Haar ogen gleden over de pagina’s, bleven af en toe hangen op een interessant woord. Het was een dik, stoffig boek wat er voor haar neus stond. Meegenomen uit de bibliotheek, omdat ze toch nog iets moest eten voordat ze Mitsu’s kant opging. En omdat je geen foto’s kon maken in de bibliotheek. Sommige boeken beschadigden van flitslicht, maar Azure had daar op het moment geen aandacht voor. Om haar heen lagen een hoop foto’s, allemaal genomen op Gren. Voornamelijk in het ziekenhuis, sommigen ook van de omgeving waar ze woonde. Er moest een oorzaak zijn voor haar moeders ziekte, had ze besloten, en ze zou hem vinden. Al was het om iets te doen te hebben. Over het algemeen verveelde ze zich dood nu haar broer weer een beetje op de normale weg was, en ze haar lessen weer had opgepakt. Natuurlijk had ze een hele zooi aan huiswerk, maar je had een IQ van 180 of niet. Bovendien was het het begin van het jaar, dus zo moeilijk was het allemaal nog niet. Afwezig bladerde ze dus door een boek over oudgrense geneeskunde, proberend een reden te vinden van het plots groeien van vegetatie op de huid. Er waren wel meer gevallen van de creeper bekend over de jaren, maar als ze die probeerde te analyseren leek ze telkens op een dood spoor te lopen. Zo ook dit boek. Zuchtend klapte ze het dicht, schudde haar zwarte haar even heen en weer. Met een snelle beweging veegde ze de polaroids bijeen, en schudde ze op een nette stapel. Ze moest iets eten, en het liefst nu. Voor haar stond een dienblad, gevuld met verschillende dingen. Wat fruit, een zacht, zoet broodje en wat jam, hoewel ze eigenlijk een hekel had aan jam. Azure was nogal kieskeurig in haar eten. Ze was kieskeurig in alles. Van eten tot schoenen, van strikjes tot bloemen. Er was maar een ding waar ze wat minder kieskeurig in was, en dat was haar grootste hobby. Jongens. Hoewel ze er al een week amper wat aan had gedaan. Hoogstens een stiekeme zoen ergens achter een hoekje, om de jongen dan teleur te stellen met de mededeling dat ze geen tijd had. Studeren, onderzoek doen, haar broer in leven houden, Nina geruststellen, zichzelf aanleren hoe ze haar vleugels beter kon gebruiken, al met al kwam van eten en slapen amper nog wat. Maar het was terug te zien in haar cijfers. Overal minstens een achteneenhalf, en voor iemand van haar leeftijd was dat heel wat. Zelfs voor literatuur, het vak waar de meesten maar een magere zes voor haalden, wist zij moeiteloos negens te halen. Al kwam het door de leraar. Met een zucht trok ze haar blouse recht, strikte de stropdas die ze als strik gebruikte wat beter aan en ging recht zitten. Ze zag er zelfs uit als een braaf kind. Een blouse, een rok, een strik, en een keurige haarband in haar zwarte haren. Misschien deed ze dit wel voor haar moeder, zodat die zich niet zoveel zorgen hoefde te maken over haar dochter. Nee, haar moeder moest nu vooral gewoon genezen van de creeper. Koste wat kost. Haar handen reikten naar de kop thee naast het broodje. Hoe laat was het nu? Negen uur ’s ochtends? Veel te vroeg voor een zaterdagochtend, maar ze moest doorwerken. Kort nipte ze van de warme vloeistof, waarna ze de mok terugzette en om zich heen keek. Er waren maar een paar anderen in de zaal, ook allemaal druk bezig met ontbijt. Misschien eindelijk een kans om een normaal gesprek aan te knopen, iets te vinden waar ze niet constant mee bezig was. Haar af te leiden van al het werk wat ze deed dezer dagen.

KAZUKI ONLY~

Even blikte Azure op het broodje. Nee bedankt, brood in de ochtend was niet haar ding. Ze had liever iets echt zoets of iets als een ei. Desnoods kwark, of muesli, maar geen brood. Dat was gewoon niet lekker. Ze woelde door haar korte zwarte haar, keek nog eens naar het boek. Daar zou vast niet veel instaan, en ze had het al bijna uit. Op deze manier kwam ze nergens. Dit moest ze beter gaan aanpakken, besloot Azure. Haar vinger draaide rondjes boven de kop thee, stoom kringelde omhoog. Het was niet raar dat ze hier zat, ze was hier dagelijks te vinden. Maar in de weekends was ze toch liever buiten. Misschien moest ze daar maar naartoe gaan, had ze net besloten, toen ze op haar schouder werd getikt. Vlug keek ze om, om op het eerste gezicht alleen de aura van de desbetreffende persoon te zien. Een heel apart geval. Het koningsblauw duidde op wijsheid, maar het zilvergrijze waas wat eroverheen lag leek toch ietwat op... Wijsheid van wat niet was. Het fascineerde haar, zeker. Maar haar enige antwoord was een korte knik. 'Ja, ik ben Azure. En tenzij jij Mitsu kent, zie ik geen reden dat je mijn naam kent.' Het was een ietwat geïnteresseerde toon, maar duidelijk niet helemaal aanwezig. Het was vreemd dat hij haar naam kende, maar nog vreemder dat zij wist wie hij was. De president van het School Council. Ineens bedacht ze zich wat ze de afgelopen allemaal wel niet had gedaan. Lessen gemist, afwezig uit het raam gestaard, ze was zelfs een keer in slaap gevallen tijdens woudmagie. Maar daar zouden ze de Council toch niet voor inzetten? Dat zou idioot zijn. Ze had al haar strafwerk gemaakt, voor die drie keer dat ze het had gekregen, dus in feite zou hij haar niet kunnen beschuldigen van het een of ander. Ietwat opgelucht keek ze de president aan. "Stoor ik?" Zacht schudde ze haar hoofd. 'Nee hoor, ik wilde net gaan ontbijten.' Hij ging zitten, en Azure bestudeerde hem eens. Plukkerig haar, redelijk lang, zesde klas. Als hij de president niet was geweest, had ze waarschijnlijk haar benen elegant over elkaar heengeslagen en was een kleine flirtpartij begonnen, maar ervaring leerde haar dat het beter was om niet op de hoge pieten te azen. Die konden het je nog knap lastig maken, vooral als ze de studenten vertegenwoordigden, zoals deze jongeman. 'Maar vertel me eens, hoe weet je wie ik ben?'