New

Kaede bloosde, dat zou ieder meisje gedaan hebben als ze een kusje op haar voorhoofd kreeg, tenzij het van familie kwam, maar ze wist het snel te verbergen in een grijns. Ze plofte op de bank en keek hoe Axel een snoepje nam, voordat ze de afstandsbediening van het tv'tje pakte. Er was vast wel iets op tv wat niet met liefde of klef gedoe te maken had. Na een paar doodsaaie zenders afgegaan te zijn kwam ze op iets wat leek op een actiefilm, en ze bleef even kijken, tot de twee hoofdpersonen besloten dat ze niet van elkaar af konden blijven terwijl het gebouw op ontploffen stond. 'Dat haat ik nou echt, hè. Denk je een goede film te kijken, beginnen ze midden in het plot te zoenen. Ik wil gewoon weten hoe het verdergaat!' zei ze een tikje geïrriteerd. Dit was het nadeel aan films, en het fijne aan bijvoorbeeld shonen. Daar zat tenminste geen romantisch gedoe in. Kaede vond Shojo ook wel leuk, maar dat was een stuk ingewikkelder, vaak met een diepgaand plot, of juist een heel slecht plot dat zich steeds begon te herhalen.

'Het lijkt me inderdaad dat ze je wel zag zitten.' reageerde ze een beetje laat op Axew's opmerking over het meisje. Kaede kende het meisje wel, van gezicht. Een beetje té flirterig, en ze mochten elkaar nou niet bepaald. Kaede was een jaar ouder, dus ze zag het meisje normaal alleen op de gang, maar het was altijd een wedstrijdje kil kijken. Niet dat Kaede wist waarom, maar ze mocht haar gewoon niet. Ze zette de tv maar weer uit, er was toch niets interessants op het moment. 'En, wat wil je nu gaan doen, nu we de hele woonkamer hebben gekraakt?' vroeg ze met een licht ironische ondertoon. Er zouden zo wel weer anderen komen, daarvoor was het een openbare ruimte.
(Inspiloos, sorry)

Ondertussen was Axew weer uit zijn luie positie opgestaan, waarna hij meekeek naar de film die Kaede aan het kijken was. Hij keek toen met een half oog mee, terwijl zijn andere oog door de ruimte heen gleed. Het was best een grote, mooie ruimte. Het was in elk geval heel anders dan de straat, die groot was, maar vuil. Dit leven was gewoon helemaal anders. Hij sloot zijn ogen. Zijn achternaam was Serpent. Dat moest van Savador. Hij moest een achternaam hebben. Hij was tevreden met zijn achternaam, ook al had Savador meteen doorgehad dat hij zijn slangennaam gebruikt had. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij keek naar Kaede en zag nu pas de personages die elkaar inderdaad aan het zoenen waren en grijnsde. Hij had maar half gekeken, dus hij lette niet echt op. Hij had nog nooit van zijn leven een film gezien, dus hij snapte Kaede's probleem niet echt. Nu, als hij het beeld zo bekeek, leken ze elkaar inderdaad half op te eten. Ach ja. Hij zou het in elk geval nooit meemaken. Kom op, een meisje voor hem? Nee. Echt niet. Hij en een meisje. Nee. Dat paste gewoon niet samen. Hij wist nauwelijks wat liefde eigenlijk precies was en had het ook nog nooit gevoeld. Hij wist ook niet precies wat je moest voelen in de buurt van een meisje. Dat moest je hem dus echt niet vragen. Als ze dat voor hem op een toets zouden vragen, dan zou hij makkelijk zakken. Wie was er nu trouwens met liefde bezig? Hij dacht aan de blosjes op de wangen van het meisje die hem had aangekeken. Was zij verliefd geweest op hem? En wanneer was je eigenlijk verliefd? Op het eerste zicht al? Nee, dat kon toch niet? Zou je elkaar niet beter moeten leren kennen dan? Aargh! Hij wou zich hier helemaal niet mee bezig houden. Serpent keek hem ondertussen erg boos en geïrriteerd aan. Hij had de gedachten van Axew gehoord en wou dat hij ermee ophield. Daarom focuste Axew zich maar op Kaede's vraag. Hij grijnsde even. 'Ik heb werkelijk geen idee,' zei hij en hij keek om. Hij hoorde stemmen, dichtbij. De deur ging open en het meisje dat hij net naar hem had zien kijken liep binnen.

Hij fronste toen ze voorbijliep zonder Kaede een blik waardig te gunnen, maar hem wel een blik. Hij zag de blozende wangen en moest moeite doen om een zucht te onderdrukken. Toen ze weer langs kwam, greep hij haar pols. Hij trok haar dichter naar zich toe, maar nog net niet dat hun lichamen elkaar aanraakten. 'Ga terug naar je vriend en blijf bij hem. Geloof me, ik ben het niet waard om het uit te maken met je vriend,' zei hij zachtjes, maar dwingend, tegen haar, waarna hij haar losliet. Nu met een rood hoofd - hij vermoedde sterk van schaamte - liep ze de kamer uit en sloot de deur. Net iets te hard, naar Axews gehoor. Hij keek opzij naar Kaede en haalde zijn schouders op. Hij had geen zin in ruzie met het vriendje van een meid die haar ogen niet van hem kon afhouden. Hij was niet arrogant, hij had die blikken echt niet nodig. Hij voelde zich er ook niet speciaal door of zo. Nee, helemaal niet. Hij vergat het voorval en liep naar Kaede toe. 'Jij mag het zeggen. Wat gaan we doen?'

Kaede ging wat rechterop zitten. Ze had het voorval met Axew en het meisje gevolgd, maar besloot haar mond erover te houden. Dit was zijn zaak, niet de hare. Net zoals dat haar verleden van haar was, en van niemand anders. Ok, misschien was dat niet het beste voorbeeld. Ze stond, met al haar persoonlijke gegevens, in een groot militair bestand. Maar dat was bewaakt, en niemand kon erbij komen zonder dat ze daar toestemming voor hadden. Ze schudde haar hoofd. 'Dan gaan we kijken wat er hier nog meer te vinden is. Niemand heeft ooit gezegd dat ik weet wat je hier kunt vinden. Er zijn hier meer dan genoeg kasten, bakjes, laden en alles om iets leuks te vinden. Maar vind je rotte groente, houd dat maar uit mijn buurt. Ik haat rottende dingen, en groente al helemaal.' Met die woorden trok ze een laatje open, wat gevuld bleek te zijn met Shadraanse tijdschriften van drie jaar geleden. Een beetje minachtend trok ze haar neus op. Ze gingen over de oorsprong van duistere magie, de ontwikkeling van kinderen en er zat zelfs een modetijdschrift bij. 'Ik snap waarom ze dit hebben weggestopt. Wie wil dit nu lezen?' vroeg ze minachtend. Ze had een hekel aan tijdschriften met aannames, zonder duidelijk onderzoek, en dit tijdschrift was een jaar geleden opgeheven wegens valse informatie.

Ze liep naar Axew, het tijdschrift bungelde een beetje in haar hand. 'Nu ben jij. Vindt het meest vreemde ding in deze hele kamer.' Het was een leuk spelletje, vreemde dingen vinden. Kaede vond bijna niets vreemd, maar tijdschriften waren een uitzondering. Dat mensen iedere week zo'n ding lazen, ging haar verstand te boven. Wat had je eraan? Dat de blunders van andere mensen verspreid door een blad stonden, leek haar een soort leedvermaak. Zij gooide toch ook niet al haar beledigingen jegens leraren op een papier en gaf het dan uit? Ze gniffelde. Eigenlijk best een goed plan, hoewel het waarschijnlijk fout zou uitpakken. Straf zou ze er zeker voor krijgen, maar hoe zwaar zou die zijn?

Hij keek opzij. Hij knikte met een kalm uitgestreken blik. Hij liet zijn paarse ogen door de woonkamer glijden. Van de grappige, enthousiaste Axew van daarnet was niks meer op te merken. Alleen zijn glimlachje zou je misschien nog een bemoediging voor humor geven. Zijn 'tweede' persoonlijkheid, zoals de man het genoemd had die de ketting had gezien. Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij ging er niet veer aan denken. Hij raakte even zijn trui aan, waaronder de ketting zat. Hij schudde zijn hoofd en liet het zitten. Nee, hij zou het morgen wel gewoon over zijn kleding hangen. Hij had nu geen zin in vragen. Hij keek om zich heen en begon de lades uit te kammen. Hij keek naar Kaede. Hij keek even naar de tijdschriften die ze vast had, maar besloot er niks over te zeggen. Hij trok een lade open. Wat hebben we hier? vroeg hij zich in zijn gedachten af, terwijl hij zijn blik over een oud bruin boek liet gaan. Hij keek achterom naar Kaede. Die was waarschijnlijk druk bezig met het uitkammen van kasten. Ze zou het vast niet merken als hij het meenam. Snel en handig liet hij het boek in de zijkant van zijn mantel glijden, die hij snel had aangedaan toen hij nog op de kamer geweest was. Het was een blauwe mantel, met aan de andere kant een rafelige kant. Hij gebruikte het vaak om Serpent en hem tegen de regen op straat te beschermen. Zijn vingers werden altijd ijskoud, rood en pijnlijk als hij het ding boven hun hield, maar hij zou alles doen om Serpent te beschermen tegen de regen. Hij schudde zijn hoofd en begon toen rustig andere laden open te trekken, terwijl hij zich afvroeg wat er in het boek stond. Misschien ook iets over oud Shadraans, of een of ander vergeten magieboek. Het kon ook gewoon een onbeschreven boek zijn. Een boek waarvan alle pagina's leeg waren. Hij schudde zijn hoofd. Niet aan denken. Een klein glimlachje kwam rond zijn mond toen hij in een van de kasten een dode muis vond. Liet hij dat maar eens aan Kaede zien. Hij was nu wel in voor een grapje. Zijn humoristische en plagende kant begon op te spelen.

Rustig liep hij richting Kaede, zijn mantel op en neer bewegend en zijn paarse ogen om zich heen flitsend, op zoek naar iets anders waarmee hij haar nog kon verbazen. Hij hield halt achter Kaede en hield toen de muis een centimeter vlak voor haar ogen, net niet tegen haar neus. 'Is dat gek genoeg?' vroeg hij en hij had een groter glimlachje rond zijn mond. Hij was benieuwd hoe ze op een muis zou reageren. Hij keek naar de oren van Kaede. Toen om zich heen. Het zou typisch iets voor Uchiki zijn om die muis uit zijn handen te grijpen met haar tanden. Maar Uchiki was hier niet. Serpent siste zachtjes en keek hongerig naar de muis. Hij zou het aan Serpent kunnen geven. Serpent begon richting de muis te kronkelen, maar Axew weerhield hem met zijn gedachten. Hij wou niet dat Serpent Kaede nog harder liet verschrikken, als dat al zo door de muis was.

If the world would let me go,
Would you hold on to me?
If I would forget the meaning of life,
Would you teach me to see it again?
If love and hate would flow together,
Would you seperate them for me?
Or would you just leave me with my sorrow?

'Oh bah!' ontglipte het Kaede, toen ze de muis zag. Ze mocht dan de oren van een kat hebben, haar voedselpatroon was compleet anders, en muizen stonden haar bijna nog minder aan dan groente. Ok, ze zou eerder een muis eten dan groente, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze veel van die beesten hield. Niet dat ze eng waren, dode dieren waren gewoon niet helemaal Kaede's ding. Ze stonken, zelfs zonder haar uitzonderlijke reukzin. 'Iets minder... Doods had ook goed geweest hoor. Maar ja, dat is wel een beetje vreemd. Ik ging ervanuit dat ze iedere keer de kamer opruimden. Iedereen maakt wel eens een vergissing, toch?' Ze haalde haar schouders op, maar duwde Axew's hand met de muis toch even weg. 'Kijk eens wat ik gevonden heb.' zei ze, en ze haalde haar andere hand achter haar rug vandaan. Erin lagen een paar vergeten plastic kralen, geregen aan een halfversleten draadje. Het leek op de armband van een klein meisje, maar het had ergens tussen de kussens gelegen. Kaede wist niet waarom ze het zo mooi vond, maar als iemand dit voor haar had gemaakt en ze zou het kwijtgeraakt zijn, zou ze niet stoppen met zoeken tot ze het gevonden zou hebben. Maar ze had niemand die het voor haar zou kunnen maken, niet meer. Ze had ze wel gehad, maar die waren nu dood. Al meer dan negen jaar lang.

Even vroeg ze zich af of Axew familie had, of hij broers en zussen had, of hij wel of geen ouders had. Als hij ze zou hebben, zouden ze dan ouder of jonger dan hij zijn? Zouden ze dan wel of niet naar SSA komen? Vreemd, dat ze daar over na dacht. Maar ja, zo waren haar gedachtegangen nou eenmaal. Niemand kon er wat aan doen, toch? Ze keek Axew vragend aan, vroeg zich af wat hij ervan zou vinden.

Love and hate lay close together

Een grijns verscheen op Axews gezicht toen hij Kaede's reactie zag. Hij gaf de muis aan Serpent. Hij hield het tussen wijs- en middelvinger, waarna Serpent zich oprichtte en het met een snelle beet uit zijn hand pikte. Serpent slikte het dier in een keer door, waardoor er een dikke knobbel verscheen die langzaam zakte. Dit kon nog wel even duren voordat het gezakt was. Hij zag dat Serpent zelf een beetje minder actief werd en zich langzaam liet zakken. Hij verstopte zich achter Axews haar en Axew voelde dat Serpents lijf om die van hem, steeds zwakker werd. De slang zou zichzelf alleen nog aan zijn lijf kunnen houden als hij zachtjes bewoog. Dit zou misschien wel een uurtje kunnen duren, aangezien die muis niet zo heel erg klein was. Axew keek geïnteresseerd naar het voorwerp dat Kaede vasthield. Het was net zoiets als zijn ketting, alleen dan voor rond je pols, waarschijnlijk en met een geheel andere vorm. Die van hem had de vorm van een Egyptische Driehoek, die van Kaede waren allemaal kleine, ronde bolletjes. 'Het ziet er oud, maar mooi uit,' mompelde hij, terwijl hij het ding beter bekeek. Ja, het was zeker mooi. Het zou perfect rond de pols van Kaede passen. Kaede had gewoon de slanke pols ervoor. Hij ook wel, maar het leek er niet echt op dat een jongen zoiets zou dragen. Trouwens, hij was sowieso niet echt van die sieraden die je rond je arm of nek kon hangen, uitgezonderd zijn Egyptische ketting, natuurlijk. Hij keek even naar Kaede's voorwerp en liep toen de kamer weer door. 'Ik denk dat we wel zo'n beetje alles hebben doorgezocht,' zei hij, terwijl hij zijn hand tegen het verstopte, dikke boek drukte, verstopt onder zijn blauwe mantel. Hij krabde even op zijn hoofd, tussen de spitse punten van zijn haren door. Serpent had zich ondertussen weer wat strakker rond zijn lijf weten te wikkelen, wat betekende dat die ook wel weer op krachten kwam. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen tegen Kaede, dus liep hij maar gewoon door. Hij draaide zich toen om en ging op een stoel zitten. 'Oké, nu weet ik niet meer wat we kunnen gaan doen.'

- Kort, I know -

PROFILE MAGICIAN