Dit spul was echt vies! Waarom wilde iedereen het hebben? Kijito nam zich voor voorlopig geen slok meer te nemen. Het voelde ook zo vreemd.. Alsof alles iets vertraagde. Nou ja, dat zou wel aan de vermoeidheid liggen, toch? Dus keek ze wat rond, naar een meisje dat liep te roken en een beetje rond schreeuwde. Er kwamen nog meer mensen, die haar gelukkig niet zagen of niet wilden zien. Behalve dan.. die blonde jongen. Hij kwam naast haar zitten en vond het niet zo'n goed idee. Kijito liet hem het flesje afpakken. Was dit dan geen frisdrank? Ze had een vragende frons op haar gezicht, maar de jongen was alweer weg voordat ze echt iets kon zeggen. Goed, dan niet meer drinken. Zelfs het kleine beetje alcohol begon haar al naar haar hoofd te stijgen, zodat ze zonder reden een beetje giechelig werd. Ze kon het nog inhouden en keek maar weer verder. Er was ook nog een jongen - die net de andere jongen omhelst had - waar een meisje bij was komen staan. Iedereen leek iemand te vinden, behalve zij. Ach ja, dat had ze altijd al gehad.. Kijito keek naar de grond. En als er iemand naar haar toekwam wist ze toch niets te zeggen. Behalve als andere mensen iets te vertellen hadden. Misschien moest ze zo maar frisdrank gaan halen, hoewel ze hoogstwaarschijnlijk de enige was die dat ging drinken. Ach wat.. dan werd ze in ieder geval niet dronken.

Wren had gehoord over het kampvuur, waar ze eerst niet naartoe had willen gaan. Maar bij nader inzien.. Het klonk wel gezellig, er was gratis drank en Nina was er ook. Dus misschien kon ze het met haar nog gezellig maken. Plus dat leraren niet mochten komen; geen kans om Savador tegen het lijf te lopen. O, ze haatte die man, echt waar. Vandaar dat het wel fijn was dat hij er zeker weten niet zou zijn. Trouwens, zo ver lopen was het nu ook weer niet.. Wren had Siri achtergelaten en was alleen naar het kampvuur vertrokken. Als ze al getwijfeld had dat ze het niet zou vinden, dan waren die twijfels nu weg. Het vuur was gemakkelijk te herkennen, evenals de silhouetten van mensen die ze misschien wel, misschien niet kende.
Ze zag Nina die er niet helemaal stabiel uitzag, aangezien ze tegen iemand aanviel. Verder herkende ze Bellingar, maar echt veel mensen kende ze niet.. Misschien dat ze nu mensen zou leren kennen? Ach ja, waarom niet. Een meisje met felroze haar riep iets over muziek, wat Wren negeerde. Walgelijk, roze.. Drinken, oké. Dat was er gelukkig. Wren pakte een flesje bier. Ze hield er eigenlijk niet van, maar zin om iets anders te halen had ze niet. Frisdrank was trouwens.. verschrikkelijk, dus dan zou ze het wel met bier doen. Haar blik gleed naar het vuur. Vuur.. Ze werd er nog steeds bang van. Haar maag trok zich onbewust samen en ze pakte snel het dichtstbijzijnde flesje, waarna ze zich omdraaide, een paar stappen deed.. en recht tegen iemand aanbotste.
'Oh, fuckberries!' De fles bier die ze vast gehad had was op de grond gevallen en helemaal leeg, aangezien ze de dop al verwijderd had. Wren keek wat chagrijnig omhoog, naar het langere meisje dat nonchalant voorstelde dat ze wel een nieuwe kon halen. Wren had eerst pissig willen reageren, maar besloot dat nu in te houden. Ze haalde in ieder geval iets nieuws. 'Oké.. Bedankt dan,' reageerde ze, nu nog weinig geïnteresseerd. Dit was de zoveelste persoon die langer en gespierder was dan zij. Moest ze nog steeds onder de indruk zijn? Ze liep met het meisje een stukje mee naar de tafel en besloot zich voor te stellen. 'Ik ben Wren, trouwens.'

-Ellia, Wren komt je stalken >D-

Stevig hield hij Ephony haar hand vast in de zijne, bang alsof hij haar kwijt zou raken zodra hij deze los zou laten. Grote kans dat dat ook gebeurde. Ephony was duidelijk zichzelf niet meer de laatste tijd. Ze was niet meer zo vrolijk, verlegen en onhandig zoals ze vroeger was. Ze was lusteloos en saai, en hij had werkelijk geen idee waardoor het kwam. Het lag niet in zijn karakter om snel de schuld naar zichzelf toe te trekken, maar de laatste tijd begon hij zich toch af te vragen waaraan het lag. Lag het aan hém? Had híj iets fouts gezegd? Hij had wel vaker mee gemaakt dat een meisje opeens de periode voordat ze het uit wilde maken zich opeens totaal anders ging gedragen. Maar dit, Ephony haar gedrag, dit was anders. Ergens kon hij voelen dat het niets met hun relatie te maken had, maar toch maakte het hem onzeker. Wat nou als het wel daaraan lag? ‘Natuurlijk heeft het zin Eph!’ Zei hij met een gemaakt opgewekte stem. Als ze op zou letten zou ze het horen, maar hij wist zeker dat Ephony het in deze staat niet zou opmerken. Hij was niet goed in liegen, niet goed in zijn ware gevoelens verbergen. ‘Een kampvuur met de juiste mensen is áltijd leuk. Muziek, drank en gezelligheid. Volgens mij kan jij dat ook wel gebruiken,’ Hij keek opzij, keek naar Ephony. Al snel keek hij weer weg, alsof hij de aanblik die hij zag, de troosteloze blik in haar ogen, niet wilde zien. Hij wist zelf ergens ook wel donders goed dat dit niks met hun relatie te maken kon hebben. Ephony kampte met een veel groter verdriet, een verdriet waar ze hem buiten liet. Hij had werkelijk geen idee hoe hij er mee om moest gaan. Haar ernaar vragen? Dat had hij natuurlijk al gedaan, vaker zelfs. Maar Ehpony draaide hem erom heen. Ze sloot hem buiten van haar verdriet, en hij wist nou niet of ze dit deed specifiek vanwege hem of dat er andere achterliggende redenen waren. De enige rol die er over bleef voor hem, was er voor haar zijn. Dus dat deed hij. En hij deed er zo hard mogelijk zijn best voor om het zo goed mogelijk te doen. Dit kampvuur kwam dan ook uitstekend uit. Ephony kon wel wat afleiding gebruiken, dacht hij zo.
Zodra hij voelde hoe de greep rond zijn hand verstrakte kneep hij een keer zachtjes in haar hand, als geruststellend gebaar. ‘Kom op, zo'n kampvuur overleef je heus wel,’ mompelde hij. ‘Je gaat er heus niet dood aan,’ Probeerde hij haar met een glimlacht te helpen herinneren. Maar toen hij naar haar omkeek en een grimas zag in plaats van een glimlach, vertrok zijn eigen gezicht ook. De laatste tijd leek hij niks goeds meer te kunnen zeggen, zelf niet wetend dat zijn woordgebruik haar juist alleen maar deed denken aan haar verdriet. Hij keek weer voor zich uit, fronste in zichzelf. Eenmaal bij de plek aangekomen kwam er toch weer een lichte glimlach te voorschijn, had er zelf ook zin in gehad. Hij zwaaide naar Sam, zwaaide naar Romance en de andere die hij kende en trok vervolgens Ephony naast zich op een nog vrije boomstam. Hij liet haar hand los en legde zijn arm in plaats hiervan om haar schouders heen, trok haar tegen zich aan. Een gebaar dat bijna beloofde dat hij haar deze hele avond niet meer los zou laten.

Ze staarde naar het flesjes dat ze krampachtig haar hand had geklemd. Wat nu? Ze had weer eens niet nagedacht, maar het was ook zo dom om hem weer terug te zetten. Misschien als niemand haar zag… Dan kon niemand het ook vreemd vinden. Ze ging op haar tenen staan, keek schuw om zich heen. Ze zakte weer omlaag, bleef met grote ogen kijken naar de jongen die naar haar grijnsde. O nee, hij zag haar. En hoe. Nu kon ze het niet terugzetten, verdorie! Het was ook altijd wel wat. Waarom dacht ze nou nooit na; dan zou haar leven een stuk gemakkelijk zijn. Maar ze was nou eenmaal de slimste niet, eerder de naïefste. Maar dat deed er nu niet toe.
Ze glimlachte enkel nogal vaagjes op zijn woorden, snapte ze niet echt. Gewillig liet ze het flesje uit haar handen pakken. ‘Je mag me ook naar mijn slaapkamer brengen als ik gewoon nuchter ben hoor,’ merkte ze op met een frons op haar voorhoofd, natuurlijk weer zo onwetend als was. ‘Het lijkt me wel gezellig.’ Op dat gebied was ze nogal zwakjes. Ze snapte het gewoon niet, want niemand had het haar ooit geleerd. Het zou haar wel vergeven worden als men haar verleden wist, maar daar deed ze altijd nogal vaagjes over; wat haar moeder betreft. Ze ratelde meestal aan een stuk door over haar broers, was altijd erg trots op ze; net zoals een moeder zou zijn.
Dankbaar knikte ze naar hem wanneer hij haar het flesje terug gaf. ‘Maar wacht,’ probeerde ze zijn aandacht weer te trekken, ze had wel doordat hij nu allang ergens anders was met zijn hoofd. ‘Wat is je naam eigenlijk?... Want als ik die niet weet kan ik je niet roepen,’ merkte ze op, grijnsde terwijl ze een frons op haar voorhoofd had. Maar een grimas was het niet. Ze was slecht in grimassen trekken, haar glimlachjes waren altijd kinderlijk en oprecht. Het was ook wel zo logisch dat ze bar slecht was in liegen en dat dus ook maar liever vermeed.

Ze staarde weer naar het flesje in haar hand. Ze was er nu wel van op de hoogte dat er alcohol in zat. Hoe vaak had haar vader dat wel niet gedronken toen haar moeder er niet meer was? Te vaak. Het was zelfs vervelend, en het zorgde ervoor dat zijn adem stonk. Ze werd nu niet meer gehinderd door de dop, maar door het feit wat de vloeistof allemaal kon aanrichten als ze hem eenmaal door haar keel zou laten glijden. Ze schudde haar hoofd. Als ze langzaam zou drinken zou er niets gebeuren. Ja, ze was eigenlijk nog minder jarig. Maar wat kon het voor kwaad? Het was niet zo dat er de kans bestond dat ze alcoholiste was.
Ze kneep haar ogen dicht, bracht het flesje naar haar lippen en nam er een teug van. Ze trok een gezicht bij het proeven van de bittere smaak. Ze slikte het snel door. Knipperde met haar ogen. Hè bah, dat smaakte gewoon ranzig. Ze snapte niet waarom iedereen het zo lekker vond. Als alcohol altijd zo vies smaakte, hoefde ze het niet meer te hebben. Welke vorm het ook had; wijn, bier… Het was allemaal vies. Maar het was zo dom om het weg te gooien. Dan maar heel langzaam en treuzelend opdrinken, en er verder niet meer aan denken. Als ze met iemand zou praten, zou ze toch afwezig raken en het niet eens meer proeven. Misschien was dat wel de reden dat al die anderen het niet vies vonden; ze dachten er vast niet aan, dronken gedachteloos.
Een vreemde geur drong zich in haar neusgaten. Ze wist niet of ze het vies moest vinden ruiken of lekker. Ze kon het eigenlijk niet plaatsen. Ze draaide haar hoofd, was nieuwsgierig naar wat de geur had veroorzaakt. Een paar nieuwe mensen. Een meisje, met een of ander… Ding tussen haar vingers. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, het leek niet op een sigaret; die dingen had ze zo vaak gezien op Shadra. Het was iets anders, maar er kwam wel rook vanaf. En het had overduidelijk een paar eigenschappen van een gewone sigaret, maar het was er geen. De geur en het uiterlijk klopte in sommige wegen niet met elkaar.
Ze bleef eventjes afwezig kijken, nam treuzelend een paar slokjes van het biertje; walgde nog steeds van de smaak. Ze wou weten wat die geur was. Uiteindelijk nam ze een besluit, liep op het meisje af. Ze stond bij andere mensen. Maar onder het lopen werd haar aandacht getrokken door een van de jongens waar ze bij stond. Had hij nou blauw haar?... Dat was ook wel apart. Ze had nog nooit iemand met blauw haar gezien. Door haar afwezigheid struikelde ze over een steentje; dat verborgen lag in het gras. Ze zette een stap naar voren, wou haar evenwicht bewaren. Maar daarbij lette ze niet op het half volle flesje in haar hand. De inhoud ervan vloog door de lucht; richting de jongen. Met grote ogen keek ze toe. ‘Ow nee,’ wist ze met over haar lippen te krijgen, omdat ze geen adem meer in haar longen had. Ze had letterlijk alles uit dat flesje over hem heen gegooid, zonder dat het haar bedoeling was. Snel ging ze weer recht staan, ging voor hem staan. Met een schuldige blik keek ze hem aan. ‘H-Het spijt me zo,’ verontschuldigde ze zich. ‘Zal ik het voor je schoon maken?’ bood ze aan. Het was het minste wat ze kon doen; vooral omdat ze water magie beheerste. Maar ze wou eerst zijn toestemming hebben, wie weet zou ze hem alleen maar nog bozer maken… Want hij had wel het recht om boos op haar te worden naar haar onhandige gedoe.

* Jeej voor Marjolijns domme gedrag 8D
Even voor de duidelijkheid; degene waar ze zo handig bier overheen gooit is Mitsu.
IK MOEST D:
Ik ga geen namen noemen, though.

Ze hield haar mond op Laurens zijn tegensprekende woorden, wist dat hij gelijk had. Maar haar zorgen waren niet dat ze geen lol zou hebben, meer dat ze alles voor de rest zou verpesten. Maar een enkele blik op zijn entousiaste houding en zijn lachende gezicht deden toch haar mondhoeken zwakjes omkrullen, en ze wist dat hij weinig hoefde te doen om haar verder over te halen. Als hij het werkelijk zo graag wilde dan zou ze waarschijnlijk elke oceaan over varen voor hem. Toch zakte de glimlach weer weg, richtte ze haar ogen op het vuur en de mensen er omheen. Het was waarschijnlijk beter als ze zich in een hoekej zou verstoppen tussen een paar boomstammen in en zich vol zou proppen zodat er geen mogelijkheid was van denken of praten. Alles om de huilbuien - die gelukkig nu minder kwamen. Waarschijnlijk gewoonweg omdat ze te moe was om te huilen - tegen te gaan en iedereen zo min mogelijk in de weg te lopen. Haar ogen schoten naar Laurens toe toen ze onbewust haar eigen hand had aangespannen. Hopeloos probeerde ze op zijn woorden te glimlachen, maar dat enkele woordje deden haar ogen weer prikken en gaf haar ademhaling een onregelmatig tempo. Zodra hij weg keek schoten haar ogen neer, om wild knipperend de opkomende tranen weg te duwen en te dwingen alles behalve over haar wangen te rollen. Gewillig, zonder haar ogen op te slaan naar Sam of enige bekende zakte ze neer op de boomstam naast het karretje met drank dat Bellingar zo zorgvuldig bij elkaar gesprokkeld had en hierheen gebracht. Dankbaar voor zijn gebaar trok ze haar knieën op en kroop ze voorzichtig tegen hem aan. Haar hoofd tegen zijn schouder en haar ene arm afgezakt zodat hij op zijn been lag. De doffe, grijsblauwe ogen gleden opzij naar de kar, om hier toch enigszins nieuwsgierig haar ogen op te richten. Haar hoofd kwam omhoog, om met een vage glimlach haar ogen te vestigen op de zak. 'Zeg Lau, als jij nou eens een paar stokken gaat zoeken?' vroeg ze zachtjes, haar normaal zo'n levendige stem bleef afgezwakt. Het was iest om Laurens toch nog eens de lol te laten belven waarop hij hoopte. Ze kwam omhoog om met haar hand naar de zak marsmellows te graaien en deze omhoog te houden naar Laurens. Aangezien ze niet op zijn antwoord hoefde te wachten - het waren marsmellows in een combinatie met Laurens; dat was altijd een ja - trok ze hem al open om meteen te worden verwelkomt door de zoete geur van de zachte blokjes in de zak. Hoewel het honger gevoel ontbrak was een van de marsmellows al gauw in haar mond verdwenen, om op te kijken en Laurens te zoeken. Marsmellows, het brachten leuke herinneringen met zich mee. Hoewel het op dat moment nogal stressend was geweest, was het moment als ze er nu aan terug dacht toch iets waardoor haar hart sneller begon te kloppen zolang ze niet aan de periodes daarna dacht.

Zijn geelgroene ogen kregen de warme charme weer terug bij de simpele woorden van het meisje. Hij kon het werkelijk amper geloven, maar haar toon gaf wat roet in het eten. Heerlijk en ontwetend, een cadeautje die hem persoonlijk in zijn schoot werd geworpen. Het gaf hem de taak om haar goed op te leiden, van een schone witte lei iets fantastisch te maken. 'Dat zou ontzettend gezellig worden,' beantwoorde hij haar woorden met de scheve en aantrekkelijke glimlach om met zijn duim even langs haar wang te strijken. 'Bellingar Cruentus,' draaide hij zich nog even om toen hij weg liep en ze hem na riep. Even later had hij zich geïnstalleerd op het bankje naast de eerste jaars, om daarna te worden vergezeld door Nina. Met een geamuseerde glimlach bleef hij toe kijken hoe Nina bleef ratelen. Zijn arm was rond haar middel gegleden; deels zodat ze niet spontaan om zou vallen en deels omdat hij gewoon Bellingar was en graag lichamelijk contact zocht met vrouwen. Zijn lippen hadden iets te liefelijk langs haar wang gestreken waarbij hij naar haar woorden luisterde. Grinnikend tilde hij zijn hoofd op, gewoonweg omdat haar woorden erop basseerde dat er iemand was die aan haar zou denken. Ze had hem duidelijk gemaatk dat ze even solitair was als een straatkat, en hij kon zich haar nou niet echt in een relatie vinden. Toch volgde hij haar blik toen ze aanduidde dat hij er werkelijk stond. Blijkbaar was ze er zelf even verbaasd over, wat enigszins zijn aandacht trok. Zijn ogen gleden naar de mensen aan de overkant, maar doordat Nina niet erg duidelijk was geweest had hij nog steeds geen idee met welke jongen Nina nu weer zat te flikflooien. Zij in een relatie zag hij nou werkelijk niet voor zich, dat zou het zelfde zijn als hij met een vaste vriendin of met een huisdier. Op het volgende moment had hij twee bierflesjes in zijn hand en de joint om nu naar haar heen en weer gaande achterwerk te kijken toen ze van hem vandaan liep. Iets wat hij toch wat minder vond. 'Hee,' klonk het wat teneergeslagen, had zijn wenkbrauwen gefronst maar merkte dat zijn aandacht getrokken werd. Tijd om op onderzoek uit te gaan, aangezien Nina een perfecte tweede Sheena was voor het geval hij zich verveelde. Kalmpjes stond hij op, om het schattige en onwetende projectieltje te bekijken hoe ze voor hem naar het zelfde groepje liep. Zijn lichaam schoot in ee nreflex naar voren toen hij zag hoe ze haar evenwicht verloor op een onverklaarbare simpele manier. Zijn vrije hand, die niet gevuld was met twee bier flesjes en de joint gleed om haar middel om zijn goed getrainde arm er omheen te slaan voordat ze geheel tegen de blauwharige jongen aan viel die al werd vergezeld door Nina's gewicht. 'Marjolijn toch. Dat is ook nog eens een geslaagde openingsmove en zin,' grinnikte hij vrolijk naar het meisje waarbij hij zijn arm weer rond haar middel los liet en vrolijk op haar neer keek. 'Goed idee, voordat de vlekken erin blijven. En het kan ontzettend stinken, geloof mij,' gaf hij de goede raad, had zelf genoeg vlekken gemaakt om te weten hoe het kon stinken, en hoeveel zorg de wassers in zijn huishouden hadden overgehouden aan zijn feesten en vlekken in de banken. Zijn hand wam zachtjes rond Nina's schouder te liggen om haar met een voorzichtige kracht op haar benen te zetten. 'Kom op, anders raak je straks zelf nog zijknat,' even zakte hij door zijn hurken om de twee flesjes op de grond neer te zetten en de joint uit te drukken. 'Hier, denk niet dat je me nog zo aardig vind als ik deze nu weg gooi,' kalmpjes alsof het niets was propte hij de joint terug in haar zaktoen hij er zeker van was dat het niet meer brande en hield zijn arm om Nina's schouders. 'Zeg, lief, volgende keer doen we dit soort dingen maar met z'n tweeën ofzo. In het openbaar ben jij in deze toestand niet zo.. geschikt,' grinnikte hij terwijl hij vrolijk op haar neer keek en haar tegen zich aan hield zodat ze niet zou omvallen. Zijn vinger tilde haar kin op om haar goed aan te kunnen kijken. 'Niet zo sip kijken, anders ga ik gemeen zijn,' glimlachte hij haar zachtjes toe.

Miiitch, is het erg als ik hier en daar wat veranderd heb? Komt door Manderijn

De tranen liepen over haar wangen terwijl ze snikken onderdrukte. Ze veegde met de rug van haar hand langs haar wangen en las de laatste regels van het hoofdstuk dat haar het best was bijgebleven opnieuw en opnieuw. ‘Daarbij verbaasde ik mij minder over Giacomo’s tranen dan over de verwijdering die ik voelde, bijna alsof wij bij elkaar vandaan werden gezogen. Hier liet ik los en werd gered. Ik nam afstand. Ik deed het. Zo onnozel is het niet. Toen ik wegliep hoorde ik achter me Rijgerbos briesen van opluchting dat de hele bezoeking achter de rug was en het hun eindelijk werd vergund hun lusten eens bot te vieren.’ Ze wilde het bijna door de kamer smijten. Hoe kon het mogelijk zijn dat na zo lang, altijd verliefd op elkaar te zijn geweest, al wás ze helemaal verminkt met littekens, ze niet samen kwamen? Ze smeet het maar hard in het kussen dat naast haar op de bank lag zodat het geen schade zou oplopen. Ze veegde met haar vingers onder haar ogen langs om haar uitgelopen mascara weg te halen en liep met een teleurgesteld gevoel naar de keuken. Was het zo’n fantastisch boek, moest het zo rottig eindigen. Ja, het was onwijs mooi en ja, de ik persoon was gelukkig geweest. Dus? Ze haalde haar neus op en pakte met trillende handjes een glas water. Het moest maar eens terug naar de bibliotheek. Dan zou ze er niet constant aan herinnerd worden hoe tragisch het leven kon zijn. Ze slikte nogmaals moeilijk en deed nogmaals haar wangen af, ditmaal met haar mouw. Uiteindelijk liep ze weer terug naar de woonkamer om het boek op te pakken. Ze was er gisterochtend in begonnen, nu was het al uit. Het was onwijs goed geschreven, misschien moest ze maar meer van hem lezen. Misschien moest ze dit boek ook aan Sam en Eph aanraden. Maar voor ze duidelijk kon bedenken hoe ze dat ging doen gingen haar gedachten al met haar aan de loop. Wat zou hij aan het doen zijn? Zou hij zitten studeren? Zou hij in de bieb zijn als ze daarheen ging? Wie weet. Voor ze de deur uit liep keek ze naar de spiegel naast de deur. Oh. Ze had de hele dag zitten lezen, zich niet fatsoenlijk aangekleed en haar haren niet geborsteld. Ze zuchtte, ze wilde niet zo onfatsoenlijk in de bieb aankomen, eigenlijk wilde ze helemaal niet onfatsoenlijk rondlopen als er een kans bestond dat ze Sam zou tegenkomen. Met een klein glimlachje op haar lippen liep ze de trap op naar de meisjesslaapzaal. Nog steeds maar drie bedden bezet, hoewel het wel gezellig was dat ze nu niet meer alleen lag. ‘Seems like everybody’s breaking up, throwing their love away.’ Zong ze zachtjes voor zich uit, terwijl ze een borstel door haar moeilijke haren haalde. Snel schoot ze een legging, een topje en een lange spijkerstofkleurige blouse erover aan, die net lang genoeg was, dat hij over haar kont en kruis heen kwam. Ze deed een beetje mascara op en een dun lijntje oogpotlood. Waarom? Vroeg ze zichzelf af, ze gebruikte zelden oogpotlood. Ze lachte zichzelf uit onderweg naar beneden, met het boek in haar hand. Vlak voor ze de deur opentrok kon ze het niet laten om nog even een blik op de fullbody spiegel te werpen. ‘Oh.’ Hmm. Topje is een beetje klein geworden. Beetje laag uitgesneden. Ze boog voorover om te kijken of ze veel inkijk had. Hmm. Whatever. Ze bewoog onverschillig met haar wenkbrauwen, had geen zin om nog iets anders aan te gaan trekken.
Voor ze goed en wel zich omgedraaid had naar de trap viel er door het raam haar al een vuurkleurig licht op. Als Novaanse hoefde ze daar niet lang over na te denken, deze keur licht kwam alleen van grote vuren. Waarom was er een groot vuur buiten? Nieuwsgierig keek ze naar buiten, zag dat het op het grasveld was. Enkele gestalten bevonden zich rond ’t vuur. Na enkele seconden spotte ze bekenden. Sam! Ze drukte haar neus tegen het raam aan om het zeker te weten, maar ze dacht daarbij ook Bellingar, Lau en Eph te herkennen. Sam was onmiskenbaar, misschien ook wel omdat elk detail van zijn uiterlijk in haar hoofd geprent zat. Ze huppelde bijna de trap af, haar hart meehuppelend in haar borst, sneller dan haar voeten. De trap leek veel te lang terwijl ze steeds sneller ging lopen. ‘You know how to appreciate me, I must stick with you, my baby.’ Het liedje bleef maar in haar hoofd hangen, ze wist ook niet waarom. Éíndelijk kwam ze beneden aan, en in een vlotte pas liep ze naar de deur. Nu kon ze beter niet meer huppelen, anders zouden mensen haar waarschijnlijk heel vreemd aankijken. Alhoewel, ze huppelde wel vaker over de gangen. Ze werd wel vaker vreemd aangekeken. Het boek dat ze onder haar arm geklemd had compleet was ze vergeten. Haar schoenen knerpten over het grind van het paadje, terwijl ze steeds beter het geluid van het vuur kon horen. Het vrolijke, gezellige knisperen en de stemmen die erbij hoorden. Een kampvuur dus. Van een afstandje herkende ze al wat stemmen, sowieso Sam. Haar hart bonkte in haar hoofd, haar keel, haar handen. Zodra ze door iedereen gezien kon worden keek ze even verlegen naar haar veters; was toch blij dat ze die had gekocht bij het schoolreisje, de pianoveters. Daarna keek ze op, keek iedereen even aan en glimlachte kleintjes, hoewel ze groter glimlachte naar vrienden. Uiteindelijk kwam ze bij Sam, die ze als laatste aankeek. Ze keek hem niet langer aan dan de rest, maar wel anders. Mensen die haar niet goed kenden was het niet opgevallen, en mensen die haar wel goed kenden ook maar misschien. Ze zouden ook kunnen denken dat ze het zich verbeeldden. Maar haar blik werd wel degelijk even wat warmer, wat nadrukkelijker, wat sprekender. Ik hou van je. Ze smeekte haar telekinetische krachten, die ze overduidelijk níét bezat, om dit naar hem door te seinen. Op dat moment besefte ze zich pas dat ze dat hem nog nooit verteld had. Dat ze van hem hield. Waarom niet? Haar blik bleef afwezig op het vuur hangen. Was ze daar niet aan toe geweest? Durfde ze die woorden nog niet over haar lippen te dwingen in angst een stilte te veroorzaken? Ze ademde eenmaal diep in en keek toen weg, keek rond waar er nog plaats was om te zitten, naast iemand die gezellig was om naast te zitten. Ze herkende wel een hoop mensen, maar met wie kon ze hier nou goed omgaan? Eigenlijk alleen Bellingar, Eph, Sam en Lau. Maar Sam durfde ze niet naast te gaan zitten, dat ging vast fout. Ze besloot uiteindelijk maar gewoon wat te drinken te gaan pakken. Ze rommelde wat in de kar tot ze een flesje groende Breezer had gevonden en besloot toen maar gewoon alleen te gaan zitten, als een van haar vrienden goed aanspreekbaar was zou ze vanzelf op staan om ze te gaan begroeten. Na een aantal slokken dwaalde haar blik onbewust af naar Sam, hoewel ze dat niet eens door had. Misschien verraadde haar versnelde hart haar, maar om te zien zou ze net zo goed in de verte kunnen zitten staren als naar Sam. Haar gedachten dwaalden terug af naar haar boek. ‘Kut.’ Ze legde het op haar schoot, nu pas beseffend dat ze dat nog bij zich had. Kut, het moet heelblijven. Misschien toch maar aan Sam in bewaring geven zo.

Higuys. Nee, niet laat. Terug van vakantie ;D Bellingar komt naar Myst toe; dus de rest mag even op afstand blijven. [a]

- Ik ga Roxas mee proberen te slepen 8D -

Iedereen vond iemand om tegen te praten, mee om te gaan, of een andere bezigheid. Er liepen mensen tegen elkaar op, er vielen mensen om.. Kijito snapte eigenlijk niet helemaal wat de lol ervan was, maar ze moest wel lachen. Misschien kwam het door de alcohol? Voor iemand die nog nooit bier op had was een half flesje best wat. Zeker als je gevoelig was voor dat soort dingen. Het blonde meisje giechelde een beetje, al had ze het niet helemaal door. Ze zat hier vriendloos, maar toch vond ze het leuk.. Vaag. Kijito merkte dat ze weer een beetje dorst begon te krijgen; misschien was het tijd om het advies van de blonde charmeur op te volgen. Dat wilde zeggen, op naar de keukens om frisdrank te jatten! Dat gaven ze haar vast wel mee, ze liep immers nog recht. Toch? Kijito stond op, voorzichtig. Kijk, het ging nog helemaal goed! Ze was alleen giechelig, druk en übervrolijk geworden. Dat kon ze wel verbergen voor de koks.. Maar.. het was wel een eind weg, de Academie. Had ze wel zin om daarnaartoe te lopen? Plots stelde een meisje met roze haar voor om muziek te gaan maken of iets dergelijks. Bij deze woorden was voor Kijito de knoop doorgehakt; ze kwam hier zo wel terug, als de muziek alweer gestopt of helemaal geweigerd was. Op naar de keukens dan maar.
Zo moeilijk was het niet geweest! Met één fles sinas en één fles cola in haar handen kwam ze de keukens weer uit, met een glimlach op haar gezicht die niet zo voorzichtig was als normaal. Hé.. daar liep iemand. Nu nog? Die had dan ook niets te doen. Kijito dacht dat ze diegene herkende. Was dat.. was dat Roxas? O! Dan hoefde ze niet meer alleen te zijn! Normaal zou ze ontzettend verlegen worden, wel naar hem zwaaien maar verder.. Nu kwam spontaan het idee in haar op om hem mee te slepen naar het kampvuur. Werd het daar toch nog leuk. Kijito stopte eerst één fles onder haar arm, zodat ze een hand vrij had. Daarna liep ze naar hem toe en pakte zijn hand vast, zodra ze zeker wist dat hij het was. 'Kom je mee?' zei ze, net nadat ze was gaan lopen.

- Roxas? :3 -

Het was duidelijk dat ze iets niet goed deed, dat voelde ze gewoon. Maar ze wist niet wat, en dat zorgde voor de nodige frustratie. Ze vond het leuk om nieuwe dingen te leren, van haar fouten te leren. Maar als haar niet werd uitgelegd wat ze fout deed en hoe ze het kon veranderen; kon ze weinig veranderen en zou ze de fout dus blijven maken. En zijn bewegingen maakten haar in de war. De enige keren dat iemand anders over haar wangen streek, met een vinger… Rug van hand, noem maar op wat; was als ze huilde. Als iemand haar tranen weg veegde. Maar ze huilde niet, zover ze wist. Toch? Nee, ze huilde niet. Waarom deed hij het dan? Met een frons op haar gezicht keek ze hem aan, wist niet zo goed wat ze nou moest doen.
Ze opende haar mond, wou haar naam ook zeggen; maar het was al te laat. Daar stond ze dan. Ze slaakte een zucht oké; niet erg. Ze kende nu tenminste zijn naam, handig. Nu moest ze nog ervoor zorgen dat ze hem niet door de war haalde met die tweeling… Broer. Het bleef vreemd. Als ze ze nou beter kende; dan kon ze ze onderscheiden aan hun trekjes. Maar ze kende ze amper. Ach, ze zou die Bellingar nog wel gaan lastig vallen met vragen; een gewoonte die ze met trots droeg. Ze stond er bekend om; om haar gesprekspartners te overladen met vragen over hun magie; zelfs als ze deze zelf al beheerste. Misschien iets te leergierig? Wie weet.

Geschrokken hapte ze één keer naar adem bij het voelen van een arm die zich om haar middel sloot, ervoor zorgde dat ze niet tegen die jongen opviel. Toen ze haar evenwicht weer voldoende terug had gevonden keek ze met grote ogen naar de dader. Ze keek hem ietwat beledigd aan. Ze had ook prima zelf haar val kunnen breken; zo onhandig en onnozel was ze nou ook weer niet. Haar lichaam was genoeg getraind om dat te kunnen. Ze was hier immers beland door haar trainingen, maar dat terzijde. ‘Dank je,’ murmelde ze binnensmonds, keek weg. Ze vond het niet leuk als anderen haar ‘hielpen’ met wat voor soort manier ook als ze weer eens onhandig deed. Ze vond het al erg genoeg dat ze onhandig was, dus laat staan dat anderen moesten helpen. Maar al die geërgerde gedachtes verdwenen door een vraag; hoe wist hij haar naam? Weer die frons op haar gezicht. Hoe had hij… Sam. Sam had haar naam gezegd in zijn bijzijn. Maar natuurlijk! Daarom wist hij haar naam. Daarom had hij er ook niet naar gevraagd. Eventjes goed nadenken en dan wist ze de antwoorden op die vragen wel, fijn.
Haar enige reactie was dat ze haar schouders ophaalde. Moest hij weten. Dan hielp ze hem wel niet, ze kende hem niet eens, wist zijn naam niet eens. Oké, het was wel zo beleefd om iemand te helpen als je deze eventjes nat had gemaakt met bier. Maar alsnog; hij sloeg haar aanbod af. Dan niet. Nonchalant gooide ze het lege flesje in het vuur, wist niet waar ze het anders zou moeten laten; en ging er dom genoeg vanuit dat het wel zou smelten. Ze sloeg geen acht meer om al die andere mensen, ze wist niet meer zo goed wat ze moest doen en was moe.
Weer met haar marcherende pas liep ze naar een boom toe, ging erachter staan zodat niemand haar zou kunnen zien. Leunde er eerst tegen met haar rug, zakte vervolgens door haar benen zodat ze ertegenaan zat. Ze sloeg haar armen om haar buik, trok haar benen een beetje op en leunde met haar achterhoofd tegen de boom. Ze slaakte een zachte zucht en sloot haar ogen. Dat was het effect dus van een beetje alcohol op haar; niet genoeg om dronken of aangeschoten te worden. Ze werd er enkel moe van. Net zoals koffie; daar werd ze juist rustig en slaperig van. Niemand kon haar zien… Of ja, vanaf het kampvuur niet. Ze zouden verder moeten lopen; en dan zouden ze nog eens goed moeten kijken. Of het toevallig op moeten vallen. Het duurde niet lang of ze was al weg; te moe. Ze had een lange dag achter de rug; training, studie en dan ook nog eens dit. Het was genoeg, ze zou hier wel slapen. Niemand zou er iets op tegen hebben, en zijzelf ook niet. Dus waarom die moeite nemen en helemaal terug lopen naar de slaapzaal?

* Derp.
Eventjes zo, omdat ik morgen op vakantie ga voor drie weken en ik niemand op wil houden (;
Later mag iemand haar wegslepen; godmod maar beetje.
Maar deze persoon is al bepaald, dus de rest blijft van Manderijn af, grrr >U

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside. Wat giechelend en slapjes op haar benen stond Nina tegen Mitsu aan geleund. Ze luisterde maar half naar wat hij zei. Ze ratelde liever zelf door, en giechelde er wat op los als ze zin had. Wat hij met haar moest kon ze ook niet beantwoorden. Ze was immers in een bepaalde levensstijl geraakt. "Ja ja, dat weet ik ook wel.. Alleen het is af en toe zo lekker. Snap dat dan!" Kwam er zeurderig uit. "En daarbij... ik had het al maanden niet gerookt." Dat kwam er nogal trots uit.. Ze was er ook werkelijk waar trots op geweest.. Ze luisterde naar zijn woorden over haar beginnen met drug. Nina slikte even. Op het moment misschien wel helderder dan ooit. “Mitsu. Ik ben ooit met de verkeerde mensen om gegaan, dat moet je weten. Je komt in een sleur waar je moeilijk uit komt. En ja het was stom. Maar op dat moment was het mijn levensstijl. En doordat ik het vaak heb gerookt…” Nina zuchtte. Haar hoofd nog steeds lichtjes aanvoelend. Als ze zo niet zou gaan zitten zou ze omvallen. En hard ook. Ze stond immers al wankel op haar benen. Ze grinnikte kort. “Misschien komt het wel doordat ik zo onvoorspelbaar ben, dat je aandacht wordt getrokken. Elke dag is weer anders.” Ze grinnikte even toen Mitsu zich ineens omdraaide. Haar steun viel weg waardoor ze bijna omviel maar een andere hand hielp haar omhoog te blijven. Ze draaide zich om en keek in de ogen van Bellingar. Ze glimlachte naar hem. Hij had zijn hand om haar schouder gelegd, stond nog steeds met de twee biertjes en de joint die langzaam opbrandde. Ze zag hem even bukken om het op de grond neer te zetten. Mitsu was immers bezig met dat andere meisje, dus even de aandacht verdelen kon makkelijk. Ze voelde hoe hij de joint in haar zak deed en glimlachte ze vrolijk. “Misschien is dat wel de beste idee. Ben een beetje lichtjes in mijn hoofd ja. Moet er gewoon weer aan wennen.” Grinnikte ze. Ze voelde hoe haar hoofd lichtjes omhoog getild werd door zijn vingers. “En wat voor gemeens is dat dat?” Ze schrok echter bij het horen van een soort vloekende kreet naast haar. Haar hoofd draaide zich om naar Mitsu die ineens met een ontbloot boven lichaam zag. Fronsend keek ze hem aan. Het volgende moment stond ze al te wankelen omdat de arm van Bellingar ruw van heer werd weg gehaald, Mitsu tussen beide ging staan en Nina dus, zonder steun, alleen stond. Een beetje verbaasd keek ze van Mitsu naar Bellingar. Fronsend en wankelend, alsof ze elk moment kon vallen. Wat ook gebeurde toen ze de woorden van Mitsu hoorde. Het kwam waarschijnlijk door de drugs dat ze het niet snapte. Dus vol verwarring besloot ze te gaan zitten op de grond. Verbaasd keek ze op naar de twee jongens. Zo verschillend van elkaar, maar op de een of andere manier gaf ze om hen beide. Even keek ze het soort gevecht aan. Het gekke was alleen dat ze ineens iedereen zag met zwaarden. Nu geloofde ze pas echt, ze was aan het hallucineren. Het kon niet anders. “Wa..Wa.. Wa..” Verder kwam ze niet. Ze had nog nooit zulke kille woorden uit de mond van Mitsu gehoord. Ze werd er haast bang van, mede door de drugs en de alcohol. Ze dacht dat ze helemaal gek werd. Voorzichtig sloeg ze haar armen om haar knieën heen. “En nou zijn ze opeens weg.. Wat is dit?” Ze keek op naar Mitsu die naar haar kwam toe lopen. De woorden die hij zei kwamen langzaam binnen, en in haar hoofd gingen ze heen en weer. Mitsu, Bellingar, Mitsu, Bellingar, Mitsu, Bellingar… Alsmaar heen en weer. Ze keek dan ook van de een naar de ander. Fier stond ze op, niet dat ze zich zo fier voelde, en keek naar de twee jongens. Hier ging ze zich niet aan wagen. Ze wilde niet de oorzaak zijn van een ruzie of iets dergelijks. Ze stak haar neus in de lucht en draaide zich om. Hoewel ze dacht dat ze recht liep, liep ze wankel de andere kant op van de twee jongens. Geen idee naar wie ze liep, maar naast een willekeurig persoon ging ze zitten. Staarde wazig naar het vuur terwijl ze haar hoofd voelde bonken. Alles te fel werd en ze haar ogen sloot. Ze had bijna moeite om recht te blijven zitten..

Vul zelf maar in naast wie ik ga zitten.. Als je überhaupt wil dat ik naast je kom zitten xD

Met een glimlach had hij neergekeken op Nina, geamuseerd door de staat waarin ze nu verkeerde en elke beweging en woordenwaterval die daaruit voortkwam. Maar zijn hoofd schoot om toen er plots een hand op zijn schouder werd geplaatst en hij ruw werd weg getrokken bij Nina. Met opgetrokken wenkbrauwen en een arrogante, vragende blik op zijn gezicht keek hij naar de blauwharige jongen. Hij bleef de jongen enkel aanstaren, zijn rug recht en zijn houding haast statig terwijl de blik in zijn ogen genoeg zei. Waar hij het over had wist hij niet, waarschijnlijk zag die jongen spoken op plekken waar zelfs de meest fantastische en creatieve geest ze niet uit kon halen. Langzaam kwam de geamuseerde tint in zijn groengele ogen, sloeg hij zijn armen losjes over elkaar om de nonchalante houding naar boven te laten komen. Met een diepe zucht maakte hij duidelijk dat hij werkelijk niet op deze preek zat te wachten, had zijn blik afgericht naar het kampvuur om nog net het fatsoen te hebben om te blijven staan, niet dat de jongen zijn aandacht had. Zijn hoofd schoot weer om, zijn armen nog over elkaar toen de jongen plots dichterbij was gekomen. Met een gefronste blik keek hij neer op de jongen, waarna zijn ene wenkbrauw optrok en hij hem sarcastisch aankeek. Meende hij dit nou echt, wilde hij hem echt doen te geloven dat hij voor haar zou vechten. 'Ja hehe, dat zie ik ook wel,' grinnikte hij geamuseerd bij de woorden van de jongen. Vermoeid wreef hij met zijn duim en wijsvinger in zijn ooghoeken om ze daarna even op het botje van zijn neus te laten staan. 'Dude.. wat wil je hiermee bereiken?' zuchtte hij geïrriteerd, sloeg zijn armen weer over elkaar en bleef hem verveeld aankijken terwijl hij door mompelde over dingen waar hij niet eens de moeite voor ging doen om te begrijpen of te volgen. Weer voelde hij niets toen het zwaard naar hem toe kwam, vestigde zijn blik op Marjolijn die weg gewaggeld was en bleef haar even volgen. Totaal niet geïnteresseerd in het praatje van de jongen voor hem die blijkbaar de taak van liefdesheld of cupido op zijn schouders had genomen. 'Gozer, denk nou even na. Nina is zelf de gene geweest die zich op mij heeft geworpen. Ze heeft je zeker nooit verteld wat er op de bank op de etage is gebeurd,' glimlachte hij hem geamuseerd aan, zijn ogen donker bij het feit dat hij hem deze keer niet als de bad guy kon aanwijzen. Nina was zelf de gene geweest die hem zowat besprongen had, hij had haar alleen geholpen haar spullen naar boven te brengen. 'En daarbij doet iedereen uit vrije wil lekker wat hij of zij wilt. Ga me nou niet zeggen dat je zelf niet zelf hebt gezien dat Nina naar míj toe kwam. Kom op jochie, word wakker uit die droom wereld van je,' grijnsde hij hem toe, zijn ego inderdaad te groot om hierdoor geschaad te zijn. Hij leefde zoals hij wilde, was gelukkig op de manier waarop hij het deed. Hij deed niets bij mensen tegen hun wil, dus fout zat hij niet. 'Ach gut, hij kan tot vijf tellen. Zijn we nu klaar? Dan kun je zien dat je lieve vriendinnetje die al veel meer ervaring heeft dat jou je nu keihard negeert en weg loopt,' de grijns speelde op zijn gezicht. 'Klaarblijkelijk ben je gewoonweg bang dat, als ze zou moeten kiezen, ze voor mij kiest in plaats van jou. Anders zou je je kleine zelfvertrouwen nu niet proberen te vergroten met deze preek. Maar als je me uitdaagt dan zal ik die uitdaging met genoegen aannemen, als ik mezelf nu mag excuseren,' met een hand die rustig op de schouder van de blauwharige jongen zijn schouder klopte draaide hij zich grinnikend om, stak zijn handen in zijn broekzakken en liep fluitend weg. Terwijl hij weg liep greep hij zijn bier flesje mee, geen enkele zorg die op zijn schouders hing of door zijn gedachtes heen ging. Met een kalme tred liep hij langs een paar mensen heen, totdat zijn blik op de groene bekende haren vielen. Myst nam net plaats op een lege boomstam, wist dat hij zijn volgende afleiding had gevonden. Hij kon haar moeilijk alleen laten zitten, zo harteloos was hij niet [8D]. Stilletjes liep hij achterlangs naar haar toe, om zich naar voren te buigen en zijn lippen bij haar oor te laten hangen. 'Zeg me nou niet dat je die werkelijk mee hebt genomen,' weerklonk zijn zachte stem verbaasd, had eigenlijk iets anders willen zeggen maar zijn ogen waren op het boek gevallen. 'Myst, wilde je hier nou echt gaan lézen?' ongelovig bleef hij naar beneden kijken, zijn ogen op het boek gericht en zijn hoofd nog vlak naast die van haar. Met een paar soepele stappen zakte hij uiteindelijk naast haar neer op de boomstronk om met zijn lege hand het boek van haar schoot af te graaien en ernaar te staren. 'Dat men zich met lettertjes kan vermaken,' zuchtte hij mompelend, was duidelijk geen liefhebber van lezen en boeken. Met een flauw handje wierp hij het boek weer terug op haar benen, draaide zijn hoofd om haar glimlachend aan te kijken. 'Goedenavond lief,' begroette hij haar uiteindelijk zoals het hoorde, sloeg zijn arm om haar schouder heen en nam een slok van zijn drinken. 'En wat vind je van het vuur?' vroeg hij glimlachend, zijn arm ontspannen over haar schouders heen, zijn eigen ogen ook op het vuur gericht om nog een slok te nemen.


Blablablaaa ~

Ze nam nog rustig wat slokjes van haar drinken voor het haar opviel dat Bellingar en iemand die ze van de lessen als Mitsu kende, met elkaar in gesprek waren. Alhoewel, het leek meer erop alsof Mitsu een monoloog hield waarin hij Bellingar een levensles leerde. Ze onderdrukte een lach. Bellingar wist precies wat hij deed. Voor de volle honderd procent. En hij was niet zo onnozel als Mitsu hem blijkbaar inschatte. En hij wist ook hoe hij meisjes achterliet. En het kon hem niks schelen. Dat was misschien een van de weinige punten die Mitsu helemaal correct had.
Het was niet dat Myst goedkeurde wat Bellingar deed, absoluut niet. Maar ze vond het ook niet geheel zijn schuld. Meisjes die behoefte hadden aan een knappe, charmante en lekkere one-night-stand, die moesten zeker op Bellingar ingaan. Maar het was vanaf het begin al duidelijk dat dát zijn bedoeling was. Misschien nog een tweede of een derde nacht, wellicht een hele vakantie, maar als hij je zat was dan was hij je zat. Hij liet meisjes zich niet inbeelden dat hij hun hele leven lang hun prins zou zijn, hij was wel eerlijk. Hij bedroog nooit meisjes, omdat hij vanaf de eerste seconde precies zijn bedoelingen liet blijken. De meisjes die, derhalve zijn duidelijke aanwijzingen, alsnog zijn hart probeerden te winnen, waren ronduit dom. Bellingar zat vol liefde, vol passie, maar hij wilde zich niet binden.
Alhoewel ze het daar ook niet mee eens was, kon ze zich het ook wel voorstellen. Het was zijn manier van genieten van het leven. Mannen die verschrikkelijk christelijk zich aan het ‘ik houd van mijn meisje’ principe vasthielden had ze ook niks tegen, integendeel zelfs. Dat kon prachtig en heerlijk romantisch zijn. Maar Bellingar was een tiener en zag overal precies lopen wat hij wilde, een leuke avond.
Nina had hem gewoon die kans een keer geboden waardoor hij haar nu wel mocht, een wie weet haar nu tot een tweede nacht probeerde te verleiden. Want hij kon zich blijkbaar niet inbeelden dat ze het onplezierig had gevonden, wat Myst ook geen grote kans leek. Bellingar had een flink ego, maar ze had ook wel het idee dat het ergens op gebaseerd was. En dat was prima, want het werkte in zijn voordeel.
Bellingar was een pure levensgenieter die precies wist wat hij wilde en dat goed duidelijk kon maken. Ze hield van hem zoals ze van een vriend hield, niets meer, niets minder. Ze mocht hem om wie hij was. Dat betekende niet dat ze altijd zijn acties goedkeurde, maar hij bedroog geen mensen en dat was een van zijn sterke punten.
Al met al mocht ze hem wel. Hoe irritant hij haar ook probeerde te verleiden om hem ook een nachtje uit te proberen, want hij moest inmiddels toch wel weten dat ze daar geen interesse in had. Wie weet maakte dat voor hem de uitdaging juist groter, maar ze wilde hem graag als goede vriend houden en ze wist niet voor de volle honderd procent zeker of dat zo zou blijven als ze ooit toegegeven had. Want de kans dat ze nú toe zou geven was miniem, gezien ze met heel haar lichaam naar iemand anders verlangde.
Uiteindelijk leek Bellingar de situatie prima te handelen, dus keek ze weer weg. Afgeleid dwaalden haar ogen naar het boek, en ze grinnikte in zichzelf om de gelijkenissen tussen Giacomo Casanova en Bellingar. Ze mochten dan niet voor de volle honderd procent overeen komen, maar ze hadden twee duidelijke overeenkomsten: 1) Ze waren womanizers, 2) Ze bedrogen geen vrouwen. Nooit hebben ze een illusie gewekt van iets wat ze niet zouden geven, beiden niet.
Ze was net hierover aan het nadenken toen ze plots een paar lippen bij haar oor voelde. Aan de reactie van haar hart kon ze al vertellen dat het niet Sam was, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken om hoe ze over zou komen. Toen ze Bellingars stem herkende grijnsde ze. ‘Het was niet de bedoeling. Het heeft zich aan mij vastgekleefd en heeft toen niet meer losgelaten.’ Inmiddels had ze haar hoofd naar hem omgedraaid en keek met vrolijke ogen naar hem op. ‘Nee, ik heb het al uit, en bovendien is deze breezer te lekker om hem te morsen over een boek.’ Toen hij het van haar schoot pakte keek ze ernaar in zijn handen, zag hoe onwennig hij het vast hield. Ze lachte zacht om zijn zuchtende opmerking. ‘Iedereen zo zijn interesses.’
Ze leunde tegen hem aan toen hij zijn arm om haar heen sloeg, en grinnikte voor ze nog een slok nam. ‘Goedenavond, mijnheer.’ Ze richtte haar ogen in het vuur en glimlachte. ‘Het is gezellig, het schept sfeer. En jaja, jij hebt het vast gemaakt als je het zo vraagt.’ Ze grijnsde. ‘Goed gedaan.’ Ze keek hem even aan voor ze haar ogen weer op het vuur richtte.
‘Wat je trouwens zei, over lettertjes, ik denk dat dit boek, als een uitzondering, zelfs jou in enige mate nog wel zou kunnen vermaken. Veel dingen van jezelf herken je er waarschijnlijk in.’ Ze keek weer naar beneden voor ze het open sloeg en er in bladerde. ‘Ik zal je wat dingetjes voorlezen, niet te veel, ik beloof het. Achteraf mag je zeggen of het je meer heeft vermaakt dan welk ander boek dan ook, behalve iets waarvan ik niet wil wéten dat je het gelezen hebt.’ Ze keek hem even streng aan voor ze met haar vingers over de regels gleed en haar ogen focuste op de letters. Haar stem werd iets formeler, iets afstandelijker wanneer ze voorlas.
"Mijn uitdaging is het hart van een vrouw te winnen." "Heel loffelijk,' spotte ik, 'En? Wil het nogal lukken?" "Tot nu toe? Vrijwel zonder uitzondering.” Ze bladerde door naar vrijwel het einde, voor ze verderging met voorlezen. ”Het moment waarop wij van illusies afscheid nemen is altijd hartverscheurend,” zegt hij medelevend, “maar in dat verdriet ook heb ik altijd een grote schoonheid gevoeld.” Ze keek hem aan. ‘Het gaat erom dat wanneer mensen zichzelf een illusie inbeelden die nooit door een ander aangegeven is, die beter verbroken kan worden. Zoals meisjes die werkelijk een toekomstige man in jou zien.’ Ze grinnikte zachtjes, voor ze weer terug bladerde naar het begin. “Geen van de vrouwen die ik heb gekend heb ik ooit onrecht aangedaan.” Ze bleef naar het boek staarde terwijl ze nu met haar eigen stem verder praatte. ‘Daarmee bedoelt hij nooit een vrouw dingen beloofd te hebben die hij niet kon waarmaken. Lijkt hij niet op jou, Bellingar?’ Ze keek met een serieuze blik naar hem op. ‘Waar Mitsu jou van beschuldigd is eigenlijk onzin. Niet één keer heb jij een meisje verleid met het beeld dat jij voor altijd de hare zou zijn, voor zover ik weet. Altijd zijn jou bedoelingen van het begin af aan duidelijk geweest. Eigenlijk praat hij onzin. Nina weet precies waar ze mee instemt als jij haar vraagt mee naar boven te gaan. Die Mitsu heeft gewoon ongeluk dat hij van een meisje houdt dat niet binnen zijn kaliber valt, denk je niet?’ Ze glimlachte naar hem en wachtte op zijn antwoord. Ze vergat om verder naar het boek te vragen, te graag wilde ze haar gelijk krijgen.

Mitsu keek strak naar Bellingar hield zijn praatje en keek hem toen strak aan. Zijn reactie, begrijpelijk weer zo'n praatje om zich er onder uit te lullen. Tuurlijk zou hij er niet van schade. Mitsu kende hem niet super, maar zelfs een idioot kon het laten zien. Mitsu zweeg wilde er hevig op in gaan maar hield halt bij de laatste zin. Had Nina zich in zijn handen geworpen. Zijn vinger die hij beschuldigend wilde wijzen balde zich tot een vuist en hij zweeg kort. Liet zijn hand zakken en keek richting Bellingar. "In dat geval..." sprak hij zachtjes. "Kan ik je niet beschuldigen..." sprak hij. "Maar mocht ik merken dat Nina ooit gebroken wordt door jou, op wat voor manier dan ook. Dan zal ik je vinden..." sprak hij bars. "En als ik het niet doet, dan doen 'zij' het wel..." sprak Mitsu. Hij stak zijn handen in zijn zakken. Zag Nina opstaan en ergens willekeurig gaan zitten. Ze koos geen van beide. Beter dan dat ze helemaal niets koos. Rustig liep hij naar de vrienden en glimlachte. Ineens kwam er een bekend deutje. Samen met zijn vrienden zongen ze als een koor verschillende nummers. Mitsu zou de rest van de avond met zijn vrienden zuipend door brengen, zo zou hij hooguit de sfeer nog wat omhoog halen samen met de vrolijke liederen.

Hij had instemmend geknikt op haar woorden waarom ze het boek bij zich had, zag zelf geen andere reden waarom iemand anders voor de lol met een boek zou rond wandelen. Veel te zwaar en slaapverwekkend, niets voor hem. Nu hij naast haar zat en gezellig en warm zijn arm om haar heen had geslagen hield hij zijn aandacht bij het boek. Grotendeels om haar te plagen, zichzelf te vermaken en zijn biertje op te drinken zonder dat hij voor zich uit hoefde te staren. Hoewel, sommig uitzicht was nou ook weer niet al te slecht. Met een brede grijns keek hij haar lachend aan toen ze hem terug kaatste over het vuur. 'Tuurlijk, wie anders? Denk je dat ik die schijtluis van een Sam het vuur aan laat steken? Dan komen we niet verder dan een enkel brandend houtblokje. Nu fikt het lekker, en komt er tenminste wat warmte van af,' nonchalant bleef hij grijnzend naar het wild brandende vuur, goedkeurend alsof een trotse vader naar zijn zoon keek. 'Voor mij?' weerklonk het opeens oprecht verbaasd op Myst haar woorden, staarde haar al even ongelovig aan toen ze zei dat dit boek misschien toch wel iets voor hem was. Hij had wel enige zelfkennis, wetend dat Nearvus de interesse voor boeken en lettertjes had geërfd van hun ouders. Wat nutteloos richtte hij zijn ogen op de kaft van het boek, alsof deze Myst haar woorden zou instemmen. Enigszins begon zijn nieuwsgierigheid wel op te spelen door haar woorden, had een lichte frons op zijn gezicht toen ze het boek open sloeg. 'Oke,' mompelde hij instemmend, leunde naar haar toe om enigszins mee te kunnen lezen en liet zijn arm verder om haar schouders heen glijden. In stilte bleef hij luisteren, had de energie gevonden om zich er even op te concentreren, liet zijn ogen afglijden terwijl ze de kleine dingen voorlas. Langzaam kwam er een grijns op zijn lippen, begon hij het komische ervan in te zien. 'Ach, misschien klopt het enigszins wel,' haalde hij nonchalant zijn schouders op om daarna zijn ogen op haar te richten en een grijns op zijn lippen te krijgen. 'De meeste meiden hebben al gauw genoeg door waarop het uitloopt. En ik vind het belachelijk dat ze denken dat ik enkel van hun ben. Het is niet mijn schuld als ze dat in hun hoofd halen,' de grijns was weer weg gezakt en zijn ogen voor zich uit gericht. 'Nina stortte zich op mij,' grijnsde hij lachend, zijn ogen afwezig waarbij Myst wel zou weten waar zijn gedachtes waren. 'Hij heeft een ander soort houden van. En ik vind het sneu dat hij daarmee moet leven, aangezien het mij oer en oer saai lijkt,' sprak hij verder, staarde naar de grond voor zijn voeten met de geconcentreerde blik wat aangaf dat hij wel degelijk nadacht terwijl hij sprak. 'Niets voor mij, maar dat is verder zijn probleem,' die Mitsu, zoals hij blijkbaar leek te heten, moest zelf weten hoe hij zijn leven zou indelen. Maar hij had niet het recht hem te gaan vertellen wat hij wel of niet moest doen, alleen Bellingar zelf had dat. 'Casanova,' sprak hij haast respectvol, alsof het zijn eeuwige meester zou worden. Het had zijn interesse wel gewekt, maar zeker of hij er iets mee ging doen wist hij niet. De naam klonk wel lekker, en nu hij er iets meer over wist vond hij de gozer wel aardig. Ook al had deze misschien nooit bestaan, of was hij al lang dood. 'Maar genoeg over boeken,' in een seconden was hij weer omgedraaid, keek Myst glimlachend aan met een energieke uitdrukking op zijn gezicht. 'De nacht is jong, het vuur brand en ik ruik nu een stuk lekkerder dan voorheen,' klonk zijn stem overdreven poëtisch waarbij hij zijn bierflesje in de lucht stak en het na keek. 'Laat Casanova rusten, zijn afstammeling zit naast je,' grijnsde hij ontspannen, had zijn ogen weer op haar gericht en bracht zijn gezicht dichterbij. 'Laten we het gezellig maken,' met de schuine glimlach op zijn lippen had hij zijn gezicht te dichtbij gebracht voor een vriendschappelijke blik. 'Ook niet benieuwd hoeveel meisjes er strakjes naar boven gedragen moeten worden?' grinnikte hij haast opgetogen terwijl hij weer wat afstand nam en om zich heen keek naar de aanwezige mensen.


Hoop dat je er wat aan hebt Don, hoofd is leeg...

Myst rolde met haar ogen bij de afwezige blik van Bellingar, duidelijk met hoofd ergens waar hij zich nu niet ging bevinden. Ze keek licht onder de indruk naar zijn gezichtsuitdrukking terwijl hij zijn blik liet zakken, hij deed zowaar zijn best om een fatsoenlijk gesprek op gang te houden. Hij moest haar toch wel mogen, bedacht ze zich met een glimlach. Ze lachte vrolijk toen hij de naam herhaalde, vooral met de eer en trouw in zijn stem, die overduidelijk gespeeld was. Toch vond ze het leuk Bellingar met een boek geïnspireerd te hebben, dat was een flinke opgave voor iemand zoals hij. Niet dat hij dom was, maar gewoon geïnteresseerd in andere dingen. Ze grijnsde toen hij subtiel een poging deed de lettertjes weer te laten rusten; het was overduidelijk niet zijn vakgebied. Ach, ze had altijd Eph en Sam nog om over diepgaande literatuur te praten. Hoewel, met Sam praten was moeilijk. Behalve als ze in gezelschap waren, dan was het makkelijker. Als ze alleen waren hadden ze moeite van elkaar af te blijven, juist omdat ze dat zo zelden waren. Het leven was moeilijk.
Ze keek vrolijk naar hem terug, waarbij ze de laatste slokken breezer achterover sloeg. Ze trok een wenkbrauw naar hem op terwijl ze gedachteloos het flesje naar haar voeten op de grond neerzette. ‘Hmm. Ik denk dat ik na die aanranding van vorige keer jou altijd met die geur blijf associëren, helaas.’ Ze grijnsde met ondeugende naar hem, hoewel de lichte irritatie om de ongemakkelijkheid met Sam er ook wel in te zien was. Ze wilde net ertegenin gaan; Casanova was dan wel een Raziaan maar zeker niet van het Cruentus gelacht, toen hij plots nogal dichtbij kwam. Ze leunde iets achterover met haar hoofd, maar kon een lichte grijns ook niet onderdrukken. Hij bracht zijn woorden alsof hij haar in een groot geheim spel betrok en om een of andere reden beviel dat haar wel. Ze wist zelf prima waar haar grenzen lagen; zijzelf zou niet in het spel betrokken raken.
‘Eigenlijk veel benieuwder hoeveel daarvan jij er gaat gebruiken voor je eigen behoeftes; misbruik maken van hun eigen niet zo aardse staat.’ Ze keek hem provocerend aan, benieuwd of hij verontwaardigd of afwimpelend zou reageren, of haar compleet zou verbazen.
Ze haalde diep adem toen hij haar weer iets meer ruimte gaf, en keek heel onopvallend even over het vuur naar Sam. Haar ogen kruisten voor een seconde de zijne en vulden zich met pijn, over de afstand, en het verlangen dat ze naar hem voelde. Als je maar weet dat ik liever naast jou zou zitten. Toch kon ze niet ontkennen dat ze het ook leuk vond om naast Bellingar te zitten. Ze mocht zijn levensgenietende houding en zijn manier van ‘vriendelijk zijn’ wel, zolang ze hem op de geschikte afstand kon houden. Ze kon heel meisjesachtig zenuwachtig reageren als hij iets te dichtbij kwam, maar dat zou waarschijnlijk ieder meisje bij Bellingar hebben. Hoe perfect je vriend ook was, niemand kon ontkennen dat Bellingar op zijn manier ongelooflijk charmant kon zijn.
Ze richtte zich weer tot hem en glimlachte vrolijk, hoewel ze ook wat afwezig keek. ‘Wil jij een blikje Rosato voor me pakken? Anders is Prosecco ook goed.’ Daarna stond ze op en liep ze om het vuur heen. Naar Sam. Het was onbewust iets duisterder aan deze kan van het vuur, een manier van zelfbescherming. Zodat niemand haar lippen kon zien bewegen, kon lezen wat ze zei.
Bam. Façade weg.
Ze sprak zo zacht dat ze niet eens zeker wist of hij het kon horen, hoewel haar houding heel alledaags was, om niet vreemd op anderen over te komen. ‘Heb je dit al gelezen?’ Ze hield het boek omhoog. ‘Het is onwijs mooi. Slopend, hartverscheurend, en stom, maar onwijs mooi.’ Ze kon zichzelf zo lekker dom tegenspreken in zijn bijzijn. ‘Kan je het bij je houden? Ik ben onhandig genoeg om het hier kwijt te raken en de bieb is nu niet meer open.’ Het viel ook absoluut helemaal niet op dat ze heel snel, heel subtiel, even met haar vingers over zijn arm streelde toen ze het boek in zijn schoot neerlegde.
Haar ogen schoten even naar Bellingar, die al onderweg terug was naar hun boomstronk. Ze wierp Sam een zwak glimlachje toe en keek hem oprecht aan. ‘Sorry.’ Voor alles. Voor dit.
Vervolgens draaide ze zich om, om grijnzend weer terug naar Bellingar te lopen en het blikje uit zijn handen te stelen. ‘Dankuwel, mijnheer. En, nog idiote plannen voor vanavond, voor je compleet misbruik gaat maken van je eigen feest?’ Ze legde haar hand op zijn schouder en ging met twinkelende ogen naast hem zitten.

Met een warme lach gooide hij zijn hoofd in zijn nek om Myst daarbij vrolijk wat dichter tegen zich aan te trekken. 'Geef toe, ik ruik nu een stuk lekkerder,' grijnsde hij haar naar haar, om overdreven vragend zijn hals haast in haar gezicht te duwen. Merkte niets op van haar irritatie, het kwam ook totaal niet in hem op dat mensen geheim zo'n soort relatie zouden hebben. Al hoewel het plaatje hem misschien wel zou bevallen, op andere manieren. Al even grijnzend had hij zijn gezicht dichterbij gebracht en met zijn schuine glimlach gesproken. 'Hee, ik dacht dat we net hadden afgesproken dat ik dat soort dingen niet deed. En het is niets leuk als ze er half dood bij liggen.. heb je er geen bal aan,' murmelde hij het laatste alsof hij het al mee gemaakt had, zijn ogen schuin afgewend. Rustig had hij weer wat afstand genomen om de menigte door te kijken. Hij zou enkel zijn bedoelingen zo laten door schijnen omdat hij anders weer problemen achteraf zou krijgen, iets waar hij totaal geen zin in had. Als hij door liet schijnen wat hij wilde, dan zouden de meiden erop reageren die het, of eerder hem, aankonden en zouden problemen of gezeik naderhand achter wegen blijven. 'Hmm?' keek hij haar vragend aan, om daarna om te kijken naar de drankkar en wat twijfelend te kijken. 'Nou vooruit,' rustig stond hij op om er uiteindelijk rustig heen te lopen en tussen de bier flesjes en andere drank te zoeken naar het gewenste flesje. Hij draaide zich uiteindelijk om en rechtte uiteindelijk weer zijn rug. Hij had haar niet verwacht, dus keek hij wat verbaasd op haar grijns neer toen ze het blikje uit zijn handen pakte. 'Hmm,' reageerde hij bedachtzaam op haar en ging weer zitten om bedachtzaam voor zich uit te staren. 'De nacht is al gevallen,' hij hief zijn nu lege bierflesje op naar de met sterren bezaaide hemel die voor hem werd gevuld met de omhoog dwarrelende vuurvonken. Langzaam zette een grijns op zijn lippen waarbij hij zijn ogen op de hemel gericht had. 'En ik zit vol energie,' draaide hij zijn hoofd met een onheilspellende grijns om. Het flesje was uit zijn handen verdwenen, zijn bovenlichaam draaide zich in een snelle vaart om waarbij zijn armen zich om haar bonden en haar achterover duwde van de boomstronk af. Met een brede grijns en zijn blonde lokken die naar achter waaide viel hij met haar mee, half over haar heen gedraaid waardoor hij boven op haar lag maar zijn benen nog half op de boomstronk laten. 'Zullen we samen idioot doen?' fluisterde hij haar grijnzend toe, het licht afgeschermd door zijn hoofd waardoor het oranje licht om zijn hoofd viel. Zijn lichaam tegen die van haar en zijn gezicht dichtbij met de warme schuine glimlach op zijn lippen. 'Of had je andere plannen?' vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauwen, bewoog niet om haar ruimte te geven weg te kruipen.

'Ellia,' stelde het meisje zich kortaf voor. Ze zag er ook niet uit alsof ze anders zou hebben gereageerd, om eerlijk te zijn. Wren pakte het flesje aan, wat nog lekker koud was, hoewel dat maakte dat het voelde alsof haar handen eraan vast gingen vriezen. Ze nam een slok en keek toe hoe Ellia tussen de andere flessen graaide en er sterker spul tussenuit haalde. Hé, hadden ze dat hier ook? Nieuwsgierig keek Wren naar wat het spul was, aan het etiket te zien was het rum. Ellia leek het geweldig te vinden en eigenlijk had Wren nog niet zoveel ervaring met sterke drank. Haar ouders wilden niet dat ze iets met meer dan 14,5% alcohol dronk, of zoiets. Niet dat ze het nog nooit gedaan had, maar het betekende toch dat ze het minder gedaan had. Bier, dat mocht ze wel drinken van haar ouders, die gelukkig niet zo streng waren. Ellia leunde ergens tegenaan, terwijl Wren bleef staan. Ze had totaal geen zin om verder te lopen en te kijken hoe een dronken Nina vastzat in een ruzie tussen Bellingar en die vage gast. Ze kon er toch niet mee helpen, dat was een keuze die haar vriendin zelf moest maken. Ze liet haar blik over de mensen glijden, blij dat ze beter tegen alcohol kon dan de gemiddelde leerling hier. Van een kater zou ze voorlopig nog geen last hebben! De mensen waar Wren vroeger mee omging, die nu nog op Puffoon waren of in de jeugdgevangenis, waren ook niet vies geweest van alcohol of zelfs wat drugs. Niet dat iemand hier dat wist, maar ze was niet van plan dat te gaan vertellen aan de eerste de beste dronkaard die ze hier tegenkwam. Ja, er waren hier veel dronken mensen, maar dan nog. Ellia mompelde iets alvorens ze tegen Wren begon te praten. Zo snel vertrokken? Wren liet een kort, smalend lachje horen. 'Als die mensen nu eens wisten wat echt drinken was en niet na één biertje doen alsof ze alles zijn..' vond ze, waarna ze nog een slok nam. 'Zo te zien kun jij ook wel ergens tegen,' merkte ze op tegen Ellia.

Nearvus keek rustig rond terwijl hij verder slurpte aan zijn flesje bier. Bellingar was duidelijk druk bezig met het dronken meisje waarvan bell de joint van had over gepakt. Er waren al wat meer mensen bij gekomen en iedereen had wel iemand die ze kende en een gezellig gebabbel klonk er al snel. Het sfeertje wat er hing was fijn en prettig. Een jonger meisje kwam naast hem zitten en vroeg hem of het erg was dat ze hem stoorde. 'U stoort me helemaal niet mejuffrouw.' en gaf haar een knipoogje. Met zijn lege hand greep hij een flesje tussen zijn benen uit en deed de dop er met een luchtmagie trucje af en bood het haar aan. Ze hoefde het niet perse aan te nemen als ze niet wilde. Dan gooide hij deze ook weer achterover en zat hij niet als een aso met twee flesjes bier in zijn hand. Daar had hij zo'n hekel aan. Iemand die dan twee flesjes bier vast hield. Het zag er zo onfatsoenlijk uit. 'Vermaak je je hier een beetje?' vroeg hij om een gesprek maar te starten. Hij richtte zijn ogen weer op het licht knetterende vuur terwijl hij naar het antwoord van het meisje luisterde.

[sorry dat het zo kort is....]

Dorah keek grijnzend opzij. ‘Dat is dan al erg mooi, want waarschijnlijk zit ik hier heel de avond bij je. Kan ik er wat aan doen dat ik blonde jongens vriendelijker vind uitzien,’ zei ze en ze haalde haar schouders op, maar grijnsde wel plagend. Ze bekeek hem vanuit haar ooghoeken. Hij was niet lelijk, integendeel zelfs. Hij was gelukkig niet dronken, dus dat was dan weer wat minder om zich zorgen over te maken. Ze keek opzij naar het biertje. ‘Ah, lekker,’ zei ze en ze nam het aan. ‘Dankjewel. Meteen al een vriendelijk iemand op mijn eerste dag, ik ben een geluksvogel,’ mompelde Dorah en ze grinnikte even, waarna ze even door haar eigen, korte, blonde lokken ging. Ze hield van die lokken en verfde het soms, om gewoon eens even wat anders te hebben. Als iemand vrienden met haar werd, moest diegene daar wel aan denken. Dat ze regelmatig met gekleurd haar durfde rond te lopen. Ze zette het op een zuipen en sloeg algauw flink wat drank achterover. Dit zou haar morgen bezuurd worden. Maar morgen was niet vandaag, dus dat zat ook wel weer goed. Ze keek opzij naar de jongen, wiens naam ze nog niet wist. Maar dat zou niet lang duren. Het zou asociaal van haar zijn om in deze post haar naam niet te zeggen. Ze grijnsde even en sloeg nog een beetje achterover. ‘Zo’n reis naar Starshine maakt je helemaal loom. Dan kom je op zo’n grasveld en zie je een kampvuur en een wereld van lekkernijen en drank gaat voor je open,’ grinnikte ze, aangezien ze nog een paar marshmallows had zien liggen. Ze pakte er gewoon eentje uit de zak, who cares? Ze griste een marshmallow, nee, eigenlijk twee en pakte twee stokken, waarna ze de marshmallows eraan vastprikte.

‘Maar om je vraag in precieze vorm te beantwoorden – ik had het net deels een beetje gedaan, maar ach, een breder antwoord maakt mensen nu eenmaal meer blij – ik vermaak me inderdaad zeer goed. Zeker nu ik iemand heb ontmoet die me ook nog eens een drankje aanbiedt. Dat kom je immers niet veel tegen,’ zei Dorah en ze grijnsde even, waarna ze een stok – die voor de jongen naast haar bedoeld was – neerlegde voor hem. ‘Als ik jou was, zou ik die stok gauw gaan beheersen, aangezien je marshmallow in het vuur ligt,’ zei ze droog. Wat was ze toch ook een droogkloot. Ze pakte haar eigen stokje en bewoog haar marshmallow vlakbij het vuur. Eigenlijk hield ze helemaal niet van die prut, ze had eerder zin om het naar iemand te gooien die de boel aan het verpesten was. Maar zo te zien was er daarvoor nog niemand. Ze keek opzij naar de jongen. ‘Als je iemand ziet die jij erg vervelend vindt, moet je het zeggen, ik heb zin om marshmallows te smijten naar de sfeerverpester,’ zei ze en ze grijnsde even. ‘Maar goed, ik ben nogal asociaal, ik heb mezelf niet eens voorgesteld, alhoewel een jongen naar mijn weten altijd eerder begint, maar goed, ik vergeef je voor deze keer,’ zei ze bijdehand en ze stak haar hand uit naar de jongen. ‘Ik ben Dorah, met een ‘h’ op het einde, dus niet die Dora van Go Dora, of hoe dat programma mag heten, maar Dorahhh,’ ratelde ze en ze haalde diep adem. ‘Maar je kunt het gewoon op Dorah houden,’ grijnsde ze en als teken van interesse, keerde zij haar lichaam naar hem toe.


- Hopelijk krijg je hier een volle inspiratie van -