Althalos liep door de gangen met zijn viool in een tas-koffer over zijn schouder en een plattegrond in de hand. Zijn eerste les zou vandaag beginnen en hij had zijn lokaal nog niet eens gezien. Hij kwam aan bij zijn lokaal en deed de plattegrond in zijn zak, daarna pakte hij een sleutel uit zijn andere zak en opende de deur. Hij liep naar binnen, om vervolgens rond te kijken.
Hij bevond zich nu in een leeg stoffig lokaal, dat waarschijnlijk al jarenlang niet was gebruikt.
Hij keek verder het lokaal in waar hij een podium met een gros instrumenten bij elkaar gestapeld zag, ook heel stoffig. Daarnaast was een leraren-bureau en erachter een schoolbord. Althalos deed zijn viool op zijn bureau en gooide de ramen open. Daarna gebruikte hij de wind die van buiten kwam om al het stof door de ramen te sturen. Hij stuurde de instrumenten door het ruime lokaal naar de randen, waar hij die vervolgens tegen de muren aanlegde. Behalve een piano die hij op het podium richting de hoek, zo'n 3 meter van het midden plaatste, precies waar het schoolbord eindigde.
Daarna kwam er een groepje mannen binnen die krukken en bureau's neer begonnen te zetten. "Alleen krukken graag, bureau's zullen niet nodig zijn in dit lokaal." Toen ze neer gelegd waren heeft Althalos ze opnieuw geordend om 2 tribunes in een hoek van 90 graden tegen elkaar te leggen. Met de 'punt' richting de deur, hoewel die er eigenlijk niet was want in het midden was er een kruk-vrij pad.
Eindelijk klaar, liep hij het podium weer op en begon op de piano te spelen.

(Piano)

Nina was 's ochtends vroeg met een vrolijke lach wakker geworden. Er had iets in haar rooster gestaan waar ze onwijs veel van hield, muziek. Zelf was ze minder goed in het spelen erin, maar het beluisteren lieten haar gedachten altijd wegvaren met de muziek. Ze kon er alleen maar van genieten, genieten en genieten. Zelf had ze altijd haar muziek bij zich om, als het moest, elk moment van de dag er naar te kunnen luisteren. Maar vandaag niet. Dat alleen al muziek in het programma stond deed haar spontaan alles laten liggen. Met haar opperbeste stemming liep ze richting het lokaal waar het moest zijn, nog nooit had ze het van binnen gezien. Nina had zich, zoals wel vaker, gehuld in een kort rokje met een strakke top, aan haar voeten haar vertrouwde versleten Romeinse enkel laarsjes. Ze kon wel zeggen, en de directeurs van haar vorige scholen ook, dat dit altijd de enige les was waar ze niet vervelend kon zijn. Dat kreeg ze niet over haar hart. Ze hoorde zacht pianospel. Haar gehoor leidde haar ernaar toe. Steeds werd het prachtige muziek spel luider en luider, tot Nina in de deur opening stond van een lokaal, waar allerlei krukjes stonden. Maar in plaats van er te gaan zitten, bleef ze in de deur opening staan. Haar ogen licht gesloten en de muziek die door haar oren binnen kwam. Het was heerlijk om naar de luisteren. "Prachtig." Zei ze tussen de noten door, terwijl ze langzaam naar binnen liep. Ze keek naar de master die speelde. Ze glimlachte vriendelijk, en ook nog eens gemeend. Deze man moest ze te vriend houden als ze het vak wilde blijven volgen.

Romance stond voor de spiegel en zag het hoofd van Fire ergens ver weg achter haar weerspiegeld die haar rustig aankeek. Ze draaide zich weg van de spiegel en keek naar de koffer die was neergezet op haar bed. Het was zo lang geleden geweest en ze had niet gedacht dat ze die koffer ooit nog een keer terug zou zien. Ze had het totaal afgesloten die periode en nu had Fire het weer opgehaald. Waarom was dat nu weer? Ze durfde het bijna niet te openen. Ze had het drie jaar lang niet in haar handen gehad en nu stond het hier voor haar ogen op haar bed. Ze had wel gehoord van de nieuwe lessen in de kunst van het muziek maken zouden worden gegeven, maar ze wilde eigenlijk niet meedoen en nu zou ze worden gedwongen door Fire. Langzaam liep ze op de koffer af en met trillende handen maakte ze het los. De klep duwde ze voorzichtig naar boven en keek neer op de zilveren fluit die in de zwarte zijde lag te rusten. Snel duwde ze de klep weer dicht en sloot de koffer goed. Ze ging op het bed zitten en sloeg haar handen voor haar gezicht. Enkele tranen waren ontsnapt uit haar ogen en haar gedachten gingen naar de laatste keer dat ze erop had gespeeld. De begrafenis van haar oma. Ze had het afscheidslied gespeeld dat ze samen hadden geschreven en daarna had ze het in de koffer gestopt om er nooit meer uit te halen en in het huis achtergelaten. Maar nu had Fire het weer opgehaald en met een duidelijke reden. Ze moest weer gaan spelen en zich niet op haar kamer opsluiten. Zoals toen met Ace. Die nooit meer op kwam dagen. Ook al was ze op zoek geweest, ze had hem nooit meer kunnen vinden. Uiteindelijk had ze har hart afgesloten en net zoals bij alle andere dingen het diep weggestopt om er als het kon nooit meer uit te komen. Maar met het maken van muziek kon ze wel haar gevoelens uitten zonder dat haar gezicht mee zou doen of ze haar hart hoefde te openen. Ze zou het proberen, maar als ze het niet kon dan zou Fire haar niet scheel aan moeten gaan kijken. Ze was sterk, maar ze kon niet altijd sterk blijven. Ze stond op, veegde haar tranen weg en pakte het koffertje op. Ze liep de deur uit in de richting van het lokaal waar ze zou moeten zijn. Ze hoorde al snel de muziek van de piano die doorkwam. Ze voelde zich nog wat onbehaaglijker worden. Hoe zou ze zichzelf sterk kunnen houden als haar werd gevraagd om een stukje te spelen? Was dit wel een goed plan geweest? Ze wist het niet en wilde voor het eerst van haar leven liever niet een klaslokaal inlopen. Maar uiteindelijk deed ze het toch. Ze opende de deur en keek meteen naar de piano waarachter iemand zat te spelen. Het was mooi en zonder de Master te storen, liep ze naar een van de krukken. –Nina, is het goed dat jij al binnen bent?- Een ander meisje dat ze niet kende, was ook al binnen en keek bijna verrukt naar het pianospel. Zij kon het nog niet. Ze was nog te druk bezig met haar gedachten om ook maar te letten op het prachtige spel. Haar benen vouwde ze automatisch over elkaar heen en haar handen gingen door haar witte haar dat ze daarna liet rusten op de zwarte jurk die ze voor de verandering had aangetrokken. Ze was echt niet in een vrolijke bui, maar viel door de actie van Fire bijna weer terug in een zware depressie. Voor haar was het zwaar en ze kon Fire dan totaal niet uitstaan, maar voor iemand die echt een depressie had, was het heel erg licht. Uiteindelijk richtte ze haar aandacht op de piano omdat ze geen klanken meer hoorde.

Een majestueuze feniks vloog door het raam en klampte zichzelf vast aan het schoolbord. Haar vleugels waren nog steeds uitgeklapt en de veren leken wel te dansen op de muziek totdat die stopte.

Een lang breed figuur in een lange rode jas stond voor de school. Hij had al contact op genomen met Savador en was erachter gekomen dat zijn eerstkomende les Muziek was. Hij liep door de hallen op zoek naar het lokaal toen hij een pianospel hoorde. Toen hij dichterbij kwam stopte het spel opeens en hij trok zijn dwarsfluit uit zijn jas. Hij begon er rustig op te spelen op een simpele melodie.

Dwarsfluit

Hij benaderde het lokaal en deed zijn fluit weg, vervolgens trok hij een boek uit zijn jaszak en opende die op 1 van de eerdere bladzijden. Vervolgens werd er in een kalme, zachte stem een gedicht voorgelezen.

Infinite in mystery is the gift of the goddess
We seek it thus, and take it to the sky
Ripples form on the water's surface
The wandering soul knows no rest

Ace deed zijn haar aan de kant met de rugzijde van zijn hand en keek het lokaal in. "Loveless, Act 1" Hij liep het lokaal in en zijn oog viel op de sneeuwwitte haren van 1 van de leerlingen. Ik zou kunnen zweren dat dat... Hij had Romance zo lang niet gezien dat hij vergeten was hoe ze eruit zag, en zijn gevoelens voor haar hadden plaats gemaakt voor een survival-instinct. Nu dat niet meer nodig was, begon alles langzamerhand terug te komen. Hij ging aan een tafel zitten, starend naar het meisje met de witte haren. Hij moest het zeker weten.

Althalos hoorde een compliment tijdens zijn spel. Hij zei zachtjes "Dank u zeer." Hij maakte zijn stuk af en keek naar zijn klas, nog maar 2 leerlingen. Vervolgens keek hij op zijn horloge, nog maar 2 minuten. Plots hoorde hij een dwarsfluit langzamerhand dichterbij komen, het gefluit stopte en een gedicht werd voorgelezen. Toen de jongen klaar was ging hij zitten. Althalos had geen tijd meer, hij moest beginnen. Hij maakte een beweging met zijn vinger van links naar rechts, waarna de deur van links naar rechts dicht ging. "Welkom, leerlingen. Ik ben Master Althalos Paegi. Jullie mogen me gewoon Althalos noemen. Als je me Master noemt voel ik me zo oud." Hij keek naar de 3 leerlingen en ging toen op zijn bureau zitten. "Ik wil graag dat elk van jullie hier op het podium komt, jezelf voorsteld en probeert een stuk dat je leuk vindt te spelen. Jullie mogen gebruik maken van elk van de instrumenten aan de muren, of een eigen instrument. Ik zal wel beginnen." Hij pakte zijn viool en ging in het midden van het podium staan. "Ik ben Althalos, 27 jaar oud. Ik ben single en heb maar 1 passie, Muziek." Hij speelde een snel stuk, bijna onherkenbaar. Hij ging weer op zijn bureau zitten en wees naar Nina.

Nina keek bevreemdend op toen er door het pianospel een of ander fluitpartij klonk. Het was niet slecht zeker niet, maar Nina werd er niet vrolijk van dat die gast het door de piano speelde. Met een licht geïrriteerd hoofd keek ze naar de jongen die het veroorzaakte. En alsof het niet genoeg was ging hij ook nog een gedicht op dragen. "Ja hallo, het is een muziek les hoor, voor poëzie moet je toch echt ergens anders zijn." Beet ze geïrriteerd naar de jongen toe. Hij had zich waarschijnlijk volledig gericht op het meisje, dat nu pas bij Nina in het oog kwam. Was dit een soort sentimenteel gebeuren, een liefdes verklaring of wat dan ook. "Oke, als jullie nou gewoon een hotel boeken ofzo om dit te doen. Er is muziek les. Geen les over poëzie.." Nina keek even naar de jongen, vervolgens naar het meisje en weer terug, "En al helemaal geen les, hoe versier ik iemand...?" Nina boog zich naar de jongen toe. "O en btw, staren helpt echt niet hoor." Ze grinnikte en richtte haar hoofd met een charmante glimlach naar de master toe. Ze knikte vriendelijk. Ze luisterde kort naar zijn viool spel en na zijn korte introductie wees hij naar Nina. Nina stond op, trok haar rokje en shirt even recht, waardoor haar decolleté nog wat beter uit kwam, ging staan op het podium en pakte er een trommel bij, een djembé(L). Voor ze een stuk ging spelen ging ze zich net als Althalos voorstellen. "Ik ben Nina, 17 jaar. Ik ben 100% single, val uitsluitend op mannen, vaak alleen maar knappe mannen," Nina knipoogde even naar de master. "en speciaal voor jou daar.." Ze wees even naar de jongen die ze zo eerder had toe gesproken. ".. na de les kan ik je wel een lesje "Hoe versier ik een meisje" geven." Ze grijnsde breed en ondeugend. Nina ging op een stoel zitten, plaatste de djembé's e tussen haar benen en begon te spelen. Een aantal minuten klonk er in het lokaal de klanken van de trommels. Na dat ze klaar was grijnsde ze breed. Legde de djembé's terug op de plek en liep van het podium af. Met een triomfantelijk gezicht ging ze zitten. Met haar poeslieve gezichtje keek ze naar de Master, maar eerst draaide ze zich om naar de jongen. "Je kan altijd bij me terecht hoor voor advies." Ze lachte zachtjes. Hoe hij ook reageerde, het maakte haar niet veel uit. Die gast moest zijn liefdes verklaring maar in zijn vrije tijd doen, en niet in een les.

Djembé <3

Romance keek naar de man die zich nu had omgedraaid naar hen. Ze waren met maar weinig leerlingen, maar misschien kwam dat omdat het nog niet zo bekend was en mensen pas later zouden komen. Haar handen vielen op haar schoot toen er iets naar binnen vloog. Haar ogen volgden het dier dat naar binnen vloog. Het was groter dan dat ze ooit had gezien, maar het kon niet en ze schudde de gedachte weg. Ze liet haar blik naar onderen glijden, wilde niet zien wat ze dacht dat ze zag. Ze had voldoende dromen gehad en hallucinaties en dit was er gewoon weer één van. Ze zou dit keer niet gaan roepen en dan zichzelf schamen omdat iedereen haar raar aankeek. Ze was eroverheen, zei ze tegen zichzelf. Ze had het weggestopt. Op dat moment leek het wel alsof haar nog een klap werd toegediend. Die simpele melodie leek er zoveel op. Waarom gebeurde dit met haar? Wat had ze gedaan om zo’n lot te verdienen? Dit was niet eerlijk. Ze had al zoveel verloren. Waarom werd ze er dan telkens aan herinnerd? De melodie die haar deed denken aan de begrafenis van haar oma. Die ze zelf had moeten regelen, ze had haar zelf gewassen en haar mooiste kleed aangedaan. Bijna sprongen de tranen haar weer in haar ogen en het was dat haar haren begonnen te bewegen dat ze zich weer iets beter onder controle kon houden, want zoals gewoonlijk lieten haar haren zien wanneer ze zich niet goed voelde. Wanneer ze iets probeerde te verbergen of juist als ze heel boos was, maar ze vielen bijna verbijsterend naar beneden bij het horen van de stem. De stem waarvan ze had gedacht dat ze die nooit meer zou horen. Haar ogen schoten omhoog met haar hoofd ook en haar paarse ogen keken in de richting van de deur. Dit kon niet waar zijn en ze slikte een brok in haar keel weg. Ze haatte zichzelf om het gevoel wat er in haar opkwam toen ze de stem hoorde. Het gevoel van verlangen. Ze wilde dat het zo was en als ze naar de rest keek die ook richting de deur keek dan moest het wel zo zijn. Haar ogen gingen voorzichtig terug naar hem. Zou het dan toch echt zijn? Het gedicht kwam haar bekend voor en de manier waarop hij het afsloot ook. Het moest hem wel zijn. Naast de verbijstering die in haar was, begon ook de woede zich langzaamaan op te stapelen. Hoe durfde hij haar zomaar in de steek te laten? Ze keek toe hoe hij de klas inliep en aan een tafel ging zitten en naar haar bleef kijken. Ze wendde haar blik af bij het horen van de woorden van het meisje. Ergens moest ze toch nog wel blozen. Dit was gewoon raar. Natuurlijk vond ze hem nog leuk, maar waarom deed hij haar dit aan? Nu richtte ze haar blik op de Master die zich voorstelde. Master Althalos en ze moesten hem Althalos noemen. Dat kon ze best. Het maakte het net iets draaglijker om hier te zijn. Ze luisterde naar het stuk van Althalos en Nina en vond het echt super. Ze kon goed spelen. Daarna ging de vinger naar haar. Nu was het dus haar beurt. Waarom was ze zo stom geweest om zich hiervoor in te schrijven? Met een zucht stond ze op en nam het koffertje mee naar het podium waar ze het met trillende handen losmaakte. Dat was niet te zien voor de rest, want ze stond met haar rug naar hen toe, maar er kwam een vertrouwd gevoel door haar heen toen ze de dwarsfluit aanraakte. Alsof alle zenuwen wegvielen, wist ze precies welk stuk ze moest spelen. Ze speelde vanuit haar hart en dat zou ze nu ook doen. Ze liep het podium op. ‘Mijn naam is Romance of Collocan. Ro is mijn roepnaam, Romance voor vrienden. Ben totaal vrijgezel en dit is een lied dat ik speel op gevoel.’, zei ze zacht, maar duidelijk. Haar handen vonden de juiste noten, haar adem blies ze uit en de eerste klanken waren te horen. Ze begon zacht, maar sloot uiteindelijk haar ogen en liet zich meevoeren door de muziek. Zodra het afgelopen was, stapte ze van het podium en zonder iemand aan te kijken liep ze terug naar haar kruk en begon haar fluit schoon te maken. Dat was lang geleden geweest.

Dwarsfluit

Ace kon alleen maar aannemen dat hij de volgende was, hij was ten slotte de laatste. Hij liep het podium op, zijn jas achterlatend. Hij had zijn dwarsfluit ook achtergelaten. "Mijn naam is Asuyataru Acciaio, Ace in het kort. Jij mag doodvallen voor zover het mij boeit." Zei hij, kijkend naar Nina. Vervolgens keek hij kort naar Romance. "Mijn status is vrijgezel, op het moment." Het had hem pijn gedaan om haar te horen zeggen dat ze vrijgezel was, maar als zij hem niet als vriendje zag, dan was zij zijn vriendin dus niet meer. "Ik ben een ex-moordenaar en een dierenliefhebber. Ik heb een feniks en een huiswolf en dit stuk heb ik voor onder andere hun geschreven." Hij ging achter de piano zitten en begon te spelen. Wat hij er niet bij had verteld, maar wat Romance bij zichzelf vast wel had bedacht, wat haar waarschijnlijk alleen nog bozer maakte, was dat de andere persoon voor wie het lied was, zij was. Toen hij klaar was met spelen keek hij naar de Master. "Zo goed, Althalos?" Hij ging weer zitten, dit keer vergezelt door Maïko en Cerberus, die door het raam sprong. Maïko vloog vervolgens over naar Romance om daar, vóór haar, op de tafel te gaan staan. Ace volgde Maïko met zijn ogen, totdat zij Romance bereikte. Hij wist waarom ze hem verafgunste, en daar had ze alle recht toe, maar ze mocht het beter niet afreageren op Maïko, die haar gewoon had gemist.

Piano 2

Er was zojuist veel gebeurd in minder dan een kwartier. Een leerlinge had iets bij hem geprobeerd, en zijn tomaatrode kleur verraadde dat het gewerkt had. Romance speelde een prachtig lied, maar door dit lied heen hoorde Althalos alleen verdriet en verwarring. Daarna kwam de jongen, Ace, met een uitgebreide uitleg van zichzelf en speelde toen een prachtig stuk op de piano. "Okeej hartelijk dank." Nu als jullie naar het bord willen kijken. Op het bord stonden 3 simpele woorden die levens konden veranderen. Muziek is Liefde 3 woorden die de meeste nog nooit in 1 zin hadden gehoord. Althalos onderstreepte het en keek naar zijn, tot nu toe enige, 3 leerlingen. "Ik wil dat jullie elk, hier, ter plekke een lied verzinnen. Een lied dat recht uit het hart komt. Een lied dat liefde bevat. Liefde voor een plank is ook goed, maar liefde moet er wel in zitten. Eerste wil ik weten, is 1 van jullie ooit verliefd geweest?" Hij wachtte op het antwoord, dat hij niet verwachtte goed te zijn.

(met Althalos is alles zo kort, terwijl Ace, die ik wegdeed omdat het met hem niet meer lukte, 2 keer zo lange posts heeft...Weird)

-Omdat je zo aandrong!

Terwijl ze haar fluit voorzichtig schoonmaakte, kon ze het niet laten om naar Ace te gluren. Waarom maakte hij het haar zo moeilijk? Hij wist hoe goed hij eruit zag zonder zijn jas en haar blik gleed bijna genietend over hem heen. Het liefst zou ze hem nu willen aanraken, de toestemming ervoor hebben, maar ze had haar eigen glazen ingegooid door te zeggen dat ze vrijgezel was. Maar ze had ook niet kunnen liegen en kunnen zeggen dat ze iemand anders had, dat kon ze gewoon niet. En ze kon hem niet meer als haar vriendje beschouwen, toch? Hij was weggegaan zonder iets te zeggen en had haar doodongerust gemaakt. Ze had vele nachten niet geslapen omdat ze wist dat ze dan nachtmerries zou krijgen en huilend wakker zou worden. In het begin was Eph ook een paar keer wakker geworden en die was er helemaal gek van geworden waardoor ze buiten was gaan slapen. Dicht bij Fire die haar door de eenzame nachten heen hielp. Het was allemaal gewoon niet eerlijk. Eerst moest ze door die ongelofelijke pijn en nu stond hij op een paar meter afstand te praten. Ze wendde haar blik af toen hij naar haar keek en keek pas weer op toen ze hem hoorde lopen. Haar ogen waren strak op zijn gezicht gericht toen hij aan het spelen was. Ze kon zich even ontspannen en tegelijkertijd genieten van het schouwspel. Het was een prachtig stuk dat hij aan Cerberus en Maïko opdroeg, maar ze dacht er geen moment over na dat het ook aan haar was gericht. Ze dacht er juist over na dat hij zoiets al vele keren had opgevoerd en had gespeeld. Niet om haar iets duidelijk te maken wat ze wel bij hem had gedaan. Ze vertaalde wat ze vanbinnen voelde om in wat ze niet kon zeggen zonder haar hart te laten breken. Het roodblonde haar bewoog waardoor ze weer rechtop ging zitten en nu haar fluit aan de kant legde. Normaal was het een rustgevend werkje om de fluit schoon te maken, maar zelf s nu lukte dat niet. Haar aandacht was half op Master Althalos gericht en in haar ooghoeken zag ze de feniks haar kant op vliegen en even later voor haar neerkomen. De mooie en intelligente bruine ogen van Maïko keken haar aan. Hoe oud zou ze nu moeten zijn? Een half jaar? Voorzichtig strekte ze haar arm om Maïko met haar hand te kunnen kriebelen in haar nek. Haar hand trilde nog iets, de angst dat dit allemaal een droom was, was er nog steeds. Maar toen haar vingers door de verenvacht van de feniks gingen, kwam er een kleine glimlach omhoog. ‘Goedemorgen, meisje. Waar ben jij zolang geweest?’, vroeg ze zacht. Omdat ze het maar een enkele keer had gemerkt en er een lange tijd overeen was gegaan, was ook zij een paar dingen van Ace vergeten. Zoals zijn geweldige gehoor. Hij zou gemakkelijk kunnen verstaan wat ze tegen de vogel zei en anders zou Maïko dat vast wel aan hem vertellen. ‘Ik heb jullie gemist.’, vervolgde ze net zo zacht en een traan ontsnapte uit haar ooghoek en was al halverwege haar wang voordat ze het weg kon poetsen. ‘Ben je al naar Fire geweest? Ze heeft je veel te vertellen.’ Ze glimlachte om de reactie van de vogel en verdeelde nu haar aandacht op wat Master Althalos en wat ze bij Maïko deed. Muziek is Liefde. Het waren mooie woorden die ze nog nooit zo eerder had gehoord, maar het klopte wel. Muziek was alles wat je wilde wat het was al werd het soms lastiger om het met bepaalde instrumenten te uiten. Op de woorden van de Master bukte ze zich om haar schrijfgerei erbij te pakken en kon zo meteen nadenken over de vraag van hem. Aarzelend stak ze haar hand op. ‘Wat bedoelt u precies met verliefd zijn? Dat je zoveel van iemand houdt dat je totaal gebroken bent als diegene je verraadt? Want dan ben ik inderdaad een keer verliefd geweest. Of bedoelt u dat je gewoon van iemand houdt dat zelfs als diegene je verlaat en niets van zich laat horen dat je nog steeds van hem houdt als hij in een keer weer opduikt? Want dan ben ik in totaal 2 keer verliefd geweest.’ Haar stem was tijdens het praten scherper geworden en ze deed moeite om niet het lokaal uit te vluchten. Waarom was ze hier gekomen? De vraag maalde maar door haar hoofd. Hoe kon ze zo stom zijn geweest om deze lessen te gaan volgen en had Fire het soms geweten dat Ace hier ook zou komen? Had ze er daarop zo op aangedrongen dat ze hiernaartoe zou gaan? Door alle gedachten merkte ze niet die belangrijke op. Ze had net duidelijk gezegd dat ze nog steeds van Ace hield wat hij haar ook had aangedaan. Haar hand was ook iets strakker in de nek van Maïko komen te liggen en zodra ze het merkte verontschuldigde ze gauw en aaide weer verder. Waarom gebeurde dit allemaal bij haar?

Ileana struinde al minstens een halfuur door de hallen van de school heen, op zoek naar haar lokaal. Hoewel ze amper had kunnen slapen deze nacht, stonden haar bloedrode ogen helder en had ze geen donkere kringen onder haar ogen. Integendeel, haar gezicht stond opgewekt alsof ze de hele nacht door had geslapen. In werkelijkheid was ze om het uur wakker geworden, omdat ze maar niet kon wennen aan haar nieuwe omgeving. Het feit dat ze zo ver van huis verwijderd was boezemde haar angst in, evenals het feit dat ze er nu alleen voor stond. Het voelde allemaal nog heel onwennig aan. Ze kende de omgeving niet, de mensen niet, en zoals nu bleek, wist ze ook niet waar haar muzieklokaal zich bevond. Het enige dat ze mee had gekregen bij haar aankomst was een briefje met het lokaalnummer van haar eerste les, muziek. Een van haar sterkste punten, op dans na, hoewel ze daar natuurlijk geen les meer in zou krijgen op deze school. Haar rooster zou ze pas aan het einde van de les muziek krijgen, van de Master wiens naam noch gezicht ze kende. Het was allemaal een grote waas, en het verstandigste was waarschijnlijk om alles maar gewoon op haar af te laten komen.
Met het briefje stevig in haar handen geklemt bekeek ze de nummertjes op de deur, en was er nu vrij zeker van dat ze eindelijk bij het juiste lokaal was aangekomen. Ze controleerde nog een laatste keer het nummer, en legde toen haar hand op de klink om vervolgens de deur te openen. Last van zenuwen had ze totaal niet, dat had ze eigenlijk nooit. Onbevreesd als ze was liep ze verder het lokaal in, verbaasd over het aantal mensen dat er zat. 'Sorry dat ik laat ben, ik ben hier nieuw,' zei ze, en keek even om haar heen, speurend naar de master die ze nog niet had gezien omdat haar aandacht was uitgegaan naar de leerlingen die al keurig op hun krukjes zaten. Pas toen ze de man in de ogen keek die deze les gaf, werd ze overspoelt met ongeloof. Althalos? Ze knipperde enkele keren met haar ogen om te controleren of ze niet een of andere hallucinatie had, maar toen ze haar ogen opende stond hij er nog steeds. Ze had niet door dat haar mond half open hing en ze verschrikkelijk naar hem aan het staren was, vanwege de verbazing en alle vragen die plots door haar hoofd heen spookten. Pas toen ze merkte dat ze nog altijd in het midden van het lokaal stond, nam ze gauw plaats op een krukje in de hoop dat niemand iets gemerkt had van haar vreemde gedrag.

Nina vatte de spottende woorden van de jongen die Ace heette op met een grijns op haar gezicht. "Met alle liefde jongen, als jij je overdreven liefdes uitingen gewoon ergens anders doet, dit is een muziek les, dat zegt genoeg neem ik aan. MUZIEK les." Zei ze met scherpe tonen naar hem toe. Ze draaide haar hoofd om naar de master, waarna ze even kort haar lippen tuitte en luisterde naar de opdracht. Nina keek even verbaasd naar het meisje met de fluit, die verklaarde dat als liefde, ja wat zij zei, was dat ze dan al maar liefst 2x verliefd was geweest. In dit geval was Nina dan dus 0 keer verliefd geweest. Als liefde nou was dat je het bed zou delen, zou Nina in dit geval 2x verliefd zijn geweest. Als liefde zoenen was, en dan ook echt zoenen, dan was Nina ontelbaar vaak verliefd geweest. Maar ze wist haar mond te houden door het niet te zeggen. De deur werd echter open gegooid en er stond een meisje in de deur opening. Nina fronste, hopelijk bracht zij wat verandering aan alles wat er in deze les gebeurde, of ze rende heel hard weg, en waarschijnlijk zou dat het laatste zijn. Het meisje keek naar de Master en bleef starend midden in de klas staan. "Ja, hallo, contact.." Nina keek naar het meisje en begon te fluisteren op een spottende manier. "Dit is een muziek les, en niet de les, staren tot je een ons weegt. Kan je gaan zitten dan kunnen we verder,," Nina rolde met haar ogen. Wát was dit voor iets. Een, pest-Nina-met-de-liefde, les? Of was het meer van, Savador-pest-Nina-d.m.v.-andere-leerlingen-EN-leraren les, alsof ze allemaal in het complot zaten? Nina kon nu wel gillen. Ze keek naar de Master. Als hij nou ook nog eens moeilijk ging doen, en dan met dat meisje, want die had zeker niet voor niks zitten staren naar Althalos, dan zou Nina persoonlijk een klacht in dienen. Zo kon je toch geen les volgen. Nog even en ze werd gillend gek... Hoe kon zij nou de les verstoren als andere het al deden...

--HELP! iemand? Nina voelt zich erg,, hoe zeg je dat,, in de zeik genomen... hmpf