De meeste mensen zouden het gedrag van de hond hebben gestimuleerd. Maar hij probeerde het enkel te demotiveren. Het beest had hem voor gek gezet, had ervoor gezorgd dat hij voor een bepaalde cruciale tellen zijn controle kwijt was geraakt. Hij kon het niet laten om eventjes in zijn nek te wrijven. Hij was lang, wat inhield dat zijn stem ook lager was dan die van anderen. Niet dat het een extreem geval was, maar hij was wel laag. Kon hem ook nog lager maken als hij wilde, maar dit was enkel bedoeld voor flauwe grapjes. Het had dus vreemd geklonken wanneer deze overschoot, alsof hij weer in die eeuwige puberteit zat waarin hij zelfs zijn stem niet onder controle had. Die schoot qua hoogte en laagte alle kanten op. Wat hem altijd mateloos had geïrriteerd, vooral omdat niemand hem dan serieus nam als hij boos werd. Omdat zijn stem dan altijd had overgeschoten, nu was dat anders. Werd hij ook al minder snel boos. Of ja, liet hij zien dat hij boos werd. In zijn hoofd was het altijd een ware chaos, maar van buiten moest hij altijd kalm overkomen. Want niemand mocht het weten, hoe instabiel hij eigenlijk wel niet was.
Maar het enige wat hij kon doen was zich erbij neer te leggen en verder te gaan. Later zou hij er vast wel om kunnen lachen, zoals alles eigenlijk. Kon hij lekker weer met zichzelf lachen, best eenzaam eigenlijk. Maar hij weigerde net zoals Fealwen gezelschap te zoeken in een dier. Niet omdat hij ze minderwaardig mocht, hoewel hij een lichte afkeur had jegens honden, maar omdat hij het gewoon niet wilde. Eveneens als mensen. Bindingsangst? Beetje, kwam door wat er vroeger was gebeurd. Alles kwam door wat er vroeger was gebeurd, als er niets was gebeurd destijds was hij hier waarschijnlijk niet. Had hij een gelukkig leven en had hij een gelukkige dood gehad. Happy ending. Dit was enkel en alleen een jaren lange nachtmerrie die hem kapot maakte, en hij was te koppig om zich eraan over te geven. Dat was misschien ook wel de enige reden dat hij hier nog stond, die koppigheid. Het feit dat hij weigerde de waarheid onder ogen te komen, omdat hij het niet kon. En dat ook weer weigerde in te zien, dus negeerde hij alles. Want dat was de enige uitweg die hij kende, negeren of wegrennen. Meer had hij in al die jaren niet geleerd.
Hij haalde haar met gemak in, had enigszins moeite zijn pas aan te passen aan de hare. Ze nam wel erge kleine stapjes zeg. Nou was hun lengte verschil ook wel erg groot en zou het er vast aan de ene kant komisch uitzien. Zij die gedwongen werd, mede door Bela, om grote stappen te nemen – wat niet normaal was voor haar doen. En hij die gewoon uit een soort van automatisme probeerde zijn pas aan de hare aan te passen, daarom veel te kleine stapjes moest nemen en soms eventjes moest stoppen met lopen. Hij vond het echter alleen maar irritant, vond het nogal onhandig. En natuurlijk kon hij er niet tegen dat het hem niet lukte.
Hij keek zijdelings naar de vrouw wanneer deze een opmerking maakte. Hij lachte zachtjes. ‘Klopt, heb je goed geraden.’ Hij was ook niet het type dat echt vrijwillig ging wandelen, niet meer. Als klein jongetje van zes jaar was hij er gek op geweest, steeds denkend dat hij de hele wereld aan het verkennen was, terwijl het enkel de achtertuin was. Maar zijn kleine beentjes toen der tijd ervoeren het als een hele tocht. Nu kon hij in vijf minuten alles, snel wandelend, overbruggen. Nou had hij ook wel twee groeispurten gekregen sinds die tijd. Hij haalde diep adem, ‘En dat is ook,’ begon hij, grijnsde vaagjes, ‘Waarom ik je nu in de steek ga laten.’ Hij bleef stilstaan. ‘Ik zal eerlijk zijn, ik ben hier zelf ook nog niet zo lang. Ken het terrein waarschijnlijk niet zo heel veel beter dan jou, geringe informatie dus die totaal zinloos is. Net zoals het uitlaten van die hond. Ik heb gedaan wat er van mij gevraagd werd, en nu ga ik weer verder met mijn leven. Als je het niet erg vindt.’ Klonk aan de ene kant wel erg grof, alsof hij zijn tijd aan het verdoen was bij haar. Was stiekem ook wel zo. Hij hief een hand op, glimlachte naar haar. ‘Tot ziens, lieve Fealwen. Het was me een waar genoegen je te ontmoeten.’ Vingerknip, zwart gestalte dat uiteindelijk verdween in de lucht. Leuk magie trucje. Liet haar achter, terwijl hijzelf in één tel aangekomen was in Dorchadas. Ging uit vrije wil papierwerk doen, enkel omdat hij afleiding zocht. En die niet had kunnen krijgen bij de vrouw, dus hem uiteindelijk maar zocht daarin.

Topic uit ~

» Pfft. Deze post is stiekem echt belabberd x')