Met zijn handen in zijn zakken keek Dillan rond. De overvolle aula was ook echt overvol. Je kon gewoon niet zien welke plaatsen er vrij waren. Hij schoof aan bij de balie en wachtte totdat hij vieze prut op zijn dienblad kreeg. Hij keek naar het eten. Het moest op spaghetti lijken, maar hij vond het eerlijk gezegd nergens op lijken. Ach ja. Beter iets, dan niets. Hij keek naar de vrouw. Hij glimlachte. Hij kon beter glimlachen en net doen alsof hij haar prut lekker vond, dan dat hij vervelend deed en de aula uitgestuurd werd. Hij keek om zich heen en vond uiteindelijk een plaatsje. Dichtbij het raam, maar alles was beter dan niets. Hij had een kleine pauze ingelast. Hij was gisteren bezweken onder het vele huiswerk die hij opgekregen had. Hij was nog maar twee dagen hier en hij had al huiswerk gekregen. En niet zo'n beetje ook. Jeetje, hij had echt medelijden met de eerste jaars die hier nog vijf jaar moesten spenderen. Hij nog maar twee jaar. Nog twee jaar zwaar overbelast worden door huiswerk en dan mocht hij aan zijn stage beginnen. Hij wist niet goed wat hij voor zijn stage kon doen. Hij kon zoveel kanten opgaan. Een saaie kantoorbaan, dat wou hij in elk geval niet. Leraar ook niet. Hij zag zichzelf daar al niet voor die koters staan met zijn handen in zijn zakken. Nee, dat niet. Begreep hem niet verkeerd. Dillan was een aardige jongen, maar kon soms een beetje onverschillig uit de hoek komen. Hij keek om zich heen en kon een gaap onderdrukken. Met een vies gezicht bekeek hij zijn eten. Hij leek wel een meid! Hij begon met het eten ervan.

Na de eerste hap had hij het eigenlijk al willen uitspugen. Nee, dit was echt geen lekker eten. Hij genoot er niet erg van. Maar hij had nooit van zijn leven genoten. In elk geval niet bij zijn vader die zijn vermoorde zusje altijd voortrok en hem altijd sloeg. Zijn vader en zusje waren vermoord op een dag toen ze naar de winkel gingen. Dillan was zo snel mogelijk weggegaan van Shadra. Hij had de eerste beste shuttle genomen die leed naar Starshine. Hij had zich hier maar ingeschreven. Hij wreef met zijn hand door zijn ogen. Hij was eigenlijk best wel moe. Hij keek voor zich uit en at toen verder, terwijl hij moeite deed om het spul niet uit te spugen. Alsof iemand anders het wel kon eten zonder het uit te spugen!

Met een zucht ging Isabelle aan het laatste lege tafeltje zitten. Vrienden maken kon ze toch wel. Dat moest wel lukken. Het was immers al een overwinning dat ze nu hier zat in de overvolle aula. Een plek waar ze normaal nooit zou gaan zitten. En zeker als het tafeltje niet vrij was geweest had ze zich omgedraaid en was naar haar kamer gelopen. Ze had dan daar wel haar eten opgegeten. Maar nu zat ze hier, aan een tafel dichtbij het raam, en keek verloren naar buiten. Wat wilde ze nu graag weg. Ze zuchtte nog eens. Dit was de eerste stap naar wat ooit misschien een vriendschap kan zijn met iemand. Maar Yamato en Maud hadden nou eenmaal gelijk. En daarvoor moest ze haar grootste angst overwinnen: contact met andere maken.
Met een raar gevoel in haar maag nam ze een hap van haar kom soep. Ze had dus totaal geen zin in al het eten dat die vrouw had. En ze vond het alleen al vreselijk om in die rij te staan, dus had ze snel een kom vol laten scheppen en was naar het tafeltje gegaan. Ergens waar ze gewoon rustig kon zitten mokken en gewoon alleen zijn. Hoewel dat behoorlijk moeilijk was in deze herrie. Maud had ze lekker achter gelaten en die ging haar gang wel. Isabelle had nu domweg geen zin in haar. Soms was ze net het beetje te veel.

Afwezig keek ze uit het raam naar buiten. Als ze het hier ooit zal redden dan was dat een overwinning, maar tot nu toe moest ze gewoon zien te overleven, want de drang naar huis gaan was te groot. Voorzichtig at ze door. Ze had in eerste instantie niet eens door dat er een jongen aan de tafel kwam zitten. Met een wazige lege blik bleef ze naar buiten kijken. Terwijl er in haar hoofd enkel herhaalde: Je kan het Ies, je kan het. Maar nee ze kon het niet. Ze wilde het liefst nu opstaan en weg lopen. Maar wat zou dat voor die jongen zijn. Die komt gewoon zitten om te eten. En dat zou toch raar zijn, ga je ergens bij zitten en dan loopt die persoon weg. Isabelle draaide haar hoofd terug, en ook richting de jongen, en staarde naar haar bord. Lepelde nog wat soep er uit. Daarna keek ze even naar de jongen om daarna weer terug te staren naar haar bord. Ze wilde zo graag gedag zeggen, maar ze vond het dood eng. Ze kon het haast niet. "Hoi." Zei ze zachtjes, misschien wel onverstaanbaar. Maar ergens juichte ze dat de het gedaan had, aan de andere kant rolde haar maag om omdat ze wel duizend kleuren in haar broek kon schijten

Dillan verslikte zich bijna in zijn eten toen hij een stem hoorde. Hij had er echt niet op gerekend dat er iemand zat. Hij ook met zijn verwarde gedachten over school. Hij had het meisje niet eens doorgehad en had daar een beetje spijt van. Dan had hij normaal 'hoi' kunnen zeggen en hoefde zij niet te beginnen. Dat was al een goed teken voor een leuke vriendschap, dacht hij sarcastisch. 'Hoi,' zei hij zachtjes terug, maar wel wat harder dan het meisje. Hij keek op en veegde zijn mond af netjes met een servertje. Je zou het niet van zijn uiterlijk verwachten, dat hij zo netjes was. Mensen beoordeelden hem vaak op zijn uiterlijk en zijn naam, iets wat hij echt verschrikkelijk vervelend vond. Alsof hij er wat aan kan doen dat hij 'Dillan' heette. Hij vond het zelf wel passen op de een of andere manier bij zijn rode pieken. Die pieken waren nooit goed te kammen, dus deed hij er ook geen moeite meer voor. Het was iets langer gaan groeien in zijn nek, maar hij liet het niet te lang worden, anders leek hij wel een vrouw en dat was iets wat hij ten allen opzichten wou vermijden. Hij keek even naar het meisje en niet meer dan een blik nodig. Ze had blonde haren die mooi rond haar gezicht vielen. In tegenstelling tot hem at zij veel rustiger, maar hij wou de troep zo gauw mogelijk achter zijn kiezen hebben, zodat zijn maag niet protesterend zou rommelen. Hij at over de hele dag verdeeld eigenlijk zeer weinig en had nu alleen wat genomen omdat hij erge honger had gekregen - zo erg dat zijn buik ervan pijn deed - van al dat huiswerk.

Hij keek nu het meisje recht aan. Ze leek een erg verlegen type, maar dat zou het zeker niet moeilijker maken om met haar te praten. In tegenstelling. Misschien werd het gesprek die ze misschien zouden voeren daarom wel interessanter. Hij hield niet echt van mensen die aan een stuk door aan het babbelen waren. Hij praatte zelf erg weinig, alleen als hij dat wou of als hij het nodig vond. Misschien moest hij zichzelf voorstellen, zodat hij haar naam ook te weten zou komen. Hij zou moeilijk 'meisje' kunnen zeggen tegen haar, dat zou niet leuk zijn. Zou ze gaan lachen met zijn naam? Hij liet het er maar op wagen. 'Mijn naam is Dillan,' zei hij en hij stak zijn hand boven de tafel uit. Zo stelde iemand zich dus blijkbaar voor. Hij had de tactiek niet vaak toegepast, maar het was wel zo netjes om dat nu wel te doen.

Isabelle had werkelijk het liefst op gestaan, haar tas gepakt en weg gelopen. Maar helaas. Dat zou ten eerste ontzettend onbeschoft zijn en ten tweede zou ze er toch niks mee op schieten. Ze zou ooit onder de mensen moeten komen en dit was het moment dan. Ze nam nog een hap van haar soep, die werkelijk waar niet slecht was, want het enige waar ze zelf aan dacht was; hoe kom ik hier het snelst vandaan. Ze had school altijd al vreselijk gevonden, en op haar oude school zag je haar dan ook zo'n beetje altijd alleen zitten in een hoekje, of juist op de toiletten. Ze deed er normaal alles aan om niet gezien te worden. Nadat ze gedag had gezegd was haar blik weer afgegleden naar buiten. Ze zuchtte even on opgemerkt en lepelde het laatste beetje soep naar binnen. Ze keek even terug toen hij wat terug zei en glimlachte zwakjes. Ze vroeg zich nu echt af wat hij zou denken. Wat hij van haar zou denken. Misschien dacht hij wel dat ze raar was. Dat zou neit meer dan logisch zijn als je haar een beetje kende. Maar hij kende haar niet dus misschien was ze wel raar in zijn ogen, ze wist het echt niet. Haar blik gleed terug naar de soep kom waar ze nu haar lepel in legde, hopend dat het normaal ging en niet raar omdat ze stond zenuwachtig was. Dit was zo'n beetje het eerste contact dat ze naast Yamato en Mitsu had gehad, en dat liep ook allemaal niet zo heel lekker. Zeker dat gebeuren bij Mitsu niet. Haar blik schoot weer omhoog, recht in zijn ogen toen hij weer wat zei. Ze voelde zich voor de zoveelste keer ongemakkelijk. "Isabelle." Zei ze kort, zachtjes en onzeker. Ze wou dat ze hier beter in was. Echt veel beter, want zo werd het gewoon ronduit irritant, maar dat was wie ze was en ze was er zelf aan gewent geraakt, ze kon niet anders meer.

Oké, ze was misschien een beetje verlegen. Een beetje? Ze was heel verlegen. Aan haar korte opmerkingen op te merken, was ze echt verlegen. Dat maakte het voor hem ook best wel ongemakkelijk. Hij kon niet zo heel goed omgaan met mensen die bijna niks zeiden. Hij vond het fijner als iemand begon te praten, maar dat vond dit meisje blijkbaar niet nodig. Hij wist niet goed hoe hij op haar korte antwoord moest reageren. 'Zo, Isabelle, leuk je te ontmoeten,' zei Dizzy een beetje dommig misschien. Hij raakte zijn keel aan. Hij voelde zijn koptelefoon. Die had hij altijd rond zijn nek hangen. Hij gebruikte hem niet voor muziek. Het was eerder een soort inspiratiebron voor hem, ook als hij zijn huiswerk deed. Hij keek naar zijn ogen en wist niet hoe hij nu verder moest reageren op Isabelle. Ze was zo stil, dat hij gewoon geen inspiratie kon krijgen om iets te zeggen. Als zijn koptelefoon wonderen kon verrichten, dan mocht die nu wel eens beginnen met werken. Soms was hij gewoon een onhandige kluns. Trouwens, hij was dat altijd al geweest bij meisjes. Als hij thuis het rumoer weer eens probeerde te ontsnappen en hij kwam een vrouw tegen op straat die opvallend aardig tegen hem deed, wreef hij alleen maar over zijn achterhoofd en glimlachte vrolijk naar haar. Ja, dat was echt hoe iemand zich hoorde te gedragen. Zijn blonde haren vielen voor zijn gezicht toen hij nog een hap nam. Zijn groenige ogen observeerden Isabelle. 'Je bent stil,' merkte hij op en hij schoot in de lach. 'Ik ook hoor, dus eigenlijk mag ik niks zeggen,' gebruikte hij zijn humor om haar te laten lachen. Tenminste, hij hoopte dat ze hier een beetje losser van kwam, anders was het wel erg verprutst. Maar hij kon Isabelle toch niet laten zitten zonder iets te zeggen? Hij zou toch ergens over moeten beginnen? Misschien kon hij haar wel over haar verlegenheid heen helpen. Ook al was hij niet de beste bron die je om hulp kon vragen, hij kon het nog altijd voor haar proberen. Hij keek naar haar en wachtte even voordat hij begon met spreken. Om de tijd op te vullen, nam hij gauw nog een hap van de prut.

'Lekker eten,' zei hij en je kon de sarcasme van zijn gezicht zien afdruipen. Hij keek Isabelle vrolijk aan en zijn groene ogen glinsterden even. Dat deden ze vaker als hij in een humoristische bui was, ook al kon Isabelle dat natuurlijk niet weten. 'Dus...' begon hij onhandig. Hij stopte met eten en keek haar aan. 'Welke lessen doe je graag?' vroeg hij maar, proberend een conversatie aan te knopen.

- Weinig inspiratie -