voor zich een plastic bekertje, wachtend om gevuld te worden. Hij deed zijn koptelefoon niet op, hier waren geen afleidende geluiden en het murmelende water kalmeerde hem. Hij begon zijn ontspannnende ademhalingsoefeningen en kwam tot rust. Hij richte al zijn aandacht op het water en bracht een klein beetje water omhoog. Voor een gevorderde watermagiër was dit natuurlijk een eitje, maar het vergde Mineko aardig wat inspanning. ''Kom op...'' mompelde hij gefrustreerd in zichzelf. Hij ging helemaal op in zijn pogingen het water naar zich toe te trekken en zag hoe centimeter voor centimeter het schamele bolletje water tergend langzaam in zijn richting bewoog. Hij kon niet goed inschatten hoever het water van hem verwijdert was en had geen idee of het water boven het bekertje hing of niet. Hij probeerde dit peilen, maar door het felle licht was het haast niet waar te nemen. Hij hoorde iets in het bos en was meteen afgeleid. Ontdaan draaide hij zijn hoofd om. Meteen stortten de watermoleculen ter aarde en uit wraak spatten ze allemaal over hem heen. Hij had het water inderdaad iets te ver door laten zweven en het was vol op zijn broekspijp geland. Hij tuurde richting het bekertje en zag tot zijn tevredenheid dat er wel een microscopisch laagje water in terecht was gekomen. Nu keek hij weer rond en probeerde de bron van het geluid dat zijn concentratie had verbroken te lokaliseren. De teleurstelling, woede en trots streden in zijn binnenste om voorrang en uiteindelijk won de positieve trotse Mineko het van de ontgoogelde treurige Mineko. Hij had het toch mooi in het bekertje gekregen, deels dan.

[Daichi please ]

Met zijn handen in zijn zakken liep Daichi wat verveeld rond het schoolterrein. De zon scheen lekker warm, en veel leerlingen zaten buiten wat te rommelen, en oefenen. De stemmen waren overal te horen. Vooral voor hem, door zijn zwaardje; de Demon Blade was er iets demonisch in hem gaan zitten wat zijn oren en hoektanden puntig had gemaakt. Bovendien was alles luider en scherper te zien. Zelf zijn neus was beter. Meestal wel een voordeel, maar soms had het toch zijn minpuntjes. Hij had zijn zwarte jasje uitgedaan, daar was het echt wat te warm voor! Misschien moest hij maar en wat koeler en rustiger plekje opzoeken.. Daichi hief zijn hoofd even op. Het meer was altijd lekker rustig, maar dat zat nu ook vol met leerlingen. Het bos zou een optie kunnen zijn? Zijn blauwe ogen richtte zich opp het woud. Jah, dat zou best kunnen. Met zijn blik op de grond gericht liep de jongen er langzaam opaf. Langs de weg erheen wezen er soms giegelende meisjes zachtjes naar hem. Daichi negeerde ze gewoon maar, achteraf moest hij wel glimlachen. Dat was nou eenmaal zo. Zijn Demon Blade bungelde zachtjes op zijn rug. Dat was hij inmiddels al gewend. Al bijna twee jaar liep hij met dat ding rond. Bijna nooit was het echt nodig ofzo, maar het móést mee. Als het in verkeerde handen zou vallen..
De dunne takjes van het bos krakte door door zijn gewicht. Zonnestralen braken zachtjes door het lichte bladerdek heen. Het moest hier nu niet ver vandaan zijn. Bij de waterval kwam meestal geen hond. De zon begon wat lager te staan aan de hemel. Het was dan ook ongeveer half vijf. Het stromende geluid van de waterval drong zijn oren binnen. Een vaag bekende geur drong zijn neus binnen. Was er nog iemand? Nieuwschierig keek hij langs een boom. Daar zat inderdaad iemand wat met water te oefenen. Net voordat Daichi erheen wou lopen trapte hij op een takje. Het geluid was luid te horen. Nouja, verbergen had toch geen zin. Langzaam stapte hij achter de bomen vandaan. De jongen die daar zat herkend ehij nog niet. Misschien wel-eens-gezien. 'Euhm, hoi,' Begon hij maar. De Fire Magican leunde even tegen een boom aan. 'Fijne plek hier hè? Zo lekker rustig,' Sprak hij terwijl zijn blik gericht was op de zonnestralen op de grond. Ze werden steeds wat zwakker. De einde van de middag naderde langzaam..

[Beetje kort vergeleken met die van jou o.o]

Hij hoorde voetstappen naderen en tussen de bomen en het struikgewas verscheen een gedaante. ''Euhm, hoi,' zei de jongen ''Fijne plek hier hè? Zo lekker rustig,' Soepel kwam Mineko overeind en liep in zijn richting. Op een redelijke afstand bleef hij staan, om te voorkomen dat de jongen zich ongemakkelijk of opgedreven zou voelen. ''Hallo daar! Ik ben Mineko.'' vrolijk stak hij zijn hand op naar het silhouet dat werd afgetekend in het licht. ''Net was het nog heerlijk rustig ja.'' zei hij lachend en hij knipoogde naar de jongen. Zijn broek en shirt begonnen alweer op te drogen in het zonlicht en de klamme druk verdween. Zijn haar was nog een beetje nat en met een hand streek hij er door heen om het in model te krijgen. Een windvlaag maakte zijn haar weer door de war en hij hoorde plastic rollen. Mineko keek om naar zijn uitgestalde bekertjes en lachtte om de zielige aanblik. In slechts een bekertje zat een beetje water en de rest was omvergewaaid en lag verspreid bij de waterrand. Een bekertje was helemaal tot de rand van de open plek gewaaid en zat nu vast tussen de struiken. Hij liep er snel heen en raapte het bekertje op. Hij wilde deze prachtige omgeving niet verpesten. Langzaam begon hij de rest van de bekers te verzamelen en legde ze allemaal weer bij elkaar op een stapeltje. Hij had er vast nog wel een paar over het hoofd gezien, maar die zou hij later wel verzamelen. Hij stond stil en keek in de richting van de onbekende jongen. ''Ik probeerde mn watermagie te oefenen...'' Hij wees lachend naar het enige bekertje dat nog overeind stond. ''En dat daar is het resultaat van mijn noeste arbeid'' Hij besefte dondersgoed dat het niets voorstelde voor de andere magiërs, maar aangezien dit de tweede keer was dat hij watermagie probeerde te oefenen viel het hem zeker niet tegen.

Hij deed nog een stap dichterbij zodat hij de jongen beter kon zien. Nieuwsgierig bekeek hij het gezicht van de jongen nog eens wat beter. Hij bestudeerde de onbekende jongen onbeschaamd, als je iemand net leerde kennen kon dat nog zonder dat iemand er gek van opkeek. De jongen zag er aardig uit, misschien een beetje verlegen. Over zijn schouder hing een vreemd wapen, het zag er duister uit. Onderzoekend nam Mineko het in zich op. ''Wat is dat?'' vroeg hij nieuwsgierig, zonder verdere omwegen. Als hij iets wilde weten vroeg hij het gewoon, hij zou niet allerlei kronkelige manoeuvres maken omdat hij zich schaamde voor zijn vraag. Als de jongen niet wide antwoorden had hij daar geen problemen mee, maar niet geschoten is altijd mis.
~geeft niet hoor ^^