- Lame titel, ja xD Sorry -

De kassen, de kassen.. De meest saaie plek ooit, zelfs als je het vergeleek met het lokaal Vuurmagie. De planten praatten niet eens, ze wuifden alleen maar een beetje heen en weer, leken zichzelf zo interessant te vinden dat ze de rest van de wereld negeerden. Als je het zo bekeek waren de planten een beetje arrogant. Tja, vreemde gedachten kwamen nogal snel in haar op als ze zich verveelde. Wren leunde verveeld tegen een tafel, zodat ze met haar rug naar de planten die erop stonden gekeerd stond. Saaie planten. Alleen maar groen en half dood nu de winter er weer aankwam. Nou ja, half dood.. Er werd goed voor ze gezorgd. Wren was allang blij dat ze aan deze tafel, die een beetje uit de weg stond van de rest van de tafels en planten en uit de wind; ze had last van hooikoorts en graag kwam ze hier dus niet. Dan gingen haar ogen tranen, hoestte ze aan een stuk door. Nee bedankt. Maar ja, als je huiswerk had moest je het eigenlijk wel doen en dit was belangrijk voor de toets. Ook het enige wat Wren ertoe dwong het te maken of te leren, verder voerde ze toch niets uit in de les. Maar dit was zo.. onnuttig! Ze had haar spullen allang naast zich neergelegd, een eindje verderop, waar ze eerst gestaan had, omdat ze niet meer van plan was om er iets aan te doen. En er zou niemand hier komen, iedereen had de pest aan deze opdracht.. of had hem al af, mensen zoals Ephony die ontzettend nerderig waren. Wren zuchtte diep en keek naar een zonnestraal die de afgelopen tijd steeds een stukje verschoven was naarmate de zon daalde. Vurige strepen die door het glas vielen, zo zou ze het willen kenmerken. Vuur. Ze was er nog steeds bang van, merkte ze mede door de rilling die over haar rug liep. Het element dat ze beheerste naast lucht maar liet verslonzen omdat ze het gewoonweg niet op durfde te roepen, omdat ze er dan meestal haar beheersing over verloor. Maar was ze nu niet gegroeid? Kon ze het nu niet beter? Wren wist niets beters te doen, haalde diep adem en hief haar handen een beetje, zodat ze in de buurt van haar gezicht kwamen. Ze kwam overeind van de tafel en draaide zich om zodat de zon niet in haar gezicht scheen en ze niet afgeleid werd. Gewoon een klein vlammetje.. Dat moest lukken.. Ze slikte en sloot haar ogen, om daarna haar handen open te vouwen en de palmen ervan omhoog te houden. Warmte, een vonk, zuurstof.. Het moest lukken.. Ze voelde haar warme energie naar haar handen stromen en langzaam vorm aannemen buiten haar huid, voordat deze onaangenaam zou gaan branden. Ze opende haar ogen en concentreerde zich op de vlam die ze wilde maken, zo geconcentreerd dat ze geen angst voelde. Ja, het lukte! Even voelde ze blijdschap, keek naar de dansende vlammen die een eigen leven gingen leiden nu ze afgeleid was. Met een kort gilletje schudde ze met haar hand toen een vlam uitsloeg naar haar gezicht. Het vlammetje raakte haar niet, maar viel wel in de planten.. die jammer genoeg heel licht ontvlambaar waren. Nee! Waarom dat nu weer? Ze begon naar het vuur te wapperen, wist niet hoe ze het moest doven. Wat nu?

- Daichi graag~

De zon scheen een dunne straaltjes licht op het pad van de brede schoolgang. Door het glas van de lokalen waren allemaal lessen bezig. Daichi gaf een korte zucht. Ze hadden twee tussenuren. Konden ze niet wat beters verzinnen? De meerderheid van de klas hing een beetje rond de school of zat in de bibliotheek. Hijzelf niet. Misschien moest hij maar eens trainen ofzo.. Huiswerk, daar had hij nu totaal geen behoefte voor. Kurikara, zijn demon-blade bungelde zachtjes langs zijn schouders. Elke keer als hij dat zwaard trok ontstonden er allemaal blauwe vlammen om hem heen. Door de demonic powers had hij kans volledig zijn controle kwijt te raken. Gelukkig gebeurde dat alleen in levensgevaar. Daichi was bijna buiten. De frisse geur drong al zijn neus binnen. Met zijn handen in z'n zakken liep de jongen de "tuinen" in. De zon stond hoog aan de hemel, en er was nauwelijks een wolkje aan de hemel. Een heerlijke dag dus! Wat verveeld liep hij door over een grint paadje. Zou er ergens een geschrikte plek zijn voor wat training? Een paar meisjes liepen voorbij. Hij hoorde ze wat tegen elkaar fluisteren terwijl ze naar hem keken. 'Hé, dat is toch die nieuwe? Hij is wat weird..' Klonk het. Wel zo zacht dat het bijna onhoorbaar was. Daichi balde zijn fuisten terwijl hij doorliep. Wat was er zo weird aan hem dan? Kwam het doordat hij een beetje stil was? Hmmpf. Het zal wel. Opeens vulde zijn neus zich met een rook achtige geur. De jongen hief zijn hoofd op. Stond er iets in de fik ofzo? Een kleine rookpluim rees op vanuit ongeveer 20 meter afstand. De kassen! Zo hard als hij kon rende de Fire Magican er naartoe. Daar stond Wren, een meisje uit de 5e wanhopig voor haar uit te kijken. Daat stonden een paar zeer licht ontvlambare plantjes in het vuur. De kas vulde zich langzaam wat meer met rook. Even knaagde er ook een wanhopig gevoel aan hemzelf. Hij móést iets doen! Snel keek Daichi om zich heen. Op een paar meter afstand stond een emmer water, waarschijnlijk bedoeld voor de planten buiten. De jongen twijfelde geen moment, en greep de emmer. Snel maakte hij een sprintje naar de kassen, en gooide het zo hard als hij kan over de plantjes heen. Even bleef hij zo staan, en zette de emmer weer neer. 'Gaat het?' Vroeg hij zachtjes aan Wren. Toevallig wist hij hoe ze heette. Dat scheelde al. Daichi haalde even zijn hand door zijn haren heen. 'Hoe kwam dat vuur daar?'

[Beetje flut misschien xD]

De hitte begon door de plantenbladeren heen te schroeien en zorgde ervoor dat ze haar handen terugtrok, niet in staat om iets te doen tegen de gruwel die ze al haar hele leven verafschuwde. Wren haatte vuur, ze kon er niet tegen. Er kwam een warmte vanaf die steeds intenser werd naarmate het vuur om zich heen greep en steeds meer plantjes meenam in de dood van sintels en as. Wren was inmiddels gestopt met wapperen, omdat ze zich gerealiseerd had dat het er alleen maar voor zou zorgen dat ze het vuur zou voeden met de zuurstof die ze het gaf. Oké, geen extra zuurstof dan. En nu? Ze durfde niet om zich heen te kijken, alsof het vuur haar dan zou bespringen. Die angst zat haar echt in de weg! Ze moest iets doen.. Het vuur doven met haar magie? Wren bracht haar handen zo dichtbij als ze durfde - nog steeds op een flinke afstand dus - en mompelde wat. Het vuur flakkerde even.. en rees toen een stukje de hoogte in, samen met flink wat rook. Sh*t! Missie gefaald. Het vuur was alleen maar sterker geworden, gevoed door de descontrole van haar angst. Wren deed een stap achteruit en staarde met angstogen naar de vlammen. Ze voelde zich helemaal misselijk worden. Dit ging echt niet goed komen.. Hier zouden de leraren ook niet blij mee zijn en momenteel wilde ze echt niet naar Savador toe. Hij was gewoon te eng.. Ze was nog maar net beter van dat IJswater. Oké.. Moest ze gaan gillen? Wegrennen? Maar haar benen konden niet bewegen, ze stond bevroren naar de vlammen te kijken, haar handen zakten langzaam terug omdat ze wist dat ze het zo niet kon stoppen. Water pakken.. maar ze kon zich niet omdraaien! Dit was hopeloos. Haar hoofd schoot opzij toen er een waterige substantie door de lucht zeilde, op de plantjes. Met een luid sissend geluid begon het vuur te doven, hoewel het op sommige plaatsen nog wat nasmeulde. Wren merkte nu pas dat haar ademhaling snel ging en dat ze helemaal bleek was. Ze keek nu naar de jongen die haar 'gered' had; jonger dan haar, maar een stuk zelfverzekerder op het moment. Ze kende hem totaal niet, om eerlijk te zijn. Maar ze mocht hem wel dankbaar zijn. 'Gaat het?' Wren wilde even sarcastisch antwoorden, maar merkte al snel dat dat niet zomaar ging lukken. Daarom knikte ze maar vaagjes. De volgende vraag was wat pijnlijker. 'Uhm..' Goed, zeggen dat de zon een gat in de planten gebrand had was gewoonweg kansloos. 'Het ging een beetje mis met het oefenen,' zei ze dus maar, zoveel mogelijk proberend haar angst eruit te laten, al zag ze er bang uit. Dat hoefde ze niet wijd verspreid te hebben! 'Bedankt, uhm..' zei ze dus maar, zich realiserend dat ze zijn naam niet wist. 'Ik was een beetje.. geschrokken,' zei ze, met een zwakke glimlach, als excuus dat ze zelf niets ondernomen had. Ze had hem nog nooit gezien, maar.. had ze niets over hem gehoord? Misschien als ze zijn naam hoorde.. Wren was altijd wel goed op de hoogte van roddels; ook een semi-populair meisje. Ze hoorde wel bij de insiders van de school, maar kon niet met iedereen goed omgaan. Op zich was ze wel aardig en ze trok zich weinig aan van andere populaire mensen, waar ze dan ook vaak botsingen mee had. Nou ja, hij was waarschijnlijk niet zo'n iemand. Nogal knap, in een paar dagen de populairste worden.

Sissend smeulde de vooreengaande vlammen nog na. Een aantal plantjes waren volledig verwoest, gelukkig stond de meerderheid er gewoon nog. In de potten lag nu aarde en as met elkaar vermengt. Dat zouden de meesters niet leuk vinden waarschijnlijk.. In de kassen gebeurde nooit wat, het was er altijd zo rustig.. en saai. Vooral saai. De zachte rooklucht hing nog steeds rond. Het prikkelde een beetje in zijn neus. Daichi keek het meisje Wren even aan. Ze was wel ouder dan hem. Ongeveer 1 jaar ofzo. Om precies te zijn zat ze twee klassen hoger! Ze leek nogal nerveus. Nogsteeds geschokt door de hete vlammen. Op zijn vraag knikte ze maar zachtjes, een lichte sarcastische blik op haar gezicht. Zijn volgende vraag leek wat meer indruk te geven. 'Uhm..' Klonk het. 'Het ging een beetje mis met het oefenen,' Zei ze daarna nogal kansloos. Een vleugje angst ontwikkelde zich in haar ogen. Angst? Waarvoor zou dat zijn? Bang om hevig betrapt te worden misschien..? 'Bedankt, uhm..' Daichi keek haar even aan. 'Ik was een beetje.. geschrokken,' Vervolgde ze op het laatste met een zwakke glimlach. 'Ach joh.. Het overkomt iedereen vast wel eens.. Denk ik,' Kwam er een beetje sarcastich uit. Een zenuwachtige glimlach verscheen rond zijn mond. Verder wist hij niet zo veel meer te zeggen. Er viel een pijnlijke stilte. Daichi bekeek de plantjes wat naderbij. Hm.. Daar was inderdaad niet veel meer van over. 'Heb jij ook een tussenuur?' Vroeg hij maar om de stilte te breken. Heel veel meer wist hij niet uit te brengen.

[Omgg, super slecht post, sorry Dx]

- Okay.. sorry voor de asociaal late reactie! Ik hoop dat je er wat mee kunt D: Daichi is wel übercute btw :3 -

Meestal gebeurde er niets, helemaal niets in de kassen. Maar daar had zij nu verandering in gebracht. Was dat geniaal of geniaal? Geen van beide, dus. Wren onderdrukte een diepe zucht en keek naar de planten die ze nooit zou kunnen redden aangezien ze maar een flintertje Woudmagie beheerste. Nou ja, flintertje was eigenlijk nog een beetje te optimistisch. Ze faalde er gewoon in, ronduit. Als ze al een plant opriep stak ze hem per ongeluk bijna direct in de fik. Je kon het erop houden dat ze geen groene vingers had en dat het een wonder was dat ze al haar ledematen nog in een goede staat had, zonder half afgebrande flarden vel of blaren die er niet uitzagen. De jongen gaf nogal sarcastisch antwoord. Leuk. Ze kon hem toch niet zomaar vertellen dat ze doodsbang was voor vuur? Hij was nog jonger dan haar ook! Al was hij wel schattig.. ze ging nog op Nina lijken als ze zo naar jongens ging kijken. Hij glimlachte trouwens veel te zenuwachtig, net als zij. Ja, zo kwam er een lekker gesprek op gang wilde je zeggen. Uh-uh. Niet dus. Een stilte viel tussen hen in, waarin Wren nog steeds met zichzelf in discussie was. Uiteindelijk zei de jongen iets, waarop Wren knikte. 'Ja, jammer genoeg wel. Anders had ik gewoon in de les kunnen zitten..' Ze wierp een veelbetekenende blik op de plantjes. 'Maar in ieder geval, bedankt. Ik ben Wren trouwens,' zei ze, nu een stuk gemeender dan eerst. Ze begon het zich te realiseren. 'By the way, beheers jij misschien Woudmagie? Dan is dit misschien een beetje te herstellen..' Een beetje hopeloos keek ze naar de plantjes. Zelfs al kon hij het maar een beetje, twee keer een beetje was wel wat meer.. toch? Hoopvol keek ze hem aan. 'En anders moet ik ze maar eens op gaan ruimen.. ofzo..'

-Haha, thanks xD Wren is ook best cute, thehe-

Wat hopeloos bekeek Daichi de plantjes. Geen spoor meer van leven. Gewoon volledig verbrand. Hij gaf een zucht. Vuur kon zoveel verwoesten. Waarom toch? Als je erin terrecht kwam kon je zelfs sterven! De Fire Magican bekeek zijn handen. Daar was een heel klein brandwondje. Hè, net op de hand waar hij zijn zwaard mee gebruikte. Naja, het was niet anders. Zou zij misschien over Wood magic beschrikken? Hij hoopte het maar. Anders was er gewoon niks meer aan te doen. Daichi bedacht zich iets. Toen hij met de volle emmer water naar haar toe rende om het vuur te doven zag hij een fractie van een seconde doodsangst in de ogen van Wren. Dat moment leek even in slowmotion te gaan. Nog nooit had hij iemand ontmoet die echt bang was voor vuur. Eigenlijk best logisch als hij daarover nadacht. Op Razen was alles te maken met vuur. Alleen de zijne was oceaan blauw. Hoe dat kwam, wist hij zelf ook niet heel goed. Daichi raakte wat in zijn gedachten verzonken. Zijn scherpe hoektand beet zachtjes in zijn lip. 'Maar in ieder geval, bedankt. Ik ben Wren trouwens,' Klonk plotseling weer een stem. De Fire Magican richtte zich weer even op haar. 'Haha, geen dank. Ik ben Daichi voor als je het nog niet wist,' Grinnikte hij. Dit gesprek ging eigenlijk geen kant op. Het was maar een beetje verlegen-achtig. De stem van wren klonk weer. 'By the way, beheers jij misschien Woudmagie? Dan is dit misschien een beetje te herstellen..' Daichi bekeek de uitgestorven planten. Haar blauwe ogen keken hem hoopvol aan. Hij krabte zich even op zijn achterhoofd. 'Nou eh-,' Zijn stem stokte want ze begon verder. 'En anders moet ik ze maar eens op gaan ruimen.. ofzo..' Klonk het wat minder. 'Haha, nee, ik heb geen Woud magie. Eerlijk gezegt stam ik vol van Razen af,' Een stilte volgde even tussen de twee. 'Ik help je wel mee,' Grinnikte Daichi wat hopeloos. Hij liep naar een plantje, en tilde het verschroeide potje op. Aan de onderkant viel een stroompje as en aarde weg, en het potje barste een beetje. 'Okeee...' Kwam er wat melig uit. Hij had totaal geen verstand van planten. Dit ging nog wat worden..

Waarom was ze eigenlijk zo bang van vuur? Het had dingen verwoest, maar had niet echt iets.. heftigs gedaan. Haar familie was er niet door omgekomen, haar eigen handen waren er niet door aangetast.. Misschien was dat tweede wel omdat ze het nooit gebruikte, maar goed. Het was maar hoe je het bekeek. Misschien was er een verschil dat ze de eerste, pakweg vier jaar, van haar leven had doorgebracht op Razen en de rest op Puffoon? Maar zou ze dan juist vuur niet moeten missen? Wren had er geen idee van snapte, er eigenlijk helemaal niets meer van, alleen dan dat ze niet te dicht in de buurt van vuur moest komen omdat dat totaal de mist in liep. Ja, totaal. Ze wist zelf maar al te goed wat er dan allemaal gebeurde. Nu was ze niet flauwgevallen, al had ze wel een ravage aangericht. Gelukkig was die jongen er geweest, anders was de brand uitgewoekerd en had zij daar gestaan met de tranen over haar wangen lopend en de angst in haar hele lichaamshouding aanwezig.. Godzijdank dat het niet zo gelopen was. De jongen lachte even - best schattig, hij had zo'n scheve grijns die uitstraalde dat.. ja, wat eigenlijk? Het zag er gewoon schattig uit, al was ze er dan niet helemaal bij. Daichi dus. Leuke naam, al ging ze dat niet zeggen. Dan klonk het net of ze aan het flirten was, ja, dag! Dat ging dus echt niet gebeuren. Hij lachte daarna even, op haar vraag. Hallo! Dit was be-lang-rijk, ook wel gekend onder het synoniem ernstig. Dat leek hij niet helemaal te begrijpen. Toen begreep zij dat hij moest lachen omdat hij geen Woudmagie had. 'Jammer,' zuchtte ze, terwijl ze willoos naar de bak keek. O, hij kwam van Razen? 'Ik kom half van Razen, half van Puffoon,' zei ze. Even wilde ze voorstellen om alles weg te branden, maar dan zou ze waarschijnlijk weer wegduiken voor het vuur. Of nee! Ze moest bewijzen dat ze niet bang was voor vuur, wat hij waarschijnlijk wel dacht. Nou ja, dat waarschijnlijk kon wel weg. Hij had, als hij goed gekeken had, vast de doodsangst gezien. Nu kon ze misschien hem wijsmaken dat ze er helemaal niet bang voor was, ja. Ze moest haar gezicht toch ook redden? Daichi pakte een zielig plantje op, dat die naam niet meer verdiende. Bij het droge gezicht schoot ze kort in de lach. 'Dat.. is echt..' Ze kon niet bedenken hoe ze het vond, maar het zag er zo zielig uit. 'En wat nu als we het wegbranden? Dan hoeven we alleen nog maar wat as op te vegen.. En twee vuurmagicians kunnen het vuur waarschijnlijk wel controleren,' stelde ze voor, boos dat ze per se haar gezicht moest redden, Kon ze het zichzelf niet gemakkelijk maken?

Wren keek wat ernstiger dan hij had verwacht. Was het dan zo erg? 'Jammer,' hoorde hij haar zeggen. Hmm, hij had zich voorheen nooit echt geïntereseerd in ander magieën. vuurmagie was dan ook het enige wat hij kon; zijn hele familie trouwens. 'Ik kom half van Razen, half van Puffoon.' Daichi keek op. Ook half van Razen? Maar waarom dan die angst voor vuur? Hij ging het maar niet vragen, dat zorgde waarschijnlijk voor nog meer gedoe. Het potje in zijn hand begon uitelkaar te vallen. Snel zette hij het weer neer. Nou ja, "zette" was het verkeerde woord. Gooien had beter gepast. Met een droog gezicht keek hij naar Wren. Dit ging echt niet werken zo. Misschien.. verbranden? Nee, wat zouden ze daar aan hebben.. De gedachte bleef een beetje rondzwieren in zijn hoofd terwijl hij probeerde de potscherven bij elkaar te rapen. De stem van Wren wekte hem weer. 'En wat nu als we het wegbranden? Dan hoeven we alleen nog maar wat as op te vegen.. En twee vuurmagicians kunnen het vuur waarschijnlijk wel controleren,' Sprak ze. Daichi keek op. Lol, dezelfde gedachte maar dan wat anders uitgewerkt. Zijn plan was wat... Tja, ze konden beter die van Wren doen. 'Oké, dan doen we maar,' Grijnsde hij scheef. Zijn scherpe hoektanden waren duidelijk te zien. 'Alleen.. De enige vuur magie die ik kan is wat afwijkend van de rest .. Ik laat wel even zien wat ik bedoel.' Hij pakte zijn Demon Blade, en trok het langzaam uit de schede. Meteen ontstonden er oceaan blauwe vlammen om hem heen, en zijn hoektanden er oren werden wat scherper. Zelf het zwaard stond onder vuur en vlam. 'Haha, is dit goed denk je?' Lachte Daichi. De vlammen straalde totaal geen hitte uit, maar waren wel erg sterk. Elke keer als hij het zwaard tevoorschijn haalde stroomde er een soort krachtige energie door hem heen. Iets wat erg machtig aanvoelde. Hij had zichzelf zo getraind dat er niets zou kunnen overkomen. De eerste keer dat hij dit deed ging het namelijk een beetje mis.. De jongen glimlachte vanbinnen. Dat was alleen wel een tijdje geleden al.

[Beetje inspiloos, sorreh]

Dit was pure Wren-logica; je bent bang voor vuur, dus ga je wat je net veroorzaakt hebt met vuur oplossen. Ja. Logisch meid, goed zo. Maar nu was het veel te laat om terug te deinzen, en dat zou ze dus ook niet gaan doen. Zo hardnekkig was ze dan ook nog wel. Daarom beet Wren op de binnenkant van haar lip, hopend dat het niet teveel opviel, en deed haar uiterste best haar gezichtsuitdrukking normaal, misschien enigszins ernstig te houden. Al lukte dat niet nu ze echt een blik wierp in de uitgeleefde bak. De plantjes zaten met de draadjes van de laatste nerven aan elkaar, nog verbonden door de stukken die eigenlijk niet meer waren dan stof en as. De aarde was al aardig aan het verkolen geweest en eigenlijk was de geur die ervan af kwam ook niet helemaal lekker. Ze had haar deodorant mee moeten nemen. Alhoewel, viel zo'n geur niet veel meer op dan een brandlucht?.. Nee, vast niet. Daichi gooide een afbrokkelend potje terug in de bak, wat er droog uitzag, waardoor Wren een giechel ontsnapte. 'Ik heb het ook weer lekker voor elkaar,' grinnikte ze als korte uitleg, het gelach van Daichi even missend. Wist zij veel wat hij allemaal dacht. Daichi zelf trok er ook wel een .. grappig hoofd bij, alsof hij het even droog vond. Wren wist dat ze het over een minuut of wat zou besterven als ze naar hem bleef kijken, daarom keek ze snel weer naar de bak om de situatie in te schatten. Hij grijnsde in één keer scheef naar haar en stemde met haar idee in. Haar onmogelijk lompe idee. Ergens had ze gewild dat hij nee had gezegd, maar ja.. Wat kon zij er nu doen dat het zo'n geniale gedachte was? Andere vuurmagie? Nee! Waarom? Nog meer om bang van te zijn.. Als het anders was, was het vaak.. nog enger. Hij ging het laten zien. Ze kon net voorkomen dat haar gezicht vertrok. Daichi pakte zijn zwaard uit een schede die haar op de een of andere manier nog helemaal niet opgevallen was. Blauwe vlammen. Het maakte haar minder bang dan rode vlammen, eigenlijk. Vreemd. Ze zag wel een verandering in Daichi, over verbeeldde ze zich maar dat zijn tanden iets.. anders leken? Haar blik bleef in ieder geval hangen op de vlammen die rond het zwaard hingen, dansten, alsof ze helemaal geen lucht nodig hadden. Ze slikte even en knikte. 'Ja.. Dat is meer dan goed,' vond ze. Zelf liep ze nu naar de bak toen en keek ernaar. 'Okay.. Hoe gaan we dit aanpakken,' zei ze, druk bezig en onbewust de 'wij'-vorm gebruikend. Zolang hij nu maar niet te dichtbij kwam.. Wren slikte, vermande zich en hief haar hand om een kleine vlam de bak in te werpen. 'Kun je jouw vuur hierbij voegen?' Ze bleef in de buurt staan om haar eigen vlam in bedwang te houden.. of het te proberen.

De energie vloeide door hem heen als een soort electrische stroom. Het had op een of andere manier een soort verslavend gevoel. Maar niks kon hem overkomen. Hij had geleerd de krachten te onderdrukken om zichzelf in bedwang te houden. Dat lukte hem gelukkig beter dan perfect. Wren leek minder bang voor zijn blauwe hitteloze vlammen dan voor de gewone. 'Ja.. Dat is meer dan goed,' Slikte ze even. Daichi grijnsde. Wren liep naar de bak planten toe. Ze zag er wat nerveus uit, maar dat kwam vast wel goed.. Hopelijk. Zijn handen klemde zich wat meer om zijn dunne Demon Blade. Het stamde af van een soort demonische achtergrond, vandaar zijn scherpe hoektanden, de puntige oren en blauwe vlammen als hij het zwaardje tevoorschijn haalde. 'Okay.. Hoe gaan we dit aanpakken,' Sprak ze toen. Daichi liep wat meer naar haar toe. Ze leek er wat nerveuzer door te worden. Met haar handen vormde ze een klein rood oranje kleurig vlammetje. Het was niet veel, maar had genoeg kracht. 'Kun je jouw vuur hierbij voegen?' Vroeg Wren. De jongen was al die tijd stil, maar hier gaf hij antwoord op. 'Komt voor elkaar.' Dit keer was zijn Demon Blade gebruiken geen goede optie, dus hij moest het maar doen met alleen blauwe vlammen. Ze waren dan misschien hitteloos, maar ongelooflijk sterk qua kracht. Daichi hief zijn hand op. Zijn ogen knepen zich wat samen. Een blauwe vlam kwam tevoorschijn. langzaam voegde hij het samen met de rode. Het gevormde vuur sisde even, en werd groter. Gelukkig niet al te groot. Het voelde zo.. anders. Niet iets wat je elke dag zag. Waarschijnlijk door het effect van een blauwe en rode vlam bij elkaar. Zoiets had hij zelf nog nooit geprobeerd. Daichi keek naar Wren. Zou ze nerveus zijn? Of gewoon.. ontspannen. Hij kon het niet afllezen. Naja, als dit maar goed kwam. Langzaan werd het vuur wat groter.. Het verbrandde keurig de resten die waren overgebleven. 'Nou, gaat dit goed of goed?' Lachte hij kort; niet wetend of Wren er hetzelfde over dacht.. Het koste veel inspanning om zijn blauwe vuur onder bedwang te houden. Het wilde overheersen, maar dat ging zeker niet gebeuren..

Ze moest echt een belachelijke indruk maken, daar was ze zeker van. En oh, wat haatte ze dat. Wren was het typische kind met de grote mond en het kleine hartje en ze wilde in geen geval aangezien worden voor iemand die huilend wegrende voor haar element. Ze wilde niet gezien worden voor wie ze werkelijk was. Onacceptabel was het toch, dat ze er báng voor was, dat ze er totaal van in paniek raakte, een hele kas in de fik liet gaan en er dan ook nog eens niets aan kon doen. Ze was Daichi meer dan dankbaar dat hij niet gefronst had en was weggelopen, haar achterlatend in het rommeltje dat ze er zelf van gemaakt had. Want eigenlijk, als ze heel eerlijk tegen zichzelf kon zijn, was dat wat ze verdiende. Hoe kon hij trouwens zo grijnzen? Dat aspect irriteerde haar, omdat het haar met haar neus op de feiten drukte; zij was de lafaard hier. De hopeloze, de hulpbehoevende. Fijn. En daar vervlogen alle dromen van zelfstandigheid voor een moment, zeg. Kon zij maar zo zelfverzekerd grijnzen en met een knip van haar vingers even wat in de fik steken zónder dan direct de benen te nemen. Ze had nauwelijks doorgehad dat Daichi dichterbij gekomen was tot ze ineens zijn stem hoorde, vlakbij. Geen probleem. Ze concentreerde zich in één keer ontzettend op het geluid, hoorde de echo nog nagalmen met hulp van haar Luchtmagie, in de hoop dat het nog redelijk vreemde geluid haar zo af zou leiden dat ze even niet aan het vuur hoefde te denken. Ze liet de rode vlam wat naar voren gaan, zodat het ding niet meer tussen haar handen zweefde en nu tussen de planten hing, die langzaam vlam begonnen te vatten. Ze hield haar ogen open, dwong zichzelf te blijven kijken. Als ze nu wegkeek, o, dan zou ze zichzelf er zo om haten.. De blauwe vlam voegde zich bij de hare, ze voelde de kracht ervan. Zouden die vlammen niet ideaal zijn? Ze was er niet dol op, maar ze waren beter dan.. dan die rode. Ze zou hem er voorzichtig naar kunnen informeren, gewoon langs de neus weg vragen hoe hij dat nu geleerd had. Waarschijnlijk kon ze het niet zo sneaky doen als ze wilde, maar het proberen was het toch zeker waard! Ach ja, eerst deze klus maar eens klaren. Hé, eigenlijk was dit wel een hele goede optie geweest. Haar vlam die eigenlijk vooral uit hitte bestond verbrandde netjes de plantenresten, terwijl de blauwe vlam - misschien hitteloos maar wel sterk - de scherven voor zijn rekening nam. En met wat luchtmagie kon ze wel de as wegblazen, aucune de problème. Ze hield al haar aandacht bij de vlam, niet van plan om het nu nog uit de hand te laten lopen, net nu het op zich wel goed ging. Ze hield haar vlam klein maar moest wel haar best doen om de blauwe vlam niet te laten overheersen. Even keek ze opzij naar Daichi, die ook zijn best deed. 'Gaat zeker goed,' zei ze met een opgeluchte glimlach. 'Jouw vlammen zijn wel sterk.. Hoe heb je dat geleerd?' Bam. Niet echt tactvol, oké, maar hij had haar toch al gezien met haar blik vol angst en haar trillende handen.. Plus dat hij hopelijk niet echt een roddelaar was, ze kende hem daar in ieder geval niet. Kon ze ook wel wat over uitpluizen als ze nog wat dingen vroeg. Het duurde nog een tijd maar uiteindelijk kreeg ze toch het idee dat er alleen nog maar as over was. Ze liet haar vlam nu los en liet deze uitbranden om er zeker van te zijn dat alles weg was. Daarna zette ze haar handen tevreden in haar zij. 'Mooi. Nu de as nog..' Ze maakte, veel zelfverzekerder dan ze met Luchtmagie ooit zou kunnen, een lichte polsbeweging waardoor de deur van de kassen wat wijder open zwaaide en ging in die richting staan. 'Even uitkijken,' waarschuwde ze Daichi onvolledig en eigenlijk net iets te laat, voor ze opgelucht een flinke, maar gecontroleerde windvlaag de as op liet nemen en door de deur naar buiten liet brengen, om het daar een beetje her en der te verspreiden. Hopelijk had het Daichi niet geraakt.. Nu ze trouwens zelfs naar haar kleding keek.. Een zachtere windvlaag die tegen de hare ingewaaid had, had wat as over haar heen gewaaid, in haar haren, kleren.. 'Iel,' lachte Wren, terwijl ze een poging begon te doen haar kleding af te kloppen. Dit spul ging er zo slecht uit!

~Asgevecht >D~

Met het vuur ging alles perfect. Er kwamen geen steekvlammen, en geen andere irritante dingen. Zijn blauwe vlam had wel eens de neiging om de boel over te nemen als hij zich niet genoeg concentreren. Als dat gebeurde hadden ze weer wat meer problemen kunnen veroorzaken. Ach ja, ze waren er toch bij, geen redden meer aan. Alle planten die ze hadden verbrand.. Oef, Master Savador zou dat niet leuk vinden. Terwijl Daichi aan Master Savador dacht rezen zijn haren even. Er was soms echt iets engs aan die gast. Naja, terug naar het vuur. Wren leek wat gespannen. Haar handen zweette. Maar alles ging goed, niks aan de hand. Haar rood kleurige vlammetje verbrandde keurig alle restjes terwijl zijn wilde blauwe vlam de scherven tot poeder liet gaan. Naarmate het blauwe vuurtje meer roosterde, des te meer het ingewikkelder werd om het te besturen. Dat waren dus de Demonic Powers die diep in hem lagen. 'Het gaat zeker goed,' Antwoorde Wren even later opgelucht op zijn vraag. Daichi knikte instemmend. Zijn zwaardje bungelde vredig op zijn rug. Het gebeurde niet vaak dat hij die niet nodig had. Bijna alles gebeurde met zijn Demon Blade. De jongen keek opzij naar Wren. Ze leek met een vraag te zitten. 'Jouw vlammen zijn wel sterk.. Hoe heb je dat geleerd?' Daichi krulde zijn lippen wat geheimzinnig. 'Tja.. Geheimpje,' Grinnikte hij doodleuk. Oja, wat was hij weer grappig. 'Nee grapje, ik weet het zelf ook niet zo heel goed. Het blijkt wel dat er in mijn familie enig demonisch bloed rond stroomt. Waarschijnlijk vandaar blauwe vlammen en scherpe hoektanden,' Sprak hij. Meer mensen vroegen er wel eens naar. Er kwam meestal een wat random antwoord uit, zelf wist hij het ook niet heel goed. Goed genoeg in iedergeval. Daichi richtte zijn blik weer op de vlam. De uitgebrandde resten waren al wel tot as. Het meisje liet haar vlam los. Nouja, dan hij ook maar. Langzaam liet hij de vlam gaan, met nog een beetje na controle zodat het niet zijn eigen gang ging. Hij haalde een zucht. Dat was dan ook weer geregeld! 'Mooi. Nu het as nog..' Owja, het as. Met een zelfverzekerde polsbeweging liet ze de deuren openzwaaien. Ze waarschuwde hem nog, maar het was al te laat. Een wolf as vloog over hem heen naar de lucht. Buiten had dat er vast heel vaag uit gezien, in een keer zo'n vlaag. De Fire Magican keek even naar beneden. Hij trok een droog gezicht. Op zijn kleding en haar zaten grote as plekken. Bij Wren trouwens ook. 'Iel,' Lachte ze terwijl ze een poging deed het eraf te kloppen, maar het bleef bijna evengoed zitten. 'Dat wordt douchen vanavond,' Grinnikte Daichi. De kas was tenminste gespaard gebleven. Nouja, op een aantal plantjes na dan.. 'Oké, en nu..' Zei hij wat hopeloos. De planten waren verbrand, het as was weg, en zij zaten helemaal onder. De jongen pakte zijn zwaard, en klopte de rode doek die om de schede heen zat zorgvuldig af. 'Hebben we geen probleem denk je?' En anders, als het niet te erg was geefte het ook niet zo. Hij vond dit allemaal eigenlijk best leuk..

Geheimpje.. Wat had ze daar nu aan? Dan kon ze er nog niets mee. Niet dat ze het überhaupt kon leren, maar je wist nooit zeker.. Toch? Wren besloot niet gemeen te antwoorden en fronste alleen maar op zijn geheimzinnige lachje. Het zag er wel grappig uit, maar ook daar kon ze niets voor kopen. O, hij gaf toe dat het een grapje was. Ze knikte en glimlachte om te laten weten dat ze er niet zó zwaar aan tilde als ze eigenlijk deed. Zijn antwoord stelde haar teleur, al kon hij daar natuurlijk niets aan doen. Demonisch bloed, dat kon zij natuurlijk op geen enkele manier krijgen. Plus dat ze geen scherpe hoektanden wilde, maar dat was natuurlijk bijzaak. Alhoewel.. Wren was wel even verbaasd; demonisch bloed? Dat was apart, eigenlijk. Ze had in ieder geval nog nooit iemand gekend die dat had, vreemd bloed. Ze kende wel mensen met blauw bloed, al waren dat er maar een paar, bij wijze van spreken natuurlijk, maar dit was weer een totaal nieuw fenomeen. 'Dat is wel ongebruikelijk,' zei ze dus maar, om niet met termen als 'apart' of 'walgelijk' te gaan spuien. 'Gelukkig zie je er niet uit als een demon,' voegde ze er aan toe. O, wacht. Dat was óók niet zo aardig. 'Dat wordt douchen vanavond,' lachte Daichi. Lachend keek Wren hem aan. 'Ik denk het ook, sorry daarvoor!' Jammer dat as zo'n plakkerig goedje was. Dat had haar kleding dus echt verpest.. Gelukkig had ze niet haar goede kleding aan, waarom zou ze ook als ze naar de kassen ging. Stel je voor dat zo'n plant je aanviel.. Ze had het al een keer gehad, dus waarom niet? 'Ik denk dat ik sowieso een probleem heb, mochten ze erachter komen als we hier nog zijn,' opperde Wren. Misschien moesten ze maar eens weggaan uit de kas, want ze ging hier ook geen nieuwe plantjes neergooien om het te laten lijken alsof er niets gebeurd was. Daichi zat ook helemaal onder het as, net als zij, niet alleen hun kleding maar ook hun haar. Ze zag nog wat liggen en pakte het op, met de intentie om het weg te gooien. Tot ze langs Daichi liep. Ze had nog niet alle as opgeruimd, want er lag ook nog buiten de bak en dat had haar windvlaag over geslagen. Ze had toch al genoeg problemen, veel erger kon het niet worden. Daarom probeerde ze een soort sneeuwbal van de as te maken en gooide die toen naar Daichi, met een vrolijke lach op haar gezicht. Zonder al te duidelijke reden wilde ze gewoon even dom doen, en als Daichi daar geen zin in had kon hij weglopen en haar achterlaten met het idee dat ze op moest groeien. En moest douchen. Ze had toch al vijanden, dus zoveel maakte het ook niet uit.. nou ja, juist wel, maar dat zou ze niet toegeven aan zichzelf.