Zijn blik was strak op de grond gericht, zijn kaken strak op elkaar geklemd en zijn handen in de zakken van zijn jas. Hij wou niets zeggen, kon niets zeggen en wist niets te zeggen. Waarom liep hij in godsnaam hier? Er waren zoveel – oké, eigenlijk maar een ding – dat hij beter had kunnen doen dan dit. En toch had ze hem overgehaald met haar lieve glimlachje die zoveel leek op die van Anouchka. Waar hij dus gewoon geen nee op kon zeggen. Want dan zou hij zich weer schuldig voelen en dan zou hij zich niet kunnen concentreren op zijn leerwerk. En boven alles; ze had half gelogen. Hij had het wel doorgehad nadat ze de kaart voor de zoveelste keer omdraaide. Een echte kaartlezer draaide zijn of haar kaart nooit om. Maar zij… Hij was de tel al kwijtgeraakt. Oké, ze had niet gezegd dat ze de kaart ook echt zou kunnen lezen. Alleen dat ze hem mee zou nemen. Maar alsnog, je ging er toch vanuit dat iemand een kaart wel fatsoenlijk kon lezen als deze eentje meenam.
Hij bleef stilstaan. Hij liep iedere keer te snel. Maar dit kwam enkel door het feit dat hij zich bekeken voelde door al de mensen om hem heen, en daar kreeg hij een nerveus gevoel van. Vooral omdat het meisje hem volgde, voor zover dat ging met die kaart voor haar neus. Hij draaide zich een kwartslag, keek naar het roos harige meisje. ‘Satoko, wees nou maar eerlijk,’ zuchtte hij, ‘Je hebt werkelijk geen idee waar je mee bezig bent, of je moet wel een hele aparte manier hebben van kaartlezen.’ Het had geen zin meer om om dingen heen te draaien. Het zou er alleen maar voor zorgen dat ze nog langer hier zouden rondzwerven, en dat was niet zijn bedoeling. Hoewel hij niet wist wat Satoko van plan was.
Hij bleef net zo lang staan tot ze weer naast hem stond. ‘Leg die kaart toch weg, we hebben er toch niets aan,’ merkte hij op, ‘We lopen wel gewoon wat rond. We vinden de weg terug heus wel een keertje… Ooit. Ergens.’ Hij hield maar op met praten, vestigde zijn blik volledig op het meisje. ‘Dus begin je kleine verhoor maar, heeft vast veel meer zin dan naar de kaart blijven staren in de hoop dat je hem zult snappen.’ Hij bracht zijn benen weer in beweging, maar in een rustiger tempo. Ze zou hem wel inhalen als ze achter raakte, en zou hem ook gemakkelijker bij kunnen houden dan eerst.

» Alleen Satoko >D

Waarom kon hij het niet van zich afschudden? Wie weet verbeeldde hij het zich wel! Al die blikken die op hem gericht waren, misschien was het wel allemaal een illusie. Enkel omdat hij het gevoel had. Kon ook te maken hebben met zijn lichte faalangst, die hij had opgebouwd, bang dat mensen zijn gedrag zouden afkeuren. En dan zou hij eigenlijk wel hebben gefaald in zekere zin. En dat kon hij niet hebben, want dan zou hij weer eens helemaal hyperventileren wat leren betreft. Zou hij overuren maken voor zijn doen. En er was een bepaald moment waarop zijn leergedrag gewoon ongezond was. Natuurlijk liet dit zich ook in het uiterlijk zien, maar niemand zou hem erop aanspreken. Dachten naïef genoeg dat hij gewoon in een of ander dipje zat. Maar het zou escaleren en… Nee, hij moest hiermee stoppen. Het was nog niet eens zo ver, dus waarom zou hij erover nadenken?
De omgeving om hem heen bood genoeg afleiding. Het leek weer eens een eeuwigheid geleden dat hij voor het laatst buiten was geweest. En dat terwijl hij toch een echt buitenpersoon was, maar dat was logisch als volbloed Grenenaar [of hoe je ’t wilt noemen XD]. En toch sloot hij zich dag in dag uit op in een of andere kamer of zaal om daar te gaan leren. Stiekem zou hij een geheugentraining moeten doen, zou hij dingen vast veel gemakkelijker onthouden. Waardoor hij meer tijd had om buiten rond te zwerven. In de winter, of in de zomer. Iets in hem verlangde ernaar om iedere dag wel een keer buiten te zijn. En toch onderdrukte hij dat gevoel, dat hij vanaf zijn geboorte al had. En ook aan toe had gegeven als klein kind.
Hij keek zijdelings naar het meisje dat nu naast hem liep en een vraag stelde. Ze had hem uit zijn gedachtestroom gerukt, en dat was zowel prettig als niet gewenst. Hij dacht eventjes na, opende vervolgens zijn mond om rustig antwoord te geven: ‘Als ik je vraag goed begrijp, en dan is mijn antwoord Gren. Ja, ik ben een volbloed. Maar dat zal je niet verbazen, en lopen hier genoeg mensen die dat ook zijn. Het zijn de mengelingen die zich een beetje schijnen te verstoppen.’ Hij krulde zijn mondhoeken zo ver omhoog tot een brede glimlach zijn lippen sierde. ‘En aangezien jij duistere magie zou moeten beheersen, en je daar ook mee bezig bent, neem ik aan dat jij van Shadra komt?’

» Sorry voor late post ;o
» Dimi inspiratie was beetje verdwenen ;}