Een beetje aarzelend liep Kai door de gang naar het klaslokaal voor kunst. Dit was zijn eerste les dus de zenuwen gierde door zijn lichaam heen, maar hij liet niks zien. Het lokaal zag er redelijk netjes uit, dus legde hij zijn spullen op z'n plaats en keek de klas nopg eens rond. Bord,check. Banken,Check. Ok wacht die dingen hoorde zowieso al in een lokaal. Hij grinnikte even en begon terug opnieuw. Er stond een lange tafel waar hij een paar dingen op kon uitstallen wat hij ook meteen deed. Een portret van zijn ouders die hij ooit eens getekent had. Een schilderij van zijn vos, Shanta terwijl ze op jacht was en nog zo'n paar dingen. Daarna legde hij wat papier en een paar potloden in de kast voor diegene die het vergeten waren en legde zijn eigen spullen op het bureau voorraan in de klas. Alles was aanwezig alleen de leerlingen nog. Voor de afwerking schreef hij in grote sierlijke letters Master Kai en daaronder kunstles voor als er leerlingen waren die het niet eens wisten in welke les ze zaten. Kai grinnikte even in zichzelf, toen hij nog in Nova op school zat was hij ooit eens naar de verkeerde les geweest. De leraar had hem zo'n grote uitbrander gegeven dat het daarna nooit meer gebeurd is. Ontspannen leunde hij tegen een kast achterin het lokaal met zijn blauwe ogen op de deur gericht. De les was voor alle leeftijden van verschillende planeten. Kai was misschien sociaal en kwam altijd lief over, maar met hem sollen was geen optie. Zo had hij ooit eens een jongen die te arrogant was naar zijn zin een tijdje blind gemaakt zodat hij tegen de muur liep. Waarschijnlijk ging hij dit niet op de leerlingen toepassen, als ze na een waarschuwing tenminste normaal deden. Er verscheen een glimlach rond zijn lippen terwijl hij op de leerlingen wachte.

[voor diegene die zin hebben in kunstles xD]

- En hier komt een irritante leerling xD Omdat ik geen zin heb om naar het accountje van de leuke leerling te switchen xD -

Kunstles. Ja, dat was echt wat haar rooster zei. Kunstles. Je weet wel, die les waarin je met kwastjes zwaait om een monsterlijk werkstuk tevoorschijn te toveren dat met een beetje geluk op een inktvlek leek. Wren zuchtte. Ze had al zoveel gespijbeld en ze wist zeker, maar dan ook echt zeker, dat Savador haar zou pakken als ze nu nog één keer niet kwam opdagen in de komende week. Dus.. er zat niets anders op dan haar spullen te pakken en chagrijnig naar het lokaal te lopen.
Oh nee.. ze was als eerste. De horror. Dan moest ze gewoon als enige in een leeg lokaal gaan zitten en direct een verveelde indruk maken op de leraar. Leuk! Wren stapte het lokaal vrolijk binnen. Hé.. weer een nieuwe? Savador bleef maar mensen ontslaan. Wat een zak. Master Kai, scheen deze te heten. Hij had in sierlijke letters op het bord geschreven en was blijkbaar direct begonnen met van alles uitstallen. Geniaal hoor. Wren zuchtte, plofte neer op de eerste de beste stoel bij het raam die ze tegenkwam en legde haar voeten op de stoel naast zich. Haar tas had ze op de tafel gegooid en haar hoofd leunde tegen de vensterbank, zodat ze naar het oerlelijke plafond kon kijken. Niet uitgepakt? Check. Geen motivatie? Check. Irritante binnenkomst? Check. Eens kijken hoe snel ze deze les de leraar boos kon krijgen. Ze had er nu al zin in! Ze wilde niet eens weten wat ze gingen doen; bij voorbaat niet geïnteresseerd, behalve als die nieuwe iets héél leuks wist te verzinnen om haar te boeien. 'Goedemorgen,' groette Wren nog wel, als enige teken van beleefdheid.

Kai zag beweging vanuit zijn ooghoek en richtte zijn blik op de deur. Een meisje, die blijkbaar niet veel zin had in de les, kwam het lokaal inlopen. Hij knikte alleen als antwoord op haar begroeting en bekeek haar rustig. "Nummer een die waarschijnlijk bijna alle lessen gespijbeld heeft en nu toch maar naar de les komt omdat de schoolmeester haar anders zou betrappen." Hij was van dat het meisje binnen kwam tot hij zijn zegje gedaan had nog niet van zijn plek tegen dekast afgekomen, maar nu duwde hij zich af tegen de kast en liep naar zijn bureau. "Misschien moet je onthouden dat je beter niet kunt spijbelen in dezeles, anders kan het slecht aflopen." Zijn ogen lichtte even op toen hij dit zei, maar na een paar seconden was liet hij zijn dreigende houding al varen en verscheen er terug een glimlach op zijn gezicht. Hij pakte een papier uit de schuif en begon het meisje na te tekenen, dat was handig voor later. Om de zoveel tijd keek hij op van zijn papier om het meisje in de gaten te houden en om te kijken of er nog leerlingen aankwamen. Na een paar minuten was de tekening af en moest hij alleen haar naam er nog op zetten. "Wat is je naam?" vroeg hij terwijl hij het meisje afwachtend in de ogen kijkt en wacht op een antwoord.

Ze had haar armen onder haar hoofd gelegd en negeerde de leraar, die precies leek te weten wat zij voor leerling was. Hoezo, ze straalde het uit, maar goed. Master Kai stond lui tegen de kast geleund, zag er geen haar beter uit dan zij. Wren draaide haar hoofd wat, zodat ze hem aan kon kijken, en antwoordde rustig. 'Precies, Master. Wat hebt u een mensenkennis,' zei ze sarcastisch. Alsof het haar wat kon schelen. Ze had al een reputatie, dus waarom deze niet in stand houden? De man antwoordde alweer, een dreigement deze keer. Puh, die van Savador waren veel beter. Veel enger en geloofwaardiger. Wren knikte met een verveelde uitdrukking op haar gezicht, hoewel er ergens in haar ogen twinkeltjes te zien waren. Hij gaf een antwoord. Hij beet van zich af. Dat was tenminste een leraar tegen wie je leuk in kon gaan. Een paar seconden laten had hij weer een lach op zijn gezicht en keek Wren waar naar het plafond. Ze had niet eens door dat hij haar natekende tot ze hem druk naar haar zag kijken en met een potlood over een papier bewegen. Wat moest dat nu weer! Wren fronste kort even, hoewel ze het wel grappig vond dat deze leraar anders was, een beetje bijdehand. Misschien zou ze hem wel mogen, als hij een beetje apart bleef. Misschien zou ze haar best gaan doen. Als hij echt mensenkennis had, wist hij ook hoe hij haar moest motiveren. Geen mietje zijn, daadkracht hebben. Ze luisterde alleen naar woorden die gemeend klonken en anders trok ze haar eigen plan wel. Kon ze prima zelf. Ze zwaaide haar benen van haar stoel en liep naar zijn bureau toe om de tekening te bekijken. Toen ze er bijna was zei ze haar naam. 'Wren Maráz, aangenaam Master,' zei ze, duidelijk en helder. Hé, de tekening was nog niet zo lelijk ook! 'Waarom hebt u me nagetekend?' vroeg ze, nu toch wel nieuwsgierig. Deze man was tenminste interessant.

Kai's blauwe ogen volgde het meisje terwijl ze naar het bureau toe liep. 'Wren Maráz, aangenaam Master,' Hij knikte en zette haar naam in blokletters onderaan de tekening. Hij antwoorde niet op haar vraag voor hij klaar was met haar naam. Na een paar minuten legde hij zijn potlood neer. "De tekeningen zijn handig om een naam bij een gezicht te plakken, want ik en namen gaat niet goed samen. Als je wilt kan ik er nog een tekenen en mag je die hebben, maar dat alleen als belooft om niet te spijbelen in mijn les. Wat je bij de andere lessen doet kan mij niet veel schelen." Kai keek Wren strak aan met een emotielose blik. De glimlach was nergens meer te bespeuren. "En als je iets nodig hebt vraag je het, ook als je van je plaats wilt komen. Deze keer zie ik het door de vingers, maar de volgende keer hangt er iets aan vast. Nu terug naar je plaats." Kai stond op, draaide zijn rug naar het meisje en hing de tekening aan het bord. "Dit leer je waarschijnlijk ook in een vandeze lessen, maar dan moet je weer...blijven komen," zei hij met nog altijd zijn rug naar haar toe. Hij pakte terug een nieuw papier en keek terug naar Wren. "Als je wilt laat ik zien hoe je moet beginnen? Dan heb je tenminste iets te doen tot de andere leerlingen komen. Nu mag je dus eventueel rechtstaan," voegde hij er op een geamuseerd toontje bij.

De energieke tred weer terug in haar lichaam, de stralende vrolijkheid in een brede en natuurlijke glimlach op haar gelaat aanwezig. Met de schoudertas over haar ene schouder liep Ephony de ouderwetse lange en hoge hal af naar het kunstlokaal. Ze was nou niet fantastisch in kunst, maar de sfeer die er altijd hing was ontspannender dan in de meeste lessen. Je hoorde Ephony nooit klagen onder dat soort uren, school was het gene wat haast heilig voor haar was; eveneens de leraren die op voetstukken moesten gedragen worden in haar ogen. Ergens wist ze ook wel dat veel mensen niet zo dachten, maar met haar liefde voor geschiedenis en informatie over van alles en nog wat waren leraren toch vaak de grootste bronnen hiervan. Op haar rooster was het duidelijk geworden dat master Elatha niet meer lesgaf, maar was vervangen voor een andere leraar. Met een energieke uitstraling fladderde haar gestalte haast de hoek om het lokaal in, haar grijsblauwe ogen schoten naar het bureau van de leraar aan de andere kant van het lokaal. Het blik schoot door naar het meisje, herkende haar ergens van. Haar ogen bleven op haar hangen, had het zelf niet door terwijl ze door liep het lokaal in. Zodra het plaatje weer in haar hoofd schoot van de kookles en daarbij het meisje haar naam vormde een vriendelijke en vrolijke glimlach op haar lippen. 'Goedenmiddag,' terwijl haar voeten haar meteen naar een van de voorste tafels brachten legde ze haar tas hierop neer en draaide ze zich naar het meisje toe. Nog ergens was de twijfel van haar af te lezen, wist niet zeker of het plaatje in haar hoofd wel helemaal klopte. 'Wren was het toch?' vroeg ze voorzichtig, de hele uitdrukking op haar gezicht haast al verontschuldigend alsof ze het al fout had geraden.

Felix slenterde door de gangen terwijl hij naar het kunstlokaal zocht. Kunst leek hem wel leuk om te doen, al was het enige wat hij kon een vogel tekenen. Na een tijdje had hij het lokaal gevonden en liep hij naar binnen. Zijn ogen schoten naar de leerkracht die hij in zich op nam: Blauwe ogen, blond haar. Als je op uiterlijk zou afgaan zou je denken dat hij alles door de vingers zou zien, maar Felix liet zich niet bedriegen door het uiterlijk. Het kon zijn dat Master Kai, zoals op het bord stond, snel iets door de vingers zou zien, maar het kon ook zijn dat hij je direct naar de schoolmeester stuurde. Hij ging ver van de meisjes af zitten en liet zijn tas op de grond vallen. Nu pas zag hij de tekening van een van de meisjes. Felix stond op en liep naar het bureau van de master. "Hebt u dat getekend, master?" Hij wees naar de tekening en keek Master Kai in de ogen. "Oh, mijn naam is Felix Courtney." Voegde hij er nog snel aan toe. Zijn ogen gleden even naar de meisjes en hij hoopte vurig dat er ook nog jongens kwamen.

[flut]

Kai keek op toen er een meisje kwam aanlopen. Ze ging vanachter in de klas zitten tot haar blik op Wren viel. Ze stond op en liep naar haar toe. Nadat ze iets had gezegt ging zijn aandacht al terug naar de deur waar een jongen binnen kwam. Deze ging ver van de meisjes afzitten. Kai glimlachte even. Hij had zijn potlood terug vast gepakt en begon het andere meisje te tekenen. Hij was nog maar net begonnen toen de jongen ineens voor het bureau stond. Even keek hij op, maar negeerde de jongen daarna net zoals hij bij Wren gedaan had voor hij klaar was. Na weer een paar minutjes keek hij de jongen aan en beantwoorde zijn vraag: "Die heb ik inderdaad getekend en je naam ga je straks nog eens moeten zeggen denk ik." Daarna rstond hij op en liep naar de twee meisjes toe. "Zou ik je naam mogen weten?" vroeg hij vriendelijk aan het onbekende meisje. Hij kende haar karakter nog niet, dus bleef hij maar gewoon vriendelijk. Hij keek even terug om naar de jongen besloot om zijn naam ook maar ergens op te schrijven.

Oe.. Hij durfde van zich af te bijten. Hoe geweldig! Wren begon steeds enthousiaster te worden over deze les, wat eigenlijk heel ongewoon was voor haar doen. Master Kai antwoordde pas toen hij klaar was met haar naam boven de tekening schrijven en daarna gaf hij antwoord. Zijn geheugen was dus niet bijster goed.. of niet voor namen, nam ze aan. Ze had zo het idee dat hij het heel goed zou merken of ze wel of niet op kwam dagen voor één van zijn lessen. Ze mocht dus niet van haar plaats komen of iets anders zonder toestemming doen. Geniaal. Ze had eigenlijk meer zin in deze les; waar ze sturing zou krijgen in plaats van de toestemming om er een rommeltje van te maken. Want ja, dat deed ze graag. 'Ik hoef geen tekening, bedankt Master,' sloeg ze zijn aanbod af. Ze zou niet letterlijk beloven dat ze niet zou spijbelen.. maar ze zou de volgende les wel aanwezig zijn. Ze vond deze man tot nu toe grappig en een betere leraar dan de meesten. 'Lijkt me leuk,' zei Wren, enthousiaster dan normaal over de lesstof. Tekenen vond ze wel leuk. Net op dat moment kwam het blonde trutje binnengefladderd. Letterlijk. Het lievelingetje van Savador. Vorige keer, met die kookles, was ze wel aardig geweest.. op zich. Tot Savador Wren en Nina zo ongeveer bij haar weggesleept had. Wat was die naam nu ook alweer? Ephony, toch? Dat was een gok die ze dan maar moest nemen. In tegenstelling tot Kai kon ze namen wel onthouden; dat was altijd handig als je je ergens uit moest bluffen. Onzeker kwam ze naar haar toe, had haar tas op één van de voorste tafels neergelegd en vroeg haar of ze haar naam goed had. 'Goedemorgen,' had Wren eerst terug gegroet, met een aardige lach. 'Ja, ik ben Wren. Jij was toch.. Ephony?' vroeg Wren op haar beurt. Terwijl zij met Ephony praatte, liep de jongen naar de leraar toe, waarna hij zijn naam zei. Kai negeerde hem en gaf pas later antwoord. Daarna kwam hij naar Ephony toe om naar naam te vragen. O, ze mochten nu allemaal staan! Hoe aardig! Wren had besloten dat dit nog wel leuk kon worden. Ze keek naar de tafel waar haar tas lag en merkte op dat die praktisch naast die van Ephony lag. Waarom had ze haar tas vooraan gelegd? Waarschijnlijk omdat ze te lui was geweest om verder te lopen. Nou ja.. misschien kon die Ephony wel beter tekenen dan zij en kon ze een fatsoenlijke schets produceren met wat hulp. Naast iemand zitten kon nog goed uitpakken. De jongen die zichzelf had voorgesteld als Felix had zijn tas echter heel ver weg gelegd, alsof hij niets met 'de meisjes' te maken wilde hebben. Arme, arme jongen. 'Ben jij een beetje goed in kunst?' vroeg ze maar aan Ephony.

Een stralende glimlach brak door op haar lippen toen het bleek dat ze de naam goed onthouden had. Alsof er haast een uitbarsting van geluk was ontstaan bij haar binnen knikte ze iets te hevig op Wren haar eveneens twijfelende poging tot een naam. Dat de jongen binnen kwam was verder niet iets oogtrekkends, het was doodnormaal voor Ephony dat er meerdere leerlingen binnen kwamen lopen in een les. Waarschijnlijk zou ze zich pas echt thuis voelen in de mega grote college zalen van de universiteiten op Puffoon, met de vele leerlingen om haar heen en het gekras van pennen of veren over het papier terwijl een monotone stem van een leraar ergens in de diepte voor haar sprak over de stof. Haar hoofd draaide met een energieke ruk om waarbij een paar blonde lokken uit het losse kapsel speelde en voor haar gezicht heen zwaaide toen het gestalte van de leraar plots naast haar stond. Even van haar stuk gebracht staarde ze op naar de man, knipperde even met haar ogen alsof ze zijn vraag niet begreep voordat de glimlach op haar onthutste gezicht terug kwam. 'Ephony Duvessa meneer,' een toon van respect alsof hij de mannelijke versie van Neara was, een glimlach op haar lippen door de borrelende vrolijkheid in haar hart. Alsof de afgelopen weken van depressie en verdriet binnen drie weken in moesten gehaald worden door het weggestopte vrolijkheidgevoel, en dat nu haast overliep over de randen van haar karakter. Nieuwsgierig dwaalde haar ogen af naar het plafon waar de magisch dansende ballerina getekend was geweest door de vorige leraar, benieuwd of dat sprookje nog naar hen lachte vanaf het plafon. Maar zoals ze ergens had verwacht was het lokaal weer terug naar standaard gebracht, alle tekenen van andere handen verwijderd; klaar voor nieuwe inspiratie en kunsten om mee gevuld te worden. Wrens stem trok haar blik weer terug, keek het meisje aan toen de vraag gesteld werd. 'Hehe, valt reuze mee,' lachte ze wat ongemakkelijk waarbij haar hand door haar haar schoot en ze Wren toe lachte. 'Van huis uit heb ik de dwarsfluit mee gekregen, maar dat heb ik al zo lang niet meer gedaan. Vraag me af hoeveel ik nog weet. Zingen is nou ook niet echt mijn ding, hoewel het volgens mijn moeder niet slecht klinkt. Maar een supersterstem zal het nooit zijn. Tekenen, ach. Het is leuk zolang het lukt. Maar echt kunnen is niet bij mij aangelegd,' ratelde ze ongeremd door over zichzelf, somde het haast op haar vingers op. Een open boek als je eenmaal naar haar vroeg, enkel en alleen omdat ze de geschiedenis van andere mensen zo interessant vond. Het meisje Ellia, de rebel in de ogen van de meeste, had haar aandacht vooral getrokken met haar wilde verhalen over reizen. Een droomleven als je het Ephony zou vragen, maar niet echt voor haar weg gelegd zoals veel dingen. 'En jij? Kan jij goed tekenen of iets anders? Ik vraag me af waarmee we eigenlijk beginnen,' het laatste was duidelijk iets wat totaal niet bij de vraag hoorde, een afwezige en vragende toon in haar stem die aangaf dat het een gedachtekronkel was geweest die eruit gefloept was. Haar ogen waren al even afwezig naar de leraar geschoten, benieuwd wat er op het programma stond.

Hope rende door de gangen tezoeken naar het kunstles lokaal, hij was weer is in slaap gevallen in een les,''eeehg! waarom kunnen alle docenten niet eens leuk les geven en niet slaap verwekende!'' Zijn stem galmde door de gangen. Op zijn hoofd zat een klein wit wolfje te slapen Mikuo genaamd, hij wist niet echt of huisdieren mee mochten maar dat boeide hem ook niet. Zelf was Hope ook een wolf naah, een half wolf. Hij had alleen witte oren en een staart, hij was ook een half vampire en had dus moeite met bloed. Hope had blond haar en goude ogen en had altijd handschoenen aan, zijn leven was niet altijd zo simpel geweest, zijn zusje was dood, zijn ouders hadden altijd ruzie, familie problemen. En zo ging het door, daarom was hij naar starshine academy gegaan om een nieuw leven te beginnen. Zijn ogen vielen op een bordje boven hem -kunst lokaal rechtdoor-'' yes!'' Hij rende snel door en kwam bij een openstaande deur, met een bordje der naast -kunstles- Hij liet sich zelf voor over buigen en hijgde, Mikuo gleed van zijn hoofd en belande op de grond, Mikuo keek verbaasd naar Hope en maakte een raar maar toch schatig geluid. Een paar seconde later ging hij weer recht op staan, ''sorry dat ik zo laa...'' hij keek verbaasd de klas rond en zag dat er maar 3 leerlingen waren, hij zuchde van opluchting en liep hellemaal naar achter en liet zich zelf zakken op een stoel, Mikuo volgde hem en sprong weer op zijn hoofd. Hope's (wolf) oortjes hingen slap naast zijn gezicht en zijn grote (wolf) staart lag op zijn schoot.



-beetje kleine post vergeleken met die van jullie XD sorry-

"Ik vertel straks wel wat we gaan doen als alle leerlingen er zijn, veel gaan er misschien niet komen." Kai's blik gleed naar de deur toen er een jongen kwam aanlopen. Even keek hij verbaasd naar de oren en staart, maar daarna glimlachte hij vriendelijk. Misschien was hij niet de enige op deze school die er anders uit zag. Je zag het niet meteen, maar als je goed keek als hij iets zei of grijnsde zag je dat Kai's hoektanden langer waren dan normaal. Niet zo een raar vampier gedoe, maar gewoon omdat hij een beetje op een vos leek. Alleen volgens de hoektanden dan, voor de rest stonden zijn tanden mooi recht zoals het zou moeten zijn. Hij liep terug naar het bureau en schreef Ephony's naam bij de tekening. Daarna begon hij aan de tekening van de jongen die na Ephony was binnengekomen. De naam was hij al vergeten. Die tekening legde hij op de hoek van zijn bureau en begon aan de jongen met de wolven oren. Hij wilde net de kleine wolf die de jongen bij zich had erop zetten toen een witte vos op zijn bureau sprong. "Shanta," zuchte hij terwijl hij de vos terug van zijn bureau afduwde. Shanta was altijd al klein geweest, dus nu was ze dat ook. Misschien iets groter dan die kleine wolf waar ze nu aan ging snuffelen. "Shanta, hier." Kai zuchte terwijl hij naar de bank van de jongen toe liep en zijn huisdier naar achteren trok. "Sorry voor Shanta, ze is nogal nieuwsgierig als het om nieuwe dieren gaat. Wat is je naam?" Hij grijnsde naar de jongen waardoor zijn hoektanden een netje zichtbaar werden.

Verdomme.. Amber snelde zich door het gebouw heen. Links, rechts, weer een keer rechts, rechtdoor en toen weer links. Nog een keer naar links en dan rechts, Dan moest ze bij het lokaal zijn. Zo had ze het uit haar hoofd onthouden van die kaart. Maar na die weg stond ze niet voor het lokaal van Kai. Een geïrriteerde zucht kwam van haar mond af. Ze was al aan de late kant en nu ze de weg al helemaal kwijt was was ze nog later. Verdomde nog aan toe. Snel liep ze de weg weer terug. Goed en nu strategisch aan pakken. Met haar ogen ging ze de gang af. Rustig liep ze de weg nog eens. Al snel kwam ze er achter dat ze tijdens haar haast helemaal verkeerd gelopen was. Het was vrij simpel om te lopen en door de haast had ze iets te vaak afgeslagen een gang in. Uiteindelijk zag ze het lokaal voor zich opdoemen. Een opgeluchte zucht verliet haar mond terwijl ze op het lokaal af liep. Ze keek nog eens in haar tas en had de spullen die ze eerder had gekocht, in het bijzijn van Kai, in haar tas. Haar hand vond uiteindelijk de deurklink die makkelijk naar beneden ging. Wat onzeker stapte ze de klas in. Verlegen als altijd, onzeker als altijd maar toch vrolijk. "Goedendag, Kaa... Master." Ze glimlachte. Het was vreemd om hem nu Master te noemen in plaats van Kai, wat ze die middag had gedaan. Wat nerveus draaide ze een van haar blauwe lokken om haar vinger en ging vlug ergens zitten. Geen idee naast wie. Zoveel leerlingen waren er nog niet en ze kende ook nog eens niemand. Ze ging in ieder geval een beetje in de buurt van de twee meisjes zitten en begroette ze vriendelijk en voorzichtig. "Hallo." Ze glimlachte en legde de spullen op het tafeltje waar ze was gaan zitten. Vreselijk al die eerste dagen.

Hope keek naar het vosje die op de docent zijn tafel sprong''aaaw wat schatig'' fluisterde hij. Hij glimlachde, en zag dat het vosje naar mikuo liep. Mikuo liep snel naar Hope en sprong op zijn hoofd en keek bang naar het vosje,''wat is er mikuo??'' Hij keek naar Master Kai die naar zijn tafeltje liep en het vosje op pakte "Sorry voor Shanta, ze is nogal nieuwsgierig als het om nieuwe dieren gaat. Wat is je naam?" zei hij met een grijns op zijn gezicht, Hope keek verbaasd naar zijn hoektanden , zou hij ook een vampire zijn of toch niet.. dacht hij hard op. Hij schrok van wat hij zei,''sorry, ik heet Hope Striker'' zei hij verlegen''. Hij keek omzich heen en zag dat er 2 meisjes waren en 1 jonge, zucht. Zijn hand aaide zijn wolfje wie op zijn hoofd zat en keek naar het vosje wie master kai in zijn handen had''schatig vosje'' zei hij met een glimlach.
Zijn ogen keken naar de deur waar een meisje met blauw haar stond,"Goedendag, Kaa... Master."zei ze. verlegen maar toch vrolijk, hij keek haar aan en glimlachde naar haar ''hallo'' zei hij. Hij keek weer naar Master Kai, zijn ogen waren puur blauw en zijn haar was blond, hij leek vrij jong voor een docent. maar ja tegenwordig kan iedereen een docent worden, zuchde hij



-flut post sorry had geen inspiratie XD-

Met een tas gevuld met alle benodigdheden, een pas waar gemakzucht van af te lezen was, een tandenstoker in haar mond gestoken en gebrek aan gezindheid om haar volgende les te volgen, liep Ellia de bekende gangen door, zoekend naar het juiste lokaal. Eerlijk toegegeven, kunstles was niet één van haar favoriete vakken. Naar haar persoonlijke mening kon je ronduit zeggen dat ze het een nutteloos vak vond. Ze had, ondanks haar oog voor detail, nooit echt zoveel met kunst gehad. Ze had er geen gevoel voor, miste de emoties die je ervoor nodig had. Kunst was niet iets wat bij Ellia hoorde. Vroeger, toen ze nog thuis woonde, had ze wel kunstgeschiedenis moeten leren, maar ze had er nooit echt zozeer haar best voor gedaan. Ze zocht de kunst meestal op achter woorden van liederen die ze schreef, in plaats van achter de vegen en streken van pencelen. Kunst was leuk om aan de muur te hangen als versiering, maar meer waarde zocht ze er meestal niet achter. De waarde van de lessen verschilde met dat perspectief niet bepaald. Maar om nu nog meer problemen op haar boordje te nemen, dat kon ze zich op het moment niet veroorloven. Ze had al flink wat bonje met een aantal andere leerkrachten, die het niet altijd wisten te waarderen dat Ellia over bijna alles wel een mening klaar had liggen. Strafwerk maken was bijna een dagelijkse bezigheid voor haar geworden. Sterker nog, ze kon het bijna inplannen in haar agenda. En om dan nog maar te zwijgen over hoeveel ze wel niet spijbelde. Haar naam werd hoe langer hoe meer bekender in de lerarenkamer naar haar eigen gevoel, en dat was niet op de positieve manier. Toch wist deze gedachte die ze in haar achterhoofd hield haar niet genoeg aan te sporen om haar best te doen om op tijd te komen. Er was een andere gedachte die ook door haar hoofd heen spookte, een sterkere gedachte, die haar hiervan weerhield; er was een nieuwe leerkracht. En ze had uit de ervaringen van andere leerlingen gehoord dat de meeste nieuwe leerkrachten nogal soft en week waren in hun eerste dagen. Dit was dus de perfecte gelegenheid om dat zelf te ervaren! Op haar dooie akkertje liep ze door de rustige gangen heen en maakte ze de laatste afslag. Nu was ze slechts voor nog enkele stappen bij het lokaal verwijderd. Van buiten het lokaal kon ze alweer gepraat en geroddel horen, hoewel het minder duidelijk verstaanbaar was dan bij de meeste lessen. Wat verbaasd stapte Ellia het lokaal binnen, waar haar vraag over waarom het nog redelijk stil was in het lokaal beantwoord werd; er was nog weinig volk. Ha, blijkbaar hadden meer leerlingen besloten om wat later, of helemaal niet, voor kunstles te komen. Dat kwam nog eens goed uit voor haarzelf, dan zou ze tenminste niet zo opvallen en kon ze zonder al teveel problemen de les binnen treden. Zoals wel te verwachten was van Ellia nam ze één van de plekjes achterin in de klas in beslag. Haar tas gooide ze alsof hij met niks meer dan lucht gevuld was tegen de poot van de tafel aan, zonder de moeite verder te nemen om haar boeken eruit te halen. En natuurlijk zou ze haar gebruikelijke gewoonte, om haar benen tijdens het balanceren op de achterpoten van haar stoel op de tafel te laten liggen, niet overslaan. Zo, met deze gebruikelijke installatie die ze het prettigste vond, keek ze tevreden de klas rond, terwijl ze de tandenstoker in haar mond steeds van de linker, naar de rechter mondhoek en weer terug verplaatste. In alle rust, nu ze daarvoor nog de tijd had, liet ze haar blik rond het lokaal en de inzittende glijden. Haar tevreden blik, die zich weer had omgeslagen in zijn neutrale staat, zocht naar iets wat haar aandacht even vast zou kunnen houden, tot de les zou beginnen. Ze zocht naar de kleinste dingetjes die haar bezig zouden kunnen houden. Kunstwerken, het plafond, de leerkracht, de leerlingen, ze ging het hele lijstje af in slechts een paar secondes, maar echt iets opwindends zat er niet tussen. Veel kunstwerken hingen er natuurlijk nog niet, aangezien de leerkracht hier ook nog maar een broekie was. Het plafond was, met de tekeningen erop, een mooie aanschouwing geweest dat Ellia voor slechts een kleine tien á vijftien seconden zoet had weten te houden. De leerkracht… tja, die was bezig met zijn eigen ding, wat Ellia haar aandacht ook niet bepaald vast wist te grijpen. En de meeste leerlingen die in het lokaal zaten deden het niet veel beter voor haar. Voornamelijk omdat ze niemand echt kende. De enige persoon die tot nu toe een bekende rol voor Ellia speelde was Ephony, hoewel ze zich nu in een andere houding liet zien dan wanneer ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Haar haar had meer krul en slag in zich, haar ogen stonden levendiger, en de glimlach die om haar lippen speelde, lieten woorden van haar tong rollen op een vrolijke, typisch Puffoonse manier. Het was volledig het tegenovergestelde van wat ze de vorige keer van Ephony gezien had. Trieste ogen, die tranen hadden laten ontsnappen, een gespeelde, overduidelijk gelogen glimlach, en haar goudblonden lokken die futloos, zoals toen ook de houding van haar lichaam was, langs haar gezicht en lichaam hingen. Maar sinds die ontmoeting was haar gehele houding veranderd. Nadenkend over wat de rede daarachter kon wezen sloeg Ellia haar ontblote armen over elkaar, met haar rechterarm vol littekens onderop, en haar linker, getatoeëerde arm bovenop.

Ik was eigenlijk eerst van plan om Ell geen kunstlessen te laten volgen, omdat ik het niet echt bij haar karakter vind passen. Maar omdat er zo schandalig weinig mensen posten bij de lessen, doe ik het toch maar gewoon. Hopelijk word het zo weer wat actiever gemaakt...

Kai glimlachte nog eens naar de jongen die Hope heette en draaide zich om naar de deur waar Amber net kwam door gelopen. Amber was de enige naam die hij onthouden had gewoon omdat zij de eerste was die hij hier had ontmoet. Hij knikte goedkeurend naar haar en nam terug plaats achter zijn bureau. Snel tekende hij de tekening van Hope af en schreef zijn naam eronder terijl hij al een ander papier pakte voor Amber. Hij was nog niet eens begonnen toen er al een andere leerling binnen kwam, die leerling had bijna net dezelfde houding als de eerste leerling die in zijn klas kwam gehad had. Even keek hij naar het papier achter hem om de naam terug te zoeken. Kalm maakte hij Ambers tekening af en hing hem bij de andere aan het bord, toen viel zijn oog op de tekening van de erste jongen die binnengekomen was. Hij graafde diep in zijn geheugen en kon de naam van de jongen er uit pikken: Felix. Felix' tekening kreeg ook een plekje aan het bord en rustig nam hij de nieuwe leerling in zich op. Rustig nam hij een nieuw papier en begon haar te tekenen net zoals ze daar zat. Toen hij bij de tatoeage op haar arm kwam stopte hij even en bekeek haar arm. Doordat hij zo'n beetje op een vos leek had hij een redelijk scherp zicht. Shanta hief haar kop op toen Kai opstond en naar de leerlinge toeliep. "Mooie tatoeage," zei hij met een knik naar de tatoeage. "Van mij mag je zo blijven zitten, maar ik denk niet dat de hoofdmeester daar blij mee zal zijn." Even zuchte hij en keek het meisje in de ogen, wachtend of dat ze hem zou gaan uitschelden of niet.

Terwijl verscheidene leerlingen binnen kwamen schoten haar ogen naar het derde meisje dat binnen was komen lopen en haar en Wren begroette. Vriendelijk glimlachte ze naar het meisje terug, waarbij haar ogen even over haar spullen gleden. 'Hoi hoi,' maakte ze haar begroeting vrolijk af, om vervolgens weer afgeleid te raken door een wat duister ogend type. Zodra haar helder grijsblauwe ogen op Ellia vestigde klom de opgetogen glimlach weer op haar lippen en zag je de glinstertjes van respect haast als vuurbakens in haar ogen verschijnen. 'Ellia,' weerklonk haar stem iets te hard en hoog, ergens ontzettend verbaasd dat het meisje hier te zien was. Maar voordat ze zich naar de reizigster had kunnen bewegen was Master Kai haar voor, staakte ze hierdoor haar wilde loop beweging en bleef ze wat onbeholpen midden in de klas staan. Wat terughoudender nu de leraar er bij stond had ze haar handen tegen haar borst gedrukt op elkaar en keek ze toe hoe Ellia aangesproken werd door de leraar. Het feit dat het afstandelijk ogende meisje haar had uitgenodigd om eens iets te gaan drinken, en de keuze bij haar had neergelegd was ze nooit geheel vergeten. Maar nu alles in haar omgeving weer goed liep, Savador weer een wilde tiener leek te zijn met zijn sociale relaties en bewegingspatroon was de vrolijk- en levendigheid in haar ziel weer terug gekeerd. Ergens wist ze niet waar de uitbundige ingeving vandaan was gekomen om naar het meisje toe te snellen en haar weer te beladen met vragen. Maar nu, aangezien ze zelf dacht dat het slimmer was, bleef ze voorzichtig op enige afstand en hield ze zich stil nu de leraar tegen haar sprak.

Er kwamen nog meer leerlingen binnen, hoogstwaarschijnlijk tot grote vreugde van de leraar, al moest hij ze allemaal gaan tekenen. Om eerlijk te zijn had ze helemaal geen zin in deze les. Kunst was saai, dor en droog. Ze haatte het vak; gewoon omdat ze de energie niet op kon of wilde brengen om creatief te zijn. Kai begon tegen Ellia te praten, iets over haar tatoeage en dergelijke. Het was een mooie tattoo, ja. Kon die man zelf zeker niet maken, bedacht Wren, inwendig grinnikend. Wat hield ze er toch van om gemeen te denken over leraren. Je kon het een ziekelijk trekje van haar noemen, of gewoon irritant. Maar either way was ze niet uit te staan en daarom al van 2 scholen getrapt. Hopelijk hield ze het hier een beetje vol tot haar eindexamen.. Anders werd het helemaal niets. Wren begon een beetje te plannen; nu zou ze nog schijnheilig lachen, maar zodra de les begon zou ze wel voor wat obstructie zorgen. Gewoon, desinteresse, niet luisteren.. Heerlijk. Eens kijken hoe snel deze haar eruit stuurde. Dat was altijd de lol, om zoiets uit te vinden. Dat was de echte uitdaging voor een gedemotiveerde ziel als Wren. Maar.. nu kon ze ook al iets uithalen! Met zijn 'toestemming vragen voor alles'. Ja, da-hag! Was het soms de bedoeling dat ze als een gehoorzaam schoothondje ging kwijlen op commando? Dan maar even naar de toiletten om volkomen onnuttig haar kapsel in orde te brengen, totaal zonder reden. Wren bedacht zich dit met een redelijk tevreden gevoel, waarna ze naar de deur begon te lopen. Eens kijken hoe Kai daarop zou reageren. Misschien kreeg ze nog wel een kans en kon ze daarna verder met rottig doen tijdens zijn les door dingen om te gooien en dergelijke..

[Flut D:]

Hope glimlachde trug,en zag hoe Master Kai trug liep naar zijn desk. Hij pakte Mikuo op en zette hem op zijn schoot neer en aaide hem terwijl hij nog is de klas rond keek, zijn ogen bleven haken bij een jonge wie trouwens heel ver zat van de meisje's vandaan, Hope stond op zette Mikuo op zijn hoofd en liep naar de jonge toe'' hey ik heet Hope'' Hope stak zijn hand uit en glimlachte naar de jonge, de jonge zag er uit als een dark bewoner ook wel gezegd op zijn planeet zielloze emo's, Hope vond dat altijd al stom gedoe, het maakte hellemaal niet uit voor hem . Hij was altijd aardig tegen iedereen ongeacht waar ze vandaan kwame. '' zo, wat vind jij van kunst'' zei hij tegen de jonge. Zijn blik viel op de deur toen hij een meisje zag binnen lopen hellemaal in het zwart, ze plofte neer op een stoel en keek verveeld, Hopes ogen keken verbaasd toen hij haar tatoeage zag''wow'' zei Hope



-sorry late post en klein-

Kai glimlachte even om de grap. "We zullen zien," zei hij terwijl de lichtpuntjes in zijn ogen op en neer dansden. ‘Zolang de hoofdmeester er niet is, ziet hij het niet, en heeft hij er ook geen last van,’ Daardoor werd de glimlach even van zijn gezicht gevogen, maar hij toverde die gauw terug. "...Wat niet deert." maakte hij het gezegde af. Hij draaide zich terug om en liep naar zijn bureau. "Ik denk niet dat er nog veel mensen gaan komen, dus zullen we maar beginnen met de les. Ik wil dat jullie allemaal een papier en een potlood pakt, diegene die het niet bij heeft steekt zijn hand op en dan krijgt diegene reserve spullen." Even pauzeerde hij terwijl hij de leerlingen een voor een aankeek. "De meeste van jullie zullen denken dat dit een saaie les gaat zijn, maar daar vergissen jullie je in. Dekunst om te tekenen is niet simpel en heeft concentratie nodig. Ik zie het meteen aan een tekening als mensen zich niet concentreren." Zijn blik bleef hangen bij Wren en het meisje met de tatoe. "Sommige verheugen zich erop en daar ben ik blij om. Je mag beginnen met een vrije tekening, dan kan ik zien wie wat al kan." Rustig ging hij op zijn stoel zitten en deed verder aan zijn tekening. Nu waren de leerlingen aan de beurt.

[kort ;(]

Hope wende zich van de tatoe af en keek naar master kai wie met het meisje aan het prate zat,even later ging Hope weer trug naar zijn tafeltje en keek weer de richting van de masterIk denk niet dat er nog veel mensen gaan komen, dus zullen we maar beginnen met de les. Ik wil dat jullie allemaal een papier en een potlood pakt, diegene die het niet bij heeft steekt zijn hand op en dan krijgt diegene reserve spullen."master kai keek even de klas rond "De meeste van jullie zullen denken dat dit een saaie les gaat zijn, maar daar vergissen jullie je in. Dekunst om te tekenen is niet simpel en heeft concentratie nodig. Ik zie het meteen aan een tekening als mensen zich niet concentreren." Hij bleef even haken bij de 2 meisjes"Sommige verheugen zich erop en daar ben ik blij om. Je mag beginnen met een vrije tekening, dan kan ik zien wie wat al kan." Hope pakte zijn tas en keek of hij alles had mee genomen, tot zijn grote verbazing waren alle potloden kapot of op gekouwd. Hope keek naar Mikuo wie hem ontschuldig aan keek'' Mikuo, potloden moet je niet eten of zomaar kapot maken!'' Zei Hope kwaad,Mikuo piepte even en sprong op zijn hoofd. Hope stak zijn hand op''master Kai mag ik alstublieft een potlood''zei Hope met een geiriteerd gezicht

Heel langzaam ging de deur van het lokaal open, en gluurde Noah naar binnen met twee robijnrode ogen. Dit was zijn eerste les, maar hij was altijd zo'n kluns geweest en had altijd al moeite met de weg vinden en plus zijn verlegenheid durfde hij nooit iemand te vragen waar een lokaal was. In dit geval had hij heel graag naar tekenles gewild, en gelukkig was hij een aardige leraar tegen gekomen die hem de weg had gewezen. En daar stond hij dan, half verscholen achter de houten deur met onbekende mensen in het lokaal. Het bracht hem enige nervositeit, maar hij besloot zich maar eens te bewegen van zijn plek voor ze dachten dat hij versteend was. 'S-Sorry dat ik te laat ben...' zei hij in zijn gebruikelijke zachte stem en duwde de deur verder open terwijl hij naar binnen stapte. 'Ik eh... raakte de weg kwijt.' Zijn wangen kleurden een roze kleur uit schaamte. Hij was maar blij toen hij zijn witte kat Shiroi zag komen, want met hem bij zich voelde hij zich een stuk zekerder en veiliger. Shiroi was tot nu toe zijn enige vriend, maar hij hoopte dat daar verandering in zou komen. Het was niet leuk om zo schuw en verlegen te zijn. Mensen vonden hem altijd maar raar, al kwam dat deels door zijn albino-uiterlijk: sneeuwwit haar, witte wimpers, en grote rode ogen. Maar ja, wat kon Noah daar nou aan doen? Hij bleef liever zo dan de hele tijd zijn haar te moeten verfen of lenzen te moeten dragen.

Noah duwde zachtjes de deur achter zich dicht en keek op toen de leraar naar hem toe kwam en tegen hem begon te spreken. 'Ik ben Noah... Noah Evans.' zei hij, opnieuw in een zachte stem en schrok wat toen hij iets tegen zijn been voelde, maar toen hij keek zag hij dat het een kat was. Hij glimlachte lichtjes en uit zijn ooghoeken zag hij Shiroi geïnteresseert naar Shanta kijken. Hij liep weg bij de twee katten en ging stilletjes naast de jongen met de pet zitten, nog steeds in verlegenheid. 'Eh... hi...' zei hij, al klonk het meer als gemompel. Hij hees zijn tas op de tafel en haalde zijn bruine tekenmap eruit, samen met zijn etui waar hij zijn tekengerei in had zitten. Daarna liet hij zijn tas weer op de grond ploffen en opende zijn tekenmap, waar hij een nieuw stuk papier uit pakte. Heel even probeerde hij iets te bedenken om te tekenen, en toen Shiroi voor hem op de tafel sprong en daar ging zitten, wist hij het al. 'Bedankt, jochie.' Hij gaf hem een aai over zijn kop en begon toen een schets van Shiroi te maken. Tekenen was echt iets waar hij van genoot. Hij tekende bijna elke dag en had een hele hoop tekeningen in zijn map zitten. Het waren meestal tekeningen van mensen die hij die dag tegen kwam, of eigen bedachte personen en ze leken zo echt dat het leek alsof ze uit het papier konden springen.