Haar haren om haar heen gespreid, als een tapijt, haar bruine tuniek lichtelijk verfrommeld en onder de groene vlekken, haar legging tot op de knie gescheurd door de doorns, lag Lesaiah de la Fôret, de nieuwe Vrouwe van het Woud, op bed. Ze was bekaf. Niemand had haar ooit verteld dat Vrouwe van het Woud zijn zoveel tijd en energie kostte, en al zeker niet dat het al je vrije tijd in beslag nam. Ze was nota bene twintig! Ok, niet meer, maar haar lichaam was het nog wel. Haar geest gedeeltelijk ook wel. Vrije tijd bleef belangrijk. En het werk dat ze dan in plaats daarvan moest doen. Pfff… De school beschermen, wat was er om hem überhaupt te bedreigen? Ja, die hoofdmeester was misschien een lichte bedreiging, maar toch de enige van dat stelletje leraren, en bovendien had hij kennelijk niet veel langer dan een maand. Misschien wel minder. En daarbij, ze kon hem makkelijk aan. Ze was niet ontevreden, gewoon een beetje verveeld. Een zucht ontsnapte aan haar lippen, terwijl ze naar het bebladerde plafond van haar toren staarde. Er waren vele schakeringen groen te ontdekken, van heel licht, bijna geel, tot donker lauriergroen. Het was bijna zomer, dat was goed te zien. Iedere keer als het seizoen veranderde, veranderde de kleur van de bladeren in haar kamer. Eigenlijk was ze eraan gewend, dat gebeurde altijd. Maar dit keer had ze het zelf in de hand. De machtigste Woudmagiër in heel Kovomaka. Dat klonk eigenlijk nog redelijk goed, hoewel ze niet zeker was dat het de waarheid was. De machtigste Woudmagiër van heel Kovomaka op het moment. Dat klonk minder indrukwekkend, maar het was wel de waarheid. Ze zou nog lang moeten oefenen om terug te komen op het niveau waar ze ooit had gezeten. Ze had haar magie verwaarloosd, de laatste jaren. Muziek was een steeds grotere rol gaan spelen in haar leven. Ze had zelfs haar toren opnieuw ingericht naar haar smaak, zodat ze al haar instrumenten kwijt kon. Niemand had geprotesteerd, maar misschien kwam dat omdat de meeste andere Legendarische Magicians niet bij haar op bezoek kwamen. Ze was tenslotte bijna nooit thuis, ze bracht haar tijd liever buiten door. Daarvoor was de de Vrouwe van het Woud. Deal with it, dacht ze, met een grijns op haar gezicht. In feite was ze niet de jongste qua leeftijd, maar in lichaam zeker wel. Twintig jaren leek ze, en veel volwassener gedroeg ze zich niet. Alsof de anderen dat wel gedaan hadden. Ferost had kennelijk een rivaliteit opgebouwd met Deshas, de oude Heer der Duisternis, en daar waren alle anderen bij betrokken geraakt. Alle anderen, dat zei haar niet veel. ‘Wie bedoelen ze met “alle anderen”?’ vroeg ze zich hardop af, terwijl ze rechtop ging zitten. ‘De anderen in de toren zullen ze vast gelaten hebben, daar ben ik bijna zeker van. Bedoelen ze dan de hele school? Nee, vast niet.’ Haar stem weerklonk helder door het vertrek, maar erg veel interesse klonk er niet in door. Ze verveelde zich, dat was overduidelijk.

Zodra haar voeten de grond raakten, omwikkelden lianen haar slanke voeten, haar onderbenen. Haar voeten werden omhuld door bladeren, en toen ze eraf vielen, droeg ze zachte sandalen, bruin, gemaakt van taaie plantenvezels. Het was een simpele spreuk, die ze bijna dagelijks gebruikte. Dan werden haar voeten niet zo eeltig van al het lopen. De ondergrond waar ze op liep was zacht, leek op de textuur van aarde. Het voelde vertrouwd, alsof ze op blote voeten liep. Bijna geen geluid klonk door het vertrek, haar pas rustig en vertrouwt. Alsof ze het in gedachten aanstuurde begon er een viool te spelen, weerklonken er klanken van een fluit. Ze bestuurde ze ook, eigenlijk, maar het leek haar zo vreemd om dat toe te geven. Dat ze in haar eentje een heel orkest kon vervangen, dat was een tikje te opschepperig naar Lesaiah’s mening. Haar voeten brachten haar naar een vertrouwde plaats, dichtbij het raam van haar kamer. Daar stond een grote harp, bijna even groot als Lesaiah zelf. Haar meest geliefde instrument, vanwege de grote mogelijkheden die hij had. Voorzichtig ging ze op het krukje ernaast zitten, en begonnen haar lange, slanke vingers de snaren te bespelen. Ze ontlokte de meest zuivere, heldere tonen aan het instrument, en zong erbij met heldere stem. Het was geen vrolijk lied, eerder verdrietig, maar haar hoofd gaf haar geen andere opties. Ze speelde altijd wat uit haar hoofd. Alsof het was afgesproken viel de piano haar bij, en de cello kwam niet veel later ook binnenvallen. Lesaiah vergat haar omgeving, haar hele doel, en ging volledig op in de muziek. Ook het zachte kloppen op de deur hoorde ze niet, noch het geluid van dezelfde deur die zich opende. Pas op het laatste moment keek ze op, en zei met een melodieuze stem, die ze altijd gebruikte als ze haar rol als Vrouwe van het Woud vervulde: ‘Hallo.’

-het lied dat ze speelde: https://www.youtube.com/watch?v=5o8vFPw2CbU-

Norwood, zoals ieder week liep hij weer een keer naar de kamer van Ferost. Hij zuchtte. Waarom deed hij het nog. Ferost was totaal verdwenen. Geen spoor meer van waargenomen. Met zijn lange blauwe jas liep hij traag de trap op. Norwood zuchtte. Veel was veranderd in zijn leven.

Het begon met het zoontje Aageth dat hij kreeg. Norwood glimlachte, het was een doetje. Madeline en hij waren er dol blij mee. Echter leerde hij Malaika kennen. Ze wist het voor elkaar te krijgen om Norwood om te gooien. Na eerlijk te zin geweest tegenover Madeline was ze vertrokken, Aageth en hem achtergelaten. Norwood zuchtte. En toen kwam hij er nog eens achter dat Fersot ook weg was. Hij wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Ferost, zijn leermeester, of beter gezegd. Een vertrouwenspersoon en een zeer goede vriend hier op de school. Norwood zuchtte en liep verder.

Ineens klonk er geluid. Was Fennon bezig met zijn muziek. Norwood keek op. Hoorde het geluid sterker worden naarmate hij dichter bij de kamer van Ferost kwam. Sinds wanneer was Ferost daar weer. Norwood liep wat sneller en drukte zijn oor tegen de deur. Een vrouwenstem klonk. Een harp begeleid door andere instrumenten. Norwood greep de ring vast die aan een zilveren ketting om zijn nek hing. "Ferost?" sprak hij zachtjes. Hij duwde de deur open en keek de kamer in. Hij zag een vrouw zitten. Een vrouw die er niet thuishoorde in zijn plaatje. Norwood kuchtte kort om zijn aanwezigheid bekend te maken. Hij hoorde haar hallo zeggen. "Pardon Mevrouw, maar mag ik u verzoeken deze kamer te verlaten, u heeft geen bevoegdheid om hier te zijn." sprak hij kalm. Hij wist immers niet dat Lesaiah de opvolger was geworden van Ferost. Norwood keek haar aan en wachtte geduldig op antwoord. Hij had iets van een felle blik in zijn ogen. Hij kon het niet hebben als een wildvreemde de kamer binnen kwam van Ferost, dé heer van het woud.

Toen de stem van de gast door het vertrek klonk, verstomde de muziek langzaam, en 'Ik ben teleurgesteld om die opmerking terug te kaatsen. U bent degene zonder bevoegdheid om hier te zijn.' Iets in haar stem liet de opmerking hooghartig klinken, en niet gekwetst, hoe ze hem eigenlijk bedoeld had. Alsof iedereen hier zomaar kon binnenlopen, en dan kon beweren dat zij geen recht had om hier te zijn! Het raakte haar als een klap in haar gezicht. 'En waarom denkt u dat trouwens?' vroeg ze daarna, een beetje minder aanvallend. Ze wilde niet direct ruzie om een misverstand. De anderen misschien wel, maar Lesaiah niet. Meteen ruzie na haar ontwaken was niets voor haar. Als ze zo zou beginnen, zou het vertrouwen in haar ver te zoeken zijn. En dat moest ze niet hebben. Ze mocht wispelturig, brutaal en vreselijk ongeduldig zijn, maar betrouwbaar was ze. Zeker in de nodige situaties, hoewel ze echt heel hard hoopte dat ze die nog niet zou tegenkomen. Ze was pas net begonnen, om haar dan al meteen in het diepe te gooien, nee bedankt. Dan verveelde ze zich liever eerst, zodat als er wat zou gebeuren, ze wist waar ze heen moest.

Nieuwsgierig als altijd bestudeerde ze de man die haar kamer binnen was gekomen. Hij had bruin haar en bruine ogen, en Lesaiah voelde een stroom van woudmagie van hem af komen. Zeker, hij was sterk. Daar twijfelde ze geen moment aan. Hij was ook ouder dan zij leek, een jaar of zeven-, achtentwintig. Maar dat was nog steeds geen geldige reden om in haar kamer te komen zonder haar toestemming. Er lag een felle blik in zijn ogen, maar dat verbaasde haar niet. Die blik lag ook in de hare. Hoewel zijn blik een stuk feller was dan die van haar. Alsof ze hem persoonlijk gekwetst had.

De felheid in haar ogen maakte langzaam plaats voor vraagtekens. Waarom was deze man hier? En waarom beschuldigde hij haar ervan dat zij geen toestemming had om hier te zijn? Wie dacht hij wel dat hij was? Ze zou de zaak dan maar meteen ophelderen, om verdere misverstanden te voorkomen. 'Ik ben Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, de vrouwe van het woud, opvolgster van Ferost, de heer van het woud. Ik heb alle recht om hier te zijn, zelfs al beschuldigt heel Kovomaka me ervan dat het niet zo is. En u bent?' Haar eerste woorden weerklonken met een licht trotse ondertoon door het vertrek, maar daarna werd haar toon weer vragend. 'En zoals ik al eerder vroeg, wat zijn uw zaken hier?' De vage schim van een glimlach verscheen op haar gezicht. Goed zo. Niet meteen aanvallend zijn, niet zoals vroeger. Langzaam stond ze op. Het zou wel goed komen. Het was slechts een misverstand, ze kon het wel oplossen.

Norwood zijn ogen werden feller en zijn pupillen leken even te verwijden alsof hij een dier was die in nood was. Die zich aangevallen voelde. Zijn kaken voerde druk uit op elkaar en zijn tanden leken af en toe en keer te knarsen. Norwood voelde de woede in hem opstromen. Hij was niet bevoegd hier te komen. Hoe durfde ze. Hij had niet voor niets de ketting om zijn nek hangen. Hij keek strak naar haar. "Waarom?" vroeg hij zacht maar strak. "Het is niet voor niets de kamer van Ferost..." sprak hij streng. Hij keek haar nog steeds aan. Hij voelde een sterke magie van haar afstromen. Sterker dan die van hem. En ook woudmagie. Het was echter geen trigger om hem te laten beseffen dat zij de nieuwe vrouwe van het woud zou kunnen zijn. Norwood was nu te druk bezig met het feit dat er iemand anders in deze ruimte was dan Ferost. Norwood keek rond maar zag ook niet de slang of valk van Ferost.

Hij keek weer naar haar om haar te bestudederen. Ze had een felle blik alsf hij haar terreritorium binnen was gedrongen. Bruine haar, groene ogen. Jonger dan twintig. Of net twintig. Norwood keek haar aan. Wist niet goed hoe hij moest reageren.

Haar blik werd ineens minder fel. Norwood zijn ogen werden groot toen ze sprak. De felheid maakte direct plaat voor spijt dat hij heir zo binnen was gekomen. Norwood hoorde de laatste woorden en zakte gelijk door zijn knieën. Een voet op de grond de andere laag. Legde zijn hoofd bijna op zijn knie. Alsof hij een ridder was die geslagen werd. Hij keek niet naar Lesaiah. "Mijn excuses..." begon Norwood. "Ik wist niet dat u....." sprak hij half verontwaardigd half kalm. "Dat u de nieuwe legendarische magician van het woud was..." sprak Norwood. Hij keek kort omhoog naar haar en zweeg. "Mijn zaken?" vroeg hij ineens. Hij stond langzaam op. Liep naar het raam waar Lesaiah vlak bij zat. Ging met zijn hand naar zijn nek en trok aan een metalen ketting. Hij trok de ketting uit en legde de ketting op de vensterbank en schoof die naar Lesaiah. Haalde zijn hand weg waarop de ring voor de opvolger van de heer in beeld kwam. "Ik trainde onder Ferost. Hij was mijn leermeester om de balans van Kovomaka te bewaren..." sprak hij kalm. "Maar..." voegde hij er aan toe. "Hij is lange tijd afwezig geweest. Ik ben ieder spoor van hem kwijt geraakt..." vervolgde hij wat zachter. Norwood probeerde niet triest te klinken. Maar het kwam misschien wel zo over. "Hij was misschien mijn leraar, maar we zagen elkaar meer als vriend. Iedere week kwam ik hier langs in de hoop hem hier weer met zijn twee vrienden aan te trefffen..." sprak hij. Met twee vrienden doelde hij op de valk en slang. "Maar helaas..." sprak hij. "Toen ik u hier zag was het misschien eerst onbegrip, niet wetend dat u zijn opvolger was..." sprak hij zacht. "Mijn welgemende excuses nogmaals..." voegde hij er aan toe. Norwood wist niet hoe dit zou aflopen. Als Ferost weg was, zou zij de training van hem overnemen?

Even keek Lesaiah weg, proberend de blik van pijn op haar gezicht te verbergen. Dus hij had gedacht dat ze dood was. Of was haar stomweg vergeten. Ferost had gewoon een nieuwe leerling aangenomen, niet denkend aan het jonge meisje dat hij ooit op Gren had getraind. Dat was iets wat nooit bij haar op was gekomen. Dat hij gewoon verder was gegaan, niet eens aan haar had gedacht. Misschien had hij wel aan haar gedacht, maar had hij haar als verloren beschouwd. Ze wist het niet, en eerlijk gezegd maakte ze zich er nu niet druk over. Dat was iets voor later, als privé-moment. Niet iets om hier over na te denken, zeker niet in het bijzijn van haar vervanger. Vervanger, het woord vervulde haar met afschuw. Maar niet jegens hem. Jegens Ferost, eerder. Dat hij een vervanger had genomen voor iets wat niet vervangen hoefde te worden. Dat was niet de Ferost die ze had gekend, al die jaren. De Ferost die zij kende zou eerder zijn eigen hand afhakken dan iemand opgeven. Maar misschien was het ook wel beter geweest. Nu had Lesaiah een probleem minder.

'Zo. Dus die twee vrienden had hij nog steeds. Ons grootste twistpunt.' mompelde ze, terwijl ze de man weer aankeek. 'Oh, sorry. Ferost en ik hadden een discussie over de vraag of iemand een levend wezen als zijn eigendom mag beschouwen. Die zal nu nooit meer gevoerd kunnen worden, ben ik bang.' Ergens klonk een lichte teleurstelling in haar stem door, alsof ze het erger vond dat ze een meningsverschil niet had opgelost dan dat Ferost nooit meer terug zou komen. Dat was ook wel zo. Discussiëren met Ferost was een van de weinige dingen die ze gemist had aan deze wereld, als je in een diepe slaap dingen kon missen. Misschien moest ze het hele verhaal dan maar op tafel gooien.

'Ferost komt niet meer terug.' zei ze, haar stem vaster dan ze zich voelde. 'De enige reden dat ik wakker ben geworden is dat hij niet meer terugkomt. Ik weet niet hoe, waar of waarom, maar het is zo. Het spijt me dat hij je het niet zelf kon vertellen. Misschien zag hij het komen, daar heb ik geen weet van, ik weet slechts dat ik twee weken geleden wakker ben geworden en een week geleden hier aan ben gekomen.' Haar ogen gleden naar de vensterbank, naar de ketting die hij naar haar toeschoof. Alsof ze hem niet wilde, schoof ze hem weer terug. 'Houd hem maar. Als Ferost jou als tweede opvolger heeft gekozen, zal hij je vertrouwd hebben. Dat moet ik dan ook maar doen, denk ik.' Ze vertelde er niet bij dat ze geen idee had hoe ze anders aan een opvolger moest komen, want veel mensen kende ze hier nog niet. Haar gezicht ging van ietwat droevig naar nieuwsgierig, waarna ze vroeg: 'Maar vertel me eens, hoe zat het nu met die twist tussen Ferost en Deshas?' Ze mocht dan de vrouwe van het woud zijn, en tweehonderddertien jaar oud, ze was en bleef een meisje, en die wilden graag alles over dat soort dingen weten.

Norwood kee naar Lesaiah en weer over het schoolterrein. En wee terug naar Lesaiah. De wegwenende blik zei voldoende. Ht sprak boekdelen. "Vrouwe Lesaiah...." sprak hij. "Ferost doet dingen niet zonder rede, dat zou jij moeten weten." sprak hij vriendelijk. Hij wilde dit misverstand vergeten. Hij voelde zich lichtelijk schuldig dat hij haar zo had toegesproken op zo'n brutale toon. Het hoorde niet. En Norwood zuchtte kort. Hij keek haar aan toen ze begon te praten. Norwood hoorde haar woorden en het leek alsof een gigantische hamer tegen hem aan sloeg. Hij verzwakte en steunde met zijn rug tegen het raam. Keek met zijn hoofd naar het plafond. "Ah zo..." sprak hij kalm. "Komt niet meer.....terug..." herhaalde hij een deel van haar eerste zin. Norwood pakte zijn ketting en keek naar Lesaiah. "Twist van Ferost en Deshas...." sprak hij wat zacht. "Hetzelfde, ze willen elkaar liever dood..." sprak hij. Hij keek naar Lesaiah. Pakte de ketting. "Lesaiah..." sprak hij ineens. "Wil jij de training voortzetten." vroeg hij kalm. "Het is me een eer om U op te volgen als heer van het woud...." voegde hij er achter aan. Hij ging weer door zijn knieën en keek naar de grond. Hij wist dat hij bij Ferost na een tijdje al losser kon doen. Niet meer door zijn knieën gewoon aanspreken met jou. Lesaiah was hier net. Als ze dat niet wilde kon hij het begrijpen. Norwood was niet slecht opgevoed. Dat zeker niet. Hij wist hoe hij respect kon tonen. En hij probeerde het nu vollop. Hij was niet helemaal tevreden dat Ferost niet meer terug kwam. Maar Lesaiah zou het goed doen, hoe jong ze er ook uit zag. Ze leek twintig, maar Norwood wist wel beter. Hij kon in 27 jaar trainen zijn huidige energie behoefte halen. Maar hij wist dat in 20 jaar de hoeveelheid die Lesaiah had onmogelijk te behalen was. Norwood keek haar kort aan vanuit zijn gehurkte positie en wachtte op antwoord.

'Het lijkt me beter om iemand te nemen die Ferost vertrouwde, dus ja. En sta alsjeblieft op. Ik haat dat soort dingen. Een kleine gebeurtenis uit mijn verleden doet me een overdosis respect verafschuwen. En houd alsjeblieft op met dat 'vrouwe' en 'u'. Je bent ouder dan ik. In uiterlijk dan.' Ergens speelde haar afschuw van adel en hun erfgenamen weer op, iets wat een constante irritatie was. Iedereen had een soort van diepgeworteld respect voor haar, maar Lesaiah wilde dat ze haar gewoon bleven beschouwen als een jonge vrouw van twintig. Desnoods onbetrouwbaar en wispelturig, maar gewoon. Ze kon haar taken ook wel uitvoeren zonder al dat respect. Ze keek de man nog eens aan, nu met iets wat respect van haar kant liet zien. 'Maar, voordat we daarmee verdergaan, je naam? Ik kan je niet de hele tijd 'He jij' blijven noemen, of wel?' Haar toon verloor bijna zijn serieuze ondertoon, het meisje in haar kwam algauw naar boven. Dat gebeurde wel vaker als ze zich op haar gemak voelde. En het was zo gemakkelijk om zich veilig te voelen bij iemand die door Ferost vertrouwd werd. Iemand die je niet vertrouwde koos je toch ook niet uit als een opvolger? Hoewel ze soms het idee had gehad dat Ferost mensen vrij snel vertrouwde, was dit waarschijnlijk een verstandige beslissing. Zonder enige hulp zou ze het sowieso nog moeilijk krijgen.

Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Nu deze kwestie voorbij was, moest ze de onvermijdelijke vraag ook maar gaan stellen. 'Zijn er, samen met Ferost, nog andere Legendarische Magiërs verdwenen, of ging hij alleen?' Lesaiah had de anderen nooit echt gekend, alleen van naam en gezicht. Niemand had haar ooit gezien, daar was ze te bescheiden voor en bovendien was ze er nooit met belangrijke vergaderingen. Daarvoor was ze veel te wispelturig, en bovendien wilde ze liever buiten zijn. Erg veel was ze niet veranderd in al die jaren, maar de wereld was dat wel. Het zou wennen zijn, de nieuwe mensen, de nieuwe dingen die de afgelopen honderden jaren erbij waren gekomen. Maar het zou wel lukken, dat zeker.

Norwood bleef in zijn gehurkte positie zitten en keek niet naar Lesaiah. Norwood hoorde haar woorden aan. Hij glimlachte vriendelijk toen hij hoorde dat ze zijn training verder op nam. "Mijn excuses...." sprak hij kalm en vriendelijk terwijl hij overeind kwam en nu wat losser tegen het vensterbank aan leunde. "Ja, maar ik heb jaren minder ervaring, het is niet meer dan normaal dat ik respect toon tegenover een persoon als jou..." sprak hij vriendelijk. "Maar als je dat liever niet hebt, je hoort mij niet klagen..." sprak hij lachend en glimlachte. Hij keek haar weer aan toen ze om zijn naam vroeg. "Norwood..." sprak hij kalm. "Spreek me maar gewoon aan met Norwood..." voegde hij er aan toe. Norwood voelde zich na haar woorden ook wat meer op zijn gemak. Hij had aan de veranderende toon van formeel naar informeel opgemerkt. Ze was dus wat meer op haar gemak. Iets wat ook een uitwerking op hem had.

Norwood keek op toen ze zuchtte en keek haar vragend aan. Hij wilde nog net gaan vragen of er iets verkeerd zat toen ze zelf al sprak. Norwood ging kort verzitten en richtte zijn blik kort op de vloer. "Tsja..." sprak hij kort. "Ferost heb ik geruime tijd niet gezien. Verder weet ik niet precies. Maar ik heb de rest ook zelden gezien." sprak hij. "Ik had gewild dat ik je daar wat meer over kon informeren..." sprak hij en keek haar met een vriendelijke blik aan. "Het spijt me..." voegde hij er zich verontschuldigend aan toe. Ookal wist hij dat hij er niet veel aan kon doen. Hij had wat meer betrokken kunnen zijn bij de situatie. Hij was immers opvolger van Ferost en stond redelijk dicht bij de andere Legendarische Magicians. Maar toch was dit alles snel verlopen. Hij betwijfelde of een toegewijde man zoals Savador het uberhaupt wist. Waarschijnlijk niet. Deshas zou, als hij weg zijn, ook abrupt vertrokken zijn.

Lesaiah keek bedenkelijk. Dus ze waren echt gewoon van de aardbodem verdwenen. Dat was wel te verwachten, maar dat ze niemand iets verteld hadden zat haar dwars. Dat zou gewoon gedaan moeten zijn. Zelfs als ze alleen een vermoeden hadden gehad, zouden ze dat toch tenminste aan hun opvolgers verteld moeten hebben? Of zouden ze toch, tegen alle verwachtingen in, ten onder zijn gegaan? Dat leek haar niet iets om uit te sluiten. Alles was mogelijk. Echt alles. Maar er waren vragen die belangrijker waren dan oude vermoedens. 'Hebben nog anderen een opvolger gekozen? Ik bedoel, was Ferost de enige, of zijn er meerderen? Naar wat ik heb vernomen zijn er ook een nieuwe heer van het duister en vrouwe van het water, maar ik weet niet of dat de originele of de nieuwe opvolgers zijn.' Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd, waardoor er een kuiltje verscheen tussen haar wenkbrauwen. Er was natuurlijk nog een andere optie. Dat ze gewoon wakker was geworden, en dat Ferost zo de hoek om kon komen lopen. Dat was een rare gedachte, maar diep in haar hart wilde ze dat het zo was. Ze was gewoonweg nog te jong, te onervaren in het bekleden van een hoge positie. Het had haar überhaupt verbaasd dat ze de opvolgster was geworden. Ja, haar magie was ongelooflijk sterk, zelfs voor haar familie, maar ze was zo enorm wispelturig. Ze droeg de veranderlijke wendingen van de natuur zelf in zich, wat haar een slecht leidinggevende maakte. Hoewel haar besluiten altijd klaarlagen, was ze toch nog onzeker over de beslissing geweest. En toen was die slaap gekomen. Hoe zou ze dit verder gaan aanpakken? Een beetje onzeker beet ze op haar lip. Moeilijk.

Lesaiah had duidelijk door dat haar opvolger zich niet op zijn gemak voelde. Als vrouw zijnde voelde ze dat aan, haar intuïtie. Of gewoon het feit dat ze hoorde dat het ritme in zijn hartslag sneller dan normaal was, en het feit dat ze zag dat achter de bril zijn ogen versmalden. Zuchtend streek ze haar hand door haar haren, zich beseffend dat het niet alleen voor haar vreemd was. 'Luister,' begon ze ietwat ongemakkelijk, 'Ik weet dat Ferost een goede vriend van je was, en dat je me dus waarschijnlijk niet meteen mag. Maar laat me dit zeggen. Hij was als een vader voor me. Ik ben op mijn zestiende weggelopen van mijn ouderlijk huis, kasteel bedoel ik, en hij heeft me opgevangen toen ik hem het meest nodig had. Ik heb een geschiedenis achter de rug die ik maar al te graag zou vergeten, maar ik zal het nooit kunnen, want midden tussen al dat ongeluk zit Ferost, als een lichtpunt in de duisternis. Als ik boos was, kalmeerde hij me, als ik verdriet had, troostte hij me. Dat is meer dan iemand ooit voor me heeft gedaan. Meer dan zelfs mijn eigen moeder. Ik weet dat het moeilijk is, maar voor nu zul je me moeten vertrouwen.' Ernstig keek ze hem aan, alsof ze hem wilde laten beseffen dat ze in hetzelfde schuitje zaten. Lesaiah wist letterlijk alleen Norwood's naam, niets meer. Ze wist niet of hij Ferost lang gekend had, of zijn leeftijd al stopgezet was, ze wist niet eens hoe oud hij was.

-blech.. Late, slechte post-

Norwood zijn houding bleef lichtelijk gespannen maar hij wist zichzelf rust toe te spreken. De woorden van Lesaiah kwamen bij hem duidelijk maar krachtig binnen. Hij sloot zijn ogen en ademde even diep in en uit. "Aha..." sprak hij zachtjes. Hij draaide zich om en keek uit het raam en glimlachte. "Dus Ferost was jou licht in de duisternis...." sprak hij. "Ferost was dan niet echt een vaderlijk figuur..." sprak hij. "De plek van mijn overleden vader kan niemand innemen..." sprak hij. 'Maar ik kon naar hem toe met problemen. Ik kon naar hem met goed nieuws. Hij was als een vriend voor me..." sprak hij. "Het spijt me als ik je niet helemaal vertrouw, maar dat komt nooit direct..." sprak hij. 'Het helpt al dat je Ferost kende..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Daarna draaide hij zich weer naar Lesaiah. Ineens vloog de deur open en schoot er een witte schim naar binnen. Vloog recht op Norwood af. Eyolf was binnen gestormd en duwde zijn kop koppig tegen de been van Norwood. Norwood zaktte door zijn knieën. "Jaja, ik zal volgende keer melden als ik ergens heen ga..." sprak hij kalmpjes. "Dit is Lesaiah, de nieuwe Legendarische magician van het woud...." sprak Norwood. Eyolf keek even strak richting de ogen van Lesaiah. Maar liep toen snel dichterbij en legde zijn kop met de zijkant tegen haar been en kwispelde. Norwood zijn ogen bleven op Eyolf maar gingen direct door naar Lesaiah. Een vriendelijke maar tevreden glimlach speelde op zijn gelaat. "Ik vertrouw je..." sprak hij toen. "Eyolf heeft een goede intuitie en vertrouwt niet iemand die niet te vertrouwen is..." sprak hij. "Met andere woorden. Als je verkeerde intenties had dan zou hij niet zo doen. Eyolf snuffelde kalmpjes aan Lesaiah om haar geur op te nemen en niet meer te vergeten. Norwood glimlachte en keek naar Lesaiah. Zwijgzaam met een kalme blik in zijn ogen.