Moving on...

Met een kalme pas liep Mealena van de ziekenzaal vandaan. Een assistent was op komen dagen en ze had stiekem toegekeken op haar vrije dag hoe hij het meisje dat langs was gekomen behandelde. Puur om een oordeel te trekken. En ze had genoten. Hij deed het verassend goed. Hij bouwde niet alleen een band op met de leerlingen, tegelijkertijd wist hij ook nog de persoon af te leiden. Ze had nog steeds vrij en liep nu rustig richting de kassen. Ze zong zachtjes een liedje en genoot van het nog goede weer. Het was een van de weinige dagen dat het nog goed weer zou zijn want de herfst stond weer voor de deur en wilde ook wel een kopje koffie met SSA drinken. Helaas, het zei niet anders, ook Mealena had niet de kracht van de seizoenen in de hand.

Terwijl ze rustig zong liep ze de kas in. Het was enorm rustig hier. Er waren geen leerlingen te bekennen en de sfeer was er ronduit zalig. Een lichte vochtige lucht met een zalige temperatuur. Kortom goed toeven hier. Zwijgzaam liep ze verder en plukte een bloem waarvan verschillende op de bodem groeide. Ze rook er aan en genoot glimlachend. Ze zette deze rustig in haar haar. Wat haar nog jonger deed lijken dan ze werkelijk was. Want zeg nou zelf. Welke 45 jarige vrouw had nog een bloem in haar haar? Mealena dus, en ze zag er al jong uit voor haar leeftijd. Zwijgzaam liep ze verder en zag tussen een stel bosjes een bankje aan het pad. Ze glimlachte en ging er rustig op zitten. Kalmpjes keek ze rond terwijl ze alles op een rijtje zette. Ze had nog redelijk wat te doen. En daarbij, sinds dat ze Savador had gezoend en de rest was afgelopen had ze het steeds beter kunnen accepteren dat het eenmaal niet anders was dan dat het niet zou gebeuren als ze er veel op hoopte. En langzaam zag ze Savador meer als een vriend dan iemand waar ze intense gevoelens voor had. Ze glimlachte en keek op toen ze zachtte voetstappen hoorde in de kassen. Kalmpjes gingen haar ogen in de richting van het geluidsbron. Zwijgzaam wachtte ze tot ze de beweging zag van de persoon die naderde.

Met een rustige tred liep Nathaniël over het schoolterrein naar de kassen. Hij had de mouwen van zijn vest tot onder zijn ellebogen opgestroopt, dus zag je een hele reeks blauwe plekken. Hij was nog altijd niet naar de schooldokter geweest en was dit voorlopig ook nog niet van plan, ondanks de gebroken ribben. Nathaniël had zelf wat verband stevig om zijn middel geknoopt zodat het iets minder pijn deed. Hij liep de kassen binnen, maar bleef stil staan toen hij een vrouw hoorde zingen. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij verder liep. Voor hij naar hier kwam had hij zijn gitaar mee gegritst, gewoon voor even te spelen. Langzaam kwam de vrouw in zijn gezichtsveld en glimlachte hij vriendelijk naar haar. "Hoi," zei hij op een vrolijke toon terwijl hij de gitaat van zijn rug haalde en naast de vrouw op het bankje ging zitten. "Ik ben Nathaniël." Hij stak zijn hand iets te snel uit en trok een pijnlijk gezicht. Misschien moet hij straks toch even langs de schooldokter gaan.

Mealena haar ogen waren gesloten terwijl ze verder neuriede ineens kwam er een persoon binnen. Haar ogen gingen open en keken naar de leerling die binnen was gekomen. Haar blik ging glimlachend naar hem toen hij langs haar kwam zitten met een gitaar. Haar glimlach werd warmer toen ze een voorstelling kreeg van zijn richting. Ze glimlachte en wilde hem de hand schudden. Echter trok hij hem snel weer terug. Haar blik ging naar zijn arm. Ze stond op en pakte zijn pols liefdevol beet. Ze legde haar hand boven zijn arm. Witte slierten kwamen tegen zijn hand te liggen als een aura bonden ze zich op de blauwe plekken. Zwijgzaam trok ze haar hand terug. "Dit zou de pijn wat moeten verminderen..." sprak ze kalmpjes en glimlachte. Ze ging weer naast hem zitten. "Mealena is de naam..." sprak ze vriendelijk en keek naar Nathaniël. "Zo te zien waren die blauwe plekken niet recent toegebracht. Als ze er redelijk lang zitten mag je ook langskomen bij de ziekenzaal..." sprak ze glimlachend en knikte.

Nathaniël schrok toen de vrouw zijn arm vastpakte en begon te hyperventileren. Met zijn andere hand haalde hij zijn puffer uit zijn zak en liet de zuurstof zijn longen in glijden. "Dankje en ik zal wel eens langskomen," zei hij met een glimlach toen hij weer normaal kon ademhalen. De pijn was een heel stuk verminderd, maar toch stonden zijn ogen niet zo vrolijk als altijd. "Mijn moeder was ook dokter." zei hij zacht terwijl hij zijn gitaarkoffer open klikte en zijn gitaar eruit haalde. Zachtjes begon hij, na zijn gitaar gestemd te hebben, erop te tokkelen. Na een tijdje ging hij over in een vrolijk ritme terwijl de glimlach op zijn gezicht breder werd. Dit liedje had hij altijd met zijn moeder gespeeld. Hij op zijn gitaar en zij op de piano. Zachtjes begon hij te neuriën terwijl het liedje zachter en zachter werd tot het uiteindelijk stopte.

PROFILE MAGICIAN

» Moving into a different world

Moving on...

Moving on...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen