Vladimir keek even wat verveeld rond. Er was hier nu ook weer niet zoveel te beleven. Hij schudde even geirriteerd zijn hoofd waardoor zijn licht grijze haren naar alle kanten vlogen terwijl zijn paarse ogen, die soms robijnrood worden, naar de omgeving gleden. Al snel zag Vladimir wat verderop ruïnes dat zijn aandacht trokken. Zonder er eigenlijk nog bij na te denken vervolgde hij zijn pas en nu richting de afgebrokkelde muren af. terwijl hij er dichter en dichter bij kwam was hij meer en meer in gedachten. Hij was liever thuis gebleven, bij zijn pleegouders want zijn echte ouder waren onverwacht vermoord. Vladimir vond school gewoon zinloos, hij was liever bij zijn vrienden geweest. Oppeens stond Vladimir stil en greep pijnlijk naar zijn nek en kneep even zijn ogen dicht, wist dat de tattoo dat rechts op zijn nek stond en die nu rood gloeide wat daarna ook zijn ogen deden. De hele tijd kneep hij zijn ogen dicht en wachtte tot de pijnlijke steken weer langzamerhand weer verdwenen en uiteindelijk stopte alsof het nooit was gekomen. Met een zware zucht opende hij weer zijn ogen en haalde zijn hand van zijn nek en vervolgde toen zijn weg. Hij haatte het die pijnlijke steken. En weet niet hoe die tattoo daar op zijn nek terecht was gekomen. Sinds hij hij ouder was geworden dan 15 hadden die pijnlijke steken meer en meer gekomen, zijn pleegouders wisten wat het was maar ze waren altijd al snel op een ander onderwerp gegaan vanaf dat Vladimir erachter vroeg. Toen hij weer beter oplette zag Vladimir de stenen pilaren die al half afgebrokkeld waren net als al de rest die er stond. Hoe oud zou het zijn? En wat was het geweest. Dat waren de enige interesante vragen die in zijn hoofd spookte maar dat was al snel weer weg want het was niet iets waar Vladimir erg lang wou over pikkeren. En op dit moment kon het Vladimir ook niet echt iets schelen dus liet hij even zijn ogen naar de verschillende stenen glijden en zocht een perfect plekje om te rusten, ondertussen stapte hij verder om meer van deze plek te zien. Geirriteerd staarde hij voor zich uit. Het was eigenlijk niet echt een plek waar hij lang zou blijven maar omdat hij nu op dit moment toch niets te doen had kon het er voor nu nog mee door. Wat verderop zag hij een nog redelijk dikke muur dat niet direct op instorten stond en breed genoeg was om er op te gaan zitten of liggen. Even draaide Vladimir zich om en keek of er niemand te zien was, nee hij was niet van plan om iets uit te spoken maar gewoon om te zien of hij met rust zou worden gelaten of juist niet. Toen hij niemand zag sprong hij behendig op de grote muur en ging er comfortabel op gaan zitten en keek naar de school die veel plaats nam, opende daarna zijn hand en maakte even een bal van duisternis, niks speciaals dus, hij stak een vinger op waardoor de bal gedwongen was om zich aan te passen en zweefde nu boven die ene vinger. Al zuchttend zorgde Vladimir er voor dat de bal weer verdween alsof het er nooit was geweest en hij ging rustig op zijn rug gaan liggen en keek nors naar de lucht boven hem.

Met een wat chagrijnige blik op haar gezicht liep Tári door de brok stukken van de ruïne. Terra rende voor haar uit. Niet erg snel. Ze wachtte telkens geduldig tot haar baas haar had ingehaald. Vergeleken met Tári was Terra rustig. Ijzig rustig.. Wat vaak betekende dat ze honger had en op jacht wou. Tári zuchtte even en stopte. Ze liet zich op de grond zakken en voelde even aandachtig tussen de brok stukken. Nope.. Hier was het niet. Vanochtend was Tári een klein armbandje kwijtgeraakt die van haar grootvader geweest was. Ze had veel van hem gehouden.. In ieder geval meer dan van wie dan ook. Haar ouders hadden het simpel weg vervelend met haar getroffen en de rest.. Tja, die waren meestal niet erg snel bot nadat Tári klaar met ze was. 'Heb jij al wat gevonden, Terra?' het diertje gromde wat en schudde met zijn kopje. De meeste zeiden dat een Tasmaanse duivel geen huisdier was. Ze stonken en waren vals. Nou, Tári had er nog nooit iets van gemerkt.. Bij zichzelf tenminste.. Tári stond weer op en keek de omgeving even af. Terra kroop via het been van Tári naar haar schouder en zocht daar een warm plekje op. Tári was al de hele ochtend chagrijnig en voelde er weinig voor nu aardig te doen tegen wie dan ook. Tári gromde wat en begon weer te lopen. Ze kwam hier vaak, het was niet haar favoriete plek, maar er was maar een plek die hier boven kwam.. Het duistere bos. Nou ja, ze moest toegeven dat ze in de korte tijd dat ze hier was maar op weinig plekken geweest was, maar dan nog. Tári stopte weer en keek even rond. Hier was ze vanochtend neit geweest, maar waarom zou ze die armband nu eigenlijk moeten zoeken? Het was nou niet zo dat hier echt heel erg veel leerlingen of leraren kwamen.. Tári zuchtte even. De warme vacht van Terra verdween van haar wang en nog voor ze het wist sprong Terra van haar schouder en rende het diertje op bijna volle snelheid naar voren. Zonder te twijfelen rende Tári achter het beest aan. Zonder het te roepen, vaak als Terra ineens wegschoot had ze iets geroken of gezien. Terra was dan ook Tári's beste vriendje. Altijd al geweest. Als je de Tasmaanse duivel zag, zag je het meisje. Zag je het meisje, zag je de Tasmaanse duivel. Alleen in de lessen was Terra er meestal niet bij. Soms ging ze stiekem mee in de tas maar dat was vrij zelden. Eindelijk kwam het zwarte lichaam van Terra weer in zicht. Tári minderde snelheid en liep naar de hoogte waar het beestje stond. Zodra Terra en Tári op de zelfde hoogte stonden zag Tári al wat Terra had gelokt. Een jongen met grijze haren en een tatoeage in zijn nek lag op een dikke muur. Tári stond veel lager dan hem en was dus vrijwel onzichtbaar voor de jongen. Tári keek Terra aan die meteen weer naar de schouder van het meisje klom. Tári bracht haar twee handen samen. Een donkere bol vormde zich in haar handen. Alsof het een handbal was wierp Tári de bal over de jongen. Ze ontspande haar handen weer en klom een steen op zo dat ze zichtbaar werd voor de jongen: 'Ik had je kunnen raken..' zei ze kil met een zweem van haat in haar stem: 'Wat doe jij hier?' Terra hief haar kopje en gromde tegen de jongen wat Tári deed grijnzen. Met een angstaanjagende grijns wachtte ze geduldig af wat de jongen te zeggen had op haar vraag en opmerking.

De rust deed hem goed, het irriteerde Vladimir vaak als er teveel mensen in zijn buurt waren vooral zo'n gastjes die veel te actief en happy waren, niet dat hij daar iets op tegen hebben maar het irriteerde hem gewoon dus bleef hij liever uit de buurt van die actieve hyper jongens. Er was op dit moment trouwens toch niets te doen, dus lag hij hier maar wat moest hij anders doen? Niets dus hij kun nu toch wel wat rust nemen, het kon geen kwaad en als er iemand er iets tegen had moest die maar oprotten, want het was zijn keuze en andere mensen moesten er maar mee leven. Net als zijn pleegouders die hebben leren omgaan met de zelfstandige Vladimir. Een zeldzame pikzwarte valk vloog boven Vladimir alsof die hem bewaakte wat natuurlijk nu ook wel het geval was, ja Vladimir kon best wel voorzich zelf zorgen maar de valk Zagan stond erop, het had niet veel nut maar de valkensblik was scherper dan die van Vladimir dus kon het geen kwaad, het was toch de keuze van de valk. Het was trouwens niet het braaf vogeltje van hem, Zagan had zijn eigen wil en was af en toe wel niet eens met Vladimir zijn keuzes of gedrag maar hé ook hij heeft geleerd om ermee om te gaan. Vanaf de dag dat toen Vladimir nog jong was het een kleine valkje had gered van een gebroken vleugel en veilig in huis had genomen was Zagan erg gesteld geweest op Vladimir. Zagan kraste even dreigend, waarop Vladimir antwoorde met een geamuseerde grijns op zijn lippen sierde. Ja hij had het ook al gehoord, hij was niet doofstom ofzow. Vlak boven hem voelde hij een duistere bal over hem razen, zijn grijns werd groter. Vladimir was helemaal niet geschrokken het was trouwens geen slimme zet want ook hij kwam van Shadra dus had hij de magie van het meisje al lang opgespoord. 'Ik had je kunnen raken..' Hoorde Vladimir het meisje zeggen, zijn antwoord was een kort en snel gelach dat al snel weer verstompte toen hij sloompjes zich rechttrok en op zijn handen naar achteren leunde. "Oja?" sprak hij onchalant. De toon waarop ze het had gezegt negeerde hij gewoon. 'Wat doe jij hier?' vroeg ze er direct na. Een geirriteerde zucht verliet Vladimir zijn keelgat. Toen het kleine beestje die bij haar was gromde kwam Zagan op zijn schouder zitten, gewoon omdat die daar zin in had."Het gaat best wel Zagan" sprak Vladimir kalmpjes tegen de pikzwarte valk."En terug op jou vraag terug komen? Hm even denken" sprak hij nog steeds doodskalm waar er geen enkele emotie in te horen was." Laten we zeggen dat ik hier ben omdat ik dat wil, de rest zijn jou zaken helemaal niet" vervolgde hij nog steeds en keek toen even naar het beestje van haar. Als ze een gesprek wil gaande houden zou ze niet zo onozel vijandig doen. Vooral omdat ze ook van Shadra is houd hij zich rustig, hij keek haar strak met zijn paarse ogen aan. Ja nu zijn ze paars gelukkig, hij had soms momenten waarop die kleur in robijnrood veranderede en jammer genoeg kon hij daar helemaal niets aan doen daarom heeft hij geleerd om ermee te leren leven.

"Het gaat best wel Zagan" sprak de jongen kalm tegen de zwarte valk die op zijn schouder was gaan zitten. Tári grijnsde. Hij moest is weten met wie hij te maken had. Tári's grijns verdween toen ze zich bedacht dat ze de jongen liever geen leuke momenten wilde bezorgen: "En terug op jou vraag terug komen? Hm even denken" het feit dat de jongen kalm bleef amuseerde Tári. Dat betekende enkel dat hij niet bang was.. Nog niet. " Laten we zeggen dat ik hier ben omdat ik dat wil, de rest zijn jou zaken helemaal niet" Tári's ogen vonkelde even. De paarse ogen van de jongen keken haar strak aan. Ze schudde haar hoofd en keek Terra aan. Ze mompelde wat waarna de Tasmaanse duivel van haar schouder sprong en verdween tussen de stenen van de oude ruïnes. Ze sloeg haar ogen neer en zei bits maar met een amusante zweeg in haar stam: 'Luister is.. Ik kom altijd alles te weten wat ik wil.' ze tilde haar hoofd op en hield hem iets schuin. Haar bloedrode ogen twinkelde als robijnen en haar mondhoeken waren gekruld. 'Dus. Ik stel je de vraag nog eens: Wat doe jij hier?' dit keer vroeg ze het rustig en een soort van lief. Best! Als het rustig op gebouwd moest worden.. Dan was dat zo. Het was waar. Tári kreeg altijd wat ze wou en wanneer ze wou. Wilde iemand weigeren.. Dan liep het meestal niet erg best met die persoon af. Een zwarte vacht doemde even snel tussen een van de brokstukken op alsof Terra wilde zeggen dat Tári niet te snel moest gaan. Tári maakte een buiging en vroeg formeel: 'Maar.. Met wie heb ik het genoegen?' het was vrij vervelend iemand de hele tijd: gast of jongen te noemen. Toch? Tári verschoof iets zodat ze de valk beter kon bekijken. Het was een mooi beest en ook nog eens trouw aan zijn baas. Tári grijnsde. Nog wel.. Ze wilde wel weten wat er straks zou gaan gebeuren. Wat er zou gebeuren mocht haar plan werken. Mocht Terra zich aan de afspraak houden en mocht de jongen mee werken. Ondanks dat ze met liefde iemand pijn deed, wilde ze dat pas doen als ze er een reden toe had. Ze had dan wel een stenen hart, ze had er een. Het meisje knielde neer en ging zitten op een van de brokstukken. De grijns sierde haar gezicht nog altijd en gaf haar gezicht een angstaanjagende kijk. Door de lichtval zaten er plekken op haar gezicht die bijna geheel zwart waren. Gehuld in de schaduw. Ze grijnsde en wachtte geduldig af tot de jongen zijn naam had gezegd. Misschien kon dit nog wel interessant worden..