Langzaam zette Lesaiah de diepgroene fluit aan haar lippen, blies een aantal zachte, doordringende tonen. Het was een verdrietig geluid, als dat van een vogel in een kooitje dat niet veel groter dan de vogel zelf was. De bladeren trilden, de dieren begonnen naar de open, maar toch gesloten plek te stromen. Geen lieve diertjes, die je in een sprookje verwachtte, maar de andere kant van de natuur. Wilde wolven, woeste everzwijnen, roofvogels, en zelfs een aantal slangen. Lesaiah's voeten trokken cirkels en lijnen, die zachtbruin begonnen te gloeien. De laatste tonen van het eerste lied verstomden langzaam, en toen ze een nieuw lied inzette begonnen de kleine kiemplantjes onder haar voeten te groeien, werden dikker, vervlochten zich met elkaar. Het lied was nog steeds droevig, maar wel levendiger. Er stroomde levensenergie in door, de energie die ieder levend wezen nodig had om te groeien en te bestaan. Ze sloot haar heldergroene ogen, en begon langzaam passen te maken. Het podium dat ze gecreeërd had was ongeveer drie meter in de doorsnede, en daar was ze tevreden over. Het zou groeien tot ze stopte met spelen, maar dan zou het wel blijven staan. Ze had eikenkiemen genomen, omdat die stevig waren. Had ze een elegante plaats gewild, dan had ze beukennootjes gezaaid. Maar elegantie had ze niet nodig. Dat kwam later nog wel eens. De diepe tonen werden langzaam maar zeker overgenomen door de vogels rond haar, en langzaam liet ze de fluit zakken. Ze was op ongeveer vijf meter hoogte, maar het leek veel hoger doordat de wezens op de grond allemaal nog stonden waar ze hadden gestaan. Uit de koffer wat ze mee had genomen haalde ze haar gitaar, die ze voorzichtig op haar schouder legde. Het was een cadeau van Ferost geweest, voor haar twintigste verjaardag. Omdat ze oud genoeg was geweest. En daar had ze nu spijt van. Dat ze het cadeau aan had genomen. Het was de eerste stap naar haar leeftijdstop. De eerste stap naar haar jarenlange eenzaamheid. Een nare smaak vulde haar mond. De vrijheid die ze toen had gehad, moest ze nu opgeven. Niemand gaf haar advies, niemand die haar nog zou helpen. Nee, zij moest hen advies geven.

De donkerbruine gitaar was niet door de jaren aangevallen, leek nog steeds op hoe hij er voor het eerst uit had gezien. Dun, donkerrood als de kleur van haar haar hoe die toen was. Ze had in de jaren voor haar slaap minstens vijftien haarkleuren gehad, maar geen had ze gekleurd. Ze had gewoon de samenstelling van haar haar veranderd, en daarmee haar haarkleur. Het was leuk geweest, maar nu moest ze serieus zijn. En serieus betekende beheersd, en volgens bepaalde etiquette. Tenminste, dat had haar moeder haar geleerd. Maar ook daaraan twijfelde ze, nadat ze de andere Legendarische Magiërs had ontmoet. Niet bepaald een geweldige eerste indruk. Ze sloeg de eerste akkoorden weifelend aan, maar dacht daarna aan haar publiek. Ok, het kon geen commentaar geven als ze het niet wilde, maar ze wilde ze niet teleurstellen. 'They, say, don't trust you...' zong ze, en daarmee het hele lied. Het voelde fijn, gewoon weer even kunnen zingen zonder over geluid of overlast te denken. In de toren leken ze het niet altijd te waarderen dat ze van muziek hield. En al helemaal niet als ze om vijf uur 's morgens een nieuw lied probeerde te schrijven, en dan een aantal dingen het raam uitsmeet van frustratie. Ja, whatever. Het zal wel, dacht ze een beetje onverschillig. De laatste akkoorden stierven weg tussen de bomen, de dieren weken weg, maar Lesaiah ging nog niet. Voorzichtig borg ze de gitaar op, en ging ze op haar podium liggen. Ze liet haar vingers versmelten met de boom, zodat ze er niet af zou kunnen vallen, mocht ze zo moe zijn om in slaap te vallen.

Fennon had zijn ogen gesloten. Zo kon hij beter naar het zachte gefluit van de vogels luisteren. Voor heel even opende hij half zijn ogen. De ijzige blauwe irissen staarde naar het bladerdek boven hem. Zachte lichtstralen probeerde zich een weg te banen tussen de frisse groene bladeren. Natuur kon soms toch zo mooi zijn.
Fennon zat als een standbeeld tegen de dikke stam van een grote boom. Zijn hoofd steunde tegen de stam zodat hij lichtelijk schuin omhoog keek. Hij had zijn voeten plat op de grond gezet en zijn knieën gebogen. Zijn onderarmen steunden op zijn knieën. Tussen zijn benen, leunend tegen zijn schouder stond zijn grote pelgrimsstok. De stok die hij echt werkelijk altijd bij zich droeg. Dit was voornamelijk omdat deze stok, naast een wandelhulpmiddel, ook zijn wapen was. Meer had hij ook niet echt nodig. Hij had het ding zelf gemaakt en ook al waren er betere wapens, hij kon er toch geen afstand van doen.
Opnieuw sloot Fennon zijn ogen. Rust kon zo heerlijk zijn. Alleen maar luisteren naar al het levende om hem heen en het tevreden gebrom van de gezonde aarde onder hem. Het krachtige stuk rots bedenkt met zand en modder waar ze allemaal op liepen en leefden. Natuurlijk was er veel meer voor nodig om zo’n stuk aarde bewoonbaar te maken. Maar het was de basis die alles mogelijk maakte. Toch, die basis kon zo af en toe ook wel eens wat extra hulp gebruiken en daar kwam hij in beeld. Om het element te beschermen en te helpen. Fennon leefde niet zozeer voor zichzelf of voor anderen, maar voor zijn element. Soms voelde het voor hem wel eens of hij de enige was die zo nauw verbonden was met zijn eigen element. Misschien was het maar schijn. Maar dat was een van de vele redenen waarom Fennon eigenlijk liever alleen was.
Plots hoorde hij een heel ander geluid. Een geluid dat eigenlijk niet thuishoorde in een bos. Eerst hoorde hij fluit. Zachtjes en droevig. Triest als een gekooid dier dat smeekte om zijn vrijheid. En na die fluit weerklonken er langzaam gitaartonen. Het werd opgevolgd voor gezang en toen pas herkende Fennon de stem weer. Lesaiah. Maar waarom klonk ze zo triest. Fennon opende zijn ogen en wierp zijn blik op de grond. ‘Ik denk dat er iemand is die een goed gesprek vast wel kan gebruiken,’ sprak hij zacht tegen de aarde. Fennon zette zich af van de stam van de boom en stond op. Hij zette zijn stok op de grond en bleef er even op staan leunen om het lichte gevoel in zijn hoofd kwijt te raken na het snelle opstaan. De reis om terug te keren naar de academie had veel van hem geëist. Zijn krachten waren nog lang niet wedergekeerd. Daarbij voelde hij zich de laatste tijd vaak vermoeid. Hij voelde zich oud al was hij dat voor een legendarische magiër niet echt.
Eindelijk bekomen van het vreemde gevoel stapte Fennon voort tussen de bomen door. Om zich heen zag hij dieren die zich naar één specifieke plek leken te haasten. En daar moest Lesaiah dus ook zijn. Het duurde niet lang voor hij haar gevonden had. Hij zag een groot podium, waarschijnlijk door Lesaiah zelf gemaakt. Fennon blikte omhoog. Ergens bovenop het podium zag hij Lesaiah spelend op haar gitaar. Verborgen in de schaduw bleef hij staan luisteren tot de laatste noot was weggestorven. Pas daarna gooide Fennon de lerenriem aan de pelgrimsstok over zijn hoofd zodat de stok schuin op zijn rug kwam te hangen en beklom daarna de boom. Onder hem schoten de dieren alweer weg tussen de bomen. Op weg naar hun holen of iets anders wat ze moesten doen zodat eigenlijk alleen Fennon en Lesaiah overbleven.
Eenmaal bovenop het podium bleef Fennon voor even op een knie zitten. Daarna stond hij geruisloos op en pakte de stok weer van zijn rug. Al net zo zacht zette hij de stok neer op de grond. Al die tijd had hij zijn ijzige blauwe blik op Lesaiah gevestigd. ‘Dat klonk erg mooi kleine spriet,’ sprak hij toen zachtjes met een rustige stem. Kleine spriet, een bijnaam die Fennon al heel lang niet meer had gebruikt. Zo noemde hij Lesaiah vroeger altijd. Toen ze nog echt klein was geweest en bij Ferost in de leer. ‘Maar ik vraag me wel iets af…,’ vervolgde Fennon zacht zijn woorden. ‘Waarom klonk het zo droevig?’ vroeg hij kalm.

Fennon. Van alle stemmen die ze nu kon horen, was het die van Fennon. De stem die ze wel het minst verwacht had. Het was vreemd om hem wel te horen. Ze had gedacht dat hij, moe en afgepeigerd als hij was, wel was gaan liggen, of tenminste was gaan rusten. Dat had ze eigenlijk gehoopt. Fennon kende ze al wat langer, en eigenlijk gaf ze vrij veel om hem. Hij was, naast Ferost, de enige die haar in haar jeugd geholpen had. De enige die ze überhaupt goed genoeg kende om hem haar naam te vertellen. Ze vertrouwde hem op de manier waarop ze Ferost had vertrouwd. Als een soort vervanging van haar familie. Haar familie was dan klein, maar ze kon er wel op vertrouwen dat ze niet in de steek gelaten werd, of dat er geen valse beloften werden gemaakt. In tegenstelling tot haar oude familie, waar verraad, vergiftiging, manipulatie en corruptie de orde van de dag waren. Ze kon eigenlijk bijna niet geloven dat ze het had overleefd. En dat ze de moed had gehad om weg te lopen. Er was naar haar gezocht, vooral de eerste weken. Lesaiah had de reden prima ingezien. Tyrel wilde haar dood hebben, zodat ze de erfenis nooit kon opeisen. Even beet ze op de binnenkant van haar wang. Als ze die dag niet naar haar moeder was gegaan, had ze waarschijnlijk al lang en breed onder de groene zoden gelegen. En eigenlijk had ze het idee dat dat beter zou zijn geweest. Al deze gedachten spookten door haar hoofd, terwijl ze langzaam rechtop ging zitten, en haar ledematen weer in vlees en bloed veranderde. 'Omdat ik verdrietig ben. Iedereen is weg, en de anderen lijken niet op hoe ik ze me had voorgesteld. Omdat ik niet zeker weet wat ik nu moet gaan doen. Omdat ik me gewoon zo verdomd alleen voel soms.' Haar stem liet overduidelijk iets van droefheid horen, maar het was niet overheersend. Ze ging even verzitten, en zei: 'Kleine spriet? Dat is een naam van lang geleden. Zou het niet grote spriet zijn, zo ondertussen?' Met moeite wist ze er een grijns aan toe te voegen. Hoe had zij hem ook al weer genoemd? Ze wist het even niet meer. Ze zuchtte, en keek Fennon aan. Hij was veranderd. Dat had ze eerder natuurlijk ook al doorgehad, maar dit was wel een verandering waar je lang over deed om hem te accepteren. Zijn ooit bruine haar was lang en wit, zijn bruine ogen waren helblauw geworden. Hij leek bijna niet meer op zichzelf. Alleen zijn stem was nog steeds hetzelfde. Ze hoopte dat zijn lach ook nog zo was.

Fennon was al die tijd rustig blijven wachten tot Lesaiah hem antwoord zou geven. Hij steunde op zijn stok en stond erbij als een standbeeld. Nogal ironisch voor de Heer van de Aarde. Hij bleef haar kalm aankijken en luisterde naar haar woorden toen ze hem over haar verdriet vertelde. Nadat ze haar droefheid met hem had gedeeld ging hij in kleermakerszit bij haar zitten en legde zijn stok horizontaal over zijn benen. ‘Tja, wat kan ik daar over zeggen. Eigenlijk niks anders dan alle begin is moeilijk. Je hebt tijd nodig om aan elkaar te wennen, om elkaars verschillen en gelijkenissen te zien en te accepteren. En soms kan dat heel lang duren. Ik ben onderhand driehonderd jaar verder en ik kon het nog niet met al mijn oude collega’s vinden. Uiteindelijk moeten jullie dat wel leren. Jullie zijn immers de nieuwe beschermers van de balans. Als het gewicht aan één kant te zwaar wordt dan heeft dat gevolgen voor heel Kovomaka. Maar je zegt dat je je alleen voelt, daar schrikt zo’n oud standbeeld als ik van. Lesaiah, je bent nooit alleen. Dat moet je altijd goed onthouden. Er blijven altijd mensen bestaan die om je geven,’ zei Fennon terwijl hij met zijn grote hand door Lesaiah’s haren woelde. Haar woorden daarna die als reactie diende op het feit dat Fennon haar kleine spriet had genoemd wekte een brede grijns bij hem op gevolgd door een oprechte lach van zijn zware basstem. Zijn schouders schokte licht van het lachen. ‘Jij zal altijd mijn kleine spriet blijven Lesaiah. Hoe groot je ook mag worden. Maar ja, er is wel veel veranderd sinds die tijd nietwaar? Toen was alles tenminste nog niet zo ingewikkeld,’ zuchtte Fennon zachtjes. Hij keek even naar de stok op zijn schoot toen hem iets te binnen schoot. Hij keek even op naar Lesaiah. ‘Ik heb nog iets voor je waarvan ik denk dat je er wel van zult opknappen. Een oude dierbare vriend van me heeft me gevraagd om jou dit te geven,’ sprak hij terwijl hij uit een bruine leren buidel aan de riem om zijn middel een kleine bel haalde. Hij was van groen/geel achtig glas gemaakt dat je ook bij glas in lood ramen zag met donkergroene aders erdoorheen. Hij was bij het handvat bezet met goud en andere groen en gele edelstenen. ‘Zo te zien heeft de maker hiervan heel veel moeite voor je gedaan. Mij is alleen verteld dat als je de bel luid in een noodgeval, er altijd iemand komt om je te helpen,’ vertelde Fennon en overhandigde voorzichtig de bel aan Lesaiah.

De hand die door haar haren woelde was niet veranderd. Dat voelde ze gewoon. Achter dat totaal veranderde uiterlijk woonde nog steeds de Fennon die ze altijd had gekend. De Fennon die haar nooit volledig hulpeloos zou achterlaten. Ergens voelde ze zich enorm opgelucht. Niet alles was anders. Er waren nog dingen waar ze op kon bouwen. Ironisch. Even wilde ze gewoon haar ogen sluiten en met haar hoofd tegen Fennon aanleunen, maar dat kon natuurlijk niet. Ze was nu volwassen. Dat moest ze goed begrijpen. Zelfs al was ze pas twintig. Er leunde inderdaad iets op haar schouders waar ze desnoods voor moest sterven. Niet iets om luchtig over na te denken. Haar ogen bleven droog toen Fennon haar de bel overhandigde, al was het door jarenlange oefening. Haar vingers gleden over de diepgroene aderen door het glas, haar ogen bewonderden het vakmanschap. Haar keel leek volledig droog te zijn. Geen woord kwam eruit, maar het feit dat de vogels verstomden zei genoeg. Haar ingehouden adem werd ineen keer losgelaten met de woorden: 'Ik... Als... Als het waar is, als ik nooit alleen zal zijn, dan hoop ik met heel mijn hart dat ik deze bel nooit zal hoeven gebruiken. Dat ik hem ergens neer kan leggen en er soms naar kan kijken, gewoon, om eraan te denken dat we het zo verdomd goed hebben in deze wereld.' Haar stem was een stuk ernstiger dan ze ooit was geweest, maar er zat een luchtige ondertoon in. Alsof ze precies wist waar ze het over had, maar ook besefte dat het niet alles zou bepalen. Hoofdschudden richtte ze haar hoofd op, keek ze naar boven. Naar de lucht, die op een veeg wolken volledig blauw was. 'Fennon... Ken je het gevoel wat je krijgt als de zeewind in je haren staat? Of het gevoel van verse dauw op je voeten?' Het leek een ietwat vreemde vraag, maar er zat een diepe betekenis achter. 'Ik.. Ik weet niet of ik het nog kan voelen zoals eerst. Nu ik... Zo ben, weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen met die jaren die nog voor me liggen.'