Het was avond in Oak's field. De avond van rust, maar tevens voor activiteiten die soms het daglicht niet konden verdragen. Het begon met een snelle schim over de daken, geruisloos. Vervolgd door een hoop meer. Runners, een zwarte gilde die pakjes vervoerde. Sommige onschuldig, sommige met illegale producten. En juist daardoor waren ze een zwarte gilde. Het is nu een maand geleden na de begrafenis van Malaika en Norwood was in een diep dal gezakt. Was botter tegenover leerlingen die laat in de les kwamen of zijn les verstoorde. Sloot zich op in zijn kamer. En 's Avonds ging hij aan het werk. Het verdiende, het zorgde voor ontspanning. Het was vooral omdat inspanning hem van zijn depressie afleidde. En hij was inmiddels 2 weken bezig tot hij een bestelling kreeg die hij niet verwachtte.
Zwijgzaam rende de zwarte schim over de daken. Zijn gezicht bedekt met een zwart masker dat zijn ogen enkel zichtbaar hield. Een rode lok kwam net tussen de twee doeken die het masker vormde uit. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen. Hij naderde het redez-vouz punt waar hij het pakje moest afleveren. Hij stopte bij een steegje en zweeg. Zijn armen die ontbloot waren omdat de meeste runners in een zwarte trui liepen die geen mouwen hadden. Zijn arm had een zwarte tattoo dat bestond uit blokjes in een verschillend patroon. Zwijgzaam sprong hij naar beneden en landde in het steeg. Rustig liep hij naar de persoon die er al stond. Echter verwijdde zijn ogen toen hij daadwerkelijk zag wie het was. De oranje lange haren, de duistere magie die om haar heen hing. Hij zette een stap naar achteren. "Katherine?..." stamelde zijn stem gesmoord door het onverwachte. "Sorry maar runners werken niet voor hun vrienden of kennisen..." sprak hij kalm. "Ik zal wel een andere laten komen..." sprak hij en wilde zich omdraaien om weg te lopen maar werd tegengehouden.

[Miss Katherine]

Met een vermoeid gebaar streek Katherine een pluk van haar rode haren achter haar oor en tikte met de punt van de veer op haar bureau. Soms maakte leerlingen echt de stomste fouten, wisten niet eens meer hoe ze fatsoenlijk moesten schrijven. Het was goed dat ze iemand was die haar kalmte goed kon bewaren, anders had ze waarschijnlijk al een heleboel dingen kapot gegooid. Het was alsof de leerlingen hun voeten aan het vak veegden, alsof het niet interessant genoeg was. Misschien moest ze er wat meer praktijk in steken, er een soort spel van maken, dan konden ze misschien wel de makkelijkste dingen onthouden. Even gleden haar groene ogen naar de klok die naast de deur hing, zuchtte en ging verder met verbeteren. Sinds de dood van Malaika was Norwood vreselijk hard achteruit gegaan, was nog maar een schim van de vriendelijke man die hij ooit geweest was. Ze had een aantal leerlingen horen klagen op de gang dat hij zo kortaf was, hen niet eens meer de kans gaf om uit te leggen waarom ze te laat waren of iets dergelijks. In de lerarenkamer was hij ook al lang niet meer federeren dat was iets dat ze best wel spijtig vond. Ze mocht Norwood wel en vond dat hij het allesbehalve verdiende om helemaal alleen weg te kwijnen, daarom had ze ook een speciaal pakje besteld. De afgelopen maanden had ze in de school en hun omgeving wat research gedaan om iets te zoeken waarmee ze Norwood zou kunnen bereiken. Ze had al haar charmes in de strijd gegooid bij de plaatselijke bevolking om dingen te weten te komen over de man, dingen die misschien niemand wist. Zo was ze een week geleden op de Zwarte Gilde gestuit, een soort organisatie die zowel legale als illegale pakjes aan verschillende mensen bezorgde. Blijkbaar was Norwood nog niet zo heel lang geleden lid geworden van die organisatie en bracht hij 's nachts pakjes rond. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen toen ze terugdacht aan wat ze huisstijl besteld had. Een paar zeldzame bloemen die je maar op één plaats kon vinden. Het was haar kooi gelukt om naar die plek te gaan, omdat ze het gewoon veel te druk had. Het was een goed excuus om met Norwood in contact proberen te komen zonder dat ze daarvoor zijn les moest verstoren of moest aankloppen bij zijn kamer. Nu alleen nog maar hopen dat de man het pakje kwam brengen, anders moest ze het een andere keer nog eens proberen. Snel stond Katherine op toen ze het uur weer in het oog had gekregen, pakte haar jas en een klein zwart schoudertasje van de kapstok en liep de deur uit. Op dit uur was het best wel stil in het kasteel, maar wat wilde je ook als iedereen lag te slapen? Eenmaal buiten huiverde ze even toen een koude windvlaag haar tegemoet kwam, maar dat hield haar niet tegen om naar de afgesproken plaats te gaan. Met een zelfzekere trek om haar mond zette ze haar voeten in beweging terwijl haar haar in de wind wapperde. Mensen hadden haar al complimenten gegeven om haar haar, omdat het soms op een vlammenzee leek. Even vertraagde de jonge vrouw haar pas om daarna helemaal stil te staan. Met haar groene ogen tot spleetjes geknepen tuurde ze in het rond, opzoek naar de zwarte schim die het pakje bij zich zou hebben. Katherine?..." Als door een wesp gestoken, draaide ze zich om toen ze de bekende stem hoorde. De serieuze trek die al die tijd op haar gezicht gestaan had, maakte plaats voor een warme glimlach terwijl ze een stap naar voren zette en een hand op zijn schouder legde toen hij weg wilde gaan. "Eigenlijk ben ik hier niet alleen voor dat pakje Norwood, ook voor jou." Even kneep ze in zijn schouder om daarna een halve ronde om hem heen te lopen zodat ze voor hem stond. "Is dit echt wat je wilt, overdag wegkwijnen om dan 's nachts wat aan illigale praktijken te doen? Zo ken ik je niet, weet je? Er zijn mensen die je willen helpen, maar je laat ons niet toe. Lesaiah is bezorgd om je... ik ben bezorgd om je." Wat de vrouwe van het woud op dit moment aan haar hoofd had wist ze niet, maar ze wilde wedden dat zij zich ook zorgen maakte over haar opvolger. Even boorden haar ogen zich in de zijne waarna ze haar hand van zijn schouder haalde en een stap achteruit zette. Hij kon gaan als hij wilde, maar toch zou ze het waarderen als hij bleef om even te praten.

Norwood zijn rug was gericht naar de vrouw die hem zo bekend voor kwam. Zijn ogen sloten zich en hij kon zichzelf vervloeken dat hij zijn klant niet eerder had onderzocht. Zwijgzaam opende hij zijn ogen en keek met een strakke blik in de ogen van de vrouw. Haar woorden deden zijn kaken op elkaar bijten. "De rede dat ik doe valt niet te begrijpen, Katherine..." sprak hij enkel terug. Hij duwde met zijn hand, haar hand van zijn schouder. "Het spijt me...." sprak hij enkel en liep langs haar heen om naar de opening van het steegje te lopen. Zijn ogen vielen op een slanke man die tegen de muur stond en deed alsof hij niets merkte. Zwijgzaam ging zijn blik over zijn schouder. "Het is gewoon wie ik ben geworden..." sprak hij enkel nog en sprong toen met een krachtige sprong het dak op om over de daken verder te lopen. Hij zuchtte iets zei hem dat hij terug moest lopen maar hij liep stug verder.

Ondertussen was de slanke man zijn actie al aan het uitvoeren. Hij was naar het steegje gelopen waar Katherine zich bevond en wist de opening te versperren. Katherine opgesloten als een rat in de val. Langzaam naderde hij haar en duwde haar daarna ruw tegen de muur. "Nu uw vriendje er niet meer is kan ik ongestoord mijn gang gaan.." sprak hij met een lage stem. Hij legde zijn hand op haar boven been en gleed langzaam richting haar heup.

Ondertussen stond Norwood op het dak te piekeren maar al snel draaide hij zijn blik ruw om. Om een of andere reden voelde hij zich niet goed bij wat hij had gedaan. Hij rende dezelfde weg terug en trof de man aan die nog steeds Katherine tegen de muur hield. Hij sloot zijn ogen. Op taken anders dan de gilde vroeg wijden was een verraad voor de gilde en dat stond gelijk aan de uur van de jager. Een spel waarin de runners hun collega mogen aanvallen voor een uur lang met, indien mogelijk, dodelijke afloop. Norwood trok zijn masker af en beet zijn kaken op elkaar. Hij sprong naar beneden en landde vlak achter de man. "Hangt er van af hoe snel u bent..." sprak zijn stem kil. Zijn ogen gesloten en zijn houding recht. Hij opende zijn ogen daarna snel en greep de man bij zijn schouder. Trok hem van Katherine af en duwde hem door naar de muur aan de andere kant van het steegje. Norwood volgde met een genadeloze klap in de maagstreek van de man, die als gevolg in elkaar dook. Norwood keek neer op de man die in elkaar zakte. Hij had een kille blik in zijn ogen die je niet vaak zag bij hem. Vervolgens draaide hij zich naar Katherine en zijn blik verzwakte dramatisch. Hij wendde zijn blik af. De tattoo op zijn bovenarm die duidelijk zichtbaar was begon paars op te gloeien. Norwood zijn blik ging er naar toe. "Dus het begint...." sprak hij zacht. In de lucht werd een schim zichtbaar. Gevolgd door een schittering. De gast wierp een mes. En de baan leidde net naast Norwood, naar Katherine. Tsk, dus de dierbare waren ook de dupe. Geen wonder dat de gilde een zwarte was. Norwood had zijn bril niet op waardoor hij sneller kon handelen dan normaal. Hij ving de geworpen mes aan het handvat op en wierp die in de hoek van het steegje. Hij tilde Katherine zonder pardon op. "De komende zestig minuten wijk je geen centimeter van mijn zijde..." sprak hij enkel als waarschuwing. Hij sprong het dak op en keek kort rond. Nog geen andere runners. Zijn tattoo begon te vervormen in een timer. Ze waren inmiddels al een minuut bezig maar hadden nog een lange tijd te gaan. En de ene runner na de andere zou verschijnen. Normaal waren ze solitair aan het werk maar tijdens dit soort momenten konden ze nogal listig samenwerken wist Norwood. Norwood zweeg en keek kort naar Katherine terwijl hij zijn benen in beweging zette. Tijd om hier weg te gaan, het zou hier binnen de kortste keren krioelen van de runners.

Ze bleef Norwood strak aankijken, maar wende haar blik na een tijdje af toen ze zijn woorden hoorde. Waarom probeerde hij niet eens om het uit te leggen? Vertrouwde hij haar niet omdat ze een Shadraanse was of omdat ze nog met Savador omging. Ze kon wel een paar redenen bedenken waarom, maar het kon ook goed zijn dat hij gelijk had, dat het niet uit te leggen viel. Haar hand viel werkeloos langs haar lichaam en ze beet op haar onderlip. Ze kon hem toch niet zomaar laten gaan, laten wegkwijnen voor de rest van zijn leven? Net toen ze hem weer wilde tegenhouden, sprong hij het dak op en verdween uit het zicht. Zijn woorden bleven nog gonsden nog na in haar hoofd terwijl ze hem nakeek. Misschien kon ze hem echt niet meer helpen, was hij gewoon veel te diep gezonken. Katherine wilde teruggaan naar de academy om wat te slapen, maar voor ze twee passen had kunnen zetten verscheen er een man voor haar neus. Met een harde smak duwde de man haar tegen de muur aan en even klemde ze haar kaken op elkaar om niet te jammeren van de pijn. Angstig keek ze de man aan en even gleed haar blik naar beneden toen ze iets op haar bovenbeen voelde drukken. Katherine deed haar mond al open om te roepen, maar klapte deze al snel terug dicht toen ze zijn hand naar boven voelden gaan. Tranen prikten achter haar ogen terwijl ze de bittere smaak van bloed in haar mond proefde omdat ze veel te hard op haar lip beet. Mannen waren gewoon allemaal hetzelfde, vonden allemaal dat ze met een vrouw alles konden doen wat ze wilde. Katherine sloot hoor ogen toen de man steeds verder ging en wankelde dan ook wat toen hij ineens van haar opgetrokken werd. Snel opende ze haar ogen weer en zag nog juist hoe Norwood de man een klap gaf. Een traan vond zijn weg naar beneden, maar ze deed geen moeite om hem weg te vegen. Even bleven haar ogen op de tatoe op Norwoods arm hangen toen deze ineens van kleur veranderde, maar ze keek al snel weer naar de grond. Met haar handen tot vuisten gebald probeerde ze haar ademhaling terug onder controle te krijgen en het feit dat er ineens een schim op het dak was verschenen hielp daar niet echt bij. Toen ze iets op haar af zag komen vliegen, uitte ze een geschrokken kreetje en hief haar armen boven haar hoofd, wachtend op het moment dat het mes zich in haar lichaam zou boren. Toen dit na een paar seconden nog niet gebeurd was, liet ze haar armen zakken. Dit was echt veel te veel in een keer en als Norwood haar niet had opgetild was ze waarschijnlijk door haar benen gezakt. Trillend legde ze haar hoofd op zijn schouder en liet haar tranen de vrije loop. Het zou voor haar niet moeilijk zijn om dat uur bij Norwood te blijven, op dit moment was ze veel te bang om er in haar eentje van door te gaan. "Wat is er allemaal aan de hand?" vroeg ze door haar gesnik heen terwijl ze haar vingers in zijn kleren haakte. Altijd als ze iemand wilde helpen kwam ze in zo'n situatie terecht. Het was net alsof ze het aantrok ofzo. Toen ze na een tijdje tot bedaren was gekomen, liet ze Norwoods kleding los en veegde even met haar hand over haar wangen om de tranen weg te vegen. Het was maar goed dat ze geen mascara had opgedaan, anders had haar gezicht onder de zwarte vegen gezeten. Na een paar keer diep ademhalen viel haar oog op de tatoe die deze keer ook van vorm veranderd was. "Leuke tatoeage." Een kleine glimlach verscheen om Katherine's lippen terwijl ze even met haar vinger over de timer streek. Even keek ze achterom toen ze dacht iets gehoord te hebben, maar keek terug voor haar toen ze niks zag. Dit ging waarschijnlijk nog een lange nacht worden, heel anders dan dat ze zich had voorgesteld.

Norwood zag Katherine door haar benen zakken. Hij tilde haar voorzichtig op en merkte dat haar hoofd op zijn schouder kwam. "Geen zorgen..." sprak hij enkel. Alsof de echte Norwood de oude vertrouwde weer volledig terug was. "Ik haal je hier uit..." sprak hij. Hij sprong het dak op en begon te rennen. "Het uur van de jager..." sprak hij op haar vraag. "Wanneer runners zich weiden aan iets anders, bijvoorbeeld beschermen van iemand, dan hun taak wordt dat gezien als verraad voor de gilde..." sprak hij kalm. "Een uur komt op de klok te staan waarin de persoon neergehaald wordt om informatie over de gilde niet te laten uitlekken." sprak hij. "Na dat uur gaat de persoon vrijuit, er is hooguit maar 2 personen die dit overleefd hebben..." sprak hij kalm. "En ik ga er vier van maken..." sprak hij enkel op haar vraag. "Meh, hij is alles behalve leuk. Die timer moet nul halen terwijl we leven anders ziet het er somber uit...." sprak hij kalm en rende verder. Al snel kwam het gezelschap dichterbij. Binnen de korste keren stonden vijf runners al om hun heen. Norwood keek kort rond. Een cirkel. "Deze formatie ken ik..." mompelde hij. Hij zette zich af en wilde een snellere stap zetten waardoor ze haast teleporteerde naar een andere plek maar de ervaren runners zag dit aankomen waardoor ze nog steeds het middelpunt waren van de cirkel. "Niet aan te onsnappen dus..." mompelde hij. De runners rende gewoon mee en maakte ieder een zegel. Met een donkerpaarse cirkel met oud shadraanse tekens maakte ze de cirkel compleet. "Nee, niet die spreuk stamelde hij. Als we hier niet snel uit komen zitten we bevroren voor tien minuten. En dan kunnen ze in die tijd veel uithalen..." sprak hij kort tegen Katherine. "Ik heb al tweemaal iemand verloren. Heb meerdere malen haast gefaald iemand te beschermen.... " mompelde hij. "Dat gebeurt me niet weer...." sprak hij toen vastberaden. Geef me de gelegenheid je te helpen... sprak een onbekende stem ineens. Norwood zijn ogen verwijdde zich en stond stil. De formatie om hun heen bevroor ook gelijk en bleven staan. "Hoorde jij die stem ook?" vroeg hij aan Katherine die deze onmogelijk gehoord kan hebben. "Ik ben een onderdeel van jou, ze hoort me niet..." sprak hij. Norwood keek om zich heen. "Wie ben jij..." vroeg hij. "Norwood, Opvolger van de legendarische magician van het woud, Lesaiah...laat me mezelf voorstellen... sprak hij kalm. Norwood hield zich schrap alsof iets komen ging. Zijn rode haren werden gitzwart en veranderde in veren. Zijn ogen werden zwarte kraalogen en zijn gezicht werd bedekt met een witte verenpak. Niet alleen dat hij groeide wat en zijn armen veranderde in een paar zwarte vleugels. Op een van de vleugels tikte de timer nog steeds verder. "Aangenaam, Katherine.." sprak de uil waar ze nu op de rug zat met een kalme stem alsof er niets aan het handje was. "Mijn naam is Zabima, spirit van de wijsheid..." sprak hij kalm en keek toen rond. "Zo te zien heb jij je aardig in de nesten gewerkt..." sprak de uil kalm. Nogal...zorg nou maar dat Katherine hier veilige uit komt. Elke vorm van hulp wordt gewaardeerd. sprak de stem van Norwood door middel van telepathie zodat ook Katherine het kon horen. "Hoohoo, geduld is een schone zaak jongeman..." sprak de stem. De uil spreidde zijn vleugels en sloeg er eenmaal krachtig mee. Een van de mannen raakte uit balans en viel van het dak. De paarse cirkel verdween en daarmee de spreuk. Zabima rekte zijn vleugels en sloeg er krachtig mee. Zonder moeite kwamen ze de lucht in en vlogen ze omhoog. Zabima was groter dan een gemiddeld mens en kon met gemak een stuk of drie op zijn rug vervoeren. Eenmaal veilig stootte Zabima Norwood uit. Iets wat de tweede vorm deed om Norwood de kans geven om Katherine in de gaten te houden. Norwood kwam uit een berg veren die groeide op de rug van Zabima. Zwijgzaam vloog deze verder. Norwood wreef over zijn hoofd en keek daarna beduusd naar Katherine nog niet helemaal bevattend wat er nu precies aan de hand was.

- sorry, had al een beetje vooruitgedacht wat er zou gebeuren. Hope you don't mind. Nu is het je kans om Norwood eens goed bij zinnen te praten haha -

Zabima:

Katherine kneep haar ogen stijf dicht toen ze over de daken renden. Ze had hoogtevrees, ja, iets wat bijna niemand wist. De enige die echt wist dat ze het had, was haar vader en die had het voor zover ze wist nog aan niemand verteld. Jonathan was een eerlijke man, zou nooit tegen zijn dochter liegen of dingen achterhouden, zelfs niet als ze het beter niet kon weten. Hoogtevrees en een angst voor ratten en muizen was niet echt iets dat goed samen ging, aangezien ze meestal meteen op een stoel kroop als er zo'n beest in de buurt was. Zelfs stoelen waren al redelijk hoog voor haar doen waardoor ze er soms niet eens meer af durfde. Als je dat allemaal nog eens bij haar suikerziekte optelde, hadden sommige mensen hun leven waarschijnlijk allang opgegeven in haar plaats. Natuurlijk was zij juist anders dan sommige mensen, bekeek alles van de goede kant. Haar ademhaling ging redelijk snel terwijl ze naar Norwoods uitleg luisterden. Oh geweldig, dus eigenlijk mochten al die runners hen zonder pardon vermoorden. Het feit dat maar twee mensen dit ooit overleefd hadden, werkte ook niet echt goed mee om haar ademhaling onder controle te houden. Toen de man ineens stopte met rennen en blijkbaar ergens niet uit raakte, zette Katherine haar goed vogelt de nagels in zijn schouder en deed voorzichtig een oog open. Het eerst wat ze zag waren de schimmen die hen insloten. Daarna zag ze pas de tekens en voelde ze de duistere magie. Oud- Shadraans, iets dat ze had moeten leren van haar vader. 'Ooit komt het wel van pas' had de man gezegd en hij had gelijk. Meteen begon ze zelfs ook een paar woordjes te prevelen terwijl haar groene ogen wat oplichte omdat ze een flinke dosis magie gebruikte. Natuurlijk was zo niet sterk genoeg om heel die spreuk ongedaan te maken, maar dat wilde niet zeggen dat ze niet mocht blijven proberen. Ze zat net midden in een zin toen Norwood haar ineens afkapte en verstoord keek ze hem aan. "Wat moest ik horen?" Het kon zijn dat ze niets gehoord had omdat ze te druk bezig was geweest met die spreuk ongedaan proberen te maken. Even verscheen er een frons in haar voorhoofd toen hij nog wat meer tegen iemand onzichtbaar begon te praten en ze in de gaten kreeg dat de mensen rondom hen precies bevroren waren. "Euh... Norwood?" stamelde ze toen zijn haren ineens zwart werden en er veren op zijn huid begonnen te groeien. Voordat ze met haar ogen kon knipperen, voelde ze iets zachts onder haar handpalmen en hield geschrokken haar adem in toen ze de grote uil onder haar zag staan. "H...hallo," mompelde Katherine zachtjes terwijl ze zichzelf even kneep. Ze wist dat er hier rare dingen konden gebeuren, maar dit ging toch echt te ver. Even staarde ze voor zich uit, hoorde niet eens meer wat er juist allemaal gezegd werd. Een gil bleef in haar keel hangen toen het dier ineens zijn vleugels spreide en opvloog. Verbaasd keek de jonge vrouw om toen ze vanuit haar ooghoek iets achter haar zag bewegen en even kreeg ze een grimige trek om haar mond. "Nu we even van die Runners af zijn moet jij eens heel goed naar me luisteren. Je bent echt niet goed bezig nu, overdag jezelf opsluiten op je kamer om dan illigale praktijken te doen? Sorry, maar dat gaat echt te ver. Malaika zou nooit gewild hebben dat je jezelf helemaal kapot maakt, niemand wilt dat. Dus. Doe. Terug. Even. Normaal." Bij de laatste woorden prikte ze met haar vinger in zijn borst om ze nog meer kracht te geven dan alleen te beklemtonen. Dit was echt gewoon te ver aan het gaan en ze wilde niet nog een collega om wie ze gaf kwijt. Malaika was diegene geweest die haar had opgevrolijkt toen ze het moeilijk had, net als Savador, alleen was het toen vrouwen onder elkaar. Katherine liet haar hand terug zakken en sloeg haar armen voor haar borst over elkaar, helemaal vergeten dat ze zoveel meter boven de grond vlogen.

Norwood stopte plots met rennen. Het gesprek met Zabima als gevolg. Het zou er vreemd uitzien voor Katherine dat Norwood met iemand in zijn hoofd praatte. Zijn ogen schoten naar de runners. Hij zou Katherine beschermen! Dat moest gewoon. Zijn ogen werden zilver, een teken van verandering. De irissen werden puur zilver. Zijn gezicht kreeg veren. Zijn hoofd vervormde wat naar een andere vorm en niet veel later stond er een uil onder Katherine. "Nee, dame je droomt niet..." sprak hij vriendelijk. Hij had Katherine zien knijpen. Hij glimlachte en keek toen naar de runners om een van de formatie onschadelijk te maken zodat ze de kans kregen om te vluchten. Met enkele krachtige slagen vlogen ze de lucht in. Een hoopje veren kwam op de uil terecht en waaide weg om Norwood's lichaam achter te laten. De uil vloog ongestoord verder. Norwood had een wat slappe houding en kwam weer langzaam tot leven. Hij opende zijn ogen en ging recht zitten. Hij keek kort rond en zag toen de grimas op de gezicht van Katherine. Hij slikte moeizaam. De spraakwaterval als gevolg de laatste woorden hakte er in en deden hem zijn blik spijtig afwenden. "De dame meent het Norwood.... sprak de uil kalm. Norwood knikte. "Ik...ik ren..." sprak hij zacht. "Enkel om mijn frustrerende gedachten weg te krijgen. De ellende van me weg te halen..." sprak hij kalm. "Wat moet ik anders?" stamelde hij. "Muziek?" sprak Zabima alof het zo klaar als een klontje was. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen en dacht kort na. Hij opende toen zijn ogen en keek naar Katherine. Hij kroop wat naar haar toe en sloeg zijn armen toen om haar heen. Hij begroef zijn gezicht in haar schouder en sloot zijn ogen. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, Katherine. Ze achtervolgt me in mijn slaap, in mijn gedachten...overal..." sprak hij zacht en verstevigde zijn grip op haar. "Als het allemaal nou zo simpel was. Om mezelf te blijven. Maar....voor jou...ik zal het proberen...ik zal het proberen mijn leven weer op een rijtje te krijgen..." sprak hij zachtjes en zweeg toen terwijl hij in dezelfde houding bleef.

Het geluid van de wind die om hen heen zoefde, zorgde ervoor dat de jonge vrouw wat kalmer werd nadat ze haar zegje gedaan had. Norwood had zijn blik afgewend toen ze bij de laatste woorden gekomen was en ze had de neiging moeten onderdrukken om haar armen om hem heen te slaan. Als ze dat zou doen zou ze vast en zeker haar evenwicht verliezen en naar beneden donderen. Alles wat de laatste weken gebeurd was, kon echt niet meer door de beugel en dat had ze hem nu wel duidelijk gemaakt. Na een tijdje verzachtte haar blik wat en keek ze de man medelevend aan. Katherine wist niet hoe het was om zo een geliefde te verliezen, dus ze wist niet echt hoe hij zich voelde. Het enige dat ze wist was dat zijn hart waarschijnlijk in duizenden stukjes gebroken was, maar dat was nog altijd geen excuus om tegen de wet in te gaan. Ja, ze was iemand die zich aan de regels hield en altijd zou blijven doen. Regels zorgden ervoor dat het leven draagzaam bleef voor de zwakkeren. Als er geen regels waren zouden er nog maar weinig mensen kunnen blijven leven. Even knikte de jonge vrouw om duidelijk te maken dat ze het eens was met Zabima. Ze had gehoord dat hij goed kon zingen en gitaar kon spelen, daar moest hij gebruik van maken. Even verstijfde ze toen hij ineens zijn armen om haar geen sloeg en wat aarzelend omarmde ze hem terug. Geduldig luisterde ze naar zijn woorden terwijl ze kalmerend over zijn rug wreef. "Het komt wel goed, Norwood. Echt waar. Je moet gewoon in jezelf vertrouwen, beseffen dat Malaika niet meer terugkomt. Ze volgt je in je dromen omdat je er het niet wilt geloven en dat zal ze blijven doen totdat jij jezelf herpakt."


Derp :c

Norwood zijn houding was onngemakkelijk toen ze hem streng toesprak. Hij had de houding van een kind die straf kreeg van zijn ouders. Zwijgzaam ging zijn blik leeg naar haar en zweeg toen ze klaar was. Ze had gelijk! Verdorie! Waarom ging hij tegen de wet in? Alleen maar om het feit dat hij zijn ellende weg kon rennen in de inspanning? Nee! Dat moest niet langer. Norwood zuchtte even en sloeg toen zijn armen om haar heen. Zijn ogen sloten zich en zwijgzaam omarmde hij haar. Hij trok haar dicht tegen zich aan. Zijn ogen begonnen te tranen en hij beet zijn kaken stevig op elkaar. Hij sprak zacht maar duidelijk hoorbaar. Norwood liet haar terug spreken en liet haar toen langzaam los. Hij veegde zijn tranen los en had ineens een andere blik in zijn ogen. Hij ging overeind staan en draaide zijn rug naar Katherine. Zijn haren wapperde in de wind die langs hem suisde. Hij hield zonder moeite zijn balans op de rug van de uil die levens groot was. Zwijgzaam ging zijn blik voor zich uit. "Ik..." sprak hij. "Nee..." sprak hij alsof hij verworp wat hij wilde zeggen. "Mijn leven is een ontspoorde trein en ik ga die weer op de rails krijgen..." sprak hij vastberaden en keek voor zich uit. Ineens schoten vijf schimmen de lucht in. Norwood keek naar zijn arm. Nog tien minuten voor de timer nul raakte. "Jullie weten van geen ophouden..." sprak hij. Norwood sloeg twee vuisten tegen elkaar. Zijn handen kregen een groene aura. "Scream of the...." sprak zijn stem vervaarlijk laag. De lucht om hem heen leek te schieberen onder de magie die hij opbouwde. Hij gaf zijn titel als opvolger weer waarde door deze drukkende sfeer die zijn magie opbouwde. "Night Owl!..." galmde zijn stem en hij sloeg zijn handen op zij. Van pure woudmagie schoten de aura's in de vorm van vijf uilen koppen in een waaier uit een. Ieder vond zijn doel tegen een runner die naar beneden stortte. Norwood veegde zijn haren uit zijn gezicht en draaide zich naar Katherine ."Ik zal de runners achter me laten en proberen mijn leven weer op de rails te krijgen. Beloof me..." sprak hij toen. "Wanneer ik de weg kwijt raak dat je me weer het pad op duwt..." sprak hij kalm en keek toen met een warme blik naar Katherine. Zijn gelaat kreeg een schichtig glimlachje. Een die er sinds de begrafenis niet meer op had gestaan. Een zacht getik klonk. Iedere seconde weer. Nog dertig seconde op de teller. Ze zouden het redden zonder twijfel. Zwijgzaam zakte Norwood door zijn knieën en legde zijn hand op haar schouder. "Het is een belofte die ik met je maak..." sprak hij om zijn laatste woorden over het feit dat hij zijn leven weer zou oppakken definitief vast te leggen.