[Neara graag~]

Wren liep door de gangen van de Toren, waar ze eigenlijk niet zou moeten komen. Maar op deze tijd van de dag, zo vroeg in de ochtend, was iedereen nog op zijn eigen kamer bezig met slapen of voorbereidingen voor een nieuwe dag. Niemand die erop zou letten dat er iemand door de gangen liep die hier niet hoorde; iedereen zou zich immers aan de regels houden. Wren wreef met haar vingers tegen haar oogleden in de hoop ze wat minder zwaar te maken; dit was de zoveelste slapeloze nacht geweest, de zoveelste keer dat ze weer niet had kunnen slapen of iedere keer wakker wakker schrikken met het idee dat die.. gedrochten, die monsters met hun geheven knuppels bij haar bed stonden, klaar om haar een rake klap te verkopen. De huiveringen trokken nog over haar rug als ze dacht aan de ..realiteit, de echtheid van haar dromen, alsof ze door een spiegel keek en alles zag gebeuren. Al die geuren, kleuren.. Alles was zo levendig en echt. Ze durfde haar ogen nauwelijks meer te sluiten uit angst dat ze echt zouden worden als ze nogmaals over ze droomde.. Wren was opgehouden met het tevergeefs in haar ogen wrijven, al maakte dat niet dat ze er minder moe uitzag. Nou ja, moe; eerder uitgeput, alsof ze de laatste nachten doorgefeest had maar niet genoeg gedronken om in slaap te vallen. Kon dat maar. Jammer dat koffie je juist wakker hield. Zelfs slaappillen hielpen niet; ze had van alles geprobeerd, van moderne geneesmiddelen tot wijsheden die al zo verjaard waren dat je je afvroeg of er in die tijd überhaupt wel zoiets was geweest als een fatsoenlijk bed. Maar toch kwam het de hele tijd terug; dat armoedige maar toch goed bewaakte kamp, waar dingen rond strompelden die niet eens op de lelijkste jongen leken die ze ook gezien had. Ze waren vele malen erger en zagen er nog eens vals uit ook. Het kamp lag gesitueerd in een plaats die al even verlaten was, al even onherbergzaam en weggeteerd als de wezens die er rond liepen. Eerst had ze gedacht dat ze er woonden, maar dat was niet zo. Soms had ze flarden van gesprekken opgevangen en het zag er duidelijk uit als.. ja.. een legerkamp, zo kon je het wel typeren. Wapens, harnassen, bewaking.. Ze was nog nooit op die plek geweest, maar haar dromen voelden zo echt, zo.. angstaanjagend dat ze hoopte er ook nooit te hoeven komen.

Het had ook helemaal niets geholpen. Ze had erover gepraat, had mensen erover ingelicht en zelfs Master Kai aangeklampt in de hoop dat hij het zou begrijpen. Maar allemaal hadden ze haar afgescheept met de woorden dat 'het wel door dat ijswater zou komen'. Weer Savador, weer die man die alles voor haar verpestte. Of misschien had hij haar deze keer wel gered, dat niemand haar voor gek verklaarde. Ze deden het misschien al, maar nu werd het aan het ijswater geweten. Niet aan de waarheid. Niet aan het feit dat wat ze zag niet zomaar een terugkerende angstdroom was die door de één of andere psycholoog ontleed moest worden als een familietrauma. De vreemde wezens als haar familie zeker, dacht het niet. Wren was dol op haar familie, ondanks ruzietjes en pesterijen. Dus dat kon het niet zijn. Eerst had ze er niet aan gedacht dat het .. echt kon zijn, maar nu? Het kwam iedere nacht terug, de laatste tijd zelfs overdag. Nou ja, nog niet echt de dromen, alleen maar flitsen waarin ze het idee had niet hier te zijn, op de plots veilige Academy, maar out in the open, kwetsbaar voor ieder dingetje dat daar kon gebeuren. Wren slikte en wenste dat deze laatste, wanhopige stap niet teveel zou kosten. Dat deze persoon haar wel zou geloven en haar zou laten praten. Haar verhaal niet af zou doen als aandachttrekkerij, complete onzin. Haar passen werden steeds onzekerder, maar ze liep door. Als ze het nu niet deed, zou ze het nooit doen. Ja, daar had ze ervaring mee.

Uiteindelijk bereikte ze die deur, waarvan ze hoopte dat die echt naar Angani leidde en dat ze niet met haar slaaphoofd op de verkeerde deur stond te kloppen. Dat zou pas leuk zijn. Wren klopte voorzichtig op de deur, in de hoop dat Neara - de er gehuisveste Legendarische Magician - haar zou horen en open zou doen. Misschien klonk het vreemd dat ze naar een Legendarische Magician ging, maar die mensen wisten tenminste dat ze het meende, zouden naar haar luisteren. Waarschijnlijk. Ze had erover getwijfeld, maar mensen met zoveel ervaring in het leven zouden misschien weten waar ze over droomde. En dan was de stap naar Magician van de lucht nog maar klein; haar favoriete magie. En nu maar hopen.. Dat alles goed zou komen? Het voelde als een soort laatste hoop, waar ze alleen maar van kon wensen dat het goed af zou lopen.

Met Joseph als schaduw schuin achter haar wandelde Neara op een kalm tempo richting de toren. Het massieve gebouw stond naast het schoolgebouw, elke rij ramen een aparte woonetage voor een LM. Geheel bovenin, even typisch als de schooletage zelf, was Angani geplaatst. De kamer voor het hoofd van Puffoon, en op dit moment Neara zelf. 'Joseph, ik wil dat je als we terug bent nog eventjes langs die kroeg wilt gaan. De eigenaar had wat dingen gevraagd en dat heb ik nog boven liggen. Dan kan ik me klaar maken voor de volgende vergadering,' met een korte blik over haar schouder keek ze de butler in pak gehuld met de korte, donkere haren en even donkere ogen die diep knikte op haar verzoek. 'Dank je,' een glimlach speelde op haar lippen waarna ze haar gezicht terug draaide en de toren in liep. In een kalme, soepele tred wandelde ze de grote trappen op. Hoewel de brede trappen fantastisch eruit zagen, de ouderwetse stijl oogverblindend mooi was, waren de vele trappen om helemaal bovenin te komen iets wat haar een beetje naar een alternatief van lopen deed verlangen. Maar ze hadden geen haast, haar volgende afspraak was pas over een uurtje of twee. Bij de lange gang die naar haar eigen deur leidde keek ze met licht gefronste wenkbrauwen naar links. De aura die daar vandaan kwam, kwam haar niet bekend voor. Was niet sterk genoeg voor ten eerste een volwassen persoon, of een stagiaire. Aan het einde van de gang bij een dunne houten deur zag ze het meisje staan. Haar blauwen haren staken af van haar geheel, maar het was enkel een groot deel van haar rug en een stukje van de zijkant van haar gezicht wat ze zag. 'Vrouwe?' hoewel Joseph wist van de voorliefde voor kinderen van zijn Vrouwe zag hij nou niet het nut dat Neara zich naar het meisje toe draaide. Haar witte gewaad gleed zijdezacht mee in de beweging, evenals haar sneeuwwitte lokken met de zacht golvende beweging alsof ze zich onder water bevond. Haar smalle gezicht stond een tikkeltje verbaasd, haar zilveren poelen op het blauwharige meisje gericht. Het kwam niet vaak voor dat kinderen hier kwamen, het was zelfs verboden terrein zonder toestemming. 'Dat is het schoonmaakhok waar je voor staat,' weerklonk haar stem vriendelijk en zacht, een zuiver geluid dat enkel vriendelijkheid en warmte voortbracht. Zelfs de meters die zich tussen hen bevonden brachten geen opstakel voor haar zachte stem om het meisje zuiver te halen. 'Ik neem aan dat je weet in welke toren je je bevind?' het meisje leek zenuwachtig, haast gespannen. Maar verloren en verdwaald zeker niet, verdwalen was iets wat onmogelijk kon in deze toren met maar één grote trap die omhoog liep en de enkele deuren. 'Mag ik vragen wat je redenen zijn om hier te komen?' geen enkele botheid was in haar stem te horen, de glimlach op haar lippen weerspiegelde de zelfde zachtheid. Een vriendelijkheid die mee kwam met haar liefde voor kinderen, die zich al honderden jaren verblinde.

Haar geklop had niets uitgehaald en boos staarde Wren nu naar de deur, haar wanhoop en onmacht omzettend in frustratie tegen de houten deur. Rotding. Wren bleef naar de deur staren, die maar niet openging. Uiteindelijk gaf ze een trap tegen de deur, al kon ze niet hard trappen en had het dus als enige effect dat haar teen zeer deed. Afreageren was dus ook geen optie. Geweldig! Haar blik was ronduit dodelijk, al was het hout daar immuun voor. Wren had haar armen nu over elkaar geslagen, in een halve omhelzing met zichzelf. Weerloos. Wanhopig. Het ging echt geweldig met haar. 'Dat is het schoonmaakhok, waar je voor staat,' zei een stem plotseling, een totaal onbekende stem, alhoewel er totaal geen dreiging vanuit ging. Integendeel zelfs. De stem was redelijk zacht en zuiver, niet dwingend of gemeen. Wren keek even naar de deur, die iets heel anders verborg dan ze gedacht had, en draaide toen langzaam haar hoofd, met ogen die verbazing uitstraalden. De vrouw die daar aan het einde van het gangpad stond was zeker niet zómaar een vrouw. Ze straalde een kracht uit, een onzichtbaar aura dat bijna direct duidelijk maakte dat ze een legendarische Magician was. Wrens ogen werden wat groter, terwijl ze meer details van de vrouw in zich opnam. Ze had prachtige, ondoorgrondelijke ogen waar weinig in te lezen was, behalve dan vriendelijkheid. Haar gewaad was wit, haar ogen als vloeibaar zilver. Wren voelde zich onmiddellijk op haar gemak, hoe vreemd dat ook was. De vrouw leek gewoon niet gevaarlijk, al waren haar krachten dat natuurlijk wel. Ook was de stem zacht, niet hard en ruw, zonder dreiging. Wren had het idee dat ze een juiste keuze gemaakt had; ze kon deze vrouw vertrouwen, als ze haar verhaal een beetje nuttig wist te brengen maakte ze een kans.. Dit voelde als de laatste kans, in een wereld vol ongelovigen. De enigen die haar zouden geloven waren de roddelbladen in de komkommertijd en dan nog zou ze de voorpagina niet halen met dit verhaal. Eerder als; school maakt tieners gestoord. Zou nog leuk zijn als ze Savador ermee kon framen, maar verder? Op de eerste vraag van de vrouw knikte ze gewillig, niet van plan moeilijk te doen. Niet nu, nu ze alle hulp hard nodig had. Zou deze vrouw.. dan Neara zijn? Ze durfde er gif op in te nemen, wie zou hier anders zomaar komen? 'Ja.. Ik ben op zoek naar Vrouwe Neara.. en volgens mij bent u dat?' zei Wren, zacht maar vastbesloten en proberend beleefd te klinken en de vrouw niet aan te vliegen met haar verhaal. Je redenen. Nogal direct. Wren haalde adem, wilde gaan praten maar.. waar moest ze beginnen? Bij de visioenen? Bij het ongeloof? Bij de school of de wezens of.. Ze deed haar mond weer dicht en dacht na, haar blik totaal ongelukkig. 'Ik had.. visioenen maar niemand gelooft me dat er iets gaat gebeuren en ik weet zelf niet eens echt wat er gaat gebeuren maar het is belangrijk, echt heel belangrijk,' begon ze uiteindelijk maar, om daarna naar adem te happen. 'Het is zoveel, zo verwarrend en echt niemand wil me geloven, niemand weet wat er echt is..' Wren keek haar hulpeloos aan. 'Dus ik hoopte dat u naar mij zou willen luisteren.'

Als een schaduw bleef Joseph doodstil schuin achter Neara staan, zijn ogen net zoals die van Neara op het meisje gericht. Neara’s vriendelijkheid hing haast als een aura om haar heen, de zachte stem en de soepele bewegingen deden niet denken aan een vrouw die met een enkele vingerbeweging je over de bomen kon laten scheren. Josephs blik was wat verstrakt, maar bracht geen intimidatie. Hij wist dat zijn Vrouwe daar tegen was, en zijn leven was geheel in haar naam. Toch was zijn strakke houding anders dan die van Neara, leek het zwart van zijn pak tegendraads met het witte gewaad dat Neara smalle, vrouwelijke lichaam kleedde. Op haar vragen werd direct antwoord gegeven, geen twijfeling in het gezichtje van het meisje te zien. Haar vriendelijke glimlach verbreedde zich enkel toen het bleek dat zij de gezochte was. ‘Inderdaad,’ bevestigde ze het vermoeden van het meisje vriendelijk, gleden haar sneeuwwitte lokken neg niet strelend langs de huid van haar gezicht over haar schouders naar achter. Alsof ze haar gezicht de vrijheid wilde geven om geheel gezien te worden, gestuurd door de magische wervelingen rond haar gestalte. Ondanks haar vriendelijkheid was en bleef het verboden voor leerlingen om deze toren te bezoeken, vandaar dat haar vraag direct was geweest. Hoewel zij en haar zes collega’s als beschermers hier waren, ook zij hadden zich aan bepaalde regels van de school te houden. En als het volgens het schoolhoofd verboden was voor leerlingen om hier te komen zonder goede reden, dan was niet aan hun de taak om hierover heen te lopen. Kalm bleef ze staan, zonder haar blik van het meisje af te halen toen het een poging deed tot spreken, haar directe vraag wilde antwoorden. De glimlach gleed langzaam van haar gezicht af, haar blik plots vragend en bezorgd bij het zien van de ongelukkige uitdrukking op het gezicht van het meisje. Ze had in beweging willen komen, maar ze sprak al voordat ze haar spieren kon bewegen. Haar verhaal leek onsamenhangend, en als ze eerlijk was snapte Neara niets van haar woorden of waar ze heen wilde leiden. Nog terwijl ze haar laatste zin sprak was Neara in beweging gekomen, kwam op haar af lopen met haar karikastieke soepelheid in elke pas. De vloeiende beweging zo licht dat haar passen niet eens hoorbaar waren. Achter haar bleef Joseph doodstil staan, keek toe hoe Neara’s handen zich zachtjes om het gezicht van het meisje legde. ‘Kom, laten we dit binnen bespreken. Een gang is geen plek om duidelijk zoiets belangrijks voor je te bespreken,’ hoezeer de bezorgdheid nog in haar ogen af te lezen was krulde haar mondhoeken om in een lichte, bemoedigende glimlach. ‘Volg me,’ sprak ze glimlachend, om haar hand op haar schouder te laten liggen en haar mee te leiden naar de deur van Angani. ’Vrouwe?’ de zware, zachte stem van Joseph deed haar op kijken terwijl ze met z’n drieën naar de goede deur liepen. ‘Hmm, als je dat zou willen doen. Heel graag,’ de werkelijke vraag was nooit hardop gesproken, maar Neara keek Joseph dankbaar aan waarna de butler de deur naar Angani opende en uit het zicht verdween de keuken in. Voor het meisje liep Neara het vertrek in dat je meteen in de grote woonkamer bracht. De brede banken en al even comfortabel uitziende stoelen oogden al even prachtig in het geheel als de bewoonster. Een ruim vertrek, met een grote eettafel in een hoek. Massief hout, waar bijna alles in de kamer van gemaakt was en in een oude stijl was gehouden, gaf de kamer kleur. Diepe, warme tinten zorgde ervoor dat zelfs het licht uit de vele hoog uitgerekte ramen de kamer niet verblindde. ‘Neem plaats, alsjeblieft. Wil je wat drinken? Anders komt Joseph straks met iets aan wat je helemaal niet lust,’ een plagende glimlach krulde op haar lippen, had iets harder gesproken zodat Joseph haar zeker zou horen, probeerde in een kleine poging het meisje wat tot rust te brengen en zich op haar gemakt te stellen. Zodra het meisje plaats had genomen liet Neara zich in een van de stoelen zakken. Haar slanke been sloeg zich over de ander, werd niet ontbloot door haar overschakeling naar de langere gewaden die warmer waren voor het koude weer. ‘Wat is je naam, om te beginnen. Dat praat makkelijker,’ vriendelijk keek ze het meisje aan, waarna haar ogen even Joseph volgde die het drinken op de bijzettafel neerzette. Met een klein knikje van zijn hoofd ter buiging verdween Joseph in een zijkamer, hield Neara haar aandacht op Wren gericht. Wat ze op had gemaakt uit de enkele, haast verwarrende woorden, was dat zij haar allerlaatste hoop waarschijnlijk was. ‘Zou je alles vanaf het begin willen vertellen. Sla niets over, elk detail kan belangrijk zijn,’ maakte duidelijk dat hoe lang ze er ook over zou doen, Neara een luisterend oor zou bieden, al zouden ze hier over drie uur nog zitten. De vergadering was wekelijks, dus als ze hem mocht missen was het niet zo’n ramp.

Gelukkig.. Het was Neara. Stel je voor dat ze random stond te praten tegen de een of andere gek die voor Savador werkte en haar bestempelde als 'die gek' en haar naar de ziekenzaal sleepte. Dat had Master Kai al voorgesteld. Ergens geloofde Wren er niet meer in dat iemand haar zou geloven, maar ze hoopte het wel. Alsjeblieft, dacht ze, het woord zo ongeveer in haar blik leggend, voor zover ze dat kon. Alsjeblieft, geloof me, luister naar me, gooi me er niet uit.. Wren had het idee dat ze gek ging worden als zelfs de Legendarische Magicians haar niet wilden geloven, als ze moest blijven zitten met het idee dat alles verloren zou gaan omdat zij haar woorden niet aan anderen had kunnen overbrengen. Als de stilte alles zou laten vergaan.
Haar verhaal deugde van geen kanten; het liet niet zien wat ze wilde zeggen, waar ze mee zat, ze klonk nu net zo gek als iedereen dacht dat ze was. Wren voelde dat haar lip langzaamaan begon te trillen. Ze huilde niet snel en als ze het deed was het geluidloos. Nu voelde ze echt de aandrang om in tranen uit te barsten, tegen de muur ineen te zakken en te wensen dat iemand naar haar zou willen luisteren.. Zou Neara haar nu wegsturen? Ze kwam naar haar toegelopen, rustig, beheerst, bijna de tegenpool van Wren die daar nu stond, bijna bibberend, een en al verwarring. Ze beet op haar lip om de tranen binnen te houden, al voelde ze ze al komen. Ze kon ze gewoon niet tegenhouden. Maar voordat ze in een hopeloos, kinderachtig gehuil losbarstte voelde ze opeens een warmte rond haar gezicht, net toen ze naar de grond was gaan staren. Een hand. Langzaam tilde ze haar hoofd weer een beetje op, om rechtstreeks in Neara's vriendelijke ogen te kijken. Laten we dit binnen bespreken. Meende ze dat? Wren keek nu echt verbaasd, maar ook ontzettend blij. Ze voelde zich opgelucht, voelde zich beter. Dankbaar, bijna blij alleen al omdat Neara haar een kans gaf. Ze volgde Neara en haar bediende netjes naar de deur die wel de juiste bleek te zijn, aangezien er duidelijk geen stofzuiger achter huisde, maar een prachtig ingerichte ruimte, comfortabel en licht. Wren keek even rond, verwonderd, maar kon haar gedachten er niet bijhouden. Ze was teveel bezig met haar dromen, die toch zo belangrijk leken.. Ze lette zelfs niet meer op de bediende; zelfs als hij met een mes achter haar had gestaan had ze het nog niet gemerkt. Ze was teveel bezig met Neara, die nu voelde als haar redder.. Neara was in ieder geval rustig, aardig, zoveel vriendelijker dan de meesten hier, al was ze ook veel sterker. Wren voelde dat haar huilbui alweer wat overgetrokken was en knikte dankbaar, waarna ze in een stoel ging zitten. 'Ik zou wel wat thee lusten, als dat kan,' zei ze zo beleefd mogelijk. Neara ging ook zitten, maakte het zich gemakkelijk en was één en al vriendelijkheid. Met haar zilveren ogen deed ze Wren denken aan een soort van engel, al klonk dat net als een overdreven fan. 'Ik ben Wren Máraz, vijfdejaars op Starshine,' vertelde ze. Misschien dat Savador wat over haar geluld had, dat de vrouw nu direct zich terug zou trekken en haar eruit zou schoppen.. Daar hoopte ze maar niet op. Oké, vanaf het begin vertellen. Wren knikte bevestigend en haalde adem, zweeg even om haar gedachten op een rijtje te krijgen. 'Het begon allemaal in de zomervakantie,' zei ze, blij nu eindelijk een begin gevonden te hebben. De rustige omgeving hielp wel; ze voelde zich minder onder druk gezet, geordender. Misschien ook door de sterke aanwezigheid van Luchtmagie, wat haar altijd al gerustgesteld had, al was ze op Razen geboren. 'In eerste instantie dacht ik aan vreemde dromen, maar ze kwamen iedere nacht terug, al werden ze nooit echt.. duidelijker. Ik wist alleen maar dat wat ik zag, en nog steeds zie, belangrijk was. Alleen iedereen denkt dat ik.. dat ik gek ben,' zei ze, wat snel pratend, blij dat ze haar verhaal kwijt kon maar bang dat ze te weinig tijd zou hebben. 'In mijn dromen.. zie ik altijd eenzelfde land, dor, droog maar wel bewoond door.. dingen..' Wren praatte onbewust in de tegenwoordige tijd, wat wel ongebruikelijk was. 'Ik weet niet wat het zijn, maar ze zijn zo verschrikkelijk.. Primitief, gewelddadig, lelijk,' beschreef ze eerlijk, met haar ogen nu gesloten. 'Het is een kamp waarin ze zitten, al lijkt het meer een legerkamp.. Er zijn zoveel wapens, vreemde dingen, ik weet het niet.. En ik denk dat ze een aanval voorbereiden. Ik kan niet verstaan wat ze zeggen, maar de laatste keer.. was het anders. Ze kwamen naar.. naar hier.' Op dit punt zweeg Wren even, huiverde toen ze het weer levendig voor zich zag. 'Ik wilde het aan iedereen vertellen maar niemand luisterde! Dus.. kwam ik naar u,' eindigde Wren haar beknopte versie van het verhaal. 'Het zijn allemaal dezelfde wezens, maar ik heb ze nog nooit gezien. Ze vallen de school aan en iedereen is in gevaar. Ik wilde geloven dat het een droom was, maar zo vaak? Maanden achter elkaar? Iedere keer schrik ik weer wakker.. Ik zou zelfs nog naar master Savador gaan als hij me zou geloven,' zei ze er bitter achteraan. Naar Savador gaan zou voor Wren de ultieme vernedering zijn, maar als het zou helpen.. Ja, dan zou ze het doen. Langzaam opende ze haar ogen weer, keek vragend naar Neara, hoopvol. Zou zij haar geloven?

Nadat Joseph hen had voorzien van wat te drinken, in ieder geval Wren had voorzien van haar thee, bleven Neara’s ogen in een starende maar vriendelijke blik op Wren gericht. Peilde het meisje, hielden elke beweging en gezichtsvertrekking in de gaten. Ze stelde zich voor, sprak haar naam die Neara zou onthouden. Enkel en alleen omdat dat van haar werd verwacht volgens haar eigen maatstaven, ze het meisje wilde onthouden omdat de onsamenhangende dingen die ze voorheen had gesproken in haar hoofd niet klopte. Ze bleef stil toen Wren duidelijk naar woorden zocht, rust in haar hoofd zocht om haar verhaal een geheel te laten worden. Neara was geen helderziende, kon geen gedachtes lezen; ze was geen halve demon geweest zoals Deshas. Ze had zo haar eigen truckjes, maar wilde eerst alles uit de mond van het meisje zelf weten. Haar vertrouwen te winnen, haar tot rust te laten komen. En als het dan nodig was, zou ze wat meer doen dan enkel luisteren. Joseph was verdwenen terwijl Wren begon te spreken, luisterde Neara zonder enkele beweging te geven naast haar golvende sneeuwwitte lokken die haar smalle gezicht omlijste. Weer kwamen de dromen tot haar woorden, fronste Neara’s wenkbrauwen zich lichtjes. Half ten teken dat ze nog luisterde, mocht haar haast starende blik op het meisje niet genoeg zijn geweest. Ze onderbrak haar niet, liet haar uitspreken over de beelden die ze zag in haar dromen. Natuurlijk, het waren maar dromen. Ze snapte dat zelfs geen leraar haar woorden voor werkelijkheid hadden genomen. Langzaam liet ze haar kin op haar hand steunen, de frons op haar gezicht nu dieper dan voorheen. Hoewel haar mondhoeken hadden kunnen omkrullen bij haar verbitterde woorden over Savador was haar stemming daar niet toe. Niet na de ruzie tussen hen, na haar verwarrende gevoelens en Wrens verhaal. Ze wist niet wat de verhouding was tussen het meisje en de bleke zwartharige man, maar ze wist de algemene mening van de leerlingen over het schoolhoofd. ‘Natuurlijk zou de makkelijkste verklaring zijn dat je geest je parten speelt. Je met dingen zit die zich verwerken in je dromen, toevallig in de zelfde beelden die je telkens ziet,’ Neara’s blik bleef op het meisje gericht. ‘Niemand dan jijzelf kan je gevoelens beschrijven of voelen, en als jij zegt dat je werkelijk denkt dat het meer is dan dat, dan geloof ik je,’ de eerste bevestiging voor het meisje dat ze zich geen zorgen zou maken, zolang zij eerlijk sprak en geen dingen zou verzinnen. Langzaam, zelfs dit gracieus, kwam Neara omhoog uit de gemakkelijke stoel. ‘Zoals jij de wezens beschrijft in je droom kan ik niet precies mijn vinger leggen op wat ze zijn. En ik neem aan jij ook niet, omdat je ze naast in je dromen nog nooit gezien hebt,’ met de haast glijdende en onhoorbare passen liep Neara naar de enorme houten kast met glas ingelegde deuren. ‘Nu heb ik hier niet alles bij de hand, maar ik denk dat we een aardig eindje op weg kunnen,’ ze opende een van de deuren, waarna haar vinger de verschillende ruggen van de boeken en gebonden geschrifte streelde. Haar woorden waren enkel zodat het meisje haar kon volgen, dat ze niet zou bewegen en het meisje met honderden vragen zou laten zitten waarom ze nou iets deed. ‘Joseph,’ haar stem weerklonk nog even zuiver en rustig, geen stemverheffing. Maar een moment later stond de in pak gehulde butler vanuit het niets naast haar. ’Vrouwe,’ zijn hoofd maakte weer het knikje ter uiting van een buiging, en zijn donkere ogen op zijn vrouwe richtte. ‘Zou jij mijn oude boek kunnen opzoeken. Ik weet niet precies waar ik die gelaten heb. Je weet wel, die van zo’n twee honderd jaar geleden die ik je eens heb laten zien. Met de roodachtige kaft,’ alsof het niets was rechtte ze even haar rug en keek de man aan die op haar verzoek knikte. ‘Dank je,’ bedankte ze hem glimlachend voordat haar aandacht weer naar de ruggen in de kast ging. Joseph draaide zich om, haast even soepel als zijn vrouwe waarbij zijn donkere ver ingelegde ogen even op Wren bevestigde. Een moment later stapte hij haast op haar af vanuit de grote afstand tussen hen. Een moment later was hij in een kronkelende witte mist verdwenen. Precies op dat moment draaide Neara zich weer om en had een boekje in haar handen. ‘Hier is hij,’ glimlachte ze naar Wren. Rustig liep ze naar haar toe, zakte naast Wren op de bank en gaf het meisje het gebonden boekje. ‘Ik wil dat je hierin kijkt. De plaatjes zijn niet zoals nu, en je hoeft de lappen tekst ernaast niet te lezen. Maar de kleine beschrijvingen onder de getekende plaatjes is misschien wel handig. Zeg me als je iets vindt dat op de wezens in je dromen lijkt,’ de getekende plaatjes waren duidelijk uit een penachtig schrijfgerei getekend. Zoals de schrijfveren met inkt nu nog vaak werden gebruikt, vaak uit pure traditie voor spreukenboeken of geschriften. ‘Als je ze hebt gevonden wil ik graag nog iets doen, maar richt je nu maar eerst hierop,’ als de kalmte zelf zat Neara onbewegelijk naast het meisje terwijl die de bladzijdes omsloeg op zoek naar een beeld dat overeen kwam met de hare.

[size=9]Die Orcjes staan in dat boekje, mokaaay? Is wel zo makkelijk c: [/strike]

Ze had haar ogen gesloten tijdens haar verhaal en bewoog nauwelijks, zelfs haar ademhaling was nauwelijks te zien door het rijzen en dalen van haar borst. Ze hield de warme thee tussen haar handen geklemd, dankbaar dat de warmte voorkwam dat ze rillingen kreeg. Ze voelde de blik van Neara niet, die strak op haar gericht was, maar richtte zich volledig op zichzelf in de hoop een sluitend verhaal uit haar onregelmatige gebrabbel vorm te geven, woorden vanuit de ether te krijgen en te vormen naar haar wil, al leek haar wil niet langer van haar. Ze kon haar eigen dromen niet eens regelen, beheersen, laten stoppen. Wren opende haar ogen langzaam toen Neara begon te spreken. Je geest speelt je parten? Je verwerkt je verdomme trauma's in dit soort dromen? Waarom waren dat dan van die lelijke, stinkende beesten? Zoveel mensen haatte ze niet eens! En ze wilde Savador misschien wel dood zien, maar niet de school, op zich. Zonder SSA had ze Nina nooit leren kennen, het was haar beste school tot nu toe. Waarom zou het dan een trauma zijn? Geloofde Neara haar niet? Was ze voor niets gekomen.. Wren keek bijna zielig, toen ze haar blik op haar theemok richtte en langzaam naar haar lippen bracht om er vertwijfeld op te blazen. De rook week uiteen maar pakte weer samen, net als haar dromen leken te doen. Soms leken het wel visioenen, maar zo kon ze het natuurlijk niet noemen. Ze was geen priester die een woord van god ontvangen had! '..dan geloof ik je,' hoorde ze nog toen ze op het punt stond om vertwijfeld weg te zakken in haar schreeuwende, rondcirkelende gedachten. Geloofde ze haar? Wren keek weer op, een verbaasde blik verscheen op haar gezicht. Haar lippen bewogen even maar ze kreeg er geen woorden uit. Neara geloofde haar? Ze wilde inzien dat er meer was? Neara begon het te analyseren, terwijl Wren bijna als versteend bleef zitten en alleen maar af en toe kon knikken. Een aardig eindje op weg komen met alles wat in die reusachtige kast zat? Daar zouden al haar boeken zeker weten inpassen, er zou zelfs nog een groot gedeelte van de kast over zijn! Wren was nu eenmaal geen lezer, dat was een feit. De butler kwam weer, kreeg te horen over een 200 jaar oud boek.. of misschien wel ouder? Was Neara zo oud? Ze had het wel gehoord, maar telkens als ze naar Neara keek kon ze niet geloven dat ze timeless was.. Even later pakte ze het antieke boekje voorzichtig aan, vriendelijker dan ze ooit voor een boek was geweest. Plaatjes kijken. Het leek zo nutteloos.. Maar toch sloeg ze het open, zag er een kans in die ze van Neara kreeg. En die zou ze met beide handen aanpakken ook. Wat zou ze nog meer willen doen? Wren sloeg het boekje open en begon voorzichtig te bladeren, steeds iets sneller toen ze wist dat ze de wezens wel zou herkennen. Langzaamaan bereikte ze het einde van het boekje, ze had nog niets gezien. Wren voelde zich vermoeid, maar begon terug te bladeren. Misschien had ze wat gemist? Ja, toch.. Het moest wel! Ze bladerde terug, voelde de spanning die steeg.. Toch, opeens wist ze het. Dat was het, het beeld dat ze niet scherp kon krijgen. Wren haalde even diep adem, dubbelcheckte. 'Dat.. dat zijn ze,' zei ze bijna fluisterend, het boekje ophoudend naar Neara en bijna de thee die nu naast haar stond omstotend. 'Dat zijn ze precies.' Orcs, liet het stukje erbij weten. Maar.. wat kon ze met die informatie?

Als een standbeeld met golvende lokken zat Neara naast Wren. Het meisje had het boekje open geslagen, sloeg de haast uitgeputte bladzijdes voorzichtig om. Het papier oud, breekbaar en bekrabbelt met sierlijke letters. Beschilderd met de tekeningen van de meest prachtige wezens en dieren, om afgewisseld te worden tot de afbeeldingen van de dood zelf. Ze wist precies wat op welke pagina stond, wist misschien niet de precieze inhoud van de tekst. Maar aangezien ze het zelf geschreven had door haar jaren heen wist ze wat erop stond zodra ze het boekje in haar hoofd had gekregen bij het horen van de beschrijving van de wezens. Ergens hoopte ze dat de wezens in haar hoofd daarin stonden, anders zou ze haar hele kast door moeten zoeken naar meerdere boekjes. Ze voelde haast hoe de spieren in het meisje haar lichaam zich aanspande, hoe wanhopig ze naar de plaatjes keek om een gelijkenis te vinden. Het leek haast hopeloos, totdat haar vingers bij een bladzijde bleven hangen. Onderzoekend gleden Neara’s kalme ogen naar Wrens gezicht, hoorde de haperende woorden en merkte amper dat haar mondhoeken flinterdun omkrulde in een glimlach. ‘Hmm, zij,’ weerklonk Neara’s zachte stem bedenkelijk, nam voorzichtig het gebonden boekje terug van Wren. ‘Orcs. Bloeddorstig, wreed en genadeloos. Volgend commando’s op zonder twijfel, kunnen doorvechten zelfs als je hun arm afhakt. Wezens gemaakt door de goden om te vechten in de diepste putten van hel,’ Neara’s kalme stem had iets afkeurends terwijl ze was opgestaan en terug gelopen naar de kast. Achter hen opende de deur zich weer, stapte Joseph deze keer naar binnen op een menselijke manier met drie enorme boeken naast zicht zwevend op een stapeltje. Het gewicht ervan was duidelijk zwaar, gezien de afmetingen ervan, maar leken moeiteloos naast de man mee te zweven op een perfect stapeltje. ‘Joseph, je bent geweldig,’ over haar schouder had Neara gauw een blik op de man gericht. ‘Leg maar neer op de tafel,’ hierna richtte Neara zich weer op de kast waarvan elke deur vanuit het niets open klapte. ‘Joseph. We hebben te maken met Orcs,’ ze wist zonder te kijken dat de butler zijn borstelige wenkbrauwen hevig fronste. ’Vrouwe?’ zijn stem klonk haast onzeker, zijn ogen op de rug van zijn meesteres gericht. ‘Hmhmm, ze zijn er nog. Blijkt maar weer,’ zonder haar ogen van de kast af te richten gleden haar vingers weer over de kaften. De boeken die naast Joseph hadden gezweefd gleden langs hem heen naar de grote eettafel om zich daar naast elkaar en opengeslagen stil te komen liggen. Joseph begon te bladeren, zijn concentratie geheel op de teksten die in de oude boeken stonden. ‘Lieverd, ik wil iets voorstellen wat misschien een beetje eng gaat zijn,’ op Neara’s simpele bewegingen waren kleine boekjes naar de salontafel gegleden. Neara volgde ze kalm terwijl achter haar de deuren van de enorme kast weer dichtklapte. ‘Orcs zijn.. Wezens die niet echt gebonden zijn aan een planeet. Zoals schaduwmonsters vaak enkel gecreëerd kunnen worden door duistere magie, is dit niet het geval bij Orcs. Ze zijn wezens zonder oorsprong, zonder werkelijke geboorte plaats. Dit soort dingen is men nooit gaan uitzoeken, enkel omdat de laatste keer dat ze verschenen de mensheid de technologie nog niet had om zoiets te doen. Honderden jaren geleden waren ze voor het laatste gezien op Erd, in de diepste bergen waar hun kamp is uitgeroeid,’ Neara’s woorden kwamen haast alsof Wren in een klaslokaal aanwezig was en ze enkel een geschiedenis lerares was. Voorzichtig was ze weer naast Wren gaan zitten. ‘Ik wilde dit niet doen, maar het lijkt me toch handiger aangezien je nooit je dromen zo kan omschrijven dat ik het zelfde beeld zal krijgen. Daarbij kan ik misschien pijlen wat voor kracht achter je droom zit. Of ze misschien toch dromen zijn, of zoals jij zegt meer betekenen,’ haar moederlijke blik was in die van Wren gericht, haar knieën naar het meisje gericht en haar handen op die gelegd. Even keek Neara over haar eigen schouder om naar Joseph, die naar haar knikte en een van de boeken met zich mee nam. ‘Je mag zelf bepalen of je er mee door wilt gaan als ik klaar ben met uitleggen, oké? Maar tot dan, wil ik dat je luistert,’ Neara rechtte haar rug weer toen Joseph het boek voor hen neerlegde op de salontafel. Samen met twee kleine boekjes richtte Neara zich op de salontafel en liet de handen van Wren weer los. ‘Het zou een stuk handiger zijn geweest als Heer Eric hier was geweest. Met lichtmagie kun je dit soort dingen veel makkelijker,’ ze wist dat Wren zelf geen aanleg in lichtmagie had, hier was ze al enige tijd geleden naar op zoek geweest. ‘Maar er is een manier waarbij ik misschien met je mee kan in je geest. Maar daarvoor, moet ik je ten eerste terug brengen in een soort slaap,’ even richtte Neara zich op Wren, keek haar met een geruststellende blik aan. ‘Dit is kunstmatig, en bij iedereen anders dan ik zou ik je ten strengste aanraden het altijd te weigeren. Maar daarbij, ben ik niet iedereen,’ geruststellend glimlachte ze, waarna haar mondhoeken weer terug zakte om de ernst niet te verliezen. ‘Dit soort van hypnose is geheel onder mijn controle. Ik wil dat je weet dat ik de gehele controle heb over je geest en daarbij je lichaam als je hieronder bevindt. Je misschien wel bewust bent van vage dingen, maar je als het waren als poppetje in mijn handen bent. Daarbij wil ik je ook beloven dat ik nooit te ver zal gaan, ik je geen dingen laat doen waarbij ik weet dat je je niet goed bij voelt. Het tweede is de spreuk om mijn geest samen te voegen met die van jou. Ik zal mij focussen op niets minder dan je herinneringen aan je dromen. De beelden die je geest daarvan heeft opgeslagen. Maar ik kan niet garanderen dat ik enkel daar kan blijven. Dit proces, en de spreuken daarbij zijn gecompliceerd, en zelfs ik kan gemakkelijk buiten de lijnen schieten en in dele van je geest en herinneringen komen waar je mij misschien helemaal niet wilt hebben. Je zal me voelen, je zal mijn aanwezigheid voelen en merken en dit kan overweldigend zijn. Iemand bij je in je geest hebben is iets waar een magiër op jou niveau behoorlijk van kan schrikken. Ik wil dat je je beseft dat mijn krachtbron in jou geest je de eerste tellen zal beangstigen, je instincten naar boven zal halen om mij met alle macht naar buiten te werken en je van mij af te sluiten. Op jou niveau kan ik dat makkelijk tegengaan, maar ik wil dat als je je beseft wat je doet je je zo goed mogelijk op dat punt moet ontspannen. Anders zal je er alleen maar een grotere klap van opvangen dan als je zoveel mogelijk probeert mee te werken. Die verdedigende reactie is doodnormaal, dus ik zal het je niet kwalijk nemen,’ Neara had haar ogen weer in die van Wren gericht. ‘Ik wilde eerst weten om welke wezens het ging, zodat ik mijn zoektocht in je geest gedetailleerder kan maken en ik grotere houvast heb op waarop ik kan zoeken. Nu wil ik dat je alles goed overdenkt. Je hoeft zelfs niet nu al te bepalen, of je me dit wilt laten doen of niet. De keuze is geheel aan jou, en ik zal je niets verwijzen als je me weigert,’ geen dwang, geen druk. Haar kalme stem had haar de feiten verteld en niets meer dan dat. De glimlach op haar lippen gaf aan dat het meisje zich kon ontspannen, kon nadenken over haar woorden en kon beslissen voor zichzelf. Het was veel informatie, maar ze had langzaam gesproken en geprobeerd zo duidelijk mogelijk te zijn.

Pfoefoe, dat was veel verzinnen

Wren had het boekje zo snel mogelijk omgedraaid naar Neara, zodat ze de wezens die erop stonden niet lang hoefde te zien. Dat was onzin; ze zag hen elke nacht, maar dat betekende nog niet dat ze ze vaker wilde zien! Ze waren gruwelijk, lelijk, walgelijk.. Wren wist niet wat het waren en ergens wilde ze het ook niet weten, als ze buiten ogenschouw hield dat het belangrijk was. Maar ja, dat was het nu eenmaal. Ze had er zelf opgestaan Neara op te zoeken, om door te zetten terwijl niemand haar geloofde. 'Orcs.' Het woord alleen al liet haar huiveren, om de dingen, de fantomen van haar geheugen een naam te geven. Wezens om te vechten in de diepste putten van de hel? Ze trof het ook weer, niet? Wren slikte en kreeg ongemerkt een bange blik in haar ogen, terwijl ze naar Neara's afkeurende gezicht keek terwijl de vrouw haar begon te vertellen over de gruwelen in haar dromen; die door vochten zonder twijfel en met een beetje pech ook nog wel een kindje als ontbijt zouden lusten, zeker.. De butler kwam binnen en voor het eerst ving Wren zijn naam op, hoewel ze die niet echt bewust opsloeg. Joseph dus, die binnenkwam met boeken en zijn meesteres vragend aankeek. Neara op haar buurt zei dat de Orcs er waren. Weer. Opnieuw. Alsof ze al die tijd maar om een hoekje hadden zitten loeren. Wren onderdrukte een huivering en nam de beker thee weer in haar handen, in de hoop de warmte te kunnen benutten om rillingen tegen te gaan. Neara's verhaal kon er nooit leuker op worden, nu ze dit gehoord had. Ze bleef de vrouw recht aankijken, van plan om nu wel door te zetten. Ze wilde niet opgeven, anders was het allemaal voor niets geweest, alles wat ze geprobeerd had te bereiken door de toren binnen te dringen en verboden gebied te betreden.. 'Lieverd, ik wil iets voorstellen..' begon Neara, alsof ze het tegen een kind had. Maar uit de mond van Neara maakte het haar niet uit; het klonk gemeend en het was geruststellend, op een andere manier dan ze gewend was. Geen schaduwwezens, maar wezens.. zonder ontstaan? Wezens die eigenlijk niet konden bestaan? Wren knikte als teken dat ze het gehoord had, hoewel het over kon komen alsof ze het begreep, wat niet het geval was. Ze had haar handen op haar knieën gelegd en sprak woorden die pas een beetje te laat bij Wren doordrongen. Laatst gezien op Erd. Peilen. Dromen uitleggen? Welke kant wilde Neara op? Zelf bepalen maar wel luisteren, dat moest lukken. Wren knikte, met grote ogen, ze hoopte dat ze niets gevaarlijks gingen doen, al duidden die woorden daar wel op. Een kunstmatige slaap, een hypnose.. Ze was heel blij dat Neara een Legendarische Magician was, die wist wat ze deed. Anders zou dit dus wel eens mis kunnen gaan en eigenlijk.. eigenlijk had Wren een grotere mond dan dat ze durf had. De glimlach van Neara was iets waar ze zich aan vast klampte in de hoop dat ze nu eindelijk bewijzen zou vinden voor dat drukkende gevoel dat ze al een lange tijd had. Het verhaal klonk beangstigend, moeilijk, om iemand toe te laten in je geest waarop een vreemde, afstotende reactie zou komen? Klonk niet erg.. fijn.. niet erg uitnodigend.. Maar ze wilde toch zo graag alles bewijzen? Ze wilde weten wat alles nu was, ze wilde dat het niet zomaar dromen waren en als dit de manier was.. Ze snapte het niet helemaal, kon zich er niets bij voorstellen. Wrens blik was gericht op een punt op de muur dat niet bijzonder was en daarom geschikt voor haar staren. Ze wist het niet, maar als dit de manier was. Één van de gemakkelijkere, dacht ze zo. Daarom richtte ze haar blik weer op Neara en knikte langzaam. 'Ik wil het graag proberen,' zei ze, al haar vertrouwen op Neara richtend. Zij leek momenteel de enige die haar echt kon helpen dus.. die kans moest ze echt pakken. Wren ging rustiger in de stoel zitten, probeerde alvast te ontspannen. Dit moest goed gaan.. Het denken had misschien kort geleken, maar voor haar was het best lang; Wren nam meestal snel beslissingen omdat ze twijfel heel irritant vond. Dit was een kwestie waar ze inderdaad over getwijfeld had, maar ze zag ook geen andere uitweg, geen andere opties. Behalve dan naar Savador gaan, maar.. dag! Dat zat er nog niet aan te komen.

Als het levende standbeeld in perfecte uitvoering zat Neara bewegingsloos naast Wren. Haar kalme zilveren ogen waren op het meisje gericht, maar gaven geen aandringende indruk. Het was een groot iets, iets waarbij veel mensen zich niet op hun gemak voelde. Het was een inbreuk op de meest persoonlijke delen in je hoofd, gedachtes waarvan je zelf kon schrikken, je niet wilde dat de buitenwereld die kende. Je zelf niet eens wist dat je sommige werkelijk meende, en andere enkel in een bui had gecreëerd. Herinneringen waren iets speciaals voor jou alleen, of om te delen met iemand waarvan jij de keuze maakte om dat met die gene te doen. Maar hoe uitmuntend Neara’s magie ook was, de geest was een complex iets wat zelfs zij niet helemaal wist. Een stilte was in de kamer komen hangen terwijl Wren nadacht, zelfs Neara’s sneeuwwitte lokken leken hun golvende bewegingen haast opgegeven te hebben. Maar uiteindelijk gleden de ogen van het meisje weer terug in die van haar, zag ze haar knikken en nu al toestemmen. Even bleef Neara stil, waren het enkel haar ogen het geen wat aangaf dat ze het meisje gehoord had. ‘Oke dan,’ zachtjes, zachter dan voorheen, stemde ze in. Het liefst had ze het meisje terug gestuurd naar haar etage, zodat ze het nog eens kon overdenken. Maar met het gezicht van wanhoop van Wren op haar netvlies wist ze al haast zeker dat er geen ander antwoord kwam dat dit. Ze zouden het gaan doen, nu en op dit moment. ‘Joseph, wil jij de spullen pakken,’ zonder de man aan te kijken die knikte op haar vraag stond Neara op. ‘Wren, dit zal misschien beangstigend voorkomen. Maar het is enkel een preventie dat je niet aan de loop raakt. Noem het slaapwandelen, alleen dat ietsjes gevaarlijker,’ geruststellend glimlachte ze naar het meisje, stak haar hand uit ter teken dat het meisje de hare erin moest leggen. Zodra het meisje dat had gedaan leidde ze haar voorzichtig mee door de grote woonkamer. ‘Deze woning heeft zoveel kamers dat ik sommige niet eens gebruik. Dit is als het waren de logeer kamer,’ ze nam Wren mee een kleinere kamer in met een eenpersoonsbed, een bureau, een brede stoel en een ladekast. Een simpele indeling voor een slaapkamer die duidelijk niet langer dan één nacht gebruikt zou worden. Deze kamer was nog maar net nieuw, maar die details hoefde het meisje niet te weten. ‘Als je alsjeblieft op het bed wilt gaan liggen,’ ze liet de hand van het meisje zachtjes los, waarna ze zich naar Joseph draaide die geluidloos in de deuropening was verschenen. Een ander boek lag in zijn armen, samen met een bloedrood lint. Neara nam het lint over, om zich weer met enkele stappen bij Wren te voegen zodra het meisje lag. ‘Dit lint is sterker dan het eruit ziet, en dit zal voorkomen dat je aan de wandel gaat of dat er dingen gebeuren die niet de bedoeling zijn. Het lijkt een normaal lint, maar als ik je moet uitleggen wat het allemaal doet en hoe dan zijn we morgen nog niet begonnen,’ met zachte vingers pakte ze de pols van het meisje en bond het lint erom heen. Strak genoeg dat het niet af zou glijden, maar dat ze haar hand nog wel normaal kon bewegen. De simpele strik erin leek te makkelijk, maar bezat waarschijnlijk een grotere kracht dan Wren zelf. ‘Het lint is door mijzelf ontworpen. Dus wees niet bang,’ glimlachte ze zachtjes naar het meisje, waarna ze het andere einde van het lint dat opeens een stuk langer leek aan Joseph overhandigde die een stuk van het hoofdeinde af in de kamer stond. ‘Je moet je proberen zo veel mogelijk te ontspannen, doen alsof je probeert te slapen om het proces zo natuurlijk mogelijk te laten gaan,’ zachtjes was Neara naast het meisje op het bed komen zitten, haar lichte bewegingen geluidloos en soepel. Haar heldere ogen waren rustig op Wren gericht, wachtte tot het meisje haar ogen zou sluiten. Langzaam tilde ze haar hand op, liet deze een klein stukje boven het voorhoofd van Wren hangen. Haar zachte blik concentreerde zich, had het boek enkel gepakt mocht het zo zijn dat ze iets niet meer wist. Haar zachte stem met het onverstaanbare gemompel voor Wren leek haast in een fluisterende waas over te gaan. Een zuivere zang die de kracht van haar fluisteringen amper weerspiegelde. Langzaam voelde ze het bewustzijn onder haar hand wegzakken, was de magische druk in Wrens hoofd opeens met grote stappen gestegen. Weinig zou ze hiervan merken, aangezien ze nu in de zweverige staat zou zijn die ze zich niet meer zou herinneren zodra ze wakker zou worden. Het zachte spreken van Neara werd harder, krachtiger naarmate ze de beweging van Wrens ogen onder haar gesloten oogleden zag toenemen. ‘Deixe a mente ser dividido, deixar-se na empresa,’ haar laatste woorden waren krachtiger, leek het geluid over haar lippen haast achter te lopen met de bewegingen ervan. Enkel Joseph zag dit, zijn strakke emotieloze blik op het tweetal gericht. De siddering in de geest van Wren tintelde door haar vingers heen en monde uit tot elke zenuw in haar lichaam. Iets wat Wren moest voelen, haar aanwezigheid moest voelen als een overhangende lap die ze niet weg kon duwen. Een machteloos gevoel die de instincten van overleven in haar lichaam zouden doen opleven. Neara’s ogen opende zich, de zilveren irissen leken haast even wit als de rest van haar ogen. Elke vriendelijke trek was verdwenen onder de concentratie in Neara’s uitdrukkingen, bracht langzaam haar hand terug van het doodstille lichaam. ‘Escoitar,’ haar zachte bevel leek de macht die ze bezat haast dreunend waar te maken. Luister, een bevel die het lichaam nu niet meer tegen kon gaan. ‘Sente-se, deixe-me por dentro. Deixe súas paredes para baixo e renderse,’ langzaam zag ze het lichaam onder haar eigen macht omhoog komen. Zonder dat zij een vinger bewoog gehoorzaamde het lichaam van Wren zich. Binnenin voelde ze de geest van Wren zich verzetten, een natuurlijke reactie om zichzelf te beschermen. Maar onder Neara’s magische commando liet de deel van de magische barrière die aan het lichaam gebonden zat zich verzwakken. Een golf van Neara’s bewustzijn, aanwezigheid en enorme kracht overvloedde de geest van Wren. Ze was krachtiger, en hoewel ze wist dat Wrens geest niets tegen haar in kon brengen deed ze het langzaam. Met gesloten ogen zaten ze bij elkaar, geen enkel zichtbaar bewijs van wat er bezig was. Langzaam bracht ze zich samen met Wren, waarbij Wrens hersenen zelf een beeld zouden proberen te vormen bij dit. ‘Wren, laat me je dromen zien. Help me ze te vinden,’ Neara’s lippen waren niet van elkaar gekomen, ook Joseph zou deze woorden nooit gehoord hebben. De zachte, heldere stem van Neara weerklonk letterlijk in Wren haar geest.

Vertaling van de bevelen 8D
Luister = Escoitar.
Zit op, laat me binnen. Laat je muren zakken en geef je over. = Sente-se, deixe-me por dentro. Deixe súas paredes para baixo e renderse.

Wren probeerde Neara's blik vast te houden; daar putte ze kracht uit, de zekerheid om verder te gaan en niet terug te krabbelen op de laatste stukjes die ze nog af moest leggen. De stukken waar ze mee ingestemd had en die ze zou moeten doorgaan. Ze ging het doen. Wrens uitdrukking veranderde niet, of in ieder geval nauwelijks. Ze bleef zich wanhopig voelen, ook al voelde ze dat de oplossing nabij kon zijn. Je wist het nooit zeker. Het leven had wel vaker de neiging om dingen op het laatste moment te verpesten, er dan net voor te zorgen dat alles weer even anders liep. Het was nu.. of nooit. Neara stak haar hand naar haar uit met een rust waarvan Wren wenste dat ze deze had. De preventie tegen lopen. Weglopen. Wren vond het maar een eng idee dat ze geen controle meer zou hebben over haar lichaam, dat haar instincten het over zouden nemen. Krampachtig knikte ze terwijl ze achter Neara aanliep. Ze werd naar een logeerkamer geleid, maar was zo bezig met ervoor zorgen dat ze zich kon focussen op alles wat er ging gebeuren dat ze niet lette op de inrichting nog het uiterlijk van de kamer. Ze zag alleen het bed waarop ze moest gaan liggen en waar iemand haar gedachtes binnen zou dringen.. Niet dat ze zoveel zondige gedachten had of whatever en het zou Neara waarschijnlijk niet veel uitmaken dat ze gedachtes had aan spijbelen en praten met Nina, maar goed. Het was toch een deel van haar. Maar dat waren de dromen ook en die wilde ze nu juist delen, uit alle macht. Ze moest er wat voor over hebben. Wat? Een lint? Ze huiverde even, moest denken aan het touw dat Savador gebruikt had om haar vast te binden. En daarna bijna had laten verdrinken in het ijswater. Ze kon niet meer met normale gedachten naar een ijsje kijken, de naam alleen al.. Toch liet ze Neara het lint om haar pols bevestigen, hoewel haar spieren zich onbewust wel wat aanspanden. Ontspannen, zei Neara, alsof ze het aanvoelde. Wren sloot haar ogen, ademde diep in en uit en verschoof wat, waarna ze probeerde zich te ontspannen. Even lukte het, terwijl ze de gedachten aan Savador in combinatie met ijswater verdrong, maar die kwamen niet veel later terug. Het lint om haar pols was zachter dan het touw, maar toch.. De druk van zijn handen voelde ze bijna automatisch op haar rug en het scheelde niet veel of ze kreeg spastische trekjes zoals toen ze hem probeerde te trappen. Wren ontspande zich met veel moeite en voelde nog net de lichte beweging van het matras toen Neara ging zitten. Meer voelde ze niet, omdat ze langzaam begon weg te drijven en daar nauwelijks iets van merkte..
Het was als een droom, hoewel ze niets voelde of hoorde van Neara's verschijning in de echte wereld, die nu zo ver weg leek.. Misschien werd ze nu wel wakker in haar gedachten, maakte ze ze opnieuw mee.. Wren voelde zich nu een droomgestalte, verdwaald in haar eigen lichaam. Wat was dit? Ze had veel verwacht, maar dit? Nou ja, ze had eigenlijk niets verwacht omdat ze zich dan enge dingen voor ging stellen. Maar ze had Neara vertrouwd en nu het zover was moest ze dat blijven doen ook. Ze begon langzaam te vergeten waarom ze nu hier was; het nam veel te veel van haar aandacht in. Een plotselinge schok ging door haar heen toen ze een andere, veel sterkere kracht voelde, die binnen leek te willen dringen. Vage, onverstaanbare woorden galmden door haar hoofd en verstopten haar oren. Wren sloeg haar handen voor haar oren en wilde het negeren, wilde er niet aan toegeven tot ze op haar knieën zat en toch moest bezwijken onder de kracht die ze niet kon weerstaan. Er was nog iemand. Wren deed haar ogen open, het geluid was gestopt nu ze toegegeven had. Ze kon er niets meer aan doen; het was gebeurd. Maar wat was er gebeurd? Ze krabbelde overeind, sloeg wat stof van haar benen en keek om zich heen. Nog een keer. Wat? Hoe kwam die figuur er nu? Wie was het? Die witte haren.. Neara. De naam schoot haar ineens te binnen en daarmee de hele vloedgolf aan herinneringen van waarom ze hier was en wat ze hier gingen doen. Haar ogen werden even groter en ze probeerde naar boven te halen waarmee ze ook alweer moest helpen toen Neara's zachte stem haar bereikte. Haar figuur leek zo ver weg, maar haar stem zo dichtbij.. Haar dromen. Die. Wren rilde even maar haalde opnieuw diep adem en begon te lopen, naar waar de grond steeds harder en droger werd, tot ze in het gebied van haar dromen aankwam.
Daar waren ze. De Orcs. Ze had het naamlabel er nog maar net bijgevoegd, maar het voelde alsof het klopte. Schaduwwezens, wezens van de dood. Ze rilde en bleef staan, op de afstand waar ze altijd bleef als ze in een droom zat. Op de rand van ontdekt worden, op de rand van haar durf. Ze bleef hier staan en keek achterom, of Neara er was. Onbewust sprak ze heel zacht, fluisterde. 'Verder ga ik niet.. kan ik niet,' zei ze, nu ook angst in haar ogen in plaats van wanhoop. Ze maakte een hoofdbeweging naar het kamp van de Orcs. Het zag eruit als een oorlogskamp, slecht opgezet en bevuild met wapens en kampvuurresten. Gehavende tenten, opgelapt met stukken stof maar niet al te best onderhouden. Enkele orcs strompelden rond maar keken niet haar kant op, negeerden haar of wisten gewoon niet dat ze er was. Wren stond daar maar, keek toe zoals iedere droom. Iedere droom die bijna hetzelfde had laten zien. Ze liet Neara kijken en maakte toen een hoofdbeweging, toen de Orcs in beweging kwamen. 'Nu gaan ze naar de school..' fluisterde ze, wetend dat ze de school aan gingen vallen ook al had ze het nog nooit meegemaakt.

De verschillende spreuken door elkaar, geconcentreerd behield Neara de magie in de doodstille kamer. Zich voor deze momenten niet bewust van de buitenwereld, ook een reden waarom Joseph ook in de kamer bevond. Uit voorzorg, voor het geval er maar iets kleins gebeurde wat niet klopte. Hoe ze zichtbaar was in Wrens hoofd, in haar geest, was voor haar in het begin onduidelijk. Er was geen beeld, enkele de magische verbinding tussen hun geesten. Pas later, toen Wrens geestelijke barrière van magie zakte onder de druk en de enorme kracht van Neara werden ook haar eigen beelden duidelijk. Langzaam verscheen Neara’s bewustzijn in de dromen, was Neara zelf niet werkelijk in een gestalte aanwezig zoals Wrens lichaam er was. Het was Wrens droom, met haarzelf erin. Neara was een buitenstaander, een stukje wat er niet in past en dus ook niet werkelijk werd getoond. Maar haar aanwezigheid was er, haar stem was te horen als ze wilde. Een persoon waarvan je wist dat die er was, maar telkens net buiten je gezichtsveld stond. Neara zag door Wrens ogen, maar langzaam begon ze zich los te maken toen de omgeving vorm aannam. Haar onzichtbare ogen gleden over de herkenbare vormen, de buitengrenzen van de school. Ze zag Wren omkijken, en haar onzichtbare hand kwam geruststellend op haar schouder te liggen. Ze had geen lichaam, maar met de magische verbinding kon ze Wren de dingen laten voelen die ze wilde. Veel zou ze niet doen, hoe meer verandering ze bracht hoe minder betrouwbaar de beelden werden die er waren. Haar blik was nu op zichzelf, ze had Wrens ogen niet meer nodig. ’Probeer je te ontspannen. Dan kan ik verder in je dromen zonder dat je mee hoeft,’ haar zuivere, mierzoete stem weerklonk nog even rustig als in de werkelijke wereld. De voelbare hand gleed van Wrens schouder af, en het meisje zou enkel haar aanwezigheid afstand voelen nemen. Een onzichtbare bron die af en toe een vage omtrek had, dwarrelend en trillend als de omhoog kringelende hitte boven het warme asfalt. In de werkelijke wereld fronste Neara’s wenkbrauwen zich onder de strakke blik van Joseph. Langzaam gleed ze verder, verdween haar magische aura voor Wren uit het gevoel. Liet het meisje achter in de kille eenzaamheid om de flarden dromen te volgen. Ze verhoogde de snelheid, nam controle over Wrens herinneringen en schoot als een dwalende schaduw door de dromen heen. Niets ontging haar, en de beelden zouden even snel maar misschien minder helder langs Wrens netvlies schieten. De meeste beelden waren het zelfde, maar een structuur ontstond in Neara’s hoofd. ’Ik heb alles,’ vanuit het niets stond haar magische bron weer naast Wren. Een moment later was ze verdwenen en zakte Wren weer terug in de bewusteloze slaaptoestand die ze zich niet meer zou herinneren. Neara’s ogen opende langzaam, de zilveren poelen staarde naar het kalme gezicht van het meisje. Haar elleboog steunde op haar knieën, waarbij ze haar hand over haar lippen legde en naar het gezichtje bleef staren. ‘We hebben een probleem,’ fluisterde ze hees richting Joseph, wiens borstelige wenkbrauwen zich fronste. In een trilling van de lucht werd de controle over Wrens lichaam verbroken, zou ze op zichzelf wakker kunnen worden. Joseph maakte het zachte, rode lint los rond Wrens pols, waarna hij weer doodstil bleef staan. Neara was de kamer uitgelopen, liep met een vluggere maar nog soepele pas door de woonkamer heen. Achter een van de grote stoelen bleef ze staan, haar hand op de rugleuning en haar blik uit het raam gericht. Gericht op de bomen en de schaduwen van het duistere bos. ‘Bij Barl,’ een bezorgde blik was in haar ogen te zien, anders bezorgd zoals ze Wren had aangekeken toen de hulpeloze blik in de ogen van het meisje was verschenen. Gespannen bezorgd stonden haar ogen. ‘Je dromen waren geen dromen,’ zonder zich om te draaien sprak ze tegen Wren. Hoewel het meisje zich waarschijnlijk geestelijk uitgeput moest voelen – gezien het feit dat ze zich misschien bewust had overgegeven aan de spreuk en Neara’s kracht, haar instinct bleef vechten tegen het onnatuurlijke van een tweede bewustzijn – er was waarschijnlijk geen tijd om het meisje rustig bij te laten komen. ‘Die beelden, ik weet niet wie ze gestuurd heeft. Maar mogen we Barl bedanken dat ze gestuurd zijn, zijn visioenen. Ik ben bang dat de diepste schaduwen van het duistere bos niet goed genoeg in de gaten zijn gehouden. We zijn hier niet meer alleen,’ langzaam had Neara haar bovenlichaam naar Wren toe gedraaid, keek ze het meisje met een nieuwe koelheid aan. De serieusheid van de zaak was te lezen in haar ogen, staarde het meisje onbewegelijk aan. Enkel de witte lokken golfde weer eeuwig en alleen rond haar smalle gezicht die een gespannen uitdrukking bevatte. Ze zag het nut er niet van in dat ze een masker hierom op zou houden, het meisje had de zelfde beelden gezien. En ze was hier gekomen voor een verklaring, die Neara beloofd had te geven. Een masker zou die belofte verbreken, iets waar Neara geen voorstander van was.

Misschien kan Wren in een latere post Neara smeken om mee te mogen om het kamp te onderzoeken. Aangezien Neara een persoon is die normaal geen kind in zo'n gevaarlijke situatie zou mee nemen 8D

Ze kon Neara niet zien, maar ze wist dat ze er was. De aanwezigheid van de vrouw hing als een tastbare warmte in de lucht, net als het vertrouwde gevoel dat er was. Er was iemand. Voor het eerst was ze in staat niet weg te rennen van wat ze wist wat ze zou gaan zien, was ze van plan om te blijven. Enkel omdat ze niet alleen was. Wren haalde opgelucht adem toen ze te horen kreeg dat ze niet mee hoefde; dat ze durfde te blijven wilde nog niet zeggen dat ze ook echt mee wilde naar wat ze al honderden keren gezien had, voor haar gevoel dan. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen, ontspande zich zoveel als ze kon. Het volgende moment was Neara's aanwezigheid zo goed als verdwenen en stond ze daar, alleen in de vluchtige flarden van wat haar droomwereld was. Dit was geen droom. Het leek zo echt. Wrens ogen werden groter, maar ze hield zichzelf in en ontspande zich weer. Het was een droom, van een magische slaap. Het was anders. Het was minder echt, maar daarom niet geruststellender. Meestal wist ze dat ze wakker zou worden zodra ze weer gegild had, zodra klamme handen in de buurt zouden komen en naar haar klauwden; nu wist ze dat ze dat niet zomaar kon. De instincten die Neara uit wilden bannen begonnen steeds sterker naar boven te komen, Wren moest haar uiterste best doen ze zoveel mogelijk in te houden. Neara was hier om te helpen, zij had de visioenen niet veroorzaakt. Ze ging helpen! Wren sloeg haar armen om zichzelf heen en staarde nietsziend de flarden droom in, van plan alles te negeren. Bang om een kindernachtmerrie tegen te komen, of misschien the real stuff. Ze wilde het Orckamp niet in, wilde niet verder dan de grens die onzichtbaar maar onoverschrijdbaar voor haar lag. Ze sloot haar ogen, kon niet voorkomen dat delen van beelden door haar bewustzijn vlogen en haar lieten rillen. Het kostte haar allemaal zoveel kracht.. Wren liet zichzelf op de grond zakken en bleef daar zitten, zich totaal op haar mentale toestand concentrerend. Neara had haar hulp nodig, al was ze een Legendarische Magician. Ze kon niet zomaar iemands gedachten binnendringen, alsof het geen moeite was. Maar Wren moest toegeven dat ze het goed deed; geen verschrikkelijke confrontaties of spookbeelden. Alleen maar een moe gevoel en het vage gevoel van angst dat al sinds de dromen begonnen op haar borst drukte. Niets bijzonders, dat wilde ze zo graag geloven. Als het nu maar dromen waren.. Maar daar geloofde ze eigenlijk zelf ook niet in. Niet meer.
'Ik heb alles.' Even snel als de aanwezigheid terugkwam, verdween ze ook weer. Wren knipperde verbaasd met haar ogen; alles was opeens weer leeg, alleen, maar niet bedreigend. Ze voelde zich beter, nu het tweede bewustzijn verdwenen was. Ze hoefde het niet meer te onderdrukken, hoefde zich er geen zorgen om te maken. Langzaam kon ze weer wakker worden, het voelde alsof ze omhoog begon te zweven.. Voorzichtig, niet te snel.. Toch ging het steeds sneller, steeds harder, tot ze met een schok haar ogen opende en overeind schoot. Neara stond niet meer in de kamer, Joseph wel, bevroren als nooit tevoren. Wren merkte ineens dat de energie weer uit haar lichaam stroomde, het had zoveel kracht gekost, dit alles.. Maar ze zette door en hees zichzelf overeind, naar de woonkamer toe, waar ze Neara's gestalte zag. Haar passen waren sloom en lichtelijk slepend, al werd het langzaamaan iets beter nu haar lichaam en bewustzijn niet meer in gevecht waren. Neara leek te voelen dat ze er was; plots begon ze te spreken, zonder haar aan te kijken. 'Je dromen waren geen dromen.' Het hoge woord was eruit. Wren slikte, ging rechtop staan. Hetgeen waar ze voor gevreesd had, deels gehoopt. Ze had het nooit mogen hopen. Wat voor een ziek persoon was zij? Had ze liever dat de wereld eraan ging dan dat haar dromen gewoon dromen waren? Ze beet op haar lip en verdrong de gedachtes tijdelik om naar Neara te luisteren. We zijn niet meer alleen. De woorden bleven in de kamer hangen, zinderden in de lucht, alsof ze tastbaar waren. Neara had zich omgedraaid naar Wren en keek haar aan. Dit was het dan. De verklaring waar ze om gevraagd had. Wren knikte even, wist niet wat te doen. 'Ze bestaan dus.. echt..' Het volgende besef liet haar weer opkijken naar Neara, maar niet meer zo wanhopig; eerder bang nu. 'En hoe moeten we het dan bewijzen aan de anderen? Ze zullen zeggen dat ik het verzonnen heb, dat ik iedereen gek loop te maken.. Wie wil er nu geloven dat de school aangevallen gaat worden?' Wren haalde snel adem en wilde verdergaan, maar hield zich in. Ze moesten iets hebben om het te bewijzen. 'Als ik ook maar iets kan doen, laat me alsjeblieft helpen,' smeekte ze toch nog, niet bereid om het er nu bij te laten zitten terwijl ze zover gekomen waren. Ze wilde deze zaak niet uit handen geven; het waren haar dromen, was haar schuld. En zij moest er iets aan doen.

Neara had zich naar Wren toe gedraaid terwijl Joseph achter Wren de kamer was uit gelopen en de deur achter zich had gesloten. De kamer moest als het waren tot rust komen, gezien de magische sporen van haar spreuk nog voelbaar waren. De haperende woorden van het meisje vol ontzag deden Neara niet bewegen. Ze bleef het meisje enkel aankijken, waarbij de vriendelijkheid grotendeels was vervangen voor een strakke blik. Haar hoofd draaide op overuren, en haar bewegingsloze gestalte was doordrenkt met de serieusheid van de situatie. ‘Ik kan bewijs geven. En vaak is mijn woord al genoeg voor de meeste mensen,’ de angst in de ogen van het meisje deden haar langzaam terug komen. Voorzichtig verkleinde ze de afstand tussen hen tweeën, legde haar slanke handen zachtjes op Wrens schouder en keek haar doordringend aan. ‘Ik zal mijn collega’s moeten inlichten. Je hoeft je er verder geen zorgen over te maken. Wij zullen de situatie analyseren, en bespreken met het schoolhoofd wat er gebeurd moet worden. Hiervoor zijn wij hier, lieverd. Onze taak is om jullie te beschermen, jullie en deze school veilig te houden,’ de liefelijke glimlach was terug gekomen op haar volle lippen, keek weer zacht neer op het meisje. Haar handen knepen nog even zachtjes en moedgevend in Wrens schouders, waarna ze er vanaf gleden en naar de deur van haar slaapkamer liep. ‘Jij hoeft niets te doen lieverd,’ beantwoorde ze Wrens woorden even zacht als ze altijd sprak, liep de slaapkamer voor enkele tellen in en kwam terug met de donkergrijze mantel met de grote kap. Ruisend en soepel sloeg ze deze om, waarna ze de kap niet geheel over haar gezicht liet hangen. Haar witte haren waren bedekt met de donkerdere kleur, haar witte gewaad deels bedekt door dezelfde stof. ‘Ik ga het woud in, jij kan beter terug gaan naar je etage of de rest van je lessen volgen. Hou je vrienden het liefst overdag weg bij het woud. En al zeker ’s nachts, maar dan mogen jullie niet jullie je etage verlaten,’ ook zij wist wel dat de meeste leerlingen zich daar niet aan hielden, had er ooit zelf eentje betrapt in het donkere bos. Vandaar dat ze het laatste nog nadrukkelijk zei. Het verbod was er niks voor niets. Hoezeer de zeven legendarische er waren, en de leraren die ook hun deel in het beschermen van de leerlingen hadden. Het duistere woud was groot, zo groot dat ook nu weer bleek dat niet alles in de gaten gehouden kon worden. De magische bronnen waren in grote hoeveelheid aanwezig tussen de opeengepakte bomen in het donkere gebied, en hoe verder je er kwam hoe meer je leven in gevaar was. ‘Joseph brengt je veilig terug. Ik verzoek je hiervan niets tegen je vrienden te zeggen, als ze je niet geloofde. Onnodig onrust zaaien is gevaarlijk, en de kinderen krijgen het te weten zodra wij denken dat het het juiste moment is,’ Neara was tijdens haar spreken stil blijven staan, stond voor de open gegleden deur. Joseph was naast Wren komen staan, had zijn donkere oude ogen op het meisje gericht met een hernieuwde vriendelijkheid die voorheen nog emotieloos had geleken. Wachtend totdat Wren zou gaan lopen en hij haar op verzoek van zijn meesteres kon begeleiden naar haar etage.

De twee warme handen op haar schouders gaven haar meer zekerheid dan ze ooit van een aanraking verwacht had, maar Neara scheen die macht te hebben. De rust die ze uitstraalde probeerde met alle macht op Wren over te slaan, maar dat wilde nog niet echt lukken. Ze was te zenuwachtig, te wanhopig. Want wat nu, als zij er niets aan kon doen? Dan.. dan wat? Ze moest mee, moest laten zien dat zij haar taak niet op anderen afschoof; want als er iets was wat Wren haatte dan was het anderen dingen die voor haar waren op laten knappen of verliezen. Want dat was het dan; opgeven. Iets waar ze een gloeiende hekel aan had en een impuls dat ze zelfs bij Neara niet kon laten varen. Ze móést mee! Zij had het toch gezien, meegemaakt met alle emoties van dien? Neara had het alleen maar gezien, informatie verzameld. Wren wilde niet toegeven dat de vrouw het wel alleen afkon; het was net zo goed haar probleem. Het was misschien nog wel meer haar probleem dan wat ook op het moment. Haar woord was genoeg.. Wren liet haar schouders wat zakken, haalde diep adem. Neara's woord.. maar wie zou van haar geloven dat ze echt naar de vrouw was toegegaan? Neara kon moeilijk de hele dag meelopen, toch? Nee, ze moest mee! Met een lieve glimlach probeerde Neara haar het tegenovergestelde wijs te maken. Overleggen met collega's, met het verdomme schoolhoofd overleggen en alles regelen. Maar Savador zou haar nooit willen geloven, woorden van Wren. Die zou nog zeggen dat ze getript had, gesnoven en denkbeelden opgemaakt die Neara als echt had aangezien. Iedereen beschermen, ja. Goed idee! Daarom was zij zeker bijna verdronken, hé? Daarom had Savador haar zowat vermoordt. Voor de veiligheid van de school. En die Legendarische Magicians waren zeker net zo goed te vertrouwen, de anderen. Die zagen niets in de woorden van een klein meisje. En ze ging niet iedereen in haar geest toelaten, echt niet! Dat was te erg. Neara had nu haar zegje gedaan, begon weer weg te lopen. Wren voelde de druk van haar schouders verdwijnen en haalde even diep adem, voelde de wanhoop toenemen naarmate Neara verder wegliep. 'Maar..' Ze moest een argument verzinnen, nú. Het liefst in een paar milliseconden, voor het te laat was. 'Maar u gelooft me wel, om wat u gezien heeft! Maar ik weet zeker - honderd procent zeker - dat Savador er alles aan zal doen om me in een kwaad daglicht te zetten!' Ze liet het stukje 'omdat ik dat zelf ook zou doen' maar even weg en ging verder. 'Hij haat me, ik kan niet zeggen dat het niet wederzijds is, maar daar gaat het niet om. Hij heeft als schoolhoofd veel te zeggen en als hij een paar collega's van u om kan krijgen, dan zal het alleen maar in het nadeel van dit verhaal zijn!' Joseph stond al naast haar, op het punt om haar terug te brengen na Neara's woorden over terug naar de etage, terwijl zij het bos in ging om een beetje uit te zoeken hoe het zat. 'Het is echt heel belangrijk voor me om mee te gaan,' riep Wren uit, nu met tranen in haar ogen, al huilde ze bijna nooit. Dit maakte echt veel uit. 'U kunt wel zeker weten dat het geen dromen zijn, maar hoe kan ik dat zelf ooit weten? Ik word gek als ik het niet weet! Iedereen zegt dat ik lieg en als u alles afhandelt dan zal ik het nooit weten, nooit zelf zien.. dan weet ik niet of er maar wat aan me verteld wordt of dat het echt waar is..' Een paar tranen rolden nu over haar wangen, van wanhoop en deels van woede. 'Alstublieft! Ik móét mee..' Wren was een paar stappen naar Neara toegegaan, stond op nog maar een stap of twee afstand. Niet zo dichtbij dat het ongemakkelijk werd, maar dichtbij genoeg om de emoties op haar gezicht te zien. Ze loog niet, maar hoe kon ze haar eigen brein nu nog vertrouwen? Wie weet ging Neara naar het bos, was er niets en dan kwam ze terug; 'ja, schat, alles is vernietigd en er is geen gevaar meer', waarna ze rijp zou zijn voor het gesticht. Kom maar op met je happy ending. 'Ik beloof dat ik niets zal zeggen,' voegde ze er nog aan toe. Waarom zou ze ook. Zelfs Nina had haar niet willen geloven, zelfs haar beste vriendin niet. Dit was toch echt de enige manier waarop ze alles en iedereen zou kunnen overtuigen. 'En als het dan toch niet zo is,' de woorden vielen haar zwaar, 'dan moet ik dat zelf ook inzien.' Het laatste kwam er veel zachter uit dan de hard uitgesproken rest van haar betoog, haar pleidooi om mee te mogen met Neara. Nog een 'alsjeblieft' erachteraan zou waarschijnlijk een beetje te erg overkomen, dus zweeg Wren nu, ook bang dat als ze nog iets zou zeggen dat haar trillende onderlip zou leiden tot nog meer tranen. Ze bleef Neara aankijken, hoopte zo erg dat de vrouw 'ja' zou zeggen en haar mee zou laten gaan dat ze niet meer durfde te bewegen. De deur voor Neara was open. Nog één stap en ze zou alles wat Wren net gezegd had met één gebaar van haar hand verwerpen, nog één stap en het zou afgelopen zijn hier. Voor haar dan, tenminste. Wren hoopte zo dat ze zich om zou draaien, dat het niet te laat zou zijn om haar nog tegen te houden..

- Okii :3 Dat vergat ik trouwens de hele tijd te zeggen; uw avatar is echt pretty :3 -

Neara bewoog zich steeds langzamer, maar nog steeds verder bij haar vandaan terwijl de woorden uit haar mond kwamen als een gestage stroom waar ze het einde nog niet van had kunnen vinden tot de laatste klanken verstikten voor ze over haar tong hadden kunnen rollen. Ze had de lucht er niet meer voor, de tonen waren teveel en ze wist niet meer wat ze zou moeten roepen als deze woorden de machtige vrouw voor haar niet konden overtuigen. Ze haalde diep adem, deed geen enkele poging om de tranen uit haar ogen te vegen en bleef naar Neara kijken, al was het maar haar rug waar haar ogen zich in boorden. Ze moest luisteren. Draai je nu om! Wrens gedachten stonden bijna stil om dat centerpoint, het enige wat ze nu wilde bereiken. Als Neara stilstond betekende dat meer dan het staken van beweging. Het hield meer in, het hield in dat ze luisterde, dat ze een kans maakte, dat.. Neara's gezicht bleef zowat uitdrukkingloos, gaf geen hint weg van de gedachten die ongetwijfeld in haar omgingen. Op haar eigen gezicht was veel duidelijker de mengelmoes van emoties te zien, de dingen die ze niet voor zich kon houden en die zich uitten in het glinsteren van haar ogen en de tranen die gestaag over haar wangen liepen, wat ze niet eens doorhad. Neara's blik was nu neergeslagen en Wren haalde diep adem, in en uit, in en uit.. Wilde zichzelf kalmeren voordat ze Neara aan zou vliegen of spontaan neer zou vallen; beide zouden er voor zorgen dat ze niet mee mocht. En nu? Nu had ze nog een kans. Haar eerste woorden maakten Wren nog wanhopiger. Het ging er niet om dat mensen het wisten. Nee, ze wilden haar al niet geloven! Het ging om haar eigen geestesgesteldheid, als ze het niet wist dan.. wat dan? Wren wilde wat zeggen maar ze liet Neara verder praten, kon zelf niet met een fatsoenlijke opmerking komen in de chaos van haar hoofd. Ze wist niet wat er was.. Was dat juist geen reden voor haar om mee te gaan? Misschien herkende ze iets, kon ze iets nuttigs zeggen over wat ze gezien had. Zíj had immers de dromen, misschien wel visioenen, gehad, niet? Maar Neara stond daar, stil, onbeweeglijk, zo versteend dat Wren geen hoop meer had. Langzaam richtte ze haar blik op de grond, in een nu al veel te late poging om het zilveren spoor dat over haar wangen liep te verhullen. 'dan.. heb ik het recht niet om je op te sluiten binnen de muren van het kasteel,' drong nog net tot haar door. Haar blik ging weer omhoog, veel sneller dan deze gedaald was. Neara beloofde dat ze haar meenam. Dit was toch geen slechte grap? Maar de vrouw was bloedserieus en niet van plan om haar in gevaar te brengen. Ze moest alles doen wat haar gezegd werd.. Nou ja, met genoegen. Wren haastte zich om te knikken zodra Neara uitgesproken was, niet van plan om deze kans te laten glippen. Dit was wat ze wilde, ze had net haar longen eruit gepleit dus nu ze toestemming kreeg waren de tranen begonnen met opdrogen, kon ze weer wat minder troebel zien. Zou het echt? Wren schraapte haar keel, staakte het knikken en keek Neara nu weer recht aan. 'Dat beloof ik,' zei ze, haar stem zachter en meer schor dan net, maar met de overtuigingskracht die ze van begin af aan al gehad had. 'Ik zal naar uw woorden luisteren en doen wat u zegt, dat beloof ik.' Wren sloot haar mond en keek de vrouw aan, deels ongelovig, deels ontzettend dankbaar. 'Dankuwel,' voegde ze er nog enigszins ademloos aan toe. Haar hartslag verhoogde, haar bloeddruk leek bijna acuut te stijgen. Het ging gebeuren. Het moment wat nu voelde alsof ze er al vanaf het begin van de dromen naartoe aan het werken was. Snel veegde ze de tranen van haar gezicht af en deed nog een stap, zodat ze nu bijna naast Neara stond. Ze was er klaar voor. Voor zover dat kon.