Met zijn armen om zijn buik geslagen zwierf de jongen wat rond over het terrein. Ja, hij spijbelde nou al tijdens zijn hele verblijf hier. Maar hij had er nooit op gepland om ook maar één les te volgen. Vooral niet toen hij erachter was gekomen wie hij dan wel niet tegen zou kunnen komen. Maar waarom gedroeg hij zich zo achterlijk, alsof hij bang was om die bewuste persoon te zien. Iets in hem verlangde ernaar hem te zien, hem in zijn armen te nemen. Terwijl er ook nog die stem was die hem het liefst vierentwintigzeven uitschold, hem de grond in boorde met het ophalen van gênante gebeurtenissen. De incidenten waar hij zich niet had ingehouden en was gaan janken als een kleine baby. En als aller belangrijkste; het feit dat hij niet had gedurfd zijn handelingen af te maken.
Het feit dat hij zijn evenwicht dreigde te verliezen omdat hij struikelde over een steentje – plaatste zijn hak er niet goed op – trok hem weer terug de werkelijkheid in. Hij hapte één keer geschrokken naar adem, zette snel een paar passen naar voren en hervond zijn evenwicht. O ja, dat kwam er ook nog eens bij kijken. Zijn gehele concentratie was naar de knoppen. Er was geen manier dat hij zijn spelletje nog kon spelen met die persoon in zijn gedachtes. Hij schudde zijn hoofd, dwong zichzelf zich te focussen op het gebied om zich heen.
Wacht… Was dit niet het meer waar Merle het over had? Dat kind met haar eend? Ja. Met gefronste wenkbrauwen en een niet begrijpende uitdrukking kamde hij de omgeving uit met zijn blik, tot deze bleef rusten op een gestalte. Een gestalte dat ervoor zorgde dat zijn ogen groter werden en het leek alsof zijn hart een slag oversloeg. Nee… Uit alle personen die hij tegen had kunnen komen had het hem moeten zijn. Wacht… Hij kon niet weg. Hij kon zichzelf nog behouden van weer een gênant moment. Hij wou zich omdraaien, maar zijn lichaam weigerde dienst. O, kom op! Hij wou hier weg, hij wou niet blijven. En toch kon het weer eens niet. En hoe moeilijk het ook was om toe te geven; hij was de oorzaak van deze staking.
Oké, hij kon dit wel. Hij moest gewoon weer eventjes zijn oude ik terugvinden. Dat was alles. Voorzichtig sloop hij naar de persoon toe, was zo geruisloos als hij kon zijn. Uiteindelijk zakte hij door zijn knieën en sloeg met zijn beiden handen op de schouders van de persoon. ‘Hoi, Noah!’ riep hij blij, hoewel hij vanbinnen wel in tranen kon uitbarsten omdat hij niet weg had kunnen lopen. Natuurlijk was het zijn doel geweest de ander weer te laten schrikken. Maar hij twijfelde eraan of hij het nog in zich had de ander echt een doodsangst te laten ervaren.

Vanaf het moment dat Noah een klein zacht kreetje had geslagen kreeg hij weer dat gevoel alsof hij ging flauwvallen. Maar hij wou dat gevoel helemaal niet hebben, omdat het hem nog steeds verwarde en frustrerend werkte. Hij wou weten wat het nou precies inhield en waarom hij het kreeg. Maar dat antwoord zou hij enkel door het keer en keer opnieuw te ervaren en er langzaam van te leren. Maar hij had daar het geduld niet voor, hij wou het nu weten! Maar dat zat er ook niet echt niet, want dat was gewoon onmogelijk voor zijn doen. Het enige verband dat hij tot nu toe had kunnen leggen was dat het iets met Noah te maken had. En ondanks dat greep hij toch weer iedere keer zijn kans om naar de jongen toe te gaan als deze hem werd aangeboden. En dan scheen hij het nog niet eens uit vrije wil te doen.
Hij wou net zijn armen om de hals laten glijden van de jongen, maar deze draaide zich om. Dus liet hij het maar voor wat het was, trok zijn handen weer terug. Op de een of andere manier durfde hij niet meer zo dichtbij hem te komen. Niet dichterbij dan nodig. Terwijl hij het normaal met plezier had gedaan om de ander een ongemakkelijk gevoel te krijgen – Wacht… Was hij nou zojuist slachtoffer geworden van zijn eigen spelletje? Oké, dat zou wel erg typisch zijn. Maar het geloven wou hij niet en weigerde hij dus ook te doen.
‘Je kent me nu langer dan vandaag, je weet toch dat ik het fijn vind als ik je bang kan maken?’ Hij keek Noah vragend aan, hield zijn hoofd een tikje schuin. Hij dat wel op zijn minst verwacht. Want de jongen had ook zijn spelletje doorgehad, en dan dit? Wat een teleurstelling. Hij liet zijn blik afdwalen naar het tekenblok naast de jongen. Zonder ook maar eerst te vragen of dat hij het wel aan mocht raken pakte hij het. ‘Teken je?’ vroeg hij afwezig, begon al met bladeren in het blok. Het was moeilijk om toe te geven, maar de jongen was echt goed. Het bladeren ging steeds sneller, toen hij ineens stopte, fronste en vervolgens een paar bladzijdes terugbladerde. ‘Hé,’ bracht hij zachtjes uit, ‘Dat ben ik, of niet?’ Hij keek langzaam op, had een niet begrijpende uitdrukking op zijn gezicht. Waarom zou iemand hem ooit willen tekenen? Ja, hij voelde zich gevleid, maar alsnog… Het was vreemd.

» Busted :3

Het gegrinnik van de jongen zorgde ervoor dat hij zijn lippen op elkaar perste, gefrustreerd zijn handen balden tot vuisten. Hij had een gevoel… Een vreemd gevoel dat hij niet kon plaatsen, en het werd met de seconde erger. Zijn vingertoppen tintelden, en dat wou hij niet. Omdat het irritant was. Hij zou het liefst de ander willen bespringen, gelijk afleiding zoeken in de beste vorm die er was. Maar hij was weer bang dat hij het niet zou kunnen, en twee keer weigeren was onacceptabel wat dat betreft. Dan zou Noah hem vast als gek aanzien, en niet meer als eng of zo… Of hij zou zijn eigen opgebouwde reputatie weggooien. Hij glimlachte enkel een beetje nerveus op de reactie van de jongen, kon er niets beters uitkrijgen.
Zijn vingers gleden over het papier, zijn glimlach was langzaam vervaagd tot hij uiteindelijk was verdwenen. Zijn blauwe ogen waren groot, alsof hij iets voor het eerst zag. Het waren de bevestigende woorden van de jongen voor hem die hem deden opkijken. ‘Hij is prachtig,’ bracht hij zowat ademloos uit. Hij wist niet wat hij er anders over kon zeggen. Hij kon niet liegen. Hij had nog nooit zoiets gezien. Nou ja, wel in het huis van zijn pleegvader. Maar dat waren enkel schilderijen van die man, die hij het liefst in de fik stak. Maar dit… Dit wou hij gewoon tegen zijn borst opdrukken en voor eeuwig bij zich dragen.
‘Maar waarom ik?’ vroeg hij uiteindelijk met gefronste wenkbrauwen. Ja, waarom hij? Na alles wat hij had gedaan. Hij had een boek tegen zijn gezicht gegooid, hem in zekere zin aangerand en joeg hem vrijwel iedere keer de stuipen op het lijf. En toch had hij hem gekozen om te tekenen. Uit alle personen op deze academie. Het was gewoon onverklaarbaar in zijn ogen. Langzaam duwde hij het blok weer terug in de handen van Noah, het was en bleef van hem. En als hij het zou houden, met de handtekening van de jongen erop, zou hij hem vast nooit meer van zijn gedachtes af kunnen krijgen. Dat wist hij nu al.

» Hopelijk kun je er wat mee ^^;

Hij keek de jongen aan, leek voor een keer zijn aandacht is volledig bij hem te hebben en zijn woorden. En niet bij gedachtes in zijn hoofd, bij de volgende stappen van zijn plan. Welke zet hij moest zetten in het schaakspel, welke mogelijkheden er waren. Nee. Het was eens rustig, heel rustig. En als hij eerlijk was vond hij het wel prettig. De rust. Hoelang was het geleden dat hij zoveel rust had gehad in zijn hoofd? Er waren altijd wel schreeuwde stemmen, die ervoor zorgden dat hij eigenlijk ineen wou kruipen en zich wou verstoppen voor de buitenwereld. Ja, hij was mentaal fragiel. Maar hij kon het niet helpen. Hij deed zijn uiterste best al de nare gedachtes te negeren, maar er viel niets te negeren. Vooral aangezien de meerderheid negatief was. Niemand zou het overleven met al de gedachtes die hij altijd in zijn hoofd had. Behalve hij, op de een of andere nog steeds onbekende manier.
Herinneringen? Zijn ogen werden groter. Nee, dat kon toch niet? Maar daar zag hij de jongen helemaal niet voor aan. Waarom zou hij dat moment willen onthouden, hij had hem zowat aangerand. Tegen zijn zin een handeling uitgevoerd enkel omdat hijzelf naar afleiding zocht. En normaal zou hij daar nooit een probleem van hebben gemaakt, maar nu. Nu kon hij het gewoon niet… En hij wist niet waarom. Het liefst zou hij met zijn hoofd tegen een muur slaan totdat hij het wel wist, of totdat hij zowat doodging van de pijn. Maar dit… Dit te weten komen over Noah… Nou nee, dat wou hij eigenlijk niet.
Hij schudde zijn hoofd. ‘N-Nee, het is niet absurd,’ murmelde hij zachtjes, trok een onzekere glimlach op zijn gelaat, ‘Ik zou het misschien ook hebben gedaan als ik jou was.’ Hij wou zijn handen voor zijn mond slaan, gillen, schreeuwen, trappen, slaan. Alles. Waarom zei hij dat?! Het sloeg nergens op, was aardig en zelfs een beetje aan de zoete kant. Hij keek weg, kroop naar de rand van het meer en keek de jongen niet meer aan. Hij voelde aan de warmte van zijn wangen dat hij bloosde. Iets dat hij niet wou doen. Ineens wees hij naar het water. ‘Noah, check dit,’ fluisterde hij zachtjes. Als hij eerlijk was, was er helemaal niets. Maar hij had afleiding af. Dus ging hij die nu ook krijgen ook.

» En toen gingen we maar improviseren, harhar.

Zijn handen balden zich tot vuisten, klemden het gras tussen zijn vingers. Het leek uren te duren voordat Noah hem had gehoord. Maar de afstand was toch niet zo groot? Het zou toch heus geen eeuwen duren voordat zijn woorden de oren van de ander hadden bereikt. Nee, dat was gewoon absurd. Maar aan de ene kant was de afstand ook fijn. Het was vreemd… Maar voor het eerst was hij weer nerveus om dichtbij iemand in de buurt te komen. Iemand die hij eigenlijk moest verachten, en waar hij allang klaar mee had moeten zijn. Maar hij zou alles rechtzetten, het voor eens en altijd afhandelen en dan kon hij weer door met zijn leven.
Hij keek zijdelings naar de jongen die daar op zijn knieën zat. Voor een paar tellen kon hij niets anders dan staren, ietwat dromerig. Hij schudde daarna snel en onopvallend zijn hoofd en leunde naar achter. ‘Echt niet?’ vroeg hij met een hoog stemmetje, hoestte daarna gelijk. Waarom was zijn stem overgeschoten? Het was te gek voor woorden. Zijn lichaam weigerde gewoon normaal te werken. Of ja, de normale standaard aan te houden. En het was irritant en hij wist niet wat hij ermee aan moest. Maar het zou niet lang meer duren en alles zou weer hetzelfde zijn… Alles zou weer simpel zijn.
‘Dan moet je echt beter,’ sprak hij langzaam, terwijl hij zijn handen op de rug van Noah plaatste, ‘Kijken!’ Hij duwde de jongen, wou hem in het water duwen. Had hij eindelijk weer eens iets om zich mee te amuseren. En niet meer te huilen. Hij wou niet huilen, haatte het. Het was gewoon onacceptabel voor hem. Dat had hij echt nodig, afleiding in de vorm die hem het meeste beviel. Natuurlijk verdrong hij ook nog de andere vorm die in hem opkwam, omdat die gewoon niet goed was. En toen hij het eerder had geprobeerd had hij het niet gekund… En hij wou zichzelf niet nog eens voorschut zetten.

TREK.HEM.MEE.HET.WATER.IN.FREAKING.POOL.PARTY.

De brede grijns op zijn gezicht vertelde hoezeer hij van dit moment genoot. Eindelijk had hij weer eens kunnen doen waar hij het beste in was. Want waarom had hij zich eigenlijk zo lang ingehouden? Het eerste moment was alles zo goed gegaan, volgens plan. Maar toen was alles verpest, en hij wist nog steeds niet waarom. Ja, door die vervloekte herinneringen. Maar waarom waren ze juist op dat moment in hem opgekomen? Meestal vond hij op momenten als dat een of andere afleiding en hoefde hij er voor een moment niet aan te denken. Een keer hoefde hij zich niet bang te voelen.
Zijn grijns verdween abrupt toen hij voelde dat iets zijn pols vals pakte. Hij hapte snel één keer naar adem, greep met een hand naar de rand. Hij werd het water ingesleurd, en was te zwak om die rand vast te houden. Hij kneep zijn ogen dicht, en zijn kaken klemde hij op elkaar. Het koude water sloot zich om hem heen, zorgde ervoor dat een koude rilling over zijn rug kroop. Hij opende zijn ogen niet, weigerde te bewegen. Hij had geen instinct wat water betreft. Hij kon niet zwemmen… Het was hem nooit geleerd…
De ander zou het niet weten, niemand wist het. Want het was een van zijn zwaktes. Dus die verborg hij zo goed als het ging. Langzaam opende hij zijn ogen half. Het water prikte erin, zorgde voor een helse pijn, dus hij kneep ze weer dicht. Hoe was hij… Noah. Hij moest hem meegetrokken hebben. Maar er moest toch iets zijn? Ergens ver in zijn geheugen, het geheugen waar hij niet in wou zoeken. Zijn lichaam handelde weer dienst, of ja, enkel zijn benen. Het leek tergend langzaam te gaan.
Zodra hij boven het water oppervlak kwam opende hij zijn mond, vulde zijn longen met lucht. Maar het deed pijn, zo’n erge pijn dat het hem dwong in hoesten uit te barsten. Met zijn ogen nog steeds dicht greep hij naar de kant, trok zichzelf ernaar toe. Nu was hij wel veilig zo. Hij bleef hoesten, rilde helemaal. Uiteindelijk wreef hij in zijn ogen, wou het water eruit krijgen. Hij ontblootte zijn tanden, kneep zijn ogen nog dichter. Dit was echt de druppel geweest.
Hij keek om zich heen, tot hij de witharige blonde jongen spotte. ‘Jij idioot!’ bracht hij uit met een schorre stem, maar was te bang om van de oever af te wijken. ‘Niet iedereen kan zwemmen, je had me mijn dood betekend!’ Hij kon zich niet bewegen, maar het koude water was vervelend. Hij wou eruit. Hij vernauwde zijn ogen. ‘Nou kom hier, en haal me uit dit vervloekte meer,’ gromde hij. Bevelen uitdelen was hij wel goed in, hij had en dag in dag uit gedaan bij Hannah. En waarom zou hij het dan niet kunnen bij Noah? Het was zo simpel als maar kon.

» Beetje crappy post.
» En nu is 'ie boos ;D

Ademhalen was moeilijk en pijnlijk. En toch moest het, want anders zou hij alsnog sterven of zo. Niet dat zijn lichaam het zou toestaan, om zijn adem zolang in te houden totdat hij uiteindelijk flauwviel. Hij had zijn beiden armen al op de oever, legde ze over elkaar en legde uiteindelijk zijn voorhoofd erop. Hij was nat. Doorweek eigenlijk. En hij vond het niet fijn. Want hij had het ook nog eens koud. Hij trilde, was aan het klappertanden. Hij kon niets meer, het leek net alsof hij een hele marathon had gerend. Terwijl hij eigenlijk helemaal niets had gedaan. Misschien was het de doodsangst geweest, die hem ook had gered.
Hij hoorde Noah maar vaagjes op de achtergrond. Pas toen zijn arm werd vastgepakt keek hij op. Zijn ogen waar maar half open, en eigenlijk was zijn hele beeld wazig. Hij zag niets meer. Het water had meer schade opgeleverd aan zijn ogen dan hij had gewild. Al zijn ledematen leken het uit te schreeuwen van de pijn, maar hij onderdrukte het keek naar de grond. ‘Omdat…’ begon hij schor, maar zodra hij weer op zijn eigen benen moest staan werd het teveel. Hij was duizelig. In de hoop zijn evenwicht te hervinden zette hij een stap naar voren, struikelde vervolgens over zijn eigen voeten en viel tegen de jongen aan. Niet-wetende of deze hem wel kon houden. Want ze waren geen van beiden nou echt sterk.

» Worst post ever.
» Kijk maar of je hem laat vallen of niet.
» Maar anders zou ik wel weer een zwijmel actie doen *-*

Net zoals Noah reflex had hij ook iets vastgepakt. Met zijn beiden handen nog wel. Het was heel simpel de stof van Noahs jas. Maar toch, het was en bleef een reflex. Eveneens als zijn ogen die hij dicht had geknepen, zich voorbereidend op een klap. Die vreemd genoeg niet kwam. Hij bleef liggen, zijn ogen nog steeds dicht, had helemaal niet door dat hij op de jongen lag. Hij trilde nog steeds, kon het niet helpen. Hij wist of het de angst was, of het feit dat hij het niet wou zien. Hij kon niet klagen, hij lag best fijn. Maar er was geen klap geweest, en hij wist dondersgoed waarom. En daarom wou hij zijn ogen niet openen. Bang voor het beeld dat daar wellicht zou zijn.
Al de geluiden om hem heen hadden het bevestigd. Maar pas toen hij zijn naam hoorde opende hij aarzelend zijn ogen. En zelfs toen hij zijn ogen open had durfde hij niet om zich heen te kijken. Hij wou de hele situatie niet zien, omdat hij al wist hoe hij eruit zag. En hoewel hij het wist, was hij er toch… Bang voor. Het had niet mogen gebeuren. Maar hij had het er zelf naar gemaakt. Hè verdomme, hij had alles tot nu toe er zelf naar gemaakt. Het was allemaal zijn eigen schuld geweest.
Hij kwam een beetje overeind. Meer staarde nog steeds naar beneden, durfde niet op te kijken. ‘Noah…’ begon hij, zijn stem niet harder dan een fluistering, ‘Ik lig op je, nietwaar?’ Hij kon gewoon niet opkijken. En juist omdat hij toch wist hoe de situatie eruit zag moest hij blozen. En niet alleen dat, dat misselijkmakende gevoel was er weer. Die vervelende ideeën kwamen weer in hem op, die hij niet mocht uitvoeren. Nou, het mocht wel. Maar hij durfde het niet. En hij zou pas opkijken als het niet meer anders kon.

» Oké, nog een beetje tijdrekken dan c:
» Sorry x')

Hij slaakte een zachte zucht bij het horen van Noahs woorden, kwam nog verder overeind. Zijn armen trilden, maar hij weigerde ernaar te luisteren. Hij zette ze allebei naast Noah zijn hoofd, was gedwongen om naar de jongen te bijten. Shit. Nee, nee! Hij kreeg die drang weer om dát te doen. Maar hij wou het niet, het mocht en het zou alleen maar voor nog meer problemen zorgen. Zijn ogen werden groter toen een zijn arm bezweek, werd gedwongen enkel op zijn onderarm te steunen.
Pas toen het tot de jongen doordrong hoe dicht hij nou eigenlijk bij de ander zat werd hij nog roder dan hij al was. Hij kon geen adem meer halen, alsof hij bang was dat hij dan nog verder zou bezwijken. Nog maar te zwijgen over het feit dat zijn hartslag oorverdovend leek te zijn. Zoveel stemmen schreeuwden in zijn hoofd. Maar het was een even aantal, dus er was geen winnaar. En daardoor wist hij niet wat hij nou moest doen. Tot er eentje overstemmend was: Doe het gewoon, je ziet hem later toch niet meer! Terwijl een andere even hard terug schreeuwde: Maar je bent hem al zo vaak tegengekomen, je kunt het niet riskeren.
Hij kneep zijn ogen dicht, beet op zijn onderlip. Het begon pijn te doen, zijn borstkas. Het zou de gemakkelijkste uitweg zijn, maar was hij daar wel van… De simpelste uitweg. Maar zou op lange termijn ook de lastigste zijn. En toch schreeuwde alles in hem uiteindelijk ernaar. Hij WOU het. En hij had het nog nooit zo zeer gewild. Misschien was het de timing geweest, het feit dat hij de jongen al zo vaak was tegengekomen… Of het feit dat hij het wel leuk vond dat iemand eindelijk zijn spelletje doorhad. Ja, hij bewonderde het. En niet zo’n beetje ook.
‘Ach, what the hell,’ bracht hij uiteindelijk ademloos uit. Hij zou wel zien. Als hij iets wou zou hij het ook krijgen. En aangezien Noah niet weg kon komen nu – maar dat had hij eerder ook niet gekund – zou hij pakken wat hem… Toebehoorde. Soort van. Oké, hij moest hier nu meestoppen en gewoon doen wat hij moest doen. Hij had het zo vaak gedaan, dus wat hield hem nu dan tegen? Ge… Gevoelens? Nee. Daar deed hij niet aan.
Hij kwam dichterbij, twijfelde nog eventjes toen zijn lippen die van de ander bijna aanraakten, maar duwde ze er uiteindelijk tegen. Hij had zijn ogen dichtgeknepen, alsof hij het met tegenzin. Maar het was juist te danken aan het feit dat hij het niet deed uit tegenzin deed dat hij zijn ogen dicht moest knijpen. Hij wou de reactie van de ander niet zien, bang dat deze het niet fijn zou vinden. En pas nu, nu hij daadwerkelijk zijn lippen op die van Noah op geplaatst, nu pas begon zijn hart overuren te maken. Maar pijnlijk was het niet… Het was zowaar prettig, met mate dan.

Zwijmelzwijmelzwijmel ;}

Het was te danken aan het feit dat ze beiden doorweekt waren. Dat ze het koud hadden. De schreeuwende stemmen in zijn hoofd, die nu eindelijk eens hun mond hielden. En al het andere dat vooraf was gegaan. Het was allemaal aan dat te danken dat hij nu zijn lippen tegen die van Noah had gedrukt. Of ja, dat maakte hij zichzelf wijs. Hij wou niet inzien dat het om een andere reden kon gaan, wat waarschijnlijk ook de echte was. Hij kon het niet inzien omdat hij dat soort dingen nog nooit had ervaren, en het vreemde… Het onbekende, hij was er bang voor. Alles moest gewoon zo blijven als het was, en er mocht geen verandering in komen. Want daar kon hij niet tegen. Maar hij had het ernaar gemaakt, naar die verandering toegewerkt.
Het misselijkmakende gevoel had plaatst gemaakt voor een gevoel dat hij niet kon omschrijven, maar het was warm en prettig… Het gaf hem een veilig gevoel, een gevoel dat hem de warmte gaf die hij nodig had na al die koude dagen. Het was precies het gevoel waar hij naar had gezocht. Het comfort dat ontbrak, en dat hij hiervoor nog niet had kunnen ervaren of vinden. En nu had hij het eindelijk gevonden, en was daar blij mee. Maar hij wist dat het nog beter kon. Vele malen beter… Enkel als hij -
Nee. Dat moest hij niet doen. Hij zou al genoeg problemen krijgen enkel door dit te doen. Maar het was het allemaal waar geweest. Alles. En hij zou het zo weer doen, dat wist hij nu al. Met tegenzin spande hij de spieren in zijn armen weer aan, duwde zichzelf weer overeind en beëindigde daarmee alles. Hij kreeg een nerveuze glimlach op zijn gelaat, keek gelijk weg zodra hij zijn ogen had geopend. ‘Sorry, maar mijn andere arm kon het ook niet meer houden en toen ja…’ Een nerveus lachje was het enige wat er nog uitkwam. Hij kon er niets over zeggen. Normaal zou hij weglopen, maar zijn lichaam weigerde weer eens dienst. Dus was hij vervloekt om op de jongen te blijven liggen. Hoewel hij dat diep van binnen nog helemaal niet zo’n erge ramp vond.

Het was juist het voorzichtige geweest dat hem zo’n fijn gevoel had gegeven. Hem zowaar een zwak gevoel van opwinding had bezorgd. Ervoor had gezorgd dat de haren in zijn nek recht waren gaan staan. Hij was het grof gewend, pijnlijk zelfs. Maar nu… Het had iets zoets, iets dat hij altijd had gemist. Misschien dat hij daarom nooit van zijn pleegvader had kunnen houden, zelfs toen deze had gezegd dat het zijn liefde voor hem symboliseerde. Hij walgde van de man en vond hem gewoon een vieze pedofiel. Meer niet. Maar was hij… Nee, hij kon het niet zijn want hij moest even oud zijn als Noah, of zelfs nog iets jonger.
Het nerveuze lachen bleef nog vaagjes aanhouden totdat hij tot zwijgen werd gebracht door een hand op zijn wang. Het nadeel was echter dat zijn wangen er nog warmer van werden dan ze al waren. Het was al moeilijk genoeg geweest zichzelf in te houden, het bij een simpele kus te houden. Voor zijn eigen bestwil. Maar de woorden van de jongen brachten hem in de war. ‘Zeg dat nou niet,’ zijn stem was niet meer dan een fluistering, maar overduidelijk smekend. Het was niet goed, het was slecht. Heel slecht. Misschien had Noah hem wel alleen maar terug gezoend uit beleefdheid, en meer niet. Dat moest het wel zijn… Want hij had hem het water in geduwd, joeg hem bijna iedere keer de stuipen op het lijf… Hoe kon hij dit goed vinden?
‘Het is niet goed,’ fluisterde hij zachtjes, kon het niet over zijn hart krijgen om naar de glimlach te kijken van de jongen. Vooral omdat dat zijn verlangen naar meer nog erger zou maken. ‘Je wou het niet… En ik deed het toch en dat maakt mij net zo… Zo slecht als… Als…’ Zijn handen balden zich tot vuisten, hij kneep zijn ogen dicht. Ja, het maakte hem inderdaad net zoals zijn pleegvader. Iets wat hij niet wou, en waar hij zichzelf nooit om zou kunnen vergeven.

Hij voelde wel dat Noah zijn andere hand ook nu op zijn andere wang had gelegd, maar negeerde het. Hij wou het niet weten, hij wou niets meer zien. Hij wou weg, verdwijnen. Het deed pijn, en zorgde er weer voor dat hij trilde. Waarom trilde hij altijd op momenten zoals deze? Waarschijnlijk omdat zijn lichaam niet wist hoe het erop moest reageren, alle wanhoop voorbij maar alle spieren aanspande waardoor hij ging trillen. Hij leek wel een chihuahua. En zelfs als hij ook maar probeerde ermee te stoppen, dan werd het gewoon nog veel erger. Hij kon er niets aan doen, hoeveel hij het nog probeerde. Het was gewoon een automatisme geworden, dat hij niet in de hand had.
Voorzichtig opende hij zijn ogen, leek doodsbang voor de blik van de ander. ‘Maar ik wou het…’ bracht hij zachtjes uit, ‘Ik wilde verder gaan… Ik had geen geduld en – en…’ Zijn ogen dwaalde af. Ondanks dat hij zijn hoofd niet kon draaien, kon hij wel nog de blik van Noah ontwijken. ‘En jij wilde dit alles niet.’ Hij sloot zijn ogen, opende vervolgens maar half. ‘Ik heb je iets laten doen wat je niet wilde… Ik heb het tegen je zin gedaan, en daar gaat het om. Zie je het dan niet?’ Hij keek de jongen weer aan. ‘Het zal enkel en alleen escaleren! Ik ben net zoals de man die ik veracht, die man die me doet walgen… Ik ben net zoals hem!’
Het duurde niet lang of de eerste tranen kwamen al. Alweer… Alweer moest hij huilen. ‘Damnit, Noah,’ vloekte hij, waarna hij zich uit de greep bevrijdde en overeind kwam, ‘Je maakt een slecht persoon van me… Of ja, een nog slechter persoon dan ik al ben. Je snapt me wel.’ Hij kroop van de jongen af, ging met zijn rug naar hem toe zitten en trok zijn benen op om vervolgens zijn armen erom heen te slaan. ‘Ik wist wel dat ik hier nooit naartoe had moeten komen,’ mompelde hij zachtjes, ‘Hannah ook met haar domme scholen…’