Het was hem eerst wat ontgaan maar het was langzaam doorgedrongen. De tekens die Eyolf gaf waren tekens dat hij iets verzweeg. En na een goede ondervragen met de nodige ontwijkingen kwam het toch er uit. Eerst had Norwood het niet geloofd. Ongeloofwaardig was het. Hij was tegen Eyolf uitgevallen dat hij niet zulke leugens moest vertellen. Het enige wat de wolf had gedaan was laag gegromd en weggelopen. Norwood was een dag proberen tot rust te komen maar ook in de gangen hoorde hij een aantal leerlingen over praten. Hij had zijn lessen die dag afgemaakt. Hij had zich niet meer geconcentreerd. De leerlingen aan theorie zaken gezet en zichzelf met een boek proberen af te leiden. Maar het lukte niet. Zijn woede was groeiend en werd sterker. Hoe kon ze? Norwood had na de bel zwijgzaam uit het raam gestaard en toegekeken hoe de leerlingen hun vrijheid tegemoed liepen. De les van Malaika zou ook ten einde zijn. Zwijgzaam liep hij naar het lokaal. Zijn ogen waren serieus hadden ergens een beangstigende sfeer om zich heen. Eyolf kwam de gangen op gerend en ging voor Norwood staan. Eyolf wist wat Norwood van plan was en wist dat Norwood dat niet moest gaan doen. Hij moest de confrontatie niet opzoeken. De wolf was op Norwood afgerend toen hij durfde een stap te zetten. Opende zijn bek. Norwood zette een stap opzij en gaf een paar lichte tikken tegen de flank van het beest dat toen in een diepe slaap op de grond neer schoof. Norwood zuchtte. Eyolf was er op tegen maar het kon het hem niet schelen. Norwood liep naar het lokaal van Malaika en opende de deur zonder pardon. Hij liep naar binnen en keek haar niet aan. Zwijgzaam liep hij naar het raam en keek er een paar seconden uit. Zwijgend geen blik naar Malaika. Zijn handen gebald in een vuist. Hij zag het helemaal mis lopen. In flitsen schoten die beelden van Deshas die Savador hielp om Madeline te.......nee, zo ver mocht het niet komen. Eenmaal ja gezegd en die man wilde meer en meer. Eenmaal toegegeven en die man was niet meer te stoppen. Norwood zijn haat jegens die man was daarmee alleen maar groter geworden. Maar dit! Dit ging echt te ver. Nog met de angst die hij had in het verleden die nu weer opspeelde was de emmer momenteel vol met een gieter. Zwijgzaam draaide hij zich om en leunde tegen de vensterbank. Keek Malaika aan met een strakke blik. "Ik heb begrepen.....dat je bent uitgegaan met Savador..." sprak hij op een akelige kalme toon die ergens krachtig over kwam.

(Alleen Malaika ^^)

~Lala, sorry voor alle asociaal late reacties, ik zoek naar inspiratie met Malaika kind D:~

Ze wachtte rustig tot de leerlingen het lokaal uit waren door naar buiten te staren, door de licht bespatterde ramen heen. Het spikkelde zachtjes al verwachtte ze dat het spoedig te erg zou worden om nog fatsoenlijk een half uur buiten te gaan zitten. Dan maar op haar kamer, een paar toetsen nakijken, muziekje opzetten, bij Norwood langsgaan.. Iets in die trant.. Ze zou het wel zien. Al snel waren de leerlingen het lokaal uit, op weg naar hun pauze. Een magisch woord waar geen enkele leerling weerstand tegen leek te bieden. Ze was dol op kinderen, bedacht ze zich weer. Vandaar dit beroep ook. Het was zo rustig. Met haar blik strak maar ontspannen op de regendruppels gevestigd liet ze de rust tot zich doordringen en keek zelfs niet om toen de deur openging. Pas toen er iemand in haar blikveld verscheen kon ze haar aandacht goed verplaatsen. Norwood. Een glimlach kroop omhoog, hoewel dat niet lang duurde. Hij deed zo.. Ze zag het aan zijn houding, voelde het zowat in de lucht hangen. Het straalde van hem af, mede door die gebalde vuist. Eerst keek hij haar niet aan, tot hij ertoe kwam om zich om te draaien en haar strak aan te kijken. Malaika onderdrukte de neiging om weg te kijken maar slikte wel, werd bijna bang van zijn woedende gedrag. Hij schreeuwde niet, beschuldigde haar nog nergens van maar.. Het voelde zo erg als ingehouden woede dat ze gewoon niets durfde te zeggen tot hij dat verwachtte. Een kant van hem die ze nog niet goed kende. En eindelijk was het eruit. Ze had het hem niet verteld, had wel eens wat gehoord over Madeline, had het niet aangedurfd om erover te beginnen. Maar nu het gezegd was, had ontkennen ook geen zin; ze wilde niet tegen hem liegen omdat dat één van de dingen was waartoe ze simpelweg niet in staat was. Daarom knikte ze maar, keek even weg maar richtte haar blik snel weer op. 'Ja. Naar de Bokkenburcht.' Ze zag zijn blik, dacht bijna te kunnen horen wat hij dacht. 'Maar het is niet wat je denkt! Het is toch gewoon als vrienden?' De vertwijfeling van haar naïeviteit was goed te horen in de toon van haar stem. 'Toen hij nog ziek was, die operatie nog moest krijgen.. Toen vroeg hij in de lerarenkamer of ik uit wilde gaan met hem als hij beter zou worden.. En ik kon gewoon geen nee zeggen,' flapte Malaika het hele verhaal eruit. Ze wilde het allemaal vertellen, wilde niet dat hij haar.. zou haten, verlaten, wat dan ook. Was het zo'n probleem? Ze had het verhaal van hem en Madeline nooit helemaal te horen gekregen, wist alleen dat het iets met de haat tussen Savador en Norwood te maken had. Maar het waren allebei ontzettend aardige mannen; ze snapte er niets van. Was het dan zo verkeerd om gezellig wat te gaan eten? Of zag ze het weer totaal verkeerd? Eyolf was niet aanwezig, maar haar aandacht was daarbij niet aanwezig. Ember was er wel, zat op haar arm maar zat net zo doodstil als zij, voelde hetzelfde aura door de lucht zweven, niet breekbaar maar zo sterk dat het niet te negeren was.

Norwood zijn ogen waren strak op Malaika gericht alsof het een kind was die een ernstig misdrijf had gepleegd. Norwood zag dat ze niet weg keek maar kon de angst in haar niet missen. Hij zuchtte en draaide zijn blik weg van haar toen ze begon te spreken. Ze sprak alsof het niets was. Het was ook niets, het totaal was ook niet veel. Maar Norwood's angst was iets wat het verdubbelde. Verviervoudigde of misschien met een factor die groter was dan dat hij zelf wilde. Norwood duwde zich van zijn leunende positie af en bleef staan op zijn plek en draaide zich naar het raam. Buiten werd het langzaam donkerder alsof er een onweersbui op komst was. "Meestal begint het met niets..." sprak hij kalm. "Meestal beginnen de onverwachte relatie met een nietig afspraakje!...." sprak zijn stem luider zonder zich om te draaien naar Malaika. Norwood voelde de woede door hem heen stromen als een rivier tijdens een storm. Je kon er in vallen maar amper uit komen. En Norwood zat er midden in. Norwood draaide zich half naar Malaika. "Die man denkt niet zo, Malaika! Die man zit nu in zijn kantoor en denkt dat hij nog meer kans maakt...." sprak hij harder. Norwood zijn ogen leken te gliteren door de vocht dat zich opbouwde. Norwood zijn stem had een krachtige ondertoon en ergens was opgebouwde woede uit het verleden te horen. Norwood draaide zich helemaal naar Malaika maar al snel schoot er een witte gedaante tussen de twee. Eyolf nam een dreigende houding aan richting Norwood. Eyolf stond nu aan Malaika's kant. Was er van overtuigd dat Malaika niet dezelfde fout zou begaan als Madeline. Eyolf zijn ogen strak gericht op Norwood. Norwood keek even naar Eyolf maar draaide zich weer weg van de twee. Zijn armen op de vensterbank geplaatst gebald in twee vuisten. Hij was woedend. Woedend dat de eerste stap naar een wankelende relatie weer gezet was en dat Savador weer een driehoeksverband wilde creëren. Zijn blik strak uit het raam gericht. Zijn woede was niet geheel oprecht richting Malaika. Het was meer de angst die in hem speelde om ook haar te verliezen om haar.......hetzelfde te zien doorgaan als Madeline was hem alleen maar beangstigender. Die man in dat kantoor, als hij eenmaal iets wilde dan zou hij het krijgen. En Norwood wilde niet dat Malaika werd geforceert in....dingen die ze niet wilde. Norwood zijn gedachten maalden door zijn kop en maakte het er niet beter op. Hij zuchtte. Ondertussen was Eyolf naast Malaika gaan liggen, voelde aan dat zijn baas momenteel niets van plan was. Maar hield hem scherp in de gaten. Norwood beet zijn kaken op elkaar en kneep zijn ogen dicht. Wendde zijn blik van Malaika af. "Ik...." sprak hij zacht maar kon zijn zin niet afmaken. Hij voelde zich nog steeds die zwakke man. Die Madeline tot drie keer toe totaal niet had kunnen beschermen. Hij wilde zich niet meer zo voelen. Hij wilde Malaika beschermen voor de tegenspoed waarvoor hij Madeline niet had kunnen beschermen. Hij wilde het haar besparen. En hij was bang dat ook Savador voor Malaika zou vallen.

Hoe kon ze hem nu aankijken als hij wegkeek? Malaika wilde dat ze hem kon laten omdraaien om hem recht in zijn ogen te kijken en duidelijk te maken dat ze geen bijbedoelingen had, maar ze zat als bevroren op haar stoel, met haar handen in elkaar geslagen op haar schoot. Ze durfde geen onverwachte bewegingen te maken en wist niet of ze zich nu beter voelde met zijn blik op haar gericht of juist niet. Zijn woede.. In dat opzicht was ze nog gewoon een kind dat niet goed weg kon met mensen die boos op haar waren, vooral omdat ze zelf ook niet in woede geloofde. En ze wist echt nooit hoe ze moest reageren als mensen boos werden op haar; wat moest je dan doen? Lachen? De waarheid zeggen? Weglopen? Zij had het tweede gekozen omdat ze vond dat Norwood het nu wel mocht weten; ze had toch niets anders bedoeld. Ze keek alleen naar hem, hij was het enige wat er nu nog echt stond omdat al haar zintuigen erop gespitst waren om zijn reactie te zien, om te peilen wat er nu ging gebeuren. Norwood sprak nu, na haar woorden aangehoord te hebben. Zijn stem was zacht, kalm, maar werd harder en vervaarlijker. Haar ogen waren groot en ze voelde zich nutteloos. De onmacht.. Hoe kon ze hem vertellen dat er niets zoiets ging gebeuren als met Madeline of wat er dan ook precies gebeurd was? Onverwachte relaties? Goed, zo had ze het nog niet bekeken, hij had op zich wel een punt maar dat ging ze nu echt niet toegeven omdat hij daar waarschijnlijk niet blijer van zou worden. Ze kon zich helemaal niet voorstellen dat ze hem ging verlaten; Savador was bij lange na niet zo leuk, als je het aan haar vroeg. Voor haar was het echt een soort vriendenuitje geweest, net als ze met Delaija wel eens gedaan had. Gewoon, gezellig.. Maar Norwoods blik erop schudde haar wel wakker; zo kon je het dus ook zien. Misschien moest ze daar rekening mee houden.. Hij draaide zich nu om, schreeuwde haar toe dat Savador niet zo dacht als zij.. en daar had hij waarschijnlijk ook gelijk in, al kon ze daar niet helemaal bij. Hoe zouden dat soort personen dan denken? Zoals Norwood impliceerde? Of was dat veel te overdreven? Malaika meende even dat ze wat zag glinsteren in zijn ogen, maar kwam toen tot de conclusie dat het traanvocht in haar ogen zat. Sorry roepen was misschien te laat, nu nutteloos, maar ze wilde het zo graag doen, als dat was wat hem weer rustig liet worden.. Hoe hij zich omgedraaid had, ze wist dat hij niet zomaar de opvolger was van Lesaiah; er schuilde grote kracht in hem en ze had het idee dat dat nu maar al te duidelijk was. Plots was daar een witte vacht, zachte pootstappen en een warmte vlakbij haar. Een snelle blik naar beneden leerde haar dat Eyolf er was, duidelijk aan haar kant, hoewel hij gelukkig snel ging liggen. Betekende dat dat het voorlopig.. veilig was? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat ze bang was geweest.. tot nu eigenlijk. Nu Eyolf er was voelde ze ook weer Embers aanwezigheid, hoewel de kameleon haar niet echt goed kon beschermen. 'Ik..' kreeg Norwood nog uit zijn keel, en Malaika vond dat het nu ook geen tijd meer was voor woorden. Ze stond op, streelde Eyolf even over zijn kop om hem gerust te stellen en stevende toen op Norwood af, om wie ze haar armen stevig heen sloeg. Ze had toch geen woorden meer, en gebaren spraken meer dan 1000 woorden tegelijk. Die eigenschap moest ze maar eens benutten. 'Het spijt me, Norwood,' zei ze uiteindelijk. 'Ik had het niet zo bedoeld..'

Norwood zijn ogen sloten zich verwrongen en een traan rolde over zijn wangen. Hij voelde zich woedend, angstig en wist niet hoe hij het moest uiten. Het was niet de woede dat ze uit ging die hier de overhand had. Het was de angst haar te verliezen. Norwood draaide zijn blik van Malaika weg om haar niet aan te durven kijken. Alsof hij ieder moment echt zijn volledige touwtjes over zichzelf kon kwijt raken en dingen zou doen waar hij spijt van kreeg. Ook Eyolf had dat gevoel en daarom was die behoedzaam bij Malaika gaan liggen. Norwood keek weg maar hoorde haar wel opstaan. Hij wilde naar haar toe draaien met zijn gezicht maar voor hij dat kon voelde hij haar armen om zich heen. Zijn ogen verwijdde zich. Zijn mond wat open van verbazing. Norwood stond op en sloeg zijn armen om haar heen. Zijn hoofd begroef zich ditmaal in haar schouder. "Ik.....ik wil je gewoon niet kwijt aan een persoon als hem..." sprak hij nu zijn zin af. Hij zweeg en sloot zijn ogen. Hij liet zijn tranen de vrije loop en legde zijn armen wat steviger om haar heen. "Ik ben degene die mijn excuses moet aanbieden..." sprak hij. Hij liet haar toen los en draaide zich om naar het raam. "Ik ben gewoon bang om niet in staat te zijn om jou te beschermen. Ik heb Madeline 2 keer haast eeuwig verloren. Ze was zowat gestorven voor mijn ogen maar iedere keer was er iemand die mij hulp bied. Ik voelde me zwak, en had Ferost's training maar wat graag aangenomen..." sprak hij uitleggend. "Savador had ook gevoelens voor haar en omdat de kans was dat hij Madeline voor zich had kunnen hebben in plaats van mij had hem een haat voor mij laten groeien. Hij hield zelfs zo veel van haar, dat op een gegeven avond..." sprak hij maar maakte zijn zin niet af. "Hij was naar haar toe gegaan en probeerde haar weer te verleiden tot zelfs het bed in toe. Maar halverwege kwam ik binnen...." sprak hij. "Ik hield hem tegen. Maar hij kreeg hulp van Deshas, de toenmalige heer van het duister..." sprak Norwood. "Ik kon hem niet tegen houden, ik was te zwak..." sprak hij met een paar tranen. "Savador had die avond zijn zin gehad, zelfs tot het punt toe dat hij Madeline......als het ware verkracht had...." sprak hij. "Ik heb Madeline niet kunnen beschermen en die spijt, die haat die ik toen voelde, uit zich nu in angst om jou kwijt te raken..." sprak Norwood terwijl hij naar de stormachtige weer buiten keek. Hij draaide zich naar Malaika. Hij sloeg opnieuw zijn armen om haar heen. "Ik gun je niet hetzelfde. Ik wil....nee, ik zal je beschermen wanneer het er op neer komt..." sprak hij zacht maar met een lichte vastberadenheid. Zijn hartslag was weer rustig. Zijn ademhaling weer normaal en zijn stemming weer gezakt. Hij was weer kalm en Eyolf keek over zijn schouder nog naar de twee om op zijn beurt het lokaal uit te lopen. Vertrouwend dat het goed ging.

Ze kon er niet tegen om te zien dat hij.. pijn had, alleen om iets wat zij als onbenullig had gezien. Ze kon misschien niet zien dat er een traan over zijn wangen liep, maar voelen kon ze het wel. Jazeker. Het was al algemeen bekend dat ze geen gevoelloos kreng was, eerder overgevoelig. En voordat ze het doorhad, voelde ze zelf tranen in haar ogen prikken, deels van de schrik en deels van haar machteloosheid en wat ze Norwood allemaal had aangedaan, onbewust, maar dat was geen vrijspreking. Ze had het gedaan en daar bleef het bij. Ze kon het nu niet meer veranderen, alleen proberen goed te maken. 'Ik.. ik wil je gewoon niet kwijt aan een persoon als hem..' hoorde ze, al duurde het even voor de woorden doordrongen. Was Savador dan werkelijk zo erg? Voor ze ernaar kon informeren merkte ze dat hij nog erger was gaan huilen en nu liet ze ook haar eigen tranen gaan, niet eens zo expres. Hij bood nu zijn excuses aan en begon met een uitleg, waar ze stilzwijgend naar luisterde. Ze kon het nauwelijks geloven. Die aardige vrouw, Madeline, was dat wat er gebeurd was? Ze had er nooit naar gevraagd, had het nooit als zoiets.. ergs gezien. Hoe Norwood zich gedroeg werd wel gelijk een stuk duidelijker. Was Savador daar echt toe in staat? Ze kon zich alleen maar het glimlachende gezicht van de man voor de geest halen, niets anders. Wat was er zo mis gegaan, dat Savador zoiets zou doen tegen Norwood? Ze merkte niet eens dat Eyolf wegliep en schudde toen langzaam haar hoofd. 'Ik kan het bijna niet geloven..' zei ze verbijsterd. Zoiets slechts kon toch niet in mensen zitten? Daar had ze nooit in geloofd.. Norwood zelf was alweer wat rustiger, beloofde dat hij haar zou beschermen, maar ze voelde zich misselijk. Konden mensen werkelijk zo zijn, dat er.. dat soort dingen gebeurden? Zo zag haar wereldbeeld er in ieder geval niet uit.. Ze kon zich er niets bij bedenken, geen redenen waarom. 'Het is zo.. Ik had nooit gedacht dat er zoiets..' Ze kon haar zinnen niet eens afmaken, maakte zich los uit Norwoods omhelzing en ging weer op haar stoel zitten, om deze mentale klap even te verwerken. Nou ja, even. Ze zou nu anders naar mensen kijken, niet meer op haar 'iedereen is awesome' manier. Ze zou nu twijfelen bij de blik in iemands ogen en misschien was dat maar goed.. Misschien was het ook wel tijd dat haar levenshouding veranderde.. Malaika slikte, voelde dat ze een beetje bleek was. 'Dan weet ik nu waarvoor ik op moet passen,' zei ze zachtjes, nu pas de blikken en hints van Delaija begrijpend. Wat was ze toch traag van begrip..

Norwood keek naar Malaika met de tranen in zijn gezicht. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij wist niet hoe hij zich moest gedragen nu. Het was allemaal een grote waas. Hij zweeg en sloot zijn ogen. Hij veegde de tranen weg en keek naar buiten. Toen Malaika dichterbij kwam en hij haar in een omhelzing nam voelde hij zich ergens warmer worden. Hij legde kalm uit wat er gebeurd was. Waardoor deze woede kwam en dat het meer door zijn angst kwam dan door haar actie. Norwood zweeg en sloot zijn ogen om kort na te denken. Malaika maakte zich toen los uit zijn grip en zijn ogen opende zich direct. Hij zag dat ze was gaan zitten. Hij liep naar haar bureau en leunde er tegen. "Savador is misschien ergens wel een goed persoon. Maar als hij iets wil hebben....dan zorgt hij er voor dat hij het krijgt. Op wat voor manier dan ook...." sprak hij kalm. Hij streek kort langs haar haar en pakte haar hand vast. Hij trok haar uit de stoel en gaf haar opnieuw een omhelzing. "Als die man ooit iets doet wat je niet bevalt. Mocht hij ooit een stap te dichtbij zetten en jij wil het niet. Dan weet je me te vinden..." sprak hij kalm en gaf een kus op haar mond. Norwood keek haar in haar ogen en streek een lok achter haar oor. "Het spijt me van mijn uitbarsting..." sprak hij zacht en legde zijn hoofd naast die van haar en gaf haar een stevige omhelzing. Hij was net ontploft en wilde dat niet nogmaals. Hij gunde het Malaika niet om hem zo te zien. Hij keek naar Malaika en zweeg kort. Voelde een ongemakkelijke sfeer hangen in de ruimte waar ze nu waren. Als nasmaak van een snoepje dat niet lekker was. Maar Norwood probeerde die sfeer weg te halen door over iets anders te beginnen. "Zeg Malaika, ik wil je iets vragen..." sprak hij kalm. "Je weet dat ik een zoontje heb...." sprak hij verder. "Momenteel sta ik alleen voor de opvoeding van hem....en het is niet makkelijk..." sprak hij. "Ik wil je vragen....zou jij de rol als moeder willen innemen..." sprak hij zacht en voorzichtig. "Ik denk dat Aageth er baad bij heeft als er ook iemand de moederrol op zich neemt..." sprak hij kalm en keek naar Malaika om haar reactie te peilen.

Was de wereld al anders geweest of was het net veranderd in de seconden die Norwood nodig had om te spreken? Malaika onderdrukte de neiging haar armen om haar middel te slaan en staarde naar de grond. Slechts vaag drongen de woorden tot haar door. Misschien was hij wel een goed persoon, misschien.. Maar wie kon dat nu nog zeggen? Misschien was hij tegen haar wel aardig en tegen anderen niet. Misschien snapte ze er verdomme wel helemaal niets van! Ze liet Norwood haar hand pakken en haar omhoog trekken, waarna ze zich in zijn armen liet vallen. Ze moest niet huilen, ze snapte het alleen niet meer. Het was ineens zo anders, een totale verandering van perspectief. Ze haalde even een hand door zijn haar en schudde haar hoofd. 'Jij kunt er ook niets aan doen.. Zoiets is gewoon.. verschrikkelijk..' Malaika slikte nogmaals en zweeg weer, wist niet wat te zeggen. Numb, dat was het Engelse woord, maar ze kon er nu geen goede vertaling voor bedenken. Dit was nu hoe ze zich voelde en dat was de uitdrukking die ze er voor zichzelf voor gebruikte. Norwood sneed in één keer een ander onderwerp aan, wat haar niet echt uitmaakte. Ze knikte, ja, ze wist van Aageth. Een lieve jongen , leek het haar, hoewel ze hem nog niet echt gezien had. Ze had nu iets nodig om haar gedachten te verzetten en dit was daar wel een goed onderwerp voor, al wist ze niet echt waar hij naartoe wilde. Norwood kwam echter al snel to the point. De moederrol. Ze knipperde even verbaasd met haar ogen. De moederrol overnemen? Ze was wel dol op kinderen, ja, en zolang de jongen haar niet zou haten had ze er geen problemen mee. Ze was eigenlijk vooral verbaasd, dat was wel te zien aan haar gezichtsuitdrukking. Haar gedachten waren in één keer van het zwaardere onderwerp afgesprongen, blij met de nieuwe concentratiemogelijkheid. 'Als Aageth er geen problemen mee heeft.. Ik zou het wel willen doen,' zei ze, weer veel vrolijker. 'Maar hecht hij niet teveel aan zijn eigen moeder, dan?' vroeg ze, weer bezorgder. Straks was het kind het er niet mee eens.

Norwood zag aan Malaika dat ze er moeite mee had. Dat ze het lastig vond te bevatten dat Savador zulke dingen heeft gedaan. En dan had Norwood nog maar een enkel ding gezegd. Savador had wel meer geflikt. Zwijgzaam richtte hij zijn aandacht niet meer op de drukkende sfeer of over het feit dat ze was uitgegaan met een ander. De angst bleef maar hij wilde er niet meer aan toegeven nu. Hij was klam naar haar toe gegaan en had haar langzaam overeind getrokken. Ze liet zich in zijn armen vallen en Norwood streek over haar rug. "Ik kan er wel iets aan doen..." sprak hij zacht. "Ten eerste niet zo achterdochtig zijn..." sprak hij zwijgzaam en glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hij glimlachte. "Aageth zit momenteel alleen met mij opgescheept.....ik betwijfel dat hij het erg vind als hij een moederfiguur er bij krijgt..." sprak hij kalm en keek Malaika aan. Norwood hoorde haar laatste vraag en zuchtte terwijl hij zijn blik op de regenbui naar buiten wendde. "Madeline is vertrokken zonder een bericht of spoor achter te laten. Aageth was toen nog niet heel lang geboren. Hij heeft zijn echte moeder nooit gekend. Hij heeft momenteel nog amper besef wat er allemaal om hem heen gebeurd...." sprak Norwood en keek toen weer naar Malaika. Madeline bleef een gevoelig onderwerp, over welk vlak dan ook. Norwood glimlachte en gaf Malaika een tedere zoen op haar mond. "Kom een keer langs mijn kamer, dan kun je hem eens aanschouwen..." sprak hij glimlachend en streek een lok achter haar oor. Hij bracht zijn hoofd naast die van haar. "Ik hou van je..." fluisterde hij zacht terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg.