Rustig en met kalmte keek Alexis naar haar haren, alhoewel ze binnenin haar de woede voelde koken. Hè, als er iets erg was in de morgen, dan was het wel dat ze haar haren niet gefatsoeneerd kreeg. ’s Morgens was het altijd een ramp, omdat het dan nog het meest stak. Ze wou haar haren bruin hebben, in plaats van dit achterlijke blauw. Er was helemaal niks moois aan de kleur en het omlijstte haar gezicht zo perfect, dat ze te zoetsappig leek. Ze was een vrouw van actie, ze hield niet van te erg bijpassend haar. Maar toch was het elke keer wel even leuk om zichzelf te bewonderen. Wel als er niemand anders in de badkamer was, natuurlijk. Ze had tot nu toe iedereen goed van zich kunnen houden met haar gesnauw en haar gescheld, dus dat zat dan ook weer goed. Mensen verafschuwden haar en probeerden haar te vermijden en dat was precies wat ze wou. Ze was al van vele scholen gekickt omdat ze haar gewoonweg niet konden handelen. Als ze achttien was, zou ze een einde maken aan haar leven. Ze was nog een lijstje aan het opstellen van hoe ze dat ging doen. Nog 355 dagen en dan was het zover. Ze had dus nog wel even tijd. Ze kon het gelijk onder de les bedenken. De les boeide haar namelijk geen ene reet.
Grijnzend legde Alexis haar kam neer en streek met haar hand langs haar haren en schudde daarna haar hoofd. Er waren zoveel redenen om te stoppen met het leven. Haar ouders, maar ook om wat er vroeger gebeurd was. Die smeerlap, die niet met zijn poten van haar af kon blijven. Eerst zou ze wraak nemen op alle jongens die zich ooit in dat huis met haar bemoeid hadden. In dat gebouw, om het maar te noemen. Dat zou een dag zijn voordat ze achttien werd. En als ze dan achttien werd, dan was het haar doodsdag. En niemand zou haar kunnen tegenhouden. Helemaal niet. Maar ze zou over een jaartje wel zien. Iets minder dan een jaar, dan. Het was nog altijd hetzelfde. Ergens, diep in haar, was er een kleine hoop dat er iemand zou zijn die haar zou kunnen helpen en zich door die muur brak, om haar erop te wijzen dat ze fout bezig was. Iemand die vrede zou kunnen sluiten met haar verleden. No way.
‘Ready to go,’ vond ze en ze gaf met haar vuist de spiegel een mep, zodat er een grote barst stond in de spiegel. Ze hààtte het als de tranen ongemerkt over haar wangen aan het stromen waren. Niemand mocht haar zo zien! Kalm veegde ze de tranen weg, sloeg wat water in haar gezicht en liep toen naar beneden. Ze had een shirt aan waarvan een mouw onder haar schouder kwam en had een strakke spijkerbroek aan, waardoor haar rondingen goed zichtbaar waren. Whatever, over een jaar waren die rondingen weg. Uit haar gedachten, niet meer zichtbaar voor haar. Ze schudde wild haar hoofd en keek minachtend naar het goedje dat over haar hand stroomde. Whatever, bloed.
‘Nee maar, wie zou dat toch zijn?’ mompelde ze en ze keek naar de persoon die bij het meer zat. Ze kon niet veel zien, alleen dat het waarschijnlijk een jongen was. En mocht het toch een meisje zijn, dan mocht ze nodig haar kleding veranderen. Een moment twijfelde Alexis om gewoon naar hem toe te gaan en een gesprek aan te knopen, maar dat zou zwak zijn. Zichzelf al zo laten kennen. No way. Ze ging wel naar hem toe, maar ging gewoon zwijgzaam bij hem zitten en was klaar om hem een snauw te geven. Daar was haar mond immers altijd klaar voor.

- I join -