De zon straalde ook al was het al herfst. Weliswaar was het niet zo stralend en vrolijk als in de zomer. Maar nu had de zon een zachte uitstraling. Met een glimlach stapte Natsuki de shuttle uit en staarde naar de bewolkte lucht. Voor een herfstdag was het mooi weer. Opgewonden keek hij om zich heen. Het platform was verlaten, eigenlijk had hij dat wel verwacht. Het was een beetje een late aankomst maar hij wilde nog afscheid nemen van Syo-chan en zijn ouders en natuurlijk van zijn oude school. Zijn laatste assisment inleveren en nu was hij hier. Het grote kasteel waar de school Starshine in huisden torende hoog in de lucht. Het zag er nogal robuust en grof uit maar Natsuki dacht dat eenmaal binnen de muren van dat kasteel een vriendelijke warmte was die hem met open armen zou onthalen. Onbezorgd liep hij naar de grote houten deuren die gewoon open stonden. Echt een warm onthaal. De jongen nam rustig zijn tijd met wandelen. Keek zo af en toe door een raampje en zag dan een paar leerlingen opkijken. Sommige keken heel nieuwsgierig en andere glimlachte. Blij glimlachte hij terug. Het was hier echt zoals hij gedacht had. Hij zal hier vast wel wat vrienden maken. Wat had hij een geluk dat hij hier op school kon. De gangen waren hier zelfs mooi. Kaarsen hingen aan de muren, waarschijnlijk voor de avond. Wat een sfeervolle keus! De stenenvloer had een mooie print en zelfs het plafond zag er indrukwekkend uit. Door bepaalde openingen viel de herfstzon door en verlichtte de hele gang met zijn licht. Ondanks alles miste Natsuki nog wat. Ja hij miste zeker wat! Iets heel belangrijks. Hij miste de leerlingen en mensen. Waar waren ze? Nieuwsgierig keek hij om zich heen. Een grote deur viel hem op. Rustig liep hij er heen en opende de deur. Als het een lokaal was zou hij zich wel verontschuldigen. Met een brede lach stak hij zijn hoofd door de kier heen. Verbaasd keek hij rond. Allemaal tafels en lange banken, dit was vast de aula! Natsuki wist niet precies hoe ze het hier noemde, maar in zijn oude school hadden ze hier ook zoiets. Als een klein kind dat iets lekkers voorgeschoteld kreeg wreef hij in zijn handen. Zijn bril weerkaatste het licht van de lampen. Zouden ze hier net zulk lekker eten hebben als op zijn oude school? Niet dat het heel veel uitmaakte, zelfgemaakt eten was het beste! Als hij zijn kamer had gevonden zou hij meteen aan de slag gaan met wat maken. Als zijn Roomie er nog niet was dan zal hij hem met open armen ontvangen met een cake. Een paar dames stonden achter de vitrines vol met eten. Verukkelijke geuren vulde zijn neus. Bijna zwijmelent bij de warme overheerlijke geuren liep de jongen langs de rijen eten. Het was zoveel, wat zal hij kiezen? Zijn oog viel op een klein chocoladecakje. 'Wil je deze jongeman?' Een van de dames wees op het cakje. Blij knikte hij en nam het cakje vrolijk in zijn handen. 'Bedankt!' Glimlachte hij en koos een lege stoel uit een van de vele stoelen. Het cakje had de vorm van een katje. De pure chocoladestreepjes waren de snorharen, de witte spikkels de vacht en twee zilveren balletjes de ogen. 'Kawaiiii!' Riep hij blij uit. Dit was geweldig, zulk schattig eten. En dan nog van chocolade, dat was het beste. De zoete smaak van chocolade die je kon verbinden met liefde. Haast zonde om het op te eten. Met een gelukszalige blik wachtte hij met eten, dan was het genot straks nog groter dan het al was. Nogmaals bekeek hij het prachtwerkje, elke spikkel telde hij. De deur van de eetzaal ging open. Met glinsterende ogen van de vrolijkheid keek hij op. Wie zou hem komen vergezellen?

*Nog even inkomen x3
Open voor wie wilt :3*

Het was lekker weer, echt zo'n typische herfstdag waarvan je wenst dat er meer zijn, zonder regen en een lekker zonnetje. Op het grasveld deed Gwen haar rek-en-strekoefeningen. Ze was doodop. Het was te merken dat ze al een tijdje niet meer had getraind.Oké, nog een klein stukje. Ze rende door. Hijgend kwam Gwen aan bij de voordeur. Even stond ze daar uit te blazen. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd. Moe maar voldaan liep Gwen richting de eetzaal. Ze had honger gekregen van het al dat hardlopen. Zonder de moeite te nemen om zich eerst om te kleden, liep ze in haar roze trainingsbroek en matchend shirt met een roze hello kitty erop en huppelde de eetzaal binnen. Jammie, het rook zoals altijd weer heerlijk. Ze pakte een bord en nam o zo gezond een groot stuk pizza om alle callorieën die ze had verbrand er weer bij te eten. Om haar geweten te sussen pakte ze ook een bakje salade. Ze keek om zich heen. Was er iemand die ze kende? Nee, maar ze zag wel de jongen die ze ook voorbij had zien lopen toen ze haar oefeningen deed. Hij kwam vanuit de richting van de landingsplatformen. Of hij was nieuw, of hij kwam net terug van een uitstapje. Hoe dan ook: vast en zeker interessant om te leren kennen. Naast hem zat een schattig meisje met een groen lintje in haar haar.

Ze zette haar dienblad naast hen neer.
''Hallo, ik ben Gwen! Vinden jullie het goed als ik erbij kom zitten??'' Zonder op een antwoord te wachten plofte ze neer, niet omdat ze onbeleefd wilde zijn of omdat ze zich niets aantrok van het antwoord gewoon omdat ze zo ontzettend moe was.

~Is het goed als ik jullie kom verblijden met Gwen's gezelschap?? Anders moet je haar gewoon hard uitschelden ~

Een meisje kwam de eetzaal binnen. Haar haar danste op haar bewegingen met een groen lint erachter aan. Vanaf hier zag hij al dat ze vrolijk was. Bij de dames haalde ze een wafel . Hij glimlachte, hij kon het niet laten. Het meisje leek zo blij met haar wafel. Eventjes keek ze om zich heen en kwam naar hem toegelopen. 'Goeiemorgen,' groette hij vriendelijk. De jongen voelde een korte huivering door zijn lichaam schieten, dat meisje was zo schattig! De korte blonde haren, de groene ogen die leken te fonkelen als sterren. Hij stond te trappelen om haar een knuffel te geven maar hij hield zich in. Ze waren aan het eten, hij kon haar nu niet storen. Dat zou alleen maar onbeleefd zijn. Opnieuw ging de deur open. Verbaasd keek hij op, was het nu pauze ofzo? Het werd druk hier. Een ander meisje kwam ook de zaal ingelopen. Ze had bruinig haar in twee staartjes zitten. De meisjes waren zeker een jaar jonger dan hem, misschien iets meer misschien iets minder. Ook zij kwam bij hen zitten. Ze noemde haarzelf Gwen. Vrolijk glimlachte hij toen ze ging zitten. Ze leek uitgeput. Waarschijnlijk had ze een paar zware uren achter de rug. Natsuki stond te trappelen om ze beiden een welkomsknuffel te geven maar dat kon moeilijk tijdens het eten. Maar het was net zoals met dit chocoladecakje. Hoe langer hij wachtte des te leuker het werd. Zwijmelend bij zijn cakje streek hij over de witte spikkels.
'Ik ben Natsuki Shinomiya, ik ben net aangekomen hier op jullie school.' Stelde hij zich vrolijk voor. Gezien zijn gezelschap leek het wel zo netjes om zichzelf voor te stellen. Het was dan ook veel leuker om iemands naam te weten als je aan het praten bent. Ze leken hem erg aardig, misschien zat deze hele school wel vol met aardige mensen. 'En hoe heet jij?' Vroeg hij nieuwsgierig naar het meisje met de wafel. Ze waren allebei zo schattig zo zo.. Hou je in Natsu, na het eten. Na het eten kan je ze knuffelen. Maar ze leken zo knuffelbaar! Hij kon beter zelf beginnen met eten, ook al was het zo zonde van het cakje. Ook zo schattig. Zouden ze hier ook Pino-chan fans zijn? Misschien wel er waren hier zo veel mensen. Bescheiden nam hij een hapje van zijn chocoladecakje. Een smaakbom explodeerde in zijn mond. Slijmend bij de heerlijke smaken van chocola nam hij nog een hapje. Zo lekker! Zo zacht dat je er makkelijk doorheen beet, de harde stukjes spikkels en de zoete smaak van chocola! Geweldig gewoon, in de zevende hemel door alleen al het cakje keek hij weer naar de meisjes. Dit was een topdag!

De jongen stelde zich voor als Natsuki Shinomiya. Hij vertelde dat hij nieuw was op SSA, zoals ze al had vermoed. Voor hem lag een onaangeroerd chocoladecakeje. Hij keek ernaar alsof hij er zo ontzettend naar verlangde en zichzelf moest inhouden om het niet meteen naar binnen te schrokken.

Gwen nam een hapje van haar pizza. Oehh, heet. Ze brandde haar mond. Snel nam ze een slokje water. Dat komt ervan als je zo ongeduldig bent. Die pizza liet ze nog maar even afkoelen. Ze gebruikte een klein beetje genezingsmagie om de pijn in haar mond te verminderen en begon aan haar salade.

De jongen nam in extase een hapje van zijn cakeje. Het was bijzonder om te zien hoe hij helemaal gelukkig was met zijn katvormige cakeje. Hij was echt in de wolken met een klein hapje.Dat begreep gwen wel. Ook zij had de chocladecakejes al geproefd, die echt overheerlijk waren. Net als de rest van het eten trouwens. Die salade smaakte niet eens zo ''gezond''[lees: vies] en was echt lekker.

´Nou van harte welkom, Natsuki. Ik ben hier ook pas kort, maar wil voor geen goud meer weg. Iedereen is zo aardig en de lessen zijn echt geweldig. Ik hoop alleen wel dat je een goed richtingsgevoel hebt, want het is echt een doolhof, voor mij dan.´ Tja als je geen richtingsgevoel hebt en ook geen kaartleestalent bent, is het logisch dat je elke dag wel een keertje de weg kwijt raakt, dacht ze bij zichzelf.



~ik krijg er spontaan honger van ~

De slagroom op de wafel begon een beetje te smelten, en de kersensaus drupte op haar servet. Haar mond wilde zich net om de heerlijke wafel heensluiten, toen de deur weer openging en er een ander meisje binnenkwam. Bruin haar, in twee staartjes. Even oud als zij, waarschijnlijk. Maar na twee seconden hield ze het niet meer uit en nam ze een hap van haar wafel. Het was een bekende smaak, de zachte wafel, de romige slagroom en de zoete kersen. Het verspreidde zich over haar tong, gelukzalig kauwde ze. Het meisje wat net binnen was gekomen kwam bij hen zitten, en stelde zich voor als Gwen. De andere jongen stelde zich voor als Natsuki. Dat was een aparte naam. Hij deed haar denken aan een kat. Suki, dat was het. Het manke beestje uit het asiel wat ze iedere dag wat vos had gebracht tot hij geadopteerd werd door een oudere dame. Natsuki vertelde dat hij nieuw was, en Gwen reageerde daarop dat ze ook nieuw was. Nou, dan was ze dus echt niet de enige. Ze slikte haar hap door, en zei met vrolijke stem: 'Ik ben Merle, leuk kennis te maken.' Een glimlach kon ze niet onderdrukken, terwijl ze haar verhaal vervolgde. 'Ik ben hier ook nieuw, maar mijn drie pleegbroers zitten hier ook op school, dus dat telt niet.' Daarna at ze weer een kleine hap van haar wafel.

Ooc: Okee, ook niet de beste. Ik weet het~

Myron slenterde verder door de school. Hij kon zijn geluk niet op door alles om hem heen. Alsof hij de normaalste dingen voor het eerst zag, keek hij nieuwsgierig in het rond. Het was nog maar een paar uur geleden sinds Myron zijn intrek in het immense kasteel had genomen, maar het voelde nu al een beetje vertrouwd. Het probleem was echter dat hij alles wilde ontdekken, wilde zien en meemaken, maar dat hij daar gewoon de tijd niet voor had. Dit verschilde zo van zijn oude leven. De plaats waar hij vandaan kwam was zo anders.. Daar kreeg je niet spontaan een 's zomers muziekje in je hoofd elke keer als je langs een raam liep en naar de prachtige omgeving buiten kon kijken. Een glimlach gleed over Myrons gezicht. Hij wist ergens nu al dat hij hier thuishoorde. Zijn zussen hadden deze plek goed beschreven, maar ze hadden ook gelijk gehad toen ze zeiden dat je er echt zelf moest zijn geweest om te weten waar ze het over hadden. Besluiteloos hield Myron op een gegeven moment halt voor een grote ingang. Zijn hand opende een deur. Voorzichtig keek hij naar binnen en ontdekte de eetzaal. De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich waardoor er kleine kuiltjes in zijn blanke wangen verschenen. Net wat hij zocht! Door alle nieuwe indrukken was Myron compleet vergeten normaal te functioneren, zo had hij ook al een tijdje niets gegeten of gedronken. Daarbij zag het voedsel wat tentoon gespreid lag, er behoorlijk aanlokkelijk uit. Zou je dat gewoon mogen pakken? Myron was echt weer de perfecte persoon om gewoon met iets weg te lopen waar je dan, bleek later, voor moest betalen. Nooit expres natuurlijk.
Eén van de kantinedames had zijn vertwijfelde blik opgevangen. “Wat mag het zijn, jongen?” vroeg ze hem vriendelijk.
Myron leek zich weer iets te ontspannen bij de aardige woorden van de mollige vrouw. Op een rustig tempo slenterde hij langs de vitrines. “Ik weet het niet eigenlijk..” antwoordde hij op een lacherig toontje. Dat had hij altijd als hij zich iets onzeker voelde. Het vreemde was dat Myron zich haast nooit echt onzeker voelde, behalve (zoals nu wel bleek) in een geheel nieuwe omgeving. Als Myron zich ergens op zijn gemak voelde, dan kon hij best één van de spontane grappenmakers zijn, echter vond hij zijn terugtrokken, en soms ietwat verlegen (wat hij zelf niet snel zou toegeven) houding ook wel prettig. Een speelse glinstering verscheen in zijn ogen terwijl Myron al het eten eens aandachtig bekeek. Hij voelde zijn speekselklieren werken. Tenslotte haalde hij een hand door zijn witte haar en wees toen een willekeurig broodje aan dat hem ergens bekend voorkwam.
“Weet je het zeker?” vroeg de kantinedame daarop. Ze leek hem zowaar iets bezorgd aan te kijken.
Myron knikte schamper aangezien hij niet precies wist wat zij hiermee bedoelde.
De vrouw pakte het broodje, maar overhandigde deze nog niet aan Myron. “Het is best pittig hoor! Een echt Raziaans gerechtje. Hier, probeer anders eerst eens een stukje.” Behulpzaam overhandigde ze hem een stukje van het brood.
Raziaans? Gretig pakte Myron het voedsel aan. Een beetje pittigheid kon hem niet veel schelen, daarvoor had hij inmiddels toch teveel trek gekregen. Glimlachend stak hij het stukje in zijn mond, kauwde erop en staarde de kantinedame even aan.
De vrouw bleef hem ook verwachtingsvol aankijken.
Onopvallend veranderde Myrons glimlach in een grijns. Met behulp van zijn vuurmagie liet hij zijn lichaamstemperatuur stijgen zodat zijn gezicht zichtbaar knalrood aanliep.
De vrouw wapperde verontrust met haar handen. Hier was ze blijkbaar bang voor geweest. “Oh nee toch!” Ze leek al een sprint richting de kraan te willen trekken om een glas water voor hem te halen, toen Myron plotseling zijn mond opende en een vlam van wel dertig centimeter naar buiten stootte zoals alleen een Raziaan dat kon doen.
Opgelucht en zogenaamd verontwaardigd slaakte de kantinedame een diepe zucht. Ze had door dat het maar een grap was. “Jongen toch! Je liet me daar wel even schrikken hoor! Pff..als ik had geweten dat je Raziaans bloed hebt, had ik het je natuurlijk nooit zo moeilijk gemaakt." Van over de toonbank klopte ze hem lachend op de schouder. "Maar ja..je hebt ook zulk licht haar en lichte ogen.. Ik dacht dat je van Nova of Puffoon kwam.”
Myrons grijns versmalde iets. Ja, dat dachten er wel meer. Myron had vaak genoeg te horen gekregen dat hij helemaal niets weg had van zijn familieleden of andere Razianen of Erd mensen.. Kortom hij was dus erg anders.
Het was iets wat hem al zijn hele leven nogal dwars kon zitten. “Het geeft niet, ik begrijp het.” antwoordde hij niet minder vriendelijk en nam het broodje in ontvangst. Hierna knikte Myron de vrouw hartelijk toe en draaide hij zich om richting de eetzaal. Het was niet erg druk. In feite waren er maar een paar mensen. Het was dus niet erg moeilijk waar hij zou gaan zitten, want om nou alleen ergens te gaan zitten.. Daarbij leken degenen die er zaten hem wel aardig. Myron liep naar hun tafel toe en bleef er naast staan terwijl hij het groepje warm toelachte. “Hé! Is er misschien plek voor nog iemand?” vroeg hij hen opgewekt. Het hele 'omgaan met een nieuwe omgeving' ging hem gelukkig al iets beter af. Nieuwsgierig keek hij van de één naar de ander.


--Ik hoop dat Myron er ook nog bij kan? --

Gwen en Merle, herhaaled Natsuki in zijn gedachten. Zulke schattige meisjes zou hij nooit vergeten. Hopelijk zag hij ze na deze ontmoeting nog wat vaker. Ze leken hem heel erg aardig. Misschien konden ze wel vrienden worden, maar dat kon hij nu nog niet zeggen. Misschien wilde ze hem helemaal niet als vriend. Maar ze waren alle drie nieuw, al had Merle pleegbroers. Dat was wel makkelijker, zelf had hij geen broers en zussen. Jammer. Gwen vertelde dat het hier een soort doolhof was, begrijpend knikte hij. Ja dat snapte hij wel, hij had nog niet heel veel van het kasteel gezien maar vanaf het platform leek het al een ontzettend groot kasteel. Van binnen leek alles nog groter, het zou hem niks verbazen als er hier duizenden gangen en deuren waren. Hij had gelezen dat kastelen meestal ook iets van kerkers hadden, brrr. Nou daar hoefde hij echt niet heen te gaan. Veels te koud en kil, daarbij zaten er altijd vieze ratten en je wist maar nooit wat je tegenkwam. Stilletjes huiverde Nastuki bij de gedachten van de vochtige muren vol met schimmel. De geur van vuil en afgesloten voor frisse lucht. Hopelijk werden daar geen lessen gegeven, nee hij bleef liever boven de grond. Daar wat het licht scheen en hij de frisse wind kon voelen door zijn haren en het gelach van mensen kon horen. Ja daar hoorde hij thuis, hij voelde zich warm gloeien van binnen. Zo blij was hij met de mensen die hij nu ontmeot had, hopelijk kwam hij nog veel meer aardige mensen tegen. O, was Syo-chan hier maar. Die had het hier vast leuk gevonden! Een iets bedroefde sfeer viel over hem heen, Syo-chan. Zou hij op dit moment met hem zijn, misschien niet lijfelijk maar in zij geest? In ieder geval droeg hij Syo-chan in zijn hart met zich mee. Verbaasd keek hij op toen Gwen haar mond verbrande. was dat? Gebruikte ze nou.. Ze genas zichzelf! Verbaasd en serieus tegelijk staarde hij naar Gwen. Waar zou ze dat geleerd hebben? Hier op school? Tijdens welke les? Allemaal vragen die hij op het meisje wilde afvuren. Met moeite beheerste hij zich, deels omdat er een blanke jongen bij hun tafel kwam staan. Vriendelijk glimlachte Natsuki naar de jongen. Hij leek van zijn leeftijd, misschien zaten ze wel in de zelfde klas. Hij had geen idee, misschien wel. 'Natuurlijk, ga zitten!' Zei hij vrolijk. 'Ik ben Natsuki, dat zijn Merle en Gwen.' Stelde hij vrolijk de rest voor. 'En wie ben jij?' Verontschuldigend glimlachte hij naar de meisjes, hopelijk vonden ze het niet erg dat hij hen voorstelde. De jongen had witte haren en paarse ogen. Het blanke deed hem denken aan zijn eigen planeet Nova. Maar hij had er maar weinig mensen gezien met paarse ogen. Natsuki hield maar zijn mond, waarschijnlijk kwam hij er ooit wel achter waar de jonge vandaan kwam. Rustig verplaatste hij zijn aandacht weer naar Gwen toen de jongen zich had voorgesteld. 'Gwen, waar heb je dat genezen geleerd?' Vroeg hij op een vriendelijke maar toch wel een serieuze toon. 'Kan je dat hier op school ook leren?' Vroeg hij daarna in het algemeen. De meisjes waren nieuw maar zaten waarschijnlijk al langer op school dan hem, aangezien hij pas was aangekomen. Van de blanke jongen wist hij het niet, misschien was hij nieuw maar misschien ook niet wie zal het weten. In een folder had hij gelezen dat er een ziekenzaal was, misschien moest hij daar maar is langs gaan. Ja daar moet ik is langsgaan, dacht Natsuki terwijl hij een hapje van zijn cake nam.

*Het word druk *

Nog een jongen kwam de eetzaal binnen. Hij liep richting de broodjes. Daar stond hij een tijdje te twijfelen over wat hij zou nemen en Gwens aandacht verslapte, tot hij plotseling een vlam uitspuwde. Dat was zeker onverwacht. De jongen, die er helemaal niet uitzag als een Raziaan had de kantinejuffrouw aardig laten schrikken en haar trouwens ook.
De jongen kwam hun kant op gelopen. ''Hé! Is er misschien plek voor nog iemand?” vroeg hij.
Voor Gwen antwoord kon geven stelde Natsuki iedereen voor. Toen vroeg hij aan haar waar ze had geleerd om zichzelf te genezen. Dat was een lang verhaal en deed haar meteen weer denken aan Yara. Nee, niet aan denken nu, geef gewoon antwoord op zijn vraag. Ze slikte en zei: ' Mijn moeder was de dorpgenezer en werkte in het ziekenhuisje in ons dorp. Ik was van jongs af aan heel erg geïnteresseerd en vaak bij haar en als er een patient was, zat ik er met mijn neus bovenop. Toen ik een keer buiten aan het spelen was viel ik over een boomstronk en begon te huilen. Van alle kanten kwamen mensen aangelopen om te kijken wat er aan de hand was, maar ik was alweer aan het spelen. Ik had zonder erbij na te denken mijn knie genezen. Sinds toen is mijn moeder me gaan helpen om beter te worden en ik kan nu kleine wonden en blauwe plekken enzo genezen. Het kost natuurlijk wel veel energie, maar ik doe het bij mezelf eigenlijk instinctief.'' Even zweeg ze, dat was een lang verhaal en praten over haar familie maakte haar eigenlijk een beetje verdrietig.
'Kan je dat hier op school ook leren?' was Natsuki's volgende vraag.
''Vast wel, ik gebruik zelf woudmagie om te genezen. Dat is erg handig, zo kan je in geval van nood ook energie uit de planten om je heen halen. Je kan waarschijnlijk ook andere vormen van magie doen, maar daar heb ik geen ervaring mee.''
Energie halen uit planten was zoals ze al zei, iets wat echt alleen in geval van nood werd gedaan. Net als de meeste Grenanen hield ze zielsveel van planten en wilde ze elke plant helpen. Elke keer dat ze een plant doodmaakte deed dat haar pijn. Zelfs eraan denken deed haar huiveren.

~Ontzettend populaire topic ~

- Wel.. niet.. wel.. niet.. Ik kan het niet laten 030 Heya :3 Mag ik? -

Ze kwam de laatste tijd vaker in de kantine dan ze normaal deed. Wren snapte zichzelf niet, maar ja.. Als er ontzettend schattige cakejes in de schappen lagen kon je het natuurlijk niet maken om weg te blijven. Misschien zou ze nog tegen iemand aanlopen met wie ze kon praten, ruziën, wat dan ook, zolang het maar afleiding gaf. Ze pakte een klein dienblad en sloot aan in de rij, die niet zo lang was aangezien bijna alle tafeltjes al vol zaten. Wren voelde zich een beetje buitengesloten nu Nina niet in de buurt was; iedereen leek iemand te kennen, maar niemand kende haar. Ja, van dat ijswaterincident, maar dat was het dan ook. Verder kon ze er helemaal niets mee. Voor haar rekte een jongen zijn bezoekje aan de balie ontzettend lang door eerst een stukje brood aangereikt te krijgen, vervolgens een vlam uit te spugen en toen het broodje aan te nemen. Nee dus. Wren deinsde wat achteruit bij de vlam, in een reflex. Ze bleef bang voor vuur, dat was verreweg haar grootste angst. De jongen leek ook nog nergens bij te horen, maar hij stevende al op een groepje af dat nog niet helemaal vol zat. Misschien kon zij daar ook bij gaan zitten? Er zaten mensen die er aardig uitzagen en die zich niet gedroegen alsof de school van hen was. Ze duwden geen voorbijgangers omver en deden niet hun best op te vallen. Mooi, daar kon ze best bij gaan zitten. De vrouw achter de balie was druk bezig met het nakijken van de vreemde jongen voor haar, dus kuchte Wren. 'Goedemorgen, meid,' groette de vrouw haar. Wren fronste even, was ze in een moederlijke bui ofzo? Toch antwoordde ze maar netjes terug, aangezien de vrouw het vast niet erg bedoelde. 'Goedemorgen. Zou ik alstublieft een cakeje mogen?' De vrouw knikte en liep een stukje opzij, waar ze de overige cakejes aanwees. 'Welke wil je?' Wren liep met haar mee en probeerde snel te kiezen, aangezien er nog een paar mensen achter haar stonden. Ze vond dit altijd zo lastig.. Ze moest een beetje op haar tenen gaan staan om goed te kijken naar wat de vrouw aanwees; lengte was altijd een probleem. Iemand achter haar schraapte zijn keel en tikte met zijn voet. 'Doe die rechtse maar,' zei Wren, zonder te kijken wat voor cakeje het was. Hopelijk lustte ze het. De vrouw knikte, pakte het ding en schoof het naar Wren toe, die daarna nog een koffie bestelde en toen snel wegliep. De mensen achter haar zuchtten een beetje en maakten duidelijk dat ze blij waren dat ze weg was. Als ze nu eens groter was, dan had ze tenminste een beetje intimiderend kunnen kijken. Maar nee, daar kwam het nu ook niet van. Ze was hier echt niet goed in.

De mensen waren duidelijk in een diep gesprek verwikkeld; een jongen met een bril, een meisje met roze haar, een meisje blond haar en een lint in haar kapsel, de vuurjongen ging er ook bij zitten. Wren zag dat er nog een plaatsje vrij was en zette voorzichtig haar dienblad neer, niet echt oplettend naast wie ze ging zitten. 'Hallo,' zei ze. 'Mag ik erbij komen?' Het meisje met de staartjes was vrolijk aan het vertellen, maar Wren snapte er niet veel van aangezien ze middenin een uitleg binnenviel. Ze wachtte tot het meisje uitgepraat was en stelde zich toen voor. 'Ik ben Wren, aangenaam,' zei ze met een glimlach, hoewel haar hoofd nog een paar minuten terug in de tijd was, bezig met het verwensen van haar lengte. Ze had er altijd last mee, niet alleen vandaag. En net nu kwamen al die momenten terug. Waarom was het trouwens ook zo druk? Alsof zij over al die lange mensen heen kon kijken. Nu pas viel haar blik op haar cakeje; het was rond en zag er nogal dubieus uit, dankzij de ongebruikelijke kleurencombinatie van groen en oranje. Wren pakte het ding op en begon het te bestuderen, zich afvragend wat het in 's hemelsnaam voor moest stellen en ten tweede, of het überhaupt wel te eten was.

Nog een meisje kwam in hun richting gelopen. Ze had lang blauw haar en was behoorlijk klein. Op haar dienblad lag een giftig uitziend ding, waarschijnlijk een cakeje, en een grote kop koffie.
Hun tafeltje zat nu helemaal vol. Gwen vond dat helemaal niet erg, integendeel. Ze was blij dat haar aandacht werd afgeleid en dat ze wat nieuwe mensen leerde kennen.
Het meisje stelde zichzelf voor als Wren. Voor iemand (Natsuki ) de kans had om te antwoorden zei Gwen; ''Natuurlijk mag je erbij komen zitten. Ik ben Gwen en dit zijn Natsuki, Merle en Myron.'' Hierbij wees ze de anderen aan. Wren leek een beetje afwezig, alsof ze met haar gedachten niet hier in het nu was, maar nog ergens in het verleden. Ze begon het cakeje te bestuderen en leek zich af te vragen of het te eten was. ''Het is volgens mij een Rode peper-limoencakeje.'' zei Gwen glimlachend ''Een heel vreemde smaak, maar het is wel te eten hoor. ''
Ze dacht terug aan de eerste en enige keer dat zij het had gegeten en voegde eraan toe:''Als je van pittig houdt tenminste, toen ik het at... Nou dat doe ik nooit meer.'' Ze dacht terug aan de stoom die toen uit haar oren gespoten was, nee ze kon echt niet tegen pittig eten.
Ze zou niet gek opkijken als het meisje na een hap besloot om iets anders te halen, maar ze had ook mensen gezien die het echt lekker schenen te vinden. Misschien was wren ook iemand van die mensen.