Een paar licht goude zonnestraaltjes schenen fel naar binnen. Het meisje kneep haar ogen wat dichter, en kreunde wat. Was het nu al licht? Langzaam opende ze haar bloedrode ogen, en tuurde slaperig voor zich uit. Een zucht ontging haar niet. Waarom was opstaan altijd zo'n hel..? Met haar armen probeerde ze overeind te komen van haar matras. Geeuwend keek Neneko om zich heen. Er lag bijna niemand meer in de slaapzaal. Dat was dan ook niet raar. Haar klas had de eerste 3 uur vrij! Dat kwam nauwelijks voor. Haar rechteroortje trok even. Ren, haar sneeuwwitte woestijnratje knabbeltje zachtjes aan haar oor. 'Hé, Ren, gekkerd doe eens niet!' Lachte ze fluisterend. Ze pakte de woestijrat vast, en zette haar over haar schouder. Neneko's haar zat waarschijnlijk weer compleet door de war. Zoals gewoonlijk. De zonnestralen kwamen steeds wat meer de kamer in. Langzaam stond ze op, en kleedde zich als dagelijks gewoon aan. Haar kammen duurde alleen zo ontzettend lang. Natuurlijk door die dikke staart. Vlug pakte de Wood Magican haar kam, en begon zorgvuldig te borstelen. Alles voelde nu lekker zacht aan. Haar staart ging langzaam wat op en neer. Misschien was het wel lekker om even naar buiten te gaan. De zon scheen heerlijke warme stralen, en er zaten meer leerlingen. Vlug deed ze haar schoenen aan, en pakte een klein tasje mee. Stilletjes liep ze naar beneden. Dit jaar was ze hier voor het eerst. Hiervoor zat ze op een gewone school. Niks aan dus. Hier werden haar veel leukere dingen geleerd!
Eenmaal aangekomen op het grasveld kwam de wind haar meteen tegemoed. Neneko kneep een fractie van een seconde haar ogen dicht. Heerlijk dit weer. De temperatuur was precies goed, en er stond een zacht windje. Echt zomer dus. Lichtvoetig liep de leerlinge over het zachte gras heen. Er zaten een aantal andere leerlingen een beetje over het veldje verspreid. Sommige van hen keken een beetje verbaasd. Sinds wanneer bestonder er meisjes met een staart en oortjes? Grinnikend liep ze door. Ren liep wat door haar kleren, en stak haar zachte kopje door Neneko's T-shirt heen. Rustig zocht de Wood Magican een plekje op onder een schaduwrijke boom, en ging zitten. Haar staart lag ontspannen naast haar. De leerlinge pakte uit het zacht-leren tasje een klein schetsblok, en een potlood. Nauwkeurig keek ze om zich heen. Zou er iets interessants zijn om na te kunnen tekenen? Aan de overkant van het veld stond een grote sierlijke eikenboom. Vlug ging haar hand over het papier heen, en langzamerhand begon zich er steeds meer een boom te vormen. Neneko raakte helemaal verdiept in de tekening, en lette niet meer zo op de omgeving. Totdat haar rechteroor heel plotseling een signaal opvingen. Boven haar vielen een paar bladeren naar beneden. Verbaasd keek het meisje omhoog. Zou er.. Iemand in de boom zitten? Langzaam stond ze op, en stopte haar schetsboek weer in het kleine tasje. Ren ging op haar schouder staan, en keek ook omhoog. 'Is daar iemand?' Grinnikte Neneko. Het leek alsof er echt iemand was. 'Wat doe je in die boom?' Volgde het grijnzend.

[FAAL, kon niks bedenken, toen werd het een boom :3. Open voor iedereeeen~]

Het geritsel in de bladeren werd luider. Een windvlaag blies haar staart en haren even opzij. Uit de boom bliezen een aantal bladeren. Er werd tussen de taken door ook snel een gezicht duideljk. Het was een jongen van ongeveer twee jaar ouder dan haar. Hij had blauw haar, en een grote koptelefoon. Snel stopte de jongen een aantal spulletjes terug in zijn tas, klom met twee takken wat meer naar beneden, en ging daar zitten. Neneko stapte een stukje naar achteren om hem wat beter te zien. Haar viel het meest op dat hij even verbaast naar haar oren en staart had gekeken. Haha, daar was ze onderhand wel aan gewent. Op elke nieuwe plek werd ze minstens door een paar mensen aangestaard. Gaf ook niet, het was ook wel leuk. 'Oh, hay,' Zei hij kort. Ren, haar woestijnratje stak heel even nieuwschierig haar kopje uit, en verbergde zich snel weer. Niet interessant genoeg zeker. 'Ik zat wat te tekenen in de boom, sorry als ik je liet schrikken,' klonk het wat zelfverzekend terug. Neneko grijnsde. Twee kleine hoektanjes werden even zichtbaar. 'Oh, nee hoor. Ik zat zelf ook wat te tekenen, en merkte plotseling dat er iemand boven mij zat.' Met haar hand streek ze even over haar linkeroor. Haar schetsboek en al lag nog gewoon op de grond, samen met haar tasje. Dat werd zo wel opgeruimd.. 'Ik ben Neneko, een Wood Magican,' Sprak ze. De wind blies haar haren aan de kant. Er stond vandaag wel een lekker windje. Niet te warm, niet te koud. Haar staart maakte een kleine beweging. 'En jij?' Kwam er ook wat zelfvzekend uit. Soms kon ze wel eens wat arrogant, maar gelukkig viel dat nu wel mee. De zon scheen ondertussen felle stralen op haar rug. Heelijk vond ze het, die warmte.

[Sorry, wat kort misschien, zit nu op de iPad, dus er kunnen ook wat foutjes in zitten. xD]