Ook het nieuws over Savador had Norwood's oren bereikt en hij had samen met Shong bedacht om dit aan de rest van de school te melden. Het was dan wel niet vannuit Savador, maar het moest gemeld worden. Norwood zuchtte kort. Hij had die man nooit echt gehaat. Het was de onbegrip die opspeelde die hem woedend maakte. Hij begreep nooit waarom Savador zo tegen hem deed. En dat zat hem meestal dwars. En dat Madeline steeds werd verleid door hem was een woede bron. Maar de man op zich was geen rede om hem kwaad te maken. Norwood zuchtte en ordene zijn papier op het verhoogde standaard. Keek de lege aula rond. De sfeer was kil. Door de donkere gordijnen en de enkele verlichting die er was. Norwood zuchtte nogmaals. Shong kon hier ieder moment zijn. Norwood had door de school laten gaan dat iedereen vandaag vrij was en dat ze om een bepaalde tijd naar de aula moesten komen. Ook de leraren had hij ingelicht over dit. Norwood vond het moeilijk om de school toe te spreken. En hij wist net zo veel als de leerlingen. Wat ging er met de school gebeuren? Wie wordt nieuwe hoofdmeester? Het waren vragen waar hij geen antwoord op wist. Norwood zuchtte. Savador, over minder dan twintig dagen was hij niet meer. Dat is toch niet, wat gebeurde er dan met SSA. Ineens ging de auladeur open. Norwood's blik ging loom naar de deur. Hij glimlachte toen hij een bekend gestalte zag verschijnen.

[Sorry saf, dat hij zo laat is ]

Hij was het al een paar enkele dagen eerder te weten gekomen, en ondanks dat hij een gevoelig persoon was dat alles filosofisch inzag had Shong niet gehuild. Nog niet, althans. Het gerouw en verdriet van mensen om een persoon die je zelf amper kende kon ook als een bom inslaan, het lag er maar net aan hoe de situatie zelf was. Voor Savador had hij altijd een soort angst gevoeld, hoe eng die man kon zijn. Dat had hier altijd maar rongeglibberd als het gluiperige persoon dat hij was, strafmethodes uit zijn generatie meegenomen en op de school zelf toegepast. Samen met Deshas had Shong hen gezien als personen die hij het liefst meed, alhoewel hij Deshas liever tegenkwam dan Savador. Nu zou het allemaal vervagen als een onheldere herinnering, en het was vreemd om het zo op te vatten. Maar het was de harde realiteit. Het schoolhoofd was niet meer over een paar enkele dagen. Er hing een grauwe sfeer in de school, eentje die zelfs Shongs optimistische instelling flink aantastte. In zijn kledingkast had hij nog een zwart Cassiaans uniform hangen, speciaal voor rouwende gelegenheden, maar hij had het gewoon niet aangekund het aan te trekken. Daarom liep hij nu met een zorgelijke uitdrukking door de gangen van de school in zijn normale blauwe uniform richting de aula. Zoals de rest van de school, zo leek het wel, waren de gangen ook verlaten en hing er overal een pijnlijke stilte. Zwijgend duwde Shong de deur van de aula open en toverde voor zijn goede vriend Norwood een klein glimlachje tevoorschijn. Hij stond in het volle zicht in de aula, met enkele papieren op een verhoogd standaard voor zijn neus. Shong stapte een soort klein podium op en verstelde één van de twee microfoons, die nog op de hoogte stond van een persoon met een gemiddelde lengte. Hij moest het verschuifbare ding flink omlaag trekken zodat hij er met zijn kleine gestalte eindelijk bij kon.

[Mag ik hier ook reageren? :3]

Het bericht dat ze vandaag vrij was, had ze niet erg gevonden. De reden die erna volgde had haar wereld een moment stil doen staan. Niet omdat ze van de man hield, of omdat hij haar vriend was. Het was simpelweg erg als er iemand uit je nabije omgeving verdween, een vaste - wellicht irritante - factor in haar leven hier. Ze was hier dan één van de nieuwere leraren, ze voelde zich helemaal thuis op SSA. Vandaag zou Norwood als het goed was de school toe gaan spreken, met een mededeling die iedereen van slag zou maken en al gemaakt had. Het was vreemd om te bedenken dat over een paar dagen het leven gewoon door ging, terwijl het voor iemand anders een letterlijke deadline was. Malaika slikte ongemakkelijk en duwde de deur naar de aula opnieuw open. Ze had gedacht dat ze de laatste zou zijn, maar er was nog bijna niemand. Alleen de altijd optimistische Shong, die ook niet helemaal zijn zonnige zelf was, en Norwood. Malaika glimlachte naar hen, hoewel ze de blik in haar ogen niet echt blij kon krijgen. Het was alleen haar mond die lachte. Ze zouden iedereen vertellen wat er nu aan de hand was, hoewel niets echt duidelijk was. Zij vroeg zich ook af hoe het verder zou gaan. Zonder Savador werd de school toch anders.. Voor Norwood moest het ook niet makkelijk zijn tegen iedereen te praten. Hij was te lief om blij te zijn dat Savador dood ging. Waarschijnlijk wilde niemand dat echt, tenminste, dat kon ze zich echt niet voorstellen.

Norwood ordende de laatste hand van zijn papieren vlug. Hij twijfelde. Zou hij het nou kort en krachtig houden. Of een uitgebreid lulverhaal. Norwood zuchte voor een derde maal. Het zou moeilijk worden. Hij was niet iemand die graag slecht nieuws bracht. Hij keek naar Shong die binnen kwam. De altijd vrolijke Shong, de optimist die met zijn hoofd in de wolken zat. Was niets meer dan een stille zwijgende brok droevigheid. Althans zo zag het er uit. Norwood zuchtte. Hij zelf had niet zijn donkerblauwe jas aan. Hij had een zwarte broek aan met daarboven en grijs overhemd. Hij was wat netter aangekleed dan normaal en had wat grijzige kleding aan. Norwood zuchtte. Ineens hoorde zijn oren de bekende deuren van de aula. Nu al? De leerlingen hadden nog een uur om te komen. Norwood zag echter nog een bekende gedaante. Norwood keek naar Shong. Nog niemand wist van het feit dat hij ook van Malaika hield. Alleen Madeline, hijzelf en Malaika. Verder was er niemand die het echt wist. Tenzij Madeline het had verder verteld. Norwood keek naar Malaika en kon nog net een vriendelijk glimlachje naar haar werpen. Daarna legde hij de papieren goed. Tikte tegen de microfoon. Een doffe klank verspreidde zich door de aula. Norwood vond de microfoon lang niet zo belangrijk. Zolang ze maar hoorde wat er speelde. Norwood knikte naar Malaika. Dat ze meer dan welkom was.

[Ja huwr, komt er in...]

(Ik denk dat iedereen nu in het topic wel welkom is ^^)

Ietwat nerveus tikte Shong nog een paar aantal keer tegen de microfoon, ondanks dat hij na binnenkomst al had nagecheckt of het ding aanstond. Er stond een triestige uitdrukking op zijn gezicht. Zo zenuwachtig als hij was voor de toespraak straks, die ook hij bij zou staan om Norwood niet al het werk te laten doen, wilde hij zichzelf toch maar een houding geven tot die tijd. Wat moest hij ook alweer zeggen? Hij besefte dat zijn handen zweette bij het pakken van het klein opgevouwen papiertje uit zijn broekzak. Licht gefronst vouwde Shong het uit en liet zijn zwarte ogen over de kriebelige regeltjes glijden. Hij had het snel en gehaast moeten doen omdat hij zijn eerste papier had verloren tussen alle spullen op zijn bureau. Zijn onuitblusbare optimisme was ver te zoeken; voor vandaag was hij een gedeprimeerd stil persoon. Shong draaide zijn hoofd om toen de deur van de aula openzwaaide. Zijn ogen schoten naar de klok, want hij wist zeker dat het nog een klein tijdje duurde voor de leerlingen binnenkwamen. In plaats van een leerling was het Malaika die binnenkwam. Voor even gleed er een vriendelijk glimlachje op Shongs gelaat en begroette hij de vriendelijke vrouw met een knik van zijn hoofd. Maar zodra hij zijn blik weer van haar afwendde smolt de glimlach als sneeuw voor de zon weer net zo snel van zijn gezicht.

Romance had gehoord dat ze naar de aula moest komen en had zich nu met moeite uit haar bed gewerkt. Ze was laat opgebleven gisteren en had het boek uitgelezen. Ze kon gewoon niet anders dan doorlezen totdat het boek uit was. Ze had het boek altijd ergens in haar koffer liggen, klaarliggend tussen alle andere spullen om niet te beschadigen. En gisteravond had ze het weer even nodig gehad om het boek te lezen, om een bekende roman met een afloop die je van te voren meestal wel wist te lezen. En nu was ze moe. Ze gooide toch haar dekens van haar af en kleedde zich aan. Haar make-up werkte ze in de badkamer bij en daarna liep ze door naar de keuken op de etage. Terwijl haar ene hand de melk pakte en de ander een glas, was ze blij dat er vandaag voor een keer wel melk in de koelkast stond. Meestal was het op voordat zij ook maar een glas had gehad. Ze had ook echt geen idee wie van de andere luchtmagicians melk dronk. Ze had nog nooit iemand gezien die melk had gehaald, maar ja.. Het was voor vandaag niet op en dat was fijn. Vandaag zou ze niet haar haren invlechten. Ze zou met haar korte koppie gaan. Eens zouden de mensen er toch achter komen dus waarom niet gewoon nu. Ook meteen een announcement voor de rest van de school. Romance was haar lange lokken kwijt. Gisteren was ze even snel naar Puffoon gegaan zodat het goed geknipt kon worden in een vlot model. De kapster die ze altijd had, was boos op haar geweest dat ze het weer zo radicaal en recht had afgeknipt, zei dat ze er zo niets mee kon, maar ze was de beste in haar vak en de enige die ze vertrouwde naast zichzelf met haar haar waardoor het uiteindelijk toch goed was gekomen. Ondertussen was het glas melk op en Romance liep in de richting van de deur. Bij de deur stapte ze in haar zwarte open schoenen met een bekende hak en vervolgde haar weg naar de aula. Ze zag op de gangen al meerdere mensen lopen die allemaal in de richting van de aula gingen. Voor de aula moesten ze even wachten, want de deuren waren nog gesloten, maar daarna gingen ze al snel los en ze liep naar binnen. Ze ging aan een tafeltje bij het raam zitten. Voldoende uitzicht op het buitenterrein en op wat er voor in de aula gebeurde. Ze zag al een paar masters staan. De meeste kende ze niet, want ze volgde hun lessen niet, maar toch leek het haar dat ze allemaal een beetje droevig keken. Waarom wist ze niet, maar ze had het gevoel dat ze daar snel achter zou komen.

Norwood ordende nog steeds zijn gehele papierwerk door. Tot hij op den duur het niet meer zag zitten en alles op een stapel legde en deze achter een gordijn neerlegde. Hij zal wel wat improviseren. Kalm keek hij de sombere ruimte wat de eetzaal diende te zijn in. Norwood haalde zijn schouders op. Het moest gewoon. Hij knipte in zijn vingers waarna alle deuren van de aula open gingen en de leerlingen naar binnen konden gaan. Zuchtend leunde hij kort tegen de lessenaar. Hij was niet een spreker voor groot publiek, en al helemaal een slechte brenger van vervelend nieuws. Maar, had hij een keus? Nee hij mocht gewoon niet anders dan dit vertellen. Hij kon het amper onthouden van de leerlingen. Zachtjes zuchtte hij opnieuw. Hij zocht even hulpeloos Malaika's gestalte op maar keek toen weer de aula over. Norwood haalde uit zijn tas een klein flesje met wat water. Dronk een paar slokken en schraapte zijn keel kort. Keek de aula in die langzaam volstroomde. Norwood wilde nog even wachten tot er zeker wat meer collega's van hem waren. Dat niet alle leerlingen het hoorde was niet een ramp, het ging hem meer over de collega's. Hij keek de aula in en wachtte nog even af.