Onhandig bleef ze staan en keek het gesprek toe, waarbij ze bijna hoorbaar haar adem inhield toen Ellia doodkalm tegen de leraar sprak. Toen de leraar zijn weg weer volgde haar ogen even de man, om daarna weer als een magneet terug te schieten naar het zwartharige meisje dat ergens haast een onmogelijk idool voor haar kon worden. Hoewel niemand Neara of haar moeder kon verslaan, vond ze de levensstijl van het meisje - wat ze tot nu toe gehoord had - alles behalve saai. Een haast gelukkige en opgeluchte glimlach brak op haar gezicht door, deed deze bijna in tweeën splijten toen Ellia haar ook herkende en rustig een hand naar haar toe stak. Aangezien de leraar al begon bleef het bij de brede lach op haar gezicht, waarna ze terug wandelde naar haar tafel en plaats naam op de voorste bank. Zodra de mannenstem weer tot haar oren kwam kluisterde haar grijsblauwe ogen zich weer op de leraar. Wat scheef schoten haar ogen naar haar tafelblad, veegde haar hand een blonde lok uit haar gezicht terwijl ze koortsachtig probeerde te bedenken wat ze op papier zou zetten. Gebruikelijk, als er een poging kwam tot tekenen, bleef het bij Ené of een of andere mislukte boom. Even afgeleid gleed haar blik over haar schouder toen een stotterende stem te horen was bij de deur. Haar blik bleef op de witharige jongen hangen, een timide uiterlijk maar de blos op zijn wangen deed hem bijna schattig lijken. Ze had in haar tijd op SSA al zoveel verschillende uiterlijkheden gezien dat het albino uiterlijk weer iets speciaals had. Haar eigen beste vriendin had bosgroen haar, Neara zelf had sneeuwwitte lokken die je haast verblindde. Ze had meisjes gezien met roze haar, een eerste kennismaking hier op school met een blauwharige jongen. Zoals vaak merkte ze niet dat haar zachte blik op de jongen gericht bleef. Noah was blijkbaar zijn naam toen de leraar duidelijk maakte dat het niet zo'n probleem was dat hij te laat was. Uiteindelijk draaide haar blik weer terug naar het blad op haar bureaublad, steunde met haar kaak op haar hand om bedachtzaam met het potlood tussen haar vingers heen en weer te zwaaien. Na enkele minuten bolde ze haar wangen op met lucht, blies deze uit pure hopeloosheid weer uit en stak haar hand in de lucht om de aandacht van Master Kai te krijgen. 'Master, is het goed als je iets natekent?' aangezien iets anders me nooit lukt. Wat onbeholpen bleef ze hem aankijken, radeloos aangezien de eerste potlood strepen het hele beeld in haar hoofd waarschijnlijk alweer verpestte. Na tekenen was nog iets wat na tientallen minuten wat redelijks als resultaat had.

Hope keek op toen Shanta naar hem toe gewandeld kwam met een potlood in haar mond, Hope grinnekte en pakte het eruit''dank u wel'' Hope pakte uit zijn zak een soort vleessnoepje en gaf het aan Shanta, hij zag hoe ze tevrede naar haar baasje liep en ging liggen. Hope pakte een papierblaadje en dacht naa wat hij zouw gaan tekenen, Hope schrok toen opeens de deur open ging en er een jonge tevoorschijn kwam'''S-Sorry dat ik te laat ben...'' zei hij verlegen hij werd rood en keek Master Kai aan'Ik eh... raakte de weg kwijt.' ',Hope kreeg een idee en ging de jonge tekenen, Shanta stond op en gaf kopjes tegen zijn been, Hope lachde zachjes en tekende Shanta er ook bij. Even later was Hope hellemaal verdiept in zijn tekening dat hij niet door had dat de jonge naast hem was gaan zitte 'Eh... hi...' Hope schoot letterlijk een gat in het plafon en keek verbaasd naar de jong '' ow hey hehehe'' Hope zag een paar tekeningen''wow heb jij dat getekend terwijl Hope's zijn eigen tekening verborg, hij glimlachte even naar hem '' ik Heet Hope "" hij grinnekte en keek weer naar zijn eigen tekening



-heheh sorry beetje laat alweer! XD-

Tekenen, tekenen, blabla. Wren zat naast Ephony, maar die leek er ook niet zo'n ster in te zijn. Dus begon ze zelf maar iets te tekenen, wat eigenlijk nergens op leek. Ze was zomaar random begonnen met het schetsen van haar kat, in haar eigen vreemde tekenstijl. Niet goed, niet echt slecht. Ze was gewoon geen natuurtalent. Ze zag Kai vanuit haar ooghoek een paar rondjes lopen maar negeerde dat, geconcentreerd op de tekening die ze van Siri aan het maken was. Jammer genoeg was ze nogal perfectionistisch waardoor de kat alleen in potloodlijntjes op het papier kwam en verder niet, toen Kai meldde dat de tijd om was. 'Wren, haal jij alle tekeningen op?' Jammer.. Wren stond met tegenzin op en pakte alvast haar eigen tekening, waarna ze in een tergend traag tempo rond begon te lopen en tekeningen oppakte zodra de eigenaar even de pen van het papier afhaalde. Kai was al begonnen met uitleg, maar het duurde ruim tot de helft daarvan voor Wren eindelijk met de papieren zijn bureau bereikt had. Tja, ze was gewoon irritant in hart en nieren, excuses. Daarna ging ze weer zitten en probeerde geïnteresseerd naar de lijnen te kijken. Als daar nu iets nuttigs uitkwam, dán was ze onder de indruk.

Het verdere geroezemoes, samen met alle acties en het drama wat plaats vond tussen de muren van het lokaal ging als een waas aan Ellia voorbij. Die had zich alweer afgesloten van alle drama, waar ze toch niks van kon begrijpen. Het enige wat ze nog meegekregen had, was de opdracht van de Master. Iets voor henzelf tekenen dus? Wat een originaliteit, dacht Ellia terwijl ze met haar ogen rolde. Met tegenzin die haar ervan probeerde te weerhouden om te doen wat haar verteld werd, kwam ze uit haar nonchalante houding, haalde ze haar benen van tafel, en zocht ze in haar tas naar de juiste spullen. Een etui had ze niet, dat vond ze alleen maar verspilling van geld. Na enkele secondes haar tas uitgespit te hebben vond ze uiteindelijk twee verdwaalde potloden, een klein, grijs stompje wat door moest gaan voor een gummetje, en een zwarte fineliner. Ellia stond er zelf van te kijken hoe goed voorbereid ze uiteindelijk nog naar deze les toe gekomen was. Meestal had ze alleen een fineliner, of een gewone balpen mee, om zogenaamd belangrijke informatie mee op te schrijven.
Haar volgende zoektocht, naar een simpel, leeg vel papier was echter een stuk minder geslaagd. Het enige papier wat Ellia bij zich had, zat in een A5 schrift, wat blauwe schrijflijnen over zich heen had lopen. Ach, het kon er voor deze keer wel mee door. Met een ruk scheurde ze een leeg vel papier uit het schrift, nog redelijk recht. Verveeld staarde ze naar het gelijnde papier wat ze op het blad van haar tafel gelegd had. Met één van haar potloden tikte ze op de tafel, terwijl ze de tandenstoker in haar mond nadenkend rondjes liet draaien. De stijl die ze ging hanteren bij het maken van de tekening had ze al besloten, nog vóórdat ze de opdracht gekregen hadden. Er was maar één stijl waar Ellia redelijk goed mee was, Tribal, zoals wellicht haar tatoeage zou verraden. Wat ze ging tekenen was ook niet voor lang een vraag voor haar geweest. Het tekenen van een Tribal wolf had Ellia nog niet vaak gedaan, maar het leek haar voor nu één van de snelste, makkelijkste oplossingen voor deze “geweldige” opdracht. Ze kende de juiste lijnen en verhoudingen goed genoeg. Ze kende de juiste verhoudingen dankzij Ven, haar trouwe wolfshond en compagnon tijdens haar vele reizen over de planeten. Ze wist waar de lijnen van de meest zichtbare spieren zaten, waar en hoe de plooien in de vacht van zijn staart lagen. Hoe de vacht van zijn nekharen als groepen plukken wat omhoog staken.
Toen Ellia eenmaal een juiste houding in haar hoofd had zitten, begonnen haar handen het werk te doen. Doordat deze juiste verhoudingen in het geheugen van Ellia gekerfd waren, duurde het trekken van de basislijntjes niet veel langer dan een ruime minuut. Zachte, lichte potloodstreken lagen op het papier. Nu pas begon het echte werk, de tribal tekens met de fineliner zetten. Haar potloden legde ze weer terug in haar tas, waar ze weer losjes tussen een paar schriften, en boeken rond mochten gaan dwalen. De dop van de fineliner vloog in een vloeiende beweging, gemaakt door Ellia haar duim, van de pen af, waarna Ellia begon met het belangrijkste deel van haar werk, maar ook met het laatste. Met een vaste hand trok Ellia de gewenste lijnen. Eerst de buitenste lijnen, daarna kleurde ze de binnenkanten zwart. De manier waarop Ellia tewerk ging was snel, maar je kon ook een perfectionistische houding tijdens haar werken vinden. Het maken van een tribal tekening duurde nooit lang, evenals het vermaak wat Ellia erin kon vonden. Natuurlijk, het eindresultaat van iets simpels als slechts een paar dun gezette lijnen was altijd wel leuk om te zien, maar daar bleef het ook bij. Het zetten van de zwarte vormen met de fineliner vond ze meestal snel vervelend worden. En tribal was nou eenmaal een stijl die moest lukken. Het was geen stijl die je steeds na elk lijntje dat je verkeerd getrokken had uit kon gummen. Tribal moest meteen lukken, net als het zetten van een tatoeage.
Na ongeveer een kleine vijftien minuten waren de lijnen gezet, was Ellia met haar gum over het papier gegaan om de potloodstreken weg te halen, en had ze scheve, foute delen verbeterd. Redelijk tevreden over het eindresultaat leunde Ellia weer achterover, op de achterpoten van haar stoel, met haar handen op haar achterhoofd gevouwen. Haar benen legde zich weer neer op de tafel, zoals ze aan het begin van de les gedaan hadden. Vragen naar een nieuwe opdracht deed Ellia niet. Om nou nog een keer zo een tekening te maken zag ze niet bepaald zitten. Dan keek ze voor zolang het nog duurde liever wat rond. Het zien van worstelende gezichten van medeleerlingen, die de opdracht een stuk moeilijker vonden was wellicht wat amuserend voor haar. Zoekend liet ze haar blik langs de anderen studenten glijden, maar ze vond niet wat ze wilde. Ze zag… glimlachen? Glinsterende ogen, concentratie? Sommige leken er nog vermaak in te zien ook. Vermaak wat voor Ellia eerder een vraag, dan begrip kon zijn. Maar natuurlijk snapte zij het vermaak wat anderen konden vinden in deze opdracht niet. Ze was geen kunstenares, daar lag haar passie gewoon niet in. Ze vond het niet leuk, vond er geen ontspanning in, enkel alleen maar frustraties en irritaties, wanneer iets niet wilde lukken zoals zij het wilde. Ze had er het geduld niet voor om daadwerkelijk voor uren lang achter elkaar met een potlood, of penceel, wat op een velletje papier te zitten klooien. Ze had gouden handen als het ging om werken met gereedschappen, wapens, en ingestudeerde muziekinstrumenten, maar voor het verfijnde werkje met tekengereedschap, had ze veel te grove handen.
Hoofdschuddend wende haar blik zich af van de klas, en richtte het zich naar het plafond. En dan dacht ze dat ze het ritme van de school redelijk te pakken had na al deze tijd. Een zucht in de vorm van radeloosheid vloog uit haar longen, terwijl ze verder ging met niks doen. Maar haar nietsnutten was slechts van korte duur merkte ze alweer, toen één van de leerlingen het commando kreeg om de bekladde vellen papier op te halen, en de Master zich richtte naar het boord. Ging hij nou serieus aan deze klas, grotendeels gevuld aan talentloze en ongeïnteresseerde etters, proberen te leren wat de kunst van het tekenwerk was? De gedachte alleen al werkte lichtelijk op Ellia haar lachspieren. Bijdehante opmerkingen, samen met bijtend sarcasme, wat nou eenmaal in Ellia haar aard lag, kon ze dan ook niet tegen houden tijdens de Master zijn uitleg. ‘Wat dacht je van een potlood, en papier,’ merkte Ellia droog, en bedehand op. Niet te geloven. Ze gingen echt les hierin krijgen. Wat een giller!

Ell's Tribal wolf:

Hope keek weer naar zijn tekening en pakte zijn potlood en ging geconsetreerd verder, zijn potlood raakte het blad aan en ging verder met de lijntjes van het haar'' lijntje hier, lijnje daar'' mompelde Hope zacht terwijl mikuo van hem af sprong en geintreseerd naar de 2 andere dieren keek, wel van een afstandje. Hope was klaar met het haar en ging verder met de kleren het zijn schoenen, Hope was best wel goed in he tekenen van mensen maar dat was dan ook echt alles, hij kon geen dieren tekenen dat was best wel jammer. ''Maar ja je kan dan ook niet in alles goed zijn'' zei Hope zacht in zich zelf. Hope schrok op toen hij ineens de stem van de master hoorde''"Tijd is om mensen! Iedereen legt zijn of haar potlood neer, dan kunnen we met iets nieuws beginnen." Grinnekend legde Hope zijn potlood neer en keek naar zijn tekening'' ow voor dat ik het vergeet'' hij schreef snel de naam van de jonge op met sierlijke letters en daarna zijn naam onderaan en legde zijn potlood te vrede neer en keek de klas rond. Hope's ogen bleven hangen bij het meisje wie de tekeningen ophaalde met een geiriteerd gezicht. Hope lachde kort en keek naar beneden waar de dieren zaten, hij keerde zijn blik naar het plafon en ging onderuit zitten.



-sorry ik zouw vakker online komen ^^-

Kai keek even naar de tekeningen die Wren lekker sloom naar zijn bureau had gebracht. Hier en daar zaten mooie tekeningen tussen, maar met sommige wist hij niet of ze nu zin hadden in tekenen of niet. Zijn blauwe ogen gleden naar Ellia toen ze verveeld een antwoord gaf. "Je hebt inderdaad papier en een potlood nodig, Ellia. Fijn dat je iedereen er nog eens op wijst," zei hij droogjes. "En zou je je voeten onder je bank willen plaatsen in plaats van erop?" Na die opmerking wendde hij zich naar Noah. "Dat is inderdaad stap een." Kai draaide zich om en zette eerst een titel met daaronder de eerste stap. Toen hij zich terug omdraaide zag hij precies meer verveelde dan vrolijke gezichten. "Schrijf hetgeen wat op het bord staat op een cursusblad. Dan gaan we daar een andere keer wel mee verder aangezien niemand echt zin lijkt te hebben." Hij ging even aan het bureau zitten en dacht na over wat ze misschien wel leuk zouden zitten. Na een tijdje knipte hij met zijn vingers, een van zijn vele trekjes als hij een oplossing gevonden had. Kai liet een paar grote bladen door het lokaal zweven die zich tegen de muren legde zodat de grond niet bezaaid kon worden met verf. De muren van het lokaal zagen er zo somber uit. Met een glimlach op zijn gezicht stond de jonge man op en begon op de muur om de twee meter een kader te tekenen. Een kader per leerling, zelf zou hij het plafond onder handen nemen. "Ieder van jullie kiest een kader uit en doet ermee wat hij of zij wilt. Ik heb vanalles spullen bij, van graffiti tot verf. Er is een afspraak: iedere leerling blijft in zijn eigen vak en gaat niet het werk van andere kapot maken." Kai liep naar de lange tafel waar de tekeningen lagen die hij er in het begin van de les had gelegd. Die tekeningen stopte hij terug in zijn tas en zette er in de plaats een baar bussen graffiti, vanalles kleuren verf, potloden etc. "Je mag beginnen," zei hij toen hij klaar was en leunde ontspannen tegen de kast.