Zuki kietelde de kitten waardoor het kleine bekje zich even opende, nog geen seconde daarna opende haar eigen mond zich en liet Zuki een gilletje horen. Was het Sasori verdorie wéér gelukt haar te laten schrikken! Zuki moest echt eens ophouden met dromen en beter opletten, maar dit wilde ze eigenlijk helemaal niet. Dromen en fantaseren was één van haar hobby's! Zuki draaide zich half naar Sasori toe, toen hij naast haar kwam zitten. “Een vriendje én een persoonlijke plaaggeest..twee voor de prijs van één!” sprak ze glimlachend. Ze duwde een keer zachtjes met haar schouder tegen de zijne. Haar gezicht werd weer serieuzer door zijn woorden. “Nee, ik trek mezelf ook liever terug van de scène.” bekende ze, haar stem zacht. Bij het koosnaampje 'schat' richtte Zuki haar hoofd iets op. Wat zei hij daar? Ze kon een verraste uitdrukking niet onderdrukken, maar een zonnige glimlach (letterlijk door Zuki's magie) brak door.
Vervolgens lachte ze om Sasori's natte haar. Die 'wet-look' stond hem eigenlijk niet slecht, of de verliefdheid verblindde haar, dat kon ook. Uit het niets begon Sasori haar ineens te kietelen. Zuki gierde het uit van de lach. “Whaa! Waar heb ik dit aan verdiend? Sto-hop! Hihi.” Tevergeefs probeerde Zuki de kietelende handen af te weren en zette ze tegelijkertijd Apple veilig in het gras.
“Je zult boeten voor wat je hebt gedaan.” was zijn humoristische antwoord.
“Hè, wat bedoel je..ik..aaaah!” Maar Zuki kon haar zin niet meer afmaken doordat Sasori haar oppakte. Het verbaasde haar dat hij haar zo gemakkelijk kon optillen. Dat beviel haar wel en bracht haar op allerlei ideeën. Echter ebde het romantische gevoel in haar weg naarmate ze de bron naderde. Ineens besefte ze wat Sasori waarschijnlijk van plan was. “Waag het niet!” protesteerde ze en ze probeerde zich los te wurmen uit de sterke armen die haar vasthielden. “Nee, nee! Het spijt me, oké, neeeeee!” Te laat: met een plons duikelde Zuki in het water. Het element deed nog steeds iets vreemds met haar, het gaf haar een geweldige energiestoot. Te snel werd ze weer naar boven getrokken door Sasori. Ze keek hem grijnzend na toen hij van haar wegzwom, voor zover dat kon met haar zeiknatte haar dat half voor haar ogen hing. Met haar krachten was ze plotseling razendsnel weer bij hem. Ze wilde eigenlijk ook iets met hem uithalen, maar voor een moment werd haar aandacht door iets, of beter gezegd iemand anders getrokken. Zuki keek op en staarde recht in de donkere ogen van het Shadraanse meisje. De woorden die haar werden toegefluisterd deden een golf van verwondering door haar heen gaan. Bedankte ze haar nou? Als reactie kon Zuki enkel begrijpend knikken en licht glimlachen. Gek genoeg kon ze deze opmerking van het roodharige meisje heel goed waarderen, hoe dat kwam wist ze echter niet. Maar om haar niet alsnog tegen te zitten, richtte Zuki haar aandacht van het meisje weer op Sasori. Die stond nog wat te wachten!

Net toen hij op de waterkant wilde klimmen, trok ze hem aan zijn broek terug het water in en onder water waar ze hem kuste. Een echte watermagiciankus. Tegelijkertijd blies ze lucht in zijn mond zodat ze nog even onder water van zijn gezicht kon genieten. Toen maakte ze zich los van hem en zwom verder onder water een andere richting op, naar de waterval. Daar wilde ze nog heen.

"Mineko, zeg dat niet... Dat doet me pijn, blijf bij me... Ik denk niet dat ik zonder je nog zou kunnen. Je bent perfect en ik geloof mijn broer. Ga niet weg je bent te speciaal voor me om je te laten gaan. Ik geef je zoveel kansen als je wilt. Zolang je bij mij blijft." Ze gaf een kusje op zijn nek. "Kom schatje ik ga je omdraaien.". Ze draaide hem om en ze gaf hem een kusje op zijn mond. "Je bent me wel waard, ik had niet zo mogen tekeergaan, het was maar een kusje. Kom wat wij hebben is veel te kostbaar voor me om voor een kusje boos te zijn." Ze kuste hem nog eens vol op de mond. Ademloos stond hij te kijken en zoals hij al verwacht had kon hij zijn liefde voor haar niet in de hand houden. Hij kuste haar terug en raakte zachtjes haar wang aan. Soul kwam aanlopen en hij stak zijn hand op als begroeting. later zou hij met zijn vriend gaan praten en alles uitleggen, maar eerst moest hij nog iets afhandelen.

''Of jouw onzin over emoties of ik weet dat je een vriendin hebt en wilde je straffen voor het lastig vallen van mij. Ach bullshit, ik zoende je, je duwde me weg. Niets aan de hand. Grow up, groentje.'' Zonder emotie in haar stem sprak ze tegen hem. Hij staarde haar aan, maar was te vol van liefde om te reageren. Hij zou straks wel naar haar toe gaan en haar duidelijk laten weten dat hij dit niet als antwoord accepteerde. Hij liet zich niet zomaar zoenen en daarna negeren. Als iemand zo op hem reageerde wekte diegene juist zijn aandacht.

Mizuki veranderde in een felblauwe kat en met open mond keek Mineko toe hoe ze over het meisje heen sprong. ''Ik doe mensen geen kwaad, maar jij hebt duivelse intenties, ik voel ze." Daarna kwam ze weer terug en vertelde hem dat dat een van haar geheimen was. ''Ik had een geheim, maar dat is geen geheim meer nu... Ik hou van je.'' hij lachte en kuste haar nogmaals. Hij zag het roodharige meisje weglopen en iets tegen Zuki zeggen. Zij lag met Sasori in het water en hij had geen idee hoe dat allemaal gekomen was. Hij was zo gefocust geweest op Mizuki dat wat er om hem heen gebeurde niet echt door was gedrongen. Hij kuste Mizuki nog een laatste keer en keek haar verontschuldigend aan. Hopelijk begreep ze dat hij even naar het meisje toe moest en dit probleem alleen moest oplossen.

Hij liep naar Fay toe en ging naast haar staan. ''Wacht even'' zei hij rustig en hij legde zijn hand kort op haar schouder. ''Jij denkt dat haat je kan helpen, maar daarmee jaag je mij niet weg. Je zult wat beters moeten verzinnen dan een kus of een zwaard om mij bang te maken. Want ik ben niet van plan om je met rust te laten totdat ik antwoord heb op al mijn vragen...Eerlijk antwoord. Eerste vraag, wat is je naam? Geef antwoord en daarna komt de volgende.'' Hij wachtte op haar antwoord, hopend dat ze op zou houden met emotieloosheid te faken en gewoon zou laten zien wat ze voelde. Het maakte hem niet uit wat haar gevoelens waren, maar hij hield er niet van als mensen niet volkomen open waren.
Hij keek haar dwingend en bloedserieus aan, ze moest niet denken dat ze alles kon flikken wat ze maar wilde. Ze had drie keuzes, of gewoon antwoord geven of proberen te vechten en als laatste weglopen, al zag hij het meisje er niet voor aan laf weg te rennen voor problemen.

Fay werd door Zuki genegeerd, ze was immers druk bezig met haar vriendje. Het was misschien beter zo, op deze manier werd ze nog altijd aangekeken als monster. Misschien was dat Zuki's reden al die tijd al, zij had gewoon vanaf het begin al door dat ze een monster was. Ze draaide zich om en wilde doorlopen, maar voelde een hand op haar schouder. Ze draaide haar zwaard naar achteren en hield deze op enkele centimeters van het gezicht van Mineko. De jongen had hierbij zielsveel geluk dat hij haar zwaard niet had aangeraakt. ''Ik zou een stuk voorzichtiger zijn als ik jou was.'' siste ze, zonder daarbij te blikken of blozen, maar hem er enkel indringend mee aankeek, ze liet haar zwaard zakken en forceerde een glimlach om te vervolgen ''Of miste je mijn lippen gewoon zo erg? Je hoorde je gedachtelezende liefje, ik ben geen mens, ik ben duivels. Of vertrouw je haar niet?''
Ze had geen zin in hem, geen zin in opnieuw de vertrouwen. Ze was het net kwijt en daar was ze blij mee. Fay liet hem uitpraten en begon opnieuw met de onzin die iedereen haar op wilde leggen. Het probleem was niet dat ze zich voordeed als emotieloos, ze was emotieloos, dacht het meisje over zichzelf. Hij snapte absoluut niet wat Mineko bezielde door opnieuw achter haar aan te gaan, was het misschien echt zo dat hij haar lippen miste? Of wilde hij gewoon zijn relatie kapot hebben. Dat laatste leek het meest aannemelijk. Op Shadra kende hij niet veel meisjes die deze actie zouden pikken van een jongen, achter een meisje aangaan die hem net had proberen te zoenen. Hoe dan ook, Fay was niet van plan om haar naam weg te geven. Wanneer je een naam had, werd een bijnaam lastiger. Met een negatieve bijnaam hoefde je zelf een stuk minder te doen om als monster te worden gezien, die liever werd ontweken dan benadert.
Ze zette een stap in zijn richting, zoals ze al eerder vandaag deed. Legde haar hand op zijn schouder, zoals ze ook al eerder deed, maakte zeker dat Mineko niet in contact kon komen met haar zwaard, zoals eerder. Ze ging op haar tenen staan, zoals eerder. Alleen gingen haar lippen dit keer naar zijn oor, om te fluisteren, ''Ik moet je aandacht niet en als je mij niet geloofd dat ik duivels ben, vertrouw je vriendin op zijn minst. Over haar gesproken, ze was een minuut geleden nog in tranen, bang dat je vreemd ging, nu flik je haar dit? Als je, je relatie nog wil redden moet je zorgen dat je me zo hard mogelijk duwt. Ik ga namelijk precies overdoen wat eerder vandaag gebeurde. Als je me duwt dan weet je vriendin zeker dat je me nooit had willen aanraken, jouw relatie is weer heel en ik zal met rust worden gelaten. Doe je het niet, dan zijn al onze drie de levens in de war gegooid.'' legde Fay uit, sloot haar ogen en kwam langzaam dichterbij het gezicht van Mineko. Waar hij eerst geen tijd had om haar af te wijzen, had hij dat nu wel degelijk. Het leek Fay een goede oplossing, iedereen was blij en zij kon zelf weer werken aan haar reputatie als monster.

''Ik zou een stuk voorzichtiger zijn als ik jou was.Of miste je mijn lippen gewoon zo erg? Je hoorde je gedachtelezende liefje, ik ben geen mens, ik ben duivels. Of vertrouw je haar niet?'' Ze hield haar zwaard op een paar luttele centimeters van zijn gezicht en hij hield zichzelf doodstil. Een enkele verkeerde beweging van hem of van haar en het zwaard zou zijn gezicht raken. En daar had hij toevallig geen behoefte aan. Ze legde nu haar hand op zijn schouder en hield het zwaard bij hem weg. Opgelucht ontspande hij iets meer en hij merkte dat ze in zijn oor begon te fluisteren.

''Ik moet je aandacht niet en als je mij niet geloofd dat ik duivels ben, vertrouw je vriendin op zijn minst. Over haar gesproken, ze was een minuut geleden nog in tranen, bang dat je vreemd ging, nu flik je haar dit? Als je, je relatie nog wil redden moet je zorgen dat je me zo hard mogelijk duwt. Ik ga namelijk precies overdoen wat eerder vandaag gebeurde. Als je me duwt dan weet je vriendin zeker dat je me nooit had willen aanraken, jouw relatie is weer heel en ik zal met rust worden gelaten. Doe je het niet, dan zijn al onze drie de levens in de war gegooid.'' Langzaam kwam ze met gesloten ogen dichterbij, hem alle tijd gevend om haar weg te duwen. Rustig week hij wat achteruit en hield haar daarna met twee armen tegen. Zijn beide handen omklemden stevig haar schouders en hij keek haar dringend aan. ''Ik vertrouw Mizuki volkomen... alleen denk ik dat zogenaamde duivelse intenties geen goede verklaring voor je gedrag zijn. Zelfs als je echt een door en door slecht kind was zou ik hier nog staan. Want ik geloof dat iedereen kan veranderen... al ben je misschien opgevoed tot een emotieloos monster, zo ben jij zelf niet. Jij hebt wel degelijk emoties, al wil je ze niet voelen. Al kan je ze niet voelen door je opvoeding.'' Hij kneep nog wat steviger in haar schouders om te voorkomen dat ze weg kon lopen. Daarna keek hij kort naar het wapen in haar hand. ''En dat zwaard. Is dat van je tante geweest? Zij was de enige die je begreep vroeger en toen stierf ze. Welke magie heeft ze er op uitgesproken dat je het angstvallig zelfs van iemand die je haat weghoudt?'' Hij verslapte zijn greep nu iets maar hield haar nog steeds vrij stevig vast, als ze zou willen kon ze zich zonder moeite losrukken, maar hij wist dat ze zou blijven. Niet laf genoeg om weg te rennen en daarbij moest ze hem eerst nog goed bang maken zodat hij niemand iets over dat zwaard van haar tante zou vertellen. Niet dat hij van plan was om het meteen van de daken te schreeuwen, maar dat besefte het kind misschien niet. Ze dacht waarschijnlijk het slechtste van hem en dus ook dat hij het door zou vertellen.

Rustig liet Soul zijn blik naar Mizuki glijden. Snel liet hij zijn ogen over haar heen gaan. Ze was wel zo mooi als Mineko hem gezegd had, maar dat kon hem op dit moment even niet schelen. Wat hem wel kon schelen was dat, als het goed was heette dat roodharige meisje Fay, die roodharige bitch het lef had om die woorden tegen Mineko te zeggen.
Grommend zag hij toe hoe Fay dichterbij kwam. Waar sloeg dit op? Mineko had toch met Mizuki? Hij zag een onderling gesprek van hun en ging toen bij Mizuki staan. Als zij gek werd van dit mens, dan begreep hij het wel. Hij keek opzij naar Mizuki. En die andere twee, die daar in dat watervalletje lagen, daar kende hij de naam niet goed van. Mineko had hem nog niet over hun verteld, maar dat was nu niet zo belangrijk.
‘Alles goed? Sorry, ik wist niet dat je zijn meisje was, ik zoek namelijk nooit zo goed uit wie bij wie hoort,’ zei hij tegen Mizuki en hij grijnsde even, waarna hij zijn hand naar haar uitstak en haar met zijn schouder een beetje achteruit drong, zodat Fay en Mineko de ruimte hadden om te praten. Het leek wel alsof die twee over iets zwaars aan het praten waren, dan kon hij Mizuki moeilijk in de buurt laten komen.
‘Laat ze maar even. Mineko kennende, die lost zoiets wel op,’ zei hij en hij keek Mizuki daarbij rustig aan, terwijl hij sterk probeerde om zijn eigen flauwe grappen en opmerkingen even te vergeten en zich ernstig te maken over de situatie. Dit lukte echter maar zelden, dus het was een kleine kans dat hij het nu ook zou volhouden.
‘Ik ben Soul. Ik heb Mineko de eerste dag dat ik hier kwam ontmoet en we zijn goede vrienden geworden. Ik weet zeker dat hij echt veel van je houdt, want als hij over je praat, beginnen die gast zijn ogen te schitteren, echt niet normaal.’ Grijnzend keek hij naar Mizuki, waarna hij weer richting Fay en Mineko keek. Die waren zo te zien nog wel een tijdje bezig.
‘Hé, eet elkaar niet op hè!’ riep hij over zijn schouder naar het rozeharige meisje en de roodharige jongen, toen hij even leek op te merken dat ze aan het zoenen waren. Grijnzend en zich niks van de ernstige situatie aantrekkend waar ze zich nu momenteel in bevonden, keek hij rustig naar voren.

- Lolz, Soul praat gewoon lekker met Mizuki xD -

Opgevoed als monster? Wie boeit dat wat. Het gaat er niet om hoe iets er komt, het gaat erom hoe het is. Daarnaast geloofde Mineko haar gedachtelezende vriendin niet, wat was hij dom bezig. Ook had hij besloten Fay niet weg te duwen, maar vast te houden. Waar sloeg dat op? Hij wilde blijkbaar echt van zijn relatie af. Als dat zijn punt was, dan kon ze daarvoor zorgen. Het was een kleine moeite hem te zoenen en ze wist dat hij het wilde. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen, ze vond zichzelf erg mooi. Fay zou hem straffen voor het feit dat hij haar niet met rust liet, ze zou zijn relatie kapot maken. Ze wilde aanstalten gaan maken om kracht te zetten tegen zijn armen die hij met een klein beetje kracht op haar schouders hield, dat terwijl het meisje nog altijd haar hand op zijn schouder had. Een romantische houding, wist het roodharige meisje. Maar wanneer ze net een beetje kracht begon te zetten, begon hij over haar tante en over haar zwaard. Over de onzin dat haar tante de enige was die haar begreep, iets waar hij volkomen mis zat. Haar tante was de enige die van haar hield, bijna de rest van de wereld snapte wat ze werkelijk was, zonder ziel. Over dat ze zijn vriendin zou haten, ook niet waar. Ze haatte Mineko, niet Mizuki. Mineko had haar lastig gevallen, Fay had Mizuki lastig gevallen en volgens Fay gaf dat Mizuki het recht om haar te straffen en niet andersom. Er was één ding waar de jongen gelijk in had, dat was het feit dat het zwaard een groot aantal spreuken bevatte. Ze kende zelf niet eens alle krachten van het zwaard, maar wist wel dat Mizuki het niet verdiende om haar zwaard te raken. Maar waar Mineko goed of fout zat, dat hoefde hij niet te weten. Het enige wat hij hoefde te weten, was dat het niet de bedoeling was dat hij achter haar aanzat.
Fay sperde haar ogen wijd open tot er een zwart gas uit haar ogen kwam wat richting die van Mineko ging. ''Goed, je wil me echt kennen? Zie wat ik zie...'' zei ze kalm. Het was magie waarbij Mineko in haar geschiedenis kon kijken, maar enkel naar de dingen die Fay liet zien.
Een elfjarig meisje met rood haar doorboorde zonder te lachen, huilen of schrikken met één handbeweging een slapende volwassen vrouw. Nog geen seconde later was er een twaalfjarig meisje te zien in een andere slaapkamer, maar hetzelfde gebeurde. In de volgende flashback was Fay er opnieuw, ze was enkele maanden jonger dan vandaag. In deze flashback keek een volwassen vrouw die behoorlijk veel weg had van Fay, het meisje angstig aan. ''Fay, ik...'' stamelde de vrouw, maar kwam niet verder. Het zwaard van het meisje was namelijk recht door het hart van de oude vrouw gegaan.
Fay had moorden op haar naam staan, de flashbacks waren allen waargebeurd. Na de laatste flashback liet de moordenaar haar zwarte rook de lucht in dwarrelen en keek Mineko nog altijd emotieloos aan. Echter koste het haar deze keer meer moeite dan de vorige keren, ze vond het namelijk alles behalve prettig om terug te denken aan haar verleden.
''Die laatste vrouw, dat was mijn tante...'' loog Fay kalm.

(Hé, Zuki heeft Fay helemaal niet genegeerd! xD)

Toen Zuki weer boven water kwam, klom ze naast de waterval, een stuk bij de anderen vandaan, de bron uit. Ze kon nog net de woorden opvangen die haar toegeroepen werden. Haar hoofd draaide achterom, om te ontdekken dat de witharige jongen, die later dan de rest was aangekomen, de grap had gemaakt. 'Eet elkaar niet op, hè?'
Zuki knipoogde met een scheve grijns op haar gezicht naar de jongen als antwoord en likte haar lippen alsof ze niets liever zou willen. Ze lachte zacht en draaide haar hoofd weer naar voren.
Drie keer, zeiden haar gedachten, dat moet genoeg zijn. Ze keek naar het kleine stukje gras onder haar dat als een eilandje van de rest van de grond gescheiden was. Ze moest wel goed uitkijken niet haar balans te verliezen.
Hierop spreidde Zuki haar armen, sloot haar ogen en draaide ze sierlijk en toch razendsnel drie keer in het rond waardoor op magische wijze al het water van haar lichaam weer terug de poel in stroomde.
Eenmaal uitgedraaid, opende Zuki haar ogen weer en ging met een hand door haar gedroogde haar. Haar ogen glansden in het licht van de zon dat nu vrolijk in haar gezicht scheen. Voor een moment nam ze uitgebreid de tijd om de heerlijke warmte in haar blanke huid te laten trekken. Er ging niets boven zonlicht! Als Novaanse had ze daar bijna een obsessie voor.

Diep in haar eigen gedachten verzonken merkte Zuki niet wat er zich enkele meters verderop afspeelde. Pas toen ze tersluiks opnieuw achterom keek om misschien toevallig te zien waar Sasori was gebleven, ontdekte ze Mineko en het roodharige meisje. Ze stonden wederom te dicht op elkaar om het onopgemerkt te laten blijven. Zuki voelde hoe haar mond zich van verbazing een stukje opende en haar wenkbrauwen omhoog gingen. Nu draaide ze zich helemaal om, om beter te kunnen kijken en om vast te kunnen stellen dat wat ze zag per ongeluk geen gevolg was van een plotselinge zonnesteek.
'Nee', luidde de conclusie: ze had zich niet vergist, jammer genoeg.. Nog altijd licht geshockeerd trok Zuki haar hoofd iets scheef waardoor haar haren half voor haar gezicht vielen. Ze besloot maar niet langer te staren naar de twee, dat was immers onbeleefd en pottenkijkers waren op dit moment waarschijnlijk niet gewenst. Vervolgens gleed haar blik bijna automatisch naar Mizuki, die als het ware door de witharige jongen van de plaats delict werd verdreven. Hm, wat was hier nu gaande?
Zuki zuchtte zacht, in verwarring gebracht door wat ze zag. Een besluit werd gemaakt voor ze straks nog, uit goed bedoelingen natuurlijk, iets impulsief en vreselijk stoms zou doen: ze zou zich pas in het gebeuren mengen als haar aanwezigheid daar ook daadwerkelijk gewenst was.
Zich houdend aan haar afspraak met zichzelf, richtte ze haar aandacht niet langer op de anderen, maar op de rotsen achter haar die deel uitmaakte van de waterval. Haar hand gleed langs het ruwe oppervlak. Fascinerend, vond ze het. Eigenlijk had ze al veel eerder hier moeten komen vond ze. Ja, zo ging het goed. Ze wist zichzelf af te leiden. Zuki probeerde zich inderdaad oprecht op andere aspecten in haar omgeving te concentreren dan op het voorval verderop, maar toch voerden haar gedachten haar telkens weer terug. Ze kon er niets aan doen, maar ze zorgde er wel voor dat ze niet weer achterom keek.

~btw hij had het met ''iemand die je haat'' over zichzelf ^^, maar dat maakt niet zoveel uit.

''Goed, je wil me echt kennen? Zie wat ik zie...'' zei het roodharige meisje kalm en een zwart gas kwam uit haar ogen. Het gleed naar hem toe en drong in zijn ogen. Even zag hij alleen zwart en toen een aantal vreselijke moorden.
Een jong meisje met rood haar doorboorde zonder te lachen, huilen of schrikken met één handbeweging een slapende volwassen vrouw. Nog geen seconde later was er een iets ouder meisje te zien in een andere slaapkamer, maar hetzelfde gebeurde. In de volgende flashback was ze er opnieuw, op ongeveer dezelfde leeftijd als nu. In deze flashback keek een volwassen vrouw die behoorlijk veel weg had van haar, het meisje angstig aan. ''Fay, ik...'' stamelde de vrouw, maar kwam niet verder. Het zwaard van het meisje was namelijk recht door het hart van de oude vrouw gegaan. Hij lsikte en knipperde een paar keer met zijn ogen. De beelden hadden hem geshockeerd en hij kon zich haast niet voorstellen hoe dit meisje een ander moedwillig vermoorde. Ze was dus blijkbaar echt een monster.''Die laatste vrouw, dat was mijn tante...''

Hij schudde nietgelovend zijn hoofd. Hij kon geloven dat Fay de moorden had gepleegd, maar dat ze haar tante zou vermoorden. Nogmaals schudde hij zijn hoofd, niet wetend wat hij moest zeggen. Daarna lachtte hij wrang, toen hij zich een misschien nietzeggend feit uit de flashbacks herinnerde. ''Nu weet ik tenminste je naam...Fay'' sprak hij zachtjes. De naam klonk lieflijk en feeëriek, maar niets was verder van de waarheid af. Als wat hij net had gezien waar was, was Fay een moordenaar. ''En als het goed is ook wat meer over je verleden...wat mijn tweede vraag beantwoordt. Dan blijft er nog ééntje over.'' Hij keek haar aan en alle vriendelijkheid was uit zijn gezicht verdwenen. ''Wat is de reden dat je zo doet? Waarom gedraag je je als een monster?'' Hij keek haar aan en kort was er iets van woede in zijn ogen te zien Hij dacht aan de huilende Mizuki, waar had die dat aan verdiend? Daarna verzachtte zijn blik weer, maar nog steeds was er geen vriendelijkheid of vrolijkheid te zien in zijn ogen. Hij liet haar los en stapte wat bij haar vandaan. Niet omdat hij bang voor haar was, maar omdat hij haar niet de illusie wilde geven dat hij haar leuk of zelfs maar aardig vond. En zo kon hij haar reactie ook een stuk beter volgen.

Fay zag Mineko zijn hoofd schudden, drong het tot hem door dat hij dom was geweest? Dat hij een idioot was om ook maar met hem om te gaan? Zou hij wegrennen om haar te vergeten en zichzelf te haten dat hij haar een kans had gegeven? Hij zou de eerste niet zijn. Haar naam, wacht. Haar naam werd genoemd in de laatste flashback! Als je in haar maag kon kijken zou je zien dat het er zwart werd en als je haar pijn zou voelen, was je niet blij. Fay gaf zichzelf straf voor het weggeven van haar naam, een grote fout van zichzelf. Nu werd het moeilijker om een bijnaam te krijgen en moeilijker om als monster gezien te worden. Ondanks de pijn, waarbij de snee op haar wang als een hemel voelde, bleef ze staan zonder iets te laten merken. Als er iets was wat ze had geleerd, dan was het dat zwakte zwakker gemaakt moest worden. Zichtbare pijn was een zwakte en ze had blijkbaar meer pijn nodig, moest ze die pijn zichtbaar maken, anders leerde ze het nooit.
Trouwens, wat was er eigenlijk met hem, dat dit de belangrijkste informatie was die hij had opgepikt? Had ze het hem niet duidelijk genoeg gemaakt dat de mensen in haar flashbacks door haarzelf werden vermoord? Wat had ze verkeerd laten zien? Aan de andere kant, al het vriendelijke en begrijpelijke in zijn gezicht was verdwenen en ze zou zweren dat ze zelfs een klein beetje haat zag. Iets waar ze niet zeker van was. Zo'n held was ze ook weer niet in het opmerken van emoties. Hij vroeg haar waarom ze zo deed, waarom ze zich als een monster voordeed? ''Nee.'' zei ze zachtjes, de pijn in haar maag hielp haar goed om emotieloos te blijven, ''Ik eerst. Waarom ging je als een klein kind staan janken en jezelf de schuld geven van wat ik deed? Waarom zei je jouw eigen vriendin dat het jouw schuld was?'' Ze liet een hele korte stilte vallen, maar nog voor hij kon antwoorden besloot ze hem opweg te helpen, ''Ik zie namelijk maar één reden. Je voelde je schuldig. Nu nog de vraag waarom je, je schuldig zou voelen voor iets waar je niets aan kan doen. Ik weet het, jij weet het. Iedereen die voor zichzelf na kan denken hier in de buurt weet dat ook. Je voelde je schuldig omdat jij het niet erg vond.''
Fay draaide zich om, hij wist al te veel, dus ze moest weg. De pijn in haar maag werd heviger omdat ze er meer smog bij gooide. Ze wist niet waarom ze dit deed, maar het voelde alsof het moest. Ze liep weg, maar door de pijn kon ze geen snel tempo aanhouden en besloot dus te doen alsof ze op haar gemakje wegliep.


(Sorry Zuki en Mineko, verkeerd gelezen :$)

''Nee.'' zei ze zachtjes ''Ik eerst. Waarom ging je als een klein kind staan janken en jezelf de schuld geven van wat ik deed? Waarom zei je jouw eigen vriendin dat het jouw schuld was?' Ze liet een korte stilte vallen en hij had het gevoel dat er een baksteen in zijn maag zat, bang voor wat zou volgen. Want wat ze ook zou beweren, dat het hem geen goed zou doen stond vast. In haar stem klonk nu een emotie door, maar hij was niet in staat vreugde te voelen om wat hij bereikt had. Als het deze prijs had was het het niet waard.
''Ik zie namelijk maar één reden. Je voelde je schuldig. Nu nog de vraag waarom je, je schuldig zou voelen voor iets waar je niets aan kan doen. Ik weet het, jij weet het. Iedereen die voor zichzelf na kan denken hier in de buurt weet dat ook. Je voelde je schuldig omdat jij het niet erg vond.'' Hij keek haar ontzet aan, kon zijn oren niet geloven. Hij was voorbereid geweest op het ergste, maar dit ging nog verder dan dat. Sprakeloos en machteloos keek hij toe hoe ze zich omdraaide en wegliep. In een wolk van zwarte rook verdween Fay. Pas na een paar seconde kon hij weer nadenken en praten. Hij liep snel naar haar toe met zijn handen zoekend voor zich uit zodat hij niet tegen iets of iemand aan zou lopen. Hij zag vaag haar felrode haar en kwam naast haar te lopen. Hij zou zeggen wat hij te zeggen had en haar daarna met rust laten. Nu hoopte hij dat zij hetzelfde zou doen, eerst had hij niet gewild dat ze weg ging, maar nu zou hij alleen maar opluchting voelen. Hij was kapot van alle emoties die in hem rond gierden en verlangde naar een eenvoudige omhelzing van Mizuki. Zonder allerlei ingewikkelde schuldgevoelens of verdriet, gewoon een zwijgende knuffel zonder dat het nodig was iets te zeggen. Dat woorden niet nodig waren en ze elkaar volkomen begrepen, daar verlangde hij naar.

''Fay, maak je geen illusies. Ik hou van Mizuki met heel mijn hart en al was het niet mijn fout, ik voel me toch rot over die kus. Want Mizuki is werkelijk perfect...'' Hij beet op zijn lip en zweeg even. ''En ze verdient zulke pijn niet. Nu heb ik antwoord gegeven en is het jouw beurt. Wat heeft gezorgd dat je je nu zo voordoet? Een eerlijk antwoord graag deze keer, Fay.'' Rustig bleef hij staan en hij sprak zo zacht dat de anderen hem niet konden horen. Als iedereen mee kon luisteren zou Fay nooit antwoord geven. Ze kon weglopen, maar ooit zou ze hem weer tegen komen en dan zou hij het weer vragen. Beter kon ze zich erbij neer leggen en vertellen waarom ze zich zo gedroeg, wie of wat haar tot dit zogenaamde monster hadden gemaakt. Want al had hij nu niet veel energie meer om tot haar door te dringen, hij zou zijn krachten verzamelen en zijn gedachten op een rijtje zetten. En daarna zou hij haar weer zoeken, enkel nog vastberadener geworden.

Mineko volgde haar opnieuw, er zat serieus iets niet goed in hoofd van dat jong. Ook beweerde hij dat het Fay was die illusies aan het maken was en als er iemand was die boven illusies stond, dan was zij het wel. Daarnaast had ze geen reden om illusies te maken, zij had geen gevoel bij de kus. Toch? Aan de andere kant, waarom zoende ze hem dan in een uitbarsting, waarom sloeg ze haar zwaard niet in zijn lichaam? Ach, dat wist ze ook wel, ze wilde gewoon zijn mind opfokken want ze wist dat hij vreemd ging. Toch? Kon niet anders, ze had helemaal geen behoefte aan iemand die haar lief had. Dat was ook de reden waarom ze wilde dat hij toegaf dat hij de kus niet erg vond. Dat was allemaal gewoon om hem te treiteren! Als er iets was waar Fay wel goed in was, was het het overtuigen van haarzelf. Maar dat waren geen illusies die ze creëerde, vond ze. Ze was ervan overtuigd dat het haar allemaal echt niets deed.
''Je weet al te veel.'' Sprak Fay koel en richtte haar zwaard op haar maag. Alle smog die verstopt zat in haar lichaam omringde zich langzaam om het metalen gedeelte van haar zwaard, hierbij voelde het alsof er vlammen door haar buik gingen. Echter mocht ze van zichzelf ook hier niets van laten zien. Wanneer het laatste beetje smog uit haar lichaam en rond haar zwaard kringelde richtte ze het zwaard naast zich en liet de smog eruit. Hierdoor vormde automatische een zwarte kring met een straal van pakweg twee meter. Uit deze kring kwam een zwarte muur van mist, waar je niet doorheen kon kijken. Fay begon weer te praten, ''En ik zal niets zeggen tot je mij verteld waarom je, je schuldig voelt en tegen je vriendin had gezegd dat jullie uit elkaar zouden moeten door wat jíj deed. Daar heb je namelijk geen antwoord op gegeven.''
Fay liet haar zwaard in de houder op haar rug glijden en stapte toen langzaam dichterbij, tot ze op tien centimeter van het gezicht van Mineko kwam. ''En waarom liep je me anders achterna? Om mij te vertellen dat ik illusies maakte? Wat kan jou dat nou schelen, volgens mij maakt je dat niet zo veel uit. Ik denk dat je me achterna kwam om jezelf te overtuigen, niet om mij te overtuigen. Als je het voor jezelf een illusie wil houden, prima. Je kan gewoon door het gordijn lopen en vluchten. Maar ik weet de waarheid, jij wist het in ieder geval en als je vriendjes een beetje nadenken, weten zij ook dat je niet een relatie stop zet, door iets waar je niets aan kan doen.''
Ze legde haar hand opnieuw op zijn schouder en kwam nog enkele centimeters dichterbij. ''Ik vraag je niet om je vriendin te dumpen, ik vraag je niet of je verliefd bent op mij of een relatie met mij te hebben. Dat laatste zit er toch niet in en zou je ook niet met een moordenaar moeten willen. Ik vraag slechts waarom je, je schuldig voelt. Vond je het op dat moment iets te leuk of lekker, Mineko?''

''Je weet al te veel.'' Sprak Fay koel en richtte haar zwaard op haar maag. Rook kwam uit haar lichaam en verzamelde zich rond haar zwaard. Daarna richtte ze het zwaard weg en de rook kringelde weg. Hierdoor vormde een zwarte kring met een straal van pakweg twee meter. Uit deze kring kwam een zwarte muur van mist, waar je niet doorheen kon kijken. ''En ik zal niets zeggen tot je mij verteld waarom je, je schuldig voelt en tegen je vriendin had gezegd dat jullie uit elkaar zouden moeten door wat jíj deed. Daar heb je namelijk geen antwoord op gegeven.'' Fay stopte haar zwaard weg en naderde hem langzaam. Hij keek haar boos aan en zag hoe ze naar hem toe kwam lopen. Ze stond nu heel dichtbij zijn gezicht, op ongeveer 10 centimeter en na haar even vol boosheid en ongeloof aan te hebben gekeken stapte hij snel weg. Hij stond nog in de cirkel van mist, maar op een afstand alsof ze vreemden waren.
Zij kwam nu echter weer naderbij en legde haar hand op zijn schouder. Ze was nu zo dichtbij hem dat hij alle details van haar gezicht kon zien. Hij sloot echter zijn ogen, hij wilde haar niet zien. Daarna pakte hij met een ruk haar hand vast en gooide die van zijn schouder. ''Blijf uit mijn buurt, Fay. Raak me niet aan. En waag het niet me ooit nog aan te raken'' siste hij en probeerde zijn woede te bedwingen. Hij stapte weer weg van haar voor hij iets zou doen waar hij spijt van zou krijgen. Wat dit precies zou moeten zijn wist hij niet.
Fay vervolgde haar verhaal. ''En waarom liep je me anders achterna? Om mij te vertellen dat ik illusies maakte? Wat kan jou dat nou schelen, volgens mij maakt je dat niet zo veel uit. Ik denk dat je me achterna kwam om jezelf te overtuigen, niet om mij te overtuigen. Als je het voor jezelf een illusie wil houden, prima. Je kan gewoon door het gordijn lopen en vluchten. Maar ik weet de waarheid, jij wist het in ieder geval en als je vriendjes een beetje nadenken, weten zij ook dat je niet een relatie stop zet, door iets waar je niets aan kan doen.''
Hij schudde verward zijn hoofd en had moeite zijn gevoelens op een rijtje te zetten. Hij voelde een sterke liefde voor Mizuki, nog meer dan tevoren. Maar hij kon geen naam geven aan wat hij voelde voor het meisje voor hem. Verschillende emoties vlogen door elkaar en vormden één grote brij. Hij had een zekere interesse in haar afstandelijke gedrag en wilde haar helpen om haar emoties te uiten. Maar aan de andere kant was hij boos en geschokt door wat ze allemaal zei. En hij was woedend over de pijn die ze Mizuki had bezorgt.

Nu keek hij haar met al deze verwarrende emoties in zijn ogen aan, ze kon vast zien dat hij twijfelde over zijn gevoelens. ''Ik weet niet goed wat ik allemaal voel nu. Iemand zoals jij zal nooit kunnen snappen waarom ik me schuldig voelde, maar ik zal het proberen uit te leggen. Ik weet niet of je begrijpt wat dit betekend en of je het ooit zult begrijpen, maar wat ik voel bij Mizuki is liefde.'' zei hij met nadruk op het woord liefde. ''Onvoorwaardelijke liefde. Ik hou zoveel van Mizuki dat ik liever niet bij haar ben dan dat ik haar ongelukkig maak. En ze was ongelukkig en dat kwam ook deels door mij. Ik had je namelijk nooit moeten aanspreken.'' Hij keek haar walgend aan. ''Ik had beter moeten weten en haar moeten geloven toen ze zei dat je een monster was. En nu... Nu geef jij ook antwoord...'' Dat hij haar een monster noemde betekende niet dat hij geloofde dat ze van binnen ook echt zo was. Dit was alleen hoe ze zich gedroeg naar de buitenwereld toe. Op dit moment voelde hij zich vreselijk in haar buurt en dat was ook duidelijk te zien, maar als hij zijn gevoelens weer op een rijtje had zou hij haar weer proberen te benaderen. Hij zou haar niet zomaar met rust laten als ze dat soms hoopte. Ze had hem nog niet voldoende afgeschrikt. En hij wilde voor hij haar zou laten gaan sowieso een antwoord hebben.

''Ik eerst. Waarom ging je als een klein kind staan janken en jezelf de schuld geven van wat ik deed? Waarom zei je jouw eigen vriendin dat het jouw schuld was?' Fay liet een korte stilte vallen. Mizuki zei zachtjes "Ik weet nu heus wel dat het jouw fout was... Fay...".
''Ik zie namelijk maar één reden. Je voelde je schuldig. Nu nog de vraag waarom je, je schuldig zou voelen voor iets waar je niets aan kan doen. Ik weet het, jij weet het. Iedereen die voor zichzelf na kan denken hier in de buurt weet dat ook. Je voelde je schuldig omdat jij het niet erg vond.'' Mizuki keek Fay ontzet aan. Mizuki zweeg en ze ging met haar rug naar Mineko zitten. Dan keek ze even naar de witharige jongen naast haar. "Ben jij een van zijn vrienden? Aangenaam, ik ben Mineko. Zin in een snack?". Ze had weer te veel eten bij dus ze bood Soul een brownie aan die ze vers had gebakken. ''Blijf uit mijn buurt, Fay. Raak me niet aan. En waag het niet me ooit nog aan te raken'' siste Mineko en probeerde zijn woede te bedwingen. Mizuki stond op en keek Mineko verbaasd aan. Ze zei niets, ze wist dat er niet op gereageerd zou worden. 'Ik weet niet goed wat ik allemaal voel nu. Iemand zoals jij zal nooit kunnen snappen waarom ik me schuldig voelde, maar ik zal het proberen uit te leggen. Ik weet niet of je begrijpt wat dit betekend en of je het ooit zult begrijpen, maar wat ik voel bij Mizuki is liefde.'' zei hij met nadruk op het woord liefde. ''Onvoorwaardelijke liefde. Ik hou zoveel van Mizuki dat ik liever niet bij haar ben dan dat ik haar ongelukkig maak. En ze was ongelukkig en dat kwam ook deels door mij. Ik had je namelijk nooit moeten aanspreken.'' Hij keek haar walgend aan. ''Ik had beter moeten weten en haar moeten geloven toen ze zei dat je een monster was. En nu... Nu geef jij ook antwoord...'' Mizuki had beter haar mond moeten houden. "Ik had mijn mond moeten houden" zei ze zachtjes en ze ging zonder nog enige hoop te hebben zitten. Ze staarde verdrietig naar de grond en zuchte luid.

Mineko pakte Fay's hand en rukte deze van zijn schouder, iets wat ze wel had verwacht. Hij klonk kwaad, maar het meisje nam meer aan dat hij meer verward was dan kwaad. Dat werd duidelijk na ze hem opnieuw probeerde over te halen om te geloven dat hij het niet erg vond om door haar te worden gekust. Hij was verward, wist zo te zien niet wat hij moest zeggen. Hij begon door te zeggen dat hij niet wist wat hij voelde en zonder dat Fay het door had, trok één van haar mondhoeken voor een kort moment omhoog. Het antwoord daarop sloeg echter nergens op en was een bij elkaar geraapt stuk onzin. Hij wilde liever niet bij haar zijn dan dat ze ongelukkig was met hem, daar kon ze inkomen. Maar op welke mogelijke manier maakte hij haar ongelukkig, dat was haar hele punt en dat was hetgeen waar ze antwoord op wilde, maar nog niet had gekregen. Mineko's uitdrukking veranderde langzaam van verwarrend naar iets wat ze heel goed kende en eigenlijk door en door zag, walging. Hij keek walgend, waardoor Fay meer moeite moest doen om zelf geen emotie te uitten, ze moest hier zelfs voor slikken. Dit had ze niet echt verwacht, maar het volgende was erger. Hij zei iets waar ze eigenlijk de hele tijd al op hoopte, hij noemde haar min of meer een monster. Haar ogen stonden voor een kort moment open van verbazing, maar al snel veranderde de verbazing in teleurstelling. Ze snapte niet waarom, maar ze was er niet blij mee. Als klapper wilde hij ook nog haar antwoord, dat leek haar wel duidelijk. ''We gedragen ons naar wat we zijn, jij gedraagt je als een impulsief kind, ik als een monster.'' Zei ze heel zacht, met een brok in haar keel. Met een handomdraai liet Fay de mist de lucht in dwarrelen en draaide zich om. Ze zou blij moeten zijn, hij geloofde haar eindelijk en als ze het zo een beetje in de gaten had was het zo dat als Mineko je al een monster vond, dat de rest je dan echt compleet zielloos vond. Ze zou blij moeten zijn, toch was er een traan uit haar oog gesprongen, nadat ze zich omdraaide en dus buiten het zicht van de anderen.
Met een rustig tempo deed ze opnieuw een poging om bij Mineko weg te lopen, ver bij hem vandaan. Ze moest zichzelf nog straffen voor wat ze allemaal wel niet had laten zien, dit zou en mocht geen gewoonte worden. Dit moest ze afleren.

‘De enige echte vriend van Mineko, dat ben ik!’ zei Soul, terwijl hij verlekkerd naar de brownie keek en die dan ook gelijk aannam toen het hem voorgehouden werd. Waarschijnlijk zou hij, ook al zou hij niet Mineko’s vriend zijn geweest, toch hebben gezegd van wel, als hij die brownie maar zou krijgen. Gelijk nam Soul er een hap van en genoot er zichtbaar van.
Toen Mizuki verslagen ging zitten, stopte hij de hele brownie gelijk in zijn mond. Hij voelde hoe hij moeite had met het kauwen, maar uiteindelijk zette hij zijn tanden zo stevig in de heerlijke brownie en maalde het zachtjes, zodat hij het makkelijk kon doorslikken.
Soul ging naast Mizuki zitten en voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar schouder. ‘Welnee, je hebt het juiste gezegd, het zal wel goed komen allemaal, eet gewoon een brownie, dan voel jij je gelijk weer goed,’ zei Soul en hij kreeg een brede grijns rond zijn lippen terwijl hij troostend naar Mizuki keek.

- Sorry, ik kreeg er echt niet meer uit ;O -

''We gedragen ons naar wat we zijn, jij gedraagt je als een impulsief kind, ik als een monster.'' Zei ze heel zacht, met een brok in haar keel. Mizuki gromde en duwde haar met snelle lange lichthanden nog verder weg zodat ze zou opschieten. Ze gilde en sloeg een diepe put in een laag steen waardat ze op zat. Haar hand begon te bloeden maar het kon haar niet schelen. Ze keek Mineko verdrietig aan en ze wikkelde een tissue rond haar bloedende hand. Dan keek ze naar de diepe put die ze zonet 5 seconden geleden had geslagen. Oh god, ze kende haar eigen kracht niet. Dan keek ze een beetje beschaamd in het rond en ze zonderde zich af. Zoals ze altijd deed als het niet goed ging met haar. Ze zette zich aan de rand van het water en ze droogde haar haar met haar lichtmagie. Ze zuchte en enkele tranen drupten in het water. " I miss you mom." snikte ze zachtjes en ze keek naar haar weerspiegeling. Ze maakte het zo wazig dat ze zichzelf niet meer hoefde te zien. Ze boog haar hoofd voorover en ze bleef gewoon zo zitten. Stiekem hoopte ze dat Mineko zo kwam, dan kon ze hem vertellen wat er mis was. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en de tissue viel van haar bloedende hand en haar gezicht hing nu ook onder het bloed. Het kon haar eigenlijk echt niet schelen op dit moment. Ze liep weer naar haar plaatsje naast Soul en haalde een brownie uit haar tas twee brownies, een voor Soul en een voor haar, ze beet er perfecte hapjes af en ze kauwde ze allemaal perfect 36 keer voor ze ze doorslikte.

Met grote ogen keek Soul opzij toen hij Mizuki boos hoorde woorden. Gelukkig was Mizuki Mineko’s meisje en niet de zijne. Maar hij kon zich ook wel inbeelden dat Mizuki gek werd van dat roodharige wijf. Ook al zag ze er sexy uit en zo, ze was nog steeds een vervelend wijf. Waarschijnlijk was dat voor Fay precies dezelfde gedachte als voor hem, maar goed. Hij keek haar even na en negeerde haar toen, zich niet verder in haar interesserend.
Soul wou net naar Mizuki gaan om haar te troosten – tja, iemand moest het toch doen? – toen ze alweer terugkwam. Het kwijl droop hem bijna over zijn kin toen hij de brownie zag en hij deed moeite om het niet gelijk uit haar handen te rukken. Iets wat zijn gedachten helemaal afleidde, was brownies. Overheerlijke, bruine brownies, met een heerlijk laagje chocolade erin. Hij voelde hoe hongerig hij nu was en dankbaar nam hij de brownie aan, waarna hij die opat.
‘Zeg dude, kom je meisje eens wat opvrolijken! Zie je niet hoe erg ze eraan toe is!’ zei hij tegen Mineko. Hij verdedigde Mizuki omdat ze hem lekkere brownies gaf. Maar ook omdat het Mineko’s vriendin was! Maar toch hadden de brownies wel een ereplaatsje in zijn hoofd gekregen.
Aan de andere kant kon hij toch moeilijk in de buurt van zijn vriend een beschermende arm rond Mizuki leggen? Zou hij dan niet eens heel gedoe krijgen en boze gevoelens van Mineko. Hij wou zijn vriend bovendien niet het idee geven dat hij Mizuki leuk vond of zo, want dat was dus totaal niet waar. Misschien als een goede vriendin dat hij haar leuk vond, maar meer ook net.
‘Geen zorgen, Mizuki. Mineko is altijd al aan de slome kant geweest,’ zei hij en hij klopte Mizuki bemoedigend op haar rug. ‘Maar je maakt wel overheerlijke brownies!’ zei hij toen met een brede grijns.

- Er is een hoop aan de hand en Soul interesseert zich alleen voor Mizuki's brownies.
What a good friend XD -

''We gedragen ons naar wat we zijn, jij gedraagt je als een impulsief kind, ik als een monster.'' Zei Fay heel zacht, met een brok in haar keel. Met een handomdraai liet ze de mist de lucht in dwarrelen en draaide zich om. In zijn hoofd buitelden gedachten over elkaar heen en in plaats van haar achterna te lopen draaide hij zich ook om. Hij had nu even geen energie meer om zich te interesseren in iemand anders zielenheil. Hij draaide even zijn hoofd om en zei zachtjes iets in haar richting. ''We zien elkaar nog wel een keer, Fay. Je bent nog niet van me af.''
Daarna liep hij emotioneel helemaal uitgeput in Mizuki's richting. Hij hoorde een schreeuw en herkende haar stem. Tot zijn grote schrik zat er bloed op haar gezicht. Even stond hij stil, niet in staat om te reageren of ook maar te bewegen. Na een tijdje drong het tot hem door dat ze gewond was en hij zette zich vlug in beweging. Geschrokken rende hij op haar af en duwde Soul hierbij per ongeluk aan de kant. In zijn haast om bij haar te komen had hij dit niet eens door en hij richtte zijn blik vol liefde en bezorgdheid op haar gezicht. Hij legde zijn hand op haar wang en aaide zachtjes. ''Gaat het? Waar ben je gewond?'' Onderzoekend bekeek hij haar en zag dat haar bloedende hand. Heel zachtjes pakte hij die vast en zonder de wond te raken hield hij haar hand vast. Zachtjes kuste hij haar vingers en streelde met zijn andere hand over haar wang. ''Het komt allemaal goed. Ik hou van je...je kan me alles vertellen. Is er iets?'' zei hij zachtjes. Hij gleed met zijn hand van haar wang en legde hem in haar nek. Bezorgd keek hij haar aan.

Hij zag plotseling het gat dat zij waarschijnlijk in de grond had geslagen en grinnikte heel zachtjes. ''Mijn lieve kleine driftkikker'' fluisterde hij in haar oor ''Je kent je eigen krachten niet, lieverd.'' Hij pakte een nieuwe smetteloos witte zakdoek en begon zorgvuldig het vuil uit haar wond te halen. Er zaten allerlei stukjes steen in en zo zorgvuldig en voorzichtig mogelijk verwijderde hij deze zo goed als mogelijk. Daarna keek hij naar haar gezicht dat onder het bloed zat en trok met zijn zeer geringe watermagie een klein beetje water naar hen toe. Daarmee waste hij met moeite het grootste deel van het bloed eraf, maar een deel zat stevig aangekoekt en daarvoor was meer water nodig dan hij kon verplaatsen. Dat hij Soul gewoon volkomen negeerde kwam niet in hem op. Hij was haast vergeten dat zijn vriend ook hier was en focuste volkomen op zijn vriendin.
~Puh, ignore eigen schuld

Het drong niet goed door Mineko door dat Mizuki gewond was. Ze zuchte en keek naar Soul. Ze propte de brownie in haar mond en knuffelde Soul "Bedankt voor je steun. Je bent een goede vriend voor Mineko, zowiezo". Dan keek ze naar Mineko die eindelijk in actie was geschoten. Hij legde zijn hand op haar wang en aaide zachtjes. ''Gaat het? Waar ben je gewond?'' Onderzoekend bekeek hij haar en Mizuki gromde nog wat na en toonde haar hand die hij dan voorzichtig vastnam. "Ik moet haar niet, ik heb je liever uit haar buurt. Maar ik kan je nergens toe dwingen."
Zachtjes kuste hij haar vingers en streelde met zijn andere hand over haar wang. ''Het komt allemaal goed. Ik hou van je...je kan me alles vertellen. Is er iets?'' zei hij zachtjes. "Ik moet haar niet...!" schreeuwde ze haast en ze keek hem boos aan. ''Mijn lieve kleine driftkikker'' fluisterde hij in haar oor ''Je kent je eigen krachten niet, lieverd.'' Hij pakte een nieuwe smetteloos witte zakdoek en begon zorgvuldig het vuil uit haar wond te halen. Ze gaf geen kik en het deed blijkbaar ook geen zeer als je haar zo zag. Ze keek nors voor zich uit "Je moet het nog goedmaken."

Onhandig keek Soul naar Mizuki. Oh oh, als hij niet wou dat Mineko iets van hun tweeën dacht, moest ze hem vooral zo knuffelen. Hij wou niet dat zijn vriend dadelijk boos op hem werd omdat Mizuki hem knuffelde, maar het was Mizuki’s schuld. Voorzichtig sloeg Soul zijn armen ook om haar heen en klopte zachtjes met zijn handen op haar onderrug als een soort goedkeuring, daarbij uitkijkend dat hij niet per ongeluk op haar kont sloeg, dan werden de zaken voor hem namelijk nog erger.
Snel liet hij Mizuki los toen hij Mineko op zich af zag komen en verloor zijn evenwicht toen Mineko hem omduwde. ‘Oh crap,’ zei hij, terwijl hij achterover viel en erachter kwam dat daar geen rand meer was om zijn val tegen te houden. Geschrokken keek Soul achter zich en maakte gauw een lichtvormige bol die hem opving, zodat hij weer naar boven kon zweven. Dankzij de waterval, was een deel van zijn haar nat.
Met samengeknepen ogen keek Soul opzij naar Mineko en liep naar hun toe. Daar hoorde hij precies waarvoor hij bang was: liefkozende woorden. Snel deed hij een paar stappen achteruit en zorgde dat hij buiten gehoorsafstand was. Pas toen hij Mizuki nors voor zich uit zag kijken en daarmee oordeelde dat kust veilig was, liep Soul dichter naar Mineko toe en sloeg hard tegen diens rug.
‘Dude, dankzij jou viel ik bijna te pletter in dat watervalletje!’ zei hij verontwaardigd. Oké, dat Mineko boos was dat Mizuki hem geknuffeld had en zich niet naar Mineko gekeerd had, dat kon hij nog begrijpen, maar hij kon er toch ook niks aan doen dat Mineko eerst zo nodig zijn zaakjes met Fay moest afhandelen en dan pas naar Mizuki kwam?
Kalm ging Soul naast Mineko staan en keek naar Mizuki. ‘Ze ziet er niet zo blij uit,’ zei hij zachtjes tegen Mineko, daarbij zorgend dat Mizuki hem niet hoorde, niet wetende dat hij het zo hard zei dat ze het juist wel kon horen. Soul was nou eenmaal niet echt slim op dat gebied en dat kwam telkens weer terug!

- Haha, hij's echt een malloot ;D -

"Je moet het nog goedmaken." zei Mizuki nors en een klein lachje speelde rond zijn lippen. Het goedmaken, dat kon hij wel. Hij wist dat ze boos was omdat hij nog met Fay had gepraat, maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Hij was geen keiharde ijskoude jongen die zodra iemand een fout maakte boos werd. Hij geloofde rotsvast dat iedereen iets goeds in zich had en dat je moest proberen dat naar boven te brengen als iemand dat verstopte. Maar hij snapte dat dit wellicht te ver was gegaan en hij had spijt dat hij Mizuki zo had gekwetst. Als hij zo nodig met Fay wilde praten, zou hij dat doen waar Mizuki net bij was. Hij stond op het punt om zijn goedmaakpoging te beginnen toen Soul uit het niets verscheen.

‘Dude, dankzij jou viel ik bijna te pletter in dat watervalletje!’ zei Soul verontwaardigd en verbaasd keek Mineko hem aan. Hij had geen idee waar het over ging en schudde niet-begrijpend zijn hoofd. ''Waar heb je het over?'' Opeens herinnerde Mineko dat hij op Mizuki af was gestormd en daarbij had hij dan waarschijnlijk Soul geraakt en gelanceerd. ‘Ze ziet er niet zo blij uit,’ zei Soul niet zo heel erg zachtjes. Wat was hij weer lekker subtiel bedacht Mineko zuchtend.''Was toch lekker in die waterval gebleven, man.'' zei Mineko lachend en hij gaf Soul een zacht duwtje. ''Ga jij maar daar zitten met je brownie dan ga ik proberen om het op te lossen.'' zei hij heel zachtjes, zodat Mizuki het niet zou horen. Hij draaide zich met verontschuldigende blik weg van Soul, hij moest nu al zijn aandacht op Mizuki richten. Hij veegde haar haar uit haar ogen en keek haar intens aan. Zijn blik was volkomen open en oprecht, zonder enige barrière kon ze als ze wilde recht in zijn ziel kijken. ''Het spijt me echt. Ik...sorry, ik had rekening met je moeten houden. Ik liet me meeslepen door mijn soms te grote wil om mensen te helpen. Ik wilde Fay helpen en dacht daarbij niet goed na.'' Verontschuldigend keek hij haar aan. ''Maar ik hou van je en alleen van jou... er is niemand anders voor mij in de hele wereld behalve jij. Want ik hou van je, ik hou ontzettend veel van je. Ik wil graag iets voor je zingen, mag dat alsjeblieft?'' Hij keek haar smekend en berouwvol aan. Hij kuste haar voorhoofd heel zachtjes en haar nauwelijks aanrakend. Hij wilde haar echt duidelijk maken dat hij spijt had en kon zich beter uitdrukken met een lied dan met woorden. Dan schoot plotseling door zijn hoofd waarom ze zo verdrietig was en vergat het hele lied meteen. In plaats daarvan liep hij naar haar toe en omhelsde haar zachtjes. Onbewust had hij blijkbaar toch opgevangen wat er aan de hand was en nu kwam dat opeens naar boven.''Wil je me over je moeder vertellen? Je mist haar en praten kan helpen.'' zei hij zachtjes. Hij voelde zich schuldig dat hij dit nu pas door had en hij streelde zachtjes door haar haar. Als ze niets wilde zeggen zou hij dat snappen. Hij had haar immers in de steek gelaten, al was het niet bewust geweest. ''Hoe was je moeder? Wat voor een persoon was ze?' Wil je het vertellen, Mizuki?'' Beschaamd keek hij haar aan, beschaamd omdat hij dit nu pas bedacht.

Mineko had een lach op zijn gezicht "Je moet me niet uitlachen.". Ze keek dan naar Soul en die viel haast in het water en zei verontwaardigt: ‘Dude, dankzij jou viel ik bijna te pletter in dat watervalletje!’ . Mineko keek hem verbaasd aan: ''Waar heb je het over?''. Mizuki keek Mineko droog aan "Je stootte hem omver."
‘Ze ziet er niet zo blij uit,’ zei Soul niet zo heel erg zachtjes. Wat was hij weer lekker subtiel bedacht Mineko zuchtend.''Was toch lekker in die waterval gebleven, man.'' zei Mineko lachend en hij gaf Soul een zacht duwtje. ''Ga jij maar daar zitten met je brownie dan ga ik proberen om het op te lossen.'' zei hij heel zachtjes, zodat Mizuki het niet zou horen. Helaas las ze gedachten als ze iets niet hoorde en perse wou horen. Hij veegde haar haar uit haar ogen en keek haar intens aan. Zijn blik was volkomen open en oprecht, zonder enige barrière kon ze als ze wilde recht in zijn ziel kijken. ''Het spijt me echt. Ik...sorry, ik had rekening met je moeten houden. Ik liet me meeslepen door mijn soms te grote wil om mensen te helpen. Ik wilde Fay helpen en dacht daarbij niet goed na.'' Verontschuldigend keek hij haar aan. ''Maar ik hou van je en alleen van jou... er is niemand anders voor mij in de hele wereld behalve jij. Want ik hou van je, ik hou ontzettend veel van je. Ik wil graag iets voor je zingen, mag dat alsjeblieft?'' Hij keek haar smekend en berouwvol aan. "Waarom kuste je haar dan?" zei Mizuki wantrouwend en ze kruiste haar armen. "Dat is iets wat ik dan niet snap. Je mag zingen als je wilt."
''Wil je me over je moeder vertellen? Je mist haar en praten kan helpen.'' zei hij zachtjes. Mizuki zei zachtjes "Ze is dood. Dankzij mijn stiefvader.".
''Hoe was je moeder? Wat voor een persoon was ze?' Wil je het vertellen, Mizuki?'' Beschaamd keek hij haar aan. Mizuki zei zachtjes " Zij is diegene die me heeft leren koken..."

"Waarom kuste je haar dan?" zei Mizuki wantrouwend en ze kruiste haar armen. "Dat is iets wat ik dan niet snap. Je mag zingen als je wilt." Ze was even stil en vertelde toen over haar moeder. "Ze is dood. Dankzij mijn stiefvader. Zij is diegene die me heeft leren koken..." Hij aaide haar wang. ''Mizuki, ik heb haar niet gekust en zal dat ook nooit doen. Mijn hart is volkomen vol van jou en er is geen plaats voor een ander. En als je moeder ook maar een heel klein beetje op je leek, was ze een geweldig persoon.'' Hij wiegde haar zachtjes in zijn armen.
''I know I wasn't there, when you needed me the most. I know I didn't care and was afraid to get so close. Tonight it's getting hard to fall asleep. 'Cause it's becoming clear that I broke all into pieces. And I can not reverse it. So I've got one more thing to say'' zong hij zachtjes. Hij haalde diep adem en ging verder. I'm so sorry for your pain. I'm sorry for your tears. For all the little things I didn't know. I'm sorry for the words I didn't say...But what I still do, i'm still loving you. Het lied drukte vrij goed uit wat hij voelde, al klopte de tekst niet helemaal met wat hij wilde zeggen. Voor hem was de hoofdlijn die een lied uitdrukte belangrijker dan de precieze woorden. Hij keek haar aan met spijt in zijn ogen. Want hij wist dat hij haar pijn had gedaan door weer met Fay te praten na de kus. Maar hij had haar alleen willen helpen om te stoppen met zo emotieloos en boos te leven.
~Liedje ^^

Deidara zat op een afstandje met zijn kleien poppetjes te spellen en hij zong een liedje terwijl hij een van de bomen in brand stak met een van zijn explosieve kleien beeldjes. Het liedje dat hij zong paste er perfect bij. Hij keek tevreden naar de boom die afbrandde. Dan besloot hij een beetje water op de boom te gooien. Hij stond op en haalde water uit te rivier en kapte dat op de boom. Dan kreeg hij Mizuki en Sasori in het oog. Wat deden zij hier? Hij grijnsde en herkende de groenharige jongen. Was zij samen met die gast? Bwek! Hij moest haast overgeven. Hij besloot om lekker te socializen en kwam er gewoon met een brede grijns bijstaan. Het zou vast niet lang duren voordat Sasori door het lint ging. Hij negeerde Sasori expres en hij zei met een blije -eigenlijk neppe- uitdrukking naar Mizuki, niet dat ze het ooit zou merken vast. Hij grijnsde en zei "Hallo mensjes." Hij was te blij dat zou opvallen bij de anderen. Hij keek de groenharige jongen aan "Jou heb ik al eens gezien, ik ben deidara trouwens, aangenaam, ik had de vorige keer een enorm slecht humeur." Hij stak zijn hand uit en keek de groenharige jongen met een brede grijns aan.

(https://www.youtube.com/watch?v=dK-gtUHESaQ&feature=related)