Don't mess with me

Het was donker en zoals altijd voelde Felix zich op dat moment op z'n best. Rustig slenterde hij door het bos terwijl hij rondkeek. Bang was hij niet, alleen nieuwsgierig. Nieuwsgierigheid was altijd al een van zijn goede eigenschappen geweest. Felix vond het een goede eigenschap omdat hij dan niet snel voor verrasingen kwam te staan, maar de meeste mensen vonden het irritant. Een glimlach verscheen om zijn lippen. Lily had het grappig gevonden dat hij altijd alles moest weten en had hem geholpen door dingen proberen te achterhaken. Door die gedachten werden Felix' ogen rood omdat hij door die gedachte ook aan zijn vader dacht, de man die Lily vermoord had. Hij schudde even met zijn hoofd om de gedachte naar de achtergrond te dwingen. Hij mocht er zeker een jaar lang niet aan denken omdat hij nu toch niets kon doen, maar na dat jaar zou hij er persoonlijk voor zorgen dat zijn vader alles kwijt is. Felix keek om toen hij geluid hoorde. "Hallo, is daar iemand?" zijn stem klonk vast, wat nog eens bevestigde dat hij niet bang was. Waarom zou je bang zijn als je omringt was door je kracht? Hij keek nog een keer achter zich en liep toen verder. Waarschijnlijk was het gewoon een vogel of een dier geweest. Hij verstijfde even toen hij gewicht op zijn schouder voelde, maar ontspande direct toen hij merkte dat het Fallen was. "Ik dacht dat jij op jacht was?" mompelde hij tegen zijn valk. Voor de tweede keer hoorde hij geritsel. Deze keer kon het moeilijk van een dier zijn aangezien die meestal wegrennen als er een mens in de buurt is. "Ok, nu is het genoeg. Kom tevoorschijn of je krijgt er spijt van."

[voor al diegene die zich vervelen en actief willen zijn ? (aa) en het is kort, maar ik kon even niet meer verzinnen]

'Waar krijg ik spijt van?' Haar heldere, licht geamuseerde stem leek overgenomen te worden door het bos, waardoor het vele malen indrukwekkender leek dan dat het eigenlijk was. Licht fronsend liet ze zich uit haar boom vallen, om keurig op haar tenen te landen. Lesaiah was hier eigenlijk meer dan dat ze in Eldore was. De kassen waren ook mooi, maar dit was wilde natuur. Het leek meer op haar dan de kassen dat deden. Ze was geen potplant, eerder een wilde roos. Met de nadruk op wild. Haar haren, opgestoken in een grote staart tot halverwege haar rug, zaten warrig en er staken wat takjes en bladeren uit. Haar diepgroene shirt, wat mooi om haar aansloot, was vlekkerig en er zat een gat in haar spijkerbroek. Ze leek nu totaal niet op een Legendarische magiër, eerder op een zesdeklasser. Haar hoofd hield ze schuin, terwijl ze een grijns op haar gezicht toverde. Wat leuk. Weer eentje die dacht dat hij sterk genoeg was om het alleen aan te kunnen. Dat waren meestal de types waar ze mee overhoop lag. Als ze zich niet stierlijk had verveeld, zou ze hem misschien aan een vleesetende plant gevoerd hebben, maar vandaag niet. Nieuwe mensen ontmoeten was altijd beter dan je dood vervelen, was haar standpunt. Haar besluit was gauw genomen. Ze zou zich niet meteen verraden. Eerst kijken wat hij te zeggen had.

'waar krijg ik spijt van.?' Een heldere stem werd versterkt door het bos terwijl de eigenaar uit een boom sprong en recht op haar voeten lande. "Eum, eigenlijk geen idee. Het kon zijn dat je uit die boom gevallen was." Felix probeerde de arrogante toon in zijn stem weg te werken, wat maar voor de helft lukte. Hij bekeek ever onbekende meisje eens goed. Ze was waarschijnlijk een zesdeklasser die hier gewoon wat rondslenterde net als hij, maar hij kon beter het zekere voor het onzekere nemen. Natuurlijk had hij al gehoord van de legendarische magicians die hier rondzwierven en daarom zou hij eens iets moeten testen. Felix concentreerde zich op de grond waarop ze stond en liet die langzaam warm worden. Het was moeilijk voor hem om dit te doen, maar toch bleef hij met een emotieloze blik de vrouw aankijken. Hij liet de kracht die hij geleerd had nog niet op het maximum werken. Hij speelde liever eerst voordat hij mensen wegjaagde. "Zit jij al lang op deze school?" Felix zette zijn neutrale toon op die bij de mensen die hem kende alarm bellen liet rinkelen, maar zij kende hem niet dus moest hij ook niet bang zijn dat ze wist wat hij van plan was. Voor een tijdje zweeg hij terwijl hij het meisje aandachtig bekeek. Na een tijdje had hij genoeg gespeeld, lang kon hij deze kracht niet vast houden omdat dit nooit zijn natuurlijke kracht is geweest. Felix ogen werden langzaam rood terwijl hij zich tot het uiterste concentreerde. Doordat hij deze kracht gebruikte werd hij vanbinnen verscheurd door verdriet. Verdriet om diegene die hem dit geleerd had. Hij bleef de warmte opdrijven, maar zorgde er wel voor dat de bladeren geen vlam vatte. Een kleine glimlach kwam rond zijn lippen. Een glimlach van trots omdat hij het nog kon.

Lesaiah had niets door van de steeds warmer wordende grond. Ze was en bleef een legendarische magiër, en dus droeg ze hittebestendige schoenen. Een cadeautje van de ambassadeur van Razen op Gren. Ze had ze vooral aan omdat het een paar van haar meest praktische schoenen waren, maar dat liet ze er nu even buiten. Een meisje mocht zoveel schoenen hebben als ze wilde. Praktisch hoefden ze niet allemaal te zijn, toch? Een beetje met haar haren spelend beantwoordde ze zijn vraag. 'Een weekje of twee nu, en ik kan je een ding zeggen. Die hoofdmeester spoort niet helemaal. Maar dat heb je niet van mij.' Ze schudde grijnzend haar hoofd. Savador spoorde echt niet. Echt, totaal van de baan, die man. Wat moest hij veel meegemaakt hebben. Eigenlijk begreep ze wel dat hij het niet leuk zou vinden dat hij vervangen was door een demon als Kadaj, die nog jonger was dan hij. Iedere legendarische magiër was eigenlijk jonger dan Savador was. Zelfs Fennon leek maar een jaar of dertig. Fennon. Haar steunpilaar in dit hectische leven. Haar ogen schoten automatisch over de omgeving, alsof hij zomaar de bosjes uit kon springen. Het zou niet de eerste keer zijn. Terwijl ze dat deed merkte ze op dat de jongen steeds roder werd. 'Gaat het wel een beetje met je? Heb je koorts ofzo, je ziet zo ongelooflijk rood.' Hoofdschuddend liep ze wat dichterbij, tot ze op ongeveer een meter afstand was. Pas nu kreeg ze door dat hij magie aan het gebruiken was. Haar grijns verflauwde ietwat, maar voor de normale mens niet zichtbaar. 'Ik ben Leah. Leah Moríe.' Het was een anagram van haar naam, en een van haar doopnamen. Ze gebruikte wel vaker van dat soort trucjes.

Felix liet de magie stoppen. "Waarom zou het schoolhoofd niet sporen en mijn naam is Felix. Felix Courtney." Hij bleef het meisje volgen met zijn ogen, nog altijd vond hij dat er iets mis met haar was. "De leraren sporen meer dan de schoolmeester hoop ik, anders neem ikde eerste de beste spaceshuttle terug naar huis." Zijn stem klonk nog altijd vast, maar je horde een zekere twijfeling. Hij was niet van plan om naar huis te gaan voor hij zijn magie op het maximum kon gebruiken. Even dwaalde zijn gedachten af naar de legendarische magicians, zouden die echt bestaan? Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Fallen die haar klauwen ineens los in zijn vel boorde. "Auw, waar was dat goed voor?" vroeg hij chagarijnig terwijl hij de valk naar zijn arm overbracht en keek ofdat zijn schouder bloedde. Toen hij tot de conclusie was gekomen dat het niet diep was keek hij Fallen vragend aan. Zonder hem ook maar aan te kijken spreidde ze haar vleugels en vloog op. "Waarom doen vogels soms zo moeilijk?" Mompelde hij terwijl hij met zijn hand nog eens over zijn schouder ging. Fallen was van zijn vriendin geweest voor ze stierf, sindsdien is ze bij hem gebleven en zijn ze beste maatjes geworden. Zijn ogen gleden weer naar het meisje en zijn ogen werden langzaam terug grijs.

[flut xD]

PROFILE MAGICIAN

» Snow... Please dont let it snow!
» What a mess,eh?
» Don't mess with the redhead~ || Drakkkkeeeee
» Just feelin' sick about every mess in my whole life. [&DOMINIC)
» still dont know how

Don't mess with me

Don't mess with me

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen