Sterretjes, voortekens.. Het zei haar allemaal niets. Je had er pas wat aan als ze iets duidelijks zeiden, maar daar kon je eeuwen op wachten.. letterlijk. Hoe lang zaten mensen nu wel niet signalen te versturen en te wachten op een antwoord van een andere planeet, die lichtjaren ver weg was? Het had geen zin.. Je kon net zo goed in het nu leven, of in ieder geval op deze planeet. Die was af en toe onbegrijpelijk genoeg.. Er was rust hier, daarvoor hoefde je niet de nul-atmosfeer in te gaan. Deze tuin was genoeg voor haar. Net als de stilte die alles hier vulde, op het ruisen van de wind door de bladeren na dan. Dat was echter niet storend, meer geruststellend. Alsof de wereld niet leeg was.. Ze grinnikte kort bij zijn woorden. 'O, dus ik ben toch niet de enige,' glimlachte ze. Als dat zou moeten om leraar te worden.. Op je CV een mooie aantekening dat je soms ineens in de stress schoot. Daar voldeed zij zeker weten aan. Plots klonk er een zucht van Norwood, die haar op liet kijken, naar een hemel die grijzer was dan net.. Regen? Daar kon ze jammer genoeg niets tegen doen.. Plots werd ze omhoog getrokken door Norwood, iets waar ze totaal niet op gerekend had. Daardoor viel ze bijna voorover, wat hij gelukkig kon voorkomen. Ze knikte. De lerarenkamer was een iets te obvious plaats. 'In mijn lokaal is het wel droog,' glimlachte ze, waarna ze opstond en half rennend naar de school ging.

De regen was al begonnen en werd gestaag harder. De deur van haar lokaal viel met een klik in het slot nadat Malaika wat nat haar uit haar gezicht geveegd had. 'We zijn net op tijd, volgens mij,' grinnikte ze. Dit voelde net als vroeger, toen ze ook altijd te lang buiten bleef zitten, tot er geen zon meer was. 'Hier zitten we tenminste droog,' constateerde ze totaal onnodig. 'Dit doet me echt teveel denken aan vroeger,' grinnikte ze. 'Ik was zo'n iemand die altijd buiten bleef tot het ging regenen..' Zou het half rennen niet teveel van zijn energie gevraagd hebben, trouwens? Malaika keek naar Norwood. 'Gaat het?'

~Norwood graag :3~

Norwood grinnikte enkel. "En wij tweeën zijn ook niet de enige..." sprak Norwood kalmpjes. Hij glimlachte en rende toen samen met Malaika richting het schoolgebouw. Echter halverwege begon het steeds sneller te regenen. Norwood's kleding werd kletsnat en zwaarder en in combinatie met zijn conditie momenteel was dat niet de beste optie. Eigenwijs rende Norwood toch door, hij wilde Malaika bij houden, koste wat kost. Hij voelde zich echter wel steeds lammer worden met iedere stap. Eenmaal binnen droop het water uit zijn haren. Het plakte helemaal aan zijn hoofd, zijn kleren eveneens aan zijn lichaam. Al met al was het niet de confrontabelste manier om kleding te dragen. Echter negeerde hij het en liep hij gewoon achter Malaika aan naar haar lokaal. Eenmaal binnen steunde hij met zijn hand tegen een boekenkast en hijgde uit. Dit voelde eveneens voor hem nostalgisch, al bleef hij normaal langer dan een uur in de regen om de dieren te bekijken en rond te lopen door het bos. Om uiteindelijk weer op zijn kop te krijgen van zijn moeder dat hij te lang buiten was. Norwood glimlachte toen hij terug dacht aan die momenten. Zijn vader met zijn grijze lokken tussen het rode haar die boven de krant uit glimlachend naar hem knipoogde alsof hij wilde zeggen dat zijn moeder teveel zorgen om hem maakte. Norwood glimlachte. Zijn vader leefde dan wel niet meer maar die herrineringen bleven hem dienbaar. Norwood glimlachte en keek naar Malaika. Die was ook goed nat geworden van de regen. Norwood glimlachte enkel bij haar woorden terwijl hij nog uithijgde. "Nou, ik bleef nog altijd uren buiten tijdens de regen..." sprak Norwood grinnikend. Hij hoorde haar woorden. "Tja, het was een vermoeiende sprint moet ik zeggen..." sprak hij kalm. "Maar ik leef nog..." sprak Norwood toen hij weer recht ging staan en beetje bij beetje weer op adem kwam. Norwood glimlachte en keek naar Malaika. Zijn natte lokken hingen half voor zijn ogen en drupte als een stel stalagmieten constant door. Hij glimlachte enkel. Keek daarna naar het raam. Dit duurde echter niet lang, want zijn blik werd weer terug getrokken. Hij zweeg enkel, alsof hij niet durfde de stilte te verbreken.

Norwood zag er inderdaad vermoeid uit. Ja, daar had ze rekening mee moeten houden. Lekker blond van haar! Hij bleef zelfs buiten in de regen. O, ze moest ook niet zo bezorgd doen. Onnodig, onnuttig. Dat soort dingen deed ze wel vaker. Ze grinnikte even bij zijn opmerking. 'Gelukkig leef je nog. Als ik je dood zou krijgen, zou ik het mezelf nooit vergeven,' vond Malaika. Als ze hem dood had gekregen met een sprintje had ze nu haar hoofd tegen de muur staan slaan. Ze streek een vervelende, terugvallende pluk haar uit haar gezicht. Haar kleding was nat, maar haar haren maakten dat nog erger. Ze voelden klam aan door haar shirt, maar dat zou wel weer opdrogen. Voor dat soort dingen zou je eigenlijk vuurmagie moeten kennen, maar dat zat jammer genoeg niet in haar repertoire. Ze hoopte dat niemand het lokaal binnen zou vallen. Nou ja, nu had ze nog niet zoveel uit te leggen, maar toch. Malaika was geen ster in geheimhouden, omdat ze het liefst eerlijk vertelde wat er was als iemand ernaar vroeg. Nu leek dat echter nog niet zo'n goed idee. Ook niet voor Norwoods reputatie. De regen tikte hard tegen de ramen. Nu pas zag ze dat ze er één open had laten staan. Lekker slim! Malaika ging het raam dichtdoen en keek weer naar Norwood. 'Ik vraag me af.. Wanneer zou een goede tijd zijn om het aan anderen te vertellen..' vroeg ze zich af. 'Het hoeft niet direct of zo, maar geheimhouden voelt zo..' Ja, hoe voelde het? Woorden om gevoelens te omschrijven waren altijd lastig te vinden, omdat gevoelens zo veelzijdig waren en steeds veranderden. Malaika streek ook bij Norwood wat haar uit zijn gezicht. 'Je bent helemaal doorweekt,' constateerde ze. Jammer dat ze niet zomaar een handdoek tevoorschijn kon toveren.

Norwood voelde zijn kleding met de minuut strakker trekken. Althans, dat leek zo. Het had een beklemmend gevoel de natte overhemd met shirt er onder. Norwood wilde echter nog niet direct zijn bovenkleding uit doen. Het zou wel heel verkeerd over komen mocht iemand binnen komen. Norwood draaide zich naar Malaika toen ze een opmerking maakte. "Hah, dat lukt je niet eens..." sprak hij toen hij uitdagend naar voren hing en met een glimlach naar haar keek. "De opvolger van de heer van het woud zal daar wel een stokje voor steken..." sprak hij kalm doelend op zichzelf. Norwood keek haar aan toen ze het raam dicht ging doen en toen een serieuze vraag stelde. Norwood ging weer recht staan en draaide zich om. "Madeline weet het al, en ik heb haar de laatste tijd niet meer gezien. Het lijkt alsof ze langzaam losser komt van mij, alsof ze zelf ook haar vleugels uit wilt slaan. Ik heb het nog niemand verteld, zelfs Ferost heb ik nog niets laten weten." sprak hij. "Ik denk dat de tijd vanzelf komt dat het naar buiten komt....en tegen die tijd zal ik niet staan liegen..." sprak Norwood zachtjes op haar woorden. Hij sloot zijn ogen kort en opende ze toen weer. Norwood knoopte zijn overhemd los zodat een zwart shirt alleen aan zijn bovenlichaam kleefde. Dat was al weer een paar gram minder. Norwood trok zijn shirt wat losser maar het beklemmende gevoel bleef. Hij draaide zich naar Malaika en zuchtte kort. "We zien wel hoe het loopt. Als jij de tijd rijp vind om het te vertellen, sta ik volledig achter je..." sprak Norwood vriendelijk en glimlachte. Daarna liep hij naar haar toe. Legde zijn hand op haar schouder. Liet deze doorglijden naar haar schouderblad en duwde haar tegen zich aan om haar te omhelzen. Hij sloot zijn ogen terwijl hij tegen haar aan stond. Hij ademde kalm van tevredenheid. Madeline spookte ondertussen nog door zijn hoofd maar hij probeerde zich niet teveel druk te maken over haar. Het kwam goed, het kwam allemaal goed. Het juiste zou gebeuren, daar was Norwood van overtuigd.

- Oké, hier issie dan ^^ -

Het enige jammere aan regen was dat het je kleding verpestte. Ja, dat klonk zeurderig en nee, zo wilde ze niet overkomen, dus zei ze het niet. Maar het water drong diep door in de vezels en je kleding ging zo aan je plakken.. Malaika keek naar haar schoenen. Ze waren al wat ouder en als ze het zo bekeek zou ze zweren dat ze lek waren. Norwood trok haar aandacht met de blijde mededeling dat hij niet zomaar dood zou gaan. Niet net zoals Savador.. Malaika slikte. Wat zou het verschrikkelijk zijn voor iemand om een partner te verliezen, al zo snel. Savador was nu niet echt bejaard. Ook voor die Ephony, een soort van dochter van hem, moest het zwaar zijn.. Malaika besloot maar even niet over de dood na te denken. Ze kon het dan beter associëren met de Zwaarden Tien; een einde betekent een nieuw begin. Malaika voelde een zwaardere opluchting dan ze verwacht had toen Norwood zei dat Madeline zelf ook wel verder zou willen. Het deed haar goed dat te horen. Misschien was het niet helemaal haar schuld dat het over was tussen hem en haar.. Misschien had het wel op een breekpunt gestaan, dat van binnenuit begon met brokkelen..
Een zachte aanraking kondigde een omhelzing aan, die ze eigenlijk wel kon gebruiken. Malaika sloot haar armen om Norwood heen en legde haar hoofd tegen zijn schouder. Ze was altijd al kleiner geweest dan iedereen, maar nu was het geen probleem. 'Dan geloof ik dat het allemaal goed komt,' zei ze uiteindelijk. Zolang Norwood dan maar bij haar was.. Malaika leunde weer wat achteruit en keek glimlachend naar Norwood. 'Eigenlijk weet ik heel weinig over je.. Vertel eens, hoe is het op Gren?'

Zwijgend stond Norwood met zijn natte spijkerbroek en shirt tegen Malaika aan. Hij had het liever met droge kleding maar het was nu niet anders. Norwood glimlachte en had haar woorden gehoord. "Zolang je gelooft in dat het goed komen zou het wel goed moeten komen..." sprak Norwood met een zachte en vriendelijke stem. Hij zweeg en keek naar haar toen ze een vraag stelde. Hij liet haar los en wreef kort in zijn handen alsof hij een ellelange verhaal ging vertellen. Hij zette zich met twee handen af en ging op een tafel zitten terwijl hij naar haar keek. "Ik heb een moeder." sprak hij. "Ze woont in een klein dorpje op Gren..." sprak hij vriendelijk. "Ze heeft 2 zoons en één dochter. Ik ben de oudste, de tweede is Alwir en lest hier..." sprak hij. "De jongste is mijn zusje en die woont momenteel nog op Gren..." sprak hij kalm. "Mijn vader...." hij stopte even en zijn blik wendde zich schuin af van Malaika. Hij keek naar de grond voor een tijdje. "Hij is een tijdje terug overleden aan een ziekte..." sprak hij wat zachter. Hij keek daarna weer naar Malaika. "Verder, tja, Gren zal nu in volle groei en bloei staan..." sprak hij glimlachend en grinnikte. Het werd weer eens tijd dat hij het thuisfront opzocht. Misschien met Malaika. Hij glimlachte en keek naar Malaika. "En Nova, hoe is het met Nova?" sprak hij kalmpjes en glimlachte.

Natte kleren waren verschrikkelijk, vooral als je binnen stond en warm probeerde te worden. Maar nu maakte het haar niet uit dat Norwoods kleren de hare slechts vochtiger maakten; het ging om Norwood, niet om de wasmachine. Wishful thinking kon nu misschien wel helpen. Ze vertrouwde Norwood en hij vertrouwde haar. Op de één of andere manier had ze geen wantrouwen, al was hij bij Madeline weggegaan voor haar. Nu niet, het was gewoon te sprookjesachtig, al hoorde je in de boeken nooit over zorgen en verdriet. Je hoorde het positieve, leerde misschien een moraal en dat was het. Gelukkig was het echte leven geen sprookje, zo oppervlakkig.. En niemand was toch zo in en in slecht dat ze er voor eeuwig voor moesten boeten? Zelfs een gehaat persoon als Savador niet. Norwood leunde weer achteruit en keek alsof hij uren ging praten. Dat veroorzaakte altijd zo'n beeld; knapperend haardvuur, het is buiten koud, de kinderen kijken op naar vader of opa die een verhaal gaat vertellen.. Alleen was er geen haardvuur en was Norwood heel iemand anders dan haar vader of haar opa. Al ging hij wel een leuk verhaal vertellen, niet? Malaika luisterde naar het verhaal over zijn familie. O, dus hij had nog een jongere broer en zus! Dat ze nog nooit gezien had dat iemand dezelfde achternaam had hier.. Op dat soort dingen lette ze nooit. 'Dat spijt me voor je,' zei ze zachtjes, over zijn vader. Norwood bleef echter niet bedrukt en haalde op dat Gren nu in bloei moest staan. 'Dat moet een prachtig gezicht zijn,' verzuchtte Malaika. 'Met Nova.. Het is niet erg veranderd.. Ik heb ook een broer en zus, al zijn ze allebei ouder dan mij. Beide zijn de wereld ingetrokken, om zoveel mogelijk te zien. In dat opzicht verschillen ze ontzettend van me,' vertelde Malaika met een glimlach. 'Ze vervelen zich snel en gaan dan weer verder, terwijl ik liever op één plaats blijf.. Mijn ouders wonen al zo ongeveer hun hele leven op Nova. Tegen deze tijd van het jaar is het heel lang licht op Nova, dan kun je heerlijk buiten zitten,' vertelde ze. 'Ben je ooit op Nova geweest?'Zij was nooit verder geweest dan Nova en de Academy, maar misschien had Norwood meer van de wereld gezien, misschien op een toer van hem en zijn band.

Norwood zijn ogen gingen naar Malaika toen hij op de tafel zat en glimlachte. Hij merkte dat hij steeds meer kou begon te krijgen. Ook al was het raam dicht. Zijn kleding moest hij snel verwisselen en ook Malaika moest dat doen. Norwood glimlachte vriendelijk bij haar verhaal. "Hmmm...dus ik mag van geluk spreken dat ik jou getroffen heb..." sprak hij. "Het zelfde geld was je net zoals je broer en zus en dan had je hier niet gezeten..." sprak hij grinnikend. "Niet te lang, anders verbrand de huid en wordt je voor het leven getekend..." sprak Norwood alsof hij in een zonnebrandcommurcial zat. Norwood grinnikte even en glimlachte. "Jazeker..." sprak hij opgewekt. "Nova, een van de meest positieve plekken waar ik kan komen..." sprak hij glimlachend. "Naast Gren dan..." voegde hij er aan toe. "Cassia als derde..." voegde hij er als laatste aan toe. "Licht, alsof ik een plant ben krijg ik van zon veel energie..." sprak hij. "fotosynthese yadablabla...." sprak hij lachend en grinnikte even. Norwood gaf haar een knipoog. Hij kon nu een rilling niet onderdrukken. "Heb je heel even..." sprak hij. "In tussentijd, kleed jezelf ook maar even om..." sprak hij en gaf haar een knipoog. Norwood brokkelde toen uiteen in verschillende bladeren die allemaal als een groep richting The Owl's Nest vlogen, Norwoods persoonlijke kamer. Hij moest zich omkleden of hij werd echt ziek.

In zijn kamer kwam hij weer bijeen en trok gelijk zijn shirt uit. Trok snel een handdoek uit de kast en droogde zich snel af. Daarna schoot hij een wit shirt aan. Trok zijn broek uit en verving deze ook. Ditmaal door een zwarte broek. Norwood glimlachte en pakte een tas. Norwood knikte. Hij keek op de klok, tijd zat, Malaika was misschien net in haar kamer. Norwood rende als een gek terug naar haar lokaal. En hij was leeg. "Mooi...' sprak Norwood. Hij trok de tas open. Met zijn levitatie schoten er enkele kaarsjes naar verschillende plekken in het lokaal. Norwood hijgde. Hij was nog steeds niet bijgekomen. Hij stak ze allemaal zo snel mogelijk aan. Dimde de ramen zodat het licht iets minder was. Norwood glimlachte tevreden. De ruimte die net nog overbelicht was, was nu vol met kleine vlammetjes en zag er knusjes uit. Norwood glimlachte. Hij glimlachte. Alleen verdween zijn glimlach en kon hij zich wel voor zijn hoofd slaan. Malaika was gek op licht, nu nam hij het zowat voor tweederde weg. Hij wilde op weg naar de ramen om wat licht door te laten toen hij ineens de deurklink hoorde.

(sorry als ik rpgde dat je naar je kamer ging. Maar ik was wat inspiratievol )

[Juist leuk, toch :3 Lolz, gimme some inspiration ^^]

Leuk, een commercial. Zijn opmerking liet haar lachen. Zat ze niet voor de tv, kreeg ze nog steeds van dat soort opmerkingen te horen. Maar als Norwood het zei, kreeg ze het er bijna warm van, ondanks dat haar kleding haar flink afkoelde. Op dit soort momenten zou Vuurmagie wel handig zijn.. Ze was alleen nog nooit op Razen geweest, dus dat zou er niet in zitten. Ach ja, Lichtmagie was alles waar ze echt goed in was en ze vond het ook niet erg. O, als ze hetzelfde geweest was als haar broer en zus.. Al dat 'als'; je kon er niets mee, maar toch dacht iedereen erover na. Je wist nooit hoe het anders was gegaan en op dit moment was ze meer dan tevreden met de huidige loop van omstandigheden. O, hij was dus ook op Nova geweest! Leuk! Zij was praktisch nergens geweest. Ach ja, misschien kwam ze ooit nog op Gren. Het klonk als een positieve, leuke planeet waar ze zich prima thuis zou voelen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Shadra. Ze grinnikte opnieuw bij zijn gepraat over fotosynthese. Het was wel zo, maar het klonk gewoon grappig. 'Fotosynthese, zo'n biologisch begrip dat ik nooit echt begrepen heb,' lachte Malaika. Ze was niet zo goed geweest in biologie en natuurkunde, juist beter in talen en dergelijke. 'Goed idee!' Ze was weer bijna vergeten dat ze droge kleding aan moest doen.. Slim, heel slim. Hoe had ze het ooit tot dit niveau geschopt? Norwood verdween naar zijn kamer, op een zeer inventieve manier. Malaika besloot maar gewoon te gaan lopen.

Ze moest haar kamers nodig eens personaliseren. Ach ja, daar zou ze de tijd nog wel voor vinden, maar toch.. Zolang er maar voldoende licht binnenkwam. Malaika had al besloten dat ze veel lichte kleuren ging gebruiken, misschien ook pastel om het wat zachter te houden. Ze moest er toch leven, niet? De kamer was zo ook al leuk, in ieder geval. Eenmaal op haar kamer trok ze de deur achter zich dicht en liep direct door naar haar kledingkast. Wat zou ze aandoen? Daar probeerde ze altijd wel op te letten, hoewel dat niet altijd even goed ging. Zo'n fashionista was ze nu ook weer niet. Dus verwisselde ze de natte kleding voor een simpel jurkje waar ze niet te moeilijk mee hoefde te doen, dat net boven haar knieën kwam. Het was een soort classy blauw, niet echt licht maar ook niet donker. Het was niet echt een feestjurk, meer een vrijetijdsjurkje. Daaronder maar makkelijke, platte schoenen. Niet te moeilijk doen. Haar oogpotlood werkte ze ook nog even bij. Het was gelukkig niet echt uitgelopen, maar voor alle zekerheid..
O, hoelang zat ze hier nu al? Snel stond Malaika op, en haastte zich naar haar lokaal. Waarom vergat ze de tijd ook altijd? Lekker slim dan, hé! Met een lichte zucht liep Malaika flink door, zodat ze in ieder geval niet heel laat zou zijn. Bij de deur stopte ze even, om diep adem te halen en wat van de tijdelijke stress te lozen. Daarna drukte ze het ding naar beneden.

Malaika moest even wennen aan de verandering van lichtsterkte, vooral toen ze de deur achter zich dichtgedaan had. Het licht via de ramen was wat gedimd en overal zweefden kaarsjes, die een gezellig effect tot gevolg hadden. Ze keek even omhoog, verbaasd door de transformatie die haar lokaal ondergaan had. Ze hield wel van licht, maar dit was toch ook gezellig. Norwood had er wel werk van gemaakt! 'Zo lang was ik toch niet weg,' lachte ze. Dit was nu gewoon.. lief. Onnodig, maar dat maakte het juist romantisch, of schattig. Al klonk dat niet helemaal passend. Ze liep naar Norwood toe en gaf hem een snelle omhelzing. 'Je hebt er wel werk van gemaakt,' complimenteerde ze hem. Dit was eigenlijk de eerste keer dat iemand zoiets voor haar deed! Nu hopen dat er niemand binnen ging komen.. Ach ja, wat zou het eigenlijk nog uitmaken. 'Zo ziet het lokaal er heel anders uit,' zei ze, terwijl ze tegen de tafel leunde die bij Norwood in de beurt stond. 'Hoe heb je dat toch zo snel voor elkaar gekregen!'

[Sorry voor de lange post waarin niets gebeurd D: Ik ben nogal inspiloos]

Norwood na de kaarsjes nog wat bijgevuld. Naar zijn smaak was het ietsie te donker. Net voor de deur open ging draaide hij zich om en glimlachte. "Hmja, zo lang heeft het ook niet gekost..." sprak Norwood en liep naar de deur. Hij glimlachte. Hij wist hoe hij het beste niemand binnen kon laten komen. Norwood legde zijn hand tegen de houten deur. Deze leek vloeibaar te worden en mengde zich met het hout van het kozijn. Niemand kon er nu nog in......of uit, hoe je het maar bekeek. Norwood glimlachte en draaide zich naar Malaika. "Hmmm, misschien was het omkleden een smoes om je uit je lokaal te krijgen..." sprak hij kalm. Hij glimlachte bli de snelle omhelzing en keek haar toen aan. "Ja, het is maar tijdelijk. "Klein levitatie spreukje. Gordijnen dicht gedaan. En....." hij zuchtte. "Ik vergat bijna dit..." sprak hij en stak zijn hand in zijn mouw. Trok hem er uit met een enorme bos bloemen die er nooit in zou hebben gepassen. Hij glimlachte. De bos bloemen bestond uit een paar rode en blauwe rozen. Gemengd met nog een paar andere kleurrijke bloemen. "Misschien staan ze leuk in de nieuwe kamer van je..." sprak hij. "Je bent immers een kleurrijk persoontje..." spak hij en gaf haar een kleine knipoog. Hij glimlachte en gaf haar toen een kus op haar mond. Hij ging naast haar staan terwijl hij tegen de tafel aan leunde. "Ik heb misschien nog een klein verassinkje..." sprak hij kalm en keek naar Malaika. Hij glimlachte en greep iets vast in zijn broek zak. Trok het er uit en liet het zijn mouw in schieten. Hij stond op en liep achter Malaika. Via zijn andere mouw kwam het er uit. Hij glimlachte en legde zijn ene arm over haar heen, terwijl hij een ketting om haar nek legde. Er hing een klein zilver zonnetje aan met in het midden een edelsteen die typisch van Nova af kwam. Hij maakte het sluitinkje achter haar nek vast en bracht zijn hoofd langs die van haar. "Leg hem eens in de zon, en je weet niet wat voor kleuren het kan krijgen.." sprak hij zachtjes in haar oor. De steentje zou langzaam van kleur veranderen als het opgeladen was. Hij glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. Legde toen zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan.

Gelukkig had hij er nu ook weer niet zoveel tijd aan besteed, wat op zich ook wel logisch was; ze was geen uren weggeweest, maar toch was het een leuk resultaat. Romantisch maar toch best wel licht. En gewoon lief. Als ergens goede bedoelingen vanaf konden stralen, dan was dit toch het ultieme voorbeeld! Norwood had ondertussen zijn hand op de deur gelegd, wat haar even vreemd deed opkijken. Ja, een deur moest je aanraken om hem open te doen, maar toch bij de deurklink en niet gewoon in het midden? Niet snel daarna kreeg ze echter door wat het oorspronkelijke plan van Norwood was geweest, aangezien het hout van de deur vervormde en één werd met de deurpost. Inventief, effectief en buitengewoon handig. Niets aan op te merken dus. Malaika keek glimlachend naar hem, al hoorde ze hem even niet doordat ze afgeleid was, door haar eigen gedachten.
Alsof het haar wat uitmaakte dat het een smoesje was.. Als je er zoiets voor terug kreeg, kon je toch gewoon niet boos worden? Zij werd sowieso al niet snel boos en als ze het eenmaal was moest je oppassen.
Ze keek opnieuw het lokaal rond, nog steeds aangenaam verrast. Zoiets had nou eigenlijk nog nooit iemand voor haar gedaan.. Norwood trok haar aandacht door weer te spreken. Niet veel later had hij een heel boeket tevoorschijn getoverd. Waar had ze dat nu weer aan verdiend? 'Ze zijn mooi,' lachte ze. 'Die krijgen een mooi plaatsje in mijn kamer,' beloofde ze. Iedere keer als ze ernaar keek kon ze dan in ieder geval aan Norwood denken.. Ze rook kort aan de bloemen, die een aangename, maar niet overdreven zoete geur verspreidden. Norwood was naast haar komen staan en zei iets over nog een verrassing. 'Nog iets?' antwoordde ze, verbaasd. Hij had wel zijn best gedaan! Hij stond op en liep naar een plaats achter haar, waar ze hem niet kon zien. Niet veel later voelde ze zijn arm om haar heen, zodat ze onbewust wat tegen hem aan leunde.
Ze voelde zijn vingers bij haar nek en toen ze keek wat er nu om haar nek gehangen was, werd ze even stil. Een prachtig, fijn gemaakt kettinkje in de vorm van een zonnetje, met een steentje in het midden. Het advies van Norwood zou ze ter harte nemen. En nu had ze niets voor hem! 'Het is echt prachtig,' vond ze, terwijl ze het bedeltje optilde om ernaar te kijken en tegelijkertijd tegen Norwood aan bleef staan. 'Nu heb ik helemaal niets voor jou,' zei ze na een tijdje. Als hij jarig was zou ze nu toch echt wel iets groots moeten regelen! 'Echt heel lief van je,' voegde ze er nog aan toe. Gelukkig zou er geen verstoring komen. Zulke momenten waren er echt veel te weinig in je leven! Dat soort momenten waren dan ook onbetaalbaar en onmisbaar. Norwood kende haar eigenlijk al best goed, voor de korte tijd waarin zij hem nu kende.. Daar moest ze maar eens iets aan veranderen. De kaarsjes flakkerden gezellig, wat het lokaal een totaal andere sfeer gaf dan normaal. De regen leek harder te zijn dan eerst, maar dat maakte niet meer uit nu ze veilig binnen zaten. Behalve als het ging onweren. De bliksem was mooi om te zien, maar die knallen.. Haar gedachten leken een heel proces in werking gezet te hebben, aangezien er niet veel later een harde knal klonk waar ze best van schrok. 'Gelukkig zijn we binnen!'

Norwood had er weinig tijd aan besteed om het uit te voeren. De uitwerking had wat langer geduurt. Hij glimlachte naar Malaika. Hij zag aan haar blik dat het ronduit geslaagd was. Hij zorgde er voor dat de deur niet open kon, ook handig voor pottenkijkers. Hij glimlachte en glimlachte.
Een smoesje voor eigen bestwil, daarbij opgeteld meer voor Malaika dan voor hem. Hij keek naar haar en glimlachte. Norwood was tevreden, over de sfeer, haar reactie. Het leek letterlijk van haar af te stralen. Hij grinnikte toen de woorden hem bereikte. "Ach ja, dat was wel de bedoeling...." sprak hij kalm en glimlachte. "Hmmm, ja, tenzij je het niet wilt..." sprak hij plagend. Hij glimlachte, hij had vanavond alles uit de kast getrokken. Hij glimlachte enkel.
Toen hij de ketting om haar nek hing ging ze tegen hem aan leunen. Hij glimlachte. Ze voelde zich dus vertrouwd. Ach wat maakte het uit, het ging om het moment. En glimlachte toen ze naar haar nek keek.
"Echt waar? Mooi, dan heb ik me goed laten advieseren door de verkoper..." sprak hij grinnikend. Norwood keek haar aan toen ze sprak over niets hebben voor hem. "Hmmm...." sprak hij nadenkend. "Niet helemaal waar..." sprak hij. Hij hoorde haar woorden. "Lief? Ik? Dat meen je niet..." sprak hij plagend. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Je hoeft niet persee iets te hebben. Je aanwezigheid maakt al een hele hoop goed..." sprak hij en glimlachte.
De sfeer was onbeschrijfelijk. Norwood glimlachte. Romantisch, perfect, super. Er waren geen woorden voor. Zelfs perfect kwam niet eens in de buurt. Norwood keek kort op toen hij de klap hoorde. Norwood ging direct naast haar zitten. Hij had haar zien schrikken. Zelf angst had hij niet. Met onweer kon hij lachend een rondje rond zijn huis rennen. Tenminste toen hij jong was. Momenteel zou hij dat waarschijnlijk niet meer doen. Hij legde zijn arm over haar schouder en duwde haar ten zich aan. "Ja, en ik ben er..." sprak hij. "Die bliksem durft geen stap dicht bij ons te zetten wanneer ik er ben..." sprak hij alsof hij een dapper jongentje was dat een bang meisje probeerde te beschermen voor een bullenbak. Norwood glimlachte en leunde wat meer tegen haar aan. Hij glimlachte. Buiten raasde de regen door en donderde af en toe. Maar binnen was er niets van te merken. Binnen heerste er een sfeer die niet te beschrijven was, ronduit perfect.

Gelukkig waren er verkopers die geweldig wisten wat ze de mensen aan moesten smeren. Als ze het echt goed deden, was iedereen tevreden. Zulke mensen wilde iedere winkel wel in dienst hebben, niet? Ze was blij dat Norwood genoegen nam met haar aanwezigheid, maar ze hoopte wel dat ze ooit iets terug kon geven. Anders bleef je ook zo zitten met een soort 'schuld', al wist ze dat hij het nooit zo op zou vatten en dat het dus geen zin zou hebben om daarover iets te zeggen. Zeuren kon ze wel, maar nu zou het alles maar verpesten en dat wilde ze voor geen goud doen.
De bliksem kon het niet verpesten, maar die kon haar wel flink laten schrikken. Maar Norwood was er in 0,1 seconde om haar te vertellen dat er niets zou gebeuren. Aan de ene kant maakte dat dat ze wilde lachen, maar het was gewoon bezorgd en lief, dus besloot ze dat niet te doen en gewoon dankbaar te zijn voor het gebaar.
'Je hebt wel een sfeer weten te creëren,' vond ze, terwijl ze hem met een lach aankeek. Nat regenen, de kans lopen verkouden te worden, je zorgen maken.. Het maakte allemaal niets uit als je er iets voor terug kreeg. 'Ik denk inderdaad niet dat het onweer langs je durft,' glimlachte ze. Als hij er zo zijn best voor deed. Plus dat onweer buiten bleef, over het algemeen. Behalve als je een bolbliksem kreeg, maar dat kwam nu ook weer niet zo vaak voor dat ze er bang van hoefde te zijn. 'Het lijkt wel of je nergens bang voor bent,' zei ze, misschien meer tegen zichzelf dan tegen Norwood, maar desalniettemin hardop.

- Inspiloos D: -

Norwood keek naar Malaika en glimlachte enkel. Woorden zouden dit moment enkel verpesten. Norwood keek naar Malaika en hield zijn arm over haar schouder heen en keek haar af en toe aan. Gewoon, tegen iemand aan leunen waar je van hield, iets mooiers was er niet. Al waren sommige jongeren er over eens dat er wel leukere dingen waren. Norwood wist wel beter. Niets kon het gevoel overmeesteren wat hij had. Niets kwam zo dicht in de buurt van dit gevoel. Als hij een punt zou moeten geven van één op de schaal van tien dan wist Norwood het wel. Dat zou zeker 20 zijn. Norwood glimlachte kort bij die gedachten maar richtte zich l weer snel naar Malaika. "Hmmm...tja, je moet iets voor zo'n knappe vrouw als jou overhebben he..." sprak hij en haalde kort zijn schouders op alsof het wel degelijk moest. Norwood zag het niet als een verplichting, eerder als een taak die hij zelf op zich had genomen. Norwood hoorde haar woorden. "Denken? Je moet het weten..." sprak hij en grinnikte even. Haar volgende woorden deden hem grinniken. "Je hebt gelijk, en ook weer niet..." sprak hij glimlachend. "Ik heb inderdaad een angst..." sprak hij. "En dat is voor niets..." sprak hij kalm. Norwood wist dat Malaika dit niet helemaal zou begrijpen. Een angst hebben voor, niets... "Om het duidelijker uit te leggen. Ik hou het nog geen kwartier uit in een ruimte waar 'niets' is. Een witte kamer zonder meubels, zonder geluid zonder iets..." sprak hij kalmpjes. "Daarnaast komt een angst voor het verliezen van een goede vriend, of vriendin..." sprak hij kalm. Maar dat was dan weer een angst die ieder persoon met zich mee droeg. Norwood glimlachte en keek Malaika aan. Hij glimlachte enkel en zweeg daarna weer.

Als ze één ding zeker over Norwood wist, was dat dat hij een serieuze persoon was die iets of iemand waar hij zich verantwoordelijk voor voelde echt - op een goede manier dan - in de gaten hield. En eigenlijk vond zij dat helemaal niet erg. Haar broer en zus wilden de vrijheid, wilden zelf van alles bepalen. Maar om met iemand anders die vrijheid te hebben, ook al zat je dan vast aan een baan en een plaats.. Nee, haar familie zou ze nooit begrijpen.
Niet denken maar zeker weten.. Zo'n standaardzinnetje waar je normaal gek van zou worden, behalve dan als Norwood het zei. Ze besloot geen opmerking terug te maken aangezien Norwood net adem haalde om zijn angst te gaan vertellen. .. Niets? Hoe kon je bang zijn voor.. niets? Dat was even lastig te begrijpen, vooral omdat als er niets was, je er zelf ook niet was. Hoe kon je er bang van zijn? Zijn uitleg helderde wel wat op over wat hij zich bij 'niets' voorstelde. Een lege kamer.. daar zou zij ook de rillingen van krijgen, al was het nu niet bepaald wat bij haar opkwam als ze aan angsten dacht.
De tweede angst, daar kon ze meer in komen. Daarom knikte ze ook. 'Die angst, die heb ik ook, maar volgens mij heeft bijna iedereen wel zo'n angst,'zei ze. Behalve mensen die niemand hadden.. De donder rommelde nog een keer, maar nu was ze teveel afgeleid om er daadwerkelijk ook van te schrikken. 'Soms vraag ik me af of de wereld beter zou zijn als niemand bang was,' zei ze in één keer hardop, hoewel het meer een gedachte geweest was. Natuurlijk diende het een doel, maar toch..

Norwood glimlachte en zweeg na zijn uitleg. Haar woorden deden hem glimlachen. "Nee, vast niet..." sprak hij. "Ik heb zo mijn vermoedde dat als niemand een angst heeft dat men alles riskeert. Alles waar we normaal twee keer over nadenken omdat we bang zijn, doen we gelijk. Het zou problemen op kunnen leveren." sprak hij zachtjes en keek voor zich uit. Zijn stem leek wel zo te klinken alsof alles wat hij te hard sprak de sfeer zou kunnen verpesten. "Iedereen dient een angst te hebben. Een angst is weer een ander doel, iets om te overwinnen. Of iets dat je beperkt in je doen en laten." sprak hij kalmpjes. Hij glimlachte en keek weer naar Malaika. "Maar genoeg over angsten...." sprak hij. "Dadelijk wordt ik er nog bang van..." sprak hij plagend en glimlachte. Hij keek daarna weer naar Malaika. Hij zweeg toen. Hij kon het even niet laten om te denken hoe het verder moest. Maar hij zou er niet omheen kunnen nu. Hij hield van Malaika. En dat gevoel leek voor hem steeds sterker te worden. Norwood diende nog steeds als steun voor Malaika maar dat deerde hem niet. Het voelde goed om zo te zitten. Norwood legde zijn hand op haar bovenarm en streek er kort over. Norwood glimlachte en drukte een kleine kus op haar mond. Van zijn eens zo vermoeide staat leek niets meer over te zijn. De drie dagen zonder slaap, eten en drinken waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Norwood glimlachte. Keek kort op de klok. Het werd inmiddels al laat. Morgen had hij weer les. Norwood negeerde het, wat maakte het ook uit. Dit momet mocht niet verpest worden.

Er waren van die momenten die niet verpest mochten worden.. maar die niet met rust gelaten werden door de tijd, omdat er altijd wel een 'wekker' zou gaan die de stilte zou versplinteren als een kapot gesmeten spiegel. Zo'n geluid waarin je de laatste straaltjes reflecterend licht van de stilte weg zag vallen, om te weten dat de glazen kooi die je voor jezelf gemaakt had om even weg te zijn van de echte wereld niet meer was dan stukjes nutteloos glas, niet meer te maken. Dat was precies hoe dit moment voor haar aanvoelde; geweldig, tijdloos, maar toch zo fragiel en breekbaar.. [vaag taalgebruik D:] Ze luisterde naar Norwood om dat gevoel kwijt te raken, al wist ze dat het zou blijven. Het had altijd ergens in haar achterhoofd gezeten, hoe dan ook. Het was echt typisch zoiets waar je nooit vanaf kon komen, zo'n angst die altijd zou blijven. Ja, straks werd ze er inderdaad nog bang van. De mens was niet gemaakt voor geluk.
Waarom dwaalden haar gedachtes altijd af naar van die zweverige kwesties, waar de mensen toch niets aan konden veranderen? Malaika besloot het van zich af te schuiven en leunde tegen Norwood aan, niet van plan de schaarse seconden die bijna tussen haar vingers doorsijpelden door te brengen met haar hoofd ergens anders. Ze wilde bijna niet op de klok kijken. 'Heb jij nog tips tegen afdwalen?' vroeg ze lachend aan Norwood. Hij was altijd zo rustig.. misschien had hij wel een trucje daarvoor.. al wist ze bijna zeker dat het gewoon bij hem in de genen zat. Hij zag er al gezonder uit dan vanmorgen, toen hij zo ongeveer uit de boom gevallen was. 'Je ziet er al beter uit,' zei ze daarom, na even naar hem gekeken te hebben. 'Al veel minder moe en uitgehongerd.' Gelukkig maar, anders moest ze hem straks nog naar de ziekenzaal slepen. Eigenlijk moest ze haar les nog voorbereiden, maar dat mocht wel wachten. Ze konden vast nog een keer iets leuks gaan doen.. ze had leerlingen gehoord over een disco. Wat zou het vreemd zijn om daar naartoe te gaan.. maar vast leuk. Ja, dat ging ze een keer voorstellen. Verrassing, dat wel, maar als het goed was kon Norwood daar wel tegen. 'Nog veel interessante dingen op je agenda staan morgen?'

Norwood glimlachte en bleef zo tegen haar zitten. Hij genoot van het moment. De sfeer, de kaarsjes, alles was gewoon perfect. Hij sloot zijn ogen en ademde rustig in en uit. Het was dat Malaika alles compleet maakte. Hij zweeg toen ze ineens wat vroeg. "Die zou ik ook wel kunnen gebruiken, om een of andere reden spook jij als een gek door mijn hoofd. Niet dat ik een spokenverjager (?) wil inhuren..." sprak hij en grinnikte. Hij keek haar daarna weer aan. Haar woorden deden hem glimlachen en hij gaf een kusje op haar voorhoofd. "Dat kan ik niet tegen jou zeggen. Jij ziet er altijd al prachtig uit..." sprak hij en grinnikte even. "Mooi, kan ook niet anders, je stilt mijn honger al heel wat..." sprak hij en grijnsde. Leuk was dat, van iedere opmerking een opmerking terug kaatsen in de vorm van een compliment. Ach, ze zou het vast niet erg vinden. Norwood hoorde haar vraag en keek haar verrast aan. "Hmmmm... nee niet bepaald. Ik heb alleen nog maar een paar lesuren, verder heb ik geen les meer. De lessen worden minder, het wordt zomer en daarmee ook zomervakantie..." sprak hij glimlachend. "Wat nakijk werk maar ik denk dat ik de rest van de middag voor mezelf heb...hoezo?" sprak hij ineens verbaasd. Hij was toch wel nieuwschierig naar waarom ze dat wilde weten. Hij zweeg en glimlachte enkel. Ach het antwoord zou vast komen, en kwam het niet, dan had hij maar pech.

Afdwalen, dat deden ze allebei dus. Nou ja, als je zover heen was dat je niet meer op je omgeving lette, lette je er ook niet op dat de ander ook afdwaalde. Haar blik gleed even het lokaal rond. Normaal ervoer ze dat niet als zo.. ontspannend, of leuk. Het kwam alleen door degene met wie ze hier zat.. Waarschijnlijk zou ze het nog leuk vinden in een totaal verwoest gebied, als Norwood erbij was. En hij bleef de hele tijd maar complimentjes maken.. Helemaal niet erg, maar ze moest er wel even aan wennen. Jammer dat zij niet zo goed was in het maken van complimentjes.. Het maakte haar verlegen, zodat ze af en toe wegkeek. Zachtjes porde ze hem. 'Je maakt me helemaal verlegen,' lachte ze. Hier was ze echt niet aan gewend. Haar vraag daarna leek hem te verrassen. Hé, eindelijk kreeg zij dat eens voor elkaar! Hij had nog maar weinig lesuren, net als zij. Eigenlijk wel logisch.. Malaika knikte, kon het niet nalaten haar lach iets breder te laten worden. 'Ik had ook meer vrije tijd, dus ja.. Ik vroeg me af, misschien kunnen we een keer naar Oak's Field gaan,' gooide ze direct al haar kaarten op tafel. Malaika was slecht in het geheimhouden van dingen. Laat nooit je surpriseparty door haar organiseren, behalve als je wil weten wanneer het plaatsvindt. 'Dat leek me gezellig. In de zomer vooral, dan is er veel meer te doen.' Niet dat ze per se naar de disco hoefde, dat zou er vast raar uitzien.. maar met Norwood wandelen door de tuinen daar zou ze ook al prachtig vinden. En hij hield toch van planten.. 'Lijkt dat je een goed idee?'

Master Norwood bleef zo tegen haar aan zitten en glimlachte. Hij zweeg kalm en keek naar haar. Hij verdronk zowat in haar ogen. Hij kon het niet laten om een klein kusje op haar mond te drukken. Kalm keek hij haar aan toen ze hem in de zei porde. Hij grijnsde lichtjes. Hij deed alsof hij een wijnproever was. "Hmm, tja, een zoete smaak op de lippen..." sprak hij plagend en grinnikte. Hij keek haar aan en hoorde haar woorden. "Oak's field? Wat moet ik me daar bij voorstellen. Een veld met eiken?" sprak hij grinnikend. "Jah, dat lijkt me zeker leuk om een keer te doen...." sprak hij kalm. Norwood glimlachte enkel. "Zeker, al is de sfeer in de winter ook niet al te verkeerd..." sprak Norwood kalm, om aan te geven dat hij wel degelijk wist waar ze het over had. "Hmm, daar moet ik toch even over nadenken..." sprak hij terwijl hij overdreven zijn hand onder zijn kin legde alsof hij nadacht. Hij liet het daarna snel verdwijnen en legde weer een hand over haar schouder. "Het lijkt me geweldig om een keer door die tuinen te wandelen, met degene waar ik veel om geef..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij streek kalm over haar bovenarm en glimlachte. Hij besloot nu maar even te stoppen met die plagerijtjes, het was wel genoeg voor nu. Kalm stond hij op en trok haar mee overeind. Rustig omhelsde hij haar. "Ik hou van je..." sprak hij kalm in haar oren op een fluistertoon. Hij omhelsde haar even stevig en sloot zijn ogen. Morgen zou hij met haar naar Oak's field gaan. Maar daar had hij geen problemen mee.

[wie maakt dat topic hier na? Ik ben trouwens het topic nog niet uit]

Een veld met eiken? Even keek Malaika vragend; wist hij nu serieus niet wat het was, of zat hij maar met haar te dollen? Dat was best goed mogelijk, aangenomen via het feit dat Norwood de hele tijd al lekker bezig was met opmerkingen maken, hoewel ze daar geen probleem mee had. Gelukkig wist hij wel wat het was. Malaika grinnikte en porde hem. 'Nou, ik dacht even dat je serieus niet wist wat het was,' lachte ze. Wat ze nogal vreemd gevonden had, maar goed. Hij legde even nadenkend zijn hand onder zijn kin en deed alsof hij nadacht. Malaika leunde wat tegen hem aan en trok kort een pruillipje. 'Alsjeblieft?' Gelukkig had dat effect, hoewel hij waarschijnlijk sowieso wel meegegaan was. 'Dat lijkt mij ook geweldig,' antwoordde ze. Zou het leven niet altijd zo moeten voelen? Gelukkig? Malaika omhelsde hem terug. Eigenlijk had het geen praktisch nut om een retorische opmerking als 'ik houd van je' te beantwoorden, omdat het voor haar wel vaststond, maar eigenlijk was het ook iets wat je niet vaak genoeg kon zeggen. Zeker niet voor vrolijke persoontjes als Malaika. 'Ik ook van jou,' zei ze terug. 'Dus.. morgen naar Oak's Field? Hoe laat? Ik kom je wel van je kamer slepen,' grapte ze. Als morgen het weer slecht was, dan zou ze er een spreuk op los laten.. Met andere woorden, het weer kon maar beter uitkijken! 'Weet jij trouwens wat voor weer het morgen wordt?' In haar hoofd begon ze al met het plannen van dingen die ze mee wilde nemen; misschien iets voor een picknick of iets dergelijks.. Nou ja, voor morgen regelen moest prima lukken.

[Van mij mag jij het wel maken, maar als het beter uitkomt dat ik het maak is dat ook goed ^^]

Norwood zag haar verbaasd kijken en deed net alsof hij ook heel verbaasd was. Met verwijde ogen en half mond open keek hij haar aan. "Denkt hij dat echt..." sprak hij alsof hij haar gedachten tot geluid bracht. Hij glimlachte lichtjes. Haar woorden deden hem even lachen. "Ik ben er alleen nooit geweest, alleen van gehoord..." sprak hij kalm. Hij hoorde haar woorden en knikte. "Jap, morgen Oak's Field. Oh, ja...!" sprak hij alsof hij heel verbaasd was. "Dan heb je wel heel sterk touw nodig..." sprak hij en grinnikte. Hij knikte. "Ja is goed, haal me maar op op het moment dat jij er klaar voor bent..." sprak hij en glimlachte. Hij geeuwde kort. "Het weer het weer?" sprak hij nadenkend. "Het wordt gewoon zonnig, met iemand zoals jou in de buurt zal de zon altijd schijnen..." sprak hij en glimlachte. Hij zweeg en keek haar kort in haar ogen. Sloot zijn ogen en gaf haar een tedere kus op haar mond. "Dan zal ik mijn bedje op gaan zoeken. Als ik morgen niet als een halve zombie naast je zou willen lopen" sprak hij en glimlachte vriendelijk. Hij gaf haar nog een laatste omhelzing en gaf haar nog een laatste kus voor de dag en liep toen richting de uitgang van het lokaal. "Ik zie je wel verschijnen..." sprak hij en glimlachte. Hij liep de gangen door richting 'The owl's Nest' om zijn bedje op te zoeken en liep gapend verder.