Hij slaakte een diepe zucht, slenterde wat door de gangen. Niets ging zoals hij wilde, en dat werkte frustrerend. Waarom moest alles zo moeilijk gaan? Zelfs de dingen waar hij normaal het beste in was… Het ging niet meer zoals het hoorde gaan. Hij kreeg zijn zin niet meer, en het was moeilijk je daarbij neer te leggen. Als klein jongetje kreeg hij altijd wat hij wilde, als tiener ook, puber ook, adolescent ook. En als volwassene ook. En sinds hij hier was gekomen had hij zijn zin niet meer gekregen. Reageerde daar als een typisch klein kind op: was chagrijnig. De irritatie die hij voelde jegens Lesaiah werd ook met de minuut erger. Dat mens wist niet wanneer ze moest stoppen, hij jammer genoeg wel. Hij was allang gestopt, maar zij bleef hem maar pushen. Nam hij zich eens voor om het op te geven wat een vrouw betreft, leek zij het daar niet mee eens te zijn. Ja, heel grappig. Hem eerst eventjes klappen geven, en dan vervolgens wel willen dat hij haar helemaal terug naar Erdore terug droeg. Om vervolgens toch weer boos op hem te worden. Dat mens was gek.
En dan was er ook nog het hele Savador hoofdstuk in het verhaal. Man, wat was die ouwe zak een zeur. Met zijn rug en zijn ring en zij gedoe. Als hij de kans had gekregen zou hij de vent allang van deze zielige wereld hebben uitgewist. Maar hij was en bleef iemand met een sterk geweten, hoewel men dat niet wist. En hij dan dus geen andere keus dan die smiecht ook nog wat te leren ook. En zijn leeftijd stopzetten? Bood hij eens wat aardigs aan, werd de ander er chagrijnig door. Ja, hallo. Hoe moest hij nou weer weten dat hij het verkeerd op zou vatten? Hij was niet iemand die snel een ander hielp, of ja mannen dan, en dan bood hij eens keertje zijn hulp aan… Soort van, werd het niet gewaardeerd. Letterlijk stank voor dank. Zijn werk werd niet eens gewaardeerd door die zielige zielen hier.
Hij hield halt. Waar hadden zijn benen hem nou eigenlijk heen gebracht? Hij liep een paar meter terug, bleef voor een deur staan. Wacht, was dit niet Ilma? Hij was hier nog nooit geweest. Dus waarom uitgerekend die plek? Waarschijnlijk omdat hij er nog nooit was geweest, en hij nieuwsgierig was geweest. Ergens… Diep in zich. Hij dacht eventjes na. Hij zou naar binnen kunnen gaan. De laatste keer dat hij dat deed had hij pianoles gekregen van Lesaiah. En zo erg was dat nog niet, dus misschien… Misschien zou hij dan wel een prettig afleiding vinden achter deze deur. Hoefde hij eventjes niet meer te denken aan die ouwe zak en dat verwarrende vrouw… Ding. Hij zuchtte. Erger kon het toch niet worden.
Typisch voor hem opende hij de deur zonder te kloppen, trof een nogal… Lege kamer aan. Hij fronste, liet zijn blik door de kamer glijden. Tot zijn kijkers iets spotten wat hem wel beviel. De contouren kende hij uit zijn hoofd. Zijn mondhoeken krulden zich omhoog bij het horen van haar stem. Precies wat hij nodig had. Nogal droog klopte hij zinloos op de deur. ‘Dit toch?’ vroeg hij quasi-onwetend. Hij bleef zijn blik op haar gericht houden, alsof hij bang was dat ze zou verdwijnen als hij ook maar een tel zijn ogen zou laten afdwalen. Maar de omschrijving die hij had ontvangen over de LM van het water klopte niet met deze vrouw. Uiteindelijk liet hij zijn blik toch maar van haar afdwalen, liet hem rusten op een koffer in de hoek. ‘Of je bent net van plan om weg te gaan, wat me sterk lijkt, of jij bent nieuw hier.’ Hij keek weer naar de vrouw. ‘Waarschijnlijk de tweede optie, neem ik aan?’

» Hier is ik.
» Vreemd genoeg is mijn post niet zoals ik hem wilde hebben, dus hopelijk kun je er wat meer x')

Mevrouw was dus een serieus type. Recht door zee. Oké, dan zou hij eens laten zien hoe recht door zee hij soms kon zijn. Hij hield zijn handen achter zijn rug, keek enkel naar haar. Recht door zee… Dat was precies wat hij nodig had. Misschien zat hem dan toch eindelijk iets mee. Hij liep op haar af wanneer ze zei dat ze pas hier was aangekomen. Hij knikte enkel, keek haar met een bescheiden glimlach aan. Perfecte situatie. Misschien had hij de deur achter zich dicht moeten doen. Maar hij verwachtte niet dat iemand ooit door die gang zou lopen, dus zo’n ramp was het niet. En hij kon hem altijd achteraf nog dicht doen, net zoals destijds met Lesaiah in zijn kamer. Improviseren deed hij zonder moeite, vond het stiekem wel leuk. Anders was alles ook zo saai en gewoontjes, improvisatie gaf het net dat tintje dat het wat leuker maakte. Een lichte uitdaging.
Hoe dichterbij hij kwam, hoe kleiner ze eigenlijk werd. Hij deed zijn best niet te fronsen, maar deed het uiteindelijk toch. Ze moest wel al over de honderd zijn, dat leek gewoon een standaard te zijn voor legendarische magiërs. Maar ze was zo klein… Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo’n klein iemand had gezien. Ja, natuurlijk wel al die kinderen die hier vrolijk rondhuppelden en hem irriteerden. Niet dat hij zich echt onder hun zou laten zien, maar hij zag ze gewoon soms. En ze irriteerden hem, en niet zo’n klein beetje. Het liefst zou hij ze allemaal wegvagen, een voor een. Geen uitzonderingen. Maar dat was weer die kant van hem die bewees dat hij een echte Shadraan was. De kant die hij moest onderdrukken.
Hij pakte haar hand vast, tilde haar hand op. Haar arm was nogal kort, kwam door haar hele kort… Zijn. Hij moest een beetje bukken, zodat hij zijn lippen op de rug van haar hand kon drukken. Keek haar vervolgens aan met een scheve grijns. ‘Het is mij een genoegen om je te leren kennen, Fealwen.’ Hij liet haar hand los, ging weer rechtstaan. ‘Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra, is de naam. Maar je hoeft alleen maar Alejandro te onthouden hoor.’ Zijn grijns verdween, keek haar voor een paar tellen serieus aan, waarna hij een stap dichter naar haar toe zette, een hand tegen de muur zette naast haar hoofd. ‘Weet je, ik ben best blij met jou als nieuwe legendarische magiër van het water,’ begon hij, weer een fluistertoon. Niet dat hij Aura echt had gekend, hij kende alleen haar naam en een vage omschrijving. Maar nu was bewezen dat Fealwen alles behalve Aura was. ‘Want jij bent veel aangenamer om naar te kijken,’ grijnsde hij. Natuurlijk wist Fealwen niet hoe lang hij hier stiekem was, wat niet zo heel erg lang was. Dus kon hij gewoon een beetje liegen, zeggen dat ze mooier was dan een vrouw die hij nog nooit van zijn leven had gezien. Was wel gemakkelijker, denkend aan zijn geweten en schuldgevoel.

Hij boorde zijn ogen in de hare, niet vijandig, maar gewoon omdat hij wilde dat ze hem aan bleef kijken. Meestal keken anderen hem altijd aan, als een soort standaard, simpelweg door de bloedrode kleur van zijn kijkers. Niet dat er niet meer mensen waren met die kleur. Maar glans in zijn ogen klopte niet met hun kleur. Er was altijd een speelse glim in, pretlichtjes was iets te zacht uitgedrukt in zijn geval. Want de man kennende hadden pretlichtjes niet altijd een goed gevolg. Vooral niet als hij al een plan in zijn gedachtes had uitgestippeld, wat het in dit geval was. Nou, het viel wel mee. Zo’n horror was het niet. Voor hem was het altijd leuk, en als het dan ook zo was voor de ander was dat mooi meegenomen. Maar naar zijn geweten kijkende en het schuldgevoel wat dan kon komen opduiken, zorgde hij er altijd voor dat het ook goed gevonden werd vanaf de andere kant. Want het moest altijd van twee kanten komen in zijn ogen.
Ze vertrok geen spier, en hoewel hij dat ergens wel waardeerde, baarde het hem ook zorgen. Het was een teken dat ze iets verborgen hield, iets in de vorm van gevoelens. En dan natuurlijk negatieve gevoelens. Maar hij kon er maar op een manier achter komen wat ze nou precies achterhield. Hij streek met zijn vrije hand een paar korte lokken van haar bruine haar achter haar oor. Glimlachte enkel als reactie op haar formele woorden. Zijn wijsvinger gleed over haar kaaklijn, bleef onder haar kin liggen. Rustig duwde hij haar kin omhoog. ‘Zeg eens, Fealwen,’ fluisterde hij, ‘Hoe vind je het hier tot nu toe?’ Simpel vraagje, maar die subtiele hints van hem zouden snel genoeg komen.
Een luide blaf galmde door de kamer heen, zorgde ervoor dat de man leek te bevriezen. Hij staakte zijn hele handeling. Zijn ogen werden groter. Nee… Alsjeblieft niet hier… Nu niet. Maldito, het was ook altijd wel wat. Net toen hij dacht dat zijn geduld beloond zou worden was er weer iets dat in de weg zat. Hij keek eerst naar de vrouw, die glimlachte, volgde vervolgens haar blik. Hij keek over zijn schouder. Zijn ogen groot en hij leek eventjes bleker te zijn dan normaal. Hond. Grote hond. Ja, hij was bijna twee meter. Maar die hond… Wat een vreselijk beest. Hij was enkel en alleen kleine diertjes gewend, niet zulke joekels. ‘Bela?’ vroeg hij met een hese stem, fronste zijn wenkbrauwen. Hij ging weer rechtstaan, slaakte een zucht en zette een stap naar achter. ‘Sinds wanneer zijn dingen als dat het waardig een naam te hebben?’ De minachting voor het dier was duidelijk zichtbaar bij de man, waardeerde de aanwezigheid van de hond blijkbaar niet. Het beest had zijn plan in de war gebracht, irritant dier dat het was.

» Hij vraagt er gewoon om x')

Hij volgde de hond met zijn blik, probeerde het beest te doden met zijn blik. Maar het liep gewoon naar zijn bazin toe, na die schelle blaf die hem de stuipen op het lijf had aangejaagd. Het liefst zou hij het beest nu uit de wegruimen, maar het was duidelijk dat de vrouw de aanwezigheid van het dier op prijs stelde. En de vrouw was de koningin en hij was maar een toevallige gast in haar verblijf. Zo aanschouwde hij het altijd. Haar regels waren wet, en hij moest zich er maar aanhouden. En omdat hij een keer één enkele regel had overtreden kreeg hij een klap in zijn gezicht, dat had Lesaiah hem maar al te goed duidelijk gemaakt. Hij was het bijna vergeten, vijfentwintig jaar was lang. En hij moest weer eventjes wennen, maar kreeg daar de tijd niet voor. De een werd dronken en de ander had een hond. Ge-wel-dig! Wat had hij toch altijd goed getroffen hier zo.
Hij liet zijn hand naar beneden zakken, hield hem achter zijn rug en balde hem gefrustreerd tot een vuist. Maar meer van zijn frustratie zou hij niet laten blijken, wist al precies hoe hij de schade kon herstellen. Als ze zoveel van die hond hield, was zijn oordeel essentieel. Dus als hij die hond om kon paaien kreeg hij haar ook wel zover. Dier heette dus Bela. Hij wist niet wat het betekende, maar het zou bij deze dus belangrijk zijn om het te onthouden, aangezien hij het niet kon blijven aanspreken met beest. En ze noemde hem een reisgenoot. Typisch. Zo had hij zijn kleine huisdiertje ook genoemd als klein jochie, ging hij grootse avonturen beleven in hun grote tuin. Mooie herinneringen, fijne tijden. Maar uiteindelijk had alles in zijn verleden een pijnlijk einde, en deze was wel de pijnlijkste. Wat vrij zielig was, vond hij nog steeds, maar hij kon zich er niet over heen zetten.
‘Allergisch?’ echode hij Fealwen na met een lachende ondertoon, ‘Welnee! Ik houd van… Honden.’ Erg geloof waardig was het laatste woord er niet uitgekomen. Hij hield wel met dieren, maar dan alleen de kleine varianten ervan. Hoe groot hij ook was, hij kon alleen maar kleine dieren verdragen. Grote vond hij maar irritant, en ook licht intimiderend. Hoewel hij er altijd bovenuit torende. Nou, natuurlijk boven allemaal. Maar tot nu toe bij wel al de dieren die hij in zijn leven was tegengekomen. Hij ging langzaam door zijn benen, reikte een hand uit naar de hond. Zijn vingers gleden door de lange witte vacht. Het was te danken aan het feit dat de haren lang waren, anders had hij hier vast weer gezeten met gevoelens die hij aan het opkroppen was. Niet handig.
Hij keek omhoog, naar de vrouw, glimlachte naar haar. ‘En ze mogen mij ook.’ En als die zo hete Bela hem niet mocht zou hij er wel voor zorgen dat het dier hem mocht. Hij hoefde het alleen maar recht in de ogen aan te kijken en eventjes die ene spreuk terug te halen. Dan zou het beest hem bespringen zo blij zou hij zijn met zijn aanwezigheid. Maar als het niet hoefde, dan hoefde het niet en zou hij het ook niet doen. Hij hoefde geen hyperactieve hond die hem de rest van de dag zou volgen, hij had wel betere dingen te doen dan een achterlijk dom beest wegjagen.

» U weet wat U te doen staat n_n

Fealwen hield van die hond, dat was duidelijk. Door haar blije glimlach wanneer ze het dier zag, dat ze hem een aai over zijn bol gaf. Zij was klein, hij groot. En hij kon het niet helpen dat hij lichte jaloezie voelde. Wat had dat beest wat hij niet had? Hij was ook groot en hij had ook… Oké, stiekem niet, maar mensen zagen zijn haarkleur wel altijd als wit. En met zijn rode ogen zag werkelijk iedereen hem aan als de eerste beste albino, wat hij niet was. Hij was een gewoon mens, meer niet. Ja, toevallig legendarische magiër. Maar dat was niet zo belangrijk in zijn ogen. Van hem mocht zijn titel gestolen worden, hoewel hij hem nog steeds toebehoorde, zolang Kadaj hem niet meer zou krijgen. Die vent was de titel nooit waard geweest. Hij was de enige die deze titel op zijn naam mocht dragen op het moment en niemand anders. Dus zou hij ook niet van hem gestolen kunnen worden.
Als hij die hond kon omkopen met een beetje lief aaien en zeggen dat het beestje leuk was… En Bela dit alles zou geloven en zou laten blijken dat hij hem aardig vond, dan was hij binnen. Het was een soort van keuring. Hij moest ervoor zorgen dat Bela hem mocht, dan ging het vast ook een stuk gemakkelijk bij Fealwen. Het was absurd dat hij een hond aaide, ook nog aardig deed tegen deze. Hij haatte grote dieren, zou ze als het kon zo uit de wegruimen. Maar dat kon nu niet. De hond stond in de weg, en als hij hem weg zou halen zou hij alles verpesten. En hij had al genoeg verpest in zijn korte verblijf hier, hij had dit nodig. Dus dan maar die hond aaien, of hij het wilde of niet. Hij zou zijn zin er wel door krijgen.
Poten drukten tegen zijn schouders. Hij grijnsde krampachtig, vond het niet leuk dat de hond hem nou weer zo aardig zou vinden. Het was maar goed dat hij zich in had gehouden, geduldig was geweest, en niet gelijk zijn magie had gebruikt om ervoor te zorgen dat het best hem mocht. Een tong, likte… Hem. Minachting kwam weer opkijken, maar hij mocht niets doen. Hond.moest.hem.leuk.vinden. En hoe kon deze dat beter laten zien dan hem zo te behandelen? In het wild lieten wolven zien dat ze dan respecteerde door deze nogal slijmerig aan zijn snoet te likken, zichzelf verlagend. Hij wist niet hoeveel Bela nog qua gedrag leek op zijn voorouders, maar hij maakte het zichzelf maar wijs dat hij nog zoveel wolf gen in zich had dat dit betekende dat het mormel respect voor hem.
Met een geforceerde glimlach keek hij naar de vrouw. ‘Ze houdt van me, zei ik toch? Alle dieren houden van me.’ Oké, hij trok wel dieren aan zonder dit te willen. Kwam waarschijnlijk omdat hij in het begin nooit wat tegen ze kon beginnen. Maar zodra een dier hem aanraakte duwde of trapte hij het altijd weg, moest er niets van hebben. Bela was een uitzondering, het dier moest hem aanraken wilde hij ervoor zorgen dat hij Fealwen kreeg waar hij haar hebben wou. De subtiele hint in de trant van: Niet alleen dieren houden van me, maar hij hield zijn mond maar eventjes. Was te druk bezig met het onderdrukken van zijn irritatie jegens het dier.

» ZEGHETHEM.
» Dan krijg je een spastische Al in mijn volgende post ;D

Hij kon wel een gat in de lucht springen door haar glimlach, die breder werd toen hij haar aankeek. Alles in hem schreeuwde gewoon: Goal ~! Dan liet hij zich maar eventjes aflikken door een hond, hij kon wel wat hebben. Bewees dat hij zelf aantrekkelijk was tegenover een ander ras van dieren. Want mensen beschouwde hij stiekem ook als dieren, maar dat was een lang verhaal. Ze waren allemaal onnozel en gedroegen zich als wilden. Dat was altijd zo. Maar hij was altijd weer degene geweest die zich er niet in kon mengen. Enkel omdat hij dingen wel als ranzig kon bestempelen. Als twintig jarige adolescent had hij het nooit goed kunnen vinden met de anderen. Die hun levens vergalden, en zich nooit zorgen leken te maken om de verdere toekomst. Alcohol drinken was niet een ramp, maar om je bloedvaten er dag in dag uit mee te vergiftigen ging zelfs hem te ver. En dan al die ranzige dingen die ze deden. Het was bijna even vies als het moeten doden van iemand, mits hij nog helder in zijn hoofd was op momenten als dat. Wat meestal niet zo was… Maar dat was nu niet belangrijk.
Zijn grijns verdween abrupt bij het horen van haar woorden, voelde hoe de tong over zijn wang scheurde, langs zijn nek omhoog. Bela was een… Hij?... Een rilling kroop over zijn rug bij de eerst volgende lik, duwde de hond nogal onhandig van zich af. ‘Haal dat beest van me af!’ Zijn stem schoot over, lekker charmant. Een mannelijke hond stond hem eventjes af te likken, hoe walgelijk was dat. Het was ziek. Hij kroop naar achter, keek met grote ogen naar het dier. Hoe had zo’n beest het in zijn hoofd kunnen halen hem zo begerig te behandelen? Wat een ranzig mormel. Hij wreef een tikje te hardhandig met zijn bovenarm over zijn mond, nek en eigenlijk alle plekken waar de tong van de hond was geweest. Hij zat nog net niet heel erg overdreven: ‘ew ew ew ew ew,’ te roepen als een echt schoolmeisje. Hij voelde zich vies, heel erg vies. Hoe had hij het in godsnaam zo ver kunnen laten komen.
Hij stond op, slaakte een diep zucht en streek zijn shirt weer recht. ‘Sorry dat ik het zeg, maar dat beest moet echt afgeschoten worden.’ Zijn blik was ietwat chagrijnig, en er was ook iets van schaamte in te vinden. Hij schaamde zich voor het feit dat hij zo was geflipt door een hond. Een hond! Hij schraapte zijn keel, wees naar het witte dier. ‘Het heeft verkeerde ideeën, vies beest.’ Hij keek aarzelend op naar Fealwen. ‘En dit alles is nooit gebeurt, kom ik erachter dat je het toch hebt gezegd dan…’ Dan wat? Hij had niets als dreigement. Haar vermogen evenaarde het zijne, hij kon niet dreigen met het feit dat hij sterker zou zijn. Want daar was geen bewijs van in dit geval. Bovendien zou dat hele Bela mormel gehoorzaam naar haar luisteren, en hem zo weer bespringen als zij dat wilde. Zij was hier de enige die oordelen uit mocht maken, hij niet. Shit hè, wat had hij zichzelf nu weer aangedaan. Hij kon zichzelf wel een klap verkopen, zo dom was hij geweest. ‘Zeg het gewoon tegen niemand, oké?’ Hij had enkel zijn grijns nog, meer niet. Waardigheid was hij totaal verloren door die ene actie… Het was nog niet zozeer de actie zelf, maar zijn stem die was overgeschoten. Als er iets was waar hij zich voor schaamde was het dat wel, een hoge stem opzetten.

» Whaha, Al met piepstemmetje ;D
» En hier is Uw lach materiaal c:

Zijn kaken klemden zich op elkaar, zijn tanden ontblootten zich voor het oog en zijn blik was op de grond gericht. Hij balde zijn handen krampachtig tot vuisten. Ze lachte. En niet om een of ander grapje. Maar ze lachte om hem. Ze lachte hem uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Het schaamte gevoel dat hij nu voelde was bijna zo erg dat hij ervan moest blozen. Maar helaas was er meer voor nodig om ervoor te zorgen dat meneer rode wangetjes kreeg. Maar het was gewoon vreselijk om uitgelachen te worden. Het was weer precies hetzelfde als vroeger. Met Anna en Sophia, de twee krengen die zijn leven zuur hadden gemaakt. Daarom had hij ook die lichte trauma’s, die hij probeerde te verdringen. Meneer liep geen trappen op omdat hij er te lui voor was, nee hij was bang. Hij werd van trappen afgeduwd, vroeger dan, om vervolgens uitgelachen te worden als hij daar lag. Een gebroken been op zijn ergst, een gekneusde arm als minimum. Daarom haatte hij trappen, ging ze dan ook uit de weg. Maar dit was anders geweest, heel anders. En toch kon hij er niet tegen, wilde het liefste schreeuwen dat ze die lach van haar gezicht moest halen. Maar hij deed niets, keek enkel naar de grond.
‘Hij lebberde mij af,’ merkte hij op, ‘Dat vind ik lichte aanranding – En nee, ik vond het niet leuk dus dat is het weldegelijk.’ Hij wist wel dat al zijn woorden nu tegen hem gebruikt konden worden. Maar hij had het vanaf begin af aan niet leuk gevonden, die hele honden kwestie. Vond het walgelijk om zich aan te laten raken door een dier als dat. Hij negeerde haar hele helpende actie. Alsof het hem nog wat kon schelen of ze nu aardig deed, in plaats van hem keihard uitlachen in zijn gezicht. Hij keek op, fronste. ‘Charmerende persoonlijkheid?’ echode hij haar na, ‘Ik durf te wedden dat je niet alleen voor Bela spreekt. Want anders was je nooit op die omschrijving gekomen.’ Nee, hij wist niet wanneer hij moest opgeven. Het was onmogelijk dat de ander hem nog serieus kon zien na zijn… Nogal gênante actie, maar het was het proberen waard.
Zijn grijns die eventjes op zijn gelaat had gestaan verdween, zijn ogen werden groot. Ongelovig staarde hij naar haar. Ze had iets van hém tegoed? Ho, stop. Nee, dat gingen we dus niet doen. Hij was niemand slaafje, mocht ze wensen dat hij eens op zijn knieën ging voor haar. Ze was een vrouw, iemand die hij automatisch haatte en die hij wilde zien lijden. Maar de enige die hij leed was hij. Leuk, rollen omgedraaid. Haar volgende hintje kon hem gestolen worden, keek haar strak aan. ‘Nou, zeg het dan,’ daagde hij haar uit, ‘Wat wil je dat ik doe?’ Hij zette zijn handen in zijn zij, trok een scheve grijns. ‘Yo soy todo tuyo, belleza.’

*Yo soy todo tuyo = I'm all yours.
*Belleza = Schoonheid.

Het liefst was hij weggerend, zoals hij vroeger altijd deed. Weg rennen voor de situatie, voor zijn gevoelens die hij niet kon verdragen. Daarom had hij er zoveel baat bij gehad met zijn privélessen als klein jongetje. Het leek wel alsof al de gevoelens die hij voelde gelijk een hele overdosis ervan waren, vandaar dat hij het nooit kon verdragen en gewoon alleen wilde zijn. Hij had er altijd last mee gehad om dingen op dat gebied geheim te houden, als hij verdriet was kon hij zijn tranen niet inhouden. Als hij blij was lachte hij altijd te hard. Als hij zich verveelde… Dan gaf hij de term irritant een hele nieuwe betekenis. Maar na tweehonderd jaar leerde je wel wat. Kon alles gemakkelijk voor zichzelf houden als hij bij anderen was. Normaal moest hij wegrennen, om zich te verstoppen en te wachten tot het weer ging. Nu was het gewoon een hevige discussie in zijn hoofd, chaotische gedachtestromen die hij niet kon ordenen. En het enige wat hem een beetje rust gaf… Tja, vandaar dat hij probeerde zijn zin te krijgen. Enkel voor een slaap waarvan hij de volgende ochtend niets meer van kon herinneren. Dat was zijn reden om het te doen. En omdat hij vrouwen haatte, maar dat ging ook weer zo diep.
Nee, hij was er nooit overheen gekomen. Zijn zussen. Hij wist niet of ze nog leefden of niet, maar die twee kregen altijd alles voor elkaar. En toen men erachter was gekomen wat hij kon, als volwassen man. Dwong zijn vader hem zowat om de leeftijd van zijn zussen stop te zetten. Hij had eerst nooit geweten waarom, maar nu wist hij het maar al te goed. Hij had ze hun zin gegeven. Ze wilden zo graag in de spotlichten staan, die hij altijd onbewust opeiste. Al de aandacht ging automatisch naar hem door zijn geslacht, dat destijds belangrijk was geweest. Maar hij had zijn vader in de steekgelaten, wat zijn zussen automatisch het recht gaf om lieveling te zijn in de ogen van zijn vader. Hij wilde ze niet verliezen, dus moesten ze net als hem voor eeuwig bestaan. Hij had geweigerd, geprotesteerd. Maar het was en bleef zijn vader. Hij kón niet anders. Zelfs al was hij groter dan zijn vader, weigeren op lange termijn niet.
Natuurlijk was hij ermee gestopt zodra zijn vader en moeder overleden waren. Maar hij wist niet of die twee iets anders voor elkaar hadden gekregen. Want het pesten was nooit gestopt, zelfs niet toen ze wisten dat híj de bron was van hun eeuwige leven. Maar er waren wel meerdere die zijn kunstje voor elkaar konden krijgen, en als hij er niet meer was zouden ze waarschijnlijk naar die persoon kruipen. Als zielige onderkruipsels. Dat waren ze. Zielig. Meer niet. Walgelijk, misselijkmakend. Een schande. Ze moesten weg… Voor altijd en eeuwig. Maar hij weigerde uit te zoeken of ze nog leefden, ze waren het niet waard. Zijn hele woede, verdriet en noem het maar op. En toch waren zíj zijn bron geweest van al die emoties. Emoties die weg moesten. Maar ze bleven hangen, als een vervelend statisch papiertje dat niet van je hand af wilde.
Hij keek op, zag hoe ze naar haar koffer wees. Maar hij volgde de vinger eigenlijk niet, zo gehoorzaam zou hij nou ook weer niet zijn. Zijn ogen werden een tikje groter, zijn grijns krampachtig. Wist maar een mondhoek nog omhoog te houden, met ontzettend veel moeite. Een frons was het volgde dat aangaf dat er enkel nog een grimas op zijn gelaat stond en die grijns maar nep was. Hij deed zoveel moeite om niet te laten zien wat hij werkelijk dacht van het idee dat het gewoon zichtbaar was. Al de spieren in zijn handen spanden zich aan, maar hij balde ze niet tot vuisten. Hij zette een klein stapje naar achter. ‘Nee,’ wist hij uit te brengen, ‘Ik ga dat mormel dus echt niet -’ Hij stopte, alles stopte. Zijn nerveuze gedrag, zijn woorden. Alles.
Hij keek naar de grond, dacht eventjes na. Daarna keek hij op, had een glimlach op zijn gelaat. ‘Oké, is goed.’ Hij keek haar recht in de ogen aan, enkel zodat zijn blik niet zou afdwalen naar die walgelijke Bela. ‘Enkel als jij mij vergezeld. Kan ik je gelijk alles laten zien hier,’ merkte hij op, ‘Want ik ga dus niet het risico nemen om weer aangerand te worden door een hond. En aangezien jij zijn bazin bent, kun jij hem het beste in bedwang houden.’ Zo, nu maakte hij weer duidelijk dat hij werkelijk van iedere situatie kon profiteren. Als Fealwen enige manieren zou hebben zou ze zijn aanbod niet af kunnen slaan, of ze hem nou mocht of niet. Want iets afwijzen was grof, heel erg grof.

Hij was niet bang… Of ja, hij noemde het geen angst. Het was minachting richting Bela, en meer niet. Dat hij zich dat weer wijs maakte lette hij niet op. Hij maakte zich zoveel dingen wijs. Nou was hij slecht in liegen, maar als hij enkel de gedeeltelijke waarheid zei kon het geen kwaad. Wel was hij niet zo goed in het geheel overtuigen van zichzelf. Kreeg je weer het probleem dat zijn gezichtsuitdrukking overduidelijk liet zien wat er speelde. Hij wilde dat beest niet uitlaten, dom dier. Kon het zelf niet gaan rondhuppelen of zo? Had hij er geen last van. Natuurlijk kon hij het dier ook wel ergens vastzetten zodat hij er geen last meer van had. Het zou kunnen, maar hij kon het niet. Opnieuw kon hij weer eens iets niet. Hij haatte het dat hij niet alles kon doen en laten zonder zich achteraf – of van te voren, schuldig te voelen. Want hij voelde zich nu al schuldig dat hij het idee überhaupt had gekregen, erover durfde door te denken. Als een iemand moest weten hoe vreselijk het is om iets te verliezen dat je dierbaar was, en dan in de vorm van een dier, dan was hij het wel. Het was overduidelijk dat die hond veel voor haar betekende. Genoeg om hem hierheen te brengen. En omdat hij wist wat er achteraf zou gebeuren kon hij het niet. Dom geweten. Dom schuldgevoel. Maar hij kon er niets aan doen. Opnieuw kon hij niets doen.
Ze kon niet weigeren. Hij wist dat ze niet kon weigeren. Hij had nooit iets mogen weigeren op dit gebied, kon het nog steeds niet, en zijn zussen hadden het ook niet gemogen. Het zat in de opvoeding. Die nogal streng was geweest. En zoals hij had verwacht was het haar ook aangeleerd. Precies wat hij nodig had, iets om in zijn voordeel te gebruiken. Hij zag wel dat haar glimlach voor een enkele tel verdween, maar ging hier niet op in. Ze zou het maar leuk vinden. Nou, hij zou ervoor zorgen dat ze het leuk zou vinden. Dat was een van zijn hobby’s – als je het al zo kon noemen. Maar ze moest het naar haar zin hebben, anders was er ook niets aan. En dat was misschien wel de reden waarom hij zich zo irriteerde bij Lesaiah. Hoezeer hij zijn best ook deed, het was nooit goed genoeg. Net zoals vroeger… Maar zij kon hem niets maken. Ze kon het wel, maar hij kon wat terugdoen nu. Vroeger kon dat niet. Nu kon het nog steeds niet in bepaalde opzichten. Maar tegenover haar was hij al wat vrijer in zijn doen en laten dan tegen zijn familie.
Hij knipperde met zijn ogen, keek met grote ogen naar de hond, die daar kwispelend voor hem stond met een riem in zijn bek. Hij keek niet op bij het horen van Fealwen haar woorden, negeerde ze. Hij knielde neer bij de hond, keek deze aan. Hij kon zich niet weer gaan aanstellen door wat er eerst was gebeurd, vooral omdat hij wist dat het dan ging escaleren. Hij moest die riem wel omdoen, niet om die vrouw een plezier te doen, niet om Bela een plezier te doen. Maar voor zichzelf. Hij krabde het dier achter een oor, pakte de riem aan. Hij keek weer op, een bedenkelijke frons op zijn gelaat. ‘Hoe werkt die hele riem?’ Natuurlijk zou hij er wel zelf achter kunnen komen, wist hij ook wel hoe het werkte ergens ver in zijn achterhoofd, maar soms was het gewoon beter om je van de domme te houden. En het ging erom dat het hem uitgelegd ging worden, en hij zou gewoon blijven zeggen dat hij het niet snapte totdat zij het voordeed. Deed hij altijd in situaties als deze.

» Hopelijk kun je er wat mee c:

Waarom voelde die riem zo… Vreemd aan. Hij was nat, soort van. Niet doorweekt, maar was wel wat vochtig. Het duurde een paar tellen voordat hij het zich realiseerde. Hij had de riem aangenomen van die hond die hem in zijn bek had gehad. Dus dat betekende hondenkwijl aan de riem. En nu dus ook aan zijn hand. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Misselijkmakend. Maar nog niet zo zeer om er echt voor te zorgen dat zijn maag zich helemaal zou omdraaien. Hij mocht dan wel toevallig heer van het duister zijn, dat betekende nog niet gelijk dat hij alles kan hebben. Om eerlijk te zijn had hij best een zwakke maag. Verklaarde ook waarom hij nooit naar de dingen keek die hij had… Uitgeschakeld. Als hij het al een beetje grof deed. Normaal zorgde hij ervoor dat hij er niets vies aan zou vinden, bespaarde hij zich weer dat misselijke gevoel. En natuurlijk het gênante beeld van hem die bijna moest overgeven door enkel een beetje bloed. Het was niet dat hij bang was voor bloed, het was meer het gehele beeld. Van iets dat een ledemaat miste, het was beangstigend en maakte hem onwel. Daarom wilde hij het nooit zien en zou hij ook altijd wegkijken. Nee, dank je. Dat liet wel zien dat hij alles behalve een monster was, want anders had hij er met een verrukte grijns naar kunnen kijken. Nu zou hij enkel wegrennen en hopen dat hij alles binnen zou kunnen houden.
Zijn vraag verbaasde haar. Had hij al verwacht. Hij was al in de tweehonderd, kon zij niet weten – maar ze kon natuurlijk wel schatten dat hij al een tijdje meeging, en alsnog beweerde hij dat hij werkelijk geen idee had hoe een riem werkte. Of hij had echt niets geleerd tijdens al die jaren dat hij op Shadra had rondgezworven, of hij wilde enkel aandacht en kreeg dat op deze manier. Natuurlijk wilde hij het niet weten, omdat hij er niets om gaf, dus bande hij het uit zijn geheugen. Niet dat hij ooit zelf een hond had aangeschaft. Hij had maar één huisdier in zijn gehele leven gehad, en die had hem genoeg geleerd om te weten nooit een nieuwe aan te schaffen. Het voelde alsof hij hem anders zou vervangen, wilde dat niet. Het was goed zo, want het einde van al zijn huisdieren zou toch hetzelfde zijn. Of ja, soort gelijk. En daar voelde hij geen behoefte voor.
Hij keek op, keek toe hoe ze het voordeed. Hij baalde. Mens had zijn hand vast moeten pakken, hem moeten helpen. En dan niet op een: ik-doe-het-wel-eventjes-voor manier. Want die manier haatte hij. Hij pakte de riem weer aan, niet blijken dat hij het niet leuk vond dat ze het zo had moeten uitleggen. ‘Je bent slecht in liegen,’ grijnsde hij plagend, richtte zich weer op de hond. Hij liet zijn schouders zakken, haalde diep adem. Oké, hij wist hoe het moest. Nu moest hij het enkel nog doen… Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het was dat er niet constant een rilling over zijn rug kroop van minachting als hij naar Bela keek, anders was hij allang weggelopen. Haar korte gebaar merkte hij niet op, was te druk bezig met onhandig doen met de riem bij de hond. Hij zou niet falen, hij kon dit.
Hij slaakte een zucht toen de riem eindelijk zat zoals hij moest zitten. Ging zitten op de grond en reikte een hand uit naar de vrouw. ‘Help me eens overeind,’ hij keek haar met een neutrale gezichtsuitdrukking aan. Het was niet dat hij niet zelf kon opstaan, hij kon het zelfs zonder zijn handen te gebruiken. Wist niet waarom anderen het niet konden, misschien dat hij een beter evenwichtsorgaan had en daarom niet iedere keer omviel? Geen idee. Het was meer dat hij haar hand moest aanraken. Het was niet meer omdat het dan toeval was, maar meer dat het een wedstrijdje was geworden met de irriterende stemmen in zijn hoofd die hem uitlachten omdat het niet ging zoals hij wilde.

Ze leek haar plek een beetje kwijt te zijn. Ondanks dat ze nog steeds niets liet doorschemeren qua gezichtsuitstraling, deed haar houding dat wel. Zijn kleine grapje deed haar wankelen, hij had het wel door. Het was schattig, vooral met haar lengte erbij. Zelfs nou hij zo gehurkt zat voelde hij zich alsnog groter, hoewel hij weldegelijk kleiner was nu. Maar alsnog. Het dominante gevoel dat hem vulde als hij rechtop stond was niet onaangenaam, het was aan de ene kant stiekem wel fijn. Het was het gevoel dat hij miste. Hij had altijd iets dominants over zichzelf gehad, dat was het hele feit dat hij de touwtjes in handen had gehad. Misschien voelde hij zich daarom de laatste tijd wel zo verward. Het feit dat hij de touwtjes had weggegeven aan… Lesaiah! Ze had ze van hem afgepakt, verdomme. O, ze zou boeten. Hij zette alles in zijn hoofd eventjes stil. Hij was hier zelf nooit achter gekomen, hij had genoeg zelfkennis om te weten dat hij die stappen en connecties nooit had kunnen leggen. Hij had hulp gehad, maar van – Fealwen. Onbewust, ze had het niet eens door. Ze had hem geholpen, zowaar. Maar haar hele Bela. Bela was een soort van Lesaiah, maar die het dan anders liet blijken dat hij de dominante kant was in de situatie. Een brok vormde zich in de man zijn keel. Man… Dat hij serieus geholpen moest worden door iemand om achter bepaalde dingen te komen. Het was maar goed dat zij het niet doorhadden.
Hij wist dat ze, klein van stuk, nooit genoeg kracht zou hebben om het overeind te krijgen in haar eentje. Maar zodra haar hand zich om de zijne gevouwen had was het goed. Hij hielp haar een beetje, maar werkte alsnog een beetje tegen. Het mocht niet blijken dat hij had geholpen, op de een of andere manier wilde hij haar bedanken. Haar een sterk gevoel geven door de illusie te creëren dat ze hem helemaal in haar eentje had opgetild. Ze had hem geholpen, kon niet vragen voor meer. Het was wel goed zo, zodra hij de kans kreeg zou hij weggaan. Hij kon nu niets meer bij de vrouw uithalen, werkte zijn geweten dan tegen. Dat nu de perfecte reden had waarom hij niets moest doen bij de vrouw. ‘Ja, ik weet niet hoe jij het iedere keer voor elkaar krijgt om Bela een riem om te doen,’ glimlachte hij, bedoelde het als een compliment. Nee, hij kon het echt niet meer. Vervloekte gevoelige kant.
Hij volgde haar blik, die op de grote witte hond gevestigd was. Vriendelijke reus dat het was. Natuurlijk kon hij niet tippen aan zijn bijna twee meter lange lengte, maar hij zou wel dik een kop groter zijn dan zijn andere soortgenoten. Hij knikte, liep naar de hond toe. Hij moest eventjes bukken, de riem weer pakken. Hij draaide deze een paar keer om zijn handpalm. ‘Als hij er echt zoveel zin in heeft moet ik maar zorgen dat ik hem intoom kan houden,’ mompelde hij moeizaam, realiseerde zich nu weer hoezeer hij dit eigenlijk niet wilde. Zijn verlies. Maar het was allemaal goed, het was zijn bedankje aan haar. Hoewel ze dat zelf niet door zou hebben, het was goed. Hij had er vrede meer.
Hij fronste, trok een beetje onhandig aan de riem. ‘Doe eens rustig,’ merkte hij op tegen de hond, die steeds wilder scheen te worden in zijn ogen hoe verder de deur open ging. Hij zou geen problemen hebben met de kracht van het dier te temmen, zijn kracht was onmenselijk vergeleken met die van hem. Maar de rukken kwamen toch harder dan verwacht, kon het niet helpen dat hij door de pijn een oog eventjes dichtkneep. Domme polsen ook. ‘Zeg eens dat hij rustig moet doen,’ siste hij tegen Fealwen, vond het maar niets. Hij moest zorgen dat hij hier zo snel mogelijk mee klaar was, beter voor zijn imago. Voor zijn polsen, en gewoon voor alles.

» J-Je doet hem pijn, nooos :c

Hij kon het niets anders dan schattig vinden, haar verbaasde blik. Normaal zou hij gewoon blijven zitten, en haar dan ook natuurlijk uitlachen dat ze hem niet overeind kreeg. Maar een kleine leugen, in de vorm van een illusie, creëren als bedankje dat ze hem onbewust had geholpen was toch niet zo erg? En als hij er zoiets voor terugkreeg, ach. Dan had hij er alles behalve problemen mee. Ze zou het waarschijnlijk niet verder vertellen, nou hij zou er gewoon voor zorgen dat ze het niet verder zou vertellen. Dat was misschien een betere omschrijving. Niet dat hij echt ging dreigen, dat zou alles weer verpesten. Maar een paar subtiele hints konden niet kwaad, maar hij zag haar gewoon tot nu toe niet aan voor iemand die alles gelijk door zou vertellen. Niet een eerste klas roddelaarster. Maar je wist het maar nooit met vrouwen, want het was al zo vaak gebleken dat die schepsels problemen hadden met het bewaren van geheimpjes et cetera. Dus misschien was dat ook nog een tweede reden waarom hij maar over was geschakeld naar gewoon formeel en sympathiek gedrag. In de hoop dat ze het niet door zou vertellen, van zijn nogal gênante ervaring met Bela. Alsjeblieft niet zeg, dan zou hij zelf ook het liefst willen verdwijnen. Net zoals zijn voorgangers.
Waarom kon hij dat beest niet in toom houden? Kon misschien komen omdat hij zich van binnen harstikke nerveus voelde. Hij had nog nooit een hond uitgelaten, of hoe je het wilde noemen. Misschien dat Bela het aan scheen te voelen, hem weer voor schut wilde zetten. Al zijn spieren in zijn arm spanden zich aan, maar durfde geen ruk te geven aan de riem. Was bang dat hij te hard zou trekken, het dier pijn zou doen. En hij kon het geen pijn doen, dan zou hij niet alleen een slechte indruk achterlaten op Fealwen, maar zou hij waarschijnlijk ook weer overvallen worden door nare herinneringen. Nee bedankt, dat liever niet. Dan maar eventjes pijn lijden, hij had wel ergere pijn gevoel in zijn leven. In de tijden dat zijn conditie nog niet zo goed was als nu, de dagen dat hij al moest overgeven als hij maar een rondje rende om hun hele kasteel en tuin. Hij was in het begin een echt watje geweest, misschien zelfs wel een typische nerd. Hij had dat beeld van zichzelf zo erg gehaat dat hij alles had omgegooid; wist nu niets, en moest werkelijk alles van het fysieke gedeelte hebben. Niets nadenken, daar kreeg hij maar hoofdpijn van tegenwoordig.
Druk op zijn pols verdween, liet zijn blik afdwalen naar de riem. Tweede hand? Overduidelijk niet zijn andere hand waarmee hij de riem misschien onbewust had vastgepakt. De hand van de vrouw, had een ruk gegeven aan de riem waardoor de hond gelijk rustig was geworden. Ietwat gegeneerd duwde hij nogal hardhandig de riem in haar handen, een overduidelijk: hier heb je je domme riem, gebaar. Hij schaamde zich voor het feit dat hij het dier niet zelf had kunnen beheersen, het rustig had kunnen houden. Het leek al de hele tijd een beetje wild te zijn in zijn bijzijn. Kon het zijn dat hij door hem heen keek? Zag hoe hij zich werkelijk voelde. Een rilling kroop over zijn rug bij de gedachte alleen al, wist nog net een huivering in te houden. Enge, niet prettige, gedachte. Hij wilde niet dat iemand zijn gedachtes kon lezen, het idee joeg hem angst aan. Iemand die precies wist wat er echt speelde bij hem… Nee. Dat hoefde hij niet.
De rust die Bela nu uitstraalde wreef het er nog meer in, liet hem realiseren hoe belachelijk hij wel niet moest hebben geleken. Hij wreef met een hand eventjes over zijn pols. Hij liep achter haar aan, naar buiten. ‘Ik had alles prima onder controle,’ mompelde hij zachtjes, maar zelfs al zou hij goed kunnen liegen – iedereen zou het hebben doorzien. Al zette je een pokerface op en was je stem monotoon. Want je kon de harde feiten niet uitwissen. Hij deed de deur voor haar dicht, deed vervolgens al een paar passen een kant op. ‘Kom je?’ Het was niet aandringend, gewoon vriendelijk. Meer niet.

» Nogal zinloos, hopelijk kun je er wat mee ;o