De gehele dorp Oak's field was versierd. Met magie waren de lantaarnpalen die er stonden veranderd in jack'o'laterns en overal waren er spookachtige taferelen. Het was laat in de middag en Norwood liep met een notitieblok rond. Hij noteerde van alles en streepte wat door. Hij schreef weer wat op maar had alles behalve oog voor het hele gebeuren om hem heen. Het deed er nu niet toe. Hij moest die rockshow waar Savador spontaan mee kwam binnen drie dagen regelen. Die druiloor had het hem drie dagen geleden gevraagd om hem gewoon zien af te gaan. Die had gewoon met opzet gevraagd om dat te doen omdat hij dacht dat hij in drie dagen dat niet zou redden. Nou dat mocht hij willen. Hij zou hem eens wat laten zien. Hij had alle bandleden kunnen bereiken. Op eentje na. De gitarist had na die twee dagen nog steeds niet van zich laten horen. Norwood had er over kunnen vloeken maar hij zou het niet opgeven. Savador zou niet zomaar winnen van hem. Hij naderde het plein dat zich in Kovomaka bevond. De entree was al volledig versierd. Hij had Malaika nog niet gezien. Het was niet zeker of ze nou hielp bij de bokkenburcht of bij hem. Hij had er alleen maar iets over gehoord. Norwood zelf was echter drukker met het probleempje om de gitarist. Hij liep het plein op en keek op. Een gehele stellage van metaal was al half af. Norwood glimlachte en zag iemand met de bekende koptelefoon op. Hij verzorgde altijd de decor en was aardmagier. Metaal buigend en druk bezig met alles samensmelten. Norwood liet hem maar gaan. "Oi, blauwkop!..." sprak hij. Een man keek op en glimlachte. "Rooie! Lange tijd niet gezien! Het schiet lekker op we zijn ruim op tijd klaar....en ik heb slecht nieuws... sprak de man met blauwig haar. De drummer met watermagie als element. "Vertel.." sprak Norwood. We zitten met een tekort aan leden. De gitarist is ziek en kan niet komen. sprak een stem achter Norwood. Een luchtmagier die het geluid verzorgde. Norwood zuchtte. "Dus toch..." sprak hij. En als je snel geen redelijke gitarist vind kunnen we niets... sprak de drummer weer. Norwood knikte en zuchtte. Wie! Wie kon hij nemen? Malaika? Nee, iemand die muziek kende als haar beste vriend! LESAIAH, kwam het op in zijn gedachten. Eyolf die aan zijn zijde had gestaan keek op alsof hij doorhad dat zijn baas een idee had. "Eyolf, ga Lesaiah halen. Zij is dol op muziek en weet vast hoe ze met een gitaar overweg moet..." sprak Norwood. Een korte blaf en de witte wolf verdween de straten uit. Norwood keek toen naar de lichte vorm van techniek die er stond. Dit was een van de weinige die er echt bestond. De enige techniek die er was was de drumstel en de gitaren. Verder werd het geluid sterker gemaakt door de magie van de luchtmagier. Geen microfoon kwam er aan de pas. Norwood hoefde nu alleen maar te wachten op Lesaiah. Hij streepte nog wat weg. De gitarist was het enige hoofdprobleem. "Ey Jongens!..." sprak hij. Vijf hoofden keken op naar Norwood. "Zien jullie het zitten om een vrouwelijke leadzangeres er bij te krijgen...voor deze avond...'' sprak hij kalm. De antwoorden waren simpel. Geen probleem!...Zolang je maar niet afgeleid wordt... Norwood had ze aangehoord maar had alleen geglimlacht. Hij zweeg. Misschien werd de band met hem en Lesaiah hierdoor ook sterker. Ze hielden allebei immers van Muziek. Hij glimlachte en draaide zich om toen hij een lichte huil hoorde. Was Lesaiah nu al in Oak's Field?

Het leek op het eerste gezicht nogal ongemakkelijk, maakte Lesaiah op uit de blikken van omstanders. Zelf had ze er totaal geen moeite mee. Met haar een meter tweeënzeventig was ze niet de langste, en daarbij kwamen de hakken goed van pas. Zeven centimeter, naaldhakken. Makkelijk om op te lopen, ze had wel hoger gehad. En dunner. Maar daar dacht ze liever niet aan terug. Bovendien had ze de grootste moeite om niet teveel aandacht te trekken. En ze had haar best nog wel gedaan. Hoge paardenstaart, met een paar lokken haar die voor haar rechteroog hingen. Zwart, loszittend shirt met een vlek in de vorm van een vlinder, en een simpele, donkere spijkerbroek. Eronder dus de hakken, en hoewel alles erg strak leek te zitten, was het redelijk comfortabel. In halloweenkostuum deed ze later wel. Eerst maar kijken wat de anderen deden. Niet dat het erg druk was. Voor haar gevoel waren er balzalen geweest met meer mensen dan er hier in heel Oak's Field. Maar het was dan ook nog niet echt druk. Haar passen verplaatsten zich losjes van de ene straat naar de andere. De hakken maakten het typische geluid dat schoenen op stenen maakten, maar het klonk niet zo gehaast en snel als normale vrouwen het deden klinken. Nee, het ging heel gelijkmatig. Alsof ze over een meter makkelijk vijf minuten kon doen, ruim de tijd had. De staart danste licht achter haar aan, met een geamuseerde blik liet ze de blikken van anderen over zich heenglijden. Nee, ze was vanavond even niet vrouwe van het woud. Gewoon Lesaiah. En Lesaiah had geen moeite met een beetje aandacht. Zolang het maar niet te ver ging.
Het zachte, rennende geluid merkte ze eigenlijk pas vrij laat op. 'Ah, Eyolf,' groette ze de wolf, toen ze hem herkende. 'Fijne Halloween alvast.' Voor Lesaiah was het niet raar om een heel gesprek te hebben met dieren, al waren ze van iemand anders. Ze kon ze verstaan, daar ging het om. 'Ah, dus Norwood heeft problemen met een gitarist?' Afwezig bekeek ze de omgeving. Misschien vonden anderen het raar dat ze met de wolf stond te praten. Veel van het verhaal begreep ze niet, misschien omdat Eyolf het haar haastig vertelde. 'Wat maakt het ook uit, ik kom wel mee. Waar is hij?' De wolf begon voor haar uit te rennen, en met vlugge passen volgde ze hem. Na drie straten gaf ze het op, en zette ze zich, op haar hakken, ook over naar een rennende pas. De hakken klonken nu wel haastig door de nauwe straatjes, zoveel mogelijk binnenwegen door, hekken over, en zelfs een aantal poorten door. Dat Eyolf deze weg had genomen, alleen maar om haar sneller te bereiken. De streber. Vast om zich te bewijzen. Maar dat wist ze niet zeker. Met een zucht ademde ze uit, op de rand van het laatste hek balancerend. Daar zag ze de roodbruine haren van haar opvolger al. Honderd meter, hoogstens. Snel liet ze zich van het hek vallen, en volgde Eyolf de laatste paar passen lopend. De wolf huilde, en zonder enige moeite wekte Lesaiah een grijns op. 'Gitarist nodig? Of heb je een probleem met een van de gitaristen en moet ik het voor je komen oplossen?' De laatste zin puur plagend, gewoon omdat ze het niet kon laten.

Norwood streepte wat weg van het lijstje en legde het toen weg. Hij sloeg zijn armen de lucht in waar een stel lianen uitschoten. Deze tilde de laatste deel van het ijzere stellage op en maakte en schoven het in elkaar. Norwood glimlachte en legde zijn hand op de ene kant en liep toen naar de andere kant van de stelage. Van beide kanten groeide een plant tussen de ijzere stelage waar spookachtige pompoenen aangroeide en ontpopte. Norwood zijn ogen keken naar het decor. "En dit witte doek..." sprak hij vragend in het algemeen. Daar worden de beelden op geplaatst tijdens de show. Daar is onze lichtman voor.. kreeg hij antwoord. Norwood glimlachte en draaide zich om toen Eyolf huilde. Die kwam als een gek aangerend en sprong het podium op. Norwood aaide de wolf over zijn kop. "Je moest je weer nodig uitsloven of niet?" sprak hij kalm tegen de wolf die een likje over zijn hand gaf. Norwood kwam weer overeind en keek naar Lesaiah. "Nee ik heb geen ruzie met een gitarist..." sprak hij glimlachend. "Maar ik kan wel een gitarist gebruiken. En aangezien ik jou kamer wat instrumenten zag bevatten..." sprak hij uitleggend en glimlachte. "Dus ik hoopte dat ik jou mocht lenen vanavond..." sprak hij kalm. Norwood glimlachte en gaf een knikje. "Ik hoop dat er geen problemen mee zijn vanuit de andere bandleden?" sprak hij. Goedkeurende, maar afwezige geluiden kwamen van de rest. Een korte jep of een hmmhmm was het enige. Ze waren nog druk bezig met de andere bezigheden. Norwood keek naar de lucht die onheilspellend oranje aan het worden was. Hij glimlachte. "Ik denk dat we nog snel een soundcheck moeten doen. Ik neem aan dat we even moeten inspelen samen met Lesaiah..." sprak hij terwijl hij naar het rand van de podium liep en door zijn knie zakte. Hij stak zijn hand uit naar Lesaiah om haar een hand te bieden het podium op te komen. De andere bandleden namen hun plek ik en wachtte geduldig tot de gitaar die nu eenzaam in de standaard stond zijn plek vond bij Lesaiah. Norwood glimlachte en hielp Lesaiah op het podium. Hij wachtte tot ze klaar stond. De stokjes van de drummer klonken luid maar duidelijk in zijn oren. De basgitarist begon te spellen op het ritme van de drum en zijn blik ging even naar Lesaiah die haar taak als gitarist ongetwijfeld wel opvulde. En ze kon net als hem zingen, ze zou ongetwijfeld een nummer gaan zingen vanavond. Hij zou de gitaar zo goed hij kon behandelen. Alsof het niets was zette hij de zang in en glimlachte. Dit ging vanavond goed komen. Savador kon hem de pot op vanavond. Hij had zijn doel bereikt en hem bewezen dat hij het wel degelijk kon.

'Jammer.' mompelde Lesaiah, nog steeds grijnzend. Het was altijd leuk om iemand te slaan, of om iemand in verlegenheid te brengen. Maar dat zou vanavond niet gebeuren. Norwood had een gitarist nodig. Of zij dat wilde zijn. Niets liever, dolgraag. Er was maar een ding wat voor haar taken ging, en dat was muziek. Dus een avondje invallen als gitariste was absoluut geen probleem voor haar. Voor de andere bandleden kennelijk ook niet, want er klonken slechts wat instemmende geluiden. Ach, ze waren vast druk bezig met het podium. Daar deed je meestal het langst over bij een optreden, vond Lesaiah. Inspelen, stemmen en het geluid testen kostte maar de helft van de tijd, had ze het idee. Maar dat kon ook komen door haar ervaring met instrumenten, en haar wat onhandiger manier van plannen. 
Norwood liep naar haar toe, en stak zijn hand uit, om haar op het podium te helpen. Ze greep zijn hand vast met haar lange vingers, en trok zich, met zijn hulp, vlug het podium op. Inspelen was een van de leukste dingen van een concert. Je kreeg de muziek een beetje in je vingers, maakte het meer een deel van jezelf. Vlug pakte ze de gitaar, en deed de band ervan rond haar schouder. Haar linkerhand zette ze rond de hals van de gitaar, en in haar rechterhand liet ze vlug een plectrum verschijnen. Een paar seconden nadat de drum was ingezet, zette Lesaiah de plectrum op de snaren, en speelde ze op gevoel mee. De meeste liedjes kende ze wel een beetje. Meestal hoefde ze ze maar een keer te horen om ze te kunnen spelen, en dit lied was haar vrij bekend. Ze onderdrukte de neiging om een tweede stem in te zetten, wilde eerst weten wat Norwood zou kunnen presteren. En het was lang niet slecht. Nadat het nummer afgelopen was, grijnsde ze hem toe. 'Waarom heb je me nooit verteld dat je kon zingen?' Ze was eerlijk gezegd een beetje verbaasd, hoewel het niet te merken was. 'Dit was echt heel goed. Zal ik het volgende nummer doen?'

-Beter dan dit wordt het vandaag even niet-

Norwood zijn ogen sloten zich af en toe bij het zingen. Zijn stem helder maar krachtig. Hij zong het nummer zonder moeite. Het was een van zijn favoriete en een van de bekendste die ze konden spelen. En kennelijk kende Lesaiah het nummer want ze speelde vlekkeloos mee. Norwood haalde de laatste keer uit met zijn stem en stopte toen. Zijn ogen opende zich weer en keken om. De drummer stak een duim op. Norwood glimlachte. Zijn blik ging naar Lesaiah. "Ik heb nooit aanleiding gehad om je dat te zeggen. Daarbij heb ik er nog niet aan gedacht om jou het te vertellen..." sprak hij kalm en glimlachte. Norwood hoorde de vraag en keek even naar de andere bandleden die stonden te popelen op een tweede. "Tuurlijk..." sprak hij. Hij was iemand die redelijk wat gitaar kon spelen maar was zekers niet de beste. Hij glimlachte en keek even naar de lucht. Deze was zeker nog wel voldoende om twee nummers in te spelen. Het begon nacht te worden en dat betekende dat ze moesten beginnen. De leerlingen stonden op het punt om binnen te stromen wanneer het nacht was. Norwood had op de gangen al een aantal leerlingen hoopvol horen praten. Hij had glimlachend langs gelopen en had gedaan alsof hij er niets van had opgevangen.

Norwood knipte in zijn vingers en uit een koffer kwam een gitaar gezweven. Hij glimlachte en deed de band over zijn schouder. Zijn hand gleed kort langs de hals. Het was lang geleden dat hij deze gitaar had bespeeld. Maar Norwood was ongetwijfeld zeker er van dat hij het kon. In zijn hand verdween automatisch een plectrum en deze ging kort langs de snaren die een lange maar lage noot lieten klinken. Hij glimlachte en legde zijn hand plat op de snaren om het geluid te dimmen. "Ik ben klaar sprak hij terwijl hij zijn plek verliet om Lesaiah plaats te laten nemen om haar nummer te doen. Hij wachtte geduldig tot het zijn beurt was. Hij glimlachte en was benieuwd hoe Lesaiah zong. Haar stem was altijd al een rustgevende factor voor hem geweest. Warm en zacht, ergens een licht gebroken ondergrond, maar die werd al snel omvergeworpen door de vriendelijkheid die het huisde. En die stem in zang, zou ongetwijfeld prachtig zijn om te horen. Zijn ogen gingen naar waar het publiek zou staan. Hij glimlachte. Dit kon misschien een van de dingen zijn die zijn band met Lesaiah die al redelijk op stand was gekomen sinds hun eerste ontmoeting alleen maar nog meer te versterken.

'Mooi.' Lesaiah glimlachte. De zang was altijd haar favoriete deel van het geheel geweest. Niet dat ze het andere niet kon, in feite zou ze een heel orkest in haar eentje kunnen regelen, maar de zang was gewoon een natuurlijker deel. Het ging vloeiender, makkelijker. Met een simpele beweging haalde ze de gitaar van haar schouder, en zette ze hem tegen de achterkant van het podium. Daar zou hem niets kunnen gebeuren, en was hij makkelijk terug te vinden. Op de achtergrond hoorde ze de gitaar, en soepel draaide ze zich om. Ze mocht dan niet de eindeloze elegantie en gratie van Neara bezitten, Lesaiah was nooit echt lomp in haar handelingen. Alles ging met een onmerkbare precisie. Zo ook haar passen over het podium. Normaal, maar net een beetje soepeler. Ze misten het harde geluid van de tikkende hakken, gaven alleen wat lichte tikjes. In twee seconden maakte ze oogcontact met de drummer, en zonder woorden, zonder ook maar magie te gebruiken, maakte ze met haar blik duidelijk in welke maat ze wilde spelen. Met een lichte glimlach draaide ze zich weer naar voren, naar waar het publiek zo zou staan. Zouden ze haar herkennen als Lesaiah, of als dat meisje dat bij Norwood's band meezong? Beiden waren redelijk logisch, dus ze zou het bij god niet weten. Zonder ook maar een keer adem te halen begon ze. 'I can not find, a way, to describe it. It's there, inside, all I do is hide.' Het was geen simpel lied voor op de gitaar, wist ze uit ervaring. Maar het moest maar. Lesaiah zong wat in haar opkwam, en dit kwam in haar op. 'All the pain, I thought I knew, all the thoughts straight back to you.'Haar gedachten wervelden van de tekst af, hoewel ze prima mee bleef zingen. Hoe was ze ook al weer aan dit lied gekomen? Het was een redelijk onbekende, dacht ze, maar niet zo erg dat niemand er ooit van gehoord had. 'I feel, like I, I'm all alone.' Ze was niet meer alleen, maar ooit had dit lied op haar geslagen. Daar was iets van waar, maar wanneer en hoe kon ze niet meer helder voor de geest halen. Natuurlijk niet, het was in die periode. 'And take me away' Ze eindigde met een lange uithaal, wachtend op de gitaar die de laatste noot zou spelen. Meteen daarna draaide ze zich met een brede grijns om. 'Dat ging nog best goed!' merkte ze vrolijk op. Haar normale stem verschilde ietwat van haar zangstem, omdat ze haar zangstem naar ieder lied moest aanpassen. 'En je gitaarspel was lang niet slecht, Norwood. Als mannen konden multitasken had je me niet eens nodig gehad, denk ik.' Maar ja, de meeste mannen konden maar een ding tegelijk. En voor deze keer vond ze het niet erg. Zo kwam Lesaiah ook nog eens aan zingen toe.

Nummer+Volledige Lyrics:

Norwood zijn ogen sloten zich en hij zette de gitaar in. Hij opende ze en keek naar de hals die zwak licht gaf. Hij glimlachte. Het was oud en vertrouwd. De band had eerst ook een zanger maar die was er niet meer. Die was van de band gestapt en had een andere pad genomen. Norwood had de zang overgenomen. Inclusief gitaar. Norwood draaide zich lichtjes richting Lesaiah. Haar zang was oorverdovend prachtig. Hij glimlachte en draaide zich weer waar het publiek kwam te staan. Zijn hand vloog behendig over de hals. Iedere noot zowat perfect aanslaand. Een liedje die hij vaker gehoord had, maar nog nooit echt intensief gespeeld had. Hij sloeg er af en toe een over omdat hij het nooit volledig geoefend had. Maar verder ging het wel. Hij had makkelijkere nummers gespeeld maar ook dit moest hij kunnen. Zwijgzaam hoorde hij Lesaiah uithalen met haar stem en hij breidde een einde aan zijn gitaarspel. En zijn ogen glunderde lichtjes. De drum sloeg zijn laatste slag en eveneens de basgitaar maakte met een lage toon zijn spel af. Norwood glimlachte toen Lesaiah klaar was met zingen. Norwood hoorde de woorden van Lesaiah. "Tja..." sprak hij. Lesaiahs woorden drongen door bij de drummer die in de lach schiet. "Hoor je Norwood, je bent dus toch het vrouwtje van de band... sprak hij nog lachend uit. De basgitarist grinnikte kort. Norwood moest enkel glimlachen. "De band had eerst een andere zanger dan mij, toen hij stopte moest ik zowel de zang als gitaar overnemen. Met andere woorden ik kan op dit punt multitasken. En daar maakte onze drummer een grapje over..." sprak hij kalm en glimlachte. "Maar de zang en gitaar zijn twee aparte stemmen die apart moeten blijven. Het blijft mooier als iemand zijn liefde en zaligheid in de zang legt en iemand anders datzelfde in het gitaarspel. Dan klinkt het om een of andere reden toch mooier..." sprak hij glimlachend. Hij glimlachte. "En jij mooi gezongen, het leek recht uit je hart te komen..." sprak hij kalm. Hij had gehoord dat het recht uit haar hart kwam. Ze werd volledig opgezongen door de tekst. Hij ging er alleen niet verder op in nu. Zwijgzaam ging zijn blik naar de lucht. Het was nacht. Hij hoorde in de verte al wat stemmen. "Ik denk dat de tijd is aangebroken om onze talenten voor de leerlingen te laten zien..." sprak hij kalm. Hij glimlachte en keek naar Lesaiah. Hij knikte even. Het zou wel goed komen. Hij had volste vertrouwen er in.

- Kommaar leerlingentjes van de School ^^-