Zijn ogen werden groter, begonnen al rood te worden van het huilen. Zijn lippen niet meer tegen elkaar geperst, er kwam zelfs een beetje afstand tussen de twee. Het leek net alsof zijn hart een slag had overgeslagen en probeerde deze in te halen. Door het feit dat het bloed snel door zijn aderen stroomde, maar toch eventjes inhield bij zijn wangen, moest hij weer blozen. En heftiger dan de vorige keren. Het was iedere keer erger geworden, zonder dat hij het ook maar doorhad. Hij zou waarschijnlijk weggerend zijn als hij zichzelf nu kon zien, te beschaamd over zijn eigen gedrag en houding.
Net toen hij wat troostende woordjes verwachtte kreeg hij een harde figuurlijke klap. En deze was harder dan iemand zich kon voorstellen. Het was onmenselijk, de pijn. Het voelde alsof zijn hart verkrampte, de overuren nu pas lieten zien hoe moe ze hem eigenlijk hadden gemaakt. Het deed pijn, vreselijke pijn. Normaal was hij altijd degene die afstand nam van mensen om zich heen, omdat hij wist dat hij zich anders zou vastklampen een die mensen. Maar nu… Nu waren de rollen omgedraaid en het beviel hem niets. Hij wou niet dat de jongen zich terug zou trekken uit zijn leven. Hij had zich al aan hem vastgeklampt… En hij wou nu niet meer loslaten.
Hij draaide zich om, moest zich daarvoor eventjes bevrijdden uit de greep van de ander. Nu was het zijn beurt om zijn handen op diens wangen te leggen. Hij schudde zijn hoofd, een tikkeltje aan de wilde kant. ‘Nee,’ bracht hij met een trillende stem uit, ‘Dan ga ik ook huilen. Hoe je het ook wendt of keert. Of je nou bij me in de buurt bent of niet, ik zal sowieso toch huilen. Daar… Daar ligt het niet aan. Het is jouw schuld niet.’ Zijn stem trilde zo erg dat hij betwijfelde of Noah hem eigenlijk wel verstond. Weer kwam die gedachte in hem op, zorgde ervoor dat hij zijn blik afwendde. Maar de jongen had eerder gezegd dat het goed was… Dus zo erg kon het niet zijn? In een spontane opwelling sloot hij zijn ogen en duwde zijn voorhoofd tegen het zijne. ‘Laat me zien dat je het niet erg vond,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Kus me.’ Hij hield zijn ogen gesloten. Of hij zou nou een klap krijgen, of Noah zou weglopen… Of… Of hij zou echt doen wat hij van hem verlangde.

Hij had dit eerder gedaan. Maar toen was het donker geweest, en was hij nog banger geweest dan op dit moment. Er waren een paar verschillen voor nodig om ervoor te zorgen dat de situatie heel anders was geweest. Hij was wanhopig, werd verscheurd door gevoelens en vooral door de jongen tegenover hem. Stel dat de jongen op zou staan, weg wou lopen. Dan zou hij zich vastklampen aan zijn been, ervoor zorgen dat hij niet meer verder kon lopen. Want als een van hun twee nu weg zou lopen; dan was het zeker dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Of elkaar gewoon zouden ontlopen om ervoor te zorgen dat ze elkaar niet meer zagen.
Hij zou het niet kunnen verdragen. Zou het vreselijk vinden, net zoals Noah het vreselijk vond om hem te zien huilen. Als hij zich eenmaal aan iemand vastklampte, dan deed hij dat ook zo goed als mogelijk. De ander mocht niet meer weggaan. Hij wou niet meer zonder, deze moest bij hem blijven. Of hij moest weten dat de ander bij hem in de buurt was. Anders zou hij zich alleen voelen, verlaten. En dan zou hij waarschijnlijk ook gaan huilen. En aangezien hij Noah vaker tegen was gekomen dan goed voor hem was, had hij zich onbewust aan de jong vastgeklampt. Bang weer alleen te zijn.
Zijn ogen sloten zich langzaam wanneer Noah hem voorzichtig kuste. Hij trok de jongen dichter naar zich toe, wou ervoor zorgen dat het zo lang als mogelijk zou duren. Een hand gleed af naar de schouder van de ander, terwijl de andere zich een weg baande door de natte witte haren. Pas toen hij langzaam zijn ogen half opende leunde hij naar achter, trok zijn handen terug. Oké… Hij had dus niet gelogen. Dus betekende dat dan – Ja, dat betekende dat hij het echt niet erg had gevonden.
Hij krabde met een hand in zijn nek. ‘Ik had het je niet moeten… Laten doen,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Je doet het toch waarschijnlijk uit beleefdheid, en omdat je me niet wilt zien huilen.’ Nog steeds ontkende hij het feit dat er iemand waarschijnlijk wel om hem gaf. Gewoon, de Alois die alles om hem heen stiekem haatte, die alles verborg achter een brede glimlach en iedereen om zich heen probeerde pijn te doen. Mentaal of fysiek, dat maakte niet uit. Hoewel hij die naam nog niet echt duidelijk had gemaakt tegenover de jongen voor hem. Maar dat zou er waarschijnlijk ook niet meer van komen.

Zijn blik was afgedwaald naar beneden, had zijn beiden handen op zijn schoot gelegd en gespannen tot vuisten gebald. Hij beet op zijn onderlip, was bang dat hij hem kapot zou bijten. Maar hij zou de pijn waarschijnlijk toch niet voelen. Ook twijfelde over het feit of hij de jongen voor zich wel zou kunnen verstaan, hij zou vast enkel weten wat hij zei als hij naar hem keek. Zijn zwakke liplees kunsten gebruikte. Of als de jongen echt zou schreeuwen in de hoop het gebonk van zijn hart te overstemmen. Hij twijfelde zelfs over het feit of dat Noah het ook zou kunnen horen. Het was gênant, heel erg gênant. En er was niets wat hij eraan kon veranderen.
Zijn hand werd vastgepakt, waardoor hij met een ruk opkeek. Zijn ogen wijd open. Hij wou zijn hand terugtrekken, tegenstribbelen, maar hij kon zichzelf niet bewegen. Het enige wat hij kon doen was één enkele keer naar adem happen. Zijn ogen werden nog groter toen zijn hand tegen Noah zijn borst werd gedrukt. Hij trok nogal zinloos, in wanhoop om hem terug te krijgen, maar hij was weer eens te zwak. Hij keek naar Noah, kon enkel geschrokken kijken.
Hij bleef de jongen een paar tellen zo aankijken voordat hij in lachen uitbarstte, en ook niet zo’n zacht gelach. Toen hij eenmaal weer een beetje bedaard was trok hij zijn hand terug, pakte zijn pols vast. ‘Geloof me,’ begon hij rustig, ‘Zo reageert je lichaam er altijd op. Zelfs al zou ik je nu terplekken verkrachten. Dan zal je hart nog steeds dit ritme aanhouden.’ Het was waar. Enkel kon hij het onderscheid niet maken tussen een snellere hartslag vanwege angst, of vanwege andere gevoelens. Degene die hij bedoelde had enkel en alleen met angst te maken. ‘Er is geen verschil tussen of ik het nou doe tegen je wil, of dat ik doe en jij wilt het toevallig,’ was het laatste wat hij zei. Hij draaide zich weer om, richtte zijn rug weer naar de jongen. Hij wou niets meer zeggen, hij wou gewoon niets meer. Helemaal niets. Hij wou dat zijn hart ermee stopte en dat hij op de grond zou vallen en dat dit alles over was. Of hij wou terug de tijd in en voorkomen dat hij de jongen ooit tegen het lijf was gelopen.

» Whaha, moment weer verpest. Trolol ~

Hij legde zijn voorhoofd tegen zijn knieën. Waarom had hij dat in godsnaam gezegd? Omdat het de harde waarheid was. Maar… Het was anders geweest. Heel anders dan hoe het tussen hem en die vieze vent was gegaan. En alsnog kon hij het niet inzien. Inzien dat het heel iets anders was, en kon zijn. Hij snapte het gewoon niet, kon het niet plaatsen en wist niet wat hij ermee aan moest. En dat ging ten koste van de gevoelens van de ander. En ook deels die van hemzelf. En nog kwam het niet voor een keer ook maar in hem op dat het heel wat anders kon zijn dan wat hij dacht. Simpelweg omdat hij zo blind was als maar kon op dat gebied.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, kneep zijn ogen dicht. Hij wou het niet horen. En toch hoorde hij het. Woorden die zouden blijven echoën in zijn hoofd totdat hij er helemaal gek van werd. En toch kon hij wel instemming in de woorden van Noah. Hoewel hij het vreselijk vond dat dat kon. Hij wilde het ontkennen, zo hard als maar kon. Maar er viel niets te ontkennen, hij kon niets doen. Hij bleef daar maar zitten, was niet instaat de ander ervan te weerhouden weg te lopen. Hoe meer voetstappen hij hoorde, hoe pijnlijker het werd.
Uiteindelijk draaide hij zich om, sprong zowat overeind. Maar het was al te laat, hij kon Noah niet meer zien. Hij bleef staan, kon niet geloven wat er nou precies was gebeurd. Het kwam deels door het feit dat het nog eventjes moest bezinken, en door het feit dat hij het niet wou geloven. Oké, het fijne gedeelte wel. Maar dit niet… Alles behalve dit. Uiteindelijk liet hij zich maar vallen op zijn knieën, kon enkel zijn gezicht verbergen in zijn handen. Hij haatte zichzelf. Hij kon zichzelf wel iets aandoen voor zijn onnozele gedrag. Hij had het verpest, alles. En het was maar beter als hij de jongen niet meer zag… Hoe moeilijk het ook was om dat toe te geven.

Topic uit denk ik ;o ?