Lynn ging nadat ze de Ruïnes had bekeken en gespeeld had met de stenen meteen door naar de aula. Ze had zo lang gezeten met die stenen dat het nu ondertussen wel etenstijd was. Lynn ging met een zuur gezicht voor de balie staan en keek wat er te eten viel. Lynn schepte van alles een beetje op en zocht toen een vrij tafeltje. Xana's oren spitsten zich, zodat Lynn kon zien dat er een tafeltje vrij was waar Xana zat. Lynn liep op dat tafeltje af en ging zitten. 'Goed zo meid. Knap hoor', complimenteerde Lynn Xana terwijl ze Xana over haar oren aaide. Xana keek haar aan en Lynn haalde uit haar zak een biefstuk. Die was natuurlijk rauw. Ze gooide hem naar Xana die hem begon op te schrokken. Lynn begon zelf ook te eten. Na een tijdje had ze al genoeg en de rest kieperde ze weg in de prullenbak. Lynn keek is rond zich heen naar iedereen die er zat of nog binnenkwam.

Zijn tas had hij achtergelaten op de etage, zijn humeur onbreekbaar van pure levendigheid. Voor andere was hij op dit moment waarschijnlijk stront vervelend, maar dat soort dingen had hij nooit door. Met vrolijke passen liep hij de aula in, zijn handen in zijn broekzakken gestoken en zijn overhemd nonchalant uit zijn broek getrokken. Met een scheve glimlach op zijn lippen blikte hij de aula in, waarbij zijn gehoor het gegiechel naast hem al opvingen. Met een charmerende blik keek hij opzij, knipoogde grijnzend naar het groepje meisjes dat daar zat. Op dit moment waren dat er teveel bij elkaar. Zijn groengele ogen gleden door, viel op een klein tafeltje waar maar een persoon aan zat. Kalmpjes liep hij erheen alsof hij het meisje al jaren kende. 'Hoe kan iemand als jij nou alleen zitten in zo'n plaats als dit?' zijn vrolijke stem werd achter haar hoorbaar waarbij hij langs haar heen boog en haar aankeek. 'Au, zulke schoonheid zou verboden moeten worden,' zijn ogen rolde dramatisch weg, waarbij zijn hand naar de plek waar zijn hart zat greep om zich vervolgens op de enige stoel naast haar neer te vallen. Met zijn elleboog leunend op de rugleuning, schuin zittend op de stoel bleef hij het blauwharige meisje aankijken. Misschien ietwat te jong voor zijn smaak, maar spelen kon altijd. Zijn hoofd wat schuin, de aantrekkelijke grijns op zijn lippen en de speelse blik in zijn ogen tussen de blonde lokken door.

Tomari had de hele ochtend in de bibliotheek gestudeerd en had honger gekregen. Vandaar dus dat hij nu de aula in liep en voordat hij zelf maar de aula rondt had gekeken begon met het opscheppen van eten. Toen hij daarmee klaar was gunde hij zichzelf pas de tijd om eens goed de aula door te kijken. Daar zag hij ook Lynn, op het moment met haar rug naar hem toe, en hij glimlachte. Die glimlach verdween echter razendsnel toen hij zag dat er bij haar een jongen zat die ietwat overduidelijk met haar probeerde te flirten. Tomari overwoog serieus om hem meteen met harde hand de deur te wijzen, maar besloot dat maar niet te doen. In plaats daarvan nam hij plaats een paar tafels daarachter zodat hij niet echt opviel en observeerde hun alleen. Niet dat hij Lynn niet vertrouwde, maar hij wou weten hoe ze met deze situatie om ging, hij zou er ten slotte niet altijd kunnen zijn om Lynn te beschermen hoewel hij dat wel zou proberen. Als hij het echt niet vertrouwde of dacht dat ze het goed had opgelost kon hij altijd nog ingrijpen of zich bij hen voegen. Voor nu observeerde hij dus alleen terwijl hij ervoor zorgde dat hij niet gezien werd en af en toe een hap nam.

De bijna nijdige blik in haar ogen deed zijn grijns alleen maar verbrede toen hij in zijn toneelstukje op de stoel plofte. Zijn ogen volgde haar blik, zag de lynx onder de tafel om meteen een harde trek rond zijn ogen te krijgen. Een zachte snuif was te horen, zijn neerbuigende blik op het diertje gericht. Die haarbal moest niet in zijn hoofd krijgen om dichterbij te komen, laaghartig beest dat het was. Al gauw trok hij zijn blik van het dier los, liet zijn humeur nu niet door zo'n vies ding verpesten. Zijn weer vrolijke ogen - het duurde niet lang voordat ze weer zo keken - werden nu weer op het meisje gericht die verwrongen naar hem lachte. 'Kom op, ontspan. Je kijkt alsof je elk moment kan flauwvallen,' grinnikte hij, wapperde geruststellend met zijn hand om daarna een paar blonde plukken uit zijn gezichtsveld te vegen. 'Aáah,' klonk het teleurgesteld als een klein, zeurend jongetje toen ze plaats nam op een stoel tegenover hem. 'Ja hoor, daar komen de verlatingsangst verschijnselen alweer,' alsof zijn geliefde zojuist vertrokken was om twee jaar van hem gescheiden te zijn keek hij weemoedig over de tafel naar het meisje, leunde met zijn ellebogen nu op de tafel naar voren om de gedeprimeerde houding nog iets sterker te maken. Een zachte snif was het hoogtepunt van zijn zielige blik. 'Lynn, mijn naam is Bellingar Cruentus. Het is me een groot genoegen jou te mogen ontmoeten,' glimlachte hij, de speelse kant in zijn houding opeens verdwenen zodra ze zichzelf voorsteld. De warme blik in zijn ogen, de aantrekkelijke glimlach op zijn lippen. Zijn hand pakte met een zachte en bijna tedere handeling die van haar, om omhoog te komen en zijn lippen zachtjes op de rug van haar hand te drukken. 'Een werkelijk genoegen,' sprak hij zachtjes, blikte omhoog tussen zijn blonde haren door met een schuine glimlach om vervolgens weer rustig neer te zakken in zijn stoel. Ze trok haar hand terug, liet deze langzaam uit de zijne glijden alsof hij haar hand niet los wilde laten, op een soepele en bijna onopmerkbare manier. Hij haalde zijn blik niet uit die van haar, oogend alsof hij niets anders doorhad in de omgeving dan Lynn die voor hem zat. Haar vragende en afstandelijke blik deed zijn warme houding niet afdruipen. Integendeel, rustig bewoog hij naar achter om ontspannen tegen de stoelleuning aan te leunen. 'Dus, Lynn,' begon hij al rustig, kantelde zijn hoofd wat schuin. 'Mag ik vragen waarom je hier alleen zat? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat dat een natuurlijke reden heeft,' alsof hij er hoogst van overtuigd was dat zij uiterst populair was had hij zijn woorden gesproken.

Tomari bleef zitten kijken ondanks dat hij echt de neiging kreeg om op te staan en de jongen een klap te verkopen toen hij Lynn haar hand kuste. Tomari hield zich echter in, technisch gezien had geen van beide echt iets verkeerds gedaan. Toen Xana echter naar hem toe kwam en bijna een smeekbede bij hem deed om te komen helpen besloot hij echter om toch zichzelf tussen de jongen en Lynn in te wrikken en zijn hoop de grond in te boren, maar hij wachtte nog heel even terwijl hij het laatste restje eten of at. Daarna bracht hij het dienblad weg en pakte een glas drinken waarna hij rondt keek om de beste route door de ietwat volle aula te zoeken naar Lynn toe. Toen hij die had gevonden begon hij zich langzaam maar zeker een baan te wringen tussen hem en Lynn. Uiteindelijk bij de tafel met de jongen en Lynn aangekomen zette hij zijn glas op tafel en deed alsof hij niks gezien had. "Hoi Lynn, ik hoop dat ik niet stoor" zei hij alleen waarna hij naast Lynn ging zitten. Tomari keek de jongen aan en onderdrukte een grijns in de wetenschap dat hij de jongen zijn kansen nu tot as gereduceerd had. "Aangenaam, ik ben Tomari" stelde hij zich voor aan de jongen waarna hij zijn hand uit stak naar de jongen. Nu hij er over na dacht had hij de jongen eerder gezien, volgens hem tijdens de les vuurmagie. Van wat hij daarvan nog wist leek hij een van de favorieten van Savador, wat betekende dat hij ofwel een brave hendrik was, ofwel een slijmbal. Na wat hij net gezien had gokte hij op de tweede.

Zijn warme blik gleed van Lynns gezicht af naar het tafelblad, waarachter die vlooiebaal zat. Verveeld dropen zijn ogen weer weg, dat ding had zelfs een naam gekregen. Het was dat hij van Nearvus had gehoord dat het 'normaal' was voor de meeste mensen om van die dingen aan hun zijde te hebben. Hij zakte wat op zijn stoel onderuit, kwam schuin te zitten waarbij hij wachtte tot Lynn klaar was met dat mormel. Zijn ogen gleden door de aula, bleven starend voor zich uit hangend op een willekeurig punt toen hij vanuit zijn ooghoeken een starende blik opmerkte. Heel even trilde zijn mondhoek lichtjes bij het onderdrukken van een glimlach, blijkbaar zat het vriendje of de lover op een eindje afstand zijn tanden te knarsen. Het beest liep weg, waarbij Bellingar het met een walgende blik nakeek. Blijkbaar liep het diertje naar de jongen, verder was het niet interessant voor hem. Hij leunde weer naar voren op zijn ellebogen op het tafelblad, richtte zijn aandacht weer op het blauwharige meisje voor hem. Een geïrriteerde zucht, zacht en eerder als een snuif te horen, kwam door zijn neus naar buiten toen het dier al gauw weer terugkeerde. Hij hield zijn ogen op Lynn gericht, wat waarschijnlijk beter was voor de lynx. Als hij die blik opgevangen had lag er nu een gebrade linx onder de tafel, iets waar hij totaal geen moeite mee had. Hij glimlachte bij haar antwoord, een standaard en niet echt diepzinnig antwoord. Blijkbaar was ze niet zo'n helder lampje. Het feit dat ze hem totaal niet mocht drong niet door in zijn vrolijke bui, iets wat eigenlijk nooit bij hem doordrong. 'Men zegt altijd dat je naar je hart moet luisteren, en dan pas naar je verstand. Nu schreeuwde ze samen dat ik naar je toe moest gaan, dus heb ik geluisterd,' glimlachte hij zachtjes, bleef haar aankijken zonder zijn blik ook maar een moment af te wenden. Hij was de starende jongen alweer vergeten, had zijn vrolijke bui alweer op Lynn gericht en keek haar nu met een brede glimlach. Zijn glimlach ging over in een grijns toen hij in zijn ooghoeken die zelfde jongen opmerkte. 'Je stoort wel. Nooit geleerd dat je mensen niet in hun gesprek moet storen en eerst beleefd moet wachten totdat jóu tijd gekomen is?' beantwoorde hij de vraag kalmpjes voordat Lynn haar mond kon openen, grijnsde breed naar de jongen die nu naast Lynn plaats nam. Ontspannen bewoog hij naar achter, leunde tegen de stoelleuning aan en keek geamuseerd naar de jongen. 'Bellingar Cruentus,' stelde hij zichzelf met die zelfde grijns voor, geheel ontspannen ondanks dat het vriendje figuur op was komen treden. Zijn hand schudde krachtig die van Tomari, om daarna weer ontspannen op de tafel te komen liggen. 'Je deed er trouwens wel lang over om van die tafel naar hier toe te komen, ik kon je starende blik bijna ruiken,' vervolgde hij luchtig naar Tomari, om zich daarna weer op Lynn te focussen met de houding dat Tomari lang niet zo interessant was als zij.

Tomari had de uitdrukking in Lynn haar gezicht in een keer van geïrriteerd naar gelukkig over zijn springen zodra ze door had dan hij het was. Lynn wreef het de jongen misschien iets te veel in dat hij haar vriendje was bij de lange zoen, niet dat hij er bezwaar tegen had, maar anders had Tomari hem het ook wel dik ingewreven, misschien over een langere tijd verspreid, maar toch niet minder erg. Tomari glimlachte toen hij Lynn haar woorden hoorde en haar acties voelde. Onder tafel liet hij zijn hand naar die van haar zoeken om die vast te houden. Tomari keek naar Bellingar, er was geen reden meer om hem te antwoorden maar hij wou de uitdrukking die op zijn gezicht stond wel goed in zich op nemen. Belingar was een echte player, hij probeerde gewoon elk meisje dat hij zag te veroveren, of dat dacht Tomari ten minste van wat hij gezien en gehoord had, maar het was precies dat kenmerk van hem dat hem een opening in zijn verdediging gaf. "Ik had volgens mij lang genoeg gewacht om tussen jullie in te komen en om eerlijk te zijn lijkt het alsof ik alleen vanaf jouw oogpunt echt 'stoor'. Maar als je het echt haat om me hier te zien kun je altijd nog weg gaan en weer met Ephony of Nina proberen te flirten" zei hij hard tegen Bellingar. Er borrelde een klein borreltje haat aan het oppervlak bij Tomari, maar wie zou er niet pissig worden van iemand die zo met mensen om ging. Toch hield Tomari zich in, hij was maar een keer eerder in zijn leven echt kwaad geworden, destijds had hij alles in die kamer volledig zonder te overdrijven verpulverd en toen was zijn magie nog niet eens zo sterk als hij nu was. Alhoewel Tomari het niet eens meer zeker wist of hij het met magie had gedaan, zijn herinneringen eraan waren vaag geweest, wel wist hij dat hij daarna een hele week doodziek was geweest, zijn lichaam had gevoeld alsof hij levend verbrandde en naderhand had hij gemerkt dat het teken op zijn arm groter was geworden, het teken dat de mensen van Shadra toen hij het had laten zijn een 'demonenteken' hadden genoemd. Niks kon echter verklaren wat er die dag was gebeurd naast dat Tomari door het lint was gegaan van woede, tenzij je natuurlijk daadwerkelijk geloofde in demenen, maar dat deed Tomari niet

Haar ongeïtresseerde houding deed hem nog breder glimlachen, bleef haar zonder onderbreken aankijken. De grijns werd nog eens breder bij het zien van de onverschillige reactie op zijn woorden. Elke negatieve reactie was niets meer dan een grap voor hem, zijn ego was te groot om gekwetst te worden, had teveel succes gehad met zijn daden om zich er onderdoor te laten trekken door een simpel meisje. Nonchalant bleef hij zitten toen Tomari aankwam bij te tafel, geheel geamuseerd dat de jongen het blijkbaar op een afstandje niet had kunnen uithouden dat zijn vriendin met hem sprak. Naja, dat hij met haar sprak, het meisje had blijkbaar niet zo'n grote focabulaire aangezien ze amper iets zei. Zijn ogen bleven op de jongen hangen, zag daarbij de boze blik van Lynn niet. Zonder enige schaamte bleef hij ze aanstaren toen Lynn Tomari zoende, leunde met zijn kin op zijn hand terwijl hij voorover gebogen naar de tafel zat, wachtte geduldig tot ze klaar waren. Vrolijk had hij Tomari op zijn plek gewezen daarvoor, waarbij de jongen plaats naam aan hun tafel. Bij de woorden van Lynn die in zijn oren als een zwakke poging om hem af te kaatsen klonken glimlachte hij lievelijk. 'Je woorden zijn nogal tegenstrijdig met zijn acties. Hij was al lang binnen, dat hij nu pas komt aanlopen verbaasd me dan,' de pretlichtjes duidelijk in zijn ogen te zien, zijn warme glimlach op Lynn gericht alsof Tomari er totaal niet bij zat. 'Waarom zou ik weg gaan? Lynn is een geweldig gezeldschap, en ik vind het eigenlijk wel gezellig,' lachte hij vrolijk als antwoord op Tomari's half beleefde woorden. 'Ephony, als ik dat doe denk ik dat ik Savadortje op mijn dak krijg. En daarbij zullen mijn ouders me persoonlijke iets aandoen als ik de relatie tussen hun en het schoolhoofd verpest. En Nina, ach een keertje is voor nu wel weer genoeg. Misschien volgende keer weer als ze haar handen niet thuis kan houden,' zijn stem klonk bedachtzaam samen met zijn afdwalende ogen alsof hij er serieus over na dacht. 'En waarom wil je me zo graag weg hebben Tomari?' zijn ogen schoten zonder zijn ontspannen houding te veranderen naar de jongen, keek hem met een vrolijk tintje vragend aan.

Er klonk een soort ‘klak’, maar deze keer was het van de tanden van Lynn afkomstig. Ze moest moeite doen om niet boos te worden. Eerst zat die blonde vlooienbaal fysiek Xana een beetje af te zeiken en nu werd Tomari beetgenomen. Aandachtig – tenminste, wat je ook maar aandachtig kon noemen – keek Lynn naar Bellingar. Je kon gewoon zien dat hij een echte flirt was. En dat was misschien niet eens het ergste. Stel dat ze erin getrapt zou zijn. Dan zou het nu mooi furie zijn tussen haar en Tomari. Maar dit was gelukkig niet zo. Ze zou Tomari nooit kunnen bedriegen met iemand anders. Dat was zij niet en daar was ze ook niet voor aangelegd. ‘Je behandelt vrouwen als speeltjes!’ siste Lynn hem beschuldigend toe. Ze beet op haar wang. Het had geen zin om kwaad te worden. Zulke types als Bellingar vonden het alleen maar leuk om zulke reacties te krijgen. Waarschijnlijk beet hij nu ook gewoon op de binnenkant van zijn wang om niet te lachen om haar opmerkingen. Ze keek opzij naar Tomari. De enige die hier een beetje koel onder kon blijven, was hij. Lynn was nooit goed geweest met haar woede onder controle te houden, maar Tomari daar in tegen liet het helemaal niet merken als hij boos was. Daar kon ze echt een goed voorbeeld aan nemen. Ze keek naar Bellingar en begon ondertussen zachtjes over Tomari’s been te wrijven met haar hand, zodat hij, mocht hij boos worden, toch wel gekalmeerd werd. Haar andere hand hield ze gewoon op tafel. Ze keek Bellingar aan en slikte even. Hoelang zou dit nog doorgaan?

- Laat en kort, sorry! D: -