Hij had niet kunnen ontkennen dat hij ergens dolgelukkig was geweest met de brief. Zijn glimlach was op het moment gewoon te breed geweest. Maar hij mocht zo nu en dan wel eens heel erg blij zijn, hij verdiende het. Hoelang was het eigenlijk geleden?... Wel meer dan vijfentwintig jaar, zolang was het eigenlijk. Vrijwel bijna een geheel leven van een sterfelijke. Nou was hij natuurlijk ook sterfelijk, maar niet door ouderdom. En daar lag het verschil. Dat leuke trucje dat hij leeftijden stop kon zetten, was er zo dankbaar voor dat Deshas de tijd had genomen hem het te leren. Later kwamen pas de nare gevolgen, het feit dat zijn vader hem had gedwongen de leeftijd van zijn zussen stil te zetten. Hij had nooit kunnen weigeren tegen de vent, hij kon tegen niemand in zijn familie weigeren. Hij was en bleef daar altijd de kleine Alejandro, die niets kon. Maar een zielig jongetje was dat gewoon doodsbang was voor alles en iedereen. De jongste. En ondanks dat hij lang was, langer dan zijn zussen natuurlijk, had hij zich altijd kleiner gevoeld. Nietig, en het liefst zou hij gewoon willen verdwijnen in hun bijzijn. Het was dat het niet mocht. De eerste keer dat hij het had gedaan had hij op zijn kop gekregen van zijn ouders voor het gebruik van magie, had toen kennisgemaakt met hun afkeur jegens zijn aanleg ervoor.
Ergens was het toch vreemd dat het hem nooit had af geschrokken, dat hij er gewoon mee door was blijven gaan. Misschien wel omdat hij iets nodig had gehad om zich aan vast te klampen, zodat hij zijn kijk op de realiteit niet verloor. Dat hij niet depressief zou worden, want eigenlijk had dat er wel dik ingezeten. Dat hij er eigenhandig niet een einde aan had gemaakt. Hij had gewoon iets nodig gehad wat hem heel zou houden. En dat was niet alleen zijn magie geweest. Dat was ook één bepaald persoon geweest. Een persoon die hij nu eindelijk na jaren weer kon zien. Het enige levende, op hemzelf na, wat er nog was overgebleven van zijn verleden. En dan was het niet iets negatiefs, nee integendeel; het was zo positief als maar kon. Hij had de ander meer als familie beschouwd dan wie dan ook. En ondanks dat hij eerst gewoon had staan liegen tegenover de ander, was het uiteindelijk wel geëindigd op het punt waar die persoon de enige was die hij nog echt vertrouwde. De enige waarbij hij nog echt zichzelf durfde te zijn, want veel te verbergen had hij niet voor de ander. Eigenlijk niets. Hij kende hem van binnen en van buiten – of ja dat dacht hij dan, en dat was ook andersom. Niets mis mee, toch?
Hij pakte de deurknop vast, drukte deze naar beneden en opende de deur met een zwaai. ‘Hola!’ bracht hij uit met een opgeheven stem, maar echt blij klonk hij niet. Hij bleef in de deuropening staan, leunde tegen een kant aan en sloeg zijn armen over elkaar. Hij fronste zijn wenkbrauwen, zocht met zijn ogen naar de ander. ‘Kom je nu mij stalken?’ Het kwam er nogal chagrijnig uit, alsof hij helemaal niet blij was met de komst van de ander. Maar deze zou wel beter weten. Hoe blij hij eigenlijk wel niet was met de komst van de ander. Hij had wel een gat in de lucht kunnen springen bij het lezen van die woorden die aankondigden dat ze weer herenigd zouden worden. Ja, het voelde net zo alsof hij een oud familielid weer zag. Want hij beschouwde de ander ook als familie, of deze dat zelf nou ook zo vond of niet. Het was een oudere broer die hij nooit had gehad. Had hem uiteindelijk maar onbewust die rol gegeven.
Hij stapte uiteindelijk de kamer in, sloot de deur achter zich. Hij stapte nog een meter vooruit en bleef uiteindelijk stilstaan. Hij spreidde zijn armen, keek nogal verveeld naar de ander. ‘Oké,’ mompelde hij, ‘Je hebt vijf seconden, met ingang van nu. Dus ga je gang.’ Wetende hoe liefdevol... Eerder aanhankelijk, de ander was; zou deze hem vast wel willen knuffelen. Dat had hij altijd gedaan, en hoe. Soms vroeg hij zich serieus af of de ander niet misschien sterker was dan hem. Maar niemand was sterker dan hem, niemand. Dit was een gebied waarop hij een van de beste was, en waarin niemand aan hem kon tippen. Zelfs niet de persoon de persoon waarvoor hij de meeste sympathie voelde.

» Vijf seconden staan vast en zeker bij Francis gelijk aan een eeuwigheid c: ?

Het was zo lang geleden, en toch leek het op dit moment net alsof het gisteren nog was gebeurd. Hij als klein jongetje, die de buitenwereld maar als iets engs zag. Verplicht om zijn ouders tevreden te stellen door onnozele prijzen binnen te halen, de beste te zijn op bepaalde gebieden. Zo was er die viool geweest. Hij haatte het ding, haatte alles aan het instrument. Enkel omdat het hem aan nare dingen deed herinneren, op één ding na. Het had er wel voor gezorgd dat hij de ander had ontmoet. Waarom hij het ook alweer had gedaan wist hij niet… Hij was erg veranderd sinds toen. Maar er was een ding dat hij onmogelijk kon vergeten aan dat moment; hij had zichzelf in de ander herkend. Gewoon doodsbang. Zo had hijzelf vroeger altijd in een hoekje gezeten, hopend dat niemand hem zou vinden. En dan voornamelijk zijn zussen niet. Anna verraadde hem altijd, was mentaal te zwak. Sophia… Tja, dat was Sophia. En de kindermeisjes zorgden er altijd voor dat hij weer terug moest, naar zijn zussen toe. Het was altijd hetzelfde liedje geweest. Uiteindelijk had hij het wel veranderd, maar daar had hij veel tijd voor nodig gehad. Misschien wel teveel.
Ergens had een ding aan de ander hem altijd verwonderd; het feit dat Francis gewoon nooit ongelukkig scheen te zijn. Ja, chagrijnig kon wel. Maar echt diepongelukkig? Nee, dat leek gewoon tegen de natuurwetten in te gaan. Misschien was het daar wel aan te danken dat hij uiteindelijk vrienden met de ander was geworden. Had gewoon iemand nodig gehad die hem een aanstekelijke glimlach schonk, aan het lachen kon maken. Nou was het wel iedere keer irritant als hij de opmerking kreeg dat hij “Schattig~!” was volgens de ander als hij het deed. Maar weigerde de kijk van de ander op de wereld aan te tasten. Hij wilde het niet op zijn geweten krijgen dat het zijn schuld was dat de ander misschien in een of andere nare pessimist zou veranderen. Want hij had hem nu eigenlijk wel als diehard optimist bestempeld. Hoewel er wel een ding was wat hem daaraan deed twijfelen; de nicotine verslaving van de ander. Hij had nooit echt meegekregen wanneer de man precies was begonnen met roken, anders had hij hem wel tegengehouden. Het was iets slechts, maar hij was wel de laatste die mocht klagen. Als hij zich beroerd voelde dan… Ja, het was wel eens voorgekomen dat hij zichzelf gewoon bijna in een coma had gezopen. Maar hij was niet verslaafd, nee dat niet. Maar hij was er pas op een punt achter gekomen dat het zo erg was geworden; dat de ander gewoon niet meer zonder kon. Dus liet hij het maar voor wat het was.
Hij rolde met zijn ogen, richtte zijn blik toen weer op de ander. ‘Ik heb jou ook lang niet meer gezien?’ merkte hij op, ‘Dus je moet echt met iets beters komen. Bovendien zou je eerder uit mijn buurt moeten blijven; na al de halve hartaanvallen die je mijn zus hebt bezorgd. Ik wil graag nog wat langer blijven leven, en ik weiger dood te gaan aan een sullig hartaanvalletje.’ Het was waar dat Anna aan een stuk door had zitten klagen over de man, er was nooit een positief woord over hem uit haar mond gekomen. Gewoon omdat ze ziek van hem werd, en stiekem had hij dat o zo fijn gevonden. Gewoon omdat hij ergens wraak kreeg, hoewel niemand dat echt door had. Hij had ook nooit gezegd dat ze hem wel duizenden keren had gevraagd om de ander te willen verzoeken ermee te stoppen, want als zij het zei dan leek het niet door te dringen. Hij had het nooit gedaan, dacht er niet eens over na. Het was allemaal veel te leuk geweest om gewoon toe te kijken.
Hij wees naar de ander, bijna dreigend. ‘Als je het waagt mijn nek te verbranden met die vervloekte sigaret van je dan doe ik je wat,’ siste hij, liet zijn arm wel weer snel zakken – net zoals zijn ander. Hij het ergens helemaal niet leuk te vinden, de omhelzing van de ander. En als mensen hun nu zouden zien, zouden ze denken dat hij echt in zijn hoofd tot vijf aan het tellen was. Maar dat deed hij niet, hij deed niets. Helemaal niets. Hij liet uiteindelijk zijn armen om de ander glijden. ‘Francis, ik…’ hij stopte, kon het gewoon niet zeggen. Hij was nooit instaat geweest zo’n soort dingen te zeggen. ‘Het is goed je weer te zien, mi amigo.’ Zijn stem trilde, maar niet zo erg dat zijn woorden er onverstaanbaar door werden. ‘Ik denk dat je meer nodig zult hebben dan die ene sigaret, je sentimentele gedoe slaat op me over,’ mompelde hij, liet de ander los en duwde hem een beetje van zich af, ‘Je… Kunt me loslaten, ik stik zowat man.’ Hij wist niet of Francis anderen ook zo stevig omhelsde, maar veel maakte het niet echt uit. Zolang hij zijn ribben er niet van brak kon hij het wel hebben.
‘Maar leg mij eens uit; hoe is het precies gekomen dat je hier nu staat?’ De reden in de brief was nogal vaagjes geweest, eigenlijk was hij er helemaal niet geweest. Niet dat het hem achteraf veel zou schelen, het ging erom dat de ander er was. Maar hij voelde zich verplicht om ernaar te vragen, gewoon omdat… Tja, je moest toch ergens beginnen? Er waren zoveel dingen die woorden niet konden omschrijven, het kwam allemaal aan op elkaar bijpraten. En o, dat zou veel tijd in beslag nemen. Maar ze hadden tijd zat, desnoods zou hij nog een honderd jaar extra hier blijven; enkel en alleen om te luisteren naar de verhalen van de ander.

Wat haatte hij dit toch. Hij haatte zichzelf ervoor, het was gewoon… Hij wilde het niet. En het ergste van alles bleef nog dat de ander precies wist wat hij dacht. Of ja, het merendeel van de keren; en dan natuurlijk niet precies, maar in de buurt van. Het was ergens best beangstigend dat de ander hem zo goed kende, maar hij mocht niet klagen; hij deed precies hetzelfde. Maar hij wilde het niet. Stomme emoties. Als hij nu weer twintig was geweest, zou hij vast weer zijn gaan huilen. Ja, hij huilde vroeger veel. Voortdurend eigenlijk, om alles. Als hij blij was, als hij verdrietig was. Behalve als hij boos was, dan was hij gewoon een schreeuwlelijk die eigenlijk niet echt helder kon denken. Maar uitbundige emoties lieten blijken dat je zwak was, en daarom haatte hij ze. Wilde ze het liefst gewoon niet hebben, maar iedereen had ze. Het was een van die dingen die je menselijk maakte. En stiekem zag hij zichzelf dan altijd als iets té menselijk van aard. En dan wist Francis dat ook nog eens, had hem leren kennen in die huilperiode. Echt, vreselijke gênante periode. Hij had gewoon zitten huilen omdat de ander huilde. Over de jaren was hij wel veel veranderd, maar het enige wat echt was veranderd was dat hij zich nu beter kon inhouden. Voor de rest bleef hij gewoon nog dat kleine jongetje.
Dat jongetje dat gewoon doodsbang was voor de buitenwereld. Ergens was hij het nog steeds, maar je leert jezelf dingen aan. Zo negeerde hij vrijwel alles wat die stemmen in zijn hoofd zeiden, schreeuwden en soms zelfs gilden. Hij wilde zich niet meer afsluiten van de buitenwereld, enkel door zijn angsten. Natuurlijk twijfelde hij, terugkijkend op dat, eraan of hij hier eigenlijk wel op de juiste plek was. Voorgangers die een ego hadden dat zo groot was waardoor ze soms niet eens meer door de deuropening pasten. Hij had ook wel een ego, maar toch was het voor het merendeel maar schijn. Hij was niet zoals hij zich voordeed, het was enkel omdat hij er zo ziek van was. Om altijd maar achtergesteld te worden. En alles was pas echt tot een bepaald punt geëscaleerd wanneer die figuurlijke dolk in zijn rug was gestoken. Ja, dat was er voornodig om dat flinterdunne touwtje kapot te laten springen. Zijn grenzen te verleggen en eens op te houden met dat gezeik en getwijfel iedere keer. Hij zeurde nog steeds, was wat dat betreft net een vrouw; hij kon aan een stuk door zeuren over maar één klein dingetje. Zo was tegenwoordig die klap, van Lesaiah, het beste voorbeeld. Hij kon er nu nog uren over doorgaan, maar daar wilde hij de ander niet mee lastigvallen. Er waren belangrijkere dingen op het moment.
En natuurlijk werd de greep van de ander ergens krampachtig wanneer hij zijn handen op deze zijn schouders plaatste en hem van zich af probeerde te duwen. Natuurlijk deed hij het liever niet, dan zou hij later weer zo’n blik krijgen die gewoon smeekte om nog een knuffel. Het was waar dat hij immuun was voor zo’n soort blikken, hij kon het zelf ook nog steeds dus vandaar. Het was alleen dat zijn lengte alles een beetje tegensprak, maar dat leek de ander altijd te negeren. Maar als hij Francis niet van zich afhaalde, zou niemand het doen. Want als het aan de man lag zou hij hem voor eeuwig blijven knuffelen. En dan ook echt eeuwig aangezien ze dat leuke trucje met leeftijd stop zetten konden doen. En zelfs al zou hij zijn eigen stopzetten omdat hij er zo moe van werd, dan zou de ander er zelf voor zorgen dat deze alsnog stopgezet bleef. Ja, hij wist precies wat er zou gebeuren als hijzelf geen afstand creëerde. Dan zou deze er waarschijnlijk niet komen, het ging gewoon niet vanzelf.
Hij gehoorzaamde zonder ook maar één tel te denken over een mogelijk protest. Waarom zou hij protesteren? Francis was vrijwel de enige… Nee, hij was gewoon de enige persoon – waartegen hij nooit een protest zou leveren. En natuurlijk gold dat ook andersom, of ja dat hoopte hij. Want als dat niet zo was dan werd hij eigenlijk wel een beetje misbruikt, en dat wilde hij niet. Nee… Niet opnieuw. Hij keek op, luisterde rustig naar de ander. Maar het duurde niet lang of hij moest zachtjes lachen, keek weg; richtte zijn blik naar de zijkant, een van de muren en staarde eigenlijk naar een willekeurig punt daar. ‘Francis,’ sprak hij de naam van de ander zachtjes uit, waarna hij zijn ogen sloot en langzaam zijn hoofd schudde. Zwakke glimlach op zijn gelaat, opende langzaam zijn ogen weer en keek de ander aan. ‘Fransie, o, Fransie toch,’ bracht hij uit meer een lacherige ondertoon, ‘Was ik niet degene die je nog zo op het hart drukte nooit iemand te onderschatten?’
Zijn glimlach was echter al snel weer verdwenen, kon enkel nog maar ernstig kijken. Hij zweeg echter, sloeg zijn ogen neer. ‘Je zou haast denken dat hier één bepaald persoon achter zit,’ merkte hij op, elk woord langzaam uitsprekend en zijn stem lager dan normaal, ‘Deshas en Kadaj… Je weet dat hen hetzelfde is overkomen. Alles is vaag hieraan, en ik durf te wedden dat het slechts een kwestie van tijd is voordat een van ons verdwijnt.’ Dat waren dan weer gedachtes die hij enkel en alleen met de ander deelde, niemand anders zou ze ooit te weten komen. Die zouden hem toch voor gek verklaren, hadden ze altijd gedaan. Hij was meneertje waanideeën geweest. Men vond zijn manier van denken soms gewoon te eng voor woorden, dacht dat het kwam door al de invloeden van zijn leermeester. De grappige waarheid was echter dat hij ergens gewoon ziek in zijn hoofd was, iedereen in zijn familie was het geweest. Dus waarom hij niet?

Het was waar dat hij moeite had met het volledig vertrouwen van mensen. Maar Francis was gekomen nog voor het tot dit punt was geëscaleerd. De ander had hem zien huilen, en hij had hem ook zien huilen. Kortom: hij hoefde zich nergens meer voor te schamen bij de ander. Want hij schaamde zich nergens zozeer voor als het hele jankgedoe. Tranen stonden hem slecht, gewoon echt barslecht. En iedereen had een lelijk kop als ze huilden. Of ja, dat vond hij dan. Hij kon zwakke dingen niet uitstaan, nou was hijzelf ook zo zwak als maar kan. Maar dan had je weer die eeuwige ontkenning van hem, gewoon te koppig om toe te geven dat hij niet perfect was. Of althans, hij gaf het wel toe; maar liet niet zien dat hij dit toe gaf. Hij wilde niet laten zien dat hij zwak was, niemand mocht het weten. Maar de ander wist inmiddels al zoveel over hem dat het nog dom zou zijn om zich voor te doen als een heel ander persoon. Hij voelde zich gewoon zozeer op zijn gemak bij de ander dat hij er niet moeilijk over deed, eigenlijk ook niet meer zoveel nadacht over van alles en nog wat. Hij twijfelde er niet aan dat Francis hem zou vergeven voor al zijn idiote acties. Bovendien gaf de ander hem al tijd zat om rustig na te kunnen denken over hoe hij dingen wilde formuleren. Want daar had hij, voor zover hij zich kon herinneren, altijd al moeite mee gehad.
Het was niet zozeer dat hij dom was, maar dan kwam weer dat leuke gedoe om de hoek kijken over ontwikkelingen in hersenhelften. En bij hem was de ene kant nou eenmaal wat minder ver dan de ander, en daar kon je weinig aan veranderen. Hij was er zelfs van overtuigd dat Lesaiah er niets aan kon veranderen. Er waren dingen waar je niets aan kon veranderen, zelfs niet met de krachtigste magie. Het was zoals het was en je moest het er maar meer doen. En hij wist maar wat goed hoe die zin werkte. Hij was nooit echt in zo’n “pluk-de-dag” persoontje veranderd, gewoon omdat hij van aard te pessimistisch was. Alles was negatief, en je had enkel jezelf en de grote boze buitenwereld. Nou was dat niet helemaal waar, maar het meeste in die buitenwereld had niet het beste met je voor. Francis had ervoor gezorgd dat hij er anders naar was gaan kijken, had er een soort van voor gezorgd dat hij zichzelf nu niet in een donker kamertje had opgesloten om daar helemaal door te draaien. De ander had er gewoon voor gezorgd dat hij zijn kleine beetje aan menselijkheid had behouden. En het niet verder kapot was gemaakt door zijn zussen.
Hij wist niet wat het precies was, maar zijn glimlach scheen altijd een vreemd effect te hebben op de ander. Nou hield deze abnormaal veel van zijn medemensen, en het zou vast wel zo zijn dat hij gewoon te blij werd als een van de mensen om hem heen blij was. Nou was zijn glimlach in de buurt van de man al heel anders bij anderen. Het was geen grijns, nee een echte glimlach. Geen nep iets, het was echt. En het had niet veel gescheeld of hij had zelfs die bekende glimmertjes in zijn ogen gekregen. Dat kinderlijke wat nog doorschemerde in zijn uiterlijk. Het enige wat hij eigenlijk nog over had gehouden qua kinderlijkheid in zijn uiterlijk. Hij had geen kuiltjes in zijn wangen als hij lachte, dus dat kon ook al niet. En nou weigerde hij gewoon die ene blik op te zetten, die hij vroeger soms wel eens had gebruikt omdat men het zo schattig en onweerstaanbaar vond. Blegh, nee… Hij was niet schattig, dat kon gewoon niet.
‘Nu weet je hoe ik me voelde over de verdwijning van Deshas,’ mompelde hij, keek uiteindelijk weg. Opvolger… O god, opvolgers. Hij liet een klagelijke zucht horen, waarna hij hand door zijn haren haalde. ‘Ik mocht willen dat ik geen opvolger had!’ Ja, hij kon jegens zijn zogenaamde opvolger nog steeds geen sympathie voelen. Vooral niet na zijn onredelijke acties, het was gewoon onuitstaanbaar en ontzettend irritant. En wie kreeg altijd de schuld van alles? Hij. Alsof hij niets beters te doen had dan de troep van een of ander opvolgertje opruimen. ‘De vent die zich mijn opvolger noemt is enkel en alleen een blok aan mijn been, een ware plaag. Ik word gek van hem. En het ergste van alles is dat… Ik heb wurgneigingen, Fran, wurgneigingen.’ De ander wist hoe hij was als het aankwam op dat soort dingen. Dingen moesten hem wel erg ver drijven wilde hij ze krijgen. ‘Het wordt mijn dood nog eens, als het zo doorgaat. Maar hij is geen hond, ik kan hem niet africhten… En dreigen? Het is een Shadraan, die lacht me in mijn gezicht uit. Doet hij nu ook al, de onrespectvolle… *Despreciable…’ Hij stopte met praten, wist gewoon geen woord om de ander het beste te omschrijven.

*Despreciable = verachtelijke
» Ik kan altijd wat met jouw posts, no worries (;

De frustratie die hij voelde enkel alleen al als hij dacht aan bepaalde personen, het liefst zou hij gewoon iets kapot maken. Maar er was vrij weinig wat hij kon doen. Hij kon die personen moeilijk laten verdwijnen, dan was hij net zo slecht – of misschien wel slechter – dan hun. En dat wilde hij niet. Hij had zichzelf al voorgenomen een beter persoon te zijn dan zijn vader, en zijn zussen, dus dan mocht hij het nu niet gaan verpesten. Want het was hem tot nu toe goed gelukt, hoewel er niet veel voor nodig was om beter te zijn dan hun. Nu kwam er echter die lichte twijfel, of hij zichzelf ook voor zou nemen beter te zijn dan de anderen. Want dat was niet zo gemakkelijk als het leek. En meestal werd je onbewust net zo slecht als de mensen die je het meest verachtte, je kon er niets aan doen. Je had het merendeel van je acties eigenlijk helemaal niet in de hand, dat dacht je maar. Het ene moment kon je iemand anders niet uitstaan omdat hij of zij een bepaald ding deed wat je bestempelde als onacceptabel, terwijl jezelf vervolgens precies hetzelfde zou doen. Het viel niet te voorkomen, het was gewoon zo. En als iedereen daarop zou letten; zouden ze inzien dat ze zichzelf eigenlijk het meest moesten haten van alle mensen die er bestonden. Maar niemand deed dat, gewoon omdat ze niet wilden twijfelen aan hun genialiteit.
Hij deed het echter wel, stond het vaker bij stil dan hij wilde. Het ging meer vanzelf, kon het niet helpen. Maar dat had dan weer te maken met gewoontes. Als klein jongetje had hij nooit zoveel gepraat, staarde hij meestal alleen maar en dacht na. Zijn mening zou altijd ongehoord blijven, omdat hij te bang was voor tegenspraak. Zou niet weten wat er zou gebeuren als iemand hem tegensprak, waarschijnlijk zou hij er bang van worden. Er niet tegen kunnen. Nu deelde hij zijn mening wel, maar alsnog… Dat kwam gewoon omdat hij nu zo goed was in het negeren van mensen, meer niet. Maar hij wist ook dat hij verre van perfect was. Hij was niet slim, niet meer, was mentaal nog zwakker dan een grassprietje en ook al was hij nog zo sterk als maar kon; hij durfde niet te vertrouwen op brute fysieke kracht. Alweer door dingen in zijn verleden, mentale littekens die er altijd zouden zijn. Trauma’s en angsten die hij waarschijnlijk nooit zou overwinnen. Hij zou er voor de rest van zijn leven aan vast zitten. En dan werd die onmacht weer duidelijk; er waren zoveel dingen waar hij niets aan kon veranderen. Het liefst had hij alles veranderd. Zijn verleden, het heden en zelfs de mogelijke toekomst. Maar je wist nooit hoe de toekomst precies zou zijn, en hoewel je het zo aangenaam mogelijk probeerde te maken; verknalde je het uiteindelijk op het laatste moment toch. Dus in principe was het altijd hetzelfde, hoezeer je het ook probeerde te veranderen. Aan het eind zou het allemaal onveranderd blijven.
Hij keek op bij het horen van de ander zijn stem, knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen. ‘Ik bespaar je liever een klap in je gezicht,’ mompelde hij met een flauwe grijns op zijn gelaat, ‘Ja, mi amigo, ik raak er zo gefrustreerd door dat ik het zelfs nog op jou af zou reageren. Moet je nagaan…’ Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht. ‘Man, wat is er wel niet van me geworden?’ Hij keek de ander nogal verloren aan. ‘Iedereen hier zit me gewoon… Ik… Ik word gek hier.’ Het was echt waar, hij werd hier echt gek. Het zou ook niet meer lang kosten of hij zou zijn zelfcontrole verliezen en mensen eens echt laten zien, en horen, wat hij echt van ze vond. Dat de ander er weer was, was eigenlijk zijn redden geweest zo’n beetje. ‘Ik krijg hoofdpijn van iedereen hier,’ murmelde hij binnensmonds, ‘Maar ik ben ook niet echt een mensenmens, dus jij zou het hier waarschijnlijk wel geweldig vinden; want jij vind het overal geweldig zolang er maar mensen zijn.’ Of ja, zo zag hij het dan. Want de ander was altijd te vrolijk voor woorden. Eigenlijk was het best vreemd, dat hij juist zo’n persoon te vriend had gehouden. Maar ja, hij was vreemd. Francis was vreemd… En eigenlijk was iedereen gewoon vreemd.

» Als hij een tafel had, had hij die omgegooid