Wauw, wat een leuk feestje.
Op het moment zelf had hij Bellingar nog nooit zo grondig gehaat als op deze avond, terwijl nog geen enkele uren geleden hij het uitstekend kon vinden met de gozer zelf. Maar juist dát zat hem dwars. Nét kon hij nog lachen met hem, nét had hij alles nog lopen regelen met hem voor dit kampvuur, nét had Bellingar naar zijn ideeën geluisterd, hij weer naar Bellingars ideeën, samen plannen makend voor dit 'feestje'. Maar nu. Nu zat Bellingar met zíjn meisje te praten, raakte zíjn meisje aan, lachte met zíjn meisje, dronk met zíjn meisje. Hard persten zijn lippen zich op elkaar, moest een dierlijk instinct onderdrukken om niet naar Bellingar te gaan grommen. En hij, hij kon er niks tegen doen. Hij zat hier, aan de andere kant van het vuur, moest naar hun door het kampvuur verlichte en lachende gezichten kijken. Hoe ze het samen leuk hadden, zonder hem. Het gevoel van onbelangrijk en tweederangs drong zich aan hem op, ondanks dat hij wist dat het volkomen belachelijk was. Keer op keer moest hij voor zich zelf herhalen, dat het juist beter was, als ze dachten dat Myst vrijgezel was. Dat het goed was, als ze zagen dat ze met alle anders jongens zo goed om ging, en niet met hem. Want als dat niet het geval was, als ze wél in het openbaar hun relatie bekend maakte – waar hij nu zo verschrikkelijk intens naar verlangde zodat hij in ieder geval wél nu naast Myst kon zitten, haar hand kon vasthouden, misschien wel meer, en Bellingar een rót trap kon verkopen omdat hij zo deed tegen Myst terwijl het absoluut niet kon omdat het de vriendin was van zijn vriend – dan zou hij binnen de kortste keren een uitnodiging krijgen voor een gesprekje met Savador. En daar zat hij nou ook niet bepaald op te wachten. Dus vandaar dat hij nu nog steeds hier zat, zich op te vreten van binnen aan irritaties, ergernissen en pure jaloezie.
Maar hij was gek op Myst, hij hield van haar en kon niet zonder haar. In geen tijden was hij zo gelukkig geweest. Na de eenzame en koude week, de bizarre en zinloze ruzie, nu ze eindelijk bij elkaar waren met het geweten van elkaar dat ze het allebei wilden, kon hij zich ergens niet voorstellen dat hij zich op het moment zo slecht voelde. Want hij had haar toch? Ze was toch bij hem? Ván hem? Hij mocht haar toch kussen? Kón haar toch kussen? Ze hoorden bij elkaar. Hij voelde zich meer tot haar aangetrokken dan dat hij ooit bij iemand anders gevoeld had. En alles kon van hem gestolen worden, verwoest worden, zolang hij maar met háár samen kon zijn. De rest maakte niet uit.
Maar toch zat er nu vijf meter tussen hun en kon hij deze met geen mogelijkheid overbruggen. Hoe graag hij het ook wilde, hoe groot de drang ook naar haar was. Hij mocht niet, hij kon niet. Was verdoemd tot toekijken, toekijken hoe ze lachte met Bellingar. Bellingar, waar hij vanaf nu altijd gemengde gevoelens voor zou koesteren.
Gelijk schoten zijn ogen, die nu haast zwart kleurde in het warme, maar weinig verlichtende licht van het kampvuur, naar die van Myst toen ze naar hem omkeek. De zachte blik haar ogen werkte als een balsem voor zijn prikkelende humeur. Hij keek terug, en haalde vervolgens een glimlach voor haar omhoog. Ze hoefde niet te weten hoe brak hij zich werkelijk van binnen voelde. Hoe erg het stak, dat ze nu niet naast hem zat. Zijn glimlach vervaagde dan ook weer toen ze wegkeek, verslapte tot een ongelukkige versie ervan. De glimlach ongemeend. Zijn blik afwenden duurde nog langer, kon het niet opbrengen zo snel weer van haar weg te kijken.

Hij zat net een tijdje afwezig in het vuur te staren tot dat de maar al te bekende voetstappen tot hem doordrongen. Op het moment dat hij opkeek was ze al vlak bij hem, en eindelijk verscheen er weer wat leven in zijn ogen. Zijn mondhoeken krulde om, zijn hart ging over op een iets versneld tempo. ‘Hé,’ Murmelde hij zacht. Waarom wist hij niet, maar hij had zich er al volkomen op ingesteld dat ze ging zitten, nu met hem kwam praten, haar aandacht tot hem zou richten. Toen het boek dan ook te voorschijn kwam en hij zijn blik op de onbekende titel richtte schudde hij kort zijn hoofd om weer naar haar op te kijken. Ze zat nog steeds niet. Kort glimlachte hij naar haar bij de onnozele beschrijving. ‘Klinkt... interessant.’ Zijn grijns die volgde was halfhartig. Tot haar volgende woorden. Zijn lach verdween. ‘Ja hoor,’ Antwoordde hij beleefd. Ze kon toch komen zitten? Al zat er een meter tussen hun. Ze kon toch met hem praten? Hij miste haar. Zonder wat te zeggen nam hij het boek van haar aan, keek kort naar het ding dat nu in zijn schoot lag en vervolgens weer naar Myst. Myst, die nu alweer weg liep. Het korte vreugdevolle moment dat ze bij hem had opgeroepen volkomen verpest. Myst, die nu weer bij Bellingar ging zitten.
Het lukte hem niet meer. Echt waar, hij probeerde het. Probeerde zijn blik weer op het vuur te richten en in de afwezige toestand van net terug te zakken. Maar nu, tien minuten laten, hing zijn blik nog steeds op Myst en Bellingar. Zijn ogen donker, zijn onderarmen leunend op zijn knieën. Daarnaast voelde die achterlijke tien minuten aan als ander half uur. Waar was Ephony? Die vroeg aan Bellingar of deze even de suiker wilde pakken voor de thee. Waar was Laurens? Die zich zo onbeleefd als maar kon overal tussen durfde te stouwen. Waar was een hijzelf? Die ernaast hoorde te zitten, en niet aan de overkant.
Zonder ook maar enige verandering aan zijn uiterlijke vertoon, op de lichte nuance van een beweging bij zijn slapen na, keek hij met een strakke blik toe hoe Cruentus, zonder enige aankondiging, Myst mee trok in zijn duik en ze uit het zicht verdwenen achter een boomstronk. Zijn kaken waren strak op elkaar geklemd, al zijn spieren gespannen op het voorkomen van een beweging. Want hij wist zéker, dat als hij ook maar een pink bewoog hij zichzelf helemaal niet meer in bedwang kon houden en Bellingar besprong. En dan niet op een romantische manier.
“Zullen we samen idioot doen?”
Dat was de druppel.
Met een extreme zelfbeheersing kwam hij overeind en wist te voorkomen dat hij geen sprint nam, maar liep in plaats daarvan rustig naar het stel toe. Het boek krampachtig in zijn handen geklemd alsof dit hem tegen hield. ‘Bellingar,’ Zijn stem klonk geforceerd rustig. Een onzichtbare kracht pakte de jongen bij zijn schouders. ‘Ik heb nu al zo vaak gezegd dat zulke dingen niet netjes zijn,’ De jongen zat weer op zijn eigen billen, bovenlichaam weer naar het kampvuur toegedraaid. ‘Hoe vaak moet ik het dan nog zeggen?’ Probeerde hij er luchtig en plagend over te doen. Nu pas richtte hij zich tot Myst, keek naar haar terwijl ze met haar rug nog op de grond lag. ‘Ik wilde alleen maar zeggen,’ Klonk het nog steeds geforceerd vriendelijk. ‘Dat ik weer naar binnen ga en je boek wel meeneem, je moet zelf maar kijken wanneer je hem op komt halen.’ Zijn masker viel, de laatste worden kwamen doods over zijn lippen. Maar vlak voordat hij zich omdraaide kon hij ook zijn gezicht niet meer in de plooi houden. Zijn ogen stonden gekwetst haast, gevuld met pijn en eenzaamheid. Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om, liep van ze weg, liep weg van het kampvuur. Zonder nog maar één keer om te kijken ging hij het kasteel binnen en liep naar boven, met tegenstrijdige gevoelens.

Kisuke Urahara zag het brandend vuurtje met mensen erom heen. Hij liep erheen, om te kijken wat ze hier uitspookte. Hij liep rustig en kalm, en sprong tussen een jongen en een meisje in. ''Aloha.'' zei hij toen met een Frans- accent. Hij deed zijn hoed af, hield hem even boven zijn hoofd, en deed hem toen weer op. Hij glimlachte, en haalde uit het niets een zak marshmallows met steekstokjes. Hij legde het in een magische bal, dat ze boven het vuur laat zweven. Je hand kon er gewoon doorheen, en de bal was ook doorzichtig.
Hij keek naar de halfvolle maan, en keek toen terug op het kampvuur. Het deed hem denken aan tijden toen hij jonger was.

Ze klikte het blikje open en wachtte even tot het overschot koolzuur eruit was voor ze hem aan haar lippen zette. Dat ze net bij Sam geweest was had haar afgeleid, en nog steeds had ze haar gedachten niet helemaal op een rijtje. Dus dat Bellingar voor zijn doen op een vreemde manier woorden uitkraamde, viel haar ook niet op. Pas toen hij zijn hoofd, met een grijns die niet veel goeds kon betekenen, naar haar omdraaide, drong bij haar door dat hij iets in zijn hoofd had. Haar ogen werden vragen en een scheef glimlachje trok aan haar mondhoek. ‘Wat–’ Met moeite bedwong ze een gil toen Bellingar haar achterover over de boomstronk duwde. Haar hart bonkte als een bezetene van de schrik, en zijn gezicht was veel te dichtbij. Ze bedacht zich flauwtjes dat ze dit in elke andere situatie enorm grappig had gevonden, en hem gierend van het lachen van zich af had geduwd. Waarschijnlijk had hij dat minder grappig gevonden, maar dat was dan maar zo.
Nu was dat niet het geval. Beelden van Sam’s blik, tijdens die ochtend dat hij een kater had, drongen zich aan haar op. Die pijn, die marteling, het nam haar gedachten zo in beslag dat ze Bell niet eens meer zag, maar gewoon verstomd op de grond bleef liggen. Zijn woorden drongen pas na enkele tellen tot haar door en voor ze er tegenin kon gaan – zijn manier van idioot doen zou haar vast niet bevallen – hoorde ze Sam’s stem. En de toon erin. Verstijfd bleef ze liggen, een onbekende angst weerspiegeld in haar ogen. Ze zag Bellingar teruggetrokken worden en luisterde naar Sam’s stem.
Oh, sh*t. Ze slikte en sloot kort haar ogen, maar kon nog steeds de kracht niet vinden om zichzelf overeind te trekken, dus bleef ze heel oncharmant half op de boomstronk liggen. Ze knipperde een aantal keer, terwijl Sam geacteerd plagend – en voor haar was dat verschil duidelijk te zien – Bellingar een standje gaf. Pas toen hij zich op haar richtte vulden haar ogen zich met verontschuldigingen, hoewel ze ook wist dat ze hier niks aan kon doen. Al had ze het gewild, dan nog was Bellingar waarschijnlijk veel sterker geweest. Niet dat hij iets tegen haar zin in gedaan had – tenminste, niet als ze protest geleverd had – maar toch. Ze kromp iets ineen toen zijn stem omsloeg, zijn werkelijke gevoelens bovenkwamen. Alhoewel, hij klonk nu niet erg levendig, misschien had hij wel heel levendig Myst onder Bellingar vandaan willen sleuren.
Een diepe steek in haar buik benam haar de adem toen ook zijn gezicht vertoonde wat hij echt voelde, en meer dan ooit voelde ze zich gevangen. Gevangen achter een masker, gevangen in een leven dat niet het hare was. Pas toen hij uit het zicht was, werkte ze zich met moeite overeind.
Ze slikte en haalde diep adem, voor ze met trillende handen een slokje van haar drank nam. Pas toen ze er zeker van was dat haar stem niet zou breken, praatte ze weer. ‘Hij heeft wel gelijk.’ Ze keek met een gespeeld ondeugend glimlachje naar Bellingar. ‘Ik vind je lief, maar ik ben er nog steeds niet van gediend dat je steeds weer toespelingen maakt op mijn “single status”. Dat betekent niet dat ik in ben voor een nachtje klooien met jou. Ik wacht liever tot ik iemand tegenkom met wie ik verwacht een serieuze relatie aan te kunnen gaan.’ Ze nam nog een paar slokken, voor ze verderging. ‘Tuurlijk, ik heb wel eens met een vreemdeling gezoend. Maar dat was dan ook echt een vréémdeling,’ ze keek hem nadrukkelijk aan, ‘niet iemand die ik als vriend beschouw. Soms vraag ik me af of ik dat wel kan bij jou.’ De laatste woorden waren zachter, eerlijker, serieuzer. Ze trok een wenkbrauw naar hem op voor ze haar drankje atte en het blikje bij hem op zijn knie zette.
Ze gaf hem een aai over zijn bol en stond vervolgens op. ‘Zorg dat je niet betrapt wordt, Savador houdt niet zo van dit soort feestjes. Hij flipte hem echt toen ik hem vroeg of er drank gebruikt mocht worden hier op school.’ Ze glimlachte zwakjes. ‘Ik ga naar bed. Zonder mij zijn er nog genoeg meisjes die je gezelschap waarderen. Veel plezier.’ Ze gaf hem een kus op zijn wang, voor ze zich omdraaide en in een kalm tempo naar het kasteel liep.
Zo kon niemand meer zien dat de tranen in haar ogen sprongen, en haar gezicht verwrong.

Myst&Sam gaan verder in een volgend topic, kliksels.

Gelijk keek hij om naar Eph zodra deze tegen hem sprak. Hij fronste zijn wenkbrauwen, ‘Stokken?’ Kwam er vragend uit. Werkelijk geen flauw idee hebbend wat ze met die stokken wilde gaan doen - keek ook totaal niet even om, om te beseffen dat ze bij een kampvuur zaten - kwamen er al gauw de wildste fantasietjes in hem op wat je allemaal kon doen met een stok [jeesz, elo, waarom gelíjk zo vies denken?]. Maar zodra ze de zak marsmellows omhoog hield en hij de zachte, donsige sponsjes herkende in het licht van het kampvuur, verscheen er een grijns. ‘Oké, zo terug!’ Flapte eruit waarna hij, na een korte kus op haar wang, overeind sprong. Al snel was hij nog maar net te zien als een schim in de verte, scharrelend in een grote cirkel rond het kampvuur. Binnen een kleine vijf minuten was hij weer terug, zijn armen vol met kronkelende takken. Zijn gezicht in tweeën gespleten door een enthousiast grote grijns wat maar één ding zei: ‘Tada!’ Voor Eph d'r voeten liet hij het stapeltje op de grond vallen waarna hij weer naast haar neer plofte op de boomstam. Koos vervolgens zorgvuldig een stok uit, deze dingen moesten met een bekwame hand uit gezocht worden, en nam vervolgens een marsmellow die hij erop prikte. Met volle overtuiging stak hij het ding midden in het vuur en staarde ern een volle geconcentreerde minuut naar. Maar al snel verloor het zijn aandacht. Concentratie richten op één voorwerp is nooit zijn sterkste punt geweest. Behalve als het enig leven bezat, dan kon het hem uren bezig houden. Nu draaide hij zich alweer om naar Ephony en keek haar vrolijk aan. ‘Laatste keer dat we spekkies hadden wilde je geen wedstrijdje prop-je-mond-zo-vol-mogelijk doen, nu wel?’ Zijn ogen stonden vrolijk, schitterde in het zachte, oranje achtige licht. ‘Ik weet zeker dat marsmellows ook geschikt zijn,’ Voegde hij er nog aan toe, alsof hij hiermee Eph over zou kunnen halen. Maar hij hield het niet lang vol, om über vrolijk naar Ephony te kijken. Haar bleke huid, de cirkelende wallen en de trieste blik in haar normaal zo opgewekte licht blauwe ogen deden zijn grijns verslappen. Hij liet met één hand zijn stok los [Elo: gatsie. Kappen nou.] en raakte hiermee licht Ephony's gezicht aan. ‘Misschien is het wel een beetje associaal voor de rest, als deze ook nog spekkies willen tenminste.’ Spekkies, marsmellows - allemaal het zelfde. ‘Ik weet nog wel een keer bij mij thuis, toen Bart en ik een wedstrijdje deden.’ De aankondigende zin voor een zoveelste onzin verhaal wat hij weer eens had mee gemaakt met één van zijn broers. ‘We moesten beslissen wie het laatste beetje melk mocht hebben en we kwamen er niet uit. We hadden al armpjegedrukt, steen papier schaar gedaan en kamertje verhuren. Maar bij kamertje verhuren wisten we allebei niet meer hoe het spelletje werkte. En toen vond Bart De Zak. Hij zat nog helemaal vol,’ Hij sprak de woorden uit alsof de zak met spekkies vol met geld had gezeten. Een glimlach kroop omhoog. ‘Dé oplossing. We moesten wel, wij konden op dat moment toch ook niet bedenken dat we nog vier andere broers hadden?’ Op dit moment keek hij Ephony aan alsof hij om haar begrip vroeg, dat het niet allemaal zijn schuld was. Zijn grote, nu donkere ogen geheel onschuldig. ‘Ik had gewonnen,’ Een gigantische grijns verscheen weer op zijn gezicht, alsof deze wilde zeggen: uiteraard. ‘En toen kwam mam thuis,’ Weg grijns. ‘Ze was niet zo blij met ons. Bart moest ook nog overgeven... van de spekkies.’ Zachtjes grinnikte hij. ‘Maar ik mocht wel de melk,’ Victorie. ‘Wil je wat drinken trouwens?’ Al dat gebabbel over drinken en melk maakte hem dorstig. Vandaar dat hij ook algauw, zonder op antwoord te wachten, overeind sprong en naar het karretje toe hobbelde wat binnen twee meter bereik van hun stond. Onrustig rommelde hij hierin en kwam terug met drie bekers. Twee gevuld met drinken, de ander met gelly. ‘Moet je kijken,’ Hij schudde het bakje heen en weer en lachte vervolgens. ‘Hier, jij mag hem.’ Waarna hij hem Ephony aanbood.

Lalalaonzinlullen ♪

Met een glimlach, een zwakke weliswaar maar wel een krulling van haar mondhoeken, keek ze neer op de stapel takken die voor haar voeten op de grond werd gegooid. Hij had er waarschijnlijk genoeg verzameld voor iedereen bij het kampvuur, en aangezien Ephony niet de enige zak in haar handen had zou voor iedereen ook genoeg marshmallows aanwezig zijn. Voor de sier verdween een van de donzige, zoete kussentjes in haar mond terwijl ze toe keek hoe Laurens vol overgave de eerste al in het vuur stak. Ze had de tik om marshmallows lekkerder te vinden als ze niet in het vuur hadden gehangen, en met de weinige honger zou ze dit eerder naar binnen krijgen. Haar ogen vonden die van Laurens die de lichtgrijze kleur nu leken hebben vervangen voor de donkerzwarte gloed bij het kampvuurlicht toen hij tegen haar sprak. 'Strakjes misschien, oke?' ze enthousiasme hield haar tegen het aanbod weer geheel af te slaan, en ergens hoopte ze dat ze zich weer tot buikpijn zou lachen als Laurens zich vol zou proppen. Hoewel haar mondhoeken omgekruld waren tot een zwakke glimlach, lachte haar ogen nog steeds niet geheel mee. Ze probeerde het, iets wat misschien iets te duidelijk zichtbaar was. Haar ogen verzachte een stukje toen zijn hand langs haar gezicht streek, en knikte op zijn woorden. Ergens toch genietend bleef haar blik op Laurens gericht toen hij aan het zoveelste verhaal begon, vond het waarschijnlijk als enige heerlijk als hij zo in het niets brabbelde. Zachtjes klonk haar nog wat afgepeigerde lach, schudde ze haar hoofd bij de conclusie die de jongens hadden getrokken. Laurens leek altijd zoveel namen te noemen, en deze was waarschijnlijk een van zijn zes oudere broers. 'Stelletje mafkezen,' glimlachte ze hem teder toe, was gewend aan dit soort verhalen vanuit het niets. 'Graag,' haar ogen kropen terug naar het vuur toen Laurens naar de grote kar met drinken liep, de zak marshmallows tussen haar handen geklemd alsof haar leven er vanaf hing. Weer spookte het door haar hoofd hoe het met Savador zou gaan, waar hij nu was en wat hij aan het doen was. Haar hoofd schoot op toen ze Laurens weer voor haar zag, staarde naar de bekertjes in zijn hand. 'Wat is dit?' mompelde ze verbaasd, was iemand die totaal geen ervaring met drank had en daarnaast ook werkelijk niet goed tegen alcohol kon. Het zag er.. geleiachtig uit. Voorzichtig bracht ze het omhoog om eraan te ruiken, waarbij de zoete geur door haar neus schoot en ze het bekertje weer van zich af bewoog. Als ze had geweten hoe Bellingar werkelijk was en dat híj de gene was geweest die de kar had gehaald had ze het bekertje misschien niet aangenomen. Maar nu, nieuwsgierig en gewetenloos liet ze de het haar mond in glijden om verbaasd voor zich uit te staren. Het was zoet, ergens een beetje plakkerig maar zoet. Met haar tong ging ze langs haar lippen, proefde de smaak van alcohol er niet eens in door gebrek aan ervaring. 'Dat is lekker,' niet wetend dat de gelei merendeel uit sterke drank bestond staarde ze nog even naar het lege bekertje. 'Wil je ook proeven?' even keek ze om naar Laurens, was vergeten dat hij twee glaasjes drinken had mee genomen en duwde de zak marshmallows in zijn handen om daarna naar de kar toe te lopen. Met dat gelei hield ze zich wel bezig, het zoete spul was lekkerder dan de donzige kussentjes en gaf haar van binnen een warm gevoel [lekker dom wicht <3]. Met een bekertje voor Laurens en eentje voor haarzelf liep ze weer terug naar de boomstam. Uiteindelijk met een stok in haar handen, een marshmallow in het vuur en een geleibeker in haar handen dreef de warmte van binnen uit door haar hele lichaam heen. Haar zwakke stem leek op momenten steeds vrolijker te klinken, en rolde de verhalen na zo'n half uurtje over haar lippen. Naast haar stapelde de lege bekertjes van de gelly zich op, waren haar wangen standaard versiert met een warmteblos en had ze haar vest al uitgetrokken waardoor ze nog enkel in haar broek en hemdje zat. Haar stem werd steeds joliger, en in plaats van de levendige en vrolijke glinsteringen in haar ogen glinsterde er een iets te opgelaten lichtje erin. Haar al vaak onhandige bewegingen werden nog uitbundiger nu ze door ratelde over thuis, over Ené, hoe vervelend haar zusje kon zijn en hoeveel ze van haar moeder hield. '...En toen heeft mijn vader heel de vakantie brommend in de stoel gezeten en was mijn moeder dolgelukkig met de nieuwe keuken,' giechelend en met een plof was Ephony weer onhandig en wankelend neergezakt naast Laurens op de boomstam; in haar handen weer een volgende geleibeker. Haar stem leek een dubbele ondertoon te hebben, en haar ogen leken zich moeilijk te kunnen focussen op één punt. Vandaar dat ze het marshmallowbranden al had opgegeven, en ze nu jolig Laurens aankeek. Haar andere hand lag op zijn bovenbeen, haar schouder tegen die van hem aangedrukt en haar mondhoeken omgekruld in een warme glimlach. De wazige blik in haar ogen had nu niets weg van de afwezigheid die ze de afgelopen dagen met zich mee had gedragen. Meer een wazigheid dat haar hoofd niet meer helemaal helder was, iets wat zelfs een blinde nu kon zien. 'Het is wel warm hè,' weerklonk het zachtjes, iets te zachtjes.