Ze liep met haar handen in haar broekzakken langs het schoolterrein. Haar ogen stonden nog steeds op onweer. Ze vond het helemaal niks dat ze hier moest zijn, dat ze moest doel alsof ze het naar haar zin had. Ze had haar rugzak naar de slaapzaal gebracht, maar ze had zich nog steeds niet gemeld. Ze was te koppig om dat te doen, want als ze dat zou doen zou het definitief zijn. Zou ze definitief op deze school zitten en ze wist dat dat toch wel ging gebeuren, alleen ze wilde het zo lang mogelijk uitstellen. Ze voelde hoe Tess haar kop langs haar schouder wreef en haar felgele ogen haar bezorgd aan zaten te kijken. De grote adelaar leek bijna altijd meteen te weten als haar iets dwars zat en aangezien ze nog niet vrolijk geweest was hier, viel dat voor het dier nogal op. Ze duwde Tess een beetje ruwer als normaal van zich af, waardoor Tess verontwaardigd krijste. Ze zuchtte even zacht en keek naar het gras voor haar voeten. “Het spijt me Tess,” fluisterde ze zacht. De adelaar was iets achter gebleven toen ze haar weggeduwd had, maar nou versnelde ze weer en kwam ze weer naast haar lopen. “Het is ook niet jou schuld,” vervolgde ze. Opnieuw wreef de adelaar haar kop langs haar schouder, maar dit keer liet ze het toe. Ze werd gewoon chagrijnig van dit hele gedoe en dat ging ze dan afreageren op de enige die dicht bij haar stond, op de enige die haar begreep. Ze stopte met lopen en legde haar hand op Tess haar rug toen sprong ze achter haar vleugels. “Laten we een eindje gaan vliegen Tess,” zei ze toen. Dat waren de enige momenten dat ze de werkelijkheid kon vergeten, dat ze het gevoel had dat ze vrij was. Niet gebonden aan beslissingen van haar ouders, die er anders ook nooit voor haar waren. Ze zeiden dat ze van haar hielden, maar veel had ze daar nooit van gemerkt. Tess spreidde haar vleugels en maakte een krachtige slag, meteen kwamen ze van de grond en wonnen ze hoogte. Er ontstond een waterig glimlachje om haar lippen terwijl ze haar hoofd in Tess haar nek legde. Ze sloot haar grijze ogen even terwijl ze wind door haar haren schoot en haar gedachten liet weg te blazen. Na een tijdje deed ze haar ogen weer open en keek ze naar beneden, waar kassen zich uitstrekte. Nieuwsgierig geworden tikte ze tussen Tess haar vleugels die haar vleugels inklapte en naar beneden duikelde. Ze zette haar zoals altijd veilig op de grond. Ze sprong van haar rug en streelde haar borstveren. “Je bent geweldig Tess dankjewel,” Tess duwde haar snavel tegen haar wang en maakte een zacht geluidje. “Toe ga maar,” ze maakte een gebaar naar de lucht. Meteen vloog Tess weer op en verdween uit het zicht. Esmira draaide zich om naar de kas waar ze nou voorstond.

Ze liep er heen en duwde de deur open. Ze had niet verwacht dat daar geluiden weg kwamen. Er was blijkbaar iemand binnen. Nog nieuwsgieriger dan ze al was liep ze naar binnen. Met een zachte klik deed ze de deur achter haar dicht. Ze keek om zich heen totdat ze de bron van het geluid had gevonden, een jonge vrouw die bezig was met spullen op te ruimen. Ze wist eigenlijk helemaal niet of ze hier wel mocht komen, maar wat wist ze eigenlijk wel? Ze was het nog steeds niet gaan vragen, dus het kon best zijn dat ze ergens kwam waar ze helemaal niet mocht zijn. Alleen veel kon het haar eigenlijk niet schelen, misschien mocht ze dan wel terug naar huis. Ze liep in de richting van de jonge vrouw. “Ehm… Hallo?” riep ze een beetje harder dan nodig was, aangezien het stil was in de kas. Ze bleef een eindje van haar af staan, haar handen weer in haar broekzakken. Je zag duidelijk aan haar dat ze onzeker was, dat ze door nieuwsgierigheid gedreven was. Want sociale contacten was ze absoluut niet goed in en ze hoopte niet dat ze domme opmerkingen ging maken. “Ik weet eigenlijk niet of ik hier mag komen, maar…” ze hield midden in haar zin op en keek naar de tafel waarop ze bezig was geweest. “wat was je eigenlijk aan het doen?” Ze keek haar weer aan.

[Ik hoop dat het zo goed is]

Ze bewonderde de vrolijkheid van haar. Zeker terwijl ze er zelf meer bijstond alsof het buiten onweerde en ze daar last van had. Haar ogen stonden onzeker en ze wist eigenlijk niet zo goed waar ze het moest zoeken en toch was ze naar haar toegekomen. Waarom wist ze eigenlijk zelf ook niet echt. Had ze dan toch behoefde aan gezelschap? Ze had dat toch nooit gehad, waarom zou dat dan nou wel het geval zijn. Nee, dat kon er bij haar echt niet in. Tess was genoeg voor haar meer was ze niet nodig en toch wist ze dat ze zich zou moeten aanpassen, aanpassen aan de mensen hier en aanpassen aan de school, dat was een hele opgave voor haar. Ze had nooit met leeftijdgenoten kunnen optrekken, eigenlijk was ze altijd een gevangene van haar ouders huis geweest. Daarom was alles op deze school zo bedreigend en werd ze er onzeker van. Ze was opgevoed met de etiketten van een rijke familie, maar op sociaal gebied was ze geheel vreemd. Ze schrok op uit haar gedachten toen de vrouw haar vraag beantwoorde. Snel richtte ze zich weer op de werkelijkheid. Dromen had al helemaal geen zin, straks vond ze haar nog een of ander raar mens. Al was ze dat eigenlijk ook, want haar ouders hadden haar nooit gegeven wat ze nodig had gehad, vrienden. . 'Oh, niets hoor. Ik moest alleen wat voorraden hervullen. Normaal gaan ze niet zo snel op, maar ik heb per ongeluk een aantal flessen laten vallen.' Ze keek even naar de werktafel en toen terug naar haar. Haar grijze ogen vingen de blik van de vrouw weer. “Doe jij dat altijd dan? Is de kas van jou?” Ze wist het echt niet. Ze wist niet hoe dat altijd op scholen ging. Ze wist dat er leraren waren en zij die daar moesten luisteren, maar voor de rest had ze geen idee hoe een school werkte. Ze had altijd wel leraren gehad, maar geen school zoals deze. Ze keek de vrouw oprecht vragend aan. Ze keek even naar de vrouw haar voeten toen ze in haar richting kwam lopen en daarna terug naar haar gezicht. De vriendelijkheid van haar deed haar iets meer ontspannen. Ook al leek ze nog steeds op een gespannen veer je zag toch verandering. 'Maar hoor jij eigenlijk niet in de les te zitten? Of is het al zo laat dat jullie pauze hebben?' Ze schrok even van die vraag. Waarschijnlijk zou ze inderdaad in de les horen te zitten, maar ze had zich nog steeds niet gemeld en ze was dat eigenlijk ook niet van plan geweest. Ook al kon ze er niet onderuit. “Nou…” ze stopte weer met praten. “Wat doen ze hier eigenlijk in de kassen?” probeerde ze er overheen te praten. Toch had ze ergens de drang om te zeggen waarom ze hier was en niet in de les. “Eigenlijk heb ik me nog steeds niet gemeld,” zei ze terwijl haar blik weer naar de grond ging. Ze wist dat ze dat moest doen, maar ze wilde hier helemaal niet zijn. Ze wilde naar huis ook al kon dat niet. Het voelde allemaal zo vreemd op deze school, zo onbekend.

Ze knikte licht toen ze vroeg over de kassen. Was het zo’n vreemde vraag? Ja, waarschijnlijk ook wel ja. Het probleem was gewoon dat ze echt helemaal geen flauw idee had hoe alles op zo’n school nou loopt. Niemand die haar dat van te voren even had uitgelegd. Ze hadden haar gewoon hier heen gestuurd, eigenlijk gewoon met een red jezelf maar idee. Ze luisterde geïnteresseerd naar het verhaal van de jonge vrouw. Toen ze uitlegde dat ze er planten kweekten. Ja, planten waren inderdaad wel mooi. Al had ze er zelf nooit echt mee te maken gehad en had ze er niet zo veel mee. Ze knikte opnieuw. “Planten zijn inderdaad mooi,” zei ze toen. “Is drie kassen veel?” ze keek de kas weer rond, waar behoorlijk wat planten stonden. “Het lijkt me veel werk namelijk. Eén kas lijkt me al veel,” Ze keek verwonderd weer naar haar. Zij zou het in ieder geval niet kunnen, maar waarschijnlijk kwam dat ook omdat ze daar gewoon het geduld niet voor had. ‘Nog niet geweest?’ Ze beet even op haar onderlip en schudde haar hoofd. “Nee,” vervolgde ze toen. Hoe zo’n simpel antwoordje zo veel spanning weer in haar lichaam bracht. Terug kon ze niet meer, maar vooruit durfde ze niet. Of misschien durfde ze het wel, maar wou ze het niet. Ze wist niet goed wat ze er bij voelde. Haar gevoelens duikelden allemaal over elkaar heen. Nadat ze uit de kassen kwam zou ze haar spullen weg brengen en naar het kantoor gaan, want dan kon ze niet anders meer. Alleen nou had ze die omweg gemaakt, omdat ze even tijd voor zichzelf nodig had. Even alles laten bezinken wat er de afgelopen weken was gebeurd en wat geresulteerd had in het vertrek naar deze school. ‘Nou, in feite zou ik je dan moeten doorsturen naar de hoofdmeester. Het reglement verplicht me om je straf te geven, om precies te zijn.’ Ze keek even geschrokken op in de ogen van de jonge vrouw. Ze kon aan haar zien dat ze het serieus bedoelde. Nou, dat begon dan al lekker. Dan was ze wel snel weer thuis, alleen daar zou er wel weer een straf van haar vader op haar wachten. Dus dan kon ze beter alles meteen hier maar goed doen, al was dat lastig zonder ook maar iets van voorkennis. Er ontstond weer een klein glimlachje om haar lippen toen de vrouw zei wat ze als straf kreeg. Daar wou ze best mee helpen en erg vond ze dat ook niet. Ze knikte meteen en keek even naar de planten. “bedankt,” zei ze nog steeds glimlachend. Ze volgde de vrouw naar de planten en pakte er ook eentje op. Ze draaide zich weer naar haar toe net toen ze zei wie ze was. “Aangenaam Zoë, mijn naam is Esmira.” Ze glimlachte opnieuw. “En waar kan ik deze plant neerzetten?” vervolgde ze.