Sparkle rekte zich nog een keer uit voor ze echt haar bed verliet. Ze keek naar haar kledij die ze gisteren al had klaargelegd. Met een borstel bracht ze haar rozekleurige haar in een net model, waarna ze de kledij aantrok. Ze trok haar muts over haar hoofd. Nou ja, het was eerder een soort kapje. Het was zwart en had aan weerszijden bovenaan twee soort punten, een soort kattenoren leek het. Ze had een zwart rokje aan, met daarop een witte bloes en daarop een gestreemd rood-zwarte trui. Ze rekte zich nogmaals uit en keek of haar haren in orde waren. Haar goudkleurige ogen keken haar aan. Ze pakte haar tekenblok mee en sprong twee treden tegelijk naar beneden. Ze was op zoek naar de aula, die ze al snel vond. Ze had nu eenmaal een goed richtingsgevoel. Blijkbaar hadden vrouwen dat beter dan mannen, die volgens de verhalen sneller zouden verdwalen dan een vrouw deed. Ze wist niet of het klopte en het interesseerde haar ook nauwelijks of het klopte, als ze maar de richting kon vinden die ze moest hebben. Huisdieren of iets dergelijks had ze niet, kortom omdat ze er geen tijd aan besteedde. Ze vond dieren wel leuk, maar om echt een band met ze op te richten en dan heel lang met ze bezig te zijn? Nee, daar had ze geen zin in. Zij was gewoon het type niet voor dieren. Ze volgde alleen de lessen en hoopte dat ze zo gauw mogelijk van school mocht, zodat ze naar de kunstacademie mocht, aangezien ze een echte aanleg voor tekenen had. Ze zou binnenkort Starshine natekenen, of iemand met wie ze goed bevriend zou worden.

Het plaatsje in het hoekje, dat moest ze hebben. Ze vond er eentje, dichtbij het raam en afgezonderd van de andere stoelen. Er zaten tegenover haar geen stoelen, alsof dit echt een plek was waar alleen eenlingen wouden zitten. En zij was een beetje een eenling. Niet dat ze dat erg vond. Ze had er immers zelf voor gekozen om alleen te gaan op pad naar Starshine en ging deze reis ook afmaken. En dan naar de kunstacademie. En wat ze dan tegenkwam of wie ze dan op haar pad tegenkwam, dat zag ze dan wel weer. Ze pakte haar tekenblok en begon ondertussen de shuttle waarin ze was vertrokken na te tekenen. Ze sloot haar ogen, terwijl ze nadacht hoe hij er ook alweer uitzag en begon verder te tekenen. Hierdoor had ze niet door dat er steeds meer en meer mensen de aula binnenkwamen en eentje uiteindelijk de aandacht op haar vestigde.

- Servatius -

Servatius was, zoals gebruikelijk, nog voor zonsopgang opgestaan, had zijn ochtendritueel afgerond en was met zijn spullen vertrokken om in het duistere bos te trainen tot het ontbijt. Het moest voor zijn kamergenote bijna wel lijken of hij nooit sliep behalve op zondag aangezien hij ook pas laat terug kwam, iets wat wel zijn tol eiste op het lichaam, maar daar was de zondag voor. Het zorgde er echter ook voor dat hij tegen het ontbijt al vrij veel honger had en dus eigenlijk altijd veel al op zijn vaste plekje in de hoek van de aula. Net zoals gebruikelijk liep hij dus door de menigte heen met een behoorlijk vol dienblad richting zijn vaste plekje voordat hij merkte dat het al bezet was. Er zat namelijk al een meisje op die plaats, eentje die hij nog nooit had gezien en rustig zat te tekenen aan het tafeltje. Met tegenzin keek hij nog achterom of er nog ergens anders een tafeltje vrij was, maar zoals gewoonlijk zat de aula echt bomvol, en het hoekje was natuurlijk het enige plakje waar nog genoeg ruimte was om ook maar iets neer te kunnen zetten. Ietwat geïrriteerd pakte hij van een nieuwe stapel dus nog een stoel en schoof die aan het tafeltje waar het meisje zat. "Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar de rest zit al vol" verklaarde hij kort de reden dat hij aan het tafeltje kwam zitten zonder al te onbeleefd te klinken waarna hij begon aan zijn uitgebreide ontbijt dat eigenlijk zo op was, wat best logisch was als je na ging hoe veel honger Servatius had. Servatius keek naar de klok en besefte dat hij nog zeeën van tijd had voor zijn eerste les, normaal zou hij dan het bos in gaan, maar nu had het meisje dat met hem aan het tafeltje zat zijn aandacht getrokken. "Dus.... ben je nieuw op starshine?" vroeg hij maar, het was wel een goede opening sinds ze alleen had gezeten en hij haar nog nooit gezien had.

Haar tekenblok vloog bijna in de lucht toen ze een stem hoorde. Ze keek op naar de jongen vlak voor zich. Hij had rood haar, iets wat best opvallend was, net zoals haar roze haren. Haar goudkleurige ogen keken hem aan, terwijl haar hoofd wel vanzelf leek te schudden. Ze moest nu haar sociale kant opbrengen. Ze kon erg alleen zijn, maar ook erg vriendelijk zijn, vond ze. 'Ja,' zei ze en ze keek verlegen naar haar tekenblok. Ondertussen was haar hand gewoon aan het verder tekenen. Iets wat ze zichzelf had aangeleerd om toch nog op tijd haar tekeningen af te maken. Ze zag dat haar hand eigenwijs een bladzijde had omgeslagen en herkende de vorm van het gezicht van de jongen vlak voor zich. Als Sparkle eenmaal een nieuw ding in het oog kreeg, begon ze gelijk met tekenen. De jongen leek haar wel aardig. Ze kon het tekenen niet stoppen, dus keek ze de jongen maar even aan. 'Mijn naam is Sparkle,' zei ze zachtjes, iets wat best wel paste bij haar ogen. Ze keek hem aan en was benieuwd naar zijn naam, maar vertelde hem dat niet. Misschien moest ze enkele dingen over zichzelf vertellen, zodat ze vragen van de jongen al beantwoord had en dus kon vermijden. Vragen beantwoorden vond ze nog niet zo'n ramp, alleen als iemand te nieuwsgierig werd, dan haakte ze een beetje af. Haar hand was ondertussen aan het tekenen en zwierig tekende ze de piekende lokken van de jongen voor zich. Ze had ook een rugtas bij, waar kleurtjes in zaten. Als de tekening af was, zou ze hem in kleuren. Haar tekenblok zat vol met tekeningen, maar dan ook echt bomvol. Vijfhonderd bladzijden had ze en ze had er driehonderd en twintig van vervuld.

Ondertussen keek ze naar de jongen. Hij was groter dan haar en had een magere lengte, alsof hij veel trainde. Daardoor kwam hij ook gespierd over. Ze richtte haar blik op de jongen en probeerde ondertussen zo weinig mogelijk van haar belangstelling voor hem te laten zien. Ze mocht natuurlijk niet te nieuwsgierig overkomen. Ze wist niet veel te zeggen. Ze krabde in haar nek, iets wat ze vaker deed als ze een beetje nerveus was. Haar kapje trok ze een beetje rechter. De twee punten zaten grappig naar achteren. Eentje een beetje meer naar achter dan de andere, net alsof ze een kat was. Ze keek naar de jongen met een geïnteresseerde blik. Nu had ze wel een kans om vrienden te maken!

- Beetje inspiloos -

Servatius was ergens wel opgelucht dat het meisje er geen echt probleem mee leek te hebben dat hij bij haar was komen zitten, al had het niet veel uit gemaakt aangezien hij toch nergens anders had kunnen gaan zitten, zelfs al had hij dat gewild. Het viel hem op een gegeven moment wel op dat ze wel heel erg veel aan het tekenen was, maar voor hij er echt iets over kon zeggen sprak het meisje al waarbij ze zich meteen al voor stelde, al was haar stem daarbij nogal zacht, vast verlegen dacht Servatius daarbij enkel, vormde in zijn hoofd meteen het beeld van de eenzame zelf-ingetrokken artiest, gewoon om iets als richtlijn te hebben. "Ik ben Servatius, aangenaam" zei hij daarna, wel zo beleefd om je eigen naam te zeggen als de ander zich ook al voor had gesteld. Servatius bekeek het meisje daarna even goed, om har gezicht goed te kunnen onthouden en aan haar naam te kunnen binden, roze haar, goudkleurige ogen die haar naam eer aan deden, een kapje op haar hoofd dat meer decoratie leek dan echt een nut leek te hebben, rood met zwarte kleding en een tekenblok dat aan het gevulde deel te zien behoorlijk veel gebruikt werd, zelf op het moment zelve. Nu begon Servatius zich dan ook best af te vragen wat ze aan het tekenen was, negeerde daarbij het ietwat nerveuze gedrag van het meisje dat inderdaad nogal verlegen leek en besloot het gewoon te vragen "Je schijnt nogal druk te zijn met tekenen, mag ik vragen wat je aan het tekenen bent?". Ondertussen schoof hij het dienblad een stukje aan de kant zodat hij zijn handen op tafel kon leggen zodat hij iets comfortabeler zat, leunde daarbij iets schuin voorover om een glimp proberen op te vangen van wat Sparkle op het moment aan het tekenen was

Ze werd lichtelijk rood. Oh nee. Nog nooit had iemand gevraagd naar wat ze precies aan het tekenen was. Zou hij boos worden als hij zichzelf zag staan op papier? Verlegen keek ze naar haar tekenblok. Ze was niet altijd verlegen. Als iemand vervelend tegen haar deed, kon ze wel pittig van zich afbijten. Maar dat alleen als ze het echt nodig vond, wat meestal niet het geval was. Ze keek naar de jongen, Servatius. Ze probeerde Servatius' naam ergens aan te koppelen, maar het kon niet. Niet zoals Sparkle bij haar ogen paste, tenminste. Ze glimlachte voorzichtig naar Servatius. Hij was echt wel nieuwsgierig. 'Oké, niet boos worden,' zei ze zachtjes en ze draaide het tekenblok naar hem toe. Inmiddels had ze zijn hoofd afgekregen en zijn ogen ook. De pieken had ze in zorgvuldige vorm goed getekend. Hij leek er eigenlijk wel precies op, maar dat was het beeld in haar ogen. Het was dat nog nooit iemand gevraagd had naar wat ze aan het tekenen was, anders zou ze vast wel wat schuwer met haar tekeningen omgegaan zijn. Maar ze loog eigenlijk nooit en verborg niks, dus waarom zou ze hem het niet laten zien? Eindelijk iemand die interesse in haar hobby toonde, waar ze wel blij mee was. Ze was gewoon een nieuw meisje op school. Met krukken... Ze keek opzij naar de krukken, die tegen de muur achter haar stoeltje stonden. Ze had een ongeluk gehad, met de auto. Haar broer reed. Hij was dronken. Hij was wel vaker dronken en terroriseerde dan de hele boel, sloeg haar in haar gezicht als ze niet luisterde en sloeg hun moeder. Hij had het van hun vader, die het ook deed.

Ik lach mijn vriendinnen toe en zie dan een zwarte Volvo voor de schoolpoort staan. Ik zucht zachtjes en loop naar de Volvo toe. Ik zie meteen dat mijn broer dronken is. Ik stap in, naast hem. Hij vindt het niet leuk als ik achterin ga zitten. Waarom heeft hij mij nooit verteld. 'Ben je daar weer,' zegt hij en ik hoor aan zijn stem dat hij het niet leuk vindt dat hij mij moet ophalen. Ik wil liever met de fiets naar school, maar dat mag nog niet van mama. Mama is overstuur omdat papa verhuisd is naar Australië en daar woont met een nieuwe vrouw. Ik gun het hem wel. Alleen is mijn broer nu baas in huis. En hij is vaak dronken. Ook nu ruik ik een walm van alcohol. 'Zou je mama niet beter bellen om te gaan rijden, Daniël?' vraag ik zachtjes. Ik hoor een pets en voel dat mijn wang brandt. Een traan brandt in mijn ogen, maar ik houd hem tegen. 'Mond dicht,' zegt mijn broer dreigend, waarna hij de auto start. Hij rijdt tot vlakbij een kruispunt. Hij steekt zijn middelvinger op naar een achttien-jarige bestuurder. Die kijkt hem vreemd aan. Mijn broer drukt het gas in, maar zonder te rijden. Ik voel de zenuwen oplopen. Hij doet dit om stoer te doen. De jongen kijkt zorgelijk naar mij en ik kijk naar de grond, met een trieste blik. 'Rij nu alsjeblieft door,' zeg ik zachtjes, waarna ik weer een klap tegen mijn gezicht voel. 'Jij je zin,' snauwt hij en hij begint te rijden. 'Oh nee, Daniël, niet nu!' schreeuw ik in paniek. Toeterend komt een vrachtwagen dichterbij en dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Sparkle wendde haar blik van haar krukken af. Een ongeluk. Haar bot groeide niet meer goed aan elkaar. Eigenlijk had ze in een rolstoel gemoeten, maar ze had de krukken gepakt en was weggegaan. Haar broer was dood, overleden bij het ongeluk. Sparkle wist niet of ze blij moest zijn of niet. Haar moeder had er zo lang niet meer over gesproken. Die had haar gestuurd naar Starshine. Sparkle hield, ondanks dat, nog steeds erg van haar moeder. Het was gewoon om een school voor haar te zoeken, niet om van haar af te zijn, toch? Ze voelde vochtigheid op haar wangen en veegde het weg. 'Sorry, ik was afgeleid,' zei ze glimlachend. 'Ik verscheur het trouwens wel als je het niet leuk vindt dat het over jou getekend is, hoor. Ik denk dat het toch niet zo goed gelukt is,' zei ze verlegen en ze keek naar het blaadje. Ze haalde haar neus even op en keek nogmaals naar het blaadje. Het is allemaal mijn schuld. Ik had niet tegen Daniël moeten zeggen dat hij moest rijden ging het door haar hoofd en ze slikte.

Servatius zag Sparkle haar uitdrukking veranderen nadat hij de vraag had gesteld. Ze mocht dan wel verlegen kijken, maar je hoefde toch niet rood te worden omdat iemand zich in je werk interesseerde? Nu werd Servatius pas echt nieuwsgierig, had eigenlijk gewoon het tekenblok uit haar handen willen vissen om het gewoon meteen te bekijken, maar hij hield zich in en wachtte ietwat ongeduldig af tot ze zelf zou besluiten of hij haar tekening mocht zien of niet. Niet boos worden, waarom zou hij boos worden? Dat werd duidelijk toen hij de tekening zag en eigenlijk meteen zichzelf in potlood-vorm op het papier ontdekte. Hij kon begrijpen dat sommige mensen daar boos om zouden worden, maar Servatius vond het geen probleem, was eerder onder de indruk van de tekenkunst van het meisje en hoeveel detail ze wel niet in de tekening had gestopt. Servatius keek van de tekening weg naar Sparkle om haar een compliment te geven, maar hij hield zijn mond toen hij zag dat ze naar de krukken naast haar staarde die hem nu eigenlijk pas op vielen en keek toen weer terug naar Sparkle waarbij hij de tranen zag die over haar wangen liepen. Sparkle veegde die daarna weg, maar daarmee kon ze nog niet ongedaan maken dat ze had gehuild, wat Servatius om de een of andere reden bezorgt maakte, maar wie zou dat ook niet worden als een meisje plots vlak voor je neus begon te huilen. De glimlach leek dan ook behoorlijk nep in de ogen van Servatius "Het geeft niks, en ik vind de tekening juist erg mooi, je hebt er zo veel talent voor dat ik me eigenlijk af vraag waarom je niet op een kunstacademie zit in plaats van hier" zei Servatius met een waterig glimlachje op zijn gelaat. Daarna bukte hij zich even om uit zijn tas een pakje zakdoeken te halen die er nog in zaten in verband met een verkoudheid van hemzelf de week ervoor. Servatius overhandigde het pakje aan Sparkle en vroeg daarna met een bezorgde stem en uitdrukking "Maar dat is niet echt zo belangerijk, gaat het wel met je?". Nou ja, het ging overduidelijk niet echt goed met haar, maar zo kon hij in elk geval iets te weten komen, al was het dat Sparkle er niks over wilde vertellen.

Ze keek hem aan en nam het zakdoekje aan, terwijl ze glimlachte en de tranen een beetje wegveegde. 'Bedankt voor je compliment,' begon ze eerst. Ze keek toen naar de grond. 'Goed, ik zal het je vertellen,' zei ze zachtjes en ze keek hem daarna aan. 'Mijn broer was een verschrikkelijke man. Hij was een beetje ouder dan mij en omdat mijn vader naar Australië bij een andere vrouw was gaan wonen, kon mijn moeder mijn broer niet meer behandelen,' begon ze en ze keek naar de tafel en daarna naar Servatius. Ergens vond ze het wel lief van hem dat hij zich zo'n zorgen over haar maakte. Het gaf haar een gevoel dat ze geaccepteerd werd door iemand. 'Mijn broer kwam me op een dag ophalen. Hij dronk vaak. Hij terroriseerde de boel verschrikkelijk als hij dronken was. Ik rook dat hij gedronken had en waarschuwde hem,' zei ze en ze keek naar de tafel en slikte even, terwijl ze met de zakdoek langs haar ogen ging. 'Maar het was niet genoeg. Hij sloeg me, wat hij vaker deed en reed door,' vertelde ze verstikt en ze slikte even om de komende tranen op te houden. 'Hij stopte bij een kruispunt en was overdreven met zijn auto aan het pronken tegenover de bestuurder naast ons. Ik zei er iets van en hij sloeg me,' vertelde ze. 'En toen gebeurde het.' Ze keek Servatius recht in zijn ogen aan. De tranen prikten in haar ogen. 'Ik vroeg of hij alsjeblieft kon doorrijden. Hij wou mij mijn zin geven op een sarcastische manier alleen ik wist niet...' zei ze en ze stopte, omdat het haar te veel werd. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte zachtjes.

Toen het weer een beetje ging, keek ze naar Servatius. 'Ik dacht dat hij wel naar het stoplicht had gekeken, die op rood stond. Ik had het niet moeten zeggen. Hij reed inderdaad door en een vrachtwagen ramde ons,' zei ze en ze sloot haar ogen. Het gaf een vervelend beeld. De koplampen van een naderende vrachtwagen. Ze wende met haar ogen gesloten haar blik af, alsof ze een fikse klap tegen haar wang had gekregen van iemand. Ze opende haar ogen weer. 'Mijn broer was dood, vertelden ze me in het ziekenhuis. En ik had een bot dat niet meer goed groeide. Ik moest in een rolstoel, maar ik ben weggelopen, heb de krukken gepakt en heb mijn moeder gesmeekt om me niet terug te sturen naar de dokter, waarna ze vond dat het tijd was van voor een school,' zei Sparkle en ze keek naar de tafel. De tranen biggelden over haar wangen. 'En nu ben ik hier. Het is mijn schuld dat Daniël dood is. Ik had hem niet moeten zeggen dat hij moest doorrijden,' zei ze en ze wreef door haar ogen. 'Het ergste is dat ik me niet eens echt verdrietig heb gemaakt om zijn dood. Eerst voelde het zelfs als een soort oplossing. Geen Daniël meer die me kon slaan wanneer hij dronken was en geen kans meer op blauwe plekken,' zei ze en ze zuchtte. 'Ik begin nu steeds meer spijt te krijgen van wat ik toen dacht en dat het een oplossing was,' beëindigde ze haar verhaal. Ze sloeg haar handen voor haar ogen. 'Het is mijn schuld.'

- Awww -

Servatius was deels verbaasd dat Sparkle hem daadwerkelijk wat zou vertellen, kon daarna eigenlijk ook weinig doen dan naar het trieste verhaal van haar luisteren, niet wetend hoe hij op zoiets zou moeten reageren, zowel op de tranen van zo'n meisje niet als op zo'n triest verhaal. Maar hij was het dan ook absoluut niet gewent dat mensen hem zo in vertrouwen namen, zeker niet als hij ze nog maar zo kort kende als dat hij Sparkle kon. Hij werd zelf bijna verdrietig door het verhaal van haar, voelde veel medelijden voor haar en de situatie waar ze in zat, waar hij eigenlijk niks aan kon doen en zeker niks aan kon veranderen behalve misschien haar een beetje troosten. "Het is jouw schuld niet" begon hij zacht terwijl hij wat ongemakkelijk schuifelde op zijn stoel, niet wetend wat voor positie hij aan moest nemen. "Als hij daadwerkelijk was zoals je zegt dan had het iedereen kunnen overkomen, zelf al was er niemand bij dan had het makkelijk kunnen gebeuren. Iedereen die regelmatig drinkt en dan ook nog achter het stuur kruipt loopt dat risico en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik geloof in karma, dus hij had het aan kunnen zien komen, zeker na het slaan van een dame die nog goede bedoelingen heeft ondanks zijn gedrag wat ikzelf al onvergefelijk vind" zei hij tegen haar op zachte toon, zo troostend als hij kon al had hij geen idee wat hij verder nog zou kunnen doen, hij was hier niet goed mee, met gevoelens en dergelijke, was het niet meer echt gewent om gevoelens onder ogen te komen na alle oorlog die hij had meegemaakt. Hij was er van binnen bijna immuun voor geworden om het te zien, maar nu hij die situatie niet meer had was hij het ontwent en om er dan meteen zo direct mee geconfronteerd te worden was een beetje te veel voor Servatius voor hem om te hanteren. Hij keek haar aan en zag de tranen nog, voelde zich deels schuldig dat hij er naar gevraagd had om het haar te laten vertellen, wou niet iemand door zijn schuld in tranen zien. "Ik weet dat het moeilijk voor je zal zijn, maar het is ondanks dat je er zo dicht bij was jouw schuld niet, dus kan je alsjeblieft op ouden met huilen?" vroeg hij, op het einde een zwak onhandig glimlachje terwijl hij haar ondanks het ongemak dat hij voelde haar aan probeerde te blijven kijken

Ze wreef onhandig door haar ogen. Het was moeilijk om op te houden. 'Ik moet... Ik ga... Sorry,' zei ze, waarna ze opstond en weghinkte. Met haar handen voor haar ogen geslagen hinkte ze naar de dichtstbijzijnde wc toe, deed de deur open en rende een hok binnen. Ze sloot het hokje en ging op de wc zitten. Ze trok haar benen op tot haar voeten op de toiletbril zaten en sloeg haar armen om haar benen. Waarom moest ze ook weer zo nodig huilen nadat ze het verteld had? Het lag erg gevoelig, daarom. Het was een antwoord dat eigenlijk wel logisch was. Het bleek maar weer eens dat niet iedereen tegen huilen kon. Ze vond het jammer dat ze niet gewoon voor Servatius' ogen had kunnen ophouden met huilen. Ze legde haar kin op haar knieën en sloot haar ogen. Haar tranen zetten zich nog even door, wat ze erg irritant vond. Ze had die jongen nu achtergelaten bij haar tekeningen, zonder dat hij enig benul had wat hem overkwam. Ze moest niet zielig doen en terug naar de jongen gaan. Ze wreef door haar ogen en zuchtte. Heerlijk. Het was nog niet eens haar eerste goede contact of ze had zich al direct recht voor de ogen van de jongen gek gemaakt. Ze keek naar haar benen. Oh nee! Ze was haar krukken ook nog eens vergeten! Ze had niet eens doorgehad dat... Ze keek naar haar been, die levenloos naast de wc-pot hing. Ze kon het ding niet meer bewegen. Hoe kon ze... Ze was weggehinkt. En snel ook. Nu voelde ze pas te vermoeidheid die over zich heen viel.

Ze zuchtte en met moeite ging ze van haar positie af. Ze opende het hokje en hinkte richting de wc-deur. Net op dat moment kwamen er twee meiden binnen, die haar raar aankeken, naar elkaar keken en breed grijnsden. Oh nee. Ze liepen op haar af. Voordat ze zelf wist wat er gebeurde, klonk er een klap en beide meiden vielen met een harde klap tegen de muur, waar ze bleven liggen. De een knipperde verbaasd met haar ogen en de ander had haar ogen nog steeds gesloten. 'Laat me met rust,' zei ze met een stem die ze zelf niet eens herkende. Ze opende de deur en begon terug richting de aula te hinkelen. Het duizelde haar allemaal een beetje. Hijgend kwam ze bij haar stoel aan. De tranen waren verdwenen. Alsof ze een marathon van veertig kilometer gerend had op een hard tempo, zat ze daar. Haar been, die wel goed werkte, klopte vermoeid. 'Sorry,' hijgde ze naar Servatius toe. Een zwarte kring gloeide nog steeds rond haar hand, wat er op aangaf dat ze net Shadraanse magie had gebruikt. Ze lette er zelf niet op.

Servatius wou Sparkle nog terug roepen om haar te manen tot het in elk geval gebruiken van haar krukken, maar na "Wacht, je vergeet..." was ze al zo ver dat het geen zin had om de zin af te maken, bovendien leek het ook niet alsof ze luisterde, maar dat zou ook wel vrij moeilijk zijn als je zelf in zo veel verdriet zat. Ze had dan ook niks meegenomen, zelfs het tekenblok lag nog op tafel. Servatius zuchtte, hij kon nu moeilijk vertrekken en de spullen van een meisje zo onbeheerd achter laten, zeker als hij diegene nog geen minuut geleden nog een pijnlijke herinnering had laten herleven, al had hij dat van tevoren natuurlijk niet kunnen weten. Toch voelde Servatius zich schuldig en wachtte tot Sparkle terug zou komen. Ondertussen zette hij snel zijn dienblad, dat toch leeg was, weg en kon het niet helpen dat zijn ogen een aantal keer nieuwsgierig over het tekenblok gingen. Hij kon het na een tijdje dan ook niet laten om er in te bladeren en een aantal tekeningen te bekijken. Ze was goed, echt goed, maar eigenlijk zou hij waarschijnlijk niet mogen kijken, zeker niet zonder toestemming van Sparkle. Toch keek hij, al legde hij het snel met de goede bladzijde terug zodra hij Sparkle aan hoorde komen, zo zodat ze waarschijnlijk niet eens zou merken dat hij er aan had gezeten. Hij keek naar haar en zag dat de tranen er niet meer waren, al waren haar ogen nog steeds rood en zouden ze dat waarschijnlijk voorlopig ook nog wel blijven. Servatius was iets verbaasd bij haar verontschuldiging al wist hij wel waar die op sloeg. "Het geeft niet, het spijt mij juist, ik had je er niet over moeten vragen" zei Servatius waarna zijn blik van Sparkle haar gezicht schuldbewust naar de tafel schoot. Ondertussen viel hem echter iets op, hij richtte zijn blik weer een klein stukje omhoog en zag toen duidelijk de nagloei van Shadraanse magie om haar hand heen. "Heb je net gevochten of iets dergelijks?" vroeg Servatius verbaast terwijl zijn blik wisselde tussen haar ogen en haar hand.

Als een soort antwoord voor zijn vraag deed Sparkle haar handen voor haar ogen en probeerde haar gedachten een beetje te helderen. Dit was echt verschrikkelijk. Ze had net een meisje aangevallen met haar krachten. Maar de meisjes hadden zo vreemd naar elkaar gekeken en waren grijnzend op haar afgestapt. En als ze het even niet nodig had, kwam ze sowieso kwader uit de hoek dan ze bedoelde. Ze keek naar Servatius en knikte zachtjes. 'Ze vroegen erom,' zei ze zachtjes. Haar hoofd schoot opzij. De schrik sloeg haar om het hart toen ze de twee meisjes zag binnenkomen. Maar niet daarom sloeg de schrik haar om het hart. Eerder om de persoon die bij hun stond. Zoekend keken ze rond en alsof Sparkle zich nog kon verbergen, legde ze haar handen om haar oren. Oh nee! De jongen die bij hun was, was drie koppen groter dan Sparkle. Sparkle zuchtte. 'Servatius, ik heb me een boel op de hals gehaald,' zei ze en onopvallend wenkte ze met een hoofdknik achter hem. Nog meer schrik sloeg haar om het hart toen de ogen van een van de meisjes die van haar vonden. Fel keken haar goudkleurige ogen terug, om toch maar geen blijk van haar angst te geven voor deze nieuwe verschijning. Wat dachten ze eigenlijk wel niet? Dat ze Sparkle bang konden maken door er een gorilla bij te halen? Het meisje wees richting haar. De jongen zijn hoofd schoot opzij en Sparkle slikte even. 'Oh nee,' kreunde ze, toen ze zag dat de jongen richting haar liep. Ze schudde haar hoofd lichtelijk. Wat kon ze eigenlijk verrichtten met haar been? Toch helemaal niks? Hulpeloos keek ze naar haar krukken. Ze had al zo'n moeite daarnet om zich overeind te houden, zonder die krukken zou ze een gevecht met deze jongen zelfs niet zonder wonden overleven. Ze keek hem aan. Ze wist dat fel toebijten stom zou zijn, maar het zou op de een of andere manier wel moeten helpen, toch? Zou hij dan echt weggaan? Ze wou niet dat Servatius dankzij haar in de problemen kwam. Zo goed als ze kon, zette ze een felle blik op. Als het op een ruzie uitkwam in de aula, dan was het maar zo. Ze was echt niet bang voor een paar tutjes met een of andere gentleman aan hun zijde.

De angst spoedde zich wel bij haar toen ze de jongen eenmaal voor haar stond. Hij was verdomme veel groter dan haar. Hoe kon ze dit dan ook ooit redden? De jongen keek haar boos aan. 'Dat is ze,' zei het meisje bitchy. 'Dat weet hij ook wel zonder dat je je dikke lippen op elkaar beweegt om te praten, kreng,' schoot Sparkle uit het meisje. Ze begon het erg warm te krijgen toen de jongen haar aankeek. 'Moet jij niet je puisten voor de spiegel uitknijpen? Het zou een boel helpen. Alleen vermoed ik dat je gezicht dan lelijker wordt,' ratelde Sparkle. Fel keek ze naar de jongen. Ze liet zich niet bang maken. Diep vanbinnen wist dat ze alleen maar sterk stond omdat de jongen daar maar stond en niks deed. Ze keek boos naar de jongen en probeerde hem een indruk te geven dat hij nu meteen moest vertrekken. 'Rot op,' siste ze hem toe. Dat was het moment waarop de hand van de jongen uitschoot naar haar wang. Gelijk met de klap vloog Sparkle's gezicht opzij. Tranen schoten in haar ogen. Zij ook altijd met haar grote mond!

- Sorry, had effe zin in wat drama XD You know me [^^]
Sorry voor de late reactie! -