Een avondje met een stel vrienden, gezellig bij een warm kampvuur :3
Iedereen welkom die wilt komen!


‘Bel, houd je mond.’ Klonk het gebiedend. ‘Je hebt werkelijk geen idee waarover dit gaat,’ Hij was het zat. Bellingar zat hem al meer dan een half uur, als het geen uur was, te pesten en te doen met het papiertje wat hij stevig in zijn handen had geklemd en waarvan hij zijn blik niet los kon krijgen. Het was voor zijn studie, uiteraard, en het was een onderwerp waar hij werkelijk niks van begreep. Muziek. Hij vond het dan ook pure logica, kuch, dat hij dit gedeelte voor zijn studie moest leren, maar blijkbaar hadden een stel idioten besloten dat dit onderdeel ook als hoofdvak door moest gaan. Geërgerd fronsden zijn wenkbrauwen dieper. Als hóófdvak, en waar hadden hún precies met hun hoofd gezeten? 'Algemene ontwikkeling', 'gevoel voor luchtmagie', 'uitbreiding op het vlak zelf', 'verfijning voor andere gebieden van de magie' waren de termen die hij naar zijn hoofd toe kreeg gesmeten als hij weer eens zat te mopperen dat hij niet begreep waarom hij zich moest concentreren op muziek. Gevoel had hij er totaal niet voor, en het was het enige vak waar hij gemiddeld een 6,5 voor stond. [Nerd 8'D] ‘Oké oké!’ Praatte hij dwars door Bellingar heen toen deze begon te zeuren 'dat het helemaal niet leuk was als hij alleen maar zat te lezen terwijl ze juist gezellig een kampvuur gingen houden met allemaal mensen en hij dan alleen maar met een papiertje zat en dan heel erg ongezellig zou zijn en dat het helemaal niet leuk zou zijn en dat-' ‘Ik snap het, Bel! Hij is al weg, kijk dan! Rustig maar,’ Zijn voorhoofd was nog steeds diep gerimpeld, zijn humeur was niet meegaan met het papiertje zijn zak in en heerste nog steeds. Ze liepen door, bel sjouwend en hij relaxed. De houtblokken die hij moest dragen van Bellingar zweefden achter hem aan, netjes in een treintje alsof het een kudde ganzen was met hem als mama gans. Helaas was Bellingar niet zo verfijnd in luchtmagie, in tegenstelling tot zijn tweelingbroer die er juist gevoel voor had. Daarnaast bood hij het ook niet aan. Bellingar had hem nu zo lopen treiteren dat hij deze vorm van beleefdheid niet kon opbrengen. "Misschien kan je Myst om hulp vragen, deze speelt tenslotte piano en dergelijke," Opperde Bellingar naast hem droogjes. Zijn blik schoot op, zijn frons verdween. Maar natuurlijk! Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht? "En dat zag ik! Há! En of ik dat zag!" Verward schoot zijn blik opzij naar Bellingar. Diens geelgroene ogen schitterend van het plezier, zijn grijns onheilspellend breed. "Ik zie hoe je ogen oplichten, alleen maar al bij het idee! Myst, oooh Myst! Wil jij me alsjeblíéft helpen met muziek?" Bellingars ogen rolden weg, zijn eigen verbaasde blik verdween. Rot Bellingar. Het was altijd weer hetzelfde liedje bij die gozer. "Ooh Myst! Ik snap er helemaal niks van! Oh Myst, waar gaat die hand nou heen? Maar dat is toch helemaal geen muziek meer! Oh ja, daar heb je gelijk in, dat klinkt me ook wel als muziek in de oren," Bellingar schoot in de lach. ‘Wat je wilt jongen,’ Mompelde hij chagrijnig. "Geloof je het zelf?" Kaatste Bellingar terug. "Volgens mij ben ik namelijk niet degene hier die 't wilt," Weer schalmde Bellingars warme lach over het veld. ‘Je kan zo ongelofelijk kinderachtig zijn, Bel. Echt, wat ben je, 14?’ "Zoiets," Grijnsde de jongen terug. "En jij dan? Met je redelijke en rationele brein? 81?" Bellingar lachte opnieuw bij de stoot die hij tegen zijn bovenarm kreeg.
‘Ik denk dat 't hier wel goed is.’ De jongens stopte met lopen en met behulp van luchtmagie legde hij de blokken hout zo neer dat het een mooie piramide vormde. Sam deed al enkele stappen achteruit, wetend dat het Bellingars beurt was om zijn ding te doen. Bel zou het vuur aansteken, geweldig. Diep ademde hij in.

'Saaie dildo dat je bent, het lijkt wel alsof je vast geplakt zit aan dat papiertje,' hoewel zijn houding luchtig was klonk zijn stem iets te overdreven geïrriteerd en haast beledigd, alsof hij het niet kon geloven dat Sam het papiertje met muziek-gekrabbel belangrijker vond dan hem. In zijn armen droeg hij zwoegend een stapel met hout blokken, op weg naar een speciaal klaargemaakt stuk op het grasveld. Achter Sam aan zwevend, maar dat detail vond hij onbelangrijk, kwam het hoofdpunt en belangrijkste begin van het kampvuur. Sam had als het eeuwige meisje niet eens de moeite genomen om het hout zelf te dragen, maar als een wijf liet hij het achter zich aanzweven met zijn kakkerige luchtmagie. Blij dat hij de heilige tempel van zijn bestaan - zijn lichaam - goed onderhield met wekelijkse, tot bijna dagelijkse trainingen zwoegde hij voort onder de houtblokken die zijn zicht bijna vernamen. 'Leg het nou eens weg, ongezel-' werd hij alweer afgekapt door een nukkige stem achter hem toen hij zijn zoveelste klaagzang over het dreigende muziekpapiertje wilde uiten. 'Ik zie hem nog steeds, Sam!' weerklonk het dreigend toen hij moeizaam een blik over zijn schouder wierp en priemend zijn groengele ogen op zijn handen richtte. Vrolijk wandelde hij door, had al weken met zijn hoofd in de plannen gezeten toen hij het voorstel van Sam hoorde. Het was een vaag idee geweest, die op zijn aandringen misschien, toch nog verwezenlijkt was. Heerlijk, een donkere avond met vuur, drank, eten en vrouwen. Hoewel geen enkel plan vast stond, had hij de meeste uiteenlopende scenario’s in zijn hoofd bedacht, die altijd goed afliepen voor hem. 'Misschien kan je Myst om hulp vragen, deze speelt tenslotte piano en dergelijke,' klonk het haast opperend, toch nog doorgaand op het papiertje toen hij de frons op het gezicht van zijn vriend zag. Half omgedraaid liep hij door, zo gemikt dat hij vervolgens naast Sam kwam te lopen en hem nu aan kon kijken in plaats van zijn nek zou verdraaien in de moeilijke houding als hij voor hem liep. Alsof het een codewoord was om Sam zijn humeur te veranderen zag hij de frons op zijn gezicht haast wegspringen, iets te vluchtig. 'En dat zag ik! Há! En of ik dat zag!' de humor die hij in het pesten van Sam zag met het groenharige meisje Myst was misschien iets te veel vastgenageld. Niet wetend dat die twee wel degelijk in een relatie zaten, was het in zijn hoofd nog steeds een grote pesterij voor hun beide. Gewoonweg omdat het hem veel te veel lol opleverde. Zijn lippen waren in een te brede grijns omgekruld, kon het plezier haast niet op bij het zien van Sam zijn reactie. 'Ik zie hoe je ogen oplichten, alleen maar al bij het idee!' begon hij grijnzend. 'Myst, oooh Myst! Wil jij me alsjeblíéft helpen met muziek?' rolde zijn ogen grijnzend uit pure amusatie weg toen het eindelijk bij Sam door leek te dringen dat hij hem weer eens liep te treiteren. Om er nog een schepje boven op te doen ging hij verheerlijkt verder, kijkend hoe ver hij deze keer kon gaan om het bloed onder zijn nagels weg te krijgen. 'Ooh Myst! Ik snap er helemaal niks van! Oh Myst, waar gaat die hand nou heen? Maar dat is toch helemaal geen muziek meer! Oh ja, daar heb je gelijk in, dat klinkt me ook wel als muziek in de oren,' klonk het zwoel en geheel in stijl, waarna hij het niet meer inhield en in een bulderende lach viel. 'Geloof je het zelf?' kaatste hij vrolijk terug op Sam zijn ontkennende woorden. 'Volgens mij ben ik namelijk niet degene hier die 't wilt,' hoewel.. het klonk hem als een heerlijk opwindend scenario. Misschien moest hij Sheena maar weer eens opzoeken. Helemaal opgevrolijkt door Sam zijn chagrijnige gezicht bleef de lachbui boven, voornamelijk bij de boos klinkende woorden van Sam die hem blijkbaar wilde laten inzien hoe kinderachtig hij deed. 'Zoiets,' grijnsde hij terug, liet zijn amusatie echt niet dalen omdat Sam dacht dat hij hem kon kleineren met dat soort woorden. 'En jij dan? Met je redelijke en rationele brein? 81?' lachte hij weer bij het voelen van de stomp. De grijns bleef breed op zijn gezicht hangen terwijl hij onschuldig fluitend door liep. Uiteindelijk onderbrak Sam het weer, probeerde hij tevergeefs over de blokkenstapel in zijn armen heen te kijken met wat voor plek hij had gevonden. Met een hoop kabaal, waardoor het keurige - en wijverige - stapeltje van Sam meteen weer in elkaar donderde gooide hij de blokken hout op de grond om zijn handen en shirt daarna schoon te kloppen. 'Zo,' klonk het goedkeurend toen hij voor een moment zijn handen in zijn zij zette en het stukje grond bekeek. Al gauw ging hij daarna aan de slag om de blokken hout in een goeie stapel om te toveren. Op ten duur begon hij steeds geconcentreerder te kijken, alsof het zijn levenswerk was dat de houtstukken zo kwamen te staan dat ze een perfecte hoop zouden vormen voor het vuur. 'Sam, kop dicht,' bitste hij naar hem toe, toen deze spontaan telkens commentaar gaf elke keer als hij een nieuw blok erbij zette. Uiteindelijk nam hij wat afstand om zijn kunstwerk te overzien waarna een vrolijke grijns weer op zijn gezicht ontpopte. 'En dan nu..' klonk het onheilspellend hoewel je zijn enthousiasme er duidelijk in kon horen. Even gleden zijn vingers tussen elkaar om zijn handpalmen voor zich uit te duwen en zijn vingers te laten knakken. Met een brede grijns keek hij om naar Sam die erbij stond alsof hij ontzettende buikkramp had. 'Relax gozer,' grijnsde hij in een poging Sam gerust te stellen, hoewel het veel te luchtig klonk om serieus te nemen. 'Laat de avond beginnen,' grijnsde hij terwijl hij zijn handen uit elkaar bewoog. Geconcentreerd staarde hij naar het punt tussen zijn handen, waar een gloeiende vuur bol in een rondje likte waarbij enkele vlammen hier en daar naar buiten schoten. Langzaam bracht hij zijn handen verder uit elkaar, waarbij de vuurbol ook langvormig werd. uiteindelijk ontstond er grof een zwaard, waarbij Bellingars mondhoeken verder omkrulde tot een brede grijns. 'Lang leven spelletjes van vroeger,' klonk het afwezig, kon de vele spellen met Nearvus nog wel verzinnen. Welke magiesoort het eerste de kat van de buren kon onthoofden, waarbij kleine Bellingars voorkeur bij een zwaard lag en Nearvus vaak verschillende dingen gebruikte. Maar nu, enkel en alleen om zichzelf nog eens te vermaken had hij het zwaard weer gekozen, waarbij zijn hand nu het vlammende handvat vastpakte. Langs zijn huid leken de vlammen pijnloos te likken, en had het zwaard niet de strakke vormen van perfecte. het was een simpele verbeelding, enkel en alleen voor zijn kinderlijke fantasie. Al gauw, iets te gretig, omvatte zijn beide handen het zwaard en richtte hij zijn blik op de hoop hout. Met een grotere afstand - hij was nog wat naar achter gelopen zonder zijn ogen los te maken van zijn verbrandings doel - focuste hij zich nu geheel. Met een krachtige beweging zette hij zijn ene voet naar achter om zijn heupen een slag draaide met het zwaard langs hem heen naar achteren. Met een slag alsof hij iemand boven en onderlichaam wilde scheiden van elkaar of als een slagman bij honkbal zijn move maakte draaide hij zijn lichaam met een krachtige beweging. Een gemikte vuurbal maakte zich vliegensvlug los van de punt van het zwaard om in een recht scherende lijn naar het hout te schieten en deze onder te raken waarbij de goed opgebouwde stapel even bijna leek te bezwijken. In een oranje steekvlam ontvlamde het hout zo snel dat het geknetter en de vuurvonken hoog de lucht in schoten met een harde knal alsof er buskruit op het hout had gezeten. Een kleine toevoeging van Bellingar die hij ongezien mee had gegrist, hoewel het geen buskruit was geweest was het wel degelijk ontvlambaar geweest. De steekvlam had voor even de al donker wordende hemel plaatselijk verlicht, iets wat de aandacht van de mensen die niets afwisten van dit evenement wel zouden trekken. Grijnzend had hij bijna Sam gemist, maar keek nu met opgetrokken wenkbrauwen en een geamuseerde blik in zijn ogen naar de jongen. De blik in Sam zijn ogen was eentje die hij niet bij zijn volwassen uiterlijk had verzonnen. Hij kon zweren dat zijn gezicht voor een wit was weg getrokken, maar enkel en alleen de verstrakking en het verstijfde lichaam waar je zelfs met een sloopbal nog niets zou kunnen aanrichten was voor hem genoeg. Hij had in zijn ooghoeken de voor hem spastisch uitziende schrikreactie vaagjes gezien. Had hij ook maar niet zo dichtbij moeten staan, de sukkel. In rook verdween het zwaard uit zijn handen, maar weerklonk zijn bulderende stem nu luid over het grasveld. 'N-nee, dat hahaha meen je niet.. hahahaha,' weerklonk het hikkend tussen zijn gelach door. 'Kom óp - hahahaha- Sam. Wijf - hahaha- dat je bent!' bulderde hij over het gehele gebied heen, lachte hem vierkant uit. Ongegeneerd en zonder enige terughoudendheid kon je hikkend tussen zijn lach nog maar halve woorden opvangen in een poging iets te zeggen om Sam te beledigen. Klapte nu uiteindelijk dubbel met zijn arm om zijn middel door de steken in zijn zij, kreeg kramp in zijn kaken en de tranen liepen nu over zijn wangen heen. Hij gaf het praten op, gaf zich over aan het komisch beeld dat Sam had uitgeoefend, alsof het een spastische garnaal was geweest. Steun zoekend op zijn knie had hij zijn hand hierop gezet, voorover buigend onder de lachstuip die niet op leek te houden. Als het had gekund had hij het gefilmd, maar dit zou hij nog vele malen te horen krijgen. En de rest van de school ook, hoe de stagiaire luchtmagie als een klein meisje in elkaar was gekropen bij een knal.

Hou wel van Sam heurw . Maarja, Sam is altijd zielig, niet? ^^
De rest is welkom! KOM OP PEOPLE, laten we dit topic gezellig maken

Nogal doelloos wandelde het meisje over het terrein. Alhoewel ze wel een tikje vreemd liep. Een lelijke schaafwond tekende zich af op haar knie. Maar ze had zichzelf teveel uitgeput tijdens het trainen om gelijk haar magie erop toe te passen, anders was ze nu allang weer hersteld. Maar ze had geen zin om erover te blijven treuren, noch huilen. Eerst prikte het, maar nu was het gevoel verstomd en voelde ze eigenlijk haar hele knie niet meer. Niet dat ze het erg van; liever niets voelen, dan pijn. Maar alsnog, het bloed dat langs haar knie sijpelde voelde niet fijn; had haar zelfs doen huiveren in het begin. Ze zou zo snel als ze kon er iets aan doen, maar nu ging het gewoon niet. En het feit dat ze nog niet naar binnen was gegaan; was omdat ze geen behoefte had aan al die domme blikken. En iedere keer weer; ‘Gaat het wel?’ te horen. Ze was geen baby meer, ze was nota bene vijftien! Oud genoeg om om te kunnen gaan met dit soort situaties, zonder hulp van anderen dus. Het was ook te danken aan haar koppige karakter dat ze weigerde naar binnen te gaan. En haar nieuwsgierigheid. Ze had voetstappen gehoord, maar er geen acht opgeslagen; ging ervanuit dat het kinderen waren die terugkeerden naar het gebouw. Maar sommige geluiden waren ook anders; waarschijnlijk van dieren. En ze vroeg zich af wat voor dieren zich hier allemaal schuil hielden.
Ze hield halt, ademde diep in. Hij ging nu wel weer, ze kon wel proberen haar knie op te lappen. Ze ging zitten in het gras, streek met haar hand over de groene sprietjes. Maar hoe vredig haar acties er ook uitzagen; ze lieten verderf achter. Ze onttrok het vocht uit de sprietjes, liet de druppels aan haar handpalm plakken. Al neuriënd tikte ze de wond aan, water ging van haar handpalm af en bedekte haar wond. Ze maakte er vloeiende bewegingen boven met haar hand. Het water gaf een klein beetje licht; haar magie was nog niet sterk genoeg om echt grote dingen te helpen genezen, maar een schaafwondje lukte haar nog wel. Ineens verstarde ze, het water bleef niet meer op haar knie; gleed langs haar been naar beneden op de grond. Met grote ogen keek ze op. Al haar spieren waren aangespannen, de haren in haar nek stonden overeind en een koude rilling kroop over haar rug. Had ze het zich verbeeld? Nee, zo’n geluid kon je je niet verbeelden. Het klonk levensecht. Een harde knal, die galmde over het gebied. Het joeg haar angst aan, maar maakte al snel plaats voor nieuwsgierigheid. Ze wou weten wat er aan de hand was. Ze keek naar haar knie. Nog niet volledig hersteld, maar het kon ermee door. Snel stond ze op, rende met een stralende glimlach; omdat ze weer wat te doen zou hebben, richting het geluid.

Ze remde af, ging langzamer rennen. Uiteindelijk legde ze de laatste paar meters af in een sukkeldrafje. Vuur. Dat was het enige wat ze had kunnen zien, een kampvuur of zo. Niet dat ze het erg vond; het betekende in ieder geval dat de kans klein was dat het gevaarlijk zou zijn. Ze kon vuur gemakkelijk doven met water, dus ze zou in het voordeel zijn; als het al een of andere gozer was met slechte zin. Ze bleef stilstaan, realiseerde zich dat iedereen haar zou kunnen zien. Hoe dom had ze wel niet kunnen zijn? Lekkere entree; in een dom rennetje aankomen en een blije glimlach op je gezicht. Wie nam je dan nog serieus. Ze slaakte een zucht, zou haar een zorg zijn.
Ze stond een paar meter van het vuur vandaan, keek er vol bewondering naar. Dat moest wel die knal hebben veroorzaakt! En hoe had het zo’n knal kunnen geven… Hoe had iemand het met zo’n kracht aan kunnen steken; magie. Er kwamen pretlichtjes in haar ogen. Dat betekende dat hier iemand moest zijn die vuur magie beoefende, perfect. Misschien kon ze nu wel iemand overhalen om haar te leren een nieuw soort magie te beoefenen. Ze vond het maar saai zo; enkel water en duistere magie. Sommigen hadden ontkent dat ze ooit alle soorten magie zou kunnen leren, maar als je het niet probeerde zou je het nooit weten. Ze keek om zich heen, waar was de dader… Een tevreden glimlach kwam op haar gelaat wanneer ze twee gestaltes zag, oké; gevonden. Zonder te aarzelen liep ze erop af, probeerde al van ver af hun uiterlijk goed te zien. Eentje was overduidelijk ouder dan de ander, dat was duidelijk. Maar de oudere… Die kende ze vaagjes ergens van. Wacht; was dat niet die stagiaire gast… Die ze in de bibliotheek had ontmoet. Toen… Toen ze nog maar pas op de school zat. Met die fret! Ja, de fret. Hoe heette hij ook al weer? Wist ze niet meer. Maar hij was het dus niet die dat vuur had laten branden, dan zou het wel die andere jongen moeten zijn. Als die ander haar zou herkennen… Ach, zijn naam zou vast wel te binnen schieten, ooit. Zonder nog acht te slaan op de oudere jongen, liep ze recht op de ander af. ‘Hey,’ trok ze zijn aandacht, vastberaden. ‘Heb jij dat vuur daar aangestoken?’ vroeg ze, bloedserieus; terwijl ze ernaar wees. ‘Of was er zo net nog iemand hier die het had gedaan; zo ja, kun je me dan vertellen wie dat was?’ Ze zou misschien iets te snel gaan, maar ze moest en zou het weten. Ze keek weer naar het vuur, kreeg er een verrukte glimlach van op haar gelaat. O, ze had weer een nieuwe bezigheid gevonden; en dat vond ze maar wat leuk. ‘Maar…’ sprak ze ineens, zich realiserend dat ze nogal dom over zou komen, ‘Wat doen jullie hier eigenlijk?’ Keek naar beiden, met een vragende blik. Ze zou haar domme entree niet meer kunnen rechtzetten, maar ze vond nog steeds niet dat haar waardigheid hierdoor was veranderd.

* Zonder deze woorden meegerekend, bevat mijn post precies 1.000 woorden 8D
En ik luisterde naar de reclame van Albert Heijn toen ik deze post maakte...
Vandaar dat hij nogal dom is ><'

Het groene haar danste om haar slanke gestalte, terwijl ze vastberaden naar haar doel liep. Een kleine flakkering had haar aandacht getrokken, hoewel het haar nooit was opgevallen als ze er niet langs was gelopen. Een vuurtje. Chimaere hield van vuur, hoewel het niet altijd een goede combinatie was met woudmagie. Haar woudmagie. Op Puffoon had haar moeder erop aangedrongen om ook dat te oefenen, terwijl ze veel liever met lucht werkte. Of gewoon helemaal niet, en gaan sporten. Veel leuker. Woudmagie vergde concentratie, en dat had ze nu eenmaal niet. Gewoon niet. Ze was gewoonweg veel te actief om zich te concentreren. Zelfs in de lessen zat ze maar half op haar stoel. Behalve bij luchtmagie, maar dat vond ze leuk. De andere lessen gingen wel, maar gym bleef haar absolute favoriet. Haar lange benen brachten haar dichterbij het flakkerende licht, terwijl ze nieuwsgierig werd. Wie had het daar aangestoken? En waarom? Waren er nog mensen, of was iedereen snel weggerend? Ze was hier nu een week of vijf, en ze wist exact wat wel en niet mocht. Gewoon omdat ze zowat alles wat niet mocht al had gedaan, of bijna had gedaan. Overdreven hyperactiviteit leek een vloek hier. Stilzitten in de les, alleen wat zeggen als het je gevraagd werd, vooral bij vuurmagie. Waarom zat dat ook alweer in haar pakket? Het had haar leuk geleken, maar met die leraar... Nee, volgend jaar liet ze het wel vallen, dat was zeker. Ondertussen was ze zo dicht bij het vuur gekomen dat ze drie gestalten zag. 'Ehm... Kan ik er ook nog bij komen zitten?' vroeg ze vrolijk, maar niet zonder de nodige verlegenheid.

Diep ademde hij in, hoopte dat de grootte mate zuurstof een verlichtende werking zou hebben op zijn zenuwen. Het hielp niet. Zijn kaken klemden zich op elkaar, zijn blik strak gericht op de hoop hout. Vuur. Hij hield niet van vuur. Ja, als het eenmaal aan was en veilig rond de houtblokjes likten. Dan was het oké. Maar het gedoe er om heen, het aansteken. Zijn blik gleed naar Bellingar. De luchttrillingen vertelden genoeg dat de jongen grootse bewegingen aan het maken was. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij toe. Wat was hij aan het doen? Met moeite wist hij te voorkomen dat zijn onderlip ging trillen toen de jongen uit het niets een vuurbal te voorschijn haalde. Vuurmagie, een van de magiën die werkelijk tovenarij voor hem was. Luchtmagie was logica, pure logica, net zoals wiskunde. Vuurmagie was als een andere taal. Onlogisch, vol gaten, gebaseerd op uitzonderingen en onregelmatigheden. Hij staarde, zonder het zelf door te hebben. Vol afschuw was zijn blik gericht op het zwaard wat de jongen te voorschijn had gehaald. Hij moest zich beheersen, moest de reflexen onderdrukken om met luchtmagie al de zuurstof rond de jongen vandaan te halen zodat het vuur zou doven. Bellingar zou er maar heel even last van hebben... Heel even maar... Zijn lippen persten zich stijf op elkaar, alle spieren spanden zich aan tot het uiterste en hij kon het niet helpen dat er een dwingende schok door heel zijn lichaam ging. Uit pure automatisme, instinctief zelfbehoud, zette hij een stap achteruit en keek angstig richting het vuur wat knallend ontvlamde. Nog harder perste hij zijn lippen op elkaar. De klootzak. Moest hij zo nodig patse? Vliegensvlug schoten zijn donkere ogen terug naar Bellingar. Hij had het kunnen weten. Met moeite wist hij zijn gezicht om te toveren in een uitdrukkingloos gelaat, enkel wat witter dan gewoonlijk. Voelde hoe zijn hart denderde in zijn borstkas, het klopte alsof het zijn laatste slagen sloeg. Zijn kaken klemde zich uit alle macht op elkaar, slikte een woorden stroom bestaande uit verwensingen in. ‘Je had het ook,’ Diep ademde hij in, rustig blijven. ‘gewoon kunnen aansteken.’ Sprak hij Bellingar toe met geforceerde kalmte. Geërgerd staarde hij naar Bellingar die hem vierkant uitlachte. ‘Ik schrók,’ Snauwde hij de jongen nu toe. ‘Vind je het gek dat ik schrok? Ik hoor vijf keer zo goed als dat jij hoort op je beste dag,’ Voegde hij er nog snauwend aan toe. Hij kon er niet tegen, wilde de angst die hij had gevoeld niet erkennen tegen over zichzelf, en al helemaal niet tegenover Bellingar. De jongen zou het erin blijven wrijven, tot dat hij er zelf dood bij neerviel. God zij dank waren er nu net voetstappen die hem deden afleiden zodat hij Bellingar voor een kort moment kon vergeten. Hij keek om, tuurde naar het donkere silhouet dat met de stap dichter bij kwam. Pas toen het vuur haar gezicht deed op lichten herkende hij het pas. Maar daar bleef het bij. Haar gezicht deed een belletje rinkelen. Hoogst waarschijnlijk iemand uit de les, hield hij zich voor. Hij kende onderhand zoveel gezichten, en ook aardig wat namen. Maar wat was haar naam ook alweer? Toen pas merkte hij de wond op op haar been en rook het bloed. De scherpe geur, zoutig en onsmakelijk als het was. Hij luisterde naar het meisje dat Bellingar aansprak, en zodra ze haar mond open had getrokken herkende hij haar stem weer. Het meisje, uit de bibliotheek met het voornemen om alle zeven magiën onder de duim te krijgen. Een glimlach verscheen. Marjolijn. Het meisje met de ijzeren wilskracht had hem versteld doen staan met haar voornemens en haar veel belovende woorden. Zal ze al verder zijn gekomen? ‘Een kampvuur,’ Beantwoorde hij haar vraag nog voordat Bellingar het had kunnen doen. Hij glimlachte haar toe, zijn glimlach open en vriendelijk. ‘En vanzelfsprekend ben je bij deze uitgenodigd om te blijven,’ Hij grijnsde lichtjes. ‘Leuk je weer te zien, Marjolijn. Al stappen verder gekomen richting het doel wat je zo lief voor ogen hebt?’ De woorden dropen van het overduidelijke scherpe Puffoonse accent waarmee hij alles sprak, zoals altijd. ‘Kan je ik je anders helpen met die wond?’ Zijn blik gleed naar beneden, bleef hangen op het bloederige tafereel. ‘Ik kan het voor je genezen?’ Stelde hij voor, liet duidelijk het vraagteken achteraan de zin horen. Hij was niet bevoegd om dit soort dingen te doen, officieel. Maar dat wilde niet zeggen dat hij er de vaardigheden er niet voor had. ‘Is het al een keer geprobeerd te genezen?’ Zijn wenkbrauwen trokken zijn voorhoofd in een lichte frons. Nu bij het slechte licht bij het kampvuur kon hij duidelijk enkele sporen van een poging ter genezing zien, ook al bleef het onduidelijk. Kort schoot zijn blik op bij een nieuwe beweging vanuit zijn ooghoeken, keek op naar een nieuw persoon dat kwam aan lopen. Zijn hart stond stil. Groene haren, glanzend in het licht van het vuur. Krampachtig trok zijn hart samen, hoopvol keek hij op. Tevergeefs. Vlug keek hij weer weg, verward door het heftige gevoel wat hem zo snel had overvallen. Kom op, er waren heus wel meer meisjes met groene haren. Diep ademde hij in, probeerde zich weer te concentreren. Het ging lastig. In een fractie van een seconde had zijn gevoel een flinke voorloop genomen op zijn verstand en het alles van binnen in de war gebracht. Hoop, hoop om Myst weer te zien. Het verlangen om haar weer te zien. De wil om haar weer aan te kunnen raken. Of alleen al het gevoel dat hem tevreden stelde om haar even, héél even, in de ogen aan te kunnen kijken. Concentratie, Marjolijn, wond. ‘Zal ik je helpen?’ Vroeg hij opnieuw, niet wetend of ze al geantwoord had of niet.

Romance zuchtte diep. Waarom was haar haar soms zo onmogelijk? Ze had het net gewassen met haar oude vertrouwde shampoo, maar haar haren waren het niet meer gewend na drie weken geen gebruik en nu zat het helemaal stijl naar beneden. Romance probeerde met de föhn nog wat te verbeteren en met een speciale mousse het wat meer volume te geven, maar het wilde gewoon niet werken. Ik wil het wel proberen met mijn vleugels? Romance draaide zich weg van de spiegel en naar het raam toe waar ze het hoofd van Fire voor zag zweven. Een steek ging door haar hart, maar het was niet meer zo erg als eerst. Romance durfde weer met haar om te gaan zonder dat ze werd gekweld door wat haar te wachten zou staan. Maar nu zag Romance dat ze iets in haar mond droeg en haar mond werd droog zodra ze het bekende silhouet zag. Een brief. Met trillende handen liep ze naar voren om de brief aan te pakken en rolde het open. Haar ogen schoten over de regels heen, maar verhelderden zich toen ze merkte wat er in de brief stond. Dit keer niet eentje van haar oma, maar van haar advocaat. Binnenkort werd ze 18 en dan kreeg ze volgens haar advocaat veel te weten over haar familie en kreeg ze toestemming om het geld van haar ouders en oma te beheren. En dat was nog aardig wat, had hij haar verteld. Dat haar oma nou een kluizenaarsbestaan had verkozen boven een roemvol leven in de stad, deed niets af van het feit dat ze veel geld had geërfd door haar positie en haar carrière. En haar ouders hadden allebei gewerkt tot hun dood waarna alle bezittingen waren verkocht. Van het huis in de stad tot het land in de bergen. Romance. Blijf erbij. Romance glimlachte en liep naar de kast waarvan ze een lade opende. Uit de lade haalde ze een paar lange zilveren oorbellen die ze samen met de zilveren armbanden omdeed. Waarom ze vandaag zin had om een zwarten jurk aan te doen, dat wist ze niet, maar het zat goed en haar huid was al weer bruiner dan het een paar weken terug was. De effecten van het zuiveringsritueel waren weggegaan en ze kon weer een jaar zonder. Nu liep ze echter richting het raam waar ze met een kleine sprong op de rug van Fire terecht kwam die naar beneden vloog om haar daar te laten gaan. Romance klopte haar op de hals en liep met haar blote voeten op de luchtstroom net een paar centimeter boven het gras in de richting van het grasveld. Van hier kon ze het nog niet zien, maar zodra ze de hoek van het gebouw omwas, zag ze een vuur dat langzaam aan kracht won en de duisternis weghield. Langzaam liep ze op het vuur af en zag dat er al meerdere mensen waren gekomen. De meiden herkende ze niet, maar de anderen waren voor haar gemakkelijk te herkennen. Sam, die ze bijna had aangevallen om haar enthousiasme vanwege zijn helende krachten en Bellingar met wie je heerlijk kon geinen. Maar zodra ze dichterbij kwam en goed keek, zag ze nog iemand bij het kampvuur. Een figuur die ze goed kende en waarvan haar hersenen al op hol sloegen. De steile haren die tot halverwege haar rug hingen, deinden bij iedere stap die ze zette mee en het voelde zo slecht nog niet. Waarschijnlijk zat het morgen wel weer in de aparte slag die ze van zichzelf had, maar nu moest ze het maar hiermee doen. ‘Heey allemaal.’, zei ze iets harder dan haar normale stem. Ze was weer bij mensen die haar normale zachte stem anders niet zouden verstaan, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze liep door naar de kant waar Ace was en legde haar armen om hem heen. ‘Boe.’, zei ze zachtjes voordat ze hem een lichte kus op zijn mond gaf. Daarna liet ze hem los om naar het kampvuur te kijken dat a lekker aan het branden was.

Waarom was ze ook soms zo vergeetachtig? Ze deed haar uiterste best om zijn naam te herinneren, te achterhalen. Ze wist zeker dat ze hem wist, maar kon hem niet meer terugvinden in haar geheugen. Ach, die andere jongen zou hem vast ooit wel een keertje zeggen, toch? En dan was haar probleem ook opgelost. Haar mondhoeken krulden zich omhoog, haar ogen begonnen te stralen. Vol ontzag keek ze naar de jongste van de twee. ‘Echt waar?’ prevelde ze bewonderend, ‘Denk je dat je het mij zou kunnen leren? Ik heb er echt alles voor over.’ Met haar brede glimlach, en haar smekende ogen bleef ze naar hem kijken; hopend het antwoord te krijgen waar ze op hoopte. Ze zag zijn knipoog niet eens; haar gedachtes waren ergens anders. Als zij zoiets voor elkaar kon krijgen… Wie zou er dan nog de spot met haar drijven over haar levensdroom? Niemand. Dat wist ze zeker. Ze zou ze een voor een de mond kunnen snoeren. Dat zou ze ook wel met haar duistere magie, maar daarin was ze niet zo kundig; en ze vermeed het gebruik ervan zo veel als mogelijk om bepaalde redenen.
Ze rukte haar blik van de jongen los, richtte hem op de ander wanneer deze wat zij. Ze keek weer naar het vuur, en toen weer naar hem. Lekker logisch, ze had er zelf ook wel achter kunnen komen dat het een kampvuur was. Maar ze was weer eens te druk bezig geweest met andere dingen. Maar ach, haar ietwat domme acties hoorden er nou eenmaal bij. ‘Dank je, ik zou het leuk vinden om hier te blijven. Het wordt vast gezellig,’ glimlachte ze blij, haar ogen schoten eventjes naar de ander. ‘En wie weet leer ik nog wat nieuwe trucjes,’ hintte ze, zo overduidelijk als alleen zij dat kon. Ze richtte haar aandacht weer op de jongen met het rood getinte haar. Ow, shit. Nu moest ze zijn naam wel gaan gebruiken, of niet soms? Het zou wel erg overduidelijk zijn dat ze zijn naam was vergeten als ze hem niet zou gebruiken. Denk Marjolijn, denk! Je weet het wel, moedigde ze zichzelf aan in haar gedachtes. Iets met een S. Verder kwam ze niet. Ze keek hem wel aan toen hij praatte, maar de woorden drongen maar half tot haar door. Wat was zijn naam nou? Wacht; kon het misschien dat het… Was zijn naam niet Sam; de eerste inval die ze had, maar had afgekeurd omdat ze dacht dat hij fout was. Maar ach, beter iets dan niets. Ze knipperde met haar ogen, het was haar beurt om nu was te ze zeggen. ‘Ook leuk jou weer te zien, Sam,’ sprak ze opgewekt, hopend de goede naam te hebben. ‘Nou, qua theorie ben ik al een heel eind. Denk ik.’ Het meisje slaakte een diepe zucht. ‘Maar practicum waag ik me nog niet aan; ik wil het liefst iemand in mijn buurt hebben die de desbetreffende magie beheerst, stel dat het misgaat,’ verklaarde ze haar zucht.
Ze volgde Sam zijn blik, die gericht was op haar knie. Ze beet op haar lip. Gadver, het was weer gaan bloeden; wat zag het er weer vies uit zeg. Ze was hem alweer vergeten. Pas nu ze eraan herinnerd werd voelde ze weer dat irriterende prikkende gevoel, en de koude vloeistof langs haar scheen sijpelen. ‘O, dat zou heel erg lief van je zijn,’ glimlachte ze, benieuwd naar hoe hij het zou gaan doen. Het was geen grote wond, ze zou het zelf ook gemakkelijk kunnen genezen. En als ze niet was afgeleid was hij er nu ook niet meer. Maar ze vond het niet erg; nu kreeg ze de kans om eens de technieken van iemand anders te zien, waardoor haar nieuwsgierigheid geprikkeld werd. ‘Ja,’ antwoordde ze kortaf op zijn vraag. Ze haalde diep adem, trok toen toch maar haar mond weer open. ‘Maar ik had me weer eens teveel laten gaan met mijn training vooraf, kreeg hem pas aan het eind; toen ik zo onhandig was om te vallen. Ik had mijn magie al teveel gebruikt, mezelf te veel uitgeput. Dus toen ging het niet. Later probeerde ik het toch maar eventjes, en het lukte ook wel… Maar toen werd ik afgeleid door een zekere knal,’ ze had haar blik weer op de andere jongen willen richten, maar die was alweer verdwenen, en keek dus maar naar Sam met een bescheiden glimlach. Ach, ze vond het niet erg om niet aan haar eigen verwachtingen te voldoen; die van anderen waren toch altijd lager. En stel dat ze hoger waren; ze zou zich er hoogstwaarschijnlijk niets van aantrekken.
Het was duidelijk dat hij eventjes ergens anders was met zijn gedachtes, en dat vond ze ook niet zo erg. Ze dwaalde zelf ook zo vaak af van het onderwerp, dus waarom zou ze zich dan ergeren aan het feit dat iemand iets deed, wat zij ook zo vaak deed? Daar had ze het recht gewoon niet voor. Zonder nog wat te zeggen ging ze zitten op het gras, trok haar goede been op en stak het ander de lucht in; richting Sam. ‘Doe je best, zou ik zeggen,’ sprak ze, vol verwachting. Ze kende alleen haar eigen technieken, die van haar moeder afkomstig waren. En ze was altijd voor in om nieuwe dingen te leren, wat dat ook waren: magie, genezing enzovoort; ze wou het allemaal leren. Wat dat betreft was ze misschien iets te leergierig aangelegd. Niet dat ze het zelf erg vond, ze was blij met wie ze was.
Ze keek eventjes richting het vuur, hoorde daar een stem. Ietwat ongeïnteresseerd keek ze ernaar. Ze vond het trucje niet spectaculair genoeg om er bewondering voor te voelen, hoewel ze wel wist dat er veel techniek aan verbonden zat. Maar dat vond ze maar saai. Ze herkende de jongen die het deed; ’t was Ace. Degene die haar had geholpen in de winter, toen ze zo dom was om bijna dood te vriezen. Er leek iets aan hem te zijn veranderd; maar ze mocht daar niet over zeuren. Zij was ook aardig veranderd in die korte tijd. Er kwam nog een ander meisje, overduidelijk iemand die Ace liefhad. Dat was te zien aan haar handelingen bij hem. Niet dat ze het verder zou begrijpen; ze was nogal dom op dat gebied. Ze richtte haar aandacht weer op haar been en Sam; dat was belangrijker nu, in haar ogen.
Ze hoorde wel dingen op de achtergrond. En toen die stem van die jongen, diegene waar ze deze avond de kop af zou zeuren om haar dingen te leren. Ze dramde altijd haar zin door. Ze keek over haar schouder, trok een wenkbrauw op. Karretje met spullen. Ach, ze zou later wel kijken. Maar het was duidelijk dat er dingen in zaten die belangrijk waren voor deze avond. Haar mondhoeken krulden zich omhoog, het zou hier vast gezellig worden; en dan had ze weer eens wat te doen. Ze was al dat vervelen al een hele lange tijd beu.

Nearvus zat in de shuttle op weg naar SSA. Zijn vader had het op zijn hart gedrukt dat hij deze zijcussus moest volgen naast SSA. Helaas was zijn vader alleen vergeten dat deze op een andere planeet lag en dus onmogelijk was iedere dag op en neer te reizen om beide te kunnen volgen. Hij was eigenlijk zonder echt tegen iemand te zeggen dat hij weg ging weggegaan. Een fatsoenlijk afscheid naar Bell had hij zelfs niet gedaan. Hij zuchtte nog een keer diep en pakte zijn kopje koffie. De wallen stonden goed onder zijn ogen en zijn gezicht stond vermoeit. De chauffeur riep iets, maar het drong niet echt binnen. Pas toen er buiten een harde knal te horen was drong het tot hem door dat ze geland waren. Hij pakte zijn schoudertas en wierp die over zijn schouder heen. De rest van zijn bagage zou nog komen. Die had vertraging of iets opgelopen. Niet dat hem dat nu zo veel kon schelen. Hij was weer terug op school. Daar waar zijn geliefde tweelingbroer was. Bij het denken aan Bell kreeg hij al een glimlach op zijn gezicht. Het was voor hem de afgelopen weken geen pretje geweest om alleen te moeten slapen. Bell en hij sliepen altijd samen tegen elkaar aan. Nearvus is namelijk enorm bang in het donker. Nadat de shuttle weer opsteeg werd hij daar weer flink aan herinnerd dat hij daar bang voor was. De lichten van de shuttle verdwenen langzaam van het terein af en al snel stond Nearvus in het donker gehuld. Het zweet brak in hem uit en zo snel als hij kon greep hij zijn tas en begon er als een bezetenen in te zoeken. Hij haalde er een kleine lantaarn uit. Hij had hem gekocht toen hij een keer op de planeet Razen was. Er zit een speciaal vuurballetje in die je aan en uit kunt zetten en die zich automatische oplaat via de zon. Snel klikte hij het lantaarntje aan en al snel stond hij in het licht. Het lantaarntje gaf ongeveer aan iedere zijde van hem 2 meter licht. Een opgeluchte zucht gleed over zijn lippen en het zweet trok langzaam weer weg terwijl de andere helft half opgezogen was door zijn witte blouse en zijn zwarte pakbroek. In de verte zag hij het geflikker van vuur en herkende de magie stoot van Bellingar. Een opgelucht gevoel kwam in hem op. Met snelle passen liep hij richting de lichtbron en hoe verder hij kwam hoe beter hij het vuur kon zien en de mensen die er om heen stonden. Hij had niet echt oog voor de mensen die er om heen stonden. Zijn ogen hadden zich op Bell gericht en niets deed hem zijn zicht veranderen. Als een stoom trein liep hij op Bellingar af en gaf hem een knuffel waarbij hij hem half fijn kneep en een stukje van de grond af tilde. 'Zeg alsjeblieft dat je niet boos bent.' vroeg hij met een schuldbewuste toon en zijn ogen stonden als een klein kind die net iets ergs had gedaan maar er vreselijke spijt van had.

Een grasveld en vuur, hoe kwamen ze erop. Kom op, gras was een plant en als dat ook maar een beetje droog werd, vloog het zo in de fik! En dan? Tja, dan kwam er paniek.. Kijito slikte. Een kampvuur.. ze hield er niet zo van, maar wat moest ze dan doen op zo'n avond als deze? Niet dat een avond als deze bijzonder was.. dat was juist het probleem. Ze had niets te doen! Kijito had Houdini op haar bed gelegd en gewacht tot het vosje sliep, terwijl ze het met een vertederde lach op haar gezicht streelde. Hoe kon een vacht die er zo stug uitzag toch zo zacht zijn? Het kon Kijito niet schelen. Elfjarige meisjes maakt het over het algemeen niet uit waarom hun huisdier zacht is; als het maar zacht is, niet?
Na een tijdje sliep het vosje, of het zou in ieder geval voorlopig niet merken dat zijn maatje weg was. Dat was goed genoeg, omdat Houdini op de vreemdste manieren wist te ontsnappen aan haar kamer. Ze wist niet hoe, maar het vosje wist haar altijd te vinden. Nu zou dat sowieso uitgesteld worden. Voorzichtig stond Kijito op, zodat Houdini niet wakker zou worden, en ze vertrok naar het grasveld.
Al snel zag ze het vuur, wat haar direct weer wilde laten omkeren. Water kon dan wel tegen vuur, het wilde nog niet zeggen dat ze er ook daadwerkelijk van hield. Misschien waren er nog mensen die ze kende! Hopelijk.. Het kleine meisje liep voorzichtig dichter naar het kampvuur toe, totdat ze dichtbij genoeg was om de mensen te kunnen zien. Nee.. ze kende ze niet.. Er waren twee jongens die elkaar omhelsden, een meisje met groen haar, een jongen die 'aangevallen' werd door een meisje dat zij kende als Romance en nog een jongen waarvan ze wist dat hij stagiaire was. Niemand? Dan kon ze er net zo goed bij gaan zitten alsof er niets gebeurde.. Onzichtbaar. Dat was eigenlijk haar favoriete woordje op dit soort momenten. Alsof het iemand kon schelen wie zij was! Hopelijk niet, trouwens. Als je herkend werd betekende dat niet vaak iets goeds. Kijito zocht een plekje waar nog niet zoveel mensen waren; weg bij de stagiaire en die twee jongens dus, want daar stond de meerderheid van de mensen. Zodra ze een plaats gevonden had die haar enigszins veilig leek ging ze zitten, rustig, zo stil mogelijk. Kijito vouwde haar benen zo dat ze naast haar lagen en steunde met één hand op de grond, terwijl ze daarna weer met grote, blauwe ogen opkeek om in de gaten te houden waar iedereen was en wie er nog kwam.

Hij staarde, en hij kon er niks aan doen. Het meisje tegenover hem had hem zonet laten weten dat ze gemakkelijk zelf de wond had kunnen genezen, en daarom staarde hij. Hij wist niet wat voor gezicht hij moest trekken. Wist er uiteindelijk een moeizame ‘Dat is knap,’ uit te persen. Ze kon wát? Schreeuwde er een chaotische stem dwars door zijn gedachten heen. Zelf de wond genezen? Zonder enkele moeite? Irritatie laaide op, en voor het eerst sinds tijden voelde hij ook een scherpe scheut jaloezie. Waarom zij wel en hij niet? Hij kon nog geen eens een wond in zijn geheel helen, waarom zij wel? Wat had zij wat hij niet had? Zíj had geen eens een jaar gestudeerd ervoor. Er waren maar weinig dingen waar hij werkelijk jaloers om werd, wist dan ook niet goed met deze emotie om te gaan. Aan de éne kant wilde hij niks liever dan haar ondervragen tot dat ze er gek van werd, maar aan de andere kant voelde hij nu een vreemd soort trots wat hem in de weg stond. Wie was dit kleine meisje dat geen eens gestudeerd had en het beter zou weten dan hém? Hij haatte het en verachtte zichzelf erom, maar kon er ook totaal niet meer omgaan. Heel langzaam, tergend langzaam, wist hij zijn blik weer omlaag te laten zakken naar haar knie. Met zijn kaken strak op elkaar geklemd zakte hij door zijn knieën, met in gedachten de herrineringen aan vroeger. Nog goed wetend hoeveel moeite hij had met deze spreuk. Met de afronding. ‘Ontspan,’ Gebood hij haar. Zijn handen, groot en mannelijk als ze waren, legden zich teder rond haar kuit en brachten haar been weer omlaag. Hij boog zich voorover, legde zijn rechterhand vlak over de schaafplek heen terwijl zijn linkerhand omhoog gleed over haar kuit, in haar knieholte kwam te liggen. Zijn blik vervaagde, zijn ogen wazig. Prevelend kwamen de Oud Novaanse woorden over zijn lippen, onduidelijk gemompel. Langzaam lichtte zijn handpalm op, nam de warmte toe. In het zelfde tempo bleef hij door murmelen, alsof de spreuk een bepaald ritme had waar hij zich aan moest houden. Tot dat het licht weer afnam, de warmte wegtrok uit zijn handpalm en hij uiteindelijk enkele keren knipperde met zijn ogen en weer naar haar op keek. Zijn blik schoot gelijk weer terug omlaag, terug naar haar knie. Zijn duim veegde over de plek waar zonet nog de schaafwond gezeten had, veegde het bloed weg en toonde een gave huid. Lichtjes glimlachte hij, tevreden met het resultaat. Schaafwonden en kleine dingen die er gelijk aan stonden waren de weinige die hij werkelijk onder de knie had. Het hoefde maar iets groter te worden, sneeën en dergelijke, of hij kon niets meer doen dan enkel helpen in het natuurlijke genezingsproces. Een stap vooruit meegeven, het voorkomen van littekens, maar daar bleef het bij. Afwezig keek hij om toen de nieuwe stemmen tot hem door drongen, het was drukker geworden in de korte tijd dat hij Marjolijn had geholpen met haar knie. Zijn blik bleef kort hangen op Nearvus, die Bellingar omhelste, schoof vervolgens door naar Romance die bij een voor hem onbekende jongen zat. Zodra zijn blik met Romance kruistte krulden zijn mondhoeken om in een vriendelijke glimlach die hij haar schonk. Hij mocht Romance, met haar uitzondelijk paarse ogen en haar lange witte haren die samen een mysterieuze combinatie vormden. Haar uiterlijk had iets afstandelijks, iets mysterieus, maar zodra je met haar sprak kwam je gelijk te weten dat haar innerlijk het geheel tegenovergestelde hiervan was. Zijn blik gleed weer door, bleef iets te lang hangen op Chimaere. Het meisje wat hij niet kende dus daarvoor een veels te verlangende blik in zijn ogen had liggen terwijl hij naar haar keek. Haar haren deden hem denken aan Myst, hem aan haar herinneren, waardoor het gelijk weer stak; hij wilde haar zien. Alleen al zien was voor hem genoeg. Terug naar de realiteit. Hij keek om naar Marjolijn. Kort gaf hij een klopje op haar nog bebloedde knie. ‘Weer helemaal heel,’ Klonk het droogjes. ‘Ik ben wel benieuwd naar jouw geneeskunde, naar de magie die je allemaal al beheerst. Maar waarschijnlijk heb je nu niet bepaald de behoefte ernaar om er over te praten,’ Afwezig trok één mondhoek zich om in een glimlach. Zijn ogen deden niet mee. Het stak nog steeds. Waar was Bellingar om hem af te leidden? Hij drukte zichzelf overeind, merkte nu pas zijn hand op die dankzij zijn eigen toedoen nu ook onder het bloed zat. Fijn. Hij haalde zijn schouder op en veegde het af aan zijn broek, draaide zich om en liep naar de dichtst bijzijnde boomstam om hier op neer te ploffen. Toevallig nam hij plaats naast het meisje met de groene haren die hem zo sterk aan Myst deden denken, naast Chimaere. [Hoe spreek je die naam uit :'D?]

Marjolijn had haar aandacht voor een moment geheel op hem gericht, waarbij Bellingar haar rustig met de schuine glimlach aan bleef kijken. 'Tuurlijk, het kost je maar één kus per half uur,' beantwoorde hij haar vraag met die zelfde glimlach, had haar net niet te jong ingeschat. Er zat zelfs bij hem nog een grens, maar op haar schattige uiterlijk basserend gokte hij dat ze nog net binnen zijn grensen viel. Uiteindelijk viel Sam op de wond op haar knie, Bellingar had het daarbij veel te druk zich op andere te focussen. Met de charmante lach had hij het groenharige meisje naar een zitplaats gebracht, haar een knipoog gegeven om haar wangen tot hartversnellend zien op te kleuren. Heerlijk als ze blooste, het was een speciaal kunstje van het vrouwelijke ras waar hij zo ontzettend dankbaar voor was. Uiteindelijk was hij weg gestoven om zijn "geheime" voorraad naar het kampvuur te loodsen. Met behulp van zijn pa, waarbij het uiterst duidelijk werd dat hij zeker niet alle details had verteld. Alsof op z'n minst de helft van de school zou komen sleurde Bellingar het karretje mee om het net buiten de warmte ring van het nu al hoge kampvuur te zetten. Zijn humeur nóg beter nu hij de drank binnen handbereik had draaide zijn hoofd naar het meisje met de groene haren, die op zijn eerdere handelingen heerlijk had gebloosd. Zijn grijns werd alleen maar breder, hoewel zijn ogen een onschuldige uitdrukking hadden. 'Op z'n minst wel ja,' grijnsde hij haar doodserieus toe, om daarna weer tevreden naar de drank te kijken. Toch leek zijn charmante uiterlijk langzaam weg te druipen en ontstond er een afwezige frons op zijn gezicht. Dit had hij lang niet meer gevoeld, veel te lang als je keek naar zijn geschiedenis. Met een ruk draaide zijn lichaam al voor hem om toen de bron van dit gevoel al snel dichterbij leek te komen. Alsof hij in een spiegel keek kwam zijn wederhelft op hem af rennen. 'Nearv,' weerklonk het zachtjes, zijn blik duidelijk verbaasd maar duidelijk opgelucht. Nog voordat hij kon bewegen omhelste twee armen hem en voelde hij zijn voeten los komen van de grond. Zijn eigen armen gevangen in de greep van zijn identieke tweelingbroer hing hij een beetje hulpeloos in de lucht. Pas toen zijn voeten weer de grond raakte kon hij zijn armen los wurmen en die om de schouders van zijn broer slaan. Met zijn kin op diens schouder en zijn ogen neergeslagen schold hij Nearvus van binnen aan de ene kant glashard uit. 'Sukkel,' mompelde hij zachtjes zodat alleen Nearvus hem kon horen. 'Volgende keer wil ik graag in eigen persoon van je horen als je lang verdwijnt,' hij moest toch weten dat, hoe cool en zelfverzekerd hij was in de buitenwereld er een stukje van hem weg dreef als Nearvus verdween. Hun hele leven waren ze niet gescheiden, waren ze als lijm aan elkaar vast gekleefd. Zijn ene arm legde zich nu geheel over zijn schouders heen en draaide zijn lichaam half langs die van Nearvus. Zijn andere hand woelde door de identieke blonde lokken van zijn broer, hoewel deze voor zijn woelbeurd altijd iets netter zaten dan de nonchalant gestijlde look van Bellingar. De lieve glimlach was alweer terug op zijn lippen, een glimlach met liefde die enkel Nearvus van hem ontving. Een plots geheel andere kant van hem, die er alleen was als Nearvus het voor elkaar kreeg deze omhoog te trekken. 'Ik neem aan dat je gezellig de avond hier blijft. Neem een biertje, en als ik je betrap met een boek in je handen krijgt die van mij persoonlijk een enkele reis het kampvuur in,' grijnsde hij zijn broer toe, zijn arm nog broederlijk en strak om zijn schouders heen. Met een snelle beweging greep hij een biertje uit een van de vele kratten op het karretje, om deze aan de rand te ontdoen van diens dop en hem bij Nearvus in zijn hand te drukken. 'Sam! Wil jij ook wat te drinken?' riep hij naar zijn vriend, zonder dat zijn zoekende ogen het gestalte al gevonden hadden. 'Als mensen willen, jullie kunnen het pakken. Eigen risico, merci,' riep hij rond voor elke aanwezige. 'De marshmellows zijn voor later, laat het eerst maar eens flink donker worden,' kwam er nog achter aan met een grijns, om daarna een eigen biertje te pakken en goedkeurend om zich heen te kijken. Als mensen wilde drinken was hij niet de verantwoordelijke, de keuze lag bij dat persoon zelf. Hij ging niet getuigen voor een elf jarige als die stom dronken problemen kreeg, hij was geen oppasser. 'Ey, Sam. Niet flirten he,' grinnikte hij naar hem terwijl hij een ijskoud biertje in diens schoot liet vallen en zijn ogen even op het groenharige meisje bleven hangen. 'Als hij je lastig valt, zeg je het maar hoor. Ik zal je niets laten overkomen,' glimlachte hij haar toe met een warme blik, om daarna zijn aandacht weer op de rest van de aanwezige te richten. Hij hoopte vurig dat er meerdere mensen kwamen, zou het tegen vinden vallen als het hierbij bleef. Des te meer mensen was veel leuker, hij had niets voor niets zijn pa zo ver gekregen de halve drankvoorraad naar hem op te sturen.

Ze had een frons op een voorhoofd, en een mond hoek was omhoog gekruld. Keek de jongen nogal spottend aan. Ze snapte het niet, en tegelijkertijd snapte ze het maar al te goed. Ze had haar broers vaak geholpen op het gebied van liefde, had ze alles uitgelegd; voor zover ze kon. Maar zelf was ze er altijd hopeloos in geweest. Dus laat staan dat ze al de handelingen die erbij hoorde kon uitoefenen. En nu werd ze verplicht een wild vreemde op de mond te pakken wilde ze leren hoe ze een trucje met vuurmagie kon. ‘Kan ik je ook anders betalen?’ vroeg ze, ietwat dom overkomend. Ze vond het niet leuk om mensen te zoenen, had er nare ervaringen mee. En aangezien werkelijk alles om haar heen haar deed herinneren aan vroeger, wou ze het liever niet proberen. Hoe graag ze ook wou leren hoe hij dat trucje had gedaan, dat had ze er nou net weer niet voor over.
Ze grijnsde plagend naar Sam. ‘Was ik al hoor; rustiger zal je me niet krijgen.’ Ze had het wel door, maar ze zou er niets over zeggen. Ze vond het maar wat leuk. Maar ach, zolang als zij zich kon herinneren oefende ze al in dingen genezen. Het ging gepaard met haar water magie. Het was geen wonder dat ze er nu een beetje bedreven in was, nog steeds was ze er geen meester in; dat wist ze zelf ook wel. Maar na meer dan tien jaar, schatte ze, ervaring mocht je toch wel iets kunnen; of niet? Ze leunde naar voren, maar bewoog haar benen niet. Met een ernstige frons op haar voorhoofd; door de concentratie die ze van zichzelf vergde, keek ze naar zijn handelingen. Ze had werkelijk nog nooit een jongen dit zien doen, vond het maar vreemd uitzien. Ze had alleen haar moeder mensen zien genezen, en zichzelf dan… Soort van. Proberend al zijn handelingen in haar geheugen te prenten keek ze toe. Ze luisterde naar de woorden die hij zei, maar hoe vaak hij ze ook herhaalde; ze herkende ze niet. Zij genas mensen met Cassiaanse spreuken, geen anderen. En met haar water magie kon ze ook de nodige dingen verrichten qua genezing. Maar sommige dingen waren gewoon onmogelijk zonder de desbetreffende woorden. Met grote ogen keek ze toe hoe zijn hand oplichtte. Haar water lichtte ook altijd op als ze dingen genas. Maar haar hand zelf nooit. Ze vond het er best wel mooi uitzien. Ze knipperde een paar keer met zijn ogen toen het weer licht weer afnam, uiteindelijk weg was. Ze bleef nog een tijdje ernaar kijken, keek vervolgens toch maar weer op om Sam zijn blik te ontmoeten met een blije glimlach. Maar haar glimlach verdween toen hij alweer weg keek. Had hij iets verkeerd gedaan? Was het weer gaan bloeden? Maar bij het zien van zijn glimlach wist ze dat alles weer in orde was. Ze slaakte een zachte zucht. Dan was het goed. Ze had al te vaak meegemaakt, vroeger weliswaar, dat ze iets fout deed en de wond alleen maar erger had gemaakt. Hè bah, daar moest ze nu niet aan gaan denken. Dat zou haar hele avond verpesten.
Het meisje volgde zijn voorbeeld door om zich heen te kijken. Of hij was wel degelijk lang bezig geweest met haar knie, of er waren gewoon heel snel nieuwe mensen gekomen. Haar blik bleef echter hangen op de twee identieke jongens. Haar glimlach verdween. Was dat nou weer nodig? Ze werd er nostalgisch van. Ze voelde de behoefte om haar armen om iemand te slaan, het liefst een van haar broers. Maar die waren hier niet. Nee, helaas niet. Maar ze werd weer uit haar gedachtes gehaald door het feit dat ze vrijwel identiek leken aan elkaar. Ondanks dat ze veel broers had; waren er geen tweelingen in haar familie. Ze had er nog nooit eentje gezien. Best grappig, maar ook verwarrend. Hoe zou ze die twee nou weer uit elkaar gaan halen? Ze moest en zou die ene zo ver krijgen haar dat trucje te leren… Maar ze wist nu al niet meer welke van de twee hij nou moest zijn. Maar als ze echt zoveel op elkaar leken… Dan zou die andere dat toch ook gemakkelijk kunnen? En misschien zou die het haar gewoon voor niets leren, veel handiger.
Ze knipperde met haar ogen, keek om bij het horen van Sam zijn stem. Ze glimlachte afwezig. ‘Bedankt.’ Ze keek naar haar knie. Ze zou dat bloed er later wel afspoelen, het zag er zo onsmakelijk uit. Maar nu had ze daar geen zin in. Ze haalde haar schouders op, kwam weer overeind. ‘Het enige wat ik kan zeggen is; ga eerst maar eens water magie beoefenen. Anders kom je nergens, qua mijn technieken,’ was het enige wat ze er nu over zou zeggen. Misschien later op de avond zou ze er wel over door ratelen. Wie weet. Ze was ook wel benieuwd naar welke magie hij nou had toegepast. Want het leek niet op lucht magie, hoewel ze niet wist hoe dat ooit een wond zou kunnen genezen. Het had iets anders moeten zijn, maar ze wist niet wat. Ach, ze zou het hem ooit nog wel een keertje vragen. Ze glimlachte gewoon terug naar de jongen, wist wel wat er speelde. Maar ze zou zich er niet mee bemoeien. Ze was geen moeder, hallo. Hoewel ze wel altijd de neiging had om zich zo te gedragen.
Pas er werd aangeboden dat ze wat kon drinken realiseerde ze zich hoe droog haar keel eigenlijk was. Ze had geen zin om water te drinken, en dat hoefde ook niet. Met een vluchtige pas liep ze naar het karretje toe, keek naar alles wat erin zat. Maar ze wist bij god niet wat wat was. Ze wou op goed geluk wat pakken, maar aarzelde toen. En het grootste probleem waren nog de doppen, hoe zou ze die eraf krijgen? Met haar duim? Nee dat zou pijn doen, en het zou haar ook nog eens niet lukken. Ze beet op haar lip, pakte aarzelend een fles[je, hurr]. Oké en nu. En wat als ze het dadelijk niet lekker vond? Ach, dan had ze maar pech. Ze keek eventjes om zich heen. Hoe ging ze het open maken? Waarom had ze nou niet beter opgelet, dan wist ze hoe ze hem handig open zou kunnen maken.

* Einde is frut.
Maar weet niets en ik moet stiekem naar bed o3o
Morgen vroeg op voor tandarts ;x

Mee gesleurd door Laurens hobbelde ze achter hem aan. De zon was al onder aan het gaan, maar haar doffe ogen waren op het gras gericht en haar hangende schouders gaven aan dat ze hier eigenlijk totaal geen zin in had. Waarom kon hij haar niet gewoon op haar bed laten zitten, stilletjes voor zich uit starend en niemand tot last zijn. Haar humeur was er niet beter op geworden de afgelopen dagen, was alleen maar verder ingezakt in haar sombere en depressieve bui. Het zou ook nog wel aanhouden ook, met het vooruitzicht dat Savadors dood steeds dichterbij kwam. Wat Laurens zijn mening erover was had ze nooit werkelijk gevraagd of was nooit boven gekomen, maar ze had hem de afgelopen tijden haast ontlopen om hem niet ermee te confronteren. 'Lau, Lau dit heeft toch geen zin,' mompelde ze energie loos naar de jongen met het warrige kapsel, had haar ogen opgeslagen naar zijn rug. Haar klamme hand in de zijne, en ondanks alles waren haar vingers strak om die van hem heen geslagen. Haast alsof ze hem ook zou verliezen als hij haar hand los zou laten. Haar ogen gleden door, zagen het vuur nu ook al duidelijk met de al aardig veel mensen er omheen. Ze herkende het gestalte van Sam, de blonde lokken van Bellingar.. Hoewel deze zich verdubbeld leek te hebben. Meerdere mensen kwamen haar bekend voor, Romance van haar eigen slaapzaal leek ook al van de partij te zijn. Ellia die zich nog afgezonderd hield ging aan haar blik voorbij, omdat ze deze alweer neer geslagen had hoe dichter ze er bij in de buurt kwamen. Ze had er dan wel mee ingestemd heel eventjes mee te gaan, maar verwachte er zelf niet veel van. Ze wilde de andere niet met haar eigen vreugdeloze humeur opscheppen, maar Laurens had erop gestaan dat ze mee ging. Haar vingers klemde zich haast bang strakker om zijn hand heen, bedacht zich dat haar shirt misschien te koud zou zijn voor deze avond. Maar ze zouden bij het vuur zitten en het was zomer, dus ze hoopte dat het wel mee zou vallen.

Ze vroeg zich nog steeds af wat ze hier deed. Kijk, uit verveling was ze hiernaartoe gegaan maar eigenlijk.. was er hier ook niets te doen. En ze begon een beetje dorst te krijgen, vooral door de felle warmte van het vuur. Ze moest er verder vandaan gaan zitten.. misschien.. straks.. Als ze nu wat te drinken ging halen was ze in ieder geval weg van het vuur, toch? Dus, dan ging ze maar wat halen. Kijito zag verderop wat flesjes staan. Daar zou vast wel drinken inzitten, toch? Ze wist niet veel over alcohol, aangezien haar ouders vrijwel nooit tegen haar praatten en dus al helemaal niet over alcohol. Haar vrienden hadden er ook niet zoveel mee en om eerlijk te zijn dacht ze dat er nieuwe frisdrankverpakkingen uitgevonden waren, met onhandige dopjes. De etiketten waren moeilijk leesbaar en gingen snel van de flesjes af, omdat het gekoelde water niet meer bevroren was en beïnvloed door de zwaartekracht een weg naar beneden zocht. Dus, het was vast frisdrank.. toch? Kijito vond uit dat je het dopje er met veel moeite af kon draaien en liep toen weer terug naar het grasveld, om iets verder van het vuur vandaan te gaan zitten dan waar ze eerst gezeten had. Daar ging ze weer zitten, wat dichter bij de andere mensen dan net, al merkte ze dat niet helemaal. Tijd om een slokje te nemen. Kijito zette het ding aan haar lippen en nam een grotere slok dan de bedoeling was.. die ze met grote moeite binnen kon houden. Gatver, wat was dit? Slechte cola? Dat smaakte toch anders? Maar.. als ze het nu terug ging zetten zag dat er ook zo belachelijk uit. Plus dat het onbeleefd was. Straks pakte iemand anders dat ding.. nee, dat was echt onbeleefd! Er zat niets anders op in haar belevingswereld dan het leeg te drinken.. In ieder geval niet meteen, ze had de hele avond nog. Als ze niet eerder wegging. Misschien als niemand keek dat ze het weg kon gooien.. maar dat was echt te onbeleefd. Ze fakete een glimlach in de hoop er blij uit te zien en nam snel nog een klein slokje. Dat was alweer wat minder voor later.. hopelijk hadden ze dan wel lekkere frisdrank, die mislukte cola hoefde ze niet meer te hebben!

Genietend met het biertje in zijn handen stond hij om zich heen te kijken. Hoewel er meerdere scenario's in zijn hoofd rond dwarrelde bleven zijn geelgroene ogen even op zijn evenbeeld hangen. Ondanks alles had hij zijn oudere tweelingbroer gemist, had hij de slaapgeluiden op de slaapzaal van de vuur etage eenzaam gevonden zonder de bangige geluidjes van zijn broer. Bijna volwassen, en nog als de dood voor het donker. Hij vond het schattig, en voelde zijn hart opbloeien als zijn broer naar hem toe kwam ter bescherming. Ze waren altijd samen geweest, en ondanks zijn coole houding en zijn voorliefde voor élke vrouw een slap aftreksel van zijn broederlijke liefde voor Nearvus. Het flesje ging weer naar zijn mond om een slot te nemen en zijn ogen verder te laten glijden. Kalmpjes draaide hij zich om terwijl hij nog een slok nam en richtte zijn blik op Marjolijn. Met een grijns keek hij naar het flesje in haar handen en de aarzelende blik in haar ogen. 'Doe je daar wel voorzichtig mee, hoewel het me een eer zou zijn je terug naar je slaapkamer te dragen heb ik geen zin in een half dooie, dronken meisjes,' knipoogde hij haar toe, terwijl hij het flesje van haar over nam en aan de zijkant van het kras de dop eraf haalde. 'Roep me maar als je vuurles wilt,' glimlachte hij naar haar terwijl hij het flesje aan haar terug gaf. Het kon hem eigenlijk weinig schelen hoeveel ze zou drinken, zolang hij maar niet als verantwoordelijke werd gezien. En daarbij, ze was oud genoeg om zelf te bedenken wat ze wilde doen. Hoewel hij har graag terug naar haar kamer zou brengen. Sociaal als hij was liep hij een stukje door om daar op een liggende boomstronk die omgetoverd was tot uitstekende zitplaats zakken. Zijn ogen op de vlammetjes gericht, glimlachend naar het wonderbaarlijke spel van het vuur waarbij hij niet merkte naast wie hij terrecht kwam. Zijn ogen vielen om het kleine meisje met het flesje in haar handen, en hoezeer andere levens hem eigenlijk weinig konden schelen vond hij het ten eerste zonde van de drank en ontzettend onhandig als een eerstejaars begon te drinken. 'Ik denk niet dat dat een goed idee is,' sprak hij haar aan, had zijn blik opzij geworpen op het meisje met blonde haren. 'De frisdrank zul je zelf moeten halen uit de schoolkeuken, maar ik heb geen zin in kotsende eerste jaars,' glimlachte hij haar toe hoewel de hartelijkheid en warmte in zijn lach niet echt samen ging met zijn woorden. Maar voordat hij verder kon gaan werd zijn aandacht afgeleid door een haast tedere hand over zijn brede schouder. Pas bij de stem met de lovende woorden en het gegiechel krulde zijn mondhoeken om in een geamuseerde maar iets te charmante glimlach toen hij over haar schouder op keek naar Nina. 'Goedenavond schoonheid,' glimlachte hij haar toe, rook de bekende geur van haar brandende geluk tussen haar vingers en liet het toe dat ze zijn flesje uit zijn handen pakte. 'Goeie combo hoor,' knikte hij grijnsend naar zijn drinken en het feitje tussen haar vingers terwijl ze naast hem op de boomstronk zakte. Het vuur gaf elk gelaat een oranje gloed, en de gezelligheid was al duidelijk hoorbaar. Stemmen die in verschillende gesprekken waren verwikkeld, gelach dat werd geuit en drank dat werd gegoten. Maar voor nu had hij even zijn persoonlijke afleiding van Nina, nam nonchalant de joint tussen haar vingers vandaan om zelf een heis te nemen. Had het duidelijk meer gedaan, misschien iets te vaak. Zijn hoofd draaide om naar het blonde meisje aan de andere kant van hem, de eerste jaars met het bierflesje en gaf tegelijkertijd het spul aan Nina terug. 'Hier, geef die maar aan mij. Doe dit maar over een jaar of twee, en als ik er niet bij ben om de schuld te krijgen,' knipoogde hij warm naar de eerstejaars en nam haar flesje over. Aangezien Nina die van hem gestolen had wilde hij niet achterlopen op zijn drinken. En aangezien het meisje maar enkele kleine slokken had genomen zat deze voller, een win-win situatie voor hem. Al gauw trokken zijn ogen terug naar Nina toen deze met een al wat verdraaide stem hem aansprak. 'Nee, maar jij zo te zien wel,' grijnsde hij haar lachend toe, geamuseerd door elke vezel van haar lichaam. Hoe ze het voor elkaar kreeg om zo te zijn was voor hem een puur geluk, en een amusatie bron die hij voorlopig niet liet gaan. Even volgde zijn ogen haar uitbundige begroeting naar de jongen die Ace heette, kon hem nog vaagjes ergens van herkennen maar wist zo gauw niet meer waarvan. 'Zeg, wijffie. Als je zo door gaat moet ik jou straks ook terug slepen naar je bed. Hoewel ik het totaal niet erg zou vinden maar daar zitten prijzen aan vast,' glimlachte hij haar toe waarbij hij zijn hoofd wat draaide toen die van haar doorgleed naar zijn schouder en zijn lippen langs haar wang streken. Het laatste zachter gesproken op zo'n gewillige toon dat het duidelijk was waar zijn gedachtes op dat moment waren. Hoewel de bank niet zijn favoriete plaats was had het zijn lusten op dat moment gestild, en het was hem duidelijk geworden dat het niet een van haar eerste keren was geweest. Met zijn gezicht dicht bij de hare bleef hij op haar neerkijken, zijn hoofd gebogen zodat hij zijn ogen in die van haar kon houden en de glimlach op zijn lippen.

YEAAH, nu mag Bellingar ook wat vermaak hebben ^^

Nearvus had Bell net van de grond af getild tijdens de knuffel en merkte dat hij zich een beetje los probeerde te worstelen en zetten hem daarom neer. Gelijk daarna sloeg zijn broer een arm om zijn schouders heen en lied het merken dat hij niet boos was. 'Volgende keer zal ik het ook zeker eerst zeggen.' Zei hij terwijl Bell zijn haar door de war schudde en niet veel later een bierflesje in zijn handen duwde. Ach, waarom ook niet. klonk het simpel in zijn gedachte en pakte het bierflesje aan om gelijk een grote slok te nemen. Alcohol was hij wel gewend en raakte daarom ook niet snel aangeschoten of dronken. Nee drinken had zijn vader hem wel geleerd ondanks dat hij niet zeker wist of hij dat Bell ook geleerd had. Na zijn slok van het bier plante hij zijn hand op Bells hoofd. 'Jij niet te hard van stapel gelopen terwijl ik weg was?' vroeg hij simpel, maar Bell's aandacht werd al weer door iemand anders getrokken en al niet veel later stond hij alleen kijkend naar zijn bierflesje. Hij dronk hem snel leeg en liep op en neer naar de krat om alvast zijn tweede flesje te pakken. Na het bierflesje geopend te hebben draaide hij zich weer om zodat hij het vuur kon zien. Er was nog een meisje bij gekomen die Bell duidelijk kende. De sigaret die ze in haar hand had kwam hem maar al te duidelijk voor en zijn ogen werden even wat groter toen hij zag dat Bell hem over nam en er duidelijk niet voor de eerste keer een hijs aan nam. Kort dacht hij even na of hij er iets van zou zeggen, maar besloot het niet te doen. Hij had geen zin om een pretbederver te zijn.
Het was een lange tijd geleden dat hij hier op school was geweest. Hij herkende zo niet echt iemand. Hij was Marjolijn een keer op de gangen tegen gekomen maar verder kende hij hier alleen Sam. Met een scheef oog keek hij even naar de krat en twijfelde even om nog een paar flesjes te pakken. Hij had ook wel wat rust verdiend. Hij had tenslotte net een andere zware cursus afgerond en kon nu al weer verder aan school. Snel en behendig pakte hij nog vier flesjes en plofte op de boomstam neer en zetten de flesjes tussen zijn benen neer zodat niemand ze omver kon schoppen. Slurpend aan zijn flesje bier keek hij naar het vuur en verzonk in zijn gedachte.

oew wat een flut eind x.x

Een paar stemmen verderop zorgden ervoor dat Dorah haar hoofdtelefoon van haar oren haalde en die om haar nek hing. Horode ze het nu goed? Ze was vanmiddag pas aangekomen, dus het was hier nog allemaal nieuw voor haar. Maar verlegen was ze niet. Nee, zeker niet. Waarom zou ze verlegen zijn? Ze mistte haar ouders best wel, maar ach. Dit was zogenaamd beter dan thuis wegrotten. Stomme mensen. Wat dachten ze nu? Dat ze hier een beter leven ging krijgen? Dat ze hier gelukkig vriendjes zou maken met iedereen? Oké, aan haar sociale karakter te danken zou dat misschien ook lukken, maar ze vond het gewoon een rottig idee dat ze hier nog zeker twee jaar moest blijven en dan pas wat kon verdienen voor haar ouders. Ze hadden het niet zo breed en haar ouders wouden altijd het beste voor haar, maar soms het gewoon hartstikke vervelend.Het was een marteling voor hem om te zien hoe haar ouders haar van alles gaven en zelf bijna niks namen. Nee, dit wou ze niet langer. Ze had besloten om de stomme school af te maken en dan als stagiaire te gaan werken, zodat ze nog wat bij verdiende. Ze zuchtte. Dan kon ze zeker wel heel lang wachten. Langzaam liep ze verder. Ze had een spijkerbroek aan en een shirt met een vest, waarvan ze de kap over haar hoofd getrokken had, zodat haar korte, blonde pieken niet zichtbaar waren voor anderen. Ze schrok even toen ze geblaf hoorde, maar zag uiteindelijk een klein hondje naast zich. Waarschijnlijk van een van de mensen hier op deze academie. Ze bukte zich door haar knieën en aaide het beest voorzichtig. Die gaf haar een lik over haar wang. 'Getver,' vloekte Dorah, maar ze moest wel lachen. Ze aaide het beest nog eens en liep toen langzaam door.

Het leek eerder een soort feestje wat daar aan de gang was. Overal riepen mensen, liepen ze rond en gingen ergens zitten. Haar ogen speurden de plek af naar iemand die alleen zat. Eentje liep bij iemand weg, waardoor die alleen was. Met moeite kon ze onderscheiden dat het een jongen met blond haar was. Misschien iets om naartoe te gaan? Voorzichtig bewoog ze haar voeten richting hem. Ze wou hem niet laten schrikken. Ze wou ook niet te opvallend zijn. Ze was redelijk op haar gemak, maar ze vond het niet nodig om alle ogen naar zich toe te trekken omdat ze overduidelijk nieuw was op Starshine. Ze keek naar de jongen en stapte over de boomstam, waarna ze naast hem ging zitten. 'Erg als ik je stoor?' vroeg ze en ze keek opzij. Ze zag een paar biertjes tussen zijn benen geklemd en vroeg zich af of hij zich misschien eenzaam voelde. Hij keek naar het vuur, dus besloot Dorah om ook maar even naar het vuur te kijken.

- Gheghe, Dorah joint de sfeer [^^]
Whoot, hij is korter dan verwacht! Ik moet nog een beetje inkomen, sorry [^^] -

Vivian verveelde zich en had wat gehoord over een kampvuur. In de verte zag ze het al.
Ze liep er heen en keek om haar heen. Haar blik viel op een jongen die met een meisje bezig was. Ze herkende de jongen van een paar dagen terug. Vivian pakte een flesje en liep op hen af. Vivian tikte de jongen even tegen zijn schouder en keek ondertussen voor haar uit. Ze nem een slok van het bier en trok een vies gezicht. Dit spul was ranzig. Vivian draaide het flesje om en liet de inhoud op de grond vallen. Het was hier net zo saai als haar kamer.
'Wat een saaie bende hier.'Mompelde ze tegen zich zelf.