Sparkle rekte zich nog een keer uit voor ze echt haar bed verliet. Ze keek naar haar kledij die ze gisteren al had klaargelegd. Met een borstel bracht ze haar rozekleurige haar in een net model, waarna ze de kledij aantrok. Ze trok haar muts over haar hoofd. Nou ja, het was eerder een soort kapje. Het was zwart en had aan weerszijden bovenaan twee soort punten, een soort kattenoren leek het. Ze had een zwart rokje aan, met daarop een witte bloes en daarop een gestreemd rood-zwarte trui. Ze rekte zich nogmaals uit en keek of haar haren in orde waren. Haar goudkleurige ogen keken haar aan. Ze pakte haar tekenblok mee en sprong twee treden tegelijk naar beneden. Ze was op zoek naar de aula, die ze al snel vond. Ze had nu eenmaal een goed richtingsgevoel. Blijkbaar hadden vrouwen dat beter dan mannen, die volgens de verhalen sneller zouden verdwalen dan een vrouw deed. Ze wist niet of het klopte en het interesseerde haar ook nauwelijks of het klopte, als ze maar de richting kon vinden die ze moest hebben. Huisdieren of iets dergelijks had ze niet, kortom omdat ze er geen tijd aan besteedde. Ze vond dieren wel leuk, maar om echt een band met ze op te richten en dan heel lang met ze bezig te zijn? Nee, daar had ze geen zin in. Zij was gewoon het type niet voor dieren. Ze volgde alleen de lessen en hoopte dat ze zo gauw mogelijk van school mocht, zodat ze naar de kunstacademie mocht, aangezien ze een echte aanleg voor tekenen had. Ze zou binnenkort Starshine natekenen, of iemand met wie ze goed bevriend zou worden.

Het plaatsje in het hoekje, dat moest ze hebben. Ze vond er eentje, dichtbij het raam en afgezonderd van de andere stoelen. Er zaten tegenover haar geen stoelen, alsof dit echt een plek was waar alleen eenlingen wouden zitten. En zij was een beetje een eenling. Niet dat ze dat erg vond. Ze had er immers zelf voor gekozen om alleen te gaan op pad naar Starshine en ging deze reis ook afmaken. En dan naar de kunstacademie. En wat ze dan tegenkwam of wie ze dan op haar pad tegenkwam, dat zag ze dan wel weer. Ze pakte haar tekenblok en begon ondertussen de shuttle waarin ze was vertrokken na te tekenen. Ze sloot haar ogen, terwijl ze nadacht hoe hij er ook alweer uitzag en begon verder te tekenen. Hierdoor had ze niet door dat er steeds meer en meer mensen de aula binnenkwamen en eentje uiteindelijk de aandacht op haar vestigde.

- &Tristan -

Met wat te eten en te drinken was Tristan naar een van de uithoeken van de eetzaal gegaan. Daar was hij ergens op een laag muurtje gaan zitten. Zo kon hij alles en iedereen goed in de gaten houden. De meesten waren gewoon bezig met hun eigen zaakjes, vooral eten. Tristan was hier nog niet zo heel lang op school en het viel hem mee dat niet iedereen zich overal mee bemoeide. Al haatte hij die heks nog steeds die hem op deze school gedumpt had. Alleen om zijn vader voor zichzelf te hebben. Nou, ze kon hem hebben. Tristan werd vergeten thuis, al kwam hij dagen niet terug, zijn vader merkte het nooit. En dat mens was alleen maar blij dat ze van hem af was. Tristan had nu moeite met mensen te vertrouwen en zeker vrouwen. Ze waren zo doortrapt als wat, enkel en alleen met zichzelf bezig. Als zij het maar leuk hadden, als zij maar geld hadden. Het maakte ze niet uit wiens leven ze er mee kapot maakten. Zijn moeder was verdwenen toen Tristan 12 was, toen ze erachter was gekomen dat zijn vader met een ander ging. Nooit had Tristan haar meer gezien. Maar hij was niet zo’n watje dat nu zielig ging zijn. Nee, hij ging zich niet tegen laten houden door zijn ‘’familie’’. Hij was oud genoeg, hij kon voor zichzelf zorgen. Het was enkel een waarschuwing voor de toekomst, nooit zomaar iemand vertrouwen.

In de hoek zag hij iemand tekenen. Hij nam nog een hap van het broodje en keek in de richting waar zij ook naar keek, een shuttle.

Tristan nam een hap van zijn broodje, het smaakte naar een stuk rubber maar het was tenminste eten. Al was hij veel beter gewend, maar nu hij eenmaal hier zat zou hij hier maar aan moeten wennen. De kantine zou waarschijnlijk geen beter eten voorschotelen de komende jaren. Hopelijk zou hier ergens een zwarte handel aan de gang zijn, Tristan zou er behoorlijk wat geld voor hebben om fatsoenlijk te kunnen eten.

Tristan keek weer naar het meisje, hij kon vanaf hier niet zien of ze kon tekenen of niet. Hij zelf tekende af en toe al had hij er meestal de tijd niet voor. Even kruisten elkaars blikken. Blijkbaar vond zij een blik voldoende uitnodiging om naar hem toe te komen. Met moeite probeerde ze haar krukken bij elkaar te krijgen. Ook dat nog! Dacht Tristan. Op wat voor een school werd hij hier gedumpt, kreupelen en een stel psychopaten. Dat kon je toch gewoon niet menen. Tristan durfde er behoorlijk wat geld om te verwedden dat die heks wekenlang elke school is afgegaan om de meest afschuwelijke uit de zoeken. In plaats van hem gewoon dumpen, zocht ze naar de diepste plek in de hel. Al hij haar ooit weer zou zien… Half struikelend kwam het meisje op hem af gelopen. Het zag er nogal zielig uit, al stuntelend met die krukken. Tristan deed geen enkele poging om haar te helpen en nam nog een hap van zijn broodje. Hij kende nog niet zo heel veel mensen hier maar wie hij tot nu toe al had ontmoet waren niet helemaal 100%. En dit was nog maar het begin. Hij zou hier nog een aantal jaren moeten blijven om lessen te volgen. Wat een afschuwelijk vooruitzicht. Zijn vader was verblind door liefde en alles wat die heks deed vond hij fantastisch. Voordat zijn vader haar had ontmoet zou hij Tristan nooit naar deze hel hebben toegestuurd. Dit was geen school meer, dit leek eerder op een ziekenhuis. En dan had hij de leraren nog geeneens gezien. Terwijl hij hier zat werd zijn erfenis verbrast door dat mens. En Tristan kon er niets tegen doen. Chagrijnig propte hij het laatste stuk rubber met kaas in zijn mond. Het meisje zakte neer op een stoel tegenover hem. De tocht naar hier had ze zonder kleerscheuren gemaakt. Hoeveel keer zou ze met die onhandige krukken wel niet van de trap zijn gevallen, zeker hier in deze school met de immense hoeveelheid trappen. Tristan zweeg toen ze begon te praten. ‘Mijn naam is Sparkle, in elk geval,’ Ooh, nee Miss kreupel wilde vrienden worden. En die naam! Sparkle, alsof de wereld zonneschijn en regenbogen was. Af-schu-we-lijk! Tristan leek hier wel de enige normale persoon op de hele school. Waarom moest hij juist hier terecht komen. Zwijgend keek Tristan haar aan.

‘Je hoeft me niet zielig te vinden, ik kan aardig lopen met die krukken,’ Tristan keek op naar haar. ‘Dat zie ik’ zei hij sarcastisch mompelend. Half struikelend was ze hier naar toe gestrompeld. Maar Tristan had meer medelijden met zichzelf, dat hij hier terecht was gekomen. ‘Ben je nieuw hier?’ Ze wist niet van opgeven. Zwijgend keek hij haar even aan om vervolgens zich weer op zijn lunch te richten. Hij grijnsde licht toen hij haar hoorde mompelen.

Tristan volgde haar blik toen hij zag dat ze ergens van schrok. Hij zag een jongen. Op het moment dat Tristan hem zag, keek de jongen op. In zijn ogen een blik naar Tristan, wat zit je me aan te staren. Even wachtte Tristan. Erop in gaan of niet. Hij koos voor het laatste, nu hij net op school zat wilde hij niet nu al problemen aangezien hij hier de komende tijd nog wel zou zitten. Tristan keek weer naar het meisje. ‘Heb je ooit langer dan 5 minuten je mond gehouden?’ vroeg Tristan ietwat chagrijnig. Ze bleef maar doorbabbelen, praten en vragen. Maar hij besloot niet langer te zwijgen. ‘Tristan’ antwoordde hij kort.

Vanuit zijn ooghoek zag hij de jongen opstaan. Tristan hield hem in de gaten al kon hij niet zien of de jongen hun kant op kwam of de kantine verliet. ‘Je vriendje?’ vroeg Tristan. Maar dan was ze toch niet zo geschrokken toen zij hem zag. Of juist wel, omdat hij jaloers was. Tristan lette goed op om niet onverwacht in een vechtpartij terecht te komen. Hij zou het niet ontlopen maar voorkomen was beter.

(moet weg, volgende keer langere post)

Het was dus niet haar vriendje maar een probleem tussen die twee. Een probleem dat uit de hand zou kunnen lopen. Sparkle stond op en liep naar de voorkant van de kantine. Ook Tristan pakte zijn spullen en gooide de rest weg in een van de vuilnisbakken, een rotte appel en een van de twee broodjes verdwenen in het zwarte gat. Het zou waarschijnlijk lang duren voordat hij aan deze rotzooi gewend was geraakt. Het dienblad gooide hij ernaast neer. Terug bij zijn plek keek hij weer naar Sparkle. Hij was nog net op tijd om te zien hoe Sparkle de jongen vloerde. Tristan grinnikte kort. Gevloerd door een meisje in een overvolle kantine. Een kreupele notabene. Tristan zag Sparkle nog iets naar de jongen mompelen voordat ze terug hinkte met haar krukken. ‘Zonde van het “eten” ’ mompelde hij grinnikend naar haar. Het was wel dapper van haar dat ze dat durfde, de jongen was veel sterker. Tristan keek even rond in de kantine. Er leek geen enkele leraar aanwezig te zijn. Of die verstopten zich ergens voor de gestoorde psychopaten die hier zeer zeker rondliepen op school. Het zou hem niets verbazen als de vriendin van zijn vader hier ook op school had gezeten. Daar was ze gek genoeg voor. Ze ging enkel met Tristan’s vader voor het geld. Dure kleren, veel feestjes, van Tristans erfenis. Het maakte hem niet veel uit of zijn vader doodging, ze hebben nooit een band gehad, alleen al het geld verdween wel in een bodemloze put.

Tristan zag de jongen overeind krabbelen. Zijn gezicht stond op onweer en hij kwam hun kant op. Wel begrijpelijk als je wist wat er net was gebeurd, vernederd voor een overvolle kantine. Tristan stond op van het muurtje waarop hij zat. Ergens ver weg hoorde hij een waarschuwend stemmetje. ‘Denk om je dossier! Denk om je dossier!’ Die was al behoorlijk vervuild geraakt op Shadra, dus dit vlekje zou er ook wel bij passen. Dan maar wat strafregels schrijven, dat was niet zo erg. De straffen hier waren vast en zeker een stuk minder dan op Shadra omdat hier ook Novanen waren die niet tegen een stootje konden. Het ergste wat je hier kon gebeuren was een boek overschrijven of de komende weken de kantine schoonmaken. Tristan negeerde het stemmetje. Nog steeds liep de jongen dreigend op hun af. Tristan had er wel straf voor over, het was laf om een kreupel meisje aan te vallen. Nu zou die jongen kunnen vechten met iemand van zijn eigen leeftijd en lengte. Nog maar 10 meter, 5 meter, 1 meter. De jongen zag er niet uit alsof hij wilde gaan praten met Sparkle. ‘Opzouten!’ snauwde Tristan naar hem. De jongen negeerde hem en duwde Tristan opzij. Daar reageerde Tristan op met een vuist tegen zijn slaap. De jongen wankelde en greep Tristan vast. Samen klapten ze tegen de grond aan. Tristan viel met zijn rug tegen de grond. Voordat hij de tijd had om zich te herstellen werd er een vuist tegen zijn kaak geplant. Met zijn linkerhand sloeg hij tegen de neus van de jongen aan, bloed spoot eruit. In de verwarring duwde Tristan hem omver, bloed liep over zijn gezicht heen, de smaak van bloed in zijn mond.