Sloffende passen over de gang, sloffende passen in de deuropening, sloffende passen naar een stoel. De hele dag had ze al rondgeslofd. En ze dacht nog wel van school af te zijn. Stomme Len, moest ook altijd de verkeerde beslissingen nemen. Daar zat ze nu, als een afgedankt papier met een mislukt lied. Chagrijnig graaide ze in haar zachtoranje tas, op zoek naar haar iPod. Pff... Aan z'n toekomst denken. Het enige waar hij aan dacht, was het leven van z'n broers en zussen verpesten. En dat van Megurine in het bijzonder. Omdat zij de hoofdstem van hem had overgenomen. Het zelfingenomen ventje, alsof hij zo goed was. Tot Megurine was gaan zingen, waren hun nummers steeds hetzelfde. Pas toen zij weer terug was gekomen naar Puffoon ging het weer beter. Vreemd. Ze woonde bijna haar hele leven op Puffoon, haar luchtmagie was drie keer zo sterk als haar woudmagie, maar toch vond ze woudmagie een leuker studieonderwerp. Meer uitdaging. Even keek ze rond. Ze had maar twee jaar op Starshine gezeten, daarna was ze teruggegaan voor de band. De band. De grote trots van de familie. Zes broers en zussen, in een band. En dan nog een succes ook. Een vrij groot succes. Helemaal zeker wist ze het niet, maar hier leken ook een aantal kinderen haar te herkennen. Ze had wat fluisteringen gehoord, over de Crimson Camelia, en Number 3. Dat was zij. Een kleine steek van trots in haar borst, maar niet veel meer. Het verdriet was nog veel te groot. Ze waren uit elkaar, omdat Len was gestopt. En omdat Kaito de backing vocals niet meer kon doen, viel het hele geheel uit elkaar. Ze hield haar hand tegen het zonlicht. Er zaten nog wat schrammen op. Len was er niet bepaald ongeschonden vanaf gekomen, vooral niet toen Megurine hem in handen had gekregen. Hij had mazzel dat ze op Puffoon woonden, anders had ze hem aan de vleesetende planten gevoerd. Meteen. Nu had ze niet verder gekomen dan een bloedneus en een hoop blauwe plekken, omdat Kaito haar vanachter had vastgegrepen, en Rin Len had weggehaald. Kaito''s neus was gebroken, en Rin had een hoop krassen op haar gezicht. Een grijns gleed over haar gezicht bij de herinnering aan Len's gekrijs. Dat was geniaal geweest, het had, ondanks zijn pijn, nog steeds muzikaal geklonken.

Ergens gleden haar gedachten van hun sadistische pad af, en belandden ze op het huidige pad. Ze had weer een jaar gestudeerd, en nu moest ze dus stage lopen. Geen probleem, maar het leek haar zo saai. Leraren waren net bezems. Je gebruikte ze overdag, en 's avonds zette je ze weer in de kast. Veel meer was er niet aan. En dat zij nu zo iemand moest gaan helpen, zo iemand moest gaan worden! Het idee alleen al. Maar ja, het was dit, of een jaar lang huisarrest bij haar oudtante op Gren, om planten te onderzoeken. Ze had geen moment over haar keuze getwijfeld. Hier kon ze tenminste nog normaal met mensen praten. Haar vingers tikten mee op het ritme van de muziek. 'No I don't need you again... No I don't need you again' zong ze zachtjes mee, innerlijk grijnzend om de ironie. Inderdaad. Ze had haar familie niet meer nodig, want ze hadden haar ook niet langer nodig. Nu de band voorbij was, was hun hele gezin ineengestort. Rin was stil geworden, Len had niet een keer gezeurd, en zelfs Kaito had zijn gebruikelijke grijns verborgen achter een masker van somberheid. Zijzelf was nog wel het ergste, maar daar wilde ze niet langer aan denken. De tas stond naast haar stoel, met allerlei papieren eruitpuilend. De meesten hadden niets met woudmagie te maken, maar dat was ook niet nodig. Haar eerste les was pas over twee uur. Even zat ze daar, haar tactieken overdenkend. Ze nam een beslissing. De Crimson Camelia zou een naam uit een ver verleden zijn, en nu was ze gewoon Megurine. Niets meer dan haar passie voor muziek zou aan de band herinneren. Tenzij iemand haar zou herkennen.