Dangerous.

Alwir keek voorzichtig om de hoek of er iemand in de gang aanwezig was. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Toen de gang uitgestorven leek keek hij naar de marter op de grond. 'Nu Reywa, snel' fluisterde hij tegen het diertje. Reywa sprintte naar de deur van Erdore en kroop onder de deur door. Na een tijdje hoorde Alwir een bonk en een droge klik. Hij liep stil op de deur af en drukte de klink naar beneden waarna hij de deur geruisloos open duwde. De magische vibraties bruiste door zijn aderen. Deze hele kamer was als een soort energie drank. Alwir voelde in elk geval de magie bij zijn vingertoppen trillen, klaar om bevrijd te worden. Hij liet de deur op een kier en liep nu iets luider met Reywa voor zich uit. 'Oké Reywa, opletten. We zijn hier alleen om te observeren. Dus blijf overal van af' zei hij streng tegen de marter. Alwir liep naar een ladekast en trok een van de lades voorzichtig open.

Ineens werd de deur verder open geduwd. Finnegan leunde met over elkaar geslagen armen tegen de deurpost terwijl zijn felle gele blik zich in de rug van Alwir boorde. Zijn normale slungelige uiterlijk leek volledig verdwenen. Dat was ook maar schijn. Finnegan was helemaal niet slungelig. Maar als hij zich zo voordeed zou niemand van hem verwachten wat hij voor iedereen verborgen hield. 'Ongelofelijk praktisch Alwir. Hang de volgende keer gewoon een bord om je nek met: ''Hallo, ik hoor bij de Organisatie'' ' zei hij sarcastisch. Soms begreep Finnegan die knul niet. Waarom zo opzichtig? Finnegan liep verder de kamer in en keek even rond. 'Gek, ik had het groter verwacht' zei hij zacht. Ineens draaide hij zich met een ruk om en hield zijn hoofd schuin. Hij luisterde nogmaals. Hij hoorde voetstappen. Ver weg, maar ze kwamen eraan. 'We krijgen gezelschap Alwir' fluisterde Finnegan terwijl hij de lade dicht gooide.

Norwood liep met zijn gewoonlijke blauwe lange jas door de gangen van de toren. Vergezeld door Eyolf was hij op weg naar Endore. Hij moest nog wat ophalen en Ferost wist er van af. Zijn kalme passen weergalmde op de gang en Norwood liep een aantal trappen op. Een maal in de gang van de kamer van Ferost begon Eyolf laag te grommen. Norwood keek naar de deur van de kamer en wist nu waarom Eyolf aan het grommen was. De kamer van Ferost open, dit kon niet veel goeds betekenen. Norwood rende naar de deur en sloeg deze open. Zijn blik schoot naar binnen en bestudeerde ieder detail.

Finnegan liet zijn blik gauw rond de kamer gaan. De enige uitweg was door het raam. Dat gingen ze nooit halen. De voetstappend waren overgegaan naar rennen. Hij hoorde de deur openslaan. Langzaam draaide Finnegan zich om naar de man. Hij leek wel een oudere versie van Alwir. Dit kon niemand anders dan zijn oudere broer Norwood. Finnegan had zijn slungelige uiterlijk terug. Zijn fel gele ogen keken hem even schuldbewust aan. 'Ik neem aan dat we hier niet mogen zijn' begon hij zacht. 'Het spijt me meneer. Maar ik ben nieuw hier en nogal verdwaald' zei hij met een schaapachtige grijns. 'En toen vond ik..hem. En we besloten iemand te zoeken die ons verder kon helpen' eindigde hij en keek even om naar Alwir. Uit niets liet hij merken dat hij Alwir al kende.

Norwoods ogen schoten naar de twee gedaantes. Waaronder Alwir. Hij had al gehoord van de organisatie en het zou hem niets verbazen als deze jongen de leider was. Hij had gehoord dat hij namelijk in de school bevond. Norwood's ogen verdunde zich tot spleetjes. Hij was in het voordeel. Norwood knipte in zijn vingers. De ramen schoten dicht en werden vergrendeld. De deur achter hem sloot zich. "Ik betwijfel dat dit gaat om een verdwaling...." sprak hij. "En dan heb ik het met name over Alwir..." sprak hij. Zijn ogen gingen naar het plafond. Planten genoeg hier. Norwood pakte een buidel uit zijn zak. "Je hebt toevallig de verkeerde kamer gekozen. Deze kent geen geheimen voor mij..." sprak hij. Hij liet de buidel leeglopen en het gekleurde zand viel op de grond. Norwood maakte een paar zegels met zijn handen en sloeg op het stof dat zich als een vierkant uitspreide. Hij pakte een bloem die boven Finnegan en Alwir hing en legde deze voor zich neer. Met beide handen sloeg Norwood op de hoekpunten en langzaam vormde zich een beeld. Niet veel later was de stem van Finnegan te horen. Norwood's blik ging naar Finnegan. "Dus..." sprak hij nadenkend over de beelden die hij net had gezien. Finnegan had wat gefluisterd maar dat was niet te horen geweest. Norwood keek naar Finnegan. "Onze slungel hoort ook bij de organisatie......" sprak hij concluderend en keek strak naar Finnegan. Hij wist dat Finnegan ook een bedreigend iets kon zijn voor zijn status als opvolger. En hij hield daar rekening mee.

Alwir draaide zich met een ruk om toen hij de bekende stem van Finnegan hoorde en diens woorden. 'Nou, jou kan ik ook niet bepaald slim noemen dat je me gevolgd bent' siste hij terug. Maar daarna wende hij schuldbewust zijn blik af. 'Sorry' mompelde hij erachteraan. Hij had niet zo tegen Finnegan uit moeten vallen. Hij keek even op toen hij Finnegans fluisterende woorden hoorde. Ook hij keek direct naar het raam. Het was hoog, maar met zijn krachten wel haalbaar. Precies op het moment dat hij dat dacht hoorde hij de deur openslaan. Net als Finnegan draaide hij zich om en slikte onhoorbaar bij het zien van Norwood. Waarom nou altijd Norwood? Hij was bar slecht in liegen tegen zijn eigen broer. Dat kon hij gewoonweg niet. Een golf van opluchting ging door hem heen toen Finnegan het woord nam. De bewondering was bijna van zijn gezicht te lezen toen hij zag hoe makkelijk Finnegan een verhaaltje ophing tegenover Norwood. Het was gewoon pech hebben dat Norwood hierop voorbereid was geweest. En Alwir wist dat hij zijn schuld was. Hij was vergeten om na te lopen of er alarmsystemen waren of zoiets dergelijks. Maar Alwir voelde dat zijn bloed begon te koken toen hij Norwoods woorden tegen Finnegan hoorde. Slungel? Zijn broer wist niet waar Finnegan toe in staat was! Finnegan was een held. Iemand die durfde op te komen voor anderen. Zijn grote voorbeeld. En dat was zeker geen slungel. 'Broer.....Master, probeer het dan tenminste te begrijpen' probeerde hij zacht.

Norwoood keek naar de twee en schudde zijn hoofd. "Alwir, je weet waarom ik geen nee zei tegenover het voorstel van Ferost.." zei hij kalm. "De training gaat bij mij niet om de macht, om de kracht die ik er van krijg..." sprak hij. "Het is alleen voor Madeline. Ik ben haar tot twee keer toe op een haartje na verloren! Zonder enige hulp had ik nu geen prachtige zoon! Zonder deze training zal ik nooit in staan zijn om Madeline in mijn eentje te helpen, er voor haar te zijn..." sprak hij luider met iedere zin die hij zei. Daarna zweeg hij. "Het is nooit geweest voor eigen macht.." sprak hij. "En zelfs wanneer Madeline zichzelf kan beschermen. Wil ik in staat zijn om haar te helpen." sprak hij kalmer. Hij keek naar Finnegan en Alwir. "En ik weet dat er een aantal zijn die het doen voor de macht, waaronder Savador en Deshas. Maar iedereen heeft een goede rede. Ferost zou ook een bepaalde rede hebben gehad om legendarische magician te worden. Net als ik" sprak hij en keek strak naar de twee.

Finnegans ogen vernauwden zich toen Norwood er al snel achter was gekomen dat ook hij bij de Organisatie hoorde. Niet zo stom als ik dacht ging er door zijn achterhoofd. Vanuit zijn ooghoeken zag Finnegan de gespannenheid die in Alwirs lichaam heerste. Hij legde kalm een hand op zijn schouder. 'Alwir, kalmeer. Woorden doen geen pijn' zei hij vriendelijk tegen hem. Hij vouwde zijn handen op zijn rug ineen en draaide zich kalm om. 'Alwir, laat toch zitten. Hem overtuigen lukt toch niet. Zijn hoofd is gevuld met dromen' zei Finnegan tegen hem. Hij leunde tegen de muur terwijl hij Norwood zijn zegje liet doen tegenover zijn jongere broer. Maar toen hij uitgesproken was zette Finnegan zich weer af van de muur. 'Waar probeert u hem nou eigenlijk van te overtuigen? Dat het geoorloofd is om zoveel macht te bezitten? Macht is verleidelijk en niemand is ertegen bestand. Zo zit de huidige magiër nou eenmaal in elkaar. Van iets als dit kunnen alleen maar slechte dingen voortkomen. Je hoeft geen geleerde te zijn om dat te zien. Het is hetzelfde als de ruzies tussen Shadranen en Novanen. Enkel is dit op grote schaal met destructieve gevolgen' zei hij kalm. Finnegans ogen schoten even snel naar Alwir. 'Daarbij, waarom zouden beschermers nodig hebben? Waar waren ze toen meerdere malen volkeren in duisternis gehuld werden. En als die duisternis verdwenen was waren er altijd wel een paar goede mannen en vrouwen, gewone burgers, verdwenen. Gesneuveld omdat die zogenaamde beschermers hun eigen ruzie hadden gehad en opgesloten waren. We lossen het al driehonderd jaar zelf op. Waarom zou dat nu anders moeten zijn?' eindigde hij met een vraag. Zijn hand maakte een vuist en ontspande zich weer. Dat deed hij drie keer. Voor ieder ander had hij een gewoon verhaaltje verteld. Maar Alwir zou dit begrijpen. Hij telde achter zijn rug af met zijn vingers. Daarna riep hij een spreuk uit waardoor de gehele kamer werd gevuld met dikke zwarte mist en rook.

Zodra Alwir Finnegans hand op zijn schouder voelde ontspande hij wat. Hij keek hem even aan maar richtte zijn blik daarna op Norwood toen zijn broer tegen hem sprak. 'Dat weet ik wel. Maar daar zijn toch ook andere manieren voor?' vroeg hij op Norwoods woorden. Hij hield abrupt zijn mond toen Finnegan in de verdediging sprong. Dat bedoelde hij nu. Finnegan wist altijd precies wat hij zeggen moest. Het maakte niet uit in welke situatie hij verkeerde. Zijn woorden overtuigde Alwir opnieuw. Al vanaf de allereerste keer dat hij hem op het plein op Gren had horen spreken, en nu nog steeds. Hij zag Finnegans snelle blik. Opletten betekende dat. Zijn verhaal bevatte een geheime boodschap. Alwir herhaalde in zijn gedachten de hoofdpunten. Als het donker werd moest hij ervandoor gaan. Alwir merkte dat Finnegan zijn hand drie keer spande. Op de derde tel dus. Hij schuifelde voorzichtig wat naar achteren. Hij luisterde niet langer naar de conversatie. Toen hij Finnegan zag aftellen zette hij zich schrap. Zodra het donker werd in de kamer knoopte Alwir een doek voor zijn mond en neus en zocht op de tast de muur. Met de planten in de kamer brak hij de stenen van de muur open, liep Alwir erdoorheen en liet de planten de muur achter hem weer sluiten. Zodra hij buiten stond begon hij te sprinten. Met twee treden tegelijk de trap af rende hij weg.

Norwood keek strak naar Finnegan. Hij luisterde naar de woorden. Zijn ogen schoten naar de vuist die zich herhaardelijk ontspande en weersamen kneep. Maar het duurde te lang voor Norwood om te achterhalen waar het voor diende. Hij wilde reageren en op dat moment werd het donker door een zwarte mist. "Leuk geprobeerd.." sprak Norwood. Hij draaide zich om. klikte met zijn vingers en de deur en ramen vlogen open. Hij rende de gang op. Hij mompelde een spreuk. Sprong de lucht in en veranderde in een uil. Hij kreeg Alwir al snel in het vizier. Snel vloog hij er achteraan. Norwood veranderde in de lucht weer in zichzelf en landde achter Alwir om te voet de achtervolging weer in te zetten. Hij rende achter zijn broertje aan. Hij had een serieuze blik. Hij wilde het hem vragen. Hoe dan ook.

Finnegan liet de mist optrekken. Hij wist dat Norwood eveneens verdwenen was. Hij had de klik gehoord van de deur en het raam die beide ontgrendeld werden. Hij vertrouwde op Alwir. Hij was een trouwe aanhanger van de Organisatie. Zelfs zijn broer zou dat niet kunnen veranderen. Daarbij zou Finnegan alles doen wat in zijn macht lag om Alwir aan zijn kant te houden. Hij was hem veel te waardevol. Finnegan hield zijn ogen gesloten terwijl hij tegen de deurpost leunde en luisterde naar de rennende voetstappen die zich steeds verder verwijderde. Nee, Alwir zou niet zomaar alles waar hij in geloofde opgeven. Dat wou Finnegan niet geloven.

Norwood merkte dat hij dichter op zijn broertje kwam. Op het moment dat hij zijn schouder kon grijpen deed hij dat en duwde hem ruw tegen de muur. "Welke andere manieren zijn er dan? Welke..." vroeg hij een beetje ruw aan Alwir. "Zolang je geen redelijke manier verteld ben ik niet van plan om dit op te geven. Het gaat hier niet om macht, niet bij mij. En zolang ik geen andere manier heb om mezelf snel en effectief te trainen dan zal ik ook niet stoppen met mijn plannen..." sprak hij tegen Alwir. De vastberadenheid was in zijn ogen af te lezen. Maar ook iets van twijfel. Norwood was uiterst serieus in zijn taak. Hij wilde Madeline niets liever helpen. En zeker nu hij een zoontje had was hij nogal defensief geworden.

PROFILE MAGICIAN

» Dangerous...
» [M] Dangerous. [&KAILEE]
» dangerous,, ~~~ With tate.
» Drugged but dangerous
» Dangerous? Nah, not at all. [&SARETH] [M]

Dangerous.

Dangerous.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen