Een interessant stukje tekst 8D Achum.

De bloem, die onverklaarbaar hier was komen groeien, ergens ooit begonnen was waarvan men het begin niet kende, stond hier in pracht en praal te schitteren. Slokte al het zonlicht op wat hem bereikte en zoog zich vol met alle mineralen die de grond maar bood. En zo trok deze enkele bloem mijn aandacht, begerig nam ik de schoonheid van het kleine, betekenisloze, levende object in me op. Zo alleen als het hier stond, balancerend op een steeltje, bevond het zich in een zee van bloemen. Ondanks zo te samen, was het zo eenzaam als maar kon.
Langzaam sloegen mijn ogen zich weer op, afgeleid door een onbekend maar toch zo bekend geluid. Geritsel. Alsof het geluid mij nooit bereikt had bleef ik zitten in mijn samengekrompen houding. En daar klonk het weer. Gekraak, geritsel, geschuifel en een lichte, oppervlakkige ademhaling. Mijn ogen staken priemend voor zich uit, wetend dat alles wat ik hoorde achter mij gebeurde. Ik kwam nu toch in beweging en veerde op uit mijn stijve gehurkte houding. Ik bevochtigde mijn lippen voordat een licht, geamuseerd glimlachje omhoog kroop, horend hoe de onbekende persoon uit de bosjes trad en nu geheel in het zicht stond. Ik wist niet wie het was, ik wist niet wat degene wilde, waarvoor deze kwam of wat hij te vertellen had. Maar angst voelde ik niet, kende deze emotie nauwelijks meer. Ik hoorde de eerste klank die met meerdere het eerste woord zal vormen, maar ik kapte hem af; was hem voor. ‘Stil.’ Commandeerde ik. De stilte, op de natuurlijke geluiden, het geroffel van een hart en de zachte ademhaling na, drong weer door. Ik liet de spanning oplopen, het deed me genoegen deze zich te voelen laden. Pas na enkele, gewichtloze secondes draaide ik me om. Het geniepige glimlachje sierde mijn lippen nog en deed ze omkrullen. Mijn ogen stonden nog scherp en priemend. Maar toen het beeld tot me doordrong, de persoon die tegen over me stond me strak aankeek en ik besefte wie het was, ontspande mijn gezicht zich. De tijd verliep alsof deze niet bestond, kondigde zichzelf enkel aan met een briesje die opwaaide en weer ging liggen. Mijn mond was iets opgen gezakt, de glimlach verdwenen. Mijn ogen vol ontsteltenis en pijnlijk verdriet. Onmogelijk. Nadat de pijn het overwonnen had van de verbazing kwam uiteindelijk woede opzetten die een dominante rol in beslag nam. Mijn gezicht vertrok: mijn wenkbrauwen trokken samen en alsof het afgesproken was droop er een traan weg vanuit mijn ooghoek. Het hele gezicht was een dramatisch tafereel, misschien legde ik het er wel erg dik bovenop. Maar degene die hier voor me stond verdiende het, hoe kón hij? Zijn uitdrukking sprak boekdelen, begreep mijn reactie niet. ‘Ga weg,’ Fluisterde ik, sissend en woest. Begreep hij dan niet wat hij me aangedaan had? Wat voor verdriet ik geleden had, wat voor pijn, hopeloos en machteloos als ik me in die tijd voelde? Hij het me áchter gelaten, alleen. Aan me lot overgelaten. En nu stond hij hier, dacht het met één simpele, oogverblindende glimlach goed te kunnen maken? Mooi niet. Opnieuw draaide ik me om en stapte weg, had niet door dat ik hiermee mijn voet boven op de schitterende bloem zette en hem de grond in trapte.