Zijn voetstappen galmden door de toren. Wat was het hier stil en leeg. Als hij heel eerlijk was geweest had hij toegeven aan het zwakke heimwee gevoel. Hij miste de drukte, de chaos. Alles ervan. Maar nu was hij hier, en hij moest hier wel blijven. Hij miste zelfs zijn viool. Die hij een keer kapot had gegooid omdat hij het instrument haatte. Een van de redenen waarom hij zowel jaloers als boos was op zijn oudste zus, was het feit dat zij piano mocht spelen. En hij niet. Natuurlijk weerhield dit hem er niet van het toch te proberen. Het kon maar een liedje… Half. En dat was dan ook nog eens van langgeleden. Dus hij zou het nu waarschijnlijk niet meer kunnen.
Iedere deur liep hij voorbij, om later weer een paar passen naar achter te zetten en er eventjes naar te kijken. Maar erop kloppen, of deze openen deed hij niet. Het zou toch geen zin hebben. Of hij zou zich dood irriteren aan de persoon in de kamer, of hij zou weer eens iemand tegenkomen die hem enigszins interesseerde. Maar dat zou hij niet laten merken. En dan was er ook nog optie drie: Lesaiah. Bij de gedachte alleen al legde hij een hand op zijn wang. Hij was rood, en hoe moeilijk het ook was om toe te geven; hij deed nog steeds pijn. Hij wou haar uitschelden, een klap teruggeven. Maar dat kon hij niet doen. Aan de ene kant had ze het volledig recht gehad om hem een klap te verkopen. Het was enkel te danken aan het feit dat hij geen goede verliezer was, en dat hij het niet meer gewend was om afgewezen te worden. Dat was alles.
In een wanhopige opwelling om afleiding te vinden opende hij de eerste beste deur, kon zichzelf daarna zelf wel een klap verkopen dat hij het had gedaan. Maar er kwam geen reactie. Van een mogelijk persoon achter de deur. Hij zette een stap verder de kamer in, keek om zich heen. Er was niemand… Of ja, op hem na. Het duurde niet lang of hij fronste zijn wenkbrauwen. Dit was nou niet echt de manier waarop hijzelf een kamer zou inrichten. Maar iedereen zo zijn of haar eigen smaak. Hij wou zich net weer omdraaien, de kamer uitgaan, toen zijn blik viel op iets dat ervoor zorgde dat hij verstijfde. Of dit was gewoon heel erg toevallig, of iemand speelde een spelletje met hem.
Zo stil als maar kon sloot hij de deur achter zich, bleef in de kamer. Er was toch niemand, en niemand zou het merken. Daarna liep hij rustig naar het instrument, had een ongelovige blik. Zonder ook maar aan het feit te denken dat dit andermans spullen waren pakte hij de pianokruk vast en schoof hem naar achter, ging er toen opzitten. Voorzichtig pakte hij de pianoklep vast en tilde deze op, waardoor de toetsen werden onthuld voor het oog. Hij streek met een hand over de toetsen, zo voorzichtig dat het leek alsof hij bang was ze kapot te maken.
Hij legde zijn beiden handen op de toetsen, leek eventjes te moeten zoeken naar waar welke noot nou precies zat en begon toen – zachtjes omdat hij aarzelde – te spelen. Het begin stukje ging goed, zelfs toen hij zachtjes begon te zingen. Maar zodra hij de tweede zin uitsprak maakte hij een fout. Hij beet op zijn lip. Probeerde het opnieuw, maar kon de goede positie van zijn vingers niet vinden. Maar opgeven deed hij niet. Hij had het vroeger gekund, dus kon hij het nu ook nog wel.

» Alleen de lieftallige Lesaiah ~

• Mijn beginposts zijn vreselijk

De wereld om hem heen was eventjes verdwenen. Hij was nog steeds in iemand anders zijn of haar kamer, en had zelfs het lef gehad de spullen daar aan te raken. Maar hij was eventjes te druk bezig met zijn jaloezie om zich te bekommeren om anderen. Ja, het was enkel zijn jaloezie die hem hiertoe had gedreven. Tot het aanraken van de piano. Ook zijn kleine kinderwens, maar dat negeerde hij. Hij wou beter zijn, dan zijn zussen. In alles. En aangezien zijn oudste zus piano kon spelen, moest hij het ook kunnen. En ook nog eens beter dan haar. Kwam er ook bij kijken dat hij het instrument zelf ook gewoon mooi vond. Het was een combinatie tussen een snaar en een slag instrument. En dat was wel speciaal, in zijn ogen dan.
Hij merkte niet dat er iemand anders de kamer in was gekomen, was te geconcentreerd op het herstellen van zijn fout. Hij bleef hem maar maken, en het werkte frustrerend. Hij had zijn mond ondertussen al dicht gedaan, had een geïrriteerde uitdrukking. Waarom lukte het hem nou niet? Natuurlijk wou hij schelden, maar hij hield het in zich. Schelde gewoon heel subtiel in zichzelf. Dat werkte ook prima. Pas toen hij de goede noot had gevonden kon hij weer verder. Deed dit ook ongestoord. Had nog steeds geen besef van de ander.
Pas toen iemand op zijn schouder tikte stopte hij. Die stem… O, natuurlijk herkende hij hem. Hoe kon hij die stem vergeten? Het was de eerste die hij hier had gehoord. En het was ook iemand die ervoor had gezorgd dat hij haar nooit meer zou vergeten. En dat vooral als hij toevallig in een spiegel keek. Het leek wel alsof de huid van zijn wang, waar hij de klap had gekregen, aan het weg branden was. Het was een pijnlijk gevoel, en het leek net alsof ze zout in zijn figuurlijke wonden wou gooien. Maar het enige wat hij deed was zijn kaken op elkaar klemmen. Als hij zich nu overhaast zou omdraaien en haar nijdig ging aankijken, gaf hij haar enkel haar zin. En dat was zijn bedoeling niet.
‘Alsof jij had geklopt toen je mijn kamer binnen kwam,’ merkte hij spottend op, ‘Dit heb ik gewoon nog van je te goed.’ Het hele laat mij toch liet hij maar achterwege. Dat was niet nodig. Zijn best doend om de vrouw achter hem te negeren ging hij ongegeneerd door. Maar de figuurlijke klap kwam des te harder toen hij weer een fout maakte. Want nu was er wel iemand die het kon horen. En hij wou niet dat anderen zijn fouten hoorden, dat gaf zwaktes aan. Nou was het feit dat hij geen piano kon spelen niet echt iets waar Lesaiah iets mee kon doen. Maar alsnog, ze kon het er wel lekker inwrijven. Want zij was degene met een piano op haar kamer, in eerste instantie. Dus moest je er ook wel vanuit gaan dat ze erop kon spelen.
Het kon ook zijn dat hij er simpelweg voor de sier stond. Maar dat betwijfelde hij. Hij was gestemd. Als je een instrument voor de sier liet staan, klonk het na verloop van tijd altijd vals. En hij kon het weten. Het had hem erg lang geduurd om zijn viool destijds weer te stemmen na het instrument te hebben verstopt. Maar toen hij het eenmaal weer zag kon hij de drang niet meer weerstaan om er ook op te spelen. Eerst had hij geprobeerd het te negeren. Maar uiteindelijk was het instrument toch te vals geweest, en had hij het maar moeten stemmen. En achteraf had hij er niets aan gehad.

» Valt wel mee hoor c:
» En ik wou Al niet gelijk om laten draaien, dus hopelijk kunt U er wat mee ^^;

Gingen ze weer. ‘Had je hem ook op slot kunnen doen,’ merkte hij op, ‘Want ik ben traag van begrip.’ Oké, dat laatste was een leugen. Hij was traag van begrip wanneer hij het nodig had. Net zoals onwetend. Hij wist altijd wel wat er aan de hand was, maar als het in zijn voordeel zou werken om zich van de domme te houden dan was hij bereid dat ook te doen. Hij was bereid vele dingen te doen om zijn einddoel te bereiken. Het ging er niet om wat er tussendoor gebeurde, als hij zijn doel haalde was het alles waard. Zo simpel was het. Natuurlijk was het ook wel fijn als hij tussendoor wat dingen behaalde. Maar het hoofddoel ging altijd voor, koste wat het kost.
Hij wist niet of hij zich opgelucht moest voelen toen ze haar hand van zijn schouder afliet glijden, of niet. Hij kon het zich nog goed herinneren hoe hij als klein jongetje had staan toekijken hoe zijn zus op de piano speelde. De lerares naast haar, een hand op haar schouder. Voor een paar secondes had hij het zelfs fijn gevonden, die hand op zijn schouder. Enkel omdat hij dan kon tippen aan dat plaatje van zijn zus met die lerares. Maar het was enkel een vreemde illusie geweest, die ook niet lang duurde. Hij had gewenst dat hij langer kon duren, en dat hij eerder had plaatst gevonden. En of het nou Lesaiah was die haar hand op zijn schouder plaatste, of een vreemde die hij nog nooit had gezien, hij had er genoegen mee genomen. Het was en bleef vreemd hoe een kleine kinderwens nog steeds diep in je achterhoofd verscholen kon zitten.
Weer een hand tegen zijn schouder, maar deze keer werd hij gewoon weggeduwd. Of ja, wegduwen was een groot woord. Hij moest ruimte maken. Rustig legde hij zijn handen op zijn schoot, maakte niet eens aanstalten om naar de vrouw naast zich te kijken. Hij was volwassen, hij had wel betere dingen te doen dan nieuwsgierig zijn naar hoe iemand eruit zag. Het enige wat hij kon doen was luisteren. Het was mooi, en feilloos. En hoezeer hij het bewonderde, hoe meer de jaloezie in de man groeide. Waarom kon hij dat niet? Hij zou werkelijk alles hebben gegeven om het instrument zo goed te kunnen bespelen als haar. Enkel omdat het een kinderwens van hem was, die uitgroeide tot een algemene wens.
‘En wat wil je hiermee bereiken?’ Hij wist dat zij dit ook tegen hem had gezegd, tijdens hun eerste ontmoeting, en daarom gebruikte hij juist die woordkeuze. Het was wel iets anders dan haar variant, maar leek er verdraaid veel op. ‘Ik weet dat mijn spel fouten bevat, maar ik,’ hij zweeg eventjes, dacht na of hij het wel moest zeggen – besloot uiteindelijk om het maar niet te doen, ‘Maar ik heb totaal geen ervaring met instrumenten, laat staan muziek.’ Het was niet belangrijk, zijn hele geschiedenis met die belachelijke viool. Want viool en piano kwamen niet eens overeen. Het was iets anders. Punt. Op het notenspel na.
Uiteindelijk keek hij zijdelings naar Lesaiah, maar het duurde niet lang voordat hij al weer wegkeek. Oké… Niet wat hij had verwacht. Aangezien hij niet nog een klap wou keek hij maar niet naar haar. Eentje was wel genoeg. ‘Kom je net onder de douche uit of zo?’ Zijn stem was hees, maar hij kon het niet helpen. Het was moeilijk om zijn blik niet op haar te vestigen. En pas nu scheen het tot hem door te dringen hoe dicht ze eigenlijk op elkaar zaten. Maar als hij nu weg zou gaan, zou hij enkel en alleen doen wat zij wou. En opnieuw: dat wou hij niet.

Hij grijnsde, maar het was overduidelijk een geïrriteerde. Ja, heel grappig. Natuurlijk was hij gewoon pissig door alles wat er gebeurde. Zij die eventjes heel professioneel kon spelen op een piano. Een wang die nog steeds rood was door een harde klap. En een ego waar op getrapt was. En niet zo zachtjes ook nog. En daarom was hij nu ietwat chagrijnig, maar wou dat niet laten merken. Hij was nog steeds niet van gedachte veranderd. Wat hij wilde, zou hij ook krijgen. En daar zou hij alles voor doen, zoals hij al eerder tegen zichzelf had gezegd. En het was vreemd om te zeggen dat je iemand wou hebben, maar alsnog. Het was zo, en je kon moeilijk tegen jezelf gaan liegen. Hoewel hij zich er al vaak op had betrapt.
‘Oké, ik heb les gehad. Maar dat houdt niet in dat ik ook gelijk ieder instrument kan bespelen. Lezen kan ik prima, maar verder gaat het niet,’ meer wou hij er nog steeds niet over kwijt. Het was niet dat hij zich schaamde ervoor, maar hij wou het gewoon niet. Hij had het instrument nooit willen bespelen, dus kon hij het net zo goed uit zijn leven bannen. Zo erg was het niet. En ontkenning hoorde daar nou eenmaal bij. Dus zou hij dat zonder enige problemen ook doen. Het was niet zijn gewoonte om door het spel van iemand anders heen te praten, omdat het hem was aangeleerd om altijd beleefd te wachten totdat de ander klaar was. Maar zijn ouders waren er nu niet meer, dus had hij zoveel vrijheid als hij maar kon wensen. En daar profiteerde hij maar van.
Hij kon niet anders dan zich irriteren aan zichzelf, en ook aan haar. Aan alles eigenlijk. Hij gedroeg zich als een klein kind. Zij deed de hele tijd koppig. En die piano… Daar kon hij niet op spelen. Kon het nog erger? Nee, dat had hij niet moeten vragen aan zichzelf. Want dan vroeg hij er gewoon om, dat de situatie verergerd werd. ‘Nou, ik weet niet wat jij zoal in je vrije tijd doet,’ grijnsde hij nogal kinderachtig, ‘Er lopen hele vreemde mensen rond op deze wereld.’ Maar zijn grijns verdween net zo snel als hij gekomen was. Wat zei ze nou? Hij draaide zijn hoofd, keek haar aan. ‘Of ik verstond het verkeerd… Of je was zowaar aardig tegen mij door aan te bieden mij te helpen,’ zijn stem was ongelovig, eveneens als hijzelf. Hij was niet meer hees. En eigenlijk had hij helemaal geen oog voor de rest van de vrouw, enkel voor haar ogen.
Vervolgens sloot hij zijn ogen, draaide zijn hoofd weer de andere kant op. ‘Oké, ga je gang. Ik zal niet kijken.’ Hij meende wat hij zei, maar het was aan Lesaiah om dit ook te geloven. Want hij begreep het best wel als ze het niet wou. Hem in alle haast de kamer uit zou duwen en dat hij daar maar moest wachten totdat ze klaar was. Maar hij had al zo vaak vrouwen zonder kleren gezien. Eentje meer maakte niet uit, en dat maakte de verleiding om toch stiekem te kijken… Nee, die maakte hem niet kleiner. Het zorgde er gewoon voor dat hij er niet meer was.

• Blegherig

‘En ik houd niet van mensen die mij klappen geven,’ zijn stem had iets fels gehad, maar je kon het niet boos noemen, noch gesis. Het viel hem inderdaad nog steeds zwaar dat hij een klap had gekregen, je kon het wel een beetje als aanstellen zien. Gedroeg zich als een klein jongetje over een klap. Maar van binnen was hij eigenlijk ook nog een jongetje. Hij kon zich zo kinderachtig gedragen als maar kon, en dit niet eens doorhebben. Vond dat hij nog zo volwassen was als maar kon. En het ergste van alles was dat hij alle anderen om hem heen zag als kleine kinderen. Terwijl hij de grootste was van ze allemaal.
Hij kon het niet helpen dat hij in verlegenheid werd getrokken door het feit dat zij doorhad dat hij iets graag wou leren. Leergierig overkomen was zijn stijl niet. Normaal was hij altijd overal goed in, of hij liet het lijken alsof hij er goed in was. En als je alles toch goed kon, waarom zou je dan leergierig zijn? Want er viel toch niets meer te leren. Hoewel hij dolgraag zou willen leren hoe hij een beetje fatsoenlijk piano kon spelen. En nu kreeg hij die kans, hoewel het nog steeds vreemd bleef dat juist Lesaiah het hem aanbood. Zij was wel de laatste persoon waarvan hij het zou verwachten, hij had het zelfs nog eerder van een van zijn zussen verwacht. En zelfs toen ze een reden had gegeven waarom ze het had aangeboden kon hij het nog niet geloven.
Hij had geen haast met het opnieuw vestigen van zijn blik op de vrouw. Hij zei voor de rest niet, hoewel de drang ontiegelijke groot was. Er kwamen duizenden mogelijkheden in hem op, zowel in het Spaans als in het normale Nederlands. Maar voor het eerst in zijn leven was hij bang iets verkeerd te zeggen. Hoewel hij de vrouw niet lang kende, wist hij zeker dat ze hem zo de kamer uit zou sturen – desnoods zou slepen, als hij nu iets verkeerds zei. En aangezien bijna alles wat over zijn lippen kwam in een bepaalde zin verkeerd was, kon hij maar beter zijn mond houden.
Hij fronste. ‘Ja, mama,’ reageerde hij nogal droog op haar woorden. Hij wist dat ze het ergens goed moest bedoelen, ze hielp hem immers. Maar ze kwam nu echt gewoon over als zijn moeder. Hij ging rechtzitten, vond dat niet zo moeilijk aangezien zijn houding wel altijd kaarsrecht was als hij stond. Waarom? Die viool weer, hij speelde altijd staand. Maar het was onmogelijk om staand piano te spelen, voor zover hij wist. Hij duwde zijn schouder naar beneden, en vervolgens naar achter. Klein trucje waardoor je vrijwel automatisch de dubbele s vorm in je rug kreeg.
Hij draaide zijn hoofd, maar bleef voor de rest keurig recht zitten. ‘Zingen?’ Hij schraapte zijn keel, herstelde zichzelf. ‘Als een soort van… Beloning?’ Hij dacht nu echt dat hij aan het dromen was. Dit was niet de Lesaiah die hij kende, niet degene waarmee hij had gedanst. Nou had hij haar maar een keer gezien. Dus het was goed mogelijk dat zijn beeld van de vrouw niet goed was. ‘Nou, vertel op, wat voor stuk ga je mij leren spelen?’

Hij had zich er eigenlijk niet mee bezig gehouden, haar leeftijd. Ze zag er jong uit, en daar ging het om. Hij hield zich nooit bezig met leeftijden. Kon zelfs niet eens zo een twee drie zijn eigen zeggen. Maar aangezien ze toch een LM was moest ze wel ouder dan honderd zijn. Want je leeftijd werd niet voor niets stop gezet naarmate van tijd, de opleiding duurde lang en de trainingen waren een ware hel. Voor hem dan. Hij was gewend om altijd de beste te zijn, perfect in alles. Enkel omdat zijn ouders hem dat waar hadden gemaakt. Maar al snel kwamen de kleine breuken in die spiegel met een perfecte reflectie, totdat hij deze gewoon kapot had geslagen. Hij kon niet tegen zijn fouten, was het niet gewend en ontkende het. Zijn fouten waren te lang verborgen geweest en het was een moeilijk iets om ze te accepteren, als je niet had geleerd hoe dit moest.
Hij had uiteindelijk maar niets over haar leeftijd gezegd, was er niet op ingegaan. Er was nog steeds die lichte angst geweest dat hij iets verkeerds zou zeggen waardoor hij ervoor zou zorgen dat ze hem alsnog wegstuurde, en dat wou hij niet. Dan zou hij zichzelf niet meer kunnen vergeven, zou hij weer een fout hebben gemaakt. En hij was allang bezig met zichzelf in te houden. Het was te verleidelijk, haar zo dichtbij. Maar het zou het allemaal waard zijn… Of dat hoopte hij althans. Alles als hij weer ergens goed in zou zijn, want dat was altijd goed meegenomen. In vergelijking met die piano viel Lesaiah in het niets. Zij was pas, toevallig, in zijn leven gekomen. Maar die wens om het instrument te kunnen spelen was er veel langer geweest en ging nu dus voor.
‘O, dat kan ook,’ mompelde hij, reageerde nogal als een klein verwend kind dat altijd verwachtte een beloning te krijgen wanneer deze wat goed deed, ‘Want ik ben waarschijnlijk toch een hopeloos geval, niet?’ Die indruk hadden de woorden wel deels op hem gehad. Hij kon wel begrijpen dat zij zich enkel zou ergeren aan zijn fouten, en zich dood zou vervelen terwijl hij een beetje liep te klungelen op de piano. Hij zou hetzelfde doen als hij in haar schoenen stond. En misschien zou hij niet zo aardig zijn geweest om hulp aan te bieden, zou de persoon hebben weggestuurd en het erin hebben gewreven door zelf lekker te gaan spelen. Maar dat was weer zijn drang om overal beter te zijn, dus daarom moest alle concurrentie uitgeschakeld worden en het liefste voorkomen worden dat deze er kwam.
Haar mompelende woorden hadden ervoor gezorgd dat hij moest glimlachen, zwakjes en hij had haast iets warms gehad. Maar de glimlach verdween al snel toen hij de bladmuziek in zijn handen geduwd kreeg. Hij keek ernaar, fronste. Hij kon het zo aflezen, had daar geen probleem mee. Maar hij wist bij god niet hoe hij de akkoorden zou moeten aanslaan, wat was de positie van zijn vingers? Met een ruk keek hij op toen de vrouw begon te spelen. O, ze gingen op die tour. En dan verwachtte zij er vast van dat hij alles helemaal zou kunnen nadoen enkel door het één keer te zien.
Hij grijnsde nerveus toen het zijn beurt was. Hij wist het blaadje ergens neer te zetten waar het bleef staan, en waar hij het gemakkelijk kon bekijken tijdens het spelen. Zijn handen trilden toen hij ze op de toetsen legde, klemde zijn kaken op elkaar. Geweldig. Aarzelend begon hij met spelen, tergend langzaam en maar een maat. Daarna keek hij gelijk naar Lesaiah. ‘Dat was goed, toch?’ De noten waren goed geweest, maar hij had alles moeten octaveren aangezien hij aan de lage kant zat, en niet half over haar heen wou hangen. En hij wist niet of hij zijn vingers wel op de goede toetsen had gezet, had voor het grootste gedeelte maar geïmproviseerd en moest iedere keer opnieuw een paar tellen zoeken naar waar welke noot nou zat. Uiteindelijk slaakte hij een zucht. ‘Kun je het nog een keertje voordoen, dat stukje? Zoals ik al zei; ik ben traag van begrip, dus leer ik ook niet zo snel.’

Hij kon niets anders dan zich irriteren aan het feit dat zijn handen trilden. Die hoorden dat niet te doen, en op het feit na dat hij er niet tegen kon riep het ook lichte angst in hem op. Het feit dat zijn ouders hem nooit hadden laten voorspelen was simpelweg door zijn zenuwen, en de faalangst die hij had ontwikkeld. En natuurlijk was het altijd een probleem geweest als hij een nieuwe leraar kreeg. Was als de dood voor de vreemde en kon met moeite de strijkstok normaal vasthouden, trilde als een bezetene. Laat maar staan over zijn vingers die hij op de snaren moest zetten. De meesten liepen gewoon weg, vonden hem te zenuwachtig. Maar anderen vonden het wel schattig, maar moesten zij eens weten hoeveel doden hij aan het sterven was op het moment, sowieso meer dan duizend.
En nu leek alles weer in herhaling te vallen, alleen dan met een ander instrument. Hij was er van overtuigd dat op deze leeftijd niemand hem nog schattig kon vinden, kom op: hij was immers een volgroeide man. Die waren niet schattig, in zijn ogen dan. Hij wist niet hoe het zat met de kijk van vrouwen en hield zich daar ook niet mee bezig. Maar tot nu toe had Lesaiah helemaal geen aanstalten gemaakt om weg te lopen, noch om hem de kamer uit te duwen. En dat was het vreemdste van allemaal. Eenmaal het feit verwerkt dat ze hem zowaar hulp aanbood, maar nu… Wekte ze ook nog eens een aardige indruk op. Een indruk die hij niet wou hebben van haar. Ze had hem een klap gegeven, hij moest haar verachten en het liefst iets vreselijks aandoen. Haar laten zien dat er niet met hem te spotten viel. Maar na dit kon hij het niet. Alles behalve dat, hij zou het niet kunnen. Zelfs als alles voor hem gedaan zou worden, zelfs dan zou hij het waarschijnlijk nog op het laatste moment stoppen. Enkel omdat hij het waardeerde, haar geduld. Maar het viel zwaar tegen dat in te zien.
Hij fronste, kon niet ontkennen dat haar woorden hem hadden verbaasd. Meestal had hij nu allang een tik op zijn achterhoofd gekregen omdat hij treuzelde, twijfelde en boven alles: niet forte had gespeeld. Het was altijd zijn zwakste punt geweest, speelde liever zo zacht als maar kon. Maar nu werd er niets over gezegd, opnieuw vond hij het vreemd. Hij knikte enkel als reactie op zijn woorden. Hij wist dat hij ontiegelijk sloom had gespeeld, irriteerde zichzelf er ook aan. Maar hij was te bang geweest om een fout te maken, net zoals vroeger. Hij bleef zwijgen, had zijn handen maar weer op zijn schoot gelegd. Het liefst zou hij ze verstoppen of iets in die trans, als die krengen maar niet trilden. Want het was gewoon ontzettend frustrerend.
‘Ja, dat had ik -’ Hij stopte abrupt met zijn zin toen ze zijn handen vastpakte en op de toetsen legde, kon niets anders dan er met grote ogen naar kijken. Oké, hij had niet verwacht dat ze hem ooit nog vrijwillig zou willen aanraken. Maar… Erg was het niet, dat ze het toch deed. Hij staarde afwezig naar zijn eigen handen, en de hare. Keek uiteindelijk zijdelings naar de vrouw. Of ze moest zoveel om de muziek geven dat ze hem maar verdroeg, of ze moest erg vergevingsgezind zijn. Waarschijnlijk optie één. Hij keek weg toen ze weer wat zei. ‘Ja,’ was zijn enige antwoord, maar enige overtuiging was ver te zoeken. Hij voelde weliswaar iets, maar het viel te betwijfelen of het om het gevoel ging dat Lesaiah bedoelde.
Wanneer ze eenmaal klaar was probeerde hij het nog eens, hield zijn adem in en had zijn ogen dichtgeknepen. Hij moest echt alles van zichzelf vragen om alles te onthouden, in zo weinig tijd. Hij had niet zo’n super geheugen, onthield enkel dingen die echt speciaal waren. Wellicht zou hij het moment zelf wel onthouden, maar dit stukje niet. Het ging goed, het was nog steeds een tikkeltje aan de zachte kant, maar bij de eerste beste fout trok hij gelijk zijn handen terug, was bang voor een tik op zijn vingers. ‘Sorry,’ mompelde hij, ‘Moet ik het opnieuw doen?’

» Oké, ik houd mezelf in en zeg mijn standaard zin niet x')
» En Al is een mietje |D

Hij hoorde alles, zag alles en merkte alles. En hij moest zich inhouden om niet in lichte paniek te raken, overbodig vaak zijn excuses aan te bieden. Want het was niet nodig. Het was vreemd, maar hij irriteerde haar juist door haar… Niet te irriteren. Ook een interessante versie. Maar hoe kon hij het dan goed doen in haar ogen? Als hij haar irriteerde zou ze hem wegsturen, en als hij het niet deed zou hij haar alsnog irriteren. Maar dan zou ze geen goede reden hebben om hem weg te sturen. En zoals gebleken was, was Lesaiah wel een rechtvaardig persoon en zou ze hem pas wegsturen als ze echt een reden hiervoor had. Net zoals die klap. Dus als hij zich gewoon normaal en beleefd gedroeg, was alles goed. Dus enkel korte antwoorden geven, dan kon hij nooit iets verkeerd zeggen.
Een beledigde uitdrukking kwam op zijn gelaat bij het horen van haar woorden. Ja, hallo. Over welk gevoel had ze het dan? Het kón niet het gevoel zijn dat hij nu had, dan zou gewoon verkeerd zijn. En bovendien ook nog eens erg ongepast. Nee, het was vast fout. Maar als hij het kon vervangen door het gewenste gevoel, dan was het goed. Net zoals hij zijn verdriet had vervangen door haat, heel veel haat. Hij kon het wel, want hij had het al eens eerder gedaan. Hoewel het hem jaren had gekost om het om te vormen. Ach, hij wist hoe hij dingen moest oefenen. Vijf keer herhalen, steeds sneller… Misschien handen apart, en dan later bij elkaar. Oké, hij weer een nieuwe manier uitgevonden. Een simpele variantie van hoe hij vroeger had geoefend.
Nee… Nee, alsjeblieft, alles behalve dat. Ze liep weg. Ja, ze liep weg. Nou, dan was het ook weer duidelijk voor hem. Hij had het wel aan moeten zien komen, ze zou nooit het geduld hebben om hem dingen te leren. Hij vroeg zich nog steeds af hoe het Deshas destijds was gelukt hem alles te leren wat hij nu wist. Het bleef een wonder, hoe je het ook bekeek, dat hij nu was wie hij was. Hij sloeg zijn ogen neer bij het horen van zijn woorden. Het leek allemaal een herhaling van een slechte film die hij keer op keer moest bekijken en aanhoren. Het was altijd hetzelfde verhaal. Hij durfde niet. En dat was precies hetzelfde geweest toen hij voor het eerst serieus contact probeerde te krijgen met een meisje. Het was allemaal hetzelfde. Hij durfde nooit iets in het begin, pas als hij er goed in was. Dan spatte het zelfvertrouwen ervan af, en hoe.
Hij hoorde haar woorden nog. Oké, ze had het nog niet geheel opgegeven, was enkel moe. Dan zocht hij het wel zelf uit, hij had een nieuwe tactiek die waarschijnlijk beter werkte bij hem. Hij was een amateur en absoluut geen natuurtalent. Het was al van geluk te spreken dat hij geen moeite had met het gebruik van beiden handen, want hoe hij die soms kon gebruiken… Maar dat was nu niet belangrijk. Hij legde echter zijn rechterhand op de toetsen, herhaalde de eerste regel opnieuw en opnieuw. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij en opgeven? Nee, dat paste niet bij elkaar. Omdat hij het niet wou horen begon hij, ietwat kinderachtig, harder te spelen. Hij wou het allemaal niet horen, niets ervan.
Hetzelfde trucje herhaalde hij met zijn linkerhand. Hij was expres met rechts begonnen, enkel omdat hij rechtshandig was. Hij had beide regels, en de desbetreffende partijen voor de handen, wel een stuk of zeven herhaald. Was toch onzeker over zijn tactiek. Uiteindelijk legde hij beide handen op de pianotoetsen, begon te spelen. Af en toe een foutje, maar opnieuw; dit bleef hij ook herhalen totdat het foutloos was. Hij wist niet hoeveel tijd er was verstreken, maar het was in zijn ogen vrij snel gegaan. Met een stralende glimlach keek hij over zijn schouder, zocht naar Lesaiah. ‘Ik ben geen opgever,’ glimlachte hij, ‘Want uiteindelijk moet het toch ooit lukken, nietwaar?’ Zijn toon, zijn houding, zijn glimlach. Alles aan hem klopte niet met het eerste plaatje wat ze van hem moest hebben gekregen. Het was weliswaar zelfverzekerd en trots. Maar op een kinderlijke manier, die vreemd genoeg wel bij hem paste.

» Nutteloze post. So here, have a happy cute Alejandro.

Hij was trots op zichzelf, dat hij het toch zo snel had opgepikt. Oké, het viel in het niets vergeleken met zijn kunnen bij de viool. Maar hij wou piano spelen, en niet dat andere instrument. Hij haatte het, omdat hij het had moeten leren van zijn ouders. En hij mocht zijn ouders niet, hij mocht zijn gehele familie niet. Dus aan de ene kant was het wel fijn dat hij hier nu zat, had hij tenminste een smoesje om niet in dat huis vol met herinneringen te blijven. Niet dat hij dat ook zou doen op Shadra, maar het ging om het idee. Het bleef hem zwaar vallen als hij gewoon zijn afspraken niet na kwam, kwam wellicht ook door de manieren die hem waren aangeleerd. Erin waren gestampt, en niet zo zachtjes ook nog.
Maar hij had natuurlijk wel kunnen verwachten dat het niet aan de wensen van de ander had kunnen voldoen. Want dat was nooit zo. Zelfs als klein kind kon hij er niet aan voldoen, en nu nog steeds niet. Het was zowel frustrerend als treurig. Als hij niet altijd alles gewoon had opgekropt en deed alsof er niets aan de hand was, alsof alles prima ging, dan zou hij nu allang in een of andere foetushouding liggen te huilen in een bed. Waarschijnlijk ook in een tehuis, waar ze hem als gek hadden verklaard. Het was best triest, en toch ook knap, dat hij was wie hij nu was. Voor hetzelfde geld was hij nu nog steeds op Shadra, in het huis van zijn ouders. Deed net alsof ze er nog waren, wanhopig. Maar ze waren er niet meer. De enige die er nog waren, waren zijn zussen. Die eigenlijk ook al dood hadden moeten zijn. Maar voor zijn dood had zijn vader natuurlijk weer wat voor hun moeten regelen. Het was ook altijd wat.
‘Het spijt me dat ik geen natuurtalent ben,’ mompelde hij, overduidelijk beledigd. Was het dan zo moeilijk om hem één complimentje te geven? Hij had haar overladen met complimentjes toen hij haar voor het eerst zag… Maar oké, dat deed hij bij iedere vrouw. Die hem aansprak dan. Van lelijke eendjes moest hij niets hebben, enkel als hij echt niet anders kon. Maar als het niet hoefde, deed hij het ook niet. Hij keek haar aan. Nu had híj de neiging om háár een klap te geven. Maar hij was een man en zij een vrouw. Als zij hem een klap verkocht, dan mocht dat. Kon hij niets aan doen en moest hij accepteren. Maar als hij haar een klap verkocht… Dat werd gelijk gezien als een misdaad. In zijn ogen dan. Vrouwen zoals Lesaiah waren wat dat betreft heilig in zijn ogen. En het was zijn taak om hun in te laten zien waar ze allemaal toe instaat waren; met mate. En op een gebied maar. Maar een gebied waar hij maar al te veel van hield.
Denkend aan het feit dat ze hem vast en zeker nog een keer zou beledigen, met een belediging die hem wel zou raken, als hij verder zou gaan met spelen, realiseerde hij zich dat hij beter kon stoppen voor vandaag. Hij had zo ook zijn grenzen. Dan kon hij maar beter doen waar hij wel goed in was, kon hij deze kamer tenminste met een fijn gevoel verlaten. ‘Zeg, Lesaiah, zou ik je wat morgen vragen?’ Nou, of ze nou nee zei of niet, hij zou het toch wel vragen. ‘Als bedankje voor… Dit,’ glimlachte hij, ‘Ik zou je graag mee willen nemen, gewoon voor een drankje of iets dergelijks. En natuurlijk trakteer ik dan. En ik beloof dat ik mijn handen thuis zal houden.’ Dat laatste… Nou, hij had beter proberen kunnen zeggen. Want als er twee ledematen waren die automatisch handelingen uitvoerden, dan waren het zijn handen wel.

» Het einde is frut, maar ik wist niets meer ._.
» En niet gelijk slaan D:

Hij verloor eventjes de controle over zichzelf, rolde met zijn ogen. Iets wat hij normaal nooit zou hebben gedaan. Maar na al de beledigingen die hem wel hadden geraakt begon hij stiekem toch wel geïrriteerd te raken. Er was zover hij wist niets vriendelijks uit haar mond gekomen, of ja… Niet iets waarvan hij nou echt kon glimlachen. Hij meende ieder woord dat hij – Oké, niet alles. Maar het merendeel van de woorden die over zijn lippen kwamen waren gemeend. En dan vooral tegenover de vrouwen om hem heen. Soms loog hij aan een stuk door, enkel om zo zijn zin te krijgen. Maar als het niet hoefde was hij eerlijk. En tegen Lesaiah was hij eerlijk geweest, voor zijn doen dan.
Hij had zijn handen op zijn knieën gelegd, kon het niet helpen dat hij naar haar bleef kijken. Hij had geen echte uitdrukking op zijn gelaat. Maar van binnen was het een complete chaos. Waarom moest uitgerekend zij moeilijk doen? Kon het leven hem niet een keertje gunstig gezind zijn, blijkbaar niet. Haar toonladdertjes, die hij zo herkende, waren lieftallig. Haar lange bruine lokken die de toetsen van de piano streelden… Wacht. Nee, hij moest dit alles niet gaan doen. Zou hij het zichzelf enkel nog moeilijker maken. Hij moest geduld opbouwen, niet ervoor zorgen dat het minder werd. Soms kon hij zijn eigen gedachtestroom wel haten. Vooral op momenten als deze.
Hij kon haar enkel met een grijns aankijken wanneer ze iets zei in een taal die hij niet kende. Het had weliswaar trekjes van zijn geliefde Spaans, maar het was niet hetzelfde. Hij haalde zijn schouders op als antwoord op haar vraag. ‘Weet niet, omdat het gratis is?’ Wat was hij weer lekker flauw bezig. Maar wat kon hij anders zeggen? Haar kennende – voor zover hij haar kende dan, zou ze zijn woorden uiteindelijk toch verkeerd opvatten en ze zo omdraaien dat het erg verkeerd leek. Vooral na wat er vooraf was gebeurd. Hij begreep het wel, hield er daarom ook rekening mee, met mate.
‘Jij was naar mij toegekomen. En er zit een groot verschil tussen wat drinken, en jou tegen mij opduwen,’ merkte hij op, alsof het niets was. Ja, hij had haar tegen zich opgedrukt toen. Had het ook maar al te leuk gevonden, hoe kon hij het niet leuk vinden? Maar zijn licht rode wang bewees dat zij een andere mening had gehad over het hele incident. En hoe zeer hij het ook probeerde te negeren, hij bleef het zien. In werkelijk elke spiegel, en met zijn aangemaakte gewoonte om in iedere spiegel te kijken die hij tegenkwam… Werd hij er dus vrij vaak aan herinnerd.
Na een diepe zucht kwam hij overeind, was gedwongen die pianokruk naar achter te schuiven terwijl hij op stond. ‘En leg mij dan eens uit, Lesaiah, waarom jij niet kunt inzien dat mensen niet altijd zijn zoals jij denkt dat ze zijn,’ kaatste hij de vraag terug, ‘Ja, ik heb je op een manier behandeld die jou niet beviel. Maar ik ken zat vrouwen die er een moord voor zouden hebben gedaan. En dan bedoel ik niet alleen met mij, maar ook met andere mannen. Ik ben niet gek. Ik vraag enkel om je vergevingsgezindheid, een beetje begrip en een tweede kans.’ Hij deed geen aanstalten om een hand naar haar uit te reiken, dan zou hij waarschijnlijk weer een klap krijgen of iets in die zin. Ja, hij kon snel dingen, dus ook mensen, analyseren.

» Ja, dat is heel lief van je c:

‘Daar heb je een punt,’ hij klonk afwezig, wat hij ook min of meer was. Hij zag het weer eens als een spelletje, kinderlijk als hij soms was. Hij wreef met een hand over zijn kin, keek met een bedenkelijke blik langs de vrouw. Het was niet alleen omdat hij anderen graag irriteerde met zijn woorden. Want het feit dat de ander zweeg, gaf meestal aan dat je het gewonnen had. En daarom maakte hij altijd opmerkingen, hoe dom ze ook waren. Zoals hij al eerder had gezegd, hij was geen opgever. En dit was nog maar een klein deel van zijn doorzettingsvermogen. Als de vrouw toch eens wist waar ze mee begon, dan had ze hem wellicht zoveel klappen gegeven tot ze niet meer kon. Hem weer uitgescholden in een andere taal, en als allerlaatste zou ze hem de kamer uit hebben geduwd en een deur in zijn gezicht hebben dicht hebben geslagen. ‘Zodat je misschien… Anderen jaloers kan maken?’ Hij keek haar met grote vragende ogen aan. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat voor argument hij moest gebruiken om haar over te halen. Maar uiteindelijk zou hij haar wel zo ver krijgen; als hij voor vandaag maar zijn mond zou houden en haar niet meer zou irriteren. Zo ging het altijd met die types.
‘Maar je liep wel naar binnen, en zelfs dichter naar mij toe,’ merkte hij met een hese stem op, waarna hij een hand balde tot een vuist, deze voor zijn mond bracht en kuchte. Het was niet omdat hij zich had verslikt, of omdat hij kriebel in zijn keel had. Maar gewoon voor een klein beetje effect, dat met geluk ook zijn vruchten zou afwerpen op Lesaiah. Het was niet bedoeld om haar tegen te spreken, het was enkel om aan te geven dat niet alles zijn schuld was geweest. Als hij al ergens de schuld van moest krijgen.
Hij fronste, leek overduidelijk verbaasd. Had hij… Had hij haar het zwijgen opgelegd? Voor een tijdje maar, maar het gaf wel een mogelijke zwakke schakel bloot. Zoals eerder was gebleken, zag de man alles en merkte hij alles. Tot in de kleinste details. Had er een oog voor gekregen om bepaalde dingen te zien in de houdingen van anderen, de trekjes enzovoort, simpel zodat hij kon overleven. Zo simpel was het, want enkel als dat een rol speelde, kon je je zo’n soort dingen aanleren.
Haar blik zorgde ervoor dat hij een hand naar haar wou uitreiken, desnoods met eentje voor haar ogen zwaaien. Checkend of ze nog wel op deze wereld was met haar gedachtes. De afwezigheid riep zowel een zegevierend als een bezorgd gevoel op. En hij wist niet welke van de twee hij nou moest laten overheersen. Maar toen ze haar hoofd schudde hield hij zich in, verdrong alles voor het te laat was. Hij begreep het niet? Wat zou hij in eerste instantie moeten begrijpen dan? O, een uitleg. Leuk.
Hij was eerlijk over het feit dat hij haar woorden niet helemaal snapte, en was er al helemaal zeker van dat hij een gedeelte ervan verkeerd begreep. Maar als het echt zo was geweest… Dan schaamde hij zich diep. Heel erg diep. Dan had hij die klap nog meer verdiend dan nu, dan had hij zichzelf desnoods een dreun verkocht. Hij besloot er maar niet op te reageren, wist niet hoe hij erop moest reageren aangezien hij niet wist wat hij ervan moest denken.
‘Dank je, dat is erg lief van je,’ glimlachte hij, weer alsof het hele zwijg voorval niet had plaats gevonden. ‘Wanneer, hoe laat en waar?’ Meestal vulde hij de antwoorden altijd zelf in, maar hij kende deze plek amper. En meestal zou hij het dan ook precies in die volgorde hebben gezegd, en dan weg zijn gelopen. Het was dan aan de ander om te beslissen of deze zou komen of niet. Kwam ze niet, dan was het duidelijk dat ze geen interesse had en legde hij zich erbij neer. Kwam ze wel, dan gaf hij haar de avond van haar leven. Dat was zijn manier van handelen, en het werkte tot nu toe. Dus waarom dan veranderen van tactiek?

» Bravo als je zijn gedachtestroom kunt volgen en weet waarvoor hij zich zou moeten schamen etc ;D
» En hopelijk kunt U er wat mee c:

Ze irriteerde zich aan zijn woorden, zoals gewoonlijk. En hij vond het maar schattig en leuk. Ja, hij pestte haar… Een soort van. Maar hij genoot ervan, met volle teugen. Hij hield ervan om anderen te pesten. Ironisch was het, in een bepaald opzicht. Hij was vroeger altijd het slachtoffer geweest, en nu was hij veranderd in de plager zelf. Maar het waren bij hem geen plagerijtjes geweest, nee. Het was pesten geweest. Dreigementen en soms ook levensbedreigend. Traumatiserend, had ervoor gezorgd dat hij was geworden wie hij was. Iedere keer was het hetzelfde liedje. Domme woorden die naar zijn hoofd werden gegooid, dreigende brieven als hij wakker werd. Meestal ook nog eens op zijn blote huid geschreven, kon hij weer uren gaan douchen om het eraf te krijgen. Zijn huid altijd rood van al het geschuur. Maar hij wou het eraf hebben, niemand anders mocht het zien. De buitenwereld mocht het niet weten, op een persoon… Dier eigenlijk na. Maar die was er nu niet meer. Nee… Zelfs die was van hem afgenomen door die twee wichten.
Hij keek op bij het horen van haar stem, was weer te ver in zijn gedachtes verzonken. Weer… Nee, dat klopte niet. Eigenlijk dacht hij nooit zoveel na over vroeger. En nu deed hij dat wel. Niet dat het speciaal was, soms deed hij het gewoon. Maar nooit over dat fragment, vooral omdat hij het verdrongen had. En toch had het weer een weg naar boven gevonden, vanuit dat diepe dal gevuld met nare herinneringen. Want het bestond echter alleen maar uit nare dingen, herinneringen waar hij met een gemeende glimlach op terug kon kijken waren schaars. En zelfs daar wou hij niet aan terug denken. Hij was niet echt als nostalgisch type aangelegd, deed ook niet zijn best om het te zijn. Hij had wel betere dingen te doen.
Weer was het haar stem die hem uit zijn gedachtes trok, irriteerde zich er eigenlijk niet aan. Hij was haar er dankbaar voor. Anders staarde hij ook maar zo dom naar een willekeurig punt. En hij moest niet vergeten nog wat te vragen, aangezien hij absoluut geen idee had waar die plek was. Dus zou hij het niet kunnen vinden… Nou, uiteindelijk wel. Maar hij deed niet echt aan de weg vragen. De tijd? Daar paste hij zich wel aan aan. Tijden hadden geen betekenis in zijn ogen. Enkel dag en nacht, en in Shadra was het soms moeilijk om het verschil erin te zien. Dus een goed besef voor tijd had hij niet.
‘Ach, hoe minder hoe -’ Zijn grijns verdween. Nee, niet doen. Als hij dat zei, dan zou hij weer een klap krijgen en zou hij het voor zichzelf verpesten. ‘Ik weet niet, het is enkel een drankje. Trek gewoon iets aan dat je bevalt, waar je oog het eerste op valt en waarvan je zegt: misschien dat wel. Nou, dat is mijn tactiek dan.’ Hij koos nooit echt doelbewust zijn kleding uit. Had wel de gewoonte aangeleerd om zich gewoon om te kleden als sterveling. Hij had dat moeten doen tot… Zijn achttiende, negentiende ongeveer. Dus was het een gewoonte geworden, en die had hij nu nog steeds. Want het was gemakkelijker om ze aan te leren, dan ze af te leren.
‘Maar Lesaiah,’ begon hij, keek haar aan, ‘Ik weet niet waar die plek is. Dus ik zou het wel zo prettig vinden als… Als jij me zou brengen. Ik wil je best van je kamer ophalen, die weg ken ik nog wel. Maar de weg naar die plek dus niet. Ik ben en blijf een nieuweling.’ Hij was serieus gebleven. Een verkeerde opmerking… Hij had er niet eens over nagedacht, er was geen eentje in hem opgekomen. Dat was ook nieuw. Omdat zijn gedachtes normaal vol zaten met verkeerde gedachtes. Maar nu leken ze verdwenen te zijn.

Hij keek haar ietwat geïrriteerd aan. Ging ze ook nog zijn zinnen afmaken. Hij had hem met een doel niet afgemaakt, dus dan hoefde zij hem niet af te maken. Hij wist heel goed wat hij wou zeggen, maar soms beschreef hij het gewoon verkeerd. Niemand was perfect, dus iedereen maakte fouten. En het was overduidelijk dat mevrouw Lesaiah dat niet echt inzag op het moment. En die kleine hoop waarin hij had verwacht dat ze misschien vergevingsgezind zou zijn van aard was ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Hoe verwachtte hij het in godsnaam uit te houden met haar? Waar was hij aan begonnen? Waarom had hij niet nagedacht? Hij kreeg hoofdpijn van al die vragen, moest ze niet aan zichzelf stellen omdat hij er toch geen antwoord op had. Maar er kwamen alleen nog maar meer vragen in hem op. En allemaal waren ze op hem gericht, waarom hij deed wat hij deed. Het was frustrerend en irritant. Niets meer en niets minder. Het moest stoppen, maar hij wist niet hoe. Hij was niet het persoon dat echt veel ging zitten nadenken en zichzelf vragen ging stellen. Dus wist hij ook niet hoe hij ermee om moest gaan als het wel gebeurde. Maar een opmerking maken op haar woorden zou hij niet doen. Hij voelde er niet echt behoefte voor om weer half te gaan bekvechten met de vrouw. Had hij de hele vrijdag avond nog voor.
‘Ik ken het gebouw?’ Oké, hij kende het niet helemaal uit zijn hoofd. Maar voor het grootste gedeelte wel. En een echt fotografisch geheugen had hij nou ook weer niet. Misschien waren zijn zintuigen wel beter ontwikkeld in bepaalde opzichten, maar daar bleef het ook bij. ‘Hij zit hier dan ook langer dan mij. Plus het feit dat ik nog zat dingen hier te doen heb, die jou overigens niets aangaan dus vraag er ook niet naar.’ Want hoelang zat hij hier nou? Nog niet eens een week… Of misschien net. En op het papierwerk na dat hij allemaal moest doen, en waar hij een hekel aan had, wou hij ook al de sporen van Kadaj uitwissen in zijn nieuwe verblijf. Zijn haat jegens dat persoon groeide enkel met de dag, en enig begrip voor hem zou hij daarom ook nooit hebben. En hij had natuurlijk ook nog wel andere dingen te doen, maar die vond hij minder belangrijk.
Nu was het zijn beurt om zijn schouders op te halen. Als zij een persoon wou dat manieren toonde kon hij dat zijn. Ze waren erin gestampt, hij kende ze uit zijn duimpje. Van de meest bekende tot de meest onnozele. Met dank aan zijn opvoeding, was wel het enige voordeel daar. Misschien dat als dingen anders waren gegaan in die etappe in zijn leven… Misschien dan… Nee. Er was geen misschien dan, zo simpel was het. Het was zoals het was en daar moest je genoegen mee nemen. Als je de dingen rondom je dan een beetje kon beïnvloeden was dat mooi meegenomen. Maar je moest niet op een wonder gaan zitten wachten, want die bestonden toch niet.
Hij knikte. ‘Dan zie ik je vrijdag, negen uur,’ glimlachte hij poeslief. Meestal kwam hij nooit precies op tijd. Was altijd wel een minuut of vijf te laat. Niet om de ander te frustreren of bang te maken dat hij niet meer zou komen. Maar gewoon omdat het… Het was een gewoonte. Vooral omdat hij de reactie van de ander wou zien. Hoewel hij wist dat Lesaiah enkel chagrijnig zou worden, wat ze overigens sowieso al zou zijn. Of hij nou op tijd was, te vroeg of te laat. En daarom maakte het toch niet uit. En was dat ook de reden waarom hij zich juist op Lesaiah richtte. Hij hield van uitdagingen en ging ze niet uit de weg. En zij was tot nu toe de ultieme uitdaging. Hij glimlachte enkel liefjes naar haar toen hij de kamer uitliep, en de deur achter zich sloot. Zo’n cliché doei gedoe vond hij maar onnodig. Hij zag haar later toch weer.

» Het einde is frut. Maar ik wist niets meer o3o