- Mizore graag~

Het haardvuur knisperde, al hield ze niet zo van vuur, maar Bela deed dat wel. En voor de witte hond deed ze nu eenmaal alles. Ze hield van het dier, kon het niet laten hem te verwennen. Zelf zat ze op een eenvoudige stoel met de ring van Kendal tussen haar vingers, bekeek het ding voor de zoveelste keer. Ze had geen foto's van Kendal, geen brieven, alleen haar geheugen. Hij zou haar bijblijven, dat wist ze gewoon zeker. De ring ving wat licht en weerkaatste dat op een mooie, zilverachtige manier die ze al zo vaak gezien had maar die haar herinnerde aan water, aan Cassia, aan hem. De reden waarom ze haar thuisplaneet verlaten had. Sommigen dachten dat dat was omdat ze hier naartoe gemoeten had sinds de verdwijning van Aura, maar haar drijfveer was eigenlijk vooral geweest dat ze op Cassia niets meer te zoeken had. Iedereen die ze gekend had was overleden, in mist opgegaan of dement, betekende niets meer voor haar. Alleen hier had een nieuwe toekomst gelegen, voor zover ze daar nog klaar voor was. En daar.. was ze eigenlijk helemaal niet zeker van. Ze keek even naar beneden toen Bela opeens zijn kop tegen haar benen legde, alsof hij haar verdriet voelde. Ze waren in al die jaren zo gewend aan elkaar geraakt, zo verslingerd. Hij leek altijd te weten hoe ze zich voelde. De perfecte huisgenoot. Langzaam dwaalden haar gedachten af naar Aura. Hoe had zij het gedaan? Hoe had zij alles volgehouden? Ze kon zich er weinig bij voorstellen maar haar voorgangster was waarschijnlijk ontzettend goed geweest. Fealwen had niets dan lof voor haar en over haar gehoord. Zou ze eigenlijk een opvolger hebben? Dan moest ze daar een keer naar gaan zoeken. Iemand met een sterke connectie voor water. Iemand.. die wist wat het Element fluisterde. Fealwen probeerde zich voor te stellen hoe het element contact zocht met zo'n iemand, maar ze voelde niets terug. Ach wat. Dan moest die opvolger zelf maar langskomen. Ze had geduld. En alle tijd van de wereld.

Mizore liep vaak wat slenterend door de school heen. Op de momenten dat ze dat deed bleef ze vaak in de kantine even staan luisteren. Daar werd het meeste gepraat en kwam je al snel de nieuwtjes te weten. Niet altijd even nuttig, maar het is extra informatie. Een tijdje geleden hoorde ze dat Aura, Vrouwe van het water zich niet meer op Starshine bevond en niemand wist waar ze was. Niet lang voor haar verdwijning had ze haar uitgeroepen tot opvolger. Ze had Aura een paar keer gezien om te praten en te laten zien wat ze allemaal al kon. Verder hadden ze nog niks afgesproken of laten weten dat ze training nodig had. Ze had er niet erg over in gezeten toen Aura verdween, maar een paar dagen geleden toen ze eigenlijk in de kantine was om gewoon te eten. Hoorde ze een paar mensen praten over dat er een nieuwe Vrouwe van het water was. Nadat ze zeker wist dat de nieuwe Vrouwe van het water zich op Starshine had gevestigd had ze maar besloten om een kijkje te gaan nemen. Ze was tenslotte wel de opvolger dus ze kon maar beter een beetje verantwoordelijkheid tonen.
Met een normale pas liep ze door de gangen heen. Hier en daar zag ze wat leerlingen staan en kletsen. Ze ontweek een paar wild zwaaiende armen van een paar leerlingen die uitbundig iets aan het vertellen was. Ze was op weg naar de toren van De vrouwe van het water. Waar ze maar een paar keer was geweest. Met een wat traag stapje liep ze de trap op en kwam bij de deur van de vrouwe van het water. Even stond ze er voor stil en zuchtte bijna geluidloos. Ze klopte drie keer en haalde de klink naar beneden, duwde de deur open en stapte de ruimte binnen. Zonder iets te zeggen deed ze de deur achter haar dicht en bekeek de kamer even kort waarna haar blik bleef hangen op een roodharige vrouw. 'Hallo' Zei ze kort. Tijdens het luisteren in de kantine en op de gangen had ze niemand horen praten over hoe het uiterlijk van de vrouw was, dus het leek haar maar beter om eerst te kijken wie de vrouw nu was.

Bela keek naar Fealwen op, wachtend op een aai over zijn bol, die hij dan ook kreeg. Een glimlach kwam direct toen ze de zachte bries van de hijgende ademhaling van de hond tegen haar huid voelde. Zijn haren tussen haar vingers toen ze Bela voorzichtig streelde en blij was dat de hond er wel voor altijd zou zijn, dat ze die tijd wel had kunnen stoppen. Want tegen de tijd dat ze dat kon was Kendal al zo oud geweest, was hij al gestorven voordat ze het had kunnen proberen.. Waar zou Aura nu eigenlijk zijn? Fealwen kon niet ontkennen dat ze haar oude leermeesteres miste, in zekere zin was ze toch haar moeder geweest, had haar alles geleerd.. Er werd op de deur geklopt, waardoor Fealwen opkeek. Er kwam iemand binnen, die ze nog nooit gezien had, maar van wie wel een sterke indruk van Watermagie uitging. Zou dat.. zou zij de opvolger zijn? Ze zou er wel achter komen, te zijner tijd. Het meisje zag er uit als een oudere jaars, een serieus iemand, niet al te onaardig. Fealwen knikte haar toe toen ze binnenstapte en wachtte in stilte tot het meisje iets zou zeggen. Toen dat niet gebeurde besloot zij het initiatief te nemen door op te staan, wat een klaaglijk jankje uit Bela lokte, en liep naar het meisje toe. 'Kom verder,' zei ze, met een lichte glimlach die nu nog niet echt was; wie was de vreemdelinge dan ook? 'Kan ik je ergens mee van dienst zijn?'

Mizore bonsde drie keer op de deur waarna ze de klink naar beneden deed en de deur open deed en binnen liep. Ze wachten eigenlijk nooit tot dat iemand iets zei van "binnen" of "wie is daar?". Het boeide haar ook niet erg veel of ze nu gewenst was ja of nee. Als ze ergens naar binnen liep dat had ze die persoon ergens voor nodig en dan moest die persoon maar even tijd maken voor haar. Ze zag een vrouw met rood haar die een hond aan het aaien was, verder zag ze niet echt levende wezens in de kamer. Ondanks dat de vrouw kom verder zei bleef ze op de plek staan waar ze stond. De volgende vraag van de vrouw kwam al snel. 'Wat doe je in de kamer van Aura of ben jij die nieuwe?' Mizore was er niet echt blij mee dat Aura plots was verdwenen en niks had laten weten. Oké, nu waren Mizore en Aura nu ook niet zo close, maar wat informatie overgeven was niet verkeerd geweest, maar wat de reden ook zou zijn het zal wel een goede zijn. Even keek ze nog een keer naar de hond. Het deed haar denken aan een jaar of ander half terug. Toen der tijd wilde ze graag een huisdier, maar geen levende. Ze wilde er eentje van ijs, eentje die ze met haar eigen magie had gemaakt. Het enigste wat er moest gebeuren wat ze zelf niet kon was dat er een ziel in gezet zou moeten worden zodat het zelf kon leven. Nog bij de oude vrouwe van het water was ze daar heen gegaan. Nog voor dat ze opvolger was, alleen had die vrouwe van het water haar vraag nooit beantwoord en haar genegeerd alsof ze niet bestond. Ze vroeg zich kort af of deze het wel zou kunnen en haar daar mee zou willen helpen. Het was alleen geen vraag voor nu, misschien later een keer.

Het meisje bleef staan en keek Fealwen aan, waarna ze nogal bot overging op haar eigen onderwerp. Oké, scratch dat 'op het eerste gezicht wel aardig'. Dat was gewoon ronduit onbeleefd. Niet dat Fealwen altijd beleefd was, maar je verwachtte wel wat meer beleefdheid van de mensen die niet je collega's waren en altijd respect hadden moeten tonen voor de Legendarische Magicians. Als dit dan de opvolger was, had ze heel wat te bewijzen bij Fealwen na dit binnenvallen. Fealwen trok een wenkbrauw op en maande zichzelf tot rust, zodat ze het meisje normaal te woord zou kunnen staan, ondanks haar respectloze optreden. Misschien had ze er een reden voor. Misschien niet. Antwoorden en vragen waren de enige dingen die dat voor haar op zouden kunnen lossen en nu was zij aan zet. Fealwen maakte bewust de keuze om te blijven zitten, wilde niet riskeren dat ze kleiner zou zijn dan het meisje terwijl ze autoritair over probeerde te komen. Lengte had ze nooit mee gehad, dus daar zou ze ook niet op vertrouwen. Haar stem bleef rustig, al was haar ene wenkbrauw nog steeds opgetrokken en was ze gestopt met het aaien van Bela. 'Als ik in de stijl van je vraag zou antwoorden; ja, ik ben die nieuwe,' zei Fealwen, haar ongenoegen over de stijl van de vraag niet verbergend. Dat was sowieso al geen geheim, dus. 'Als ik op mijn eigen manier zou antwoorden; ik ben Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, ook wel Fealwen als collega's me aanspreken, de opvolgster van Aura en zodoende de nieuwe Legendarische Magician van het water na het onverwachte vertrek van Aura. En jij bent?' Zo, dat was een mond vol geweest, maar de moeite waard. Als ze aan zet was, benutte ze die het liefst zo lang mogelijk. Nu was gelijk alle twijfel van de baan en kon ervan uitgegaan worden dat zij de opvolgster van Aura was. Nu, ze was wel benieuwd wie dit meisje dan was, die het lef had zomaar binnen te vallen en verwachtte dat ze voor haar plotselinge inval geen ijspegel door haar keel zou krijgen. Bewonderenswaardig, misschien. Dom, alleszins.

Mizore bleef rustig op haar plek staan en sprak haar woorden. Ze kon zien aan het gezicht van de vrouw dat ze haar vraagstelling niet geheel op prijs stelde en dat lied ze ook lichtelijk merken in haar antwoord. Het eerste antwoord wat de vrouw gaf was duidelijk uit haar vraagstelling gehaald, maar al snel ging ze in haar eigen woorden verder. Het klonk redelijk beleeft en duidelijk. Mizore, die nog steeds geen stap had gezet sinds ze binnen was keek met een starende blik Fealwen aan. Dus toch de nieuwe opvolger. Tot nu toe vond ze Aura aardiger dan de nieuwe, maar misschien zou dat nog veranderen. Na de natuurlijk terug kaatsende vraag deed Mizore haar handen achter haar rug en vouwde die in een terwijl ze wat rechter ging staan. 'Mizore' zei ze kort en wachtte een paar tellen voor ze verder ging. 'Ik ben de opvolger van De vrouwe van het water, Persoonlijk gekozen door Aura.' Ze lied haar houding weer los en lied haar armen langs haar lichaam hangen en zakte weer een beetje in. 'Mijn ijsmagie is het sterkte, water kan ik wel maar doe ik liever niet door redenen uit mijn verleden.' Meer wilde ze op het moment er niet over los laten. Ze kende deze vrouw net en had geen zin om haar hele verleden op een bordje voor te schotelen aan iemand die ze niet kende. Meestal leiden dat ook tot een slecht vooroordeel. Het was zo wie zo al dat ze niet graag over haar verleden praten aangezien het nu niet echt rozenbloemen en rozengeur was. 'Welke voorkeur heb je in het gebruiken van je magie?' vroeg ze maar om een zo normaal mogelijk gesprek te starten. Al was dat nooit haar sterkste punt geweest.

Ze had in ieder geval stalen zenuwen, dit meisje. Bewoog niet, hield koppig vast aan haar eigen ideeën, wat Fealwen in haar herkende als een trekje dat ze zelf ook neigde te vertonen. Niet snel voor iemand anders buigen dan degenen die jezelf respect geschonken had. Het meisje had het niet verpest bij Fealwen, had zich juist interessanter gemaakt, maar dat ging de vrouw niet laten blijken door sentimenteel te gaan roepen dat het meisje zo geweldig deed. Ze liet haar acceptatie niet vaak blijken, vooral niet omdat ze niet echt gewend was dat te doen. Bela wist allang dat hij haar onvoorwaardelijke liefde had, dus dat was niet echt een punt. De starende blik van het meisje begon irritant te worden, vooral omdat er geen enkel nuttig woord uit haar gekomen was tot nu toe. Fealwen verwachtte wel wat meer, omdat zij als initiatiefnemer haar kamer ingestormd was en daar ook wel wat verantwoordelijkheid voor mocht nemen. Waarschijnlijk was geen van beiden bereid om elkaar het voordeel van de twijfel direct te gunnen, wilde bewijzen om elkaar te vertrouwen. Dat kon alleen komen met de tijd en Fealwen was bereid daarmee te leven. 'Mizore,' antwoordde ze, als teken dat ze Fealwens woorden toch gehoord had. Leuke naam hoor, vraag beantwoord. Zou ze nu weer weggaan of was er nog meer? Fealwen deed mee aan de stare down door haar blik niet van Mizore af te halen, afwachtend. Zo zo, toch de opvolger dan, gekozen door Aura. Fijn, Aura. Had ze daar niets van kunnen zeggen? Ze wist toch nog dat Fealwen er geweest was? Fealwen fronste lichtjes, bijna onzichtbaar. Dus zij was zomaar ingeruild toen Aura weggeweest was, vervangen door een andere opvolger die zij nu maar even over moest nemen. Mooi was dat. Maar toch.. Als Aura haar gekozen had, moest ze het kunnen. Fealwen had Aura altijd vertrouwd en waarde gehecht aan haar keuzes, wat op dit moment niet anders was. De strakke houding van het meisje werd wat minder. Fealwen knikte haar toe, bij wijze van het accepteren van haar woorden. Ze geloofde haar, had geen redenen om te denken dat ze loog. IJsmagie was het sterkste.. Dat betekende dat er aan de rest van de magie nog gewerkt moest worden, maar het meisje was nog jong.. Fealwen vond dat ze alle tijd hadden; zijzelf plande nog niet om te verdwijnen, zeker niet omdat ze dan een oncapabele opvolger achterliet in het universum. Verleden.. ze kon begrijpen dat daar niet veel over verteld werd, had er zelf ook ervaring mee. 'Mijn voorkeuren liggen bij het onzichtbare water; onder de grond, in de lucht. Sluipmoordenaars, om het maar zo te noemen, al heb ik het nooit zo gebruikt. IJsmagie is een heel interessante tak van de Magie,' vond Fealwen tijdens het formuleren van haar antwoord. 'Het is ook zeer de moeite waard om gespecialiseerd in te zijn, al denk ik dat we de komende tijd wel aan de andere magie zullen moeten werken.. als de tijd ervoor komt.' Ze wilde Mizore niet dwingen magie te gebruiken die ze niet wilde gebruiken, net zoals zij zelf bang was geweest voor water in haar gehele essentie. Door Aura had ze het toch overwonnen, uiteindelijk.. en zoiets wilde zij ook voor Mizore kunnen betekenen. Een respectabele leermeesteres worden. 'Zou je iets kunnen laten zien van je Ijsmagie?' Fealwen keek Mizore rustig aan, ging nu staan. Ze gaf even niet meer om haar lengte nu de verhoudingen uitgemaakt waren; zij was de meesteres hier, op het gebied van water. En ze was benieuwd wat haar leerling kon.

Mizore merkte dat de vrouw erg beleeft praten. Tijdens dat Mizore haar woorden zei kon ze aan het gezicht van Fealwen zien dat ze ergens aan het denken was. Het gesprek verliep op zich niet verkeerd. Redelijk soepel voor Mizore's doen. Na de vrouw haar woorden over welke magie ze zelf gebruikte en gelijk zei dat Mizore met haar aan andere magie gingen werken vond ze niet erg. Niet dat ze nog niet genoeg kende, maar andere technieken en zo leren vond ze altijd wel leuk en interessant. Je wist nooit wanneer je zo iets gebruiken en welke situaties je nog tegen ding komen. Nadat ze vroeg of ze wat van haar magie kon laten zien wist ze even niet waar ze moest beginnen. voor een paar tellen dacht ze na waarna ze zonder wat te bewegen een ijsblok voor haar neus haalde. Het water voor het ijsblok haalde ze gedeeltelijk uit de lucht on zichzelf energie te besparen. Het ijsblok begon van vorm te veranderen en kreeg de zelfde gelaatsuitdrukkingen als Fealwen. De vrouw van ijs liep even rond en ging op handen en voeten staan. Zodra de vrouw in die positie stond veranderde het in een wolf. Aan gezien Mizore en Aura de zelfde ijswolf konden maken zou Fealwen deze waarschijnlijk wel herkennen. De wolf veranderde verder in een beer die groter en groter werd tot dat het een muur vormde tussen haar een Fealwen. het ijs brak in zes verschillende stukken ijs die ieder apart een ander wapen werd. Vervolgens veranderde de wapens in Mizore liepen ze alle zes naar Mizore en gingen naast haar op een rij staan. Mizore had hier en daar en hand omhoog gedaan of gedraaid zodat ze het ijs goed kon besturen. Nu lied ze ze langzaam hangen en sloot haar ogen. Het duurde een paar tellen, maar al snel kwam haar tweede vorm om hoog. Bijna in een oogwenk veranderde haar lichaam in ijs. Haar haren waren van ijs en haar handen waren in redelijk grote ijsklauwen veranderd. Ze opende haar ogen om Fealwen weer aan te kunnen kijken en haar ogen waren nu ijswit. 'Dit is een voorproefje voor wat ik allemaal kan. Natuurlijk kan ik meer, maar dat komt meestal te voorschijn in een gevecht.' Na haar woorden sloot ze nog een keer haar ogen om zich te consenteren en probeerde zich in de vorm na deze te komen. Maar het lukte niet. 'Ik heb nog een andere vorm na deze. Het is me nog maar een keer gelukt om die te doen. Ik was erg van streek en zwak op dat moment dat was ook gelijk de eerste keer dat die naar boven kwam. Meestal komt deze vorm ook alleen maar naar boven als ik tegen een sterk iemand moet vechten of als ik zwak ben.' Ze hield zich even in deze vorm en vroeg zich af wat Fealwen van haar magie tot nu toe vond.

[sorry dat het zo lang duurde. Ben een tijd doodziek geweest en toen ik weer beter was ging mijn adapter van mijn laptop stuk. Nogmaals sorry.]

Fealwen bleef staan, onderdrukte de neiging om haar armen over elkaar te slaan omdat dat er uit zou zien alsof ze het meisje tot iets wilde dwingen. Ze moest doen wat ze kon, en als Aura haar had gekozen moest er wel potentie in haar zitten. Van wat Fealwen kon voelen, de magie die door Mizore heen vloeide, kon ze in ieder geval zeggen dat ze krachtig genoeg was om een fatsoenlijke opvolgster te zijn. Het meisje was niet zozeer onbeleefd, ze was gewoon een beetje.. Fealwen wist het niet precies, ze kon haar vinger er niet opleggen. Mizore was een geval apart, op een positieve manier, zo zou ze haar voor nu beschrijven. Bela deed niets, keek alleen maar afwisselend naar haar en Mizore. Zodra er gevaar dreigde zou de hond wel in actie komen, maar het meisje was overduidelijk geen bedreiging, behalve als ze nu direct LM wilde worden. Maar dat zag Fealwen nog niet gebeuren.
Goed, haar verzoek werd ingewilligd. Fealwen hield haar hoofd een beetje schuin en observeerde het meisje terwijl ze begon met haar magie. Fealwen probeerde op alles tegelijk te letten, op wat er gebeurde, hoe dat gebeurde, de hoeveelheid magie die daarbij gebruikt werd. Ze zweeg en zei niets, liet Mizore haar gang gaan; een teken van het vertrouwen dat ze in het meisje had. Allereerst verscheen er een ijsblok, wat Fealwen niet zo indrukwekkend vond, maar ze besloot het af te wachten. Vervolgens veranderde het ijsblok heel charmant in haar evenbeeld, wat vrij rond bewoog tot het in een wolf veranderde. Die wolf, die techniek.. Het was overduidelijk dat Aura hier hand in had gehad, dat Mizore die techniek van haar eigen leermeesteres had. Dat kon alleen maar goed zijn; kon ze voortborduren op een techniek die ze zelf prima beheerste, meer dan prima. Alle vrije tijd die ze had stak ze in oefenen, in beter worden, gewoon om haar gedachten te verzetten. Zolang ze aan Kendal dacht.. De wolf werd een beer, daarna een muur. Het had Fealwens interesse; om zo kunstig met ijs om te gaan. Zelfs de hele atmosfeer in de kamer was koud, hoewel haar dat niets deed. Wapens ontstonden, het lichaam van Mizore veranderde in een ijsklomp. Misschien niet het allercharmantste ooit, maar het was zeker knap, dat ze dat op zo'n jonge leeftijd al kon. Fealwen richtte haar eigen blik op de ijzige ogen van Mizore en knikte, met een licht glimlachje op haar gezicht. Dit beviel haar wel, als leerling. Misschien mocht ze geen eisen stellen, maar ze deed het toch en ze kon zichzelf niet tegenhouden. Een voorproefje.. mooi zo. Ze hield wel van de zelfverzekerde toon waarop Mizore sprak. Een tweede vorm nog maar.. Fealwen was nu wel nieuwsgierig. Ergens was ze tevreden met de persoon die Aura had uitgekozen, al vond ze het nog steeds niet al te leuk dat er iemand anders uitgekozen was terwijl zij al die tijd hard had zitten werken op Cassia. Maar dat had het meisje ook niet kunnen weten, dus ja.. 'Je bezit veel potentie,' verwaardigde Fealwen zich om te zeggen. Ze was niet de persoon om direct met complimentjes te gaan strooien; die kregen mensen pas als ze hen echt vertrouwde en als vrienden zag. Dat was niet al te snel. 'Wat zeg je ervan als we naar buiten gaan? Met dit weer is de conditie voor ijs perfect. Misschien een oefengevecht, of gewoon een oefening?' Ze stelde haar voor een keuze, wilde weten wat er was. Misschien kwam die tweede vorm wel boven in een gevecht met haar, de meesteres zelve. Want Fealwen kon dan nog zo laag over zichzelf spreken af en toe, ze zou zichzelf nooit de mindere van Mizore noemen.

[Maakt helemaal niet uit :3 Gelukkig ben je weer beter, ziek zijn is zo rot! En neem je tijd om te reageren enzo hoor :3]

Nadat Mizore een gedeelte van haar ijs magie had laten zien stond ze geduldig op het antwoord van Fealwen te wachten. Haar lichaam veranderde rustig terug in zichzelf al bleven de witte ogen, het ijs haar en haar ijs klauwen actief. De keuze die Fealwen haar lied maken was voor haar een niet al te moeilijke keuze. Fealwen had net redelijk genoten van de voorstelling die Mizore had gegeven. Natuurlijk zou ze het liefst Fealwen in actie zien, maar niks te gehaast. Daar zou wel een andere gelegenheid voor komen. In het ander half jaar dat ze nu op deze school zat had ze nu niet echt iets bij geleerd. Ze had een paar kleine dingetjes bij water magie geleerd maar verder ook niet echt iets bijzonders. Het kwam ook het meeste door dat ze eigenlijk helemaal geen lessen volgde. Hier en daar als een leraar haar betrapt had ging ze wel omdat iedereen dacht dat ze 18 jaar was. Ze vond het ook niet erg. Was meestal ook wel makkelijker dat ze dat dachten. 'Een oefening lijkt me wel een prima start.' zei ze bijna zakelijk. 'Zo kan ik misschien ook wat van uw kunsten zien.' Mizore lied haar spiegelbeelden die links en rechts van haar stonden oplossen door ze als het waren aan te raken en op te zuigen door de puntjes van haar ijs klauwen om zo een gedeelte van haar energie terug te winnen terwijl ze de rest in de lucht lied verdampen tot dat ze niet meer zichtbaar waren. De ijs klauwen verdwenen daarna ook samen met het haar. Haar ogen werden van wit weer terug naar paars waarna ze haar nek even rond lied draaiden om hem wat soepeler te maken. Ze keek weer regt naar Fealwen om verdere instructies te horen over de oefening van waar, wanneer en hoe hij gedaan zou worden.

[dank je wel voor je begrip erg fijn ^-^ ]

Haar vingers gleden weer af naar de dunne ring die om haar vinger zat, ongemerkt; het was haast een reflex geworden als ze even afdwaalde of juist als ze zich ergens erg op concentreerde. Mizore begon langzaam weer terug te veranderen in haar andere vorm. Fealwen vond het vrij bijzonder dat het meisje al zoveel wist over haar eigen kunnen, zelfs over andere vormen. Zelf had ze nooit geprobeerd haar eigen lichaam van ijs te maken; het idee had nooit goed aangevoeld. Zichzelf van water maken kon ze dan weer wel, gewoon vloeibaar. Veel simpeler en minder breekbaar dan ijs, toch? Maar dat was dan weer een kwestie van smaak. De roodharige vrouw had haar armen nu wel over elkaar geslagen en stond contraposto, lekker ontspannen. Oefening of gevecht. Persoonlijk maakte het haar niet uit; tegenwoordig had zij toch alle tijd van de wereld. Had ze zich als kind wel eens afgevraagd waarom de tijd zo snel ging, nu ging die minstens drie keer zo langzaam af en toe. De enorme vibe van Mizore's magie verdween uit de lucht toen het meisje dit weer opzoog in haar klauwen, die langzaamaan weer handen werden. Ze had het goed bekeken, dat was mooi. Zolang ze maar niet al te panisch ging doen over water dat anders was dan ijs; dan zag Fealwen het wel zitten. Maar ze was geenszins van plan om aan de problematiek toe te geven en Mizore slechts ijs leren te beheersen; want dat kon ze overduidelijk al. Een oefening, haar kunsten. Ze klonk al een stuk beleefder zo, mooi. Fealwen knikte, legde zich gewillig bij de keuze neer. 'Dan stel ik voor dat we naar buiten gaan, naar het meer. Het omgedraaide van wat je net vertoonde lijkt me zeer interessant om te perfectioneren.' Fealwen wierp even een blik naar buiten door het raam, wat uitkeek op het meer. Geen probleem om daarnaartoe te gaan, op zich.. Het was alleen dat ze de weg nog niet kende en dus gemakkelijk kon verdwalen als ze zichzelf zou transporteren. Een lichte glimlach krulde om haar lippen toen ze naar Mizore keek en haar kleine hand uitstak naar het meisje. 'Leg je hand in de mijne en stel je de plaats bij het meer voor waar we gaan oefenen,' beval Fealwen haar. Ze vroeg slechts om Mizore's vertrouwen.

- Maak jij of ik het topic daar? :3 -

Mizore's keuze was niet al te moeilijk en zei daarom ook niet na al te lange tijd wat haar keuze was. Ze was volledig terug naar haar eigen gelaat gegaan en luisterde naar de woorden van Fealwen. Er werd voorgesteld om naar buiten te gaan naar het meer. Mizore was het eigenlijk overal wel mee eens. Al gingen ze naar de kassen het maakte haar niet veel uit. Natuurlijk was het meer wel meer op haar magie afgestemd, maar door al die jaren heen kon ze vrijwel overal wel water vandaan en uit halen. Fealwen stak haar hand uit naar haar en beval haar om die vast te pakken en ze zich bij het meer voor te stellen. Mizore keek twijfelend naar de hand van de vrouw en staarde er een paar seconde naar. Ze hield er niet zo van om andere mensen aan te raken. Kort dacht ze na. Waarom zou die vrouw willen dat ze haar hand vast wilde pakken. Al snel schoot het haar te binnen. Met water kon je ook een soort van teleporteren. Zelf had ze het nooit gebruikt of geprobeerd omdat ze er waarschijnlijk zelf heel lui van zou worden. Na een klein minuutje naar de hand te hebben gestaard zetten ze een langzame stappen richting de vrouw en legde haar ijskoude hand in de hand van Fealwen en greep die vast. Mizore's lichaam was altijd koud. Zelf vond ze het fijner, maar het was ook als een soort bescherm schild. Een dun laagje ijs zat over haar gehele lichaam heen die gewoon met haar lichaam mee bewoog. Het was zo sterk als staal en de kou van het ijs had al lange tijd geen invloed meer op haar. Mizore begon zich te consenteren op het meer. Op de grote plas water met de stenen er langs en het gras dat tot de water rand raakte, de frisse wind die er blies.

[maar jij maar een topicje daar ^.^ ik weet niet goed hoe je daar wilt aankomen.]