Mitsu zijn ogen sloten zich toen hij klaar was met praten. Alleen op het moment dat hij haar tegen zich aan wilde leggen ging ze ineens weg. Mitsu zweeg en keek weg. "Dit heeft totaal niets met de organisatie te maken. Die was hier gevestigd..." sprak hij kalmpjes. "Het begon allemaal toen ik achttien jaar werd...' sprak Mitsu zachtjes. "Mijn clan heeft een bepaalde manier van tattoe's zetten waardoor de magie resoneert en daardoor sterker wordt. Kortom het versterkt de magie van de persoon die hem draagt. Omdat niet iedereen die graag laat zien is er voor gezorgd dat de drager de vorm kan aanpassen. Sommige hebben hem zelfs in de binnenkant van hun mond als een simpel puntje." kort grinnikte het. "Officieel doet de vader van de desbetreffende zoon of dochter die er op zetten. En dat betekende dus dat mijn vader die er op zette. Echter was er een vijandige clan die mijn vader tijdelijk had uitgeschakeld en iemand die een vermomming van hem had aangezet om dat teken op mijn gezicht te zetten. Ze hadden er alleen een vloek bij geplaatst. Mijn vader is de clanleider en dat diende dus een klap toe. Echter kwamen Romance er achter, zij heeft mij aangeraden terug te gaan en dit op te lossen." sprak Mitsu. "Ik heb geen herinneringen meer van de tijd voor dat, ik heb alleen vlagen. En informatie die soms oppopt als ik bij een bepaalde persoon ben..." sprak hij kalm. Mitsu zweeg toen en keek weg. Ineens schoten zijn ogen naar haar toen ze een vraag stelde. "Ik weet niet ieder moment, maar er zijn momenten die ik wel kan herinneren, momenten die terug zijn gekomen sinds ik jou na die verbreking van de vloek heb ontmoet. En tijdens dat omkleden..." sprak hij ineens. "Was ook iets terug gekomen..." sprak hij kalm. "Het moment dat wij elkaar hadden ontmoet..." sprak hij kalm. "Kun je het nog herinneren, het strand op Razen?" vroeg hij kalm en keek haar aan. Hij legde zijn hand op haar schouder. "Het is maar een kwestie van tijd, voor alle gaten zijn opgevuld, Nina." stelde hij haar gerust.

~De locatie was aan mij, ik heb bewust niets meer getypt vanwege het feit dat ik niet heel die ontmoeting in elkaar wilde puzzelen. Jij mag ook dingen mee bepalen. :I~

Mitsu zweeg en glimlachte. Hij kon het zich inderdaad herinneren. Hij sloot zijn ogen kort en zweeg. Hij glimlachte enkel. "Iemand nam me over, en maakte me agressiever..." sprak hij enkel. "Momenteel is hij er uit en is het totaal weg..." sprak hij en glimlachte vriendelijk. Hij keek haar aan toen ze begon te praten over die dag. Hij glimlachte en grinnikte.

"Ja ik heb he...woohaoo..." met een doffe plof viel een jonge Mitsu op de grond. Zijn vader was met hem op vakantie op Razen. En terwijl zijn moeder op het strand lag te zonnen, waren vader en zoon bezig met een frisbee. Echter viel Mitsu tegen Nina op en samen vielen ze op de grond, Mitsu ving zich nog net op waardoor zijn gezicht vlak voor die van haar kwam. Ze had hem kwaad van zich afgeduwd. Mitsu had de frisbee gepakt en haar proberen overeind te helpen maar werd tierend en mopperend toegesproken. Mitsu had over zijn achterhoofd gewreven en ontschuldig geglimlacht. Na een tijdje was ze rustiger en had Mitsu aangeboden of ze meedeed. Ze weigerde continu maar die twee zussen hadden haar kennelijk het water ingeduwd. Niet veel later stonden ze met zijn drieën in het water over te gooien.

Dat was een moment die hij koesterde sinds dat hij het weer herinnerde. "En dat moment van de rest van de vakantie dan?" sprak hij kalm. "Ik had je nogmaals opgezocht en meegenomen naar een mooie plek dat uitzicht had over het prachtige raziaanse landschap.." sprak hij kalm en glimlachte.

Kom mee, ik moet je iets laten zien..." sprak een jongensstem glimlachend. Hij trok een meisje aan haar hand omhoog op een rots. Wees naar het prachtige uitzicht. Ze leek te glunderen op dat moment dat ze het uitzicht zag. Ze hadden op de rand gezeten en samen gepraat over vanalles en nog wat. Mitsu had toen al een band met haar geschept, en het voelde met de dag beter. Zoals ze het in het engels hadden genoemd. He has grown a liking to her. Mitsu was echter op vakantie en waren dat soort dingen tijdelijk. En ook toen moest hij afscheid nemen

Het was op het moment dat ze tegen hem op was gebotst dat hij haar weer een tweede keer had leren kennen. Al leek van alles bij haar aanwezigheid omhoog te komen van haar interesses en hobby's e.d.

Mitsu legde een tweede maal een arm over haar schouder. Trok haar tegen zich aan. "Nina, ik geef om je, daarom vertel ik je dit..." sprak hij kalm. "Je hebt het recht te weten dat er nog gaten zijn..." voegde hij er aan toe. Hij zuchtte. Zo, een deel was er uit, hij gaf om haar, maar hij voelde meer dan dat. Dat wist hij zeker.

"Pff, jij kan klagen zeg..." sprak hij kalm. "Het is wel dankzij jou zussen dat wij hier nu zitten.." sprak hij grinnikend en glimlachte. Hij was ze aan de ene kant wel dankbaar. Maar Nina was nu het belangrijkst. "Nu we het toch even over hun hebben, hoe is het met die twee..." sprak hij kalm en grinnikte kort. Mitsu keek haar aan toen ze vroeg hoe hij wist van die plek. Zelf glimlachte hij zwijgzaam. "Ik had toen der tijd ook nog hetzelfde karakter. Altijd, nieuwschierig. Altijd onderzoeken. Altijd verkennen. Meer zien. Ik liep stiekem het huisje uit en ging op pad. Gewoon kijken waar ik uit zou komen. En per toeval stuitte ik op dat plekje.." sprak hij kalm. Hij grinnikte. "Het was die avond nog niet eens in mij opgekomen om jou mee te nemen..." sprak hij. "Om te bekennen, toen ik over die plek vertelde tegen mij vader. Vertelde hij mij dat ik jou voor de gein mee moest nemen." sprak hij grinnikend. "En om eerlijk te zijn, soms kunnen de tips van ouders toch goed uitpakken..." sprak hij grinnikend. Mitsu zweeg toen weer. Hij hoorde haar woorden. "Zonder twijfel, en daarvoor moet ik simpel weg gewoon wachten..." sprak hij kalm. Hij ademde rustig, wist zijn hartslag te controleren op een normaal tempo. Het was allemaal zo vaag. Hij vond haar echt leuk, maar hij had het gevoel dat het niet hetzelfde was, net zoals die keer dat ze afscheid namen. In een korte flits werd opnieuw een gat gevuld. Kort vernauwde zijn pupil en zag Mitsu het hele filmpje in een seconde voorbij komen. Toen onstapende zijn ogen weer. Hij glimlachte. Het was net als die keer dat ze vertrokken. Hij had haar apart genomen van de rest. Hij wilde haar namelijk wat vertellen. Maar toen het er op neer kwam. Kwam hij met een mooie schelp die hij had gevonden en aan haar gaf. De rede dat hij die gaf was natuurlijk simpel, uit vriendschap, had hij gezegd. Maar hij wist wel beter, hij vond haar toen al leuk. Leuker dan leuk zelfs. Mitsu glimlachte content en bleef tegen Nina aan liggen. Glimlachte bij haar woorden. "Die schelp, die ik je gegeven heb..." sprak hij ineens. "Heb je die nog steeds?" vroeg hij kalm. Als hij kapot was gegaan kon hij boos worden, maar, wat schoot hij er mee op. Nee, dingen gingen eens kapot. Het zou jammer zijn, maar het was dan wel niet anders.

Mitsu zweeg kort en luisterde naar Nina. "Vast wel..." sprak hij om haar aan te moedigen dat het goed zou gaan met haar zussen. Hij zweeg kort en keek haar aan. Mitsu zijn ogen sloten zich. Op het moment dat ze vertelde dat ze vaker op het plekje was geweest keek hij haast verbaasd op. Hij wist het beperkt te houden zodat het niet meer leek dat zijn ogen open gingen. Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Ze was vaker op zijn plek geweest. Om tegen Alice te praten, om troost te vinden. De woorden deden hem alleen maar goed. Hij glimlachte enkel. Mitsu hoorde haar woorden en keek kort opzij. Hij kon het zich niet bewust meer herinneren. "Jap..." sprak hij met een kleine leugen. Hij wilde graag geloven dat ze het vaker hadden gedaan, teveel gedronken. Hij had alleen juist op die plek een gat. "Dat was best beschamend als iemand er bij zou zijn geweest, maar als ik er zo aan terug denk, kan ik er alleen maar om lachen..." loog hij. Hij wilde haar niet teleurstellen op dat vlak. Zwijgzaam keek hij naar de sterren. Mitsu dacht kort na. Hij kon zich nog een voorwerp herrineren die hij altijd secuur had bewaard en nog steeds in zijn kist op SSA had, maar waarom hij het zo bewaarde. "Zeg, Nina..." sprak hij. "Ik had jou die schelp gegeven, hea? Had jij niet toevallig ook een voorwerp aan mij gegeven.." sprak hij kalm. "Er mist nog een puzzelstukje in mijn moment dat ik die schelp aan jou gaf." sprak hij kalm. Het moest dat voorwerp zijn. Hetgene dat hij zo secuur had bewaard. Het had een betekenis voor hem die hem niet duidelijk was. Die betekenis was hetgene dat hem zo vast hield aan dat voorwerp. Mitsu keek richting Nina en glimlachte. Hij zweeg zachtjes en wachtte geduldig op een reactie.

Mitsu zweeg kort en sloot zijn ogen net als haar. Het zag er net uit als een koppel dat zo genoot van elkaar dat ze hun ogen moesten sluiten om dat niet door te laten stralen. Hij glimlachte enkel. Het was iets wat ze vaker deden. Gewoon, tegen elkaar aan zitten. Rustig hoorde hij haar eerste reactie. Ze was slim, dat moest hij toegeven. "Busted?" sprak hij grinnikend. Hij zweeg. "Om eerlijk te zijn, niet helemaal. Maar ons kennende, wil ik het direct geloven..." sprak hij kalm. Hij kon zijn gedachten niet af zetten van dat voorwerp. Die haaientand was iets voor hem, maar wat het precies betekende voor hem. Hij wist het niet, het was gewoon het gevoel dat hij bij het voorwerp had. Het was speciaal maar waarom. Mitsu keek op toen ze sprak over de haaientand. "Dus toch..." sprak hij zachtjes. "Ik moet bekennen..." sprak hij zachtjes. "Ik heb het nog steeds. Al wist ik niet waarvan ik het had. Maar nu, ik weet het weer, en des te beter zal ik er voor zorgen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Mitsu hield haar nu dicht bij zich en hij voelde alsof zij zich niet super voelde. "Er is iets he..." sprak hij kalm. "Een prop wc papier die een toilet verstopt. Een blokkade die je vast houdt en niet kan kwijt raken..." sprak hij. "Alleen bij mij durf je het niet los te laten..." sprak Mitsu. Hij zweeg. Hij kon het mis hebben. "En als je het niet kwijt kunt, dan wil ik het je maar wat graag aanraden om het bij iemand anders te melden..." sprak hij. "Maar hou het niet vast. Eens moet het afgerond zijn." sprak hij zachtjes. Hij streek kort over haar arm om haar gerust te stellen. "Maar genoeg over vervelende dingen..." sprak hij en glimlachte. "Binnenkort wordt het zomer, en dan gaan wij eens lekker naar Oak's field..." sprak hij kalm en glimlachte. Alsof ze geen keus had. Daarna keek hij richting haar en glimlachte. Naast zijn zij toverde hij een vreemde plant die zich openklapte. Hij stak zijn hand er in. Hij deed het zo voorzichtig mogelijk zodat Nina het niet merkte. Haalde hem er uit en had nu een vierkant doosje vast. Hij glimlachte. De plant kroop weer weg alsof het weer een zaadje werd. Mitsu glimlachte en klapte het doosje open. De haaientand met inkt beschreven was te aanschouwen. Mitsu staarde er kort naar. Maar met een glimlach. Het hangertje was er nog aan, maar er was meer aan. Mitsu glimlachte. En kreeg opnieuw een traan. Hij sloot zijn ogen en liet een tweede voorbij komen. Hij voelde zich schuldig. Zwaar schuldig was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Hij had het contact abrupt stop gezet. Hij had grotendeels van zijn herinneringen verloren, en hij verzweeg zijn werkelijke gevoelens voor haar. Hoe kon hij in hemelsnaam een vriend voor haar zijn? Hij liet de tranen de vrije loop. Het waren alleen niet alleen tranen van spijt, maar vermengt met vreugde. Gewoon, het feit dat hij Nina hier naar zich had en dat ze niet op razen zat zonder enig contact met hem. Mistu zweeg, sloot zijn ogen en beet zijn kaken kort op elkaar. De spijt, net als Nina's herinnering, een brok in zijn keel die niet weg ging.

Mitsu zweeg zacht toen hij haar woorden hoorden. Ze vertelde heel de herinneringen en hij zweeg kort. Hij glimlachte. "Dingen gebeuren, Nina..." sprak hij kalm. "En soms kun je er niets aan doen..." zei hij kalm en glimlachte. Hij was nooit boos op haar zwangerschap geweest en hij zou haar het liefst gesteund hebben als hij kon. Hij zweeg en sloot zijn ogen kort. Hij had het haaientand vast en voelde zijn spanning in alle spieren opgevoerd worden. Hij beet zijn kaken strak op elkaar. En zij zag het. Ze streek met een vinger over zijn kaak en zelfs dat mocht niet baten. De schuld was diep gekerfd en had heel wat plamuur nodig om vlak gemaakt te worden. Hij zweeg en keek haar aan met vochtige ogen. Haar zachte woorden deden hem wel kalmeren. Zijn spieren ontspande en zijn mond ontspande weer. Hij wreef zijn tranen weg. Hij zuchtte. Ineens sprak ze over een vraag, een request of a memory. Hij keek haar vragend aan. Ze begon uit te leggen over het strand en dat ze op den duur alleen over waren. Hij keek nadenkend. Hij kon het zich niet herinneren. Hij kon het niet. De laatste middag. Mitsu sloot zijn ogen en legde zijn achterhoofd tegen de boom. Hij zou door de mand vallen als hij het niet snel tot zich kreeg. In zijn hoofd rende tientallen Mitsu's met dozen door de ruimte. De dozen gevuld met papier. HERINNERING OP HET STRAND, ALLEEN MET NINA! ZOEK HET riep een voormannetje naar alle ijverig zoekende Mitsu's. Maar het mocht niet baten, hoe sneller ze zochten hoe dichter bij de secondes tikte dat Nina er achter kwam dat hij het kwijt was. Mitsu zuchtte kort. Hij kon het niet, hij zag het niet meer voor zich. Tot op een gegeven moment. De zachte streling op de kaaklijn die Nina nog kort geleden had uitgevoerd tot hem doordrong. Zijn ogen schoten open.

"Wij gaan!" spraken de groep vrienden. Afgesproken om de twee alleen te laten. Mitsu zat nog alleen met Nina. Eerst begon het met plagen. Daarna ging het over in stoeien. Waardoor ze het water in rolde. Mitsu werd volop gesopt door Nina. Maar hij won het over van haar en niet veel daarna....

Mitsu kwam overeind en glimlachte. Hij zei geen woord meer. Kwam overeind en keek recht in de ogen van Nina. "Ja daar kan ik antwoord op geven." sprak hij en kwam dichterbij. Zijn hoofd zowat tegen die haar. Langzaam legde hij zijn hand in haar nek en gaf hij een zachte kus op haar mond. Sloot ondertussen zijn ogen. Alsof hij iets had wat los kwam schoot er een hoop vuurwerk door zijn lichaam. Hij moest toegeven het was goed om haar weer een kus te geven. Ineens schoten de consequenties door zijn kop. Trok zich terug en wachtte op de klap tegen zijn gezicht.

Mitsu voelde dat ze haar ogen ook gesloten had, hij voelde dat ze er ook van genoot. Met terughoudendheid maar ze deed het. Het voelde precies zo. Het voelde geweldig. Super. Perfect! Mitsu zweeg toen hij haar zachtjes hoorde praten. Haar worden legen ineens het mes in een taart waar je uren op gebakken hebt en het binnen enkele minuten werd opgegeten. Mitsu zweeg. Kon ze het niet? Wat kon ze niet! Mitsu keek haar aan. Mitsu hoorde haar woorden. Sorry? Voor wat, voor wat zou ze zich moeten verontschuldigen. Ineens stond ze op. Mitsu twijfelde even maar niet voor lang. Resoluut schoot hij overeind en bende achter haar aan. Hij legde zijn hand op haar schouder en hield haar tegen. "Nina..." sprak hij. "Angst heeft iedereen. Angst om uit een gewoonte te stappen..." sprak hij. "Dat je angstig bent om je te binden kan ik ook begrijpen. Ik zelf voel die angst ook... 'sprak hij. "Maar meer in een andere weg dan jou. Ik voel angst om jou te verliezen..." sprak hij. "Maar...." sprak hij. "Een relatie dient van beide kanten te komen...' sprak hij. 'Als jij het niet ziet zitten, ben ik niet degene die je tegenhoudt..." sprak hij zachtjes maar duidelijk hoorbaar voor haar. Hij draaide zich nogmaals om. Stond weer vlak bij haar. Legde opnieuw zijn hand in haar nek. Gaf haar geen kus, in tegenstelling drukte hij haar stevig tegen zich aan. "Nina, een vriend is iemand die zingend met je meeloopt op een top van een berg. En zwijgend naast je loopt in een dal.." sprak hij. "En hij zal achter je staan om je op te vangen bij een keuze..." sprak hij. "En ik wil je maar wat opvangen..." sprak hij. Hij liet haar wat losser. "Maar houdt er rekening mee. Kijk eerst naar wat je hier voelt" sprak hij terwijl hij zijn vinger kort tegen haar schouder duwde. "Wat je van binnen voelt is veel belangrijker dan wat je doet, of wat anderen er van denken..." sprak hij zachtjes en glimlachte vriendelijk. "Als je liever vrienden blijft, kan ik het begrijpen. Maar het neemt niet weg wat ik van binnen voel..." sprak hij kalm en glimlachte toen. "Nina, ik wil dat je nadenkt voor je een keuze maakt. En die tijd krijg je ruimschoots..." sprak hij kalm en sloot toen zijn ogen. Liet haar los en opende ze weer. "Het is aan jou hoe dit allemaal afloopt..." sprak hij zacht en glimlachte vriendelijk..

Mitsu had met geweld dat masker opzij proberen te schuiven, maar haar reacties op alles deed hem het zelfs zonder geweld weg laten halen. Het masker was vanzelf wat opzij geschoten waardoor Mitsu een glimp op had gevangen van haar ware kant. Hij had het eerlijk gezegd fijn gevonden dat hij het had gezien. Zo zag hij tenminste wat er speelde. Mitsu sloot zijn ogen en dacht na. Ze voelde iets voor hem, maar de angst had een grotere macht over dat en zorgde er voor dat ze het tegen ging. Mitsu zuchtte kort. Haar woorden deden hem kort op zijn kaken bijten. Hij had het doosje met de haaientand nog steeds vast al leek het plastic dat donkerblauw was wit te kleuren onder de druk die Mitsu in zijn vuist had. Het buigde zo dat het lichter een kleur kreeg. Mitsu legde het doosje daarom in zijn broekzak en zakte door zijn knieën. Legde beide handen op haar schouder. "Nina..." sprak hij streng. "Ik zou je een klap in het gezicht willen verkopen om je weer bij zinnen te brengen, maar ik weet dat dat alleen maar verkeerd is..." sprak hij zacht. "Maar ik wil dat je dit weet..." sprak hij zachtjes. "Ten eerste! Als jij mijn liefde niet waard zou zijn, zou ik het ook nooit gevoeld hebben." sprak hij. "Iemand die het niet waars is om mijn liefde te krijgen, krijgt het niet.." sprak hij. "Ten tweede, je bent bang, begrijpelijk..." sprak hij. "Ik weet dat de eerste keer de meest beangstigende is. Ik weet hoe het is om het flirten op te geven, hoe het is om met willekeurige meisjes te flikflooien..." sprak hij kalm. "Maar ik weet ook hoe het is om verkering te hebben..." sprak hij tegen haar. "Ik weet hoe het is om je te binden, en ik weet dat dat veel beter voelt dan alle andere jongens bij elkaar. Wetend dat je altijd bij een bepaalde persoon terecht kan. Is heel wat anders dan jezelf troosten bij een willekeurig persoon..." sprak hij zachtjes maar kalm. Hij wist dat ze de keuze zelf moest maken, en dat ze zelf er over moest beslissen. "En daarbij opgeteld, ik zit met hetzelfde..." sprak hij zacht. De laatste woorden deden hem zuchtten. Zijn handen die nog steeds op haar schouders lagen knepen wat in haar schouders. "Alsjeblieft Nina, de negativiteit over jezelf reist nu de pan uit, en ik wil dat die vuur nu stopt..." sprak hij streng. "Net zo goed als ieder ander kun jij ook liefhebben. Het probleem is dat je het nog nooit hebt gedaan, omdat je bang bent om de ander pijn te doen. De angst heeft je in hetzelfde ritme geleid en je bent er gewend aan geraakt. Bang zijn om dat veilige ritme, zodat je niemand pijn doet, te verbreken is niet meer dan begrijpelijk..." sprak hij kalm. Hij sloot zijn ogen. Stond toen op. "Ik breng je naar de Fire-magician's etage..." sprak hij kalm. "Geef het een paar nachten..." sprak hij zacht. "Laat het wat rusten, dat is nu het beste om te doen..." sprak hij zacht. "Meestal komt het antwoord dan vanzelf..." zei hij er achter aan. "Ik ben regelmatig op de Gren etage te vinden dus je mag altijd langs komen..." sprak hij en ging kort met zijn hand over haar bol. Hij glimlachte en zakte weer door zijn knieën. "Nina, het komt goed. Welke keus jij ook maakt, het maakt mij niet kapot, nog niet eens kleiner..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij streek kort langs haar wang. "Kom op, dan zal ik je terug naar de etage brengen..." bood hij aan. Hij wist niet of Nina het wel wilde. Als ze het niet wilde zou hij het wel merken. Als ze toch liever hier bij hem bleef zou hij het geen ramp vinden. In tegendeel zelfs.

Mitsu zweeg enkel toen hij haar woorden hoorden. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Deels geforceerd. "Nina, alsjeblieft, die negativiteit werkt aanstekelijk..." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij ging naast haar op de grond zitten en trok haar weer tegen zich aan. Sloot zijn ogen. Alles om hen heen werd wit. "Herinner het je, Herinner het je..." mompelde hij in zichzelf. Het donkergroene gemengd met donkerblauwe grasveld maakte plaast voor een oranje gloed. Een illusie dat ze op een rots zaten. Niet zomaar een rots. Hun rots! Hij glimlachte. Keek kort naar de ondergaande zon. Het begon met de woorden dat haar eigen dochter een fout was. "Nina!" sprak Mitsu opnieuw streng. "Alice was alles behalve een fout. Ja, het was geboren door een fout, maar jij besloot het te houden. En misschien met een rede. Jij wilde waarschijnlijk bewijzen dat je betrouwbaar was. Jij hield oprecht van dat kind, want toen ze het van jou afpakte, pakte ze een deel van jou weg." sprak hij kalm maar vol zekerheid. Hij glimlachte enkel. Hield Nina wat tegen zich aan toen ze wilde blijven. "Nina, je mag dan volgens hun niet in staat zijn om werkelijk van iemand te houden. Je hebt daar iets tegen compensatie. Je hebt hoop, je hoopte dat ik terug zou komen, en zie hier..." sprak hij. "En je hoopt dat Alice terug zal komen..." sprak hij. "Soms is hoop het enige wat je kunt doen. En dan zal het lot misschien iets regelen..." sprak hij en glimlachte enkel. Hij streek een lok achter haar oren weg. Hij veegde haar tranen weg. "Nina, laat mij even rusten. Zie mij even alleen als een vriend, uiteindelijk komt het antwoord vanzelf..." zei hij zachtjes maar vriendelijk. "Ik kan niet voor je bepalen, en als je zelf het antwoord tussen alle bomen niet ziet, dan kun je niets doen dan wachten tot het winter wordt en de bomen kaal worden. Op den duur laat het antwoord zich zien..." zei hij zachtjes en glimlachte. Hij streek over haar arm. "Ik heb je gezegd. Bij iedere keuze, zal ik achter je staan om je op te vangen. Want Nina, ik geloof in je. Ik geloof in het feit dat jij wel degelijk iemand lief kan hebben..." sprak hij en glimlachte daarna. Hij sloot zijn ogen en bleef tegen Nina aan steunen. Hij zweeg, verdere woorden waren niet nodig. Ze zou het wel begrijpen wat hij bedoelde.

Mistu vond het briesje dat opstak verfrissend en alles behalve vervelend. Nina steunde tegen hem en dat bezorgde hem een warmer gevoel dan te beschrijven. Alsof de zon in zijn lichaam geplaatst was. Daarbij opgeteld was ze Raziaan en straalde ze zoiezo wat meer warmte uit dan een gemiddeld persoon. Onbewust, maar wel prettig. Mitsu glimlachte zwakjes op haar woorden. Ze reageerde niet. Nina had inderdaad hoop, en hij hoopte vurig dat ze aan die hoop zou vast houden. Hij zou het regelen, koste wat kost. Mitsu glimlachte enkel bij de gedachten. Maar zweeg. Hij zou het nog niet aan Nina vertellen. Maar dat zou hij ooit wel moeten. Hij keek richting haar toen ze haar schouder in zijn gezicht begroef. Zijn shirt werd wat vochtig van haar tranen. Hij glimlachte enkel en keek naar de zonsopgang. "Het komt goed, Nina. Het komt goed..." sprak hij enkel bemoedigende worden. Hij streek over haar rug en gaf haar een zachte omhelzing. Hij sloot zijn ogen opnieuw, ze was verdrietig, en dat begreep hij maar wat. Het feit dat Alice weggenomen was was niet niets. Mitsu wilde dat koste wat kost haar hoog houden. Hij zou haar als ze zou vallen met zijn arm opvangen en haar weer de lucht in werpen om haar 'mood' ook omhoog te krijgen. Momenteel ving hij haar op en zou haar even vast houden. Hij zou haar met izjn woorden die hij gesproken had vanzelf weer omhoog werpen. Daar was hij zeker van. Al was ze in het begin erg gedesorrienteerd bij de worp, ze zou die verwarring als het er bij neer kwam weer met gemak omzeilen. Mitsu glimlachte en keek naar de zon. Die langzaam onder ging. Hij merkte dat ze langzaam rustiger begon te ademen. Hij keek haar aan. Haar ogen gesloten en ze leek te slapen. Langzaam gleed de illusie weg en Mitsu glimlachte. Ging wat naar achteren hangen en liet haar rug naar zijn andere arm glijden. Tilde haar voorzichtig op en glimlachte. "Tijd om je bed op te zoeken..." sprak hij zachtjes en glimlachte. Rustig liep hij richting het schoolgebouw. Hield Nina goed vast zodat ze niet zou vallen en liep de trap op. Rustig kwam hij de meisjesslaapzaal binnen. Een aantal meiden keken verbaasd op. Hij knikte enkel en ze gingen rustig verder waar ze mee bezig waren. Mitsu liep richting Nina's bed. Legde haar neer. Trok haar schoenen nog netjes uit en legde haar deken rustig over haar heen. Hij gaf nog een klein kusje op haar voorhoofd al zou ze het niet merken. Rustig stond hij op en pakte een briefje. "Hopelijk heb je lekker geslapen, ik zal binnenkort wel weer een keer langskomen, groetjes Mitsu.... schreef hij er netjes op. Legde het briefje bij haar wekker (?) en glimlachte. Liep daarna rustig naar de Grenaanse etage om daar rustig bij te komen van alles wat gebeurd was. Hij moest toegeven. Als het ware zat hij naast Nina in die achtbaan. Hij wist niet goed wat ze nu wilde maar hij zou die rit doorstaan, en hij zou het einde halen. Wat het einde ook was. Rustig ging hij op zijn bed liggen en glimlachte. Viel in een rustige slaap en had een dromeloze nacht.

-sorry als ik het topic zo afsluit T^T ach, we vatten de rest wel op in de firemagicians etage XD-