Heavans haren dansde mee met de wind terwijl ze over het meer keek. Een gelukkig glimlach stond om haar lippen. Eindelijk was ze van die achterlijke mensen af die haar een echte dame wilden laten zijn, maar zo zat ze niet in elkaar. Ze was avontuurlijk en het feit dat haar ouders een hoge rang op Razen hadden verbood haar om rond te trekken. Met een zicht liet Heaven zich op de grond zakken en trok haar benen op. Ze was blij dat ze van die mensen af was, maar ze had wel haar beste vriend achter gelaten. Ze steunde met haar hoofd op haar knieën en speurde het meer af naar eventuele boten of zwemmers. "People don't live long enough for doing all the thing they want," mompelde ze voor haar uit. Dat was een zinnetje die haar overleden broer ooit eens tegen haar had gezegd toen ze per se een teddybeer wilde hebben. Ze grinnikte bij de gedachte en hield haar tranen binnen. Ze had al genoeg gehuilt toen hij nog maar pas gestorven was en ze wist dat hij niet zou willen dat ze haar leven verpest met huilen. Heaven begon zachtjes te zingen, een liedje dat haar broer voor haar had geschreven. Haar stem klonk zuiver, iets waar veel meisjes op Razen jaloers om waren geweest. Nu konden andere meisjes er jaloers om worden, maar veel deed het haar niet. Ze zou voor altijd zichzelf blijven, wat andere ook van haar dachten.

[iedereen n_n]

Met een klein walletje onder zijn ogen, stond Ryou op. Hij had zijn favoriete shirt en broek gisteren al uitgewassen, dus dat hoefde hij vandaag al in elk geval niet meer te doen. Hij keek glimlachend naar zijn shirt. Hij deed het aan. Het was een blauw-wit gestreept shirt. En dan had hij nog zijn grijze, strakke broek. Die vond hij ook fijn zitten. En nee, het was geen vrouwelijk zicht om het aan te hebben, zoals velen dachten als hij het over zijn grijze, strakke broek had. Hij deed zijn blauwe sneakers met witte veters onderaan aan en ging met een kam door zijn haren. Doordat hij lange haren had, waarvan het achterste deel zo’n beetje tot onder zijn nek kwam en twee kleine plukjes zijn schouders net niet raakten, moest hij het wel kammen. Zijn dikke pony lag goed, zoals altijd. Hele dikke pony. Hij deed zijn Egyptische ring rond zijn nek en was nu wel klaar. Het was lang geleden dat hij nog iemand ontmoet had. Nou ja, de laatste keer was vier dagen geleden. Lang? Nee, toch niet echt. Hij glimlachte en wreef door zijn ogen. Eigenlijk was hij verschrikkelijk moe. Hij had gisteren tot in de late uurtjes nog een beetje aan zijn huiswerk gedaan. Het wou er maar niet inkomen en hij had daarom ongeveer vier uur aan zijn huiswerk gewerkt. Nou ja, hij hoefde het morgen of overmorgen pas in te leren, dus dat zat ook wel weer goed. Rustig deed hij zijn zaaldeur open en liep naar beneden. Hij ging het hoekje om en liep naar buiten. Hij zou maar eens naar het meer gaan. Dat was zijn favoriete plekje geworden. Het was er lekker rustig. Hij herinnerde zich dat hij daar Dyesibel ontmoet had, een vrolijke meid van een jaar of zeventien.

Rustig liep hij richting het meer. Hij schrok even toen hij iemand zag zitten, maar een lieve glimlach kwam rond zijn mond. Eigenlijk had hij altijd een glimlach als hij iemand zou ontmoeten. Het leek soms wel of die glimlach op zijn gezicht gebrand was. Hij had al veel vrienden gemaakt. Dyesibel, Tina en… Hij dacht verder niet na en liep gewoon naar het meisje toe. Hij zette zich naast haar neer en liet zijn blik opzij glijden. Hij schatte haar zestien jaar, maar kon dit natuurlijk niet met zekerheid zeggen. ‘Hoi,’ zei hij vriendelijk en hij glimlachte even naar haar. Eigenlijk vond hij zichzelf veel te vriendelijk voor anderen, ook al gaf hij dit niet graag toe aan zichzelf. Hij was gewoon een vrolijke jongen die van het leven hield, daar was toch zeker niks mis mee? En hij moest volgend jaar nog doen op school en dan was hij vrij. Dan was het leven geen feest meer, dan kon hij gaan werken. Nou ja, daar wou hij nu nog niet aan denken. Hij wist zelf niet goed wat hij wou worden. Hij glimlachte en keek het meisje aan. ‘Ik ben Ryou, Ryou Bakura, aangenaam,’ zei hij en hij stak glimlachend zijn hand uit. Hij herinnerde zich dat Norwood, een leraar van de school, ook heel aardig was, volgens verschillende leerlingen dan. En dat hij ook rustig was. Nou ja, dan was hij in elk geval niet de enige op deze school en vonden ze het dan misschien ook niet zo raar. Hij keek haar glimlachend aan en trok zijn hand toen terug, nadat hij had gewacht tot zij die had geschud. ‘Mooi weer,’ zei hij, terwijl hij heel even naar de lucht keek en daarna weer opzij.

Heaven stopte midden in een zin toen ze ineens een jongen naast haar kwam zitten. "Hoi," Zei ze vrolijk en ze glimlachte terug. ‘Ik ben Ryou, Ryou Bakura, aangenaam,’ Ze pakte zijn hand aan en schudde die. "Heaven Springs." De meeste meisjes van hoge adel zouden de jongen hebben afgeblaft, maar zo was ze niet. Heaven maakte liever vrienden dan vijanden, al lukte dat niet altijd. Ze keek de Ryou met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij over het weer begon. "Euh... ja, inderdaad." Ze keek om toen ze een luipaard naar hen toe zag sluipen. "Callisto, niet doen." Heaven stak haar hand uit en aaide het dier over zijn kop. Callisto zette zijn poten op de schouders van de jongen en keek hem aan. "Callisto!" Het luipaard keek even haar kant op en richtte zich daarna terug op de jongen. Heaven sprong overeind en pakte het dier bij diens nekvel om hem achteruit te trekken. "Je weet dat je dat niet mag doen." Haar ogen lichte even op toen ze Callisto woedend aankeek. "Sorry voor zijn gedrag. Hij is nogal... beschermend," zei ze met een glimlach tegen de jongen en hoopte vurig dat hij niet te erg geschrokken was.

'Oh, wat een mooi dier,’ zei Ryou toen hij de luipaard zag. Hij stak zijn hand uit en aaide het beest voorzichtig toen het op zijn schouders stond. ‘Dat is ook de eerste keer dat ik dit meemaak,’ zei hij en hij wuifde Heavens beschuldiging weg. ‘Geeft niet. Ik hou van dit soort dieren. Eigenlijk van alle dieren, maar katachtigen zijn toch mijn favoriet,’ zei hij, waarna hij naar de luipaard keek. Het was echt een mooi dier. ‘Luipaarden vind ik althans ook heel mooi,’ sprak hij en hij bleef naar de mooie, gevlekte pels kijken. Ja, het was een heel mooi dier. Hij sloot zijn ogen even en voelde dat de wind met zijn haren speelde. Het was fijn om dit te voelen, vond hij. Sowieso was het lekker weer, zoals hij al eerder had aangegeven. Hij besloot het meisje voor hem onopvallend te observeren. Ze had rood, lang haar. Heel licht, bijna fluweel lijkend rood. Het was bijna violet te noemen, maar ergens ook weer niet. Als je zijn haarkleur zei, dachten velen aan een oude man, omdat hij wit haar had. Hij glimlachte even en keek weer naar het meisje. ‘Beter een beschermend dier dan een dier die lui aan te kant gaat liggen en je pas in het heetst van de strijd beschermt,’ vond hij, terwijl hij zijn ogen weer naar de mooie luipaard liet glijden. Hij heette Callisto, dus waarschijnlijk was het een mannetje. Het zou een stomme vraag zijn als hij dat ging vragen. Ryou herinnerde zich weer dat Heaven ‘hij’ had gebruikt bij haar verontschuldiging. Oh, wat stom! En dan had hij het bijna aan haar nog gevraagd ook. Gelukkig dat hij soms zijn mond hield! Een beetje blozend wreef hij over achterhoofd, iets wat hij vaker deed als hij erg verlegen was. Ryou liet zijn hand weer zakken en de blosjes verdwenen. ‘Sorry, ik dacht iets over de luipaard wat erg vanzelfsprekend was,’ zei hij en hij grinnikte even. ‘Ik vroeg me af of het een jongen of een meisje was en toen herinnerde ik me weer wat je zei!’ zei hij lachend en hij wreef opnieuw over zijn achterhoofd. Hij keek opzij, naar het punt waar hij Dyesibel uit het water had moeten vissen. Dat was een gekke ervaring geweest. Een fris windje speelde met zijn haren en met het blauwe jasje die hij op het laatste moment – voor hij vertrok – nog had aan gedaan. Hij had de mouwen ervan opgestroopt tot aan zijn ellebogen. Dat vond hij immers het fijnste zitten, maar hierdoor werd ook zijn verband zichtbaar die om zijn arm zat, vlakbij zijn elleboog, waar een gigantische hond – hij dacht toch dat het een hond was, een duister beest was het in elk geval - hem gebeten had. Vele mensen vroegen ernaar, dan legde hij het gewoon uit. Hij had geen zin om er omheen te draaien, maar hij wou ook niet als de held gezien worden omdat hij de beet overleefd had. Hij voelde een huivering toen hij aan de tanden van het beest dacht en concentreerde zich gauw op Heaven. ‘Ben je hier al lang?’ vroeg hij. Hij had het meisje nog niet gezien, of misschien had hij niet goed opgelet omdat hij ook met anderen bezig was geweest. Er kwamen veel nieuwe leerlingen aan die gelijk naar het vijfde doormochten, zoals hij. Hij kwam recht van het internaat af, alleen ging hij dat natuurlijk niet vertellen, tenzij ze ernaar vroegen, natuurlijk. Hij glimlachte even. Geen geheimen bij hem voor anderen. ‘Ik heb je immers nog nooit gezien,’ zei hij glimlachend tegen het roodharige meisje.

- Vind je het erg als ik mijn postsheet gebruik of heb je liever zonder? -