In het daglicht was deze plaats werkelijk heel anders dan in de vallende avondschemer. Ja, ze gaf het toe. Eerst had ze gehoopt dat het nog wel meeviel, maar bij nader inzien.. Nou ja, eigenlijk was het nog best mooi, toch? Malaika probeerde iets positiefs te zien in het duister, waar ze eigenlijk niet erg van hield. Licht was haar element en hoewel ze het makkelijk kon maken, voelde dat nu meer alsof er iets onplezierigs op haar af zou willen komen. En dat was weer een zaak van; nee, bedankt. Ze haalde een hand door haar haren en zette toen toch een paar stappen het bos in. Het viel wel mee.. het was alleen maar donker, dat geritsel betekende helemaal niets..

Wat deed ze hier eigenlijk? Malaika was geen persoon voor duistere, geheime zaken. Geheimen bewaren kon ze heel slecht, behalve als het persoonlijke geheimen van anderen waren. Liegen kon ze al evenmin, net als nee zeggen. Wat deed ze dan op een plek die ze niet leuk vond.. Heel simpel eigenlijk; ze was Ember kwijt. Haar kameleon was nu niet bepaald de gemakkelijkste om te vinden, vanwege zijn continue kleurveranderingen. Ze was een wandeling gaan maken via het meer, langs de rand van het bos, eerder op de avond, toen de middag net aan het vervagen was. En toen was ze Ember kwijtgeraakt. Eerst had ze gehoopt dat hij nog terug zou komen, maar uiteindelijk had ze het hele stuk terug moeten lopen om hier bij het bos te gaan zoeken. Want Ember zou niet braaf de hele tijd stil blijven zitten. Haar kameleon was veel avontuurlijker dan zij en was ontzettend nieuwsgierig, wat op zich zijn afwezigheid wel verklaarde. Hopelijk zou ze hem hier vinden en anders hoopte ze dat hij op haar kamer zat. In ieder geval, ze moest gaan kijken.

Malaika keek om zich heen, hurkte even zodat ze de grond kon bestuderen. Waarom raakte ze altijd van alles kwijt? Ze was een ontzettend warhoofd, ja.. Maar moest alles wat kon lopen dan nog weglopen ook? 'Ember..' mompelde ze, in de hoop dat de fluisterende lokroep zou helpen, wat het vanzelfsprekend niet deed. Ze hoorde overal geritsel, al leek het soms harder te zijn. Dat beeldde ze zich vast in.. Malaika keek niet op, bang dat er dan iets groots uit de bosjes zou komen. Dan zag ze het liever niet. Soms zou ze zweren dat ze voetstappen hoorde, maar in het vallende duister kon dat best aan haarzelf liggen. Malaika keek eindelijk op, maar zag niets. Straks werd ze nog gek. Het werd echt tijd voor een lichtbolletje. Voorzichtig maakte ze een lichtbol, die haar bij scheen en de langzaam opkomende angstgevoelens voor het duister verdrukte. Oké, nu kon ze in ieder geval zien waar ze naartoe liep..

~Open voor Iedereen :3~

Een ster aan de hemel, niets abnormaals op een nacht als altijd. Echter scheen een ster een tikkeltje helderder dan normaal. Leek zich steeds breder uit te zetten. En vormde een opvallende witte stip in de hemel. Gevolgd door een zachte klap uit de verte. De witte stip schoot in een lichtbundel richting de bossen om ergens in de kern als een lijn over te blijven. Een pilaar van licht stond midden in het bos en was haast niet te missen. Daarna werd deze dunner en verdween. In een donker bos, moest hij nou juist daar terecht komen!

Een paarsachtige kater stond midden in het bos keek met zijn zwarte ogen kort om zich heen. "Fijn, waarom niet direct bij het adviesbehoevende jongente..." sprak een zuchtende stem vanuit de mond van het beestje. "Dat wordt dus zoeken." murmde het verder. Met kalme passen, iedere tak die zijn vacht in de war kon brengen met een grote bocht ontwijken. Hij zou maar eens een ander kapsel krijgen er door. Dat alle vrouwtjes hem niet meer zo 'mannelijk' vonden. Zijn kop fier in de lucht. Zijn oren overeind zijn staart die in tweeën was gesplitst stond overeind. Speurde vele zwakke energiesporen op. Er was hier een bron van magie, dat wilde hij niet weten. Allemaal zwak, maar samen zo overweldigend. Er was er een heel dicht bij, een lichtbron, sterker dan de zwakkere, was het? Was het dat adviesbehoevende jongentje? Met een wat snellere pas naderde hij de bron. Voelde met zijn staart aan dat dit gebruik ging maken van zijn magie. Haast automatisch zette hij zich schrap, een aanval moest ontweken worden. Hij was ondekt. Eerst wat fel licht, dat langzaam wat zwakker werd toen de kater er aan wendde. Zijn ogen gingen naar de lichtbol. Schoten daarna naar de beweging. Een vrouw? EEN VROUW? Mooi, kon hij gelijk gebruik maken van zijn, katachtige charmes om de weg te vinden naar het jongentje dat een advies tekort had.

Met een paar passen waardoor hij de bosjes deed ritselen kwam hij dichterbij. Hij keek met zijn kop haast in zijn nek naar het vrouwelijke persoon. Zakte door zijn achterbenen waardoor hij zat en dacht kort over woorden die hij zou zeggen. Al kwamen die snel. "Goedendag, dame..." sprak de kat met een kalme een warme stem. "Kan ik u de weg vragen naar waar de personen zijn die ad....de Legendarische magicians zijn?" sprak hij zijn zin verbeterend. Hij keek met zijn zwarte kijkers fiers richting de vrouw en eisde als het ware een antwoord. Al kon hij dat niet, hij zou het graag zich toe eigenen. Het feit dat hij kon bepalen of hij antwoord kreeg of niet. Maar goed, je kon als wijze voor een Legendarisch actiefiguur niet echt alles hebben. Met zijn ogen op de vrouw gericht hield hij zijn kop wat schuin wachtend op een mogelijk antwoord.

- Is dat.. een Espeon als avatar? :3 -

Nog steeds niets, helemaal niets. Waarom had ze ook alweer een kameleon als huisdier gewild? Met een lichte zucht zakte Malaika wat door haar knieën om de grond beter te bestuderen. Tevergeefs; Ember was nergens te bekennen. Er was hier niemand, zo leek het. Geen kameleon, geen mensen, alleen bomen, zijzelf en het lichtbolletje dat haar zo goed hielp. Malaika streek haar haren naar achteren en negeerde alle ritselende geluiden om zich heen. Ze zat zichzelf gek te maken.. 'Goedendag, dame..' hoorde ze plots. Haar eerste reactie zou ervoor gezorgd hebben dat ze naar voren gekeken had, was het niet dat de bron van het geluid indiceerde beneden haar te zijn. Dus vloog haar blik direct naar beneden, naar de kalme stem die tegen haar gesproken had. 'Goedendag,' antwoordde ze, meer als reactie, nog voor ze doorhad dat er een heuse kat voor haar op de grond zat. Zodra ze dat zag gingen haar ogen iets wijder open. Een kat? Voor ze iets kon zeggen sprak het dier alweer verder. Nou ja, gelukkig was het een kat en geen hond, aan honden had ze een hekel.. Personen die wat? Maar ja, de kat vroeg het netjes, dus ze kon maar net zo goed netjes antwoord geven. Malaika was goedgelovig en aangezien dit een wereld was met magie, waarom dan geen pratende katten? 'De Legendarische Magicians zijn vaak aanwezig op de Academy,' antwoordde Malaika. 'Maar ik kan u niet met zekerheid zeggen of ze op het moment allemaal aanwezig zijn, hoewel hun thuis zich wel in de toren bevindt.' Hopelijk was dit genoeg antwoord, maar zij had de Magicians niet gechipt om ze overal te kunnen volgen. 'Aangenaam kennis te maken, ik ben Malaika,' stelde ze zichzelf toen maar voor.

- Jot jot :3 NEKO-DAH? -

Ichi zijn ogen vernauwde zich toen ze terug reageerde. Het begon met een begroeting. Gevolgd door een korte stilte. Hij wilde antwoord! Maar ja, dat was even geduld hebben. Zijn ogen werden wijder, zijn oren kwamen hoger toen ze antwoord gaf. "Ze zijn regelmatig op SSA..." sprak hij herhalend. "U?" sprak hij ineens en grinnikte. "Een persoon als jij mag me gewoon met jij aanspreken hoor..." sprak hij en kreeg een lichte grijns op zijn gezicht. "De toren, dat moet ik onthouden..." sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen Malaika. "Ichi..." sprak hij. "De nieuwe adviseur voor de Legendarische Magician van uw element...." sprak hij en glimlachte. "Kan u misschien wat meer vertellen over, de aard van het persoon? Is het een man of vrouw?" sprak zijn stem haast hoopvol dat het een vrouw was en dat hij met alle genot op haar schoot kon zitten en haar zo nodig advies kon geven. Hij sloot kort zijn ogen en glimlachte tevreden bij de gedachten. Een slanke vrouwenhand die over zijn rug gleed. Hij kreeg er haast rillingen van. "Aangenaam Malaika..." sprak hij nog op het feit dat ze zichzelf had voorgesteld. "Het is me een waar genoegen u te ontmoeten..." sprak hij beleefd. En keek met zijn kop omhoog. Misschien zou hij haar wel kunnen vragen om de weg naar de toren. En dan zou ze hem dragen, ernaartoe en en.... In zijn kop speelde het gehele filmpje al af. Hij die nog eens kort vertroeteld werd. Hij schudde zijn kop kort en keek toen weer naar Malaika om mogelijke nieuwe informatie te krijgen over zijn adviesbehoevende puber die hier in het schoolgebouw ergens zou ronddwalen. Ichi bleef kalm op zijn achterste zitten en keek omhoog naar Malaika. Een klein grijnsje bleef op zijn gezicht staan. Zijn plannen bleven zich maar ontwikkelen. Iedere mogelijkheid om maar in haar armen terecht te komen, voor ook maar een paar minuten moest hij grijpen. Misshcien wel doen alsof je bekaf was van het lopen, daar zou ze vast wel voor vallen! Ichi grijnsde nog wat breder en keek toen weer naar Malaika en wachtte geduldig af.

-XD Kon het niet laten, sowry! -

- Sorry voor de late reactie! En geeft niet xD Hij heeft wel een grappig karakter. NEKO :3 -

De kat grinnikte even en merkte op dat ze hem best met 'jij' aan mocht spreken, wat ze besloot voortaan te doen. In ieder geval voor nu, dan. Daarna stelde de kat zich voor als Ichi, de adviseur van de Legendarische Magician van het Licht. Zo, die had ze nog niet helemaal doorgehad! Zo'n adviseur die moest je wel met respect behandelen, toch? De kat zelf was ook beleefd, zoveel was zeker. 'Ik heb de Magician van het Licht niet ontmoet, maar ik weet wel dat het een man is, genaamd Eric,' kon ze aan informatie verschaffen. Ze was nog nooit op bezoek geweest bij de Legendarische Magicians en had daar eigenlijk ook nog nooit serieus over nagedacht. 'Verder zou ik niets kunnen vertellen,' gaf ze toe. Op zich wel stom dat ze niet meer wist over de Legendarische Magicians, maar ze was ook geen gillende fan die ze overal volgde, als een schaduw. Snel keek ze nog even om zich heen. Ember, die had ze nog steeds niet gevonden. Hoe was die kat hier gekomen? Door het bos, misschien. Vragen kon geen kwaad, in ieder geval. 'Heeft u toevallig een kameleon gezien in het bos?' vroeg ze hoopvol aan Ichi, hoewel Ember gemakkelijk van kleur had kunnen veranderen. Misschien..

Ichi zijn zwarte ogen stonden naar de vrouw gericht die langzaam sprak op zijn woorden. Zijn oren gingen overeind. "He bagger..." sprak hij. "Waarom moet het nou weer een man zijn..." mompelde hij half verstaanbaar. "Hoe dan ook, dank ik u hartelijk voor de informatie die U mij heeft kunnen verschaffen..." sprak Ichi vriendelijk en knikte. Hij stond op toen ze een vraag stelde over een kameleon. Ze sprak hem opnieuw aan met u. Hij vond het geen probleem. Ze toonde respect en dat was meer waard dan hoe ze hem aansprak. Hij glimlachte kort. "Pardon, mevrouw..." sprak hij. "We zitten in een bos, geheid dat de kameleon die u zoekt niet alleen is van zijn soort..." sprak hij kalm. "Maar..." sprak hij kalm. "Aangezien ik aanvoel dat u ook lichtmagie bezit kan ik u wel helpen..." sprak de stem kalm. Hij sprong op de schouder van Malaika. "Excuseer mij. U weet het beste hoe de kameleon die u zoekt in elkaarsteekt. Dus U moet mij helpen. Ik doe de rest, concentreert u zich maar op uw kameleon en geef me een sijntje als U het idee hebt dat die van u is. Ichi concentreerde zich op zijn magie. Tekende een driehoek in zijn gedachten en vormde het uit tot een cirkel. Ichi glimlachte en zijn ogen schoten open. Ze waren felblauw. "Hier gaan we." sprak hij. Als Ichi met Malaika het middelpunt was schoten er cirkels uit hun. "Een kameleon kan zijn kleur camoufleren. Hij kan zijn aura niet verbergen. Laat het nou net zo zijn dat wij lichtmagieërs daar goed mee overweg kunnen..." sprak hij. In de verte zag je kort verschillende vlammetjes wat de aura van verschillende dieren waren. "De kameleon die je zoekt zou je moeten voelen. Als u er een goede band mee hebt zou U ongetwijfeld de aura moeten voelen waar hij zich bevind..." sprak Ichi nader ter uitleg. "Dat is uw onderdeel..." sprak hij. Ondertussen liet hij regelmatig de cirkel aanslaan. Het was een soort radar en Malaika moest hem lezen. Dat ene groene puntje moest de kameleon zijn en zij zou die moeten zien. Of in dit geval voelen. Ichi was de rest, de groene lijn die constant rondjes maakte en de afstand en richting bepaler. Kortom, het was een samenwerking tussen de twee. "Ga je gang..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk terwijl hij dezelfde witte lijn uitschoot dat zich als een cirkel verspreidde.

Aw, waarom moest hij nu gelijk hebben over het feit dat er waarschijnlijk meer kameleons in dat bos zaten? Dat werd moeilijk zoeken, aangezien ze waarschijnlijk allemaal van kleur veranderden. Ze had een ander, groter huisdier moeten nemen.. Maar Ember had er zo schattig uitgezien, in de dierenwinkel. Ze had zich niet in kunnen houden en had de kameleon uit de etalage laten plukken door een werknemer. Toen ze hem vast mocht houden was haar hart nog meer gesmolten; verkocht. Sindsdien was Ember altijd bij haar geweest, behalve als hij wegliep.. wat wel eens vaker gebeurde. Ze had al uren doorgebracht met zoeken naar het beest, maar gelukkig kwam hij altijd terecht, al bezorgde het haar flink wat stress. Ichi sprong plots op haar schouder en legde uit wat hij ging doen. Om zijn concentratie niet te verstoren knikte Malaika slechts, en ging stevig staan zodat de kat niet teveel moeite zou hebben met het balanceren op haar schouder. Malaika had haar ogen gesloten, maar voelde de magie van Ichi duidelijk, zodat ze het zo ongeveer voor zich zag. Dit had tot gevolg dat ze het bos in een ring van licht zag, die als een radar groter en kleiner werd, een soort signaal dat levensvormen aanmerkte. Zijn opmerking over een aura en het vinden daarvan liet haar instemmend knikken. Lichtmagiërs hadden geen problemen met het zien van aura's, hoewel ze het niet erg vaak gebruikte. Malaika vertrouwde personen meestal direct, hoe vreemd dat ook mocht zijn. Een nieuwe witte lijn schoot uit met Ichi's woorden. Malaika merkte dat Ember hier niet was, dus begon ze voorzichtig te lopen. Verschillende aura's openbaarden zich aan haar, hoewel ze alles met vleugels direct afschreef. Een plotselinge mutatie mocht dan mogelijk zijn, ze rekende er niet op. Nog een paar stappen vooruit, opnieuw zoeken naar een aura. De aura's waren duidelijk maar voelden niet bekend, waren slechts koel ondanks de levendige kleuren. Ember's aura zou ze tussen allemaal uit kunnen halen, zonder moeite.. Nog een paar stappen, ze gaf er niet om dat ze dieper het bos inging. Het moest er vreemd uitzien; een vrouw met gesloten ogen, geleid door een paarse kat met felblauwe ogen. Maar er was nu niemand, behalve de inwoners van het bos en Ember. 'Het voelt zo dichtbij,' mompelde ze op een gegeven moment, al zag ze niets. Langzaam draaide ze haar hoofd, om goed op te letten. Links, rechts, naar boven.. En ja hoor, op de tak boven haar was de onmiskenbare vorm van Ember's aura. 'Op die tak!' zei Malaika, als signaal. Ze deed haar ogen open, waardoor ze de cirkel van licht niet meer zag. Haar ogen moesten even wennen aan het licht, maar ze had al snel door dat Ember - hoewel niet verplaatst - nu onzichtbaar was; van kleur veranderd. 'Je gaat zeker niet naar beneden komen, hé,' sprak ze tegen de kameleon alsof het een ongehoorzaam kind was, waar ze desondanks toch veel van hield.